Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 8 maart 2008 om 12:19
Boschbolletje, fijn dat je zo'n leuke dag had! Zo schattig van die kleine meisjes in die pakjes.. Ik moet denken aan mijn stiefdochter toen ze een jaar of 3/ 4 was. Toen wilde ze in de zomer altijd hetzelfde 'strandjurkje' aan. Wit met roze en dan die blonde haren, zo schattig! Tenminste, zo zag ze eruit ;)
Ze vond hem zo leuk dat toen ze het niet meer pastte heeft ze hem nog een jaar of 2 soms als topje aangehad! Ze is nog steeds zo'n fashionista. Ze is nu 11 en het moet niet gekker worden maar s avonds als ze niet kan slapen gaat ze de H&M-gids doorbladeren..Oeps.
Ik ken die schema's Intiem. Niet onder die naam, maar ik heb wel regelmatig dat soort schema's ingevuld, maar dan met name om mijn stemming of de pijnklachten te scoren.
Ook heb ik voor mijn keuring bij het Uwv zelf een week-aciviteitenschame gemaakt en meegenomen, zodat ze een indruk hadden hoe een normale week er uitziet. Daar waren ze erg blij mee. Dat wou ik nog zeggen tegen jou Shahla, dat is erg goed dat je noteert voor die arbeidskeuring wat je in de tussentijd onderneemt in die richting. Ik had dus dat act. schema en ook al mijn afspraken op een rijtje gezet met het ziekenhuis, therapie etc. Dat was een goeie actie, ze zien dan dat je zelf ook verantwoordelijkheid neemt.
Zo zie je maar Shahla, dat jij dan weer gaat twijfelen aan jouw weekineling door mijn berichtje. Onnodig denk ik, ik denk dat jij juist een goeie balans begint te krijgen. Het gaat niet voor niets een stuk beter met je! Ik heb die middenweg nog niet zo gevonden.
Ik heb veel aan je stukje over die schema's Intiem. ik zal het nog regelmatig doorlezen. Mooi gezegd: je bent wat je doet. Klopt natuurlijk niets van maar zo zie ik het ook nog vaak. En ik doe in mijn ogen weinig nuttigs dus.. Ja ik weet het, dat is te ongenuanceerd en hard naar mezelf. Maar toch.
Wat me verbaast is dat ik zelf de vermoeidheid zo relateer aan de pijn (en aan slechte bloedsuiker-dagen). Ook heb ik het idee dat ik daardoor mijn activiteiten op deze manier moet plannen en dat dat vnl de oorzaak is van het afgekeurd zijn etc. Ook omdat daar de aandacht heen ging en ik in het ziekenhuis dat soort dingen ook bespreek omgaan met energie, dagindeling etc.). Ik ben dan benieuwd hoe het zou zijn als ik die fysieke beperking niet zou hebben, hoe dan mijn weken eruit zouden (moeten) zien. Zou ik dan nog meer werken, zou ik dan dit of dat nog kunnen/ willen, zouden mijn psychische klachten dan ook z hoog opgelopen zijn etc. Het heeft niet zoveel nut want ik krijg er geen antwoord op.
Ik zat hier midden in de nacht met een hypo (veel te lage bloedsuiker) van 1,6. Weet niet of dat jullie wat zegt maar ik zal een beeld schetsen: Dan strompel ik naar beneden, zwetend en trillend. Hartkloppingen. Ik weet amper waar ik ben en op de automatische piloot pak ik een pakje sinaansappelsap uit de koelkast en een twix. Ik stort me half op de bank en drink/ eet dat op, al duurt dat een half uur voordat mijn hersenen doorhebben dat dat echt moet. Uiteindelijk nog meer chocola gepakt (die drang naar zoet is enorm dan) en uiteindelijk kom ik wat bij. Kapot voel ik me daarna en heb het ijskoud. Dus even onder de douche gestaan en daarna gaan slapen.
Het was een tijd geleden dat het zo heftig was snachts. meestal heb ik zo'n hypo overdag en dan heb je het eerder door dus zakt het niet zo erg omlaag. Maar voelde me vannacht echt zo zielig! Nu ben ik erg moe maar verder alles weer ok. Het blijft een rotziekte.
Soms zie ik dat ook wel eens als een dagelijkse job. Er gaat veel tijd en energie in zitten, dat onderschatten mensen soms en ikzelf misschien ook wel.
FF wat anders: Intiem wat heb je dat goed gedaan met die kleintjes. Ik zie het helemaal voor me: jij van hot naar her rennend tussen de poepluiers en de boterhammen pindakaas etc. Je weet dat je dat iig niet wil, maar ook dat je in de toekomst nooit op een peuterspeelzaal wilt werken denk ik ;)
Ze vond hem zo leuk dat toen ze het niet meer pastte heeft ze hem nog een jaar of 2 soms als topje aangehad! Ze is nog steeds zo'n fashionista. Ze is nu 11 en het moet niet gekker worden maar s avonds als ze niet kan slapen gaat ze de H&M-gids doorbladeren..Oeps.
Ik ken die schema's Intiem. Niet onder die naam, maar ik heb wel regelmatig dat soort schema's ingevuld, maar dan met name om mijn stemming of de pijnklachten te scoren.
Ook heb ik voor mijn keuring bij het Uwv zelf een week-aciviteitenschame gemaakt en meegenomen, zodat ze een indruk hadden hoe een normale week er uitziet. Daar waren ze erg blij mee. Dat wou ik nog zeggen tegen jou Shahla, dat is erg goed dat je noteert voor die arbeidskeuring wat je in de tussentijd onderneemt in die richting. Ik had dus dat act. schema en ook al mijn afspraken op een rijtje gezet met het ziekenhuis, therapie etc. Dat was een goeie actie, ze zien dan dat je zelf ook verantwoordelijkheid neemt.
Zo zie je maar Shahla, dat jij dan weer gaat twijfelen aan jouw weekineling door mijn berichtje. Onnodig denk ik, ik denk dat jij juist een goeie balans begint te krijgen. Het gaat niet voor niets een stuk beter met je! Ik heb die middenweg nog niet zo gevonden.
Ik heb veel aan je stukje over die schema's Intiem. ik zal het nog regelmatig doorlezen. Mooi gezegd: je bent wat je doet. Klopt natuurlijk niets van maar zo zie ik het ook nog vaak. En ik doe in mijn ogen weinig nuttigs dus.. Ja ik weet het, dat is te ongenuanceerd en hard naar mezelf. Maar toch.
Wat me verbaast is dat ik zelf de vermoeidheid zo relateer aan de pijn (en aan slechte bloedsuiker-dagen). Ook heb ik het idee dat ik daardoor mijn activiteiten op deze manier moet plannen en dat dat vnl de oorzaak is van het afgekeurd zijn etc. Ook omdat daar de aandacht heen ging en ik in het ziekenhuis dat soort dingen ook bespreek omgaan met energie, dagindeling etc.). Ik ben dan benieuwd hoe het zou zijn als ik die fysieke beperking niet zou hebben, hoe dan mijn weken eruit zouden (moeten) zien. Zou ik dan nog meer werken, zou ik dan dit of dat nog kunnen/ willen, zouden mijn psychische klachten dan ook z hoog opgelopen zijn etc. Het heeft niet zoveel nut want ik krijg er geen antwoord op.
Ik zat hier midden in de nacht met een hypo (veel te lage bloedsuiker) van 1,6. Weet niet of dat jullie wat zegt maar ik zal een beeld schetsen: Dan strompel ik naar beneden, zwetend en trillend. Hartkloppingen. Ik weet amper waar ik ben en op de automatische piloot pak ik een pakje sinaansappelsap uit de koelkast en een twix. Ik stort me half op de bank en drink/ eet dat op, al duurt dat een half uur voordat mijn hersenen doorhebben dat dat echt moet. Uiteindelijk nog meer chocola gepakt (die drang naar zoet is enorm dan) en uiteindelijk kom ik wat bij. Kapot voel ik me daarna en heb het ijskoud. Dus even onder de douche gestaan en daarna gaan slapen.
Het was een tijd geleden dat het zo heftig was snachts. meestal heb ik zo'n hypo overdag en dan heb je het eerder door dus zakt het niet zo erg omlaag. Maar voelde me vannacht echt zo zielig! Nu ben ik erg moe maar verder alles weer ok. Het blijft een rotziekte.
Soms zie ik dat ook wel eens als een dagelijkse job. Er gaat veel tijd en energie in zitten, dat onderschatten mensen soms en ikzelf misschien ook wel.
FF wat anders: Intiem wat heb je dat goed gedaan met die kleintjes. Ik zie het helemaal voor me: jij van hot naar her rennend tussen de poepluiers en de boterhammen pindakaas etc. Je weet dat je dat iig niet wil, maar ook dat je in de toekomst nooit op een peuterspeelzaal wilt werken denk ik ;)
zaterdag 8 maart 2008 om 12:24
O ja, goeie opmerking Shahla, dat Intiem zich die hulp in het huishouden misschien wat meer moet gunnen. Ik heb zelf ook geen hulp, maar zou daar ook moeite mee hebben: ik ben zoveel thuis. Anderen hebben toch meestal hulp als ze allebei een carriere hebben en 3 kids bij wijze van.. Is het zoiets Intiem waarom jij dat lastig vind toegeven dat je hulp daarbij hebt?
Kan me dus goed voorstellen, heb zelf ook die ideeën daarover. Ik zie echter bij jou dat het je zo'n rust geeft. We moeten ook niet vergeten dat we gewoon minder energie hebben en meer moeten plannen.
Kan me dus goed voorstellen, heb zelf ook die ideeën daarover. Ik zie echter bij jou dat het je zo'n rust geeft. We moeten ook niet vergeten dat we gewoon minder energie hebben en meer moeten plannen.
zaterdag 8 maart 2008 om 15:33
Ik ga zo een goeie poging doen op huiswerk maken, want ik heb de luxe dat dochter lekker spelen is bij mijn zusje (die nu bijna 12 weken zwanger is en een goeie echo heeft gehad). En dan haal ik haar straks na het eten op.
Robin, de reden waarom ik dat zeg van die huishoudelijk hulp is ook omdat ik het jou (en anderen) ook gun. Ik lijk wel haast een wandelende reclame zuil als het daarop aankomt, want ik kan het echt iedereen aanraden. Ik heb er zoveel rust door gekregen en ik heb die 2 x 20 euro in de maand er graag voor over.
De reden waarom ik het de meeste mensen uit mijn omgeving niet vertel, is omdat ze daar zo anders over denken. Mijn zusje weet het wel, maar die lijkt alles al zo flex en probleemloos te doen. Maar goed, daar schaam ik me niet voor. Maar de ouders van lief hoeven het echt niet te weten. Mijn 'schoonmoeder' is al zo'n ubervrouw die altijd loopt te poetsen (denk ik) en het huis is altijd spik en span (het design glimt je tegemoet). Die jast echt een kek pakje in elkaar, vermaakt de hoezen van de caravan even tussen neus en lippen en dan dat ultra schone huis, pfffff, ik zou echt niet weten hoeveel armen ze heeft. Maar volgens mij verstopt ze stiekem een paar extra armen in haar kekke zelfgevilte kleren.
Dusssss
en dan mijn vrienden: type kraker linkse hoek die altijd en altijd bezig zijn en natuurlijk niet anderen voor zich laten werken (da's nie linx) en al helemaal niet zoiets onderdrukkends als schoonmaakster (het meisje dat mij helpt is uiteraard buitenlands) versus blanke 'baas'.
Nee, ik heb er voor mezelf mee kunnen leven en ik voel me inmiddels niet meer schuldig. Maar de oordelen (al dan niet uitgesproken) van anderen kan ik echt niet tegen.
Robin, die schema's zijn echt een uitkomst geweest voor mij en je kunt ze inderdaad op werkelijk alles in je leven toepassen. Dus niet alleen maar om overzicht te krijgen wat je doet in een week, maar dus ook hoe je je voelt.
Goed hoor Shahla dat je uit jezelf het licht zag en aan de schema's ging. Het voordeel om het met een therapeut te doen, is dat die soms net een insteek kan hebben waar je zelf niet aan denkt. Je krijgt gewoon een hoop kritsche vragen erover en dat werkt erg inzichtgevend. Maar als jij je eigen criticaster kan zijn is dat ook goed.
Ik heb die schema's gebruikt voor planning (wat doe ik wanneer wel/niet en waarom) en overzicht. Voor matigen, voor evalueren van afspraken (wat voelde/dacht/deed ik), dus om overzicht te krijgen in mijn gevoelswereld/weer in contact te komen met mezelf, etc. Maar ook om inzicht te krijgen in mijn handelen. Soms moet je iets een langere tijd bijhouden om patronen te zien, linken te kunnen leggen etc. Maar het werkt altijd erg inzichtelijk (als je het goed en eerlijk bijhoudt ten minste)
Nu werk ik bijna geen schema´s meer uit (maar kijk wel veel in mijn agenda, zowel in het voren als naar achteren en soms maak ik nog een aantekingentje bij een bepaalde dag ofzo, om even te turven hoe het staat met bijvoorbeeld spanning in die week). So wie so ben ik erg kritsch in mijn hoeveelheid afspraken. Ik weet inmiddels een beetje wat wel en niet werkt en ben daar ook erg allert op.
Daarom klopt eht ook wat je zegt Shahla, ook erg goed opletten dat ik niet teveel uitstel, want dan krijg je een opeenstapeling van 'moet' dingen met een hoop stress erbij. Dus bijhouden is erg belangrijk.
Net als dat evenwicht, niet teveel doen en niet te weinig. Maar ja, wat is weinig. IK heb daar erg mee geworsteld en soms nog. Voelde me een mega bejaarde vrouw die niks meer voor elkaar kreeg. Ik heb inmiddels wel ervaren dat als je op je absolute nulpunt uitkomt (dus lange tijd beetje onderpresteren) je vanuit dat minimale functioneren er steeds een klein schepje bovenop kunt gooien om zo weer in d eopbouwfase aan te komen. Maar het is echt een intern gevecht hoor, om minder te doen dan je wil en waar je je bestaansrecht uit ontleend.
Want het is toch ergens ook heel menselijk om goed bezig te willen zijn. Volgens mij is dat een universele menselijke behoefte, om goed bezig te willen zijn, om je nuttig te voelen en gewaardeerd, dat je tevreden kunt zijn over wat je gedaan hebt, dat je trots kunt zijn, dat je iets wil neerzetten dat jijzelf en anderen waarderen, etc. Dus als dat helemaal wegvalt, is er geen menselijke noodzakelijke input meer. Maar goed, balans is wel cruciaal!
Robin, de reden waarom ik dat zeg van die huishoudelijk hulp is ook omdat ik het jou (en anderen) ook gun. Ik lijk wel haast een wandelende reclame zuil als het daarop aankomt, want ik kan het echt iedereen aanraden. Ik heb er zoveel rust door gekregen en ik heb die 2 x 20 euro in de maand er graag voor over.
De reden waarom ik het de meeste mensen uit mijn omgeving niet vertel, is omdat ze daar zo anders over denken. Mijn zusje weet het wel, maar die lijkt alles al zo flex en probleemloos te doen. Maar goed, daar schaam ik me niet voor. Maar de ouders van lief hoeven het echt niet te weten. Mijn 'schoonmoeder' is al zo'n ubervrouw die altijd loopt te poetsen (denk ik) en het huis is altijd spik en span (het design glimt je tegemoet). Die jast echt een kek pakje in elkaar, vermaakt de hoezen van de caravan even tussen neus en lippen en dan dat ultra schone huis, pfffff, ik zou echt niet weten hoeveel armen ze heeft. Maar volgens mij verstopt ze stiekem een paar extra armen in haar kekke zelfgevilte kleren.
Dusssss
en dan mijn vrienden: type kraker linkse hoek die altijd en altijd bezig zijn en natuurlijk niet anderen voor zich laten werken (da's nie linx) en al helemaal niet zoiets onderdrukkends als schoonmaakster (het meisje dat mij helpt is uiteraard buitenlands) versus blanke 'baas'.
Nee, ik heb er voor mezelf mee kunnen leven en ik voel me inmiddels niet meer schuldig. Maar de oordelen (al dan niet uitgesproken) van anderen kan ik echt niet tegen.
Robin, die schema's zijn echt een uitkomst geweest voor mij en je kunt ze inderdaad op werkelijk alles in je leven toepassen. Dus niet alleen maar om overzicht te krijgen wat je doet in een week, maar dus ook hoe je je voelt.
Goed hoor Shahla dat je uit jezelf het licht zag en aan de schema's ging. Het voordeel om het met een therapeut te doen, is dat die soms net een insteek kan hebben waar je zelf niet aan denkt. Je krijgt gewoon een hoop kritsche vragen erover en dat werkt erg inzichtgevend. Maar als jij je eigen criticaster kan zijn is dat ook goed.
Ik heb die schema's gebruikt voor planning (wat doe ik wanneer wel/niet en waarom) en overzicht. Voor matigen, voor evalueren van afspraken (wat voelde/dacht/deed ik), dus om overzicht te krijgen in mijn gevoelswereld/weer in contact te komen met mezelf, etc. Maar ook om inzicht te krijgen in mijn handelen. Soms moet je iets een langere tijd bijhouden om patronen te zien, linken te kunnen leggen etc. Maar het werkt altijd erg inzichtelijk (als je het goed en eerlijk bijhoudt ten minste)
Nu werk ik bijna geen schema´s meer uit (maar kijk wel veel in mijn agenda, zowel in het voren als naar achteren en soms maak ik nog een aantekingentje bij een bepaalde dag ofzo, om even te turven hoe het staat met bijvoorbeeld spanning in die week). So wie so ben ik erg kritsch in mijn hoeveelheid afspraken. Ik weet inmiddels een beetje wat wel en niet werkt en ben daar ook erg allert op.
Daarom klopt eht ook wat je zegt Shahla, ook erg goed opletten dat ik niet teveel uitstel, want dan krijg je een opeenstapeling van 'moet' dingen met een hoop stress erbij. Dus bijhouden is erg belangrijk.
Net als dat evenwicht, niet teveel doen en niet te weinig. Maar ja, wat is weinig. IK heb daar erg mee geworsteld en soms nog. Voelde me een mega bejaarde vrouw die niks meer voor elkaar kreeg. Ik heb inmiddels wel ervaren dat als je op je absolute nulpunt uitkomt (dus lange tijd beetje onderpresteren) je vanuit dat minimale functioneren er steeds een klein schepje bovenop kunt gooien om zo weer in d eopbouwfase aan te komen. Maar het is echt een intern gevecht hoor, om minder te doen dan je wil en waar je je bestaansrecht uit ontleend.
Want het is toch ergens ook heel menselijk om goed bezig te willen zijn. Volgens mij is dat een universele menselijke behoefte, om goed bezig te willen zijn, om je nuttig te voelen en gewaardeerd, dat je tevreden kunt zijn over wat je gedaan hebt, dat je trots kunt zijn, dat je iets wil neerzetten dat jijzelf en anderen waarderen, etc. Dus als dat helemaal wegvalt, is er geen menselijke noodzakelijke input meer. Maar goed, balans is wel cruciaal!
zaterdag 8 maart 2008 om 15:45
Lieve Robin, juist ook met je fysieke stuk is balans waanzinnig belangrijk. Voor je lichamelijke en geestelijke functioneren en dan verder doordat je ziet wat er over schiet in je energie.
Tijdens mijn dagbehandeling )toen ik zwanger was), wilde ik ook alles van elkkaar scheiden. Maar dat kon gewoon niet, want iets als een ziekte of bijvoorbeeld zwangerschap heeft hoe dan ook invloed op je gesteldheid, poistief of negatief. Dus het heeft weinig zin om dat los van elkaar te willen zijn. Al die stukjes samen vormen je indentiteit.
Dus ik denk dat je heel veel tijd besteed aan overzicht/inzicht en stabiliteit te krijgen of niet? Ook in het ziekenhuis. Om grip te krijgen op je functioneren. Het zal nog wel een flinke tijd duren voordat je dat behoorlijk onder de knie hebt. Daar hoort ook weer een strak levensritme bij met vaste slaap/eet etc. tijden. Dat meisje uit mijn groep moest ook heel erg haar best doen om stabiel te worden in haar suikerwaarden (ook omdat haar stemming heel erg meeschommelde). Dus die zat ook steeds te schema-en. Suikerwaarden bijhouden, activiteiten bijhouen, stemming bijhouden en leren aanpassen als ze merkte dat ze afgleed. Pfffff, stabiel functioneren is hard werken hoor.
Wat vervelend dat je je zo klote beroerd voelde vannacht Robin. Gebeurt dat vaker? Gelukkig dat je gewoon wakker werd en dus actie kon ondernemen om het beter te maken. Ik vind jou ook zielig hoor (iig voor dat moment). Kom hier, krijg je een goeie zielig knuffel en een aai over je bol. En dat je voor de volgende keer weer goed voor jezefl zorgt he meis. Niet vaker doen hoor! Goed eten enzo.
Tijdens mijn dagbehandeling )toen ik zwanger was), wilde ik ook alles van elkkaar scheiden. Maar dat kon gewoon niet, want iets als een ziekte of bijvoorbeeld zwangerschap heeft hoe dan ook invloed op je gesteldheid, poistief of negatief. Dus het heeft weinig zin om dat los van elkaar te willen zijn. Al die stukjes samen vormen je indentiteit.
Dus ik denk dat je heel veel tijd besteed aan overzicht/inzicht en stabiliteit te krijgen of niet? Ook in het ziekenhuis. Om grip te krijgen op je functioneren. Het zal nog wel een flinke tijd duren voordat je dat behoorlijk onder de knie hebt. Daar hoort ook weer een strak levensritme bij met vaste slaap/eet etc. tijden. Dat meisje uit mijn groep moest ook heel erg haar best doen om stabiel te worden in haar suikerwaarden (ook omdat haar stemming heel erg meeschommelde). Dus die zat ook steeds te schema-en. Suikerwaarden bijhouden, activiteiten bijhouen, stemming bijhouden en leren aanpassen als ze merkte dat ze afgleed. Pfffff, stabiel functioneren is hard werken hoor.
Wat vervelend dat je je zo klote beroerd voelde vannacht Robin. Gebeurt dat vaker? Gelukkig dat je gewoon wakker werd en dus actie kon ondernemen om het beter te maken. Ik vind jou ook zielig hoor (iig voor dat moment). Kom hier, krijg je een goeie zielig knuffel en een aai over je bol. En dat je voor de volgende keer weer goed voor jezefl zorgt he meis. Niet vaker doen hoor! Goed eten enzo.
zaterdag 8 maart 2008 om 17:05
Ben de was maar aan het doen in een wasserette. Ik voel me belabberd. Mijn xanax is al een tijdje op en ik merk dat ik echt niet zonder kan. Slapen is een ramp. Jammer, maar helaas, ik heb het spul nodig om te functioneren. Heb te veel lessen gemist door mijn slechte slaap. Niet echt last van enge zaken meer gelukkig, maar met die waardeloze slaap voel ik me zelf ook waardeloos. Nog een week, dan ga ik reizen. Hopelijk ben ik dan weer terug in orde. 't Is lastig plannen en wat neem ik allemaal mee. Hopelijk word ik wat bruiner, zodat de littekens niet meer zo opvallen (al ben ik al aardig bruin). Was bij de ostheopaat en het viel hem wel op, maar heb gewoon gezegd dat het stamde uit een periode die ik probeer te vergeten. 'Psychische problemen' was ook wel genoeg informatie; geen zin om het bij een kraker ook nog even gaan uit te leggen. Totaal geen behoefte aan.
zaterdag 8 maart 2008 om 18:57
Ik voel me meestal niet in de positie, omdat jullie al zo lang bezig zijn. Is geen desinteresse ofzo, gewoon een heel andere positie. Ik weet niet wat ik moet zeggen tegen iemand waarmee ik me niet meer mee kan identificeren en die hier al zo extreem lang schrijft. Wat maakt het dan nog uit wat ik zeg in feite? Da's geen verkapt egocentrisme, maar een pragmatische stelling. Ook kan ik niets met medelijden en wil ik niet overkomen als iemand met medelijden. Daar heeft de ander niets aan en het komt over alsof ik op mensen neerkijk. Ik weet ook niet waarom ik even neerplemp wat ik heb meegemaakt. Ik heb het gevoel ook dat ik niet mee 'mag' schrijven aangezien ik niet totaal geschift meer ben. Klinkt stom misschien, maar dat gevoel heb ik wel.
zaterdag 8 maart 2008 om 22:20
Jammer Digitalis dat je het zo ervaart. De kracht van een forum is juist dat we op elkaar reageren (inhoudelijk ingaan) en natuurlijk niet altijd en overal op en soms ook gewoon niet, omdat de ander het eventjes niet trekt ofzo. Dus tis geen verplichting altijd maar op alles te reageren. Maar je verhaal doen is toch juist fijn als je het gevoel hebt dat anderen naar je luisteren? Omgekeerd geldt het ook voor ons, als wij iets schrijven, is het ook fijn om respons te krijgen, ongeacht of je al lang of kort meeschrijft.
Dus ik zou zeggen, je hoeft je echt niet bescheiden op te stellen en doe gewoon gezellig mee. Klets met ons, wij kletsen ook met jou.
Dus ik zou zeggen, je hoeft je echt niet bescheiden op te stellen en doe gewoon gezellig mee. Klets met ons, wij kletsen ook met jou.
zaterdag 8 maart 2008 om 22:42
Initem, lief, je bericht. Je hebt gelijk dat het scheiden van de fysieke en emotionele kant niet veel zin heeft.
Ik ben idd al (zolang als ik diabetes heb, soms meer, soms minder) bezig met het controleren en bijhouden van mijn bloedsuikers, eetdagboeken etc. Ik heb het niet eens genoemd want dat hoort er voor mij zo bij. Ik kán ook niet zonder. Het geeft me zekerheid. Mijn bloedsuikers schommelen enorm, dus als ik dan niet meer zou controleren en mijn bloedsuikers opschrijven heb ik er helemaal geen grip meer op. Mijn waarden hebben invloed op mijn stemming, maar mijn stemming heeft andersom ook veel invloed op mijn bloeds.waarden. En daarbij heeft ook pijn er weer invloed op, dus het blijft ingewikkeld. Écht totale controle erover zal ik niet krijgen denk ik, daarvoor heb ik al zolang alles uit de kast getrokken. Dat maakt me soms moedeloos maar ik heb in therapie ook wel geleerd dat elke investering er eentje is, dus we gaan gewoon vrolijk door.
Ik kan niet anders dan dat, maar zoals ik al zei is het echt een dagtaak.
Ik heb vaker van die hypo's ja, dat hoort er toch een beetje bij als je bloedsuikers zo instabiel zijn. Maar niet zo heftig als vannacht hoor. Ik heb het er hier niet zo vaak over omdat ik er zelf erg mee worstel en omdat jullie geen diabetes hebben. Daarvoor heb ik het idee dat ik toch beter op een diabetesforum moet wezen, terwijl ik me daar ook weer niet op mijn plek voel (omdat ik ook die psychische klachten heb en anderen lijken er in mijn ogen zich er veel makkelijker doorheen te slepen..) Hoe lastig kun je het jezelf maken he...
Ik ben idd al (zolang als ik diabetes heb, soms meer, soms minder) bezig met het controleren en bijhouden van mijn bloedsuikers, eetdagboeken etc. Ik heb het niet eens genoemd want dat hoort er voor mij zo bij. Ik kán ook niet zonder. Het geeft me zekerheid. Mijn bloedsuikers schommelen enorm, dus als ik dan niet meer zou controleren en mijn bloedsuikers opschrijven heb ik er helemaal geen grip meer op. Mijn waarden hebben invloed op mijn stemming, maar mijn stemming heeft andersom ook veel invloed op mijn bloeds.waarden. En daarbij heeft ook pijn er weer invloed op, dus het blijft ingewikkeld. Écht totale controle erover zal ik niet krijgen denk ik, daarvoor heb ik al zolang alles uit de kast getrokken. Dat maakt me soms moedeloos maar ik heb in therapie ook wel geleerd dat elke investering er eentje is, dus we gaan gewoon vrolijk door.
Ik kan niet anders dan dat, maar zoals ik al zei is het echt een dagtaak. Ik heb vaker van die hypo's ja, dat hoort er toch een beetje bij als je bloedsuikers zo instabiel zijn. Maar niet zo heftig als vannacht hoor. Ik heb het er hier niet zo vaak over omdat ik er zelf erg mee worstel en omdat jullie geen diabetes hebben. Daarvoor heb ik het idee dat ik toch beter op een diabetesforum moet wezen, terwijl ik me daar ook weer niet op mijn plek voel (omdat ik ook die psychische klachten heb en anderen lijken er in mijn ogen zich er veel makkelijker doorheen te slepen..) Hoe lastig kun je het jezelf maken he...
zondag 9 maart 2008 om 02:05
Een vriend van me heeft ook diabetes, een vrij zware vorm zover ik weet. Dus een aantal dingen die je zegt, herken ik wel. Die vriend zat een keer ontzettend laag en begon toen te ouwehoeren over het schip des gods dat kwam aanzeilen. Gelukkig weet zijn vriendin wat ze moet doen in zo'n geval, dus hij was vrij snel weer helder. 
Hier gaat het momenteel iets minder goed, maandag direct de huisarts bellen. Bluh.
Hier gaat het momenteel iets minder goed, maandag direct de huisarts bellen. Bluh.
zondag 9 maart 2008 om 10:31
Haha, dat bedoel ik ook helemaal niet. Ik bedoel mezelf als ik dat omschrijf. Ook wat betreft medelijden. Ik wil niemand beledigen natuurlijk, behalve mezelf
Ik weet enkel niet goed wat te zeggen soms, my mistake. Lees wel alles en vind het knap hoe mensen kracht vinden. Ik heb zelf geen medelijden, eerder medeleven. Maar was bang dat ik dat zou ontvangen ergens. Beetje warrig, maar dat gooien we dan maar op de koorts enzovoorts. Wil gewoon geen vervelende vragen stellen en dan is het een nadeel (ben ook te lui om alles te lezen, eerlijk, en om dan op posts van lang geleden te antwoorden...da's niet in het voordeel van diegene) dat je pas meeschrijft. Nogmaals, ik bedoelde het sarcastisch tov mezelf, niet tov van iemand hier!
zondag 9 maart 2008 om 11:08
Intiem, ze mogen er dan heel anders over denken maar jij bent hen toch ook wel wat waard, denk ik. Denk je dan niet soms ook dat ze jou er misschien helemaal niet op zullen veroordelen? Dat voor hen belangrijker is dat jij het goed redt?
Mee eens hoor, dat een therapeut misschien met mij een diepere dimensie kan bereiken. Daar sluit ik me ook niet voor af. Ik ben er slechts nog niet uit welke hulp op dat vlak voor mij het beste is. Wat ik tot nu toe aan therapieën heb gezien, na een kleine zoektocht, is me te intensief of in mijn opinie ben ik al verder dan de mensen voor wie een bepaalde therapie bedoeld is. Wat mij iets lijkt ben ik nog niet tegengekomen.
Robin, hoe ging het vannacht? Hopelijk een stuk beter! Zo'n hypo lijkt me niet alleen lichamelijk heel heftig maar ook geestelijk.
Kat, wat heb je dan?
Mee eens hoor, dat een therapeut misschien met mij een diepere dimensie kan bereiken. Daar sluit ik me ook niet voor af. Ik ben er slechts nog niet uit welke hulp op dat vlak voor mij het beste is. Wat ik tot nu toe aan therapieën heb gezien, na een kleine zoektocht, is me te intensief of in mijn opinie ben ik al verder dan de mensen voor wie een bepaalde therapie bedoeld is. Wat mij iets lijkt ben ik nog niet tegengekomen.
Robin, hoe ging het vannacht? Hopelijk een stuk beter! Zo'n hypo lijkt me niet alleen lichamelijk heel heftig maar ook geestelijk.
Kat, wat heb je dan?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 9 maart 2008 om 17:10
Een aantal zaken, iets te privé om op een forum te gooien, sorry.
Sowieso zit ik weer eens aardig te stressen voor een tentamenweek, autorijles, begin van de VERS-training et cetera. Van alles wat dus, dus net even iets te veel nu voor mij. De komende dagen zal ik dus wel veel meelezen, maar niet echt anwoorden.
Sowieso zit ik weer eens aardig te stressen voor een tentamenweek, autorijles, begin van de VERS-training et cetera. Van alles wat dus, dus net even iets te veel nu voor mij. De komende dagen zal ik dus wel veel meelezen, maar niet echt anwoorden.
zondag 9 maart 2008 om 17:53
Fijn dat je het even verduidelijkt want ik snapte eerst niet zoveel van je bericht, Digitalis. Het léék er op of je ons maar geschift vond en dat jij dat stadium voorbij was. Al snap ik nog niet wat je bedoelt met deze zin: 'Ik weet niet wat ik moet zeggen tegen iemand waarmee ik me niet meer mee kan identificeren en die hier al zo extreem lang schrijft.'
Kat, dat zijn ook best stessvolle dingen die je noemt. Probeer er omheen rustmomenten te vinden.
Robin, ik weet erg weinig van diabetis. Mijn vriend heeft ook een bepaalde vorm maar die kan het redden met pilletjes.
Kat, dat zijn ook best stessvolle dingen die je noemt. Probeer er omheen rustmomenten te vinden.
Robin, ik weet erg weinig van diabetis. Mijn vriend heeft ook een bepaalde vorm maar die kan het redden met pilletjes.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 9 maart 2008 om 18:41
:
Een aantal zaken, iets te privé om op een forum te gooien, sorry.
Sowieso zit ik weer eens aardig te stressen voor een tentamenweek, autorijles, begin van de VERS-training et cetera. Van alles wat dus, dus net even iets te veel nu voor mij. De komende dagen zal ik dus wel veel meelezen, maar niet echt anwoorden.
Da's toch ook heel veel in 1 keer! Heel veel nieuwe stressvolle dingen, lijkt me. Al herken ik het wel, alles tegelijk doen ;)
Shahla, ik vind jullie absoluut niet geschift. Waar zou ik dat in godesnaam op moeten baseren? Ik vind mezelf met terugwerkende en wellicht vooruitwerkende kracht redelijk raar, dat is het nu juist.
zondag 9 maart 2008 om 19:06
Ja, dat vroeg ik me dus ook af. Waar je dat op baseerde.
Maar als ik het goed begrijp, vind je jézelf dus eigenlijk maar een geschift mens of iets in die richting? En waar baseer je dát dan op? En hoezo of op wat voor manier vind je het moeilijk om je met ons te identiciferen? Of kon je dat eerst wel en nu niet meer of net andersom? Dat is me niet zo duidelijk en ik vraag liever dan dat ikzelf al conclusies trek.
Voel me een beeetje gammel vandaag. Ben gisteren met vriend voor het eerst sinds máánden naar de kroeg geweest. Ik heb drie bailey's gehad maar ik denk dat het toch iets teveel van het goede was. Toen ik weer thuis was, voelde ik me niet lekker worden.
Ben wel net in huis bezig geweest. Want ik verwacht dat ik morgen en dinsdag daartoe niet in staat zal zijn door het tandartsgebeuren. Straks nog even verder en dan kan het wel om pas woensdag er weer mee verder te gaan.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 9 maart 2008 om 19:10
Heb je over moeten geven, Shahla? Ik kan er ook niet zo goed meer tegen, door medicatie.
Ik vind mezelf terecht een beetje raar, denk ik. Ik heb een bewogen verleden waarin ik rare sprongen heb gemaakt. Ik vind het dus een beetje moeilijk te identificeren met mensen die in mijn ogen normaler zijn. En tegelijkertijd vind ik het moeilijk mezelf te identificeren met mensen met borderline op een punt dat het goed gaat. Is raar, voelt raar, ben raar ;) Ik wil dan vragen: snij jij? Terwijl dat niet hoort, snap je. Ik focus me op negatieve zaken van borderline, omdat ik het negatief vind voor mijzelf. Het is lastig uit te leggen!
Ik vind mezelf terecht een beetje raar, denk ik. Ik heb een bewogen verleden waarin ik rare sprongen heb gemaakt. Ik vind het dus een beetje moeilijk te identificeren met mensen die in mijn ogen normaler zijn. En tegelijkertijd vind ik het moeilijk mezelf te identificeren met mensen met borderline op een punt dat het goed gaat. Is raar, voelt raar, ben raar ;) Ik wil dan vragen: snij jij? Terwijl dat niet hoort, snap je. Ik focus me op negatieve zaken van borderline, omdat ik het negatief vind voor mijzelf. Het is lastig uit te leggen!
zondag 9 maart 2008 om 20:19
Kat, doe jij even rustig aan meid. Geeft niks als je even niet reageert hoor, eerst op jezelf letten. Sterkte!
Shahla suc6 mrogen weer bij de tandarts. Hoop trouwens dat het gsiteren wel enorm gezellig was in de kroeg, dan was het misschien de moeite waard je even shit te voelen toch.
Er is geen 'zware' of 'minder zware' vorm van diabetes Kat. Dat is een denkfout die veel mensen maken. Er zijn 2 soorten: type 1 (vroeger jeugddiabetes genoemd, daarbij moet maakt het lichaam helemaal geen insuline meer aan en moet men gaan spuiten of een insulinepompje krijgen, wat ik heb) en type 2 (vroeger ouderdomsdiabetes genoemd, maar komt steeds vaker voor op jongere leeftijd ook). Hierbij maakt het lichaam nog wel wat insuline aan en kan men vaak met tabletten en dieet de bloeds. stabiel houden. Lukt dat niet, dan moet men ook soms insuline gaan spuiten. Het lijkt dus op het 1e gezicht of de vorm die ik heb (type 1) 'erger' is. Dat is de vraag, bij de andere vorm is er vaak sprake van een syndroom, mensen hebben vaak ook hoge bloeddruk, hoog cholesterol dat soort dingen, en zijn dus 'in totaal ' soms wat ongezonder. Ook lijkt prikken erger (missch. dat men het daarom de zware vorm noemt), maar doordat ik bijv. een pompje heb kan ik in principe eten wat ik wil, dat is niet zo bij tabletten. Ik moet er alleen altijd rekening mee houden.
Zo dat was jullie bijles voor vandaag..
Hoe zou het met Lin zijn?
Shahla suc6 mrogen weer bij de tandarts. Hoop trouwens dat het gsiteren wel enorm gezellig was in de kroeg, dan was het misschien de moeite waard je even shit te voelen toch.
Er is geen 'zware' of 'minder zware' vorm van diabetes Kat. Dat is een denkfout die veel mensen maken. Er zijn 2 soorten: type 1 (vroeger jeugddiabetes genoemd, daarbij moet maakt het lichaam helemaal geen insuline meer aan en moet men gaan spuiten of een insulinepompje krijgen, wat ik heb) en type 2 (vroeger ouderdomsdiabetes genoemd, maar komt steeds vaker voor op jongere leeftijd ook). Hierbij maakt het lichaam nog wel wat insuline aan en kan men vaak met tabletten en dieet de bloeds. stabiel houden. Lukt dat niet, dan moet men ook soms insuline gaan spuiten. Het lijkt dus op het 1e gezicht of de vorm die ik heb (type 1) 'erger' is. Dat is de vraag, bij de andere vorm is er vaak sprake van een syndroom, mensen hebben vaak ook hoge bloeddruk, hoog cholesterol dat soort dingen, en zijn dus 'in totaal ' soms wat ongezonder. Ook lijkt prikken erger (missch. dat men het daarom de zware vorm noemt), maar doordat ik bijv. een pompje heb kan ik in principe eten wat ik wil, dat is niet zo bij tabletten. Ik moet er alleen altijd rekening mee houden.
Zo dat was jullie bijles voor vandaag..
Hoe zou het met Lin zijn?
zondag 9 maart 2008 om 20:26
Ik ben doodsbang voor naalden, dus type 1 lijkt me dan net even zwaarder. ;)
In zoverre heeft hij een zware variant (in mijn ogen) omdat het maar niet 'stabiel' wordt, waardoor hij nog steeds niet autorijlessen mag nemen et cetera. Daar baalt hij behoorlijk van, want hij wil daar nu toch wel eens aan beginnen.
In zoverre heeft hij een zware variant (in mijn ogen) omdat het maar niet 'stabiel' wordt, waardoor hij nog steeds niet autorijlessen mag nemen et cetera. Daar baalt hij behoorlijk van, want hij wil daar nu toch wel eens aan beginnen.
