Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 11 maart 2008 om 11:42
Hee lieverd, wat fijn dat je even 'langs' kwam. De situatie is ook niet leuk dus logisch dat het allemaal moeizaam gaat. Je roeit met de riemen die je hebt. Hoop houden is goed! Probeer dat vast te houden. Niemand wil graag in een rotbuurt wonen, logisch. Maar dan heb je tenminste wél je eigen plekje in die rotbuurt. Probeer er in elk geval voor te waken dat je buren te pruimen zijn en geen overlast veroorzakers. Dat scheelt alles! Mocht het in de wijk zelf af en toe hommeles zijn, daar kun je altijd jezelf nog voor afsluiten door je nergens mee te bemoeien en gewoon erg op jezelf te zijn.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 11 maart 2008 om 11:46
[quote]:
Hallo lieve meiden...even een heel kort berichtje. Ik zit nu in een internetcafe en, te duur, geen privacy, dus echt ff kort. Allereerst, shalha en robin heel erg bedankt voor jullie kaartjes, soms lees ik ze meerdere keren per dag over om wat kracht te putten. Het gaat moeizaam, ijzer met handen breken, zo'n beetje elke dag, maar ik hou hoop. Vandaag de urgentie-aanvraag de deur uitgedaan. Zo meteen een afspraak met de financieel medewerker (bah, hou niets van mijn geld over) en daarna met de maatschappelijke werker.....pfff.....urgentie zou fantastisch zijn, i.v.m. de vele korte duur en keus van huis. Het alternatief is nog een jaar (minstens) crisisopvang/wachthuis om dan een huis in een rotbuurt toegewezen gekregen. Daar zit ik niet op te wachten, maar als het moet, is het maar zo.
Gisteren wel naar de VERS geweest, dat probeer ik vol te houden.
Veel ziek, veel migraine, ook dat is niet anders. Zal proberen vaker op internet te komen.....mis jullie.
tot zover! veel liefs[/quo
goed zo hoop houden en er voor gaan !! Fijn dat je even zelf kon internetten en ja is duur zo in zo'n cafè. Urgentie moet toch lukken met behulp van huisarts of psych. Opvang is maar voor tijdelijk immers ......... goed te horen dat je zoon zich nu ook wat beter voelt.
Hallo lieve meiden...even een heel kort berichtje. Ik zit nu in een internetcafe en, te duur, geen privacy, dus echt ff kort. Allereerst, shalha en robin heel erg bedankt voor jullie kaartjes, soms lees ik ze meerdere keren per dag over om wat kracht te putten. Het gaat moeizaam, ijzer met handen breken, zo'n beetje elke dag, maar ik hou hoop. Vandaag de urgentie-aanvraag de deur uitgedaan. Zo meteen een afspraak met de financieel medewerker (bah, hou niets van mijn geld over) en daarna met de maatschappelijke werker.....pfff.....urgentie zou fantastisch zijn, i.v.m. de vele korte duur en keus van huis. Het alternatief is nog een jaar (minstens) crisisopvang/wachthuis om dan een huis in een rotbuurt toegewezen gekregen. Daar zit ik niet op te wachten, maar als het moet, is het maar zo.
Gisteren wel naar de VERS geweest, dat probeer ik vol te houden.
Veel ziek, veel migraine, ook dat is niet anders. Zal proberen vaker op internet te komen.....mis jullie.
tot zover! veel liefs[/quo
goed zo hoop houden en er voor gaan !! Fijn dat je even zelf kon internetten en ja is duur zo in zo'n cafè. Urgentie moet toch lukken met behulp van huisarts of psych. Opvang is maar voor tijdelijk immers ......... goed te horen dat je zoon zich nu ook wat beter voelt.
dinsdag 11 maart 2008 om 11:56
Robin, het lijkt mij ook heel lastig om die waarden altijd maar zo optimaal mogelijk te houden. Net wat je zegt, spelen er zoveel factoren mee en om altijd het ideale te bereiken, zal een utopie zijn hè. Je doet je best ermee en meer kun je niet doen. De rest zul je helaas moeten nemen zoals het komt. Ik weet er te weinig vanaf om echt wat zinnigs te zeggen of dat je echt met mij kunt praten hierover maar een hart onder de riem lukt me wel 
Intiem, hoe gaat het nu? Overigens herken ik het echt wel. Het is niet alleen dat ik er begrip voor heb maar het zelf totaal niet herken. Maar bij mij stamt dat wel uit een periode dat mijn kinderen jonger waren. Mijn zoon was toen heel moeizaam te hanteren, zeg maar gerust vrij onhandelbaar en dan nog die constante ruzie tussen die twee, soms groeit het je boven het hoofd. Ik had ook heel vaak het gevoel dat ik er in verzoop. Ik wil er niet te diep op ingaan, het is meer bedoeld als hart onder de riem. Ouder zijn is soms ook heel erg pittig. Soms schijnt de zon maar het kan net zo goed donder en bliksem of stromende regen zijn.
Intiem, hoe gaat het nu? Overigens herken ik het echt wel. Het is niet alleen dat ik er begrip voor heb maar het zelf totaal niet herken. Maar bij mij stamt dat wel uit een periode dat mijn kinderen jonger waren. Mijn zoon was toen heel moeizaam te hanteren, zeg maar gerust vrij onhandelbaar en dan nog die constante ruzie tussen die twee, soms groeit het je boven het hoofd. Ik had ook heel vaak het gevoel dat ik er in verzoop. Ik wil er niet te diep op ingaan, het is meer bedoeld als hart onder de riem. Ouder zijn is soms ook heel erg pittig. Soms schijnt de zon maar het kan net zo goed donder en bliksem of stromende regen zijn.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 11 maart 2008 om 12:16
Kan je vertellen dat ik ook een aardig bewogen verleden heb waarin ook dingen zijn gebeurd en waarin ikzelf ook dingen heb gedaan die andere mensen waarschijnlijk als anders dan anders zouden bestempelen. Om het even vriendelijk te zeggen. Misschien lijken wij normaler omdat we in een andere fase zitten?
Weet jij veel wat voor rare dingen wij allemaal hebben gedaan ooit? Ik ben nu 34, jij bent geloof ik nog wel jonger toch? 25? Destijds was ik ook nog niet waar ik nu ben hoor.
Ik snap best dat je het gevoel hebt dat je bepaalde vragen niet kunt stellen. Niet elke vraag is altijd op elk moment op elke plek geschikt. Dat is waar. Zo is ook niet elk ervaringsverhaal van jezelf altijd geschikt om aan het even wie te vertellen. Dat is bij mij ook wel eens terug geworpen in mijn schoot. Daarom ben ik er erg voorzichtig in geworden wat ik nog wel en niet vertel. Het kan altijd tegen je gebruikt worden. Er zullen dan ook altijd mensen zijn die je niet begrijpen en of ze dat dan niet willen of niet kunnen doet er niet zoveel toe. Met sommige mensen heb je nu eenmaal dat ze geen begrip hebben voor de keuzes en beslissingen die jij ooit hebt gemaakt of die je op dit moment maakt. Daar moet je jezelf tegen wapenen, anders komt hun reactie hard aan.
Geen idee of het zo is maar ik denk dat jij je nu op het negatieve richt omdat je pas nu weet en beseft dat je waarschijnlijk borderlinekenmerken hebt. Ik had dat vijf jaar geleden. Je kijkt dan meer naar wat niet goed gaat, naar wat in dat borderlineplaatje past dan naar wat wél goed gaat en wat je nog wel kunt doen in je leven. Daarna kun je de neiging krijgen het te negeren, toch tegen beter weten in je te distantiëren van bepaalde kenmerken en weer hooi op je vork te nemen waarvan je later merkt dat het téveel was. Het is namelijk erg lastig een balans te krijgen tussen wat je allemaal wilt en wat je nog kunt om het voor jezelf behapbaar te houden.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 11 maart 2008 om 12:29
Ik weet niet hoe het met de anderen zit maar mijn aandoening kwam eigenlijk pas tot uiting en tot dieptepunten toen ik de kinderen al had. En ja, het is verdomd lastig kinderen op te voeden als je ook zo hard aan jezelf moet werken. Mijn dochter is wel eens de dupe geworden van een broertje met een pittige aandoening en later een moeder met een aandoening. Onder die wetenschap voel ik me niet altijd prettig. Je wilt je kinderen namelijk beschermen. Je wilt ze een goede jeugd geven zonder vervelende dingen, want die gebeuren in de maatschappij al genoeg. En als dat al achter de voordeur begint..maar goed, ergens zijn er ook veel dingen blijkbaar wél goed gegaan want mijn dochter staat zeer positief tegenover mij. Dat is niet slechts (misplaatste) loyaliteit of zo. We hebben weer een hele goede band en al ken ik haar door part time moeder van haar te zijn minder goed dan mijn zoon, ik hoop nog steeds dat we dat wel weer rechttrekken. We zijn het er eigenlijk samen wel over eens dat ze altijd nog een paar jaar bij mij kan wonen. Zoon wat eerder op zichzelf met begeleiding en dan dochter weer naar huis.
Ik snap het gevoel of het wel verstandig is aan kinderen te beginnen als je wéét dat je een aandoening hebt máár je kunt het ook zo bekijken. Er kan altijd wat gebeuren, zelfs als je helemaal gezond aan kinderen begint. Je partner kan er vandoor gaan of overlijden zodat je er alleen voor komt te staan. Je kind kan niet helemaal gezond ter wereld komen waar je dan weer mee moet dealen. Ik denk dat het zelden optimaal is. Je moet alleen zorgen dat je de zaken zo goed als mogelijk in de hand hebt. En waar het niet lukt of niet meer lukt, roep je hulp in. Het belangrijkste is liefde en verzorging. Als je dat kunt geven, ook als je een paar klotedagen hebt, ben je al een heel eind hoor.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 11 maart 2008 om 12:35
Ik ben nog steeds niet fit. Misschien een naslag van de ongesteldheid. Dat mijn weerstand heel erg laag was zonder dat ik dat echt door had en dat ik daardoor beter verre van de stimulerende middelen weg had kunnen blijven. Normaal heb ik echt geen moeite met drie bailey's. Ben ik nog nooit beroerd van geworden. Ja, er staat een gele sticker op mijn medicatie dat ik op moet passen met alcohol maar dat is altijd goed gegaan. Ik drink zo'n beetje eens per maand wat. Ik heb zelfs op de medicijnen ook wel eens zeven bailey's genuttigd jaren geleden, was no problem. Dus ik ga er maar vanuit dat ik nu alle factoren een beetje tegen had zitten.
Die twee uurtjes in de kroeg waren wel heel leuk.
Die twee uurtjes in de kroeg waren wel heel leuk.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 11 maart 2008 om 13:48
Ik heb bewust gekozen voor een kind ondanks mijn BL.
Scheelt dat mijn mannetje het tegenovergestelde is wat ik ben.
Hij is de rust/kalmte/nuchterheid zelf.
En dat heft elkaar een beetje op zo.
Het hele punt is dat ik het afgelopen jaar erg veel heb meegemaakt (mijn hele leven al wel, maar dit kwam allemaal tegelijk)
Verhuizing, uit de wajong geschopt, nieuwe baan, moeilijke keuzes gemaakt, kind erg ziek geweest, en met mijn broer ging het heel erg slecht....
Dat soort dingen wegen bij mij heel erg mee, de spanning stapelt zich op, en komt tot uiting bij degenen waar ik me het best bij voel (mannetje)
Ik heb wel gedacht aan een opvoedcursus, maar ben zo bang dat het daar om mij gaat, en niet het daadwerkelijke probleem... Maargoed, in ieder geval bedankt voor sommige opbeurende woorden
Ik heb nu wel duidelijk met man afgesproken dat ik direct aangeef wanneer ik me niet goed voel, wanneer ik merk dat het bommetje scheurtjes vertoond. Hij grijpt dan direct in, gaat iets leuks doen met dochter, en laat mij even met rust.
Dat scheelt wel een hoop.
Maar dat neemt niet weg dat ik de hele dag (behalve als ze op school is) met de kleine zit, en soms wordt het me gewoon teveel. Gelukkig kan ik haar schteraf goed uitleggen dat mama moe is, dat mama hard moet werken en dan soms een beetje boos wordt....
Waarop zij reageert dat zij dan voortaan wel wil poetsen
Al met al gaat het wel, het is gewoon allemaal zo trubbelig....
Scheelt dat mijn mannetje het tegenovergestelde is wat ik ben.
Hij is de rust/kalmte/nuchterheid zelf.
En dat heft elkaar een beetje op zo.
Het hele punt is dat ik het afgelopen jaar erg veel heb meegemaakt (mijn hele leven al wel, maar dit kwam allemaal tegelijk)
Verhuizing, uit de wajong geschopt, nieuwe baan, moeilijke keuzes gemaakt, kind erg ziek geweest, en met mijn broer ging het heel erg slecht....
Dat soort dingen wegen bij mij heel erg mee, de spanning stapelt zich op, en komt tot uiting bij degenen waar ik me het best bij voel (mannetje)
Ik heb wel gedacht aan een opvoedcursus, maar ben zo bang dat het daar om mij gaat, en niet het daadwerkelijke probleem... Maargoed, in ieder geval bedankt voor sommige opbeurende woorden
Ik heb nu wel duidelijk met man afgesproken dat ik direct aangeef wanneer ik me niet goed voel, wanneer ik merk dat het bommetje scheurtjes vertoond. Hij grijpt dan direct in, gaat iets leuks doen met dochter, en laat mij even met rust.
Dat scheelt wel een hoop.
Maar dat neemt niet weg dat ik de hele dag (behalve als ze op school is) met de kleine zit, en soms wordt het me gewoon teveel. Gelukkig kan ik haar schteraf goed uitleggen dat mama moe is, dat mama hard moet werken en dan soms een beetje boos wordt....
Waarop zij reageert dat zij dan voortaan wel wil poetsen
Al met al gaat het wel, het is gewoon allemaal zo trubbelig....
dinsdag 11 maart 2008 om 14:09
Aaah, wat lief zo'n kindje wat dan meteen zegt dat zij voortaan wil helpen.
Zulke opmerkingen deden mij altijd goed. Ik val mijn kinderen zo weinig mogelijk lastig met mijn dingen maar soms zeg ik wel eens wat op hun niveau. Vooral als ze vragen hebben en mijn dochter vroeg ernaar afgelopen zondag aan de telefoon. Dan ben ik ook zeker bereid een en ander uit te leggen.
Alleen vroeg ze ditmaal hoe het kon dat ik ziek ben geworden.
Zo heb ik het destijds aan ze uitgelegd. Ze waren toen negen en tien dus tja, de ins en outs daar zijn ze dan nog te jong voor.
Ik heb haar gezegd dat ik dat best wil uitleggen maar dat het een lang verhaal is en we het daar dan beter over kunnen hebben als ze bij mij is. Dan hebben we de tijd daarvoor. Door de telefoon is dat wat lastig. Bij mij is het echter wel bespreekbaar. Alles waar ze mee komen. Ik wil dat ze het gevoel hebben dat ze bij mij terecht kunnen, wat het ook is.
Zulke opmerkingen deden mij altijd goed. Ik val mijn kinderen zo weinig mogelijk lastig met mijn dingen maar soms zeg ik wel eens wat op hun niveau. Vooral als ze vragen hebben en mijn dochter vroeg ernaar afgelopen zondag aan de telefoon. Dan ben ik ook zeker bereid een en ander uit te leggen.
Alleen vroeg ze ditmaal hoe het kon dat ik ziek ben geworden.
Zo heb ik het destijds aan ze uitgelegd. Ze waren toen negen en tien dus tja, de ins en outs daar zijn ze dan nog te jong voor.
Ik heb haar gezegd dat ik dat best wil uitleggen maar dat het een lang verhaal is en we het daar dan beter over kunnen hebben als ze bij mij is. Dan hebben we de tijd daarvoor. Door de telefoon is dat wat lastig. Bij mij is het echter wel bespreekbaar. Alles waar ze mee komen. Ik wil dat ze het gevoel hebben dat ze bij mij terecht kunnen, wat het ook is.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 11 maart 2008 om 14:13
Hoe oud is je dochter nu dan?
Wel fijn dat je er zo tegen aan kijkt!
Als je er heel gesloten of "spastisch" (ik weet even geen ander woord) over doet, wordt het onderwerp zo beladen.
Aan de ene kant ben ik reuze trots dat kleine zo reageert, aan de andere kant heb ik soms het gevoel dat ze té volwassen reageerd...
Maargoed, het is en blijft een kleine schat
Wel fijn dat je er zo tegen aan kijkt!
Als je er heel gesloten of "spastisch" (ik weet even geen ander woord) over doet, wordt het onderwerp zo beladen.
Aan de ene kant ben ik reuze trots dat kleine zo reageert, aan de andere kant heb ik soms het gevoel dat ze té volwassen reageerd...
Maargoed, het is en blijft een kleine schat
dinsdag 11 maart 2008 om 16:35
Wij hebben lekker geen enge ziekte. Neem vegetarische katten! Sorry, ik word er schijtziek van. Ik heb ook zo zwaar veel moeite met accepteren dat ik iets mankeer, maar come on, zo obsessief totaal iets weigeren...hoewel dat ook precies Borderline is ;) Ik herken het gedrag ook nog eens, zij het godzijdank in mindere mate, dat gedoe van Astrada.Ik vind het echt stuitend ergens, maar zulke types moet je gelijk geven. Met de gek meelullen heet dat
dinsdag 11 maart 2008 om 16:51
Ja Kat, ik ben er ook misselijk van. Ik heb trouwens al lang visolie geslikt (ivm huid vroeger) en aan yoga gedaan. Alsof ik of anderen het geweldig vinden (nou ja, er zullen er zijn) om levenslang medicatie te slikken. Ik ben nog net aan de goede kant van de 25, maar ik schaam mij bijvoorbeeld kapot voor mijn arm of voor die pilletjes, heb geen rustig leven met een vriend en vaste vrienden, of zelfs maar een vaste verblijfplaats. Alsof ik ervoor kies iets grondig te mankeren. Ik kan het wel doodzwijgen (been there, done that, got the scars and not even a T-shirt) of aan de multivitaminen gaan (doe ik al), oplossen doet dat het niet. Ik voel mij zo anders met die pilletjes. Ik kan er echt kwaad om worden dat dat ding (A.) stelt dat iedereen ziek wil zijn. Oh, ongetwijfeld, ik ken zelfs iemand die dat wil (maar ja, is dat geen ziekte op zich?) en ik vind ook dat diagnoses te snel gesteld worden. Maar mijn God, ik ken zelf geen duidelijker geval dan ikzelf.
Maar goed, ik ben rustig met de pilletjes (gna) dus kan ik makkelijk met de gek meelullen in dit geval. Iemand met zo'n slechte interpunctie neem ik toch niet serieus
Maar goed, ik ben rustig met de pilletjes (gna) dus kan ik makkelijk met de gek meelullen in dit geval. Iemand met zo'n slechte interpunctie neem ik toch niet serieus
dinsdag 11 maart 2008 om 18:16
:
Robin, het lijkt mij ook heel lastig om die waarden altijd maar zo optimaal mogelijk te houden. Net wat je zegt, spelen er zoveel factoren mee en om altijd het ideale te bereiken, zal een utopie zijn hè. Je doet je best ermee en meer kun je niet doen. De rest zul je helaas moeten nemen zoals het komt. Ik weet er te weinig vanaf om echt wat zinnigs te zeggen of dat je echt met mij kunt praten hierover maar een hart onder de riem lukt me wel
Dankjewel shahla. Een hart onder de riem lukt jou altijd prima! Wat heb je veel geschreven vandaag! Ik hou het even rustig, maar vond het weer fijn alles te lezen. Heb vandaag gewerkt.
Lin, wat fijn je even te 'horen'. Ik hoop zo voor je dat het doorgaat met die urgentie. Beter een huisje in een vervelende buurt dan niet toch? Ik heb ook een tijd in een rot-buurt gewoond maar wij sloten ons gewoon lekker af van de rest, en hadden uiteindelijk dus ook nergens last van. Ik heb bewondering voor je kracht. enorm goed dat je doozet met de Vers-training. Wat ik ervan heb gelezen kun je door ook wat handvaten leren om deze periode door te komen. Fijn dat je blij bent met de kaartjes. Wij missen jou hier ook. Hopelijk heb je snel een plekje gevonden mét computer zodat je weer met ons mee kunt kletsen. Veel sterkte en liefs van mij.
Intiem weer een beetje tot rust gekomen?
dinsdag 11 maart 2008 om 18:32
Lieve allemaal,
wat fijn om weer van je te horen Lin! Heerlijk, eventjes je vertrouwde "stem". Mijn kaartje is naar je onderweg, hoewel ik die heel vlug uit het rek heb moeten grijpen, want dochter was aan het klieren. Maar toch een beetje symbolisch.
Je moet er echt veel voor overhebben zoals ik ook uit bopines verhaal begreep. Tis niet fijn lijkt me om zo gemonitord te worden alsof je een klein kind bent (met zakgeld en taken etc.). Ik hoop dat je nu echt snel afstevend op iets van jezelf, als het maar echt van JOU is, waar jij de baas bent en kunt doen en laten zoals het goed is voor Lin en je zoon uiteraard. Ik gun het je echt erg snel meis, ik duim hard voor je. Nog eventjes doorzetten, je kunt het!
Shahla, wat heb je weer een hoop geschreven. Ik reageer snel weer op jou ; )
Robin, gelukkig vond je me niet te streng (zwart/wit), want zo kan ik mezelf en dito kwalen ook wel bekijken, maar zo werkt dat gewoon niet altijd. En je bent een mens en geen machine, dus geen dag is je lijf waarschijnlijk hetzelfde. Dat merkt een goede vriendin van mij ook die schildkliermedicatie slikt. Zij kan niet elke dag hetzelfde doen, want er is geen dag hetzelfde. De ene dag is drukker, is zij ziekjes, heeft ze stress of wat dan ook en dat heeft telkens weer invloed op haar waarden die ze ook stabiel moet houden. Het lukt aardig, maar desondanks voorkomt ze er de hyper of hypo buien niet mee...
Dus ik bedoelde het niet erg letterlijk (hoop dat je het niet zo opvatte), maar meer als globale richtlijn. In die zin heb je er wél invloed op. Maar je doet al jaren je stinkende best. Meissie, meer dan dat kan je ook niet van jezelf vragen. Je best is meer dan genoeg!
Ik lees niet op het forum over psychiatrie. Loop net wel weer bijna te "flippen" (ik heb zin om een potje te schelden, maar doe het maar niet) over een moedertopic, geopend door niet-moeders (of sommigen ook wel kinderhaters). Nu hoef je echt niet met me mee te lullen over kinderen en zul je mij niet horen beweren dat de wereld alleen nog maar uit kinderen bestaat (in tegendeel, jullie kennen me inmiddels daarvoor lang genoeg hoop ik met mijn moeilijkheden daarover). Maar ik laat mijzelf/moeders niet vergelijken met vee. We worden gewoonweg moederkoeien genoemd en onze tieten zijn uiers. Ja dahag, neem dat maar terug, stelletje denigrerende kutkindjes Grrrr en ga ergens anders lopen zieken als je kinderen zo erg haat.
Met mij gaat het op en af. Gisteren voor de zoveelste keer in de afgelopen week huilend in slaap gevallen. Vandaag een waanzinnig bijzonder alleenig dagje/nachtje (vriend past op dochter bij hem thuis) waarin ik even kan bijtanken en ik heb vooral veel geslapen. Ik voel me beetje boos/stressig/geirriteerd en opgefokt en ben bang dat ik nog bozer word op dat stomme topic als mod. niet ingrijpt. Ik snap soms echt dat hele viva niet dat ze zo lay back zijn als het op modereren aankomt. Als mensen lopen te zieken onder het mom van humor, dan mag het topic wat mij betreft gesloten worden. Waar is respect???
wat fijn om weer van je te horen Lin! Heerlijk, eventjes je vertrouwde "stem". Mijn kaartje is naar je onderweg, hoewel ik die heel vlug uit het rek heb moeten grijpen, want dochter was aan het klieren. Maar toch een beetje symbolisch.
Je moet er echt veel voor overhebben zoals ik ook uit bopines verhaal begreep. Tis niet fijn lijkt me om zo gemonitord te worden alsof je een klein kind bent (met zakgeld en taken etc.). Ik hoop dat je nu echt snel afstevend op iets van jezelf, als het maar echt van JOU is, waar jij de baas bent en kunt doen en laten zoals het goed is voor Lin en je zoon uiteraard. Ik gun het je echt erg snel meis, ik duim hard voor je. Nog eventjes doorzetten, je kunt het!
Shahla, wat heb je weer een hoop geschreven. Ik reageer snel weer op jou ; )
Robin, gelukkig vond je me niet te streng (zwart/wit), want zo kan ik mezelf en dito kwalen ook wel bekijken, maar zo werkt dat gewoon niet altijd. En je bent een mens en geen machine, dus geen dag is je lijf waarschijnlijk hetzelfde. Dat merkt een goede vriendin van mij ook die schildkliermedicatie slikt. Zij kan niet elke dag hetzelfde doen, want er is geen dag hetzelfde. De ene dag is drukker, is zij ziekjes, heeft ze stress of wat dan ook en dat heeft telkens weer invloed op haar waarden die ze ook stabiel moet houden. Het lukt aardig, maar desondanks voorkomt ze er de hyper of hypo buien niet mee...
Dus ik bedoelde het niet erg letterlijk (hoop dat je het niet zo opvatte), maar meer als globale richtlijn. In die zin heb je er wél invloed op. Maar je doet al jaren je stinkende best. Meissie, meer dan dat kan je ook niet van jezelf vragen. Je best is meer dan genoeg!
Ik lees niet op het forum over psychiatrie. Loop net wel weer bijna te "flippen" (ik heb zin om een potje te schelden, maar doe het maar niet) over een moedertopic, geopend door niet-moeders (of sommigen ook wel kinderhaters). Nu hoef je echt niet met me mee te lullen over kinderen en zul je mij niet horen beweren dat de wereld alleen nog maar uit kinderen bestaat (in tegendeel, jullie kennen me inmiddels daarvoor lang genoeg hoop ik met mijn moeilijkheden daarover). Maar ik laat mijzelf/moeders niet vergelijken met vee. We worden gewoonweg moederkoeien genoemd en onze tieten zijn uiers. Ja dahag, neem dat maar terug, stelletje denigrerende kutkindjes Grrrr en ga ergens anders lopen zieken als je kinderen zo erg haat.
Met mij gaat het op en af. Gisteren voor de zoveelste keer in de afgelopen week huilend in slaap gevallen. Vandaag een waanzinnig bijzonder alleenig dagje/nachtje (vriend past op dochter bij hem thuis) waarin ik even kan bijtanken en ik heb vooral veel geslapen. Ik voel me beetje boos/stressig/geirriteerd en opgefokt en ben bang dat ik nog bozer word op dat stomme topic als mod. niet ingrijpt. Ik snap soms echt dat hele viva niet dat ze zo lay back zijn als het op modereren aankomt. Als mensen lopen te zieken onder het mom van humor, dan mag het topic wat mij betreft gesloten worden. Waar is respect???
