Psyche
alle pijlers
Borderline en aanverwante zaken II
dinsdag 29 mei 2007 om 22:06
Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 13 maart 2008 om 16:33
Gefeliciteerd, Bolletje! Da's nu eens heel goed nieuws.
Haha Intiem, Amy Winehouse ken ik zelfs ;) Een goed voorbeeld trouwens van wat er fout kan gaan :S
Kon vandaag weer niet op tijd mijn bed uitkomen. Ik stop maar met die rare slaappillen, want ze doen heel vreemd. Ik krijg trouwens geen xanax meer van mijn huisarts. Ze vertrouwt me niet meer. Nou ja, dat geloof ik best. Niet zulke goede ervaringen met mij gehad natuurlijk. Maar de psychiater zal het wel meegeven normaal gezien. Moet toch vliegen en normaal slapen. De huisarts vond me (warrig haar, slaperige kop) er wel veel beter uitzien dan eerst. Da's wel fijn om te horen.
Waar ik zo moe van word, is dat topic over leven met een stempel. Zo'n zogenaamd spiritueel iemand die eventjes gaat vertellen hoe men dient om te gaan met BPS. Ik MOET helemaal niets! ;) Toch schaam ik me voor dat stempel. Mede dankzij het beeld wat ervan geschetst wordt. Mijn nicht heeft ook zogenaamd BPS (die heeft zogenaamd vanalles, heel absurd hoor), en ik wil daar absoluut niet mee vereenzelvigd worden. Ja, ik schaam mij. Maar aan de andere kant krijg ik nu wel de goede medicatie. Da's echt een opluchting. En ik heb het ergste borderline. Oftwel: ik ben zo'n suicidaal zelfverminkend type wat iedereen er zich bij voorstelt. Aan de andere kant voel ik mij nu helemaal niet zo, dus wil ik daar ook niet voor aangezien worden. Vandaar het schamen en het zwijgen natuurlijk. Ik word er elke dag weer aan herinnerd door de littekens, ook aan binnenzijde pols. Ik schaam mij er zo voor (ook al zeggen anderen dat het wel meevalt, dat doet het niet want het valt heel erg op) dat ik aan plastische chirurgie denk. Want om heel mijn leven af te vragen wat ik nu weer moet dragen of moet camoufleren zodat niemand ook maar kan vermoeden dat het iets anders is dan een ongeluk, nee, dat zie ik niet zitten.
Haha Intiem, Amy Winehouse ken ik zelfs ;) Een goed voorbeeld trouwens van wat er fout kan gaan :S
Kon vandaag weer niet op tijd mijn bed uitkomen. Ik stop maar met die rare slaappillen, want ze doen heel vreemd. Ik krijg trouwens geen xanax meer van mijn huisarts. Ze vertrouwt me niet meer. Nou ja, dat geloof ik best. Niet zulke goede ervaringen met mij gehad natuurlijk. Maar de psychiater zal het wel meegeven normaal gezien. Moet toch vliegen en normaal slapen. De huisarts vond me (warrig haar, slaperige kop) er wel veel beter uitzien dan eerst. Da's wel fijn om te horen.
Waar ik zo moe van word, is dat topic over leven met een stempel. Zo'n zogenaamd spiritueel iemand die eventjes gaat vertellen hoe men dient om te gaan met BPS. Ik MOET helemaal niets! ;) Toch schaam ik me voor dat stempel. Mede dankzij het beeld wat ervan geschetst wordt. Mijn nicht heeft ook zogenaamd BPS (die heeft zogenaamd vanalles, heel absurd hoor), en ik wil daar absoluut niet mee vereenzelvigd worden. Ja, ik schaam mij. Maar aan de andere kant krijg ik nu wel de goede medicatie. Da's echt een opluchting. En ik heb het ergste borderline. Oftwel: ik ben zo'n suicidaal zelfverminkend type wat iedereen er zich bij voorstelt. Aan de andere kant voel ik mij nu helemaal niet zo, dus wil ik daar ook niet voor aangezien worden. Vandaar het schamen en het zwijgen natuurlijk. Ik word er elke dag weer aan herinnerd door de littekens, ook aan binnenzijde pols. Ik schaam mij er zo voor (ook al zeggen anderen dat het wel meevalt, dat doet het niet want het valt heel erg op) dat ik aan plastische chirurgie denk. Want om heel mijn leven af te vragen wat ik nu weer moet dragen of moet camoufleren zodat niemand ook maar kan vermoeden dat het iets anders is dan een ongeluk, nee, dat zie ik niet zitten.
donderdag 13 maart 2008 om 16:49
donderdag 13 maart 2008 om 18:34
donderdag 13 maart 2008 om 19:06
Intiem, goeie tip van die RIBW aan Lin. Dat soort kleine dingetjes kunnen het al iets prettiger maken. Hoe is het met je?
Boschbolletje, jeetje, heftig hoor. Wat een opluchting voor je. Kan me voorstellen dat je flink in de rats hebt gezeten.
Digi, wanneer ga je op reis? Ga je alleen? Lekker vooruitzicht joh, en wat fijn dat het nu dan ook wat beter met je gaat.
Boschbolletje, jeetje, heftig hoor. Wat een opluchting voor je. Kan me voorstellen dat je flink in de rats hebt gezeten.
Digi, wanneer ga je op reis? Ga je alleen? Lekker vooruitzicht joh, en wat fijn dat het nu dan ook wat beter met je gaat.
donderdag 13 maart 2008 om 19:09
:
Intiem, goeie tip van die RIBW aan Lin. Dat soort kleine dingetjes kunnen het al iets prettiger maken. Hoe is het met je?
Boschbolletje, jeetje, heftig hoor. Wat een opluchting voor je. Kan me voorstellen dat je flink in de rats hebt gezeten.
Digi, wanneer ga je op reis? Ga je alleen? Lekker vooruitzicht joh, en wat fijn dat het nu dan ook wat beter met je gaat.
Hey,
Ik ga maandag al! Ik ga alleen ja, altijd ;) Maar ik zal denk ik niet alleen zijn, gebaseerd op eerdere backpackervaringen. Dat het beter gaat dank ik aan de Zyprexa. Werkt veel beter dan alle Ad's die ik heb gehad! Slimme psychiater gelukkig.
donderdag 13 maart 2008 om 19:46
Heftig, boschbolletje. Hopelijk is over drie maanden de uitslag net zo als vandaag.
Heb vandaag geen leuke dag. En heb daarom ook best wel de smoor in. Alleen op mijn werk was het leuk. Daar kon ik het van me afzetten en me concentreren op mensen die echt even een verzetje nodig hebben naast al die onderzoeken en de hele ziekenhuissfeer.
Heb vandaag geen leuke dag. En heb daarom ook best wel de smoor in. Alleen op mijn werk was het leuk. Daar kon ik het van me afzetten en me concentreren op mensen die echt even een verzetje nodig hebben naast al die onderzoeken en de hele ziekenhuissfeer.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 13 maart 2008 om 19:47
donderdag 13 maart 2008 om 23:40
Hoe komt het toch dat mensen zo geschift zijn en niet in een dwangbuis zitten (doelend op Astrada)? Ik zou echt meppen in het echt, hoor. Ook met pilletjes ;) Ik verbeeld me zeker ook dat ik een suicidaal hompje mens was, dat de politie langs is geweest om mij te ondervragen en dat ze me gedwongen konden laten opnemen als ik nog suicidaal was, en die littekens op mijn arm en pols verbeeld ik me zeker ook? Grmbl, dat soort mensen kan ik echt wel slaan. Vooral als ze een kat ve-ge-ta-risch maken. Als je niet tegen vlees eten kunt, neem dan een wandelende tak voor God's sake.
vrijdag 14 maart 2008 om 11:06
Laten we het even algemeen benaderen want ik wil Astrada niet naar dit topic halen. Ik denk dat mensen in de meeste gevallen voornamelijk geholpen kunnen worden als ze dat zelf willen en dan moet je ten eerste zelf erkennen dat er dingen aan de hand zijn.
Als je dat zelf ontkent, niet in wilt zien, praat een ander tegen een muur m.b.t. die persoon. Volkomen zinloos. Ik vind het de verantwoordelijkheid van iemand zelf om in te zien dat bepaalde dingen niet lekker lopen en daar wat aan te doen en op welke manier dan. Het is daarbij dan ook de verantwoordelijkheid van die persoon zelf in hoeverre en van wie en hoe deze persoon hulp accepteert. Het is tenslotte het leven van die persoon en dat mag je invullen zoals het beste bij je past. Alleen bij hele zware gevallen, een gevaar voor zichzelf of de omgeving, is het wellicht verstandig in te grijpen als die persoon dat niet kan of wil maar dan moet het wel heel erg zijn, vind ik. De meeste mensen zien gelukkig zelf wel in als het niet goed gaat en zullen dan ook wel proberen daar iets aan te doen.
Het kan mij ondertussen niet zoveel meer schelen of iemand wel of niet gelooft dat adhd/pddnos, borderline en een chronische depressie bestaat. Ik moet daarmee dealen en ik merk en voel dat het er is en dat is dan alles wat telt. En wie dat wil bagatelliseren of ontkennen, die hoef ik niet in mijn buurt.
Als je dat zelf ontkent, niet in wilt zien, praat een ander tegen een muur m.b.t. die persoon. Volkomen zinloos. Ik vind het de verantwoordelijkheid van iemand zelf om in te zien dat bepaalde dingen niet lekker lopen en daar wat aan te doen en op welke manier dan. Het is daarbij dan ook de verantwoordelijkheid van die persoon zelf in hoeverre en van wie en hoe deze persoon hulp accepteert. Het is tenslotte het leven van die persoon en dat mag je invullen zoals het beste bij je past. Alleen bij hele zware gevallen, een gevaar voor zichzelf of de omgeving, is het wellicht verstandig in te grijpen als die persoon dat niet kan of wil maar dan moet het wel heel erg zijn, vind ik. De meeste mensen zien gelukkig zelf wel in als het niet goed gaat en zullen dan ook wel proberen daar iets aan te doen.
Het kan mij ondertussen niet zoveel meer schelen of iemand wel of niet gelooft dat adhd/pddnos, borderline en een chronische depressie bestaat. Ik moet daarmee dealen en ik merk en voel dat het er is en dat is dan alles wat telt. En wie dat wil bagatelliseren of ontkennen, die hoef ik niet in mijn buurt.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 14 maart 2008 om 11:14
De adhd/pddnos is trouwens van mijn zoon, dat heb ik niet zelf maar daar deal ik dus wel dagelijks mee. Zeker ook niet altijd makkelijk. Vooral niet als je zelf een dag even niet zo goed in je vel zit. Gisteren was mijn zoon in, mijn opinie, toen hij thuis kwam van school van de ene op de andere minuut in een 'pestbui'. En dan bedoel ik, dat hij expres mij uit mijn tent aan het lokken was en aan het klieren. Dingen zeggen waarvan hij weet dat het niet waar is en niet leuk maar dat hij op dat moment daar lol in heeft om mij boos te maken. Natuurlijk kan ik op dat moment besluiten om me niet uit mijn tent te laten lokken maar dat vind ik heel moeilijk als ik even wat zwakker in mijn schoenen sta. Ik was er gewoon niet op bedacht. Het ene moment hadden we het namelijk over hoe zijn dag was gegaan en het volgende moment zitten we ineens middenin zoiets.
Even kort uitgelegd: Hij zou de fiets buiten zetten, had hij eerst in de keuken gezet en hij zei dat hij het buiten zou zetten nadat hij zijn tas had opgeruimd. In plaats daarvan gaat hij naar boven dus ik zeg tegen em, je zou de fiets toch buiten zetten. Toen was ik ineens een leugenaar. Enzoverder. Daar kan ik dus erg slecht tegen als ik zeker weet dat het is gegaan zoals ik het heb gezegd. Om dan vervolgens uitgemaakt te worden voor leugenaar als ik hem herinner aan wat hij zelf heeft gezegd, maakte mij erg boos. En dan nog lekker lachen als je ziet dat ik boos ben. Puur pesterij. Bah. Het eind van de middag hebben we het wel goed gemaakt, daar niet van.
Even kort uitgelegd: Hij zou de fiets buiten zetten, had hij eerst in de keuken gezet en hij zei dat hij het buiten zou zetten nadat hij zijn tas had opgeruimd. In plaats daarvan gaat hij naar boven dus ik zeg tegen em, je zou de fiets toch buiten zetten. Toen was ik ineens een leugenaar. Enzoverder. Daar kan ik dus erg slecht tegen als ik zeker weet dat het is gegaan zoals ik het heb gezegd. Om dan vervolgens uitgemaakt te worden voor leugenaar als ik hem herinner aan wat hij zelf heeft gezegd, maakte mij erg boos. En dan nog lekker lachen als je ziet dat ik boos ben. Puur pesterij. Bah. Het eind van de middag hebben we het wel goed gemaakt, daar niet van.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 15 maart 2008 om 10:58
Ik herken mezelf niet in het stereotype van een iemand met borderline.
Waar ik vooral last van heb, zijn forse stemmingswisselingen, woedeaanvallen (ik vind dat het ook onder stemmingswisselingen valt, anderen vinden dat niet), ontzettend zwart/wit denken, identiteitsproblemen met ernstig laag zelfbeeld en verlatingsangst met bindingsangst (ik wil je niet want je verlaat me toch, ik wil je wel maar verlaat me niet), dat is hetgene waar ik het meest last van heb. Verder ben ik een ontzettende controlfreak (Doe wat ik wil dat je doet! JETZT!) en klooi ik ontzettend met eten. Waar ik me dus niét herken, is de drugsgebruikende, zuipende en snijdende muts die om aandacht schreeuwt, zoals het stereotype zegt. Drugs gebruik ik niet (nou ja, ik slik AD), zuipen doe ik zelden en dan hoogstens twee glaasjes en snijden heb ik nog nooit gedaan.
En nu ga ik maar eens richting de trein rennen!
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
?
zondag 16 maart 2008 om 00:39
Sorry, beetje flauw.
Maar ik geef maar even snel een teken van leven, voor jullie denken waar ik blijf. Vandaag de hort op geweest met een vriendin naar het openluchtmuseum (was van een woningbouwveriniging die 100 jaar bestond en waar ik weer via een andere vriendin aan kaartjes voor was gekomen).
Gisteren was een beetje hectisch vanwege vergadering en afspraak met peut die toch niet doorging. En ik die koppijn had en maar vroeg naar bed ging. En morgen gaan dochter en ik naar lammetjesdag in Loenen (mits we niet wegspoelen), dus dan weet ik ook niet wanneer ik kan komen posten
Maar ik geef maar even snel een teken van leven, voor jullie denken waar ik blijf. Vandaag de hort op geweest met een vriendin naar het openluchtmuseum (was van een woningbouwveriniging die 100 jaar bestond en waar ik weer via een andere vriendin aan kaartjes voor was gekomen).
Gisteren was een beetje hectisch vanwege vergadering en afspraak met peut die toch niet doorging. En ik die koppijn had en maar vroeg naar bed ging. En morgen gaan dochter en ik naar lammetjesdag in Loenen (mits we niet wegspoelen), dus dan weet ik ook niet wanneer ik kan komen posten
zondag 16 maart 2008 om 01:01
Shahla, vervelend dat je mot had met je zoon. Is zijn dwarse bui alweer over? Dus puber pubers kunnen uit de tent lokken al net zo goed als peuterpubers hmpf.
En je hebt inderdaad gelijk dat iemand alleen maar inzichten kan aanvaarden als die daar open voor staat.
Dus dames, jezelf daarover opwinden heeft weinig zin en al helemaal niet door aan jezelf te gaan twijfelen. Er zullen vast meer mensen zijn die komen en gaan en vinden dat alles een grote bullshit is. Je moet het uiteindelijk toch voor en met jezelf doen.
BB, volgens mij had ik nog niet gereageerd op jou. Jeetje, wat moet dat schrikken zijn zeg. Hoe ben je daar dan achtergekomen dat je draagster bent? Heb je veel familieleden die borstkanker hebben gehad en was dat voor jou reden om jezelf te laten onderzoeken? Dan hoor je wel tot een hele jonge doelgroep. Vervelend als je over dit soort zaken al moet nadenken als je nog zo jong bent. Weet je voor jezelf wel ongeveer wat je wilt (al dan niet preventief beleid)? Sorry, misschien zijn mijn vragen ook wel erg privee hoor. Dan moet je maar niet antwoorden en zal ik niet zulke moeilijke vragen meer stellen!
Kat, gelukkig dat de lucht weer enigzins geklaard is tussen die vriend en jou.
Robin, meis, maar hoe is het met JOU! Je vraagt altijd zo lief naar anderen, dus wil ik nou wel eens weten hoe het met jou gaat. Ik weet een beetje hoe het valt met het afbouwen van medicatie. Weet je al een beetje of je het nog aandurft en dat je het wil bekijken of dat je er weinig hoopvols van verwacht? Ik vind het echt super van je hoor dat je het probeert!
Dig. je bent nu vast en zeker in hogere sferen en straks een zonnebank kleurtje aan het opdoen. Fijne vakantie!
Ik denk dat het voor iedereen erg divers is hoe ze hun eigen klachten ervaren Dig. Ik zie mezelf nl. far from de typische borderliner en ik weet zeker dat als men dit van mij zou horen dat ze zouden zeggen, "kannie, onmogelijk". De enkeling die het weet vond het in den beginne moeilijk om te geloven, behalve mijn vriend. Want mijn vriend herkende wel veel (toen ik de diagnose net te horen had gekregen ten minste).
Ik snij of automutileer ook niet, ben geen drank of drugsorgel en heb nog nooit zelfmoordpogingen ondernomen. Dus die cliche's kunnen gelijk overboord bij mij.
Mijn klachten zijn voornl. stemmingswisselingen met extremere woedebuien, spanningen en angsten (blijkbaar), agressiegevoelens, onthechte persoonlijkheid (aldus GGZ), controlfreak tot en met en moeite met begrenzen in welk gedrag, maar voornl. denken dan ook.
De meeste van mijn spanningen en gedachten spelen zich in mijn hoofd af en de buitenwereld heeft daar doorgaans geen/weinig weet van. Stomme is dat ik wel weet hoe het hoort en dat ik dus een gezonde criticaster in mezelf heb zitten die verteld wat ik hoor te doen en hoor te vinden, maar dat dat vaak haaks kan staan op hoe ik het ervaar. Dat geeft vaak inwendige conflichten, verwarring en spanningen.
Bovendien vertel ik maar delen van mijn beleving of buig ik dingen om naar minder erg. En vroeger leefde ik totaal in sprookjeswereld als het de buitenwacht aanging, dus dan was het al helemaal gissen hoe de vork in de steel zat. Bovendien geloofde ik mijn eigen leugens, dus dan is het helemaal moeilijk om vat op jezelf te krijgen.
En je hebt inderdaad gelijk dat iemand alleen maar inzichten kan aanvaarden als die daar open voor staat.
Dus dames, jezelf daarover opwinden heeft weinig zin en al helemaal niet door aan jezelf te gaan twijfelen. Er zullen vast meer mensen zijn die komen en gaan en vinden dat alles een grote bullshit is. Je moet het uiteindelijk toch voor en met jezelf doen.
BB, volgens mij had ik nog niet gereageerd op jou. Jeetje, wat moet dat schrikken zijn zeg. Hoe ben je daar dan achtergekomen dat je draagster bent? Heb je veel familieleden die borstkanker hebben gehad en was dat voor jou reden om jezelf te laten onderzoeken? Dan hoor je wel tot een hele jonge doelgroep. Vervelend als je over dit soort zaken al moet nadenken als je nog zo jong bent. Weet je voor jezelf wel ongeveer wat je wilt (al dan niet preventief beleid)? Sorry, misschien zijn mijn vragen ook wel erg privee hoor. Dan moet je maar niet antwoorden en zal ik niet zulke moeilijke vragen meer stellen!
Kat, gelukkig dat de lucht weer enigzins geklaard is tussen die vriend en jou.
Robin, meis, maar hoe is het met JOU! Je vraagt altijd zo lief naar anderen, dus wil ik nou wel eens weten hoe het met jou gaat. Ik weet een beetje hoe het valt met het afbouwen van medicatie. Weet je al een beetje of je het nog aandurft en dat je het wil bekijken of dat je er weinig hoopvols van verwacht? Ik vind het echt super van je hoor dat je het probeert!
Dig. je bent nu vast en zeker in hogere sferen en straks een zonnebank kleurtje aan het opdoen. Fijne vakantie!
Ik denk dat het voor iedereen erg divers is hoe ze hun eigen klachten ervaren Dig. Ik zie mezelf nl. far from de typische borderliner en ik weet zeker dat als men dit van mij zou horen dat ze zouden zeggen, "kannie, onmogelijk". De enkeling die het weet vond het in den beginne moeilijk om te geloven, behalve mijn vriend. Want mijn vriend herkende wel veel (toen ik de diagnose net te horen had gekregen ten minste).
Ik snij of automutileer ook niet, ben geen drank of drugsorgel en heb nog nooit zelfmoordpogingen ondernomen. Dus die cliche's kunnen gelijk overboord bij mij.
Mijn klachten zijn voornl. stemmingswisselingen met extremere woedebuien, spanningen en angsten (blijkbaar), agressiegevoelens, onthechte persoonlijkheid (aldus GGZ), controlfreak tot en met en moeite met begrenzen in welk gedrag, maar voornl. denken dan ook.
De meeste van mijn spanningen en gedachten spelen zich in mijn hoofd af en de buitenwereld heeft daar doorgaans geen/weinig weet van. Stomme is dat ik wel weet hoe het hoort en dat ik dus een gezonde criticaster in mezelf heb zitten die verteld wat ik hoor te doen en hoor te vinden, maar dat dat vaak haaks kan staan op hoe ik het ervaar. Dat geeft vaak inwendige conflichten, verwarring en spanningen.
Bovendien vertel ik maar delen van mijn beleving of buig ik dingen om naar minder erg. En vroeger leefde ik totaal in sprookjeswereld als het de buitenwacht aanging, dus dan was het al helemaal gissen hoe de vork in de steel zat. Bovendien geloofde ik mijn eigen leugens, dus dan is het helemaal moeilijk om vat op jezelf te krijgen.
zondag 16 maart 2008 om 12:45
Hoi meiden...wip weer ff langs.
Bedankt voor je tweede kaartje, Shahla.....heel lief. Ik heb vriendschap gesloten met een rode poes (zeldzaam, rode katten zijn meestal katers) hier in de buurt. Voor de broodnodig knuffels, en die poes laat zich uitgebreid knuffelen..hihi.
Het gaat wel iets beter met mij. Woensdag was zo'n absoluut dieptepunt. Heb je soms nodig om weer omhoog te krabbelen. Ik hoop komende week uitgenodigd te worden voor het urgentie gesprek. Vervolgens een week of 6 wachten en mijn vingers gekruist houden. Morgen de VERS training en mijn financieen op een rij zetten.
Intiem, goede tip. Ik was al van plan mijn maatschappelijk werker binnen de instelling om meer info te vragen. Duidelijk is dat ik mezelf bezig moet houden, anders komen de muren echt op mij af.
Robin, ik lees nog dagelijks de tekst op je kaartje (van Acda...) put er veel hoop uit...Hoe gaat het met het afbouwen?
Digi, veel plezier op vakantie....
Bosch, schrok wel dat je het verkeerde gen draagt. Hoop dat het goed blijft gaan.
Kat fijn dat je hier je hart zo lekker kan luchten.....
En laat jullie niet opnaaien door astrada.....die moet eerst maar eens leren luisteren, dan bereikt ze veeeeel meer.
tot gauw....
Bedankt voor je tweede kaartje, Shahla.....heel lief. Ik heb vriendschap gesloten met een rode poes (zeldzaam, rode katten zijn meestal katers) hier in de buurt. Voor de broodnodig knuffels, en die poes laat zich uitgebreid knuffelen..hihi.
Het gaat wel iets beter met mij. Woensdag was zo'n absoluut dieptepunt. Heb je soms nodig om weer omhoog te krabbelen. Ik hoop komende week uitgenodigd te worden voor het urgentie gesprek. Vervolgens een week of 6 wachten en mijn vingers gekruist houden. Morgen de VERS training en mijn financieen op een rij zetten.
Intiem, goede tip. Ik was al van plan mijn maatschappelijk werker binnen de instelling om meer info te vragen. Duidelijk is dat ik mezelf bezig moet houden, anders komen de muren echt op mij af.
Robin, ik lees nog dagelijks de tekst op je kaartje (van Acda...) put er veel hoop uit...Hoe gaat het met het afbouwen?
Digi, veel plezier op vakantie....
Bosch, schrok wel dat je het verkeerde gen draagt. Hoop dat het goed blijft gaan.
Kat fijn dat je hier je hart zo lekker kan luchten.....
En laat jullie niet opnaaien door astrada.....die moet eerst maar eens leren luisteren, dan bereikt ze veeeeel meer.
tot gauw....
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
zondag 16 maart 2008 om 13:49
Tja, wat is stereotype Borderline, begin ik me af te vragen. De symptomen die daarna opgenoemd worden horen namelijk wel gewoon in het rijtje van een borderline persoonlijkheid thuis.
Dat de maatschappij een beeld heeft van dé borderliner betekent nog niet dat dit het gangbare type is. Ik denk eerder dat wij hier het gangbare type zijn. In bepaalde opzichten lijken we op elkaar en in andere opzichten toch ook weer verschillend. Ik denk dat er niet echt één type is. Al staat het wel zo in het DSM model. Wat ons verbindt zijn de vastgestelde symptomen die bij borderline horen en waar we allemaal in mindere of meerdere mate last van hebben en natuurlijk ook altijd nog één of twee symptomen waar ieder van ons toevallig net geen last van heeft.
Intiem, wat voor puber het ook is, in elke leeftijd komt een fase voor waarin ze dit soort gedrag vertonen. Bij mijn zoon is het helaas niet echt een fase omdat hij zo'n beetje zijn hele leven al dit soort gedrag vertoont. Elk gangbaar kind doet wel eens zo. Dat hoort erbij maar als ik niet continue op de rem sta, zou het heel vaak tussen ons uitdraaien op vervelende gesprekken. Hij heeft zelf die rem niet namelijk. Dus gaat het meestal mis zodra ik even wat minder sterk in mijn schoenen sta. Ik heb me zelf uit laten dagen maar als ik ergens een hekel aan heb, is als mensen mij uitmaken voor leugenaar. Als ik iets toch niet ben..maar goed, ik had me moeten realiseren dat het puur pesterij was en me er niks van aan moeten trekken. Aan de andere kant is het voor hem ook wel goed af en toe te merken waar voor mij de grens ligt. Al is hij zelf niet in staat als eerste te zeggen dat iets niet zo leuk was om te doen of te zeggen, dan moet ik dat wederom maar zijn.
Lin, grappig dat ik dan net een kaartje stuur met zo'n poes
Rode katachtigen zijn inderdaad meestal mannetjes. Zo eentje hebben wij hier ook rondlopen. Het is de liefste van het hele stel. Echt zo'n knuffelpoes die je bij je in bed kunt nemen, tegen je aan kunt schikken, knuffelen, met je armen er om heen en die daar vervolgens ook uren bij je ligt, lekker samen te slapen. Verder heb ik nog zijn zusje die het weer heerlijk vindt bij je ónder de dekens tegen je buik aan te liggen. Ik ben blij dat ik katten heb. Sinds ik ze heb, is het toch of er meer gezellig leven in huis is en ik kan me niet meer voorstellen dat ik ze niet heb. Misschien ook iets voor jou als je mettertijd wel weer een eigen stek hebt? Zo'n lekker harig vriendje erbij?
Super dat je ondanks alle tegenslagen toch blijft proberen te krijgen wat je nodig hebt. Dat valt niet altijd mee.
Dat de maatschappij een beeld heeft van dé borderliner betekent nog niet dat dit het gangbare type is. Ik denk eerder dat wij hier het gangbare type zijn. In bepaalde opzichten lijken we op elkaar en in andere opzichten toch ook weer verschillend. Ik denk dat er niet echt één type is. Al staat het wel zo in het DSM model. Wat ons verbindt zijn de vastgestelde symptomen die bij borderline horen en waar we allemaal in mindere of meerdere mate last van hebben en natuurlijk ook altijd nog één of twee symptomen waar ieder van ons toevallig net geen last van heeft.
Intiem, wat voor puber het ook is, in elke leeftijd komt een fase voor waarin ze dit soort gedrag vertonen. Bij mijn zoon is het helaas niet echt een fase omdat hij zo'n beetje zijn hele leven al dit soort gedrag vertoont. Elk gangbaar kind doet wel eens zo. Dat hoort erbij maar als ik niet continue op de rem sta, zou het heel vaak tussen ons uitdraaien op vervelende gesprekken. Hij heeft zelf die rem niet namelijk. Dus gaat het meestal mis zodra ik even wat minder sterk in mijn schoenen sta. Ik heb me zelf uit laten dagen maar als ik ergens een hekel aan heb, is als mensen mij uitmaken voor leugenaar. Als ik iets toch niet ben..maar goed, ik had me moeten realiseren dat het puur pesterij was en me er niks van aan moeten trekken. Aan de andere kant is het voor hem ook wel goed af en toe te merken waar voor mij de grens ligt. Al is hij zelf niet in staat als eerste te zeggen dat iets niet zo leuk was om te doen of te zeggen, dan moet ik dat wederom maar zijn.
Lin, grappig dat ik dan net een kaartje stuur met zo'n poes
Rode katachtigen zijn inderdaad meestal mannetjes. Zo eentje hebben wij hier ook rondlopen. Het is de liefste van het hele stel. Echt zo'n knuffelpoes die je bij je in bed kunt nemen, tegen je aan kunt schikken, knuffelen, met je armen er om heen en die daar vervolgens ook uren bij je ligt, lekker samen te slapen. Verder heb ik nog zijn zusje die het weer heerlijk vindt bij je ónder de dekens tegen je buik aan te liggen. Ik ben blij dat ik katten heb. Sinds ik ze heb, is het toch of er meer gezellig leven in huis is en ik kan me niet meer voorstellen dat ik ze niet heb. Misschien ook iets voor jou als je mettertijd wel weer een eigen stek hebt? Zo'n lekker harig vriendje erbij?
Super dat je ondanks alle tegenslagen toch blijft proberen te krijgen wat je nodig hebt. Dat valt niet altijd mee.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 16 maart 2008 om 14:12
Fijn dat je je iets beter voelt Lin. Leuk een kat als vriendje. Wij hebben ook een kat, een neurotische ;)
Hij spoort echt niet helemaal, maar wel erg grappig. toen mijn vriends' moeder is overleden kregen wij de kat en zijn broer de hond. We wilden eigenlijk niet zo graag een kat maar nu willen we hem echt niet kwijt, ondanks zijn eigenwijze buien! Het is wel gezellig hoor, vooral omdat ik nu vaak alleen thuis ben.
Intiem, je zal wel wegspoelen idd. Ik moest net de jongens op de trein zetten, met de fiets naar het station, echt zeiknat geregend. Tja je moet wat voor ze overhebben ;) Nu ben ik alleen met de jongste thuis, die vermaakt zich prima, lekker relaxed dagje zo. Mijn vriend is werken.
Hoe het met mij gaat. Ik heb idd een automatische neiging om mezelf te negeren in mijn berichten, en die neiging heb ik vooral als het minder gaat, zoals de laatste tijd. Ik word dan zo moe van mezelf dat ik me liever richt op anderen.
Ik twijfel enorm over die medicatie. Ik merk gewoon dat het minder gaat. Zowiezo meer last van de pijnklachten en weinig energie, maar vooral vanwege mijn stemming twijfel ik om toch weer op te bouwen. Maar ik wil het niet! Wat er minder gaat is dat ik weer heftiger stemmingswisselingen heb, meer/ vaker last van vervreemding, meer angstklachten, sneller geirriteerd (ook naar mijn vriend en naar de kids) toch weer minder zin in dingen. Niet niks. Ik weet me soms geen raad. Houdt dit dan nooit op? En dan net als ik heb besloten die troep maar weer op te hogen gaat het eigenlijk wel weer waardoor ik er toch weer vanaf zie. Ik weet het, k heb echt last van besluiteloosheid. Ik wil er gewoon graag vanaf. As usual wacht ik het nog even af en ik ga een afspraak maken met de psychiater om mijn twijfels te bespreken.
Verder gaat alles wel okee. Thuis, financieel. Die 2 ochtenden werken vind ik zwaar, maar ook wel fijn om te doen, fijn om even in het normale leven te zitten. Wel vind ik het volgen (wekelijks) van therapie erg pittig. Dat doet een hoop met me, maar dat is de bedoeling geloof ik ;)
Hij spoort echt niet helemaal, maar wel erg grappig. toen mijn vriends' moeder is overleden kregen wij de kat en zijn broer de hond. We wilden eigenlijk niet zo graag een kat maar nu willen we hem echt niet kwijt, ondanks zijn eigenwijze buien! Het is wel gezellig hoor, vooral omdat ik nu vaak alleen thuis ben.
Intiem, je zal wel wegspoelen idd. Ik moest net de jongens op de trein zetten, met de fiets naar het station, echt zeiknat geregend. Tja je moet wat voor ze overhebben ;) Nu ben ik alleen met de jongste thuis, die vermaakt zich prima, lekker relaxed dagje zo. Mijn vriend is werken.
Hoe het met mij gaat. Ik heb idd een automatische neiging om mezelf te negeren in mijn berichten, en die neiging heb ik vooral als het minder gaat, zoals de laatste tijd. Ik word dan zo moe van mezelf dat ik me liever richt op anderen.
Ik twijfel enorm over die medicatie. Ik merk gewoon dat het minder gaat. Zowiezo meer last van de pijnklachten en weinig energie, maar vooral vanwege mijn stemming twijfel ik om toch weer op te bouwen. Maar ik wil het niet! Wat er minder gaat is dat ik weer heftiger stemmingswisselingen heb, meer/ vaker last van vervreemding, meer angstklachten, sneller geirriteerd (ook naar mijn vriend en naar de kids) toch weer minder zin in dingen. Niet niks. Ik weet me soms geen raad. Houdt dit dan nooit op? En dan net als ik heb besloten die troep maar weer op te hogen gaat het eigenlijk wel weer waardoor ik er toch weer vanaf zie. Ik weet het, k heb echt last van besluiteloosheid. Ik wil er gewoon graag vanaf. As usual wacht ik het nog even af en ik ga een afspraak maken met de psychiater om mijn twijfels te bespreken.
Verder gaat alles wel okee. Thuis, financieel. Die 2 ochtenden werken vind ik zwaar, maar ook wel fijn om te doen, fijn om even in het normale leven te zitten. Wel vind ik het volgen (wekelijks) van therapie erg pittig. Dat doet een hoop met me, maar dat is de bedoeling geloof ik ;)
