Borderline en aanverwante zaken II

Shahla, trusten! Hopelijk ben je morgen weer wat opgeknapt als je moet werken. Ben je er nu weer een paar weekjes vanaf van de tandarts) of alweer snel de volgende afspraak?



Tja, werken ging dus niet zo lekker. Kan me slecht concentreren, door de pijn en vermoeidheid ook, maar ook wel doordat ik me snel pgefokt en huilerig voel. Typisch kip en het ei-verhaal..

Shahla, sterkte met het genezingsproces. Rust en slapen is goed, want volgens mij worden mondwonden vaak onderschat. Maar je mond is een poort waar bacterien binnenkomen en daardoor juist extra vatbaar voor allerlei enge beestjes die je niet (teveel) in je systeem wilt hebben. Dus dan moet je mond en de wonden wel de optimale kansen krijgen om te genezen. Kun je wel redelijk gewoon eten enzo?



Robin, kip ei verhalen zijn irritant haha. Want helaas zit er meestal geen oplossing aan vast, maar lijken ze elkaar juist in stand te houden boehoe. Wel goed dat je gewoon dagje voor dagje leeft nu of doe je dat niet? Bekijk je de ontwikkelingen stapje voor stapje? Weet je al een beetje wat je gaat doen op medicatie gebied?



Hoe zou het toch met Lin gaan? Ik hoop voor haar dat ze iets kan vinden wat haar wat positieve zin en energie geeft voor de week. Ik moet ook vaak aan haar denken in combinatie met het RIBW. Dan denk ik 'wat zou ze dit -waarschijnlijk?- leuk kunnen vinden'. We gaan in april ook een uitstapje maken en dan denk ik zelf, zou toch leuk zijn als ze dit soort dingetjes ook gewoon kan doen...

Misschien horen we het binnenkort van haarzelf



Kat, BB, hoe is het bij jullie meiden?

Dig, jij zit waarschijnlijk bruin te bakken (*jaloers*)



Bij mij lijkt het gejank een beetje opgehouden hehe. Nog maar sinds twee dagen, maar voel me niet zo emo meer de hele tijd. Ik werd echt niet goed van mezelf, want om bijkans alles stond ik al te steigeren. Of ik werd emotioneel (dat de tranen hoog zaten) om liedjes, topics hiero, gedachten, het feit dat het lente wordt, omdat ik een sirene/ambulance hoor, omdat een kindje op z'n kop krijgt, een stom verhaalte uit de Libelle, zucht, word er werkelijk waar niet goed van haha. Kan toch niet in de bus zitten met tig mensen om me heen dat ik mijn tranen moet verbijten omdat ik me afvraag (waarom komen dat soort gedachten in godsnaam op dat moment omhoog) of ik wel een goede moeder ben ofzo of omdat ik het gevoel heb dat het leven voorbij vliegt en ik de lente niet kan vasthouden. Soft gesop haha.

Of ik word weer boos en dan de hele tijd op alles en iedereen om niks (ten minste, mij raakt het dan erg, maar op wereldschaal stelt het niks voor). En dan moet ik weer weg, rust, afstand, wil ik iedereen weg hebben (lekker handig), vluchtgedrag, wegschopgedrag, naja.



Morgen eindelijk gesprek met de peut en ga toch nog maar eens vragen (als daar de tijd/ruimte voor is en ik het durf) of ik niet eens wat moet doen met de start tussen mij en dochter en dat ik toch eigenlijk wel vrees/vermoed dat ik een postpartum depressie heb gehad na haar geboorte (waar ik volgens mij periodiek nog erg last van heb, de nasleep dan, de valse start tussen ons zeg maar). Heel soms twijfel ik nog wel eens of dat depressieve gevoel wel helemaal weg is, hoewel ik door de mand genomen eigenlijk wel kan zeggen dat ik niet depressief ben. Omdat ik ook erg lekker of gewoon normaal in mijn velletje kan steken en dan slaat een depressie natuurlijk nergens op. Maar omdat ik van die dagen/weken kan hebben waarin ik erg negatief kan zijn/denken over het leven en moederschap, dat ik niet letterlijk spijt voel, maar wel dingen die er tegenaan hangen, dat ik zo gruwelijk opgelucht kan zijn over niet nog een kind, dat ik me afvraag wat voor ellendige onderbuikgevoelens dan meespelen in mijn opluchting enzo. Gewoon omdat ik soms zo moeilijk kan leven met mezelf als moeder en ik daar eigenlijk wel eens vanaf zou willen en ik niet weet of dat opspelende restdepressie dingen zijn ofzo. Nou ja, goed, moet het gewoon zelf eens vragen (ohwee dat ik niet weer ga janken hoor, daar heb ik echt geen zin in).



Zijn jullie ook wel eens zo vervelend emo? Ik bedoel, ik ben echt liever emo dan dat ik me zo een koude kikker voel. Want dat vind ik helemaal verschrikkelijk als de wereld wat mijn part mag ontploffen en ik helemaal niks voel voor wie of wat dan ook. En zelfs ikzelf een vreemde ben voor mezelf. Maar dat gejank de hele tijd is ook best irritant haha.

Shahla, heb je geen goede/sterke pijnstillers? Want toen ik mijn verstandskiezen moest laten trekken, kreeg ik ook wel wat stevigers voorgeschreven dan een simpel paracetamolletje (onderschat kaakwonden niet!). Tuurlijk kan je het na een paar dagen wel gewoon af met een simpelere pijnstilling. Maar juist die eerste dagen krijg je vaak wat anders hoor. En volgens mij goed spoelen met een zoutoplossing om te zorgen dat de wond niet kan ontsteken. Of is dat jou juist niet geadviseerd? Ik zou maar doen wat de tandarts geadviseerd heeft.

Ik ben na mijn 2e verstandskies operatie (moest in ziekenhuis vanwege dwarsliggende kies, dus moest eruit gesneden ofzo) wel een dag of twee koortsig geweest en het deed toch best pijn, ondanks die zwaardere pijnstilling (als het uit begon te werken snel een nieuwe in mijn mik).

Dus kan me voorstellen dat het pijnlijk is. Heel veel sterkte bikkel. Nog even volhouden, al is dat nu makkelijk gezegd door mij.



Shahla, ik maak me inmiddels geen zorgen meer over mijn (moeder)gevoelens naar dochter. Omdat ik wel WEET (inderdaad, ik moet het dan doen met weten) dat ik van haar hou, ook al voel ik dat niet altijd even duidelijk. Dat hoeft voor mij ook niet dat ik doorlopend een houden van gevoel zou hebben. Volgens mij kan dat ook helemaal niet. Niemand loopt doorlopend lyrisch te zijn over een ander. Maar soms ben ik het gevoel ook zo kwijt, dat ik juist verwarrende bijna tegenovergestelde gevoelens voel, nl. afwijzing, afkeer tot haat aan toe. En daar maak ik me wel zorgen om! Omdat ik dat wat ik voel zo sterk voel en het zo moeilijk vind om daar op een goede manier mee om te gaan (dus ook zodanig dat dochter er niks van merkt). Ik kan het dan niet opbrengen om affectie te tonen, zelfs niet om normaal op haar te reageren. Dit kost me dan werkelijk alle stukjes energie om neutraal te doen en ik zou hier graag van af willen!!!!!!



Kijk, dat ik dat soort negatieve gevoelens ook kan voelen voor vriend, daar kan ik nog mee dealen. Zeker vroeger: dan spraken we gewoon even wat minder af, oftwel, ik nam afstand en dan ging het na een paar dagen vaak weer wat beter. Of niet, en dan hadden we onze welbekende relatiecrisissen. Maar goed, dat is een volwassen vent en mijn dochter is een klein kind die ik een veilige basis mee wil geven. Dat mijn liefde onvoorwaardelijk is enzo. Ook al ben ik dat gevoel naar mijn idee wel eens helemaal kwijt. Dat is niet haar schuld. En natuurlijk weet ik ook heus wel hoe dat bij mij tot stand gekomen is en dat het ook mijn bagage uit mijn verleden is. En dat helpt natuurlijk wel relativeren, het maakt mijn gevoel er alleen helaas niet minder om. Tis hard hoofdwerken om dan goed te blijven reageren.



Gelukkig voelt het emo gedeelte nog niet zodanig heftig dat het me aan alle kanten overspoelt. Het is gewoon irritant, zo ervaar ik het. Beetje genant ook als anderen (in de bus of in een kroeg bijvoorbeeld) mij bijna zien grienen bij het drinken van een kopje koffie haha. Net alsof er iets vreselijks aan de hand is, terwijl dat niet zo is. Ik kan het ook wel redelijk verborgen houden door snel mijn gezicht af te wenden en achter een boekje te duiken. Maar ja, als de postbode aanbelt met een pakje en ik doe open met rood doorlopen dikke ogen, tsja. Maar nogmaals, ik vind voelen doorgaans fijner dan niks voelen. Niks voelen voel ik me zo afgesneden van de rest van de wereld, van mezelf. Dat het soms lijkt alsof het leven en alles wat erin gebeurt niks is. Als je niet koud of warm wordt van een oorlog of ongeluk of ramp ergens of als iemand in je omgeving is overleden. Brrrr, dat voelt koud hoor! Ik weet wel dat het ergens binnenkomt, want in mijn normale perioden of emo perioden voel ik het wel en kan ik bij wijze met terugwerkende kracht erom huilen.

Dus weten dat ik voel doe ik wel. En zolang mijn niet voelen niet echt intimi betreft, dan heb ik dat gewoon geaccepteerd en kan ik daar mee dealen. Maar als het mijn intimi betreft en persoonlijke dingen in hun/mijn leven en ik voel niks (voor hen of voor de belangrijke dingen die hen overkomen), vind ik dat echt oprecht erg. Ik heb dat matig geaccepteerd, maar blij ben ik er niet mee!

Nee, geef me dan maar voelen, ook al is het teveel.



Maar dat zijn ieders persoonlijke ervaringen. Als bij jou niet voelen minder dominant aanwezig is en vooral wel voelen een grote lawine aan heftige emoshit is, dan kan ik me voorstellen dat wel voelen heftiger is. Maar bij mij is het niet voelen dominanter aanwezig dan wel voelen, dus daarom valt mijn keuze -als ik iets te kiezen zou hebben- anders uit.

Nu effe vragen aan peut of dat ooit anders kan worden en dan vooral het negatieve gedeelte. En hoe dan?



Ha meiden, voelt fijn om weer eens ouderwets hier te schrijven met jullie!



Robin, jouw beurt

Dut lekker Shahla, hoop dat het lukt om even je oogjes toe te knijpen. Als je teveel pijn hebt misschien even vragen voor wat sterkers bij de apotheek (moet tandarts wel even receptje voor schrijven).

Ik ga over een uurtje de deur uit.

Idd mijn beurt weer haha. Maar nu nog even niet, ik spaar het even op tot morgen denk ik. ik ben net terug van therapie (wat een ge-therapie hier vandaag Ik moet ook altijd een stuk reizen daarvoor (uurtje), dus heb het wel even gezien.



Maar voor nu alvast: heerlijk om weer even ouderwets te lezen (in mijn geval) van jullie, mee eens Intiem! Ik ben daar ook druk mee, dat voelen vs. niet voelen, heel herkenbaar.



Shahla stoer hoor, gewoon gaan werken! Hoop dat je gauw geen last meer hebt.

Hai Robin, hetzelfde gevoel dus bij jou, zowel als voelen/niet voelen en het weer lekker van je af kunnen schrijven/lezen. Ik zal er morgen goed voor gaan zitten voor jouw verhaal, goed?

Dan zal ik morgen ook eventjes inhoudelijk verhaal gaan houden wat nu precies allemaal op schrift staat van het onderzoek (4 pagina's lang, dus probeer het goed in te korten).



Ben net thuis van een etentje bij kenissen en ga zo slapen, maar wilde nog even vertellen dat ik de papieren dus heb en dat ik een klein beetje teleurgesteld ben in wat er op papier staat. Ik dacht dus dat ik het allemaal heel goed had ingevuld (zeker in vergelijking met hoe het was) en dat ik best stabiel ben. Nu voel ik me kennelijk stabiel, maar zoals ik het lees, vind ik het wel wat pittiger klinken. Maar misschien begrijp ik het verkeerd en kunnen jullie het wat nuanceren voor mij.

Maar goed, morgen dus. Ik drink mijn portje leeg en dan ga ik slapen.



Weltrusten allemaal lieve meiden

Nou, de koffie staat naast me, dus....



als jullie het niet erg vinden, dan probeer ik even een samenvatting te geven van het psychologisch onderzoek (dus geen psychiatrisch diagnostisch onderzoek wat ik eerst dacht). Ik hoop dat jullie mij dan kunnen vertellen of ik het allemaal wat te zwaar opneem of niet.



Het begint met vraagstelling en dat het doel is voor mij om inzicht te krijgen in mijn beperkingen (omdat ik moeite heb met accepteren van mijn functioneren. Als ik er zicht op zou hebben, zou ik het misschien makkelijker kunnen accepteren) en daarnaast om een behandeladvies te geven.



Dan komt er een samenvatting van mijn verleden (erg onveilige stamjeugd, alcoholisme, seksueel misbruik, agressie, etc.) en mijn diverse hulpverleningstrajecten (veel!) door gedragsproblemen, identiteitsprobelematiek, depressieve klachten, relatieproblemen, seksueel trauma, overwerkte rouw, veel psychosomatische klachten (goh, klinkt achter elkaar opgesomd als een mond vol). Mijn diagnose van dagbehandeling wordt genoemd in dit papier en hier staat 'slechts' dysthyme stoornis met problemen in dagstructuur, relatie en werk. Dus mijn hele borderline diagnose die ik heb gekregen toen ik de vervolggroep deed, is van het papier gevallen...(ik weet niet of dat komt omdat ze het zelf hebben aangepast of omdat ik vond dat het eruit moest omdat ik het er ten stelligste niet mee eens was en erg twijfelde aan de juistheid ervan??)



Bij observatie wordt ik als redelijk verzorgd genoemd (haha), vriendelijk en ietwat afwachtend. Mijn werktempo ligt laag en ik ben opvallend chaotisch.



Door de intelligentie test gemeten ben ik bovengemiddeld intelligent (HBO-niveau). Dit valt mij tegen, want ik had verwacht dat ik intelligenter ben (niet omdat ik daar mijn ego aan ontleen, maar omdat ik bijvoorbeeld het HBO op mijn sloffen deed en totaal geen moeite had met de stof. Ik ben dommer geworden de afgelopen jaren, echt waar! Ik ben warriger, vergeetachtiger, moeite met concentreren, etc. Kortom, ik ben mijn scherpte kwijt en daardoor ben ik dommer boehoe)



Ok, dan de verschillende persoonlijkheidsonderzoeken:

ik heb een beneden gemiddeld tot hoog klachtenniveau (??, nogal contradictie, maar goed). Ik heb in hoge mate last van gevoelens van boosheid en agressie (verbaast me niet), insufficientie, wantrouwen en interpersoonlijke sensitiviteit komen duidelijk naar voren.

Qua copingsmechanismen maak ik in hoge mate gebruik van een passief reactiepatroon, net als actief aanpakken (actief reactiepatroon) en geruststellende gedachten. Dus zowel passief als actief gebruik ik beide in hoge mate (weer contradictie??). Dit wordt verklaard dat ik momenteel mogelijk onder hoge druk sta (welke druk?), maar in het algemeen goed in staat ben problemen op te lossen.

Ik maak overigens wel erg weinig gebruik van hulp en steun zoeken in mijn omgeving.



Ik kom naar voren als ietwat extravert met een matige angsttolerantie. Onder druk lopen gevoelens van angst, achterdocht en boosheid snel op. Ik ben mogelijk wat impulsief, gericht op anderen, met behoefte aan prikkels. Waarschijnlijk heb ik zwakke grenzen tussen zelf en anderen (nou, dat is niet waarschijnlijk. Dat weet ik zeker!!). Ik heb enigzins sociaal vermijdende gedragspatronen ontwikkeld en ik ben in enige mate geremd in mijn gedrag. Maar gezien mijn kwetsbaarheid hadden mijn remmingen sterker aangezet mogen zijn. (snap niet wat ze bedoelen. Dat het goed zou zijn??).

Ik heb een grote angst voor agressie en probeer dit zo lang mogelijk te controleren. Dit uit zich in tobberigheid, dwangmatigheid en vage angsten. Ik ben in staat spanningen af te laten vloeien middels het doen van een beroep op anderen (nu weer wel??) of lichamelijk klachten. Ondanks het zeer hoge spanningsniveau (waar, bij mij? In mijn omgeving?) zet ik deze coping niet maximaal in. Mijn coping schiet tekort, waardoor ik me erg geladen kan voelen en er kans is op acting out gedrag. Ik kan last hebben van heftige doorbraken van affecten (volgens mij bedoelen ze daarmee gevoelens/emoties) en daarvan erg schrikken. ik vind het lastig om afhankelijk te zijn en ben mogelijk ook wat trots. ik kan de neiging hebben mijn kwetsbaarheid te ontkennen. Gezien eht zeer hoge spanningsniveau is er mogelijk sprake van een toestandsbeeld dan wel situatieve stress (wat bedoelen ze toch? Ik heb deze test juist gemaakt in een rustige periode met weinig prikkels en nagenoeg geen stress -denk ik???-)



Op weer een andere test scoor ik hoog op de schaal inadequatie, dat ik waarschijnlijk last heb van allerlei klachten, snel ontmoedigd ben en uit het veld geslagen. In het contact met anderen voel ik me niet op mijn gemak en ik zal me dan ook mogelijk terughoudend opstellen en me weinig profileren. Ik geef zelf aan een redelijk flexibele houding te hebben en ik scoor hoog op ontevreden en boos. Ik neem ietwat bovengemiddeld initiatief en kan soms een dwingende houding aannemen. Mijn gevoel van eigenwaarde en competentie is van beneden gemiddeld niveau.



Dan een hele rij scores met cijfertjes en lettertjes met een verlaagde K score dat wijst op gebrekkige afweer en fors verhoogde f schaal in verhouding tot L en K laat een Cry for Help profiel zien dat echter wel valide is (what the K en L en f*ck bedoelen ze daar nou weer mee? excuse my french)



Die worden hier geinterpreteerd:

Een hoge score bij 8sc wijst op structurele problemen in de sociale aanpasing. Het voldoen aan maatschappelijke en relationele verplichtingen is moeilijk voor mij. ik ben bang controle te verliezen over gedachten en gevoelens, mijn hoge score wijst ook op dissociatieve fenomenen onder stress.

Een sterk verhoogde score op schaal 5mf geeft aan dat ik een mogelijk angst heb met de profilering van mijn seksuele identiteit, zich uitend in een mannelijke opstelling en grote mate aan defensiviteit. Dit past in het beeld van de vroeg gestoorde emotionele ontwikkeling.

Schaal 4pd is gevoelig voor de invloed van een toestandsbeeld. Deze is met name verhoogd in de sociale vervreemding en zelfvervreemding. Waarschijnlijk wordt deze schaal gestuwd door de aanwezigheid van negatieve affecten, zoals onrust, spanning en vervreemdingsgevoelens.

De hoge score bij schaal 7pt wijst op rationele controle, dwangmatigheid, twijfelzucht, en vervreemdingsgevoelens om affecten af te weren.

De hoge score bij 2d wijst op een hoog ervaren draaglast met gevoelens van somberheid, piekeren, besluiteloosheid, (over)verantwoordelijkheid en onzekerheid.



Op subschalen zijn er verhogingen van subjectieve depressie, fysiek slecht funtioneren, mentale traagheid (zei toch al dat ik dommer ben geworden), matheid, sociale vervreemding, zelfvervreemding, sensitiviteit, gebrekkige coping (cognitief, beleving en gedrag, ontremming), bizarre zintuigelijke ervaringen, ego-inflatie, psychomotore acceleratie en vervreemding van zelf en anderen (watte???)



Op inhoudsschalen (problemen die ik zelf bewust aangeef) zijn angst, obsessiviteit, depressie, boosheid, type A, lage zelfwaardering, familiale problemen, aantasting van het arbeidsvermogen en negatieve behandelingsindicator verhoogd.



Samenvatting/conclusie:

intelligentie bovengemiddeld (HBO), gezien hoge spanningsniveau is er momenteel sprake van een toestandsbeeld, danwel situatieve stress. Kans op dreigende psychotische decompensatie (hoe weten ze dat nou weer??), paniek of doorbraak van agressie. Testgegevens dienen dan ook met nodige voorzichtigheid geinterpreteerd te worden.

Uit persoonlijkheidsonderzoek komt naar voren dat ik in aanleg een ietwat extravert en kwetsbare vrouw ben. Mogelijk is spanning recent hoger opgelopen onder invloed van moeilijk te integreren negatieve affecten. Ik heb weinig mogelijkheden om agressieve impulsen te controleren, maar wordt tegelijkertijd angstig van zulke gevoelens en kan erg schrikken van doorbraken ervan. Ik poog grip te houden dmv rationele controle. Ik probeer hiermee heftige emoties en onaangepast gedrag te voorkomen. Deze vorm van controle uit zich vaak in dwangmatigheden, piekeren, onzekerheid en minderwaardigheidsgevoelens. Ik kamp in toemende mate met onrust, prikkelbaarheid, vervreemdingsverschijnselen en verwardheid. Ik lijk moeite te hebben met afhankelijk te zijn en ik kan een ietwat defensieve houding hebben.



Mogelijk is er sprake van een toestandsbeeld en/of disociatieve fenomenen. Het oplopende spanningsniveau zou kunnen leiden tot vervreemdingsverschijnselen, agressieve impulsdoorbraken, paniek en mogelijk psychotische decompensatie. De lijdensdruk ligt momenteel erg hoog (hoe weten ze dat nou??).



Ik geef aan een benedengemiddeld tot hoog klachtenniveau te hebben. Het beeld van de twee verschillende (actief/passief) copingsstijlen zijn tegenstrijdig. Maar dit kan wijzen op de momenteel aanwezig hoog opgelopen druk.



Behandeladvies:

stabilisatie van mogelijk toestandsbeeld (dissociatief), steunend en structurend contact op hier en nu met aandacht voor psychoeducatie, emotieregulatie, impulscontrole en het op een adequate manier leren omgaan met mijn mogelijkheden en beperkingen. Verder leren benoemen en hanteren van (opkomende) spanning in een eerdere fase, leren herkennen en aangeven van eigen grenzen, ook -juist- in contact met anderen (zelf en de ander).

Nou, als ik dit -weer- eens terug lees, dan vinnik het helemaal niet zo goed klinken als ik dacht dat ik eht had ingevuld

Nog even over dat voelen vs niet-voelen. Ik herken me erg in jullie verhalen. Bij mij is het ook vaak te veel of te weinig. Dat is de kunst hé, de middenweg leren vinden.

Shahla ik denk dat Intiem met dat niet-voelen, het afgesneden zijn van de rest, echt die vervreemding bedoeld, wat een vorm van dissociatie is.

Ik heb dat ook lange tijd gehad. Het is net alsof je wel leeft, maar ook weer niet echt. Een desinteresse naar jezelf en je leven, zoiets. Je doet je dingen op de automatische piloot. Het is eigenlijk een vlucht weg van je emoties, omdat je ze niet kan hanteren op dat moment.

De laatste tijd heb ik er ook af en toe weer last van. Destijds was het wel vaak dagen, soms weken, achtereen, nu meer momenten, of uren, soms een dag. In therapie heb ik er ook weer vaker last van, laatst had ik toen ik daar zat het gevoel alsof ik opgesloten zat in mezelf, en zij en die kamer niet echt leken. Beangstigend was dat. dat was vorige week en daarom zag ik er tegenop om gisteren weer te gaan, bang dat het weer zou gaan gebeuren. Gelukkig was dat niet het geval. We hebben het ook besproken en het is idd dissociatie. In therapie kom ik steeds dichter bij mijn emoties zeg maar, wat toch veel angst oproept.

Maargoed, ik heb ook momenten dat mijn emoties me overspoelen, dan loopt alles nog door elkaar: erge somberheid, angst, verdriet. Dat vind ik ook niet prettig hoor, het is idd zo overweldigend en ik ben bang dat dan niet aan te kunnen en vooral dat ik erin blijf hangen. Ik moet nu proberen als ik zo'n bui heb om me op iets anders te richten, iets praktisch, even naar buiten ofzo of iets gaan doen, en proberen me te realiseren (opschrijven op een briefje) dat het overgaat, deze crisis.

Toch verkies ik het laatste, het overmatig 'voelen' misschien toch lichtelijk boven het eerste, het niet-voelen. Vooral het niet-voelen naar mensen van wie je houdt is vreselijk.



Ik kan me ook echt voorstellen dat je dat zo erg vindt Initem, dat je dat soms naar je dochter hebt. Ik heb het ook wel eens gehad, ik denk dan altijd: als er nu iets met diegene gebeurt zou ik dan ook niets kunnen voelen? Eng is dat.

Misschien is het bij jou wel een staartje van een postnatale depressie, maar daar kunnen alleen deskundigen een antwoord op geven. Het zou goed zijn dat eens te bespreken met je therapeut, het is toch een terugkerend thema.

Zou dat een opluchting voor je zijn, als dat het zou zijn, de na-weeën van een postnatale depressie? In mijn ogen klinkt dat namelijk meer hoopvol, dat is misschien beter te 'behandelen'..? Ik bedoel dat het steeds wat in heftigheid zal afnemen die gevoelens en op den duur gewoon beter zal gaan..? Moeilijk hoor.



Ik ga nu je stuk lezen, dat had ik nog niet gedaan.

Shahla hoe is het nu?

O je bent er ook alweer Shahla, we zijn weer als vanouds op dreef..

Ik zou toch even proberen te bellen shahla. Straks krijg je meer last en met Pasen kun je natuurlijk veel lastiger een tandarts vinden, en iig meestal niet je eigen tandarts! Balen zeg.

Intiem ik heb het gelezen. Tijdens mijn studie heb ik ook die diagnostiek gehad en wat ik ervan nog weet is dat het altijd heel indrukwekkend overkomt, ook als de psychisch-meest-gezonde persoon zo'n test heeft gemaakt. maar atijd heftig om te lezen, het gaat toch over joue n bij alles vraag je je af: hé. is dat zo?



Maargoed, ik denk wel dat de uitslag pittig is ja. Je had in ieder geval andere verwachtingen, juist omdat je het laatste jaar (?) wat stabieler lijkt. Ik denk wel dat je voorzichtig moet zijn in je eigen conclusies trekken hierover, en je onduidelijkheden/ vragen op papier moe zetten en die aan hen voorleggen (zoals Shahla ook al zegt).



Ook denk ik dat je je vooral moet richten op de samenvatting, die is duidelijker en die roept denk ik iets minder vragen op.



Over je 'domheid'. Ik ben daar ook zo bang voor en heb ook dat gevoel vaak, dat ik echt dommer aan het worden ben. Ook in therapie besproken, en het schijnt dat als je concentratie minder is, je geheugen etc door de omstandigheden (je verminderd psychisch functioneren), dat dat niet betekent dat je minder intelligent zou zijn!! En bovengemiddeld intelligent is toch prachtig! Hbo op je sloffen is toch Hbo Intiem, en dat is toch een mooi niveau. Dat zien ze niet zo vaak bij het Ggz hoor ;)



Wat mij opvalt is dat het behandeladvies me wel heel passend lijkt bij jouw situatie, bij jou dus. Grappig is dat nergens je borderline-kenmerken genoemd worden maar dat ik het wel naar voren zie komen in de stukken die ze concluderen en ook vooral uit het behandeladvies. Ik zou ze gewoon eens direct vragen of ze aan die diagnose nog denken..?

Maar wat heftig voor je om het zo zwart-op-wit te zien staan, dat wou ik wel nog even zeggen.

Lin, mocht je hier weer lezen, even nog wat aan jou richten. ik hoop dat je je een beetje staande weet te houden op het moment. Als het lukt praat je ons dan even kort bij?

Ik denk vaak aan je. Lijkt me niks om nu met Pasen daar te zijn. Anders ook niet trouwens maar nu extra. Doen ze nog wat gezelligs of stelt dat niet veel voor? Hopelijk ga je naar iemand toe?



Zoals je ziet is het weer het ouwe cluppie dat voornamelijk hier schrijft. Daar hoor je zeker bij, dus ik hoop gauw weer wat van je te lezen! Liefs.

Hoewel ik niet tot het ouwe cluppie behoor, even een kort berichtje vanuit hier.



Op dit moment ga ik van emotie naar emotie: Katje lacht, Katje huilt, Katje ontploft et cetera. Het niet voelen zit er af en toe ook bij. Ik herken wel wat hier gezegd wordt. Je weet dat iets je normaal gesproken zou raken, maar het raakt je totaal niet, bijvoorbeeld. Op zulke momenten ben ik voor mijn gevoel nog erger dan tijdens mijn woede aanvallen. Tijdens een woede aanval weet ik over het algemeen wel hoe spijt hebben voelt, maar tijdens het niet voelen, weet ik dat niet meer. (Beetje suffe uitleg, hoop dat het wel duidelijk is)



Soms vind ik dat niet voelen wel prettig, vooral als het zoals nu even veel te veel wordt.



Ik hoop dat het verder met iedereen goed gaat en alvast fijne Paasdagen.

Kat, we waren je al kwijt! Fijn dat je even langskomt.



Wat balen dat het niet lekker gaat? Jij bent toch ook begonnen met de Vers, of nog niet? Ik vroeg het me af.

Want belangrijk is om te leren ontdekken wat de aanleidingen zijn, de triggers, zodat je er wat meer grip op krijgt. Dat leer je daar vast ook.



Ik wens jou ook hele fijne dagen en hopelijk voel je je gauw weer wat rustiger.

Ik heb het kennismakingsgesprek van de VERS gemist, omdat ik op instorten stond, vrij letterlijk. Volgende week maandag (niet op tweede paasdag) ga ik wel gewoon.



Ik hoop ook dat het snel beter gaat, want dit is behoorlijk aan het vreten. Afijn, hoort er bij, zullen we maar denken.

Hai fijn om jullie weer hier te lezen!

Dus jij bent nu ook zo'n onvoorspelbaar projectiel Kat? Vervelend he en dan ook voor de omgeving omdat die niet weten hoe er op te reageren of het simpelweg beu worden. Tis natuurlijk ook niet echt gezellig met een emo vaatdoek te zitten, voor jezelf en de ander.



Robin, dat had ik mezelf ook al wel bedacht dat iedereen die zo'n test zou doen een score zou hebben die niet altijd even gezellig klinkt en dat het op papier misschien een stuk heftiger klinkt.

Maar ik vind het bijvoorbeeld niet leuk om te lezen dat ik misschien voldoe aan een cry for help profiel, (ik las dat dat te maken kon hebben met overdreven antwoorden invullen ofzo), terwijl ik juist heb geprobeerd zo eerlijk en ook positief mogelijk de test in te vullen. Dus niks erger maken dan het is. En dan krijg je dat. Dat vind ik overkomen alsof ik misschien wel heb lopen overdrijven. Terwijl ik juist vond dat het zo'n positieve test was en ik dacht dat ik goed zou scoren (als in weinig last meer). Dan valt zo'n zinnetje als groot lijden ofzo een beetje tegen. Dat maakt me dan ook weer aan het twijfelen. Terwijl er ergens anders weer staat dat ik alles misschien een beetje onderschat qua klachten (wegrationaliseer) en dat begrijp ik dan weer niet in een cry for help profiel. Er staan nogal wat tegenstrijdigheden in voor mijn gevoel. Wat ook ergens wel klopt, want ik VOEL me vaak ook tegenstrijdig. Ik had ook enorm veel moeite met invullen van die test, omdat ik in het ene geval ja zeg en in het andere geval nee en deze verhoudingen lagen soms zo 50/50, dat ik echt niet wist wat ik moest invullen. Ik heb daarom een aantal vragen aan mijn zusje voorgelegd en zij wist ook echt niet wat ze zou invullen als het om mij ging, omdat ze mij daarin dan bijvoorbeeld heel dubbel vond. Dus dat was geen oneerlijkheid van mijn kant, maar gewoon echt niet weten...



Maar goed, ik scoor behoorlijk hoog op een bepaald profiel (iets van 79 geloof ik, hoewel ik niet weet wanneer iets normaal of hoog is. Er stond bij tot 75 verhoogd en boven 75 extreem) en als je dat leest, dan klinkt dat als het borderline profiel (impulsief, verslavingsgevoelig, vervreemding, leegte, moeite met anderen goed in te voelen, etc.). Dus ondanks dat het uiterlijk niet altijd waarneembaar is, zit het dus toch wel in me blijkbaar.



Ohja, wat ik ook eng en gek vind om te lezen is dat over psychotische decompensatie. Zeker als je bedenkt dat ik nog nooit psychotisch ben geweest. Bedoelen ze dan dat ik wel aanleg heb daarvoor als de stress hoog genoeg wordt? Of balanceer ik nu in een risicogebied? En wat is een toestandsbeeld?



Robin, weet jij iets meer af van die test met 10 onderzoeksgebieden af? Kan jij dat uitleggen als psych.?



Robin, heeft de tehrapeut jouw disociatieve momenten (tijdens therapie) uitgelegd als reactie op de sterke emoties die ju moeilijk aan kunt op dat moment? Dat zou dan wel verklaren waarom je het ook juist tijdens therapie hebt. Want er wordt dan ook flink gewoeld in je gevoelens. Heb je het idee dat je emoties nu sterker zijn in voelen/niet voelen sinds je mindert met AD (of ben je eigenlijk helemaal van de AD af)? Zijn je stemmingen nu extremer, ook als dat dissocieren betekend?



Shahla, oh ja, dat was een heldere uitleg van die remmingen. Nu begrijp ik dat het positief bedoeld was.

Heb je de tandarts nog gebeld? Want Robin heeft wel gelijk, in het weekend is het toch een stuk lastiger. En anders even via een huisarts vragen om wat extra medicatie. Is het niet aan het ontsteken (stinken en vieze smaak), met koorts en dikke wang, kloppend gevoel, warm enzo? Nou, let maar goed op je wond en doe een beetje rustig aan.



Bedankt voor jullie en relativerende snelle reacties! Ik vatte het misschien te erg op : )

Intiem, ik denk dat 'Emo vaatdoek' nu zo'n beetje mijn 'middle name' is. Ja, het is lastig voor anderen en voor mezelf. Ik moet mezelf denk ik maar even fors aanpakken, ik weet alleen nog niet hoe.