Psyche
alle pijlers
Contact verbroken met moeder en zusje
maandag 11 november 2024 om 15:24
Ik wil toch graag even mijn verhaal kwijt en op zoek naar herkenning.
Iemand ervaringen met het contact verbreken met familie ?
April dit jaar heb ik het contact verbroken met moeder en zusje. Vooral het afgelopen jaar was het een drama.
Ik ben altijd maar een pleaser geweest en probeerde het iedereen naar t zin te maken.
Maar ben ook altijd wel een beetje het zwarte schaap geweest.
Afgelopen jaar/anderhalfjaar ging het van kwaad tot erger. Vooral moeder had wel ergens wat op aan te merken. Als ik bijvoorbeeld iets deed of mijn eigen keuze maakte, vond ze dat niet leuk omdat ik maar een beetje tegen haar in ging. Als ik haar haar zin gaf was het prima. Zo ging het leven lang al en merk nu pas dat ik al die jaren op mijn tenen heb gelopen met veel stress.
Vorig jaar ben ik elkaar gezakt door een grote Paniekaanval. Sindsdien ben ik mijn grenzen aan gaan geven, voor mezelf opgekomen maar had ook angst voor de angst waardoor ik niet veel kon ondernemen. Ik moest rust hebben. Mijn moeder en zusje werden steeds meer 2 handen op 1 buik. Het werd meer afstoten en aantrekken tegen mij. Ik hoefde maar iets te zeggen, en de bom barst. Ze gingen altijd tegen mij in als ik iets aangaf en gaven mij de schuld.
Als ze het ergens niet mee eens waren kreeg ik verwijten van je bent hun tante niet meer, zusje heeft kinderen. jij moet hulp zoeken en je denkt alleen maar aan jezelf.
Ik heb geprobeerd om met ze te praten maar gelijk was het van maar jij doet het. Wij hebben niks gedaan.
En toen kwam er meer ellende. Mij zwart maken bij iedereen, iemand uit mijn vriendenlijst ene bericht sturen en noem maar op. Ik kon het niet meer aan.
Contact verbroken. Hoopte op rust. Ik heb ze geblokkeerd op alles. Was soms even rustig. Tot ik mails kreeg waar ik mee bezig was, en mij moest schamen en dat ze wel hulp zouden zoeken voor mij.
Gelukkig heb ik een goede psycholoog waar ik goed mee kan praten.
Maar nu is het november, en krijg soms ook reacties van mensen; het is wel je moeder, kun je haar toch niet aan doen.
En nu kreeg ik.vorige week weer een mail van mijn moeder waar ik mee bezig was, ik moest mij schamen als volwassen vrouw. En ze heeft met mij buren gesproken zegt ze. Die vonden het al vreemd dat ze haar nooit bij mij zagen. En dat anderen ook zeggen dat het.mijn schuld is terwijl ik niet eens weet waarvoor. Ik moest hulp gaan zoeken. En dat ik niet weet wat ik uithaal.
Nu heb ik ook haar mail geblokkeerd. En nu begin ik steeds meer te twijfelen omdat ik mensen regelmatig zeggen het is je moeder, er is al genoeg ellende in de wereld etc. Omdat mijn moeder voor de buitenwereld een lieve vrouw lijkt maar mij wel zwart maken bij iedereen.
Met mijn vader heb nog wel een beetje contact en die bemoeit zich er niet mee.
Mijn moeder heeft een beperking en zwakbegaafd. Mijn zusje en moeder zijn steeds meer 2 handen op 1 buik geworden.
Bij het idee al dat ik weer contact met ze zou hebben geeft mij stress.
Jarenlang op mijn tenen gelopen en nu kan ik eindelijk aan mij zelf werken. Al die jaren lukte dat niet, als ik hulp had vond ze dat onzin, zelfs toen ik relaties kreeg was er altijd wel wat, waardoor het vaak uit ging. En vaak negatief dat ik toch niemand kan houden en iedereen bij mij weg loopt.
Soms merk ik dat het steeds lastiger wordt doordat ik vaak met mensen praat en die het weer zielig vinden en dat ik het lang vol hou. Moet praten want er is al genoeg ellende in de wereld etc. Want ja het is wel je moeder en je zusje.
Een paar jaar geleden ook al eens het contact verbroken om dezelfde reden maar dat duurde 2 maanden. Daarna dacht ik iedereen maakt fouten. Maar daarna is het nooit wat veranderd.
Eindelijk voel ik nu wel steeds meer rust dat ik mijn eigen leven kan leven zoals ik het wil. Er was altijd wel bemoeienissen. Deed nooit wat goed. Door alles merk ik ook dat ik meer aan mezelf ga twijfelen en zelfbeeld laag is.
Gelukkig heb ik een goede psycholoog waar ik goede gesprekken mee heb. Ik voel mij steeds sterker worden maar merk soms ook dat ik mij teveel aantrek van mening van anderen. Soms twijfel ik wel ben ik niet te streng voor hun of moet ik het gewoon weer proberen? Maar ik weet ook dat alles dan weer opnieuw begint, zoals altijd. Mijn moeder kan geen hulp krijgen omdat de hulpverleners de handen er van af hebben getrokken. Ze heeft zoveel hulp versleten.
Iemand die soort gelijks heeft meegemaakt? Ik bespreek dit ook regelmatig met mijn psycholoog maar ben ook wel benieuwd naar ervaringen.
Iemand ervaringen met het contact verbreken met familie ?
April dit jaar heb ik het contact verbroken met moeder en zusje. Vooral het afgelopen jaar was het een drama.
Ik ben altijd maar een pleaser geweest en probeerde het iedereen naar t zin te maken.
Maar ben ook altijd wel een beetje het zwarte schaap geweest.
Afgelopen jaar/anderhalfjaar ging het van kwaad tot erger. Vooral moeder had wel ergens wat op aan te merken. Als ik bijvoorbeeld iets deed of mijn eigen keuze maakte, vond ze dat niet leuk omdat ik maar een beetje tegen haar in ging. Als ik haar haar zin gaf was het prima. Zo ging het leven lang al en merk nu pas dat ik al die jaren op mijn tenen heb gelopen met veel stress.
Vorig jaar ben ik elkaar gezakt door een grote Paniekaanval. Sindsdien ben ik mijn grenzen aan gaan geven, voor mezelf opgekomen maar had ook angst voor de angst waardoor ik niet veel kon ondernemen. Ik moest rust hebben. Mijn moeder en zusje werden steeds meer 2 handen op 1 buik. Het werd meer afstoten en aantrekken tegen mij. Ik hoefde maar iets te zeggen, en de bom barst. Ze gingen altijd tegen mij in als ik iets aangaf en gaven mij de schuld.
Als ze het ergens niet mee eens waren kreeg ik verwijten van je bent hun tante niet meer, zusje heeft kinderen. jij moet hulp zoeken en je denkt alleen maar aan jezelf.
Ik heb geprobeerd om met ze te praten maar gelijk was het van maar jij doet het. Wij hebben niks gedaan.
En toen kwam er meer ellende. Mij zwart maken bij iedereen, iemand uit mijn vriendenlijst ene bericht sturen en noem maar op. Ik kon het niet meer aan.
Contact verbroken. Hoopte op rust. Ik heb ze geblokkeerd op alles. Was soms even rustig. Tot ik mails kreeg waar ik mee bezig was, en mij moest schamen en dat ze wel hulp zouden zoeken voor mij.
Gelukkig heb ik een goede psycholoog waar ik goed mee kan praten.
Maar nu is het november, en krijg soms ook reacties van mensen; het is wel je moeder, kun je haar toch niet aan doen.
En nu kreeg ik.vorige week weer een mail van mijn moeder waar ik mee bezig was, ik moest mij schamen als volwassen vrouw. En ze heeft met mij buren gesproken zegt ze. Die vonden het al vreemd dat ze haar nooit bij mij zagen. En dat anderen ook zeggen dat het.mijn schuld is terwijl ik niet eens weet waarvoor. Ik moest hulp gaan zoeken. En dat ik niet weet wat ik uithaal.
Nu heb ik ook haar mail geblokkeerd. En nu begin ik steeds meer te twijfelen omdat ik mensen regelmatig zeggen het is je moeder, er is al genoeg ellende in de wereld etc. Omdat mijn moeder voor de buitenwereld een lieve vrouw lijkt maar mij wel zwart maken bij iedereen.
Met mijn vader heb nog wel een beetje contact en die bemoeit zich er niet mee.
Mijn moeder heeft een beperking en zwakbegaafd. Mijn zusje en moeder zijn steeds meer 2 handen op 1 buik geworden.
Bij het idee al dat ik weer contact met ze zou hebben geeft mij stress.
Jarenlang op mijn tenen gelopen en nu kan ik eindelijk aan mij zelf werken. Al die jaren lukte dat niet, als ik hulp had vond ze dat onzin, zelfs toen ik relaties kreeg was er altijd wel wat, waardoor het vaak uit ging. En vaak negatief dat ik toch niemand kan houden en iedereen bij mij weg loopt.
Soms merk ik dat het steeds lastiger wordt doordat ik vaak met mensen praat en die het weer zielig vinden en dat ik het lang vol hou. Moet praten want er is al genoeg ellende in de wereld etc. Want ja het is wel je moeder en je zusje.
Een paar jaar geleden ook al eens het contact verbroken om dezelfde reden maar dat duurde 2 maanden. Daarna dacht ik iedereen maakt fouten. Maar daarna is het nooit wat veranderd.
Eindelijk voel ik nu wel steeds meer rust dat ik mijn eigen leven kan leven zoals ik het wil. Er was altijd wel bemoeienissen. Deed nooit wat goed. Door alles merk ik ook dat ik meer aan mezelf ga twijfelen en zelfbeeld laag is.
Gelukkig heb ik een goede psycholoog waar ik goede gesprekken mee heb. Ik voel mij steeds sterker worden maar merk soms ook dat ik mij teveel aantrek van mening van anderen. Soms twijfel ik wel ben ik niet te streng voor hun of moet ik het gewoon weer proberen? Maar ik weet ook dat alles dan weer opnieuw begint, zoals altijd. Mijn moeder kan geen hulp krijgen omdat de hulpverleners de handen er van af hebben getrokken. Ze heeft zoveel hulp versleten.
Iemand die soort gelijks heeft meegemaakt? Ik bespreek dit ook regelmatig met mijn psycholoog maar ben ook wel benieuwd naar ervaringen.
maandag 11 november 2024 om 15:34
Ja het is je moeder, en daarom was het zo moeilijk om het contact te verbreken. Alsof mensen dat “zomaar” doen. Jij hoeft aan niemand verantwoording af te leggen
Het ligt nooit aan dit soort ouders volgens hen. Zij doen niks fout en jij alles. Precies de reden waarom je het contact verbreekt en ook de reden waarom het zo moeilijk is, want je bent door je opvoeding gewend geraakt om aan jezelf en je eigen gevoel te twijfelen.
Het ligt nooit aan dit soort ouders volgens hen. Zij doen niks fout en jij alles. Precies de reden waarom je het contact verbreekt en ook de reden waarom het zo moeilijk is, want je bent door je opvoeding gewend geraakt om aan jezelf en je eigen gevoel te twijfelen.
maandag 11 november 2024 om 15:36
Dat je moeder jouw moeder benadert zegt wel dat ze echt geen inzicht heeft in de situatie. Of je haar dat wel of niet kwalijk kan nemen vind ik lastig om iets van te zeggen.
Voor nu zal ik vooral zorgen dat jezelf veel sterker wordt. Daar ben je hard mee bezig. Misschien kan je dan in de toekomst weer een beetje contact opbouwen, zonder dat ze jouw nog raakt. Nu ben je daar duidelijk nog niet aan toe.
Je bent goed bezig, je helpt goede hulp voor jezelf gezocht en je vindt het zelf merkbaar beter gaan.
Tja, de buren kennen maar een kant van het verhaal. De kunst is om daar niet teveel van aan te trekken.
Sterkte en wees lief voor jezelf.
Voor nu zal ik vooral zorgen dat jezelf veel sterker wordt. Daar ben je hard mee bezig. Misschien kan je dan in de toekomst weer een beetje contact opbouwen, zonder dat ze jouw nog raakt. Nu ben je daar duidelijk nog niet aan toe.
Je bent goed bezig, je helpt goede hulp voor jezelf gezocht en je vindt het zelf merkbaar beter gaan.
Tja, de buren kennen maar een kant van het verhaal. De kunst is om daar niet teveel van aan te trekken.
Sterkte en wees lief voor jezelf.
maandag 11 november 2024 om 15:48
Hi,
Ja ervaring hier. En ik kreeg dezelfde reacties. Ik heb nu geleerd dat deze reacties vaak juist komen van mensen die op dat gebied een blinde vlek hebben zitten.
Je hebt zo te lezen voor nu een goede keuze gemaakt. Je moeder begrijpt je niet, heeft je waarschijnlijk nooit begrepen toen je kind was en ziet dus niet wie jij bent, je behoeftes en grenzen zijn.
De kans is heel groot dat ze dit ook nooit gaat kunnen. Goed om je dit te beseffen en dus je hoop dat ze ooit verandert/op een fijne moeder laat varen.
Heel goed dat je bij een psycholoog loopt, ik hoop voor je dat je een goed hebt getroffen die deze dynamiek echt begrijpt. Helaas weet ik uit ervaring dat er veel psychologen zelf veel blinde vlekken hierin hebben.
Voor nu belangrijk om dit allemal een plek te geven en te gaan ontdekken wie je echt bent wat je wil en zo je grenzen te gaan ontwikkelen.
Ik ben zelf al jaren bezig, en vele inzichten gekregen. Ik hoop dat je nog jong bent en geen vaste partner ed hebt. Want vaak zet deze dynamiek weer voort in de keuze van partner met alle gevolgen van dien, zodra je dit nog niet hebt verwerkt.
Heel veel sterkte en je doet het goed!
Ja ervaring hier. En ik kreeg dezelfde reacties. Ik heb nu geleerd dat deze reacties vaak juist komen van mensen die op dat gebied een blinde vlek hebben zitten.
Je hebt zo te lezen voor nu een goede keuze gemaakt. Je moeder begrijpt je niet, heeft je waarschijnlijk nooit begrepen toen je kind was en ziet dus niet wie jij bent, je behoeftes en grenzen zijn.
De kans is heel groot dat ze dit ook nooit gaat kunnen. Goed om je dit te beseffen en dus je hoop dat ze ooit verandert/op een fijne moeder laat varen.
Heel goed dat je bij een psycholoog loopt, ik hoop voor je dat je een goed hebt getroffen die deze dynamiek echt begrijpt. Helaas weet ik uit ervaring dat er veel psychologen zelf veel blinde vlekken hierin hebben.
Voor nu belangrijk om dit allemal een plek te geven en te gaan ontdekken wie je echt bent wat je wil en zo je grenzen te gaan ontwikkelen.
Ik ben zelf al jaren bezig, en vele inzichten gekregen. Ik hoop dat je nog jong bent en geen vaste partner ed hebt. Want vaak zet deze dynamiek weer voort in de keuze van partner met alle gevolgen van dien, zodra je dit nog niet hebt verwerkt.
Heel veel sterkte en je doet het goed!
maandag 11 november 2024 om 16:03
Herkenbaar, ik heb vier jaar geleden het contact met mijn moeder verbroken.
Contact met haar was doodvermoeiend en zoog alle energie uit me. Ik kon nooit iets goed doen en onze gesprekken mondde vaker dan niet in discussie uit. Ik voelde me niet gezien en niet gehoord. Mijn moeder voelde zich stelselmatig verbitterd, gekwetst en alleen gelaten.
In die vier jaar tijd dat ik geen contact meer met haar heb, ben ik op zoek gegaan naar duiding (waarom is ons contact zo moeilijk?), heling (ik heb dus schijnbaar een jeugd vol trauma door haar meegemaakt) en zelf-definiëring (wie ben ik dan, onder dat trauma?).
Er zijn twee boeken die veel helderheid en handvatten hebben gegeven:
'Adult Children of Emotionally Immature Parents' van Lindsay C. Gibson
'Complex PTSD: From Surviving to Thriving' van Pete Walker
Allebei tegenwoordig ook naar het Nederlands vertaald en via bol.com te bestellen.
Met praat therapie kwam ik niet zoveel vooruit.
Wat mij helpt:
- somatic experiencing
- groepstherapie
- community groepen, specifiek:
https://www.reddit.com/r/raisedbynarcissists/
https://www.reddit.com/r/CPTSD/
De eerste jaren las ik veel posts en schrok ik hoe herkenbaar alles was, het leek wel alsof al onze ouders één en dezelfde persoon zijn. Ik heb echt avonden gehuild. Het heeft mij doen beseffen dat het mijn schuld niet is, en dat ik als kind heel veel gemist heb.
- Internal Family System therapie. Ook weer via reddit veel info te vinden: https://www.reddit.com/r/InternalFamilySystems/
Het boek 'Complex PTSD: From Surviving to Thriving' van Pete Walker heeft een Engelstalige en Nederlandstalige onofficiele, zelfgeiniteerde 'bookclub' die elke week via zoom samenkomt.
Er zullen vast ook andere wegen zijn, maar dit is wat mij geholpen heeft.
Wees lief voor jezelf en gun jezelf de tijd en ruimte om te helen.
Contact met haar was doodvermoeiend en zoog alle energie uit me. Ik kon nooit iets goed doen en onze gesprekken mondde vaker dan niet in discussie uit. Ik voelde me niet gezien en niet gehoord. Mijn moeder voelde zich stelselmatig verbitterd, gekwetst en alleen gelaten.
In die vier jaar tijd dat ik geen contact meer met haar heb, ben ik op zoek gegaan naar duiding (waarom is ons contact zo moeilijk?), heling (ik heb dus schijnbaar een jeugd vol trauma door haar meegemaakt) en zelf-definiëring (wie ben ik dan, onder dat trauma?).
Er zijn twee boeken die veel helderheid en handvatten hebben gegeven:
'Adult Children of Emotionally Immature Parents' van Lindsay C. Gibson
'Complex PTSD: From Surviving to Thriving' van Pete Walker
Allebei tegenwoordig ook naar het Nederlands vertaald en via bol.com te bestellen.
Met praat therapie kwam ik niet zoveel vooruit.
Wat mij helpt:
- somatic experiencing
- groepstherapie
- community groepen, specifiek:
https://www.reddit.com/r/raisedbynarcissists/
https://www.reddit.com/r/CPTSD/
De eerste jaren las ik veel posts en schrok ik hoe herkenbaar alles was, het leek wel alsof al onze ouders één en dezelfde persoon zijn. Ik heb echt avonden gehuild. Het heeft mij doen beseffen dat het mijn schuld niet is, en dat ik als kind heel veel gemist heb.
- Internal Family System therapie. Ook weer via reddit veel info te vinden: https://www.reddit.com/r/InternalFamilySystems/
Het boek 'Complex PTSD: From Surviving to Thriving' van Pete Walker heeft een Engelstalige en Nederlandstalige onofficiele, zelfgeiniteerde 'bookclub' die elke week via zoom samenkomt.
Er zullen vast ook andere wegen zijn, maar dit is wat mij geholpen heeft.
Wees lief voor jezelf en gun jezelf de tijd en ruimte om te helen.
maandag 11 november 2024 om 16:10
Je moet je niet laten leiden door mensen die 'er iets van vinden'. Het is hun zaak niet en ze zijn er niet bij betrokken. De enige die ermee te maken hebben zijn jij, je moeder, je zusje en enigszins je vader. Wat de rest van de wereld vindt en hoe mensen jouw keuze zien, dat doet er niet toe.
Ik kan me wel voorstellen dat als jij ineens bent opgehouden met contact dat het voor je zwakbegaafde moeder (en zusje) moeilijk is te begrijpen wat er nou speelt. Dus op zijn minst moet je duidelijk zijn en je grenzen aangeven. "Ik vind het niet fijn hoe jullie met mij omgaan en ons contact gaat ten koste van mijn mentale gezondheid. Ik heb daarom het contact verbroken. Ik wil graag met rust gelaten worden en vraag jullie om dat te respecteren. Mocht er ooit aanleiding zijn om het contact te herstellen, dan neem ik het initiatief."
Als mensen in je omgeving erover beginnen, kan je zeggen "Ik snap dat je dat denkt, maar er speelt meer dan je weet en ik heb een weloverwogen beslissing gemaakt over ons contact. Wat er speelt is tussen ons en ik wil daar niet met buitenstaanders over in gesprek. Ik hoop dat je dat respecteert." Verder hoef je niet inhoudelijk in te gaan op wat je omgeving zegt of vindt van de situatie.
Je bent al supergoed bezig om samen met je psycholoog hieraan te werken. Er zal vast wat tijd overheen gaan, maar je komt hier sterker uit.
Ik kan me wel voorstellen dat als jij ineens bent opgehouden met contact dat het voor je zwakbegaafde moeder (en zusje) moeilijk is te begrijpen wat er nou speelt. Dus op zijn minst moet je duidelijk zijn en je grenzen aangeven. "Ik vind het niet fijn hoe jullie met mij omgaan en ons contact gaat ten koste van mijn mentale gezondheid. Ik heb daarom het contact verbroken. Ik wil graag met rust gelaten worden en vraag jullie om dat te respecteren. Mocht er ooit aanleiding zijn om het contact te herstellen, dan neem ik het initiatief."
Als mensen in je omgeving erover beginnen, kan je zeggen "Ik snap dat je dat denkt, maar er speelt meer dan je weet en ik heb een weloverwogen beslissing gemaakt over ons contact. Wat er speelt is tussen ons en ik wil daar niet met buitenstaanders over in gesprek. Ik hoop dat je dat respecteert." Verder hoef je niet inhoudelijk in te gaan op wat je omgeving zegt of vindt van de situatie.
Je bent al supergoed bezig om samen met je psycholoog hieraan te werken. Er zal vast wat tijd overheen gaan, maar je komt hier sterker uit.
maandag 11 november 2024 om 16:33
Ze heeft idd vroeger nooit echt gezien wat mijn behoeftes etc waren. Ze is zelf niet emotioneel intelligent en kon mij dat niet geven. Maar naarmate er jaren voorbij gaan zie ik nu wel in dat mijn moeder nooit gaat veranderen en dat soort dingen toch niet gaat inzien. Al die jaren heb ik alles maar gepikt, en geaccepteerd dat moeder nou eenmaal zo is. Maar ik ging er wel onderdoor.Anna2024 schreef: ↑11-11-2024 15:48Hi,
Ja ervaring hier. En ik kreeg dezelfde reacties. Ik heb nu geleerd dat deze reacties vaak juist komen van mensen die op dat gebied een blinde vlek hebben zitten.
Je hebt zo te lezen voor nu een goede keuze gemaakt. Je moeder begrijpt je niet, heeft je waarschijnlijk nooit begrepen toen je kind was en ziet dus niet wie jij bent, je behoeftes en grenzen zijn.
De kans is heel groot dat ze dit ook nooit gaat kunnen. Goed om je dit te beseffen en dus je hoop dat ze ooit verandert/op een fijne moeder laat varen.
Heel goed dat je bij een psycholoog loopt, ik hoop voor je dat je een goed hebt getroffen die deze dynamiek echt begrijpt. Helaas weet ik uit ervaring dat er veel psychologen zelf veel blinde vlekken hierin hebben.
Voor nu belangrijk om dit allemal een plek te geven en te gaan ontdekken wie je echt bent wat je wil en zo je grenzen te gaan ontwikkelen.
Ik ben zelf al jaren bezig, en vele inzichten gekregen. Ik hoop dat je nog jong bent en geen vaste partner ed hebt. Want vaak zet deze dynamiek weer voort in de keuze van partner met alle gevolgen van dien, zodra je dit nog niet hebt verwerkt.
Heel veel sterkte en je doet het goed!
Ben nog jong idd, 37, heb gelukkig geen relatie meer want wat je zegt alle relaties die ik heb gehad, op 1 of andere manier trok ik vaak de verkeerde aan, die qua karakte veel op mijn moeder leek. Daarom durf ik nu ook nog geen relaties aan te gaan, zolang ik mezelf nog niet goed ken en het heb verwerkt.
maandag 11 november 2024 om 16:37
Zoiets heb ik al wel tegen ze gezegd, geprobeerd maar elke keer kwam het op neer; een vinger na mij wijzen nee jij hebt dit veroorzaakt, jij hebt het gedaan. Wat ik ook zeg bij mijn moeder dringt dit niet echt door.Pimpelmeesje87 schreef: ↑11-11-2024 16:10Je moet je niet laten leiden door mensen die 'er iets van vinden'. Het is hun zaak niet en ze zijn er niet bij betrokken. De enige die ermee te maken hebben zijn jij, je moeder, je zusje en enigszins je vader. Wat de rest van de wereld vindt en hoe mensen jouw keuze zien, dat doet er niet toe.
Ik kan me wel voorstellen dat als jij ineens bent opgehouden met contact dat het voor je zwakbegaafde moeder (en zusje) moeilijk is te begrijpen wat er nou speelt. Dus op zijn minst moet je duidelijk zijn en je grenzen aangeven. "Ik vind het niet fijn hoe jullie met mij omgaan en ons contact gaat ten koste van mijn mentale gezondheid. Ik heb daarom het contact verbroken. Ik wil graag met rust gelaten worden en vraag jullie om dat te respecteren. Mocht er ooit aanleiding zijn om het contact te herstellen, dan neem ik het initiatief."
Als mensen in je omgeving erover beginnen, kan je zeggen "Ik snap dat je dat denkt, maar er speelt meer dan je weet en ik heb een weloverwogen beslissing gemaakt over ons contact. Wat er speelt is tussen ons en ik wil daar niet met buitenstaanders over in gesprek. Ik hoop dat je dat respecteert." Verder hoef je niet inhoudelijk in te gaan op wat je omgeving zegt of vindt van de situatie.
Je bent al supergoed bezig om samen met je psycholoog hieraan te werken. Er zal vast wat tijd overheen gaan, maar je komt hier sterker uit.
Ook tegen buitenstaanders heb ik soort gelijk gezegd maar dan vragen ze door of krijg ik na een tijd weer een vraag; hoe zit het nu met het contact met je moeder? Ik probeer het ze wel steeds duidelijk te maken maat op een gegeven moment ga ik er niet meer op in.
Ik voel mij al sterker dan in het begin toen ik het contact verbrak, toen voelde ik mij al sterk genoeg om het contact verbreken
maandag 11 november 2024 om 16:49
In het begin accepteerde ik het nog wel van kan zij ook niks aan doen, dat ze zo is en probeerde ik het met een korreltje zout te nemen. Maar laatste tijd ondervond ik alleen maar stress waardoor ik meer angst kreeg en niet mezelf kon ontwikkelen.Krulliebollie73 schreef: ↑11-11-2024 16:20Sterkte Pawlona. Opgroeien met een lvb moeder lijkt mij erg moeilijk. Is je zusje ook lvb?
Mijn zusje heeft geen lvb maar wel een soort van beperking
maandag 11 november 2024 om 16:53
Ik weet dat het makkelijk gezegd is, maar probeer naast je neer te leggen wat andere ervan vinden.
Jouw moeder komt niet overeen met het beeld wat mensen hebben van een moeder, dus zullen ze het niet begrijpen. En ze hoeven het ook niet te begrijpen. De meeste mensen die het zielig voor je moeder vinden zullen zelf ook niet een keertje extra bij haar op bezoek gaan. Wijzen vanaf de zijlijn is veel makkelijker.
Jouw moeder komt niet overeen met het beeld wat mensen hebben van een moeder, dus zullen ze het niet begrijpen. En ze hoeven het ook niet te begrijpen. De meeste mensen die het zielig voor je moeder vinden zullen zelf ook niet een keertje extra bij haar op bezoek gaan. Wijzen vanaf de zijlijn is veel makkelijker.
maandag 11 november 2024 om 16:54
Waar je nog wat meer je grenzen aan mag geven, is aan al die buitenstaanders die hun mening aan jou opdringen. Met hun flauwe 'het is toch je moeder '. Echt, rot op, daar zou ik totaal geen geduld mee hebben. Ze mogen gewoon hun mond houden over zaken die hun niets aangaan en waar ze geen details van kennen.
Jij hebt je redenen. Daar heeft verder niemand iets mee te maken. Verzin een standaard zin die bij jou past, die je kunt gebruiken als mensen zoiets zeggen. Bijvoorbeeld:
- ik heb mijn redenen
- je kent de situatie niet
- ik hoeft hier geen advies over
Dat nodigt niet uit tot verdere conversatie over het onderwerp. Gaan ze er toch over door, dan zeg je: hier wil ik niet (met jou) over praten.
Echt je grenzen aangeven, hoor.
Jij hebt je redenen. Daar heeft verder niemand iets mee te maken. Verzin een standaard zin die bij jou past, die je kunt gebruiken als mensen zoiets zeggen. Bijvoorbeeld:
- ik heb mijn redenen
- je kent de situatie niet
- ik hoeft hier geen advies over
Dat nodigt niet uit tot verdere conversatie over het onderwerp. Gaan ze er toch over door, dan zeg je: hier wil ik niet (met jou) over praten.
Echt je grenzen aangeven, hoor.
maandag 11 november 2024 om 17:00
Haha, jij zegt hetzelfde als ik, maar dan veel beleefder en netter. Daar valt wat voor te zeggen, maar ik zou het zelf niet op kunnen brengen, deze mate van beleefdheid tegen zulke onbeschaamde bemoeienis bij zoiets intiems. Hulde als je het op deze manier kunt, die is veel netter dan de mijne!Pimpelmeesje87 schreef: ↑11-11-2024 16:10
Als mensen in je omgeving erover beginnen, kan je zeggen "Ik snap dat je dat denkt, maar er speelt meer dan je weet en ik heb een weloverwogen beslissing gemaakt over ons contact. Wat er speelt is tussen ons en ik wil daar niet met buitenstaanders over in gesprek. Ik hoop dat je dat respecteert." Verder hoef je niet inhoudelijk in te gaan op wat je omgeving zegt of vindt van de situatie.
jufjoke wijzigde dit bericht op 11-11-2024 17:04
0.13% gewijzigd
maandag 11 november 2024 om 17:01
maandag 11 november 2024 om 17:02
Ik vind dat niet per definitie beter hoor. Een korte reactie zonder uitleg geeft je grenzen heel goed aan.Jufjoke schreef: ↑11-11-2024 17:00Haha, jij zegt hetzelfde als ik, maar dan veel beleefder en netter. Daar valt wat voor te zeggen, maar ik zou het zelf niet op kunnen brengen, deze mate van beleefdheid tegen zulke onbeschaamde bemoeienis bij zoiets intiems. Hulde als je het op deze manier kunt, die is veel better dan de mijne!
maandag 11 november 2024 om 17:03
maandag 11 november 2024 om 17:06
En neem wat je moeder heeft beweerd over ‘die en die vonden ook zus en zo’ met een grote schep zout.
Ik kan mij levendig indenken dat zij signalen van anderen totaal niet oppikt of verkeerd interpreteert (als in: stel je voor dat ineens de moeder van je buurvrouw tegenover jou gaat klagen dat de buurvrouw haar niet meer wil zien. Alsof je daar vol mee de diepte induikt qua gesprek. Dan kom je ook niet verder dan ‘goh vervelend’ en ‘ja zag jou al een tijdje niet meer’ terwijl je een exit neemt).
Voor wat het waard is: ik denk altijd maar dat het allemaal heel ver moet zijn gekomen willen mensen het contact verbreken met hun ouder(s). Dat doen ze niet vanwege een akkefietje over een ovenschaal (ben ik nog nooit tegengekomen).
Heel veel sterkte en ik hoop dat er mensen op het forum zitten die wat meer bruikbare info voor jou hebben.
Ik kan mij levendig indenken dat zij signalen van anderen totaal niet oppikt of verkeerd interpreteert (als in: stel je voor dat ineens de moeder van je buurvrouw tegenover jou gaat klagen dat de buurvrouw haar niet meer wil zien. Alsof je daar vol mee de diepte induikt qua gesprek. Dan kom je ook niet verder dan ‘goh vervelend’ en ‘ja zag jou al een tijdje niet meer’ terwijl je een exit neemt).
Voor wat het waard is: ik denk altijd maar dat het allemaal heel ver moet zijn gekomen willen mensen het contact verbreken met hun ouder(s). Dat doen ze niet vanwege een akkefietje over een ovenschaal (ben ik nog nooit tegengekomen).
Heel veel sterkte en ik hoop dat er mensen op het forum zitten die wat meer bruikbare info voor jou hebben.
Nee heb je, ja kun je krijgen
maandag 11 november 2024 om 17:23
Ja, ervaring, ik heb zeven jaar geleden na een gigantische escalatie alle deuren dicht gesmeten. En nee, nog geen seconde spijt van gehad. Wel verdriet.
Mijn moeder en broer, vergelijkbaar verhaal, het is altijd mijn schuld. De beschrijving van je jeugd herken ik zo. De keuze van partners ook. Fijn dat je dit herkent en ook daar iets mee wil doen voor jezelf.
Mijn vader, geen contact meer, hij kan niet tegen zijn vrouw op en is gedwongen bij mij weg te blijven. Doel was natuurlijk dat ik met hangende pootjes terugkwam. Dat heb ik niet gedaan.
En ja, veel mensen zeggen het is je moeder, blablabla. Ik zeg tegenwoordig mijn moeder is nooit een moeder voor mij geweest, ik heb geen moeder dus wil je niet meer over haar praten? Ik sta tegenwoordig sterk in mijn schoenen. Ik negeer dat soort mensen gewoon. Ze bekijken het maar. Waar bemoeien ze zich mee?
Ik heb in je vorige topic hierover ook geschreven. Nieuw account, vanwege herkenbaarheid ga ik nog weleens op anoniem. Toen heb ik je geadviseerd ongezien opgegroeid te lezen. Daarin herken je de patronen.
Ik zal het contact nooit meer herstellen. Zij veranderd nooit. Idd, alles is mijn schuld, ik deug niet, als kind al niet. Ze heeft me een jeugd uit de hel gegeven waar ik tot ver in mijn volwassen leven de gevolgen van heb gedragen en indirect natuurlijk nog steeds.
Hoe dat voor jou over een tijdje is daar kan je nog niet definitief iets over zeggen. Maar op basis van wat mensen zeggen iets weer een kans geven in contact met je moeder? Nooit! Niet doen. Alleen als je dat zelf wil. Maar zo klinkt het nu niet.
Ik ben nu zeven jaar geleden uit de slangenkuil gestapt. Ik heb een lieve, zorgzame vriend die het hele proces naast mij gelopen heeft. Ik heb weer goede zin, heb eindelijk een sociaal leven en ben erg blij met wat ik voor mezelf aan zelfstandigheid heb opgebouwd. Ik heb uiteindelijk wel emdr nodig gehad om het laatst stapje richting een leven zonder nachtmerries en herbeleving te kunnen zetten. De paniek is daardoor ook verdwenen.
Ik zie bijna niemand meer van mijn familie. Iedereen gelooft haar, ik ben de verdorven dochter, het ondankbare kreng. Ik heb me nooit verdedigd en zal dat ook nooit doen. Ik gebruik mijn energie anders en kan ze prima missen. Dat soort mensen heb je helemaal niet nodig in je leven.
Wat sterk, je bent al zover gekomen. Je mag trots op jezelf zijn! Fijn dat de psycholoog het begrijpt. Veel therapeuten hebben hier idd een blinde vlek voor. Maar het mag gewoon, giftige mensen weren uit je leven. Ik raad het iedereen aan!
Sterkte, je doet het goed!
Mijn moeder en broer, vergelijkbaar verhaal, het is altijd mijn schuld. De beschrijving van je jeugd herken ik zo. De keuze van partners ook. Fijn dat je dit herkent en ook daar iets mee wil doen voor jezelf.
Mijn vader, geen contact meer, hij kan niet tegen zijn vrouw op en is gedwongen bij mij weg te blijven. Doel was natuurlijk dat ik met hangende pootjes terugkwam. Dat heb ik niet gedaan.
En ja, veel mensen zeggen het is je moeder, blablabla. Ik zeg tegenwoordig mijn moeder is nooit een moeder voor mij geweest, ik heb geen moeder dus wil je niet meer over haar praten? Ik sta tegenwoordig sterk in mijn schoenen. Ik negeer dat soort mensen gewoon. Ze bekijken het maar. Waar bemoeien ze zich mee?
Ik heb in je vorige topic hierover ook geschreven. Nieuw account, vanwege herkenbaarheid ga ik nog weleens op anoniem. Toen heb ik je geadviseerd ongezien opgegroeid te lezen. Daarin herken je de patronen.
Ik zal het contact nooit meer herstellen. Zij veranderd nooit. Idd, alles is mijn schuld, ik deug niet, als kind al niet. Ze heeft me een jeugd uit de hel gegeven waar ik tot ver in mijn volwassen leven de gevolgen van heb gedragen en indirect natuurlijk nog steeds.
Hoe dat voor jou over een tijdje is daar kan je nog niet definitief iets over zeggen. Maar op basis van wat mensen zeggen iets weer een kans geven in contact met je moeder? Nooit! Niet doen. Alleen als je dat zelf wil. Maar zo klinkt het nu niet.
Ik ben nu zeven jaar geleden uit de slangenkuil gestapt. Ik heb een lieve, zorgzame vriend die het hele proces naast mij gelopen heeft. Ik heb weer goede zin, heb eindelijk een sociaal leven en ben erg blij met wat ik voor mezelf aan zelfstandigheid heb opgebouwd. Ik heb uiteindelijk wel emdr nodig gehad om het laatst stapje richting een leven zonder nachtmerries en herbeleving te kunnen zetten. De paniek is daardoor ook verdwenen.
Ik zie bijna niemand meer van mijn familie. Iedereen gelooft haar, ik ben de verdorven dochter, het ondankbare kreng. Ik heb me nooit verdedigd en zal dat ook nooit doen. Ik gebruik mijn energie anders en kan ze prima missen. Dat soort mensen heb je helemaal niet nodig in je leven.
Wat sterk, je bent al zover gekomen. Je mag trots op jezelf zijn! Fijn dat de psycholoog het begrijpt. Veel therapeuten hebben hier idd een blinde vlek voor. Maar het mag gewoon, giftige mensen weren uit je leven. Ik raad het iedereen aan!
Sterkte, je doet het goed!
maandag 11 november 2024 om 17:28
Dat moet super stressvol zijn voor jou.
Via zijdelingse ervaringen weet ik dat het 'stalken' na contactbreuk, ook via derden, heel heftig kan zijn.
Zodra je je losmaakt komen er krachten vrij, bedoeld om je weer in het gareel te krijgen want jij bent hun boksbal en bliksemafleider, je hebt een functie in het gezin. Moeder en zus zullen ook nog eens elkaar versterken in hun gelijk.
Die krachten zijn zo sterk dat ik vaker mensen heb zien teruggaan, soms zelfs definitief.
Oneindig verdrietig, dat het deze mensen dus niet lukt om voor zichzelf te kiezen, dat is ze gewoon afgenomen. Maar je voelt dan dus zo sterk dat je er alleen voor staat en dat jij slecht bent, na een heel leven al onder hun invloed te staan. Dat is niet te doen voor een mens.
Probeer in ieder geval om niet op commentaar van anderen in te gaan, je bent hen niets verplicht en zij weten niet hoe het is om in jouw schoenen te staan. Externen bedoelen het vaak goed met "het is toch je moeder" maar vinden het moeilijk om de andere kant te zien.
Via zijdelingse ervaringen weet ik dat het 'stalken' na contactbreuk, ook via derden, heel heftig kan zijn.
Zodra je je losmaakt komen er krachten vrij, bedoeld om je weer in het gareel te krijgen want jij bent hun boksbal en bliksemafleider, je hebt een functie in het gezin. Moeder en zus zullen ook nog eens elkaar versterken in hun gelijk.
Die krachten zijn zo sterk dat ik vaker mensen heb zien teruggaan, soms zelfs definitief.
Oneindig verdrietig, dat het deze mensen dus niet lukt om voor zichzelf te kiezen, dat is ze gewoon afgenomen. Maar je voelt dan dus zo sterk dat je er alleen voor staat en dat jij slecht bent, na een heel leven al onder hun invloed te staan. Dat is niet te doen voor een mens.
Probeer in ieder geval om niet op commentaar van anderen in te gaan, je bent hen niets verplicht en zij weten niet hoe het is om in jouw schoenen te staan. Externen bedoelen het vaak goed met "het is toch je moeder" maar vinden het moeilijk om de andere kant te zien.
maandag 11 november 2024 om 17:30
maandag 11 november 2024 om 17:42
Wat een verdriet lees ik hier.
En tegelijkertijd zo fijn om te lezen dat degene die hier schriiven de dynamiek door hebben.
Het wordt nl generatie op generatie doorgegeven en wij doorbreken het:)
Helaas ben ik erachter moeten komen tijdens mijn ontwikkeling dat ik het deels heb doorgegeven aan mijn kinderen ( ik schrijf deels omdat ik veel al heel anders deed emaar toch lag er nog een stuk onbewust verborgen. Nu zie ik het en kan ik dingen gaan aanpassen waardoor mn kinderen met mijn herstel ook herstellen.
Besef je dat de mensen die zeggen het is je moeder etc, vaak mensen zijn met daar hun blinde vlekken, die ze niet aandurven kijken. Geen reden dus om boos op ze te worden em al helemaal niet om door je uit het veld te laten slaan ( zodat je weer teruggetrokken wordt).
Ik heb ook veel gehad aan lars faber op youtube. Hij legt de dynamieken zo goed uit. Het gaat allemaal zo diep en er ligt veel onbewust ver weggestopt.
En tegelijkertijd zo fijn om te lezen dat degene die hier schriiven de dynamiek door hebben.
Het wordt nl generatie op generatie doorgegeven en wij doorbreken het:)
Helaas ben ik erachter moeten komen tijdens mijn ontwikkeling dat ik het deels heb doorgegeven aan mijn kinderen ( ik schrijf deels omdat ik veel al heel anders deed emaar toch lag er nog een stuk onbewust verborgen. Nu zie ik het en kan ik dingen gaan aanpassen waardoor mn kinderen met mijn herstel ook herstellen.
Besef je dat de mensen die zeggen het is je moeder etc, vaak mensen zijn met daar hun blinde vlekken, die ze niet aandurven kijken. Geen reden dus om boos op ze te worden em al helemaal niet om door je uit het veld te laten slaan ( zodat je weer teruggetrokken wordt).
Ik heb ook veel gehad aan lars faber op youtube. Hij legt de dynamieken zo goed uit. Het gaat allemaal zo diep en er ligt veel onbewust ver weggestopt.
maandag 11 november 2024 om 17:49
maandag 11 november 2024 om 18:36
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
