Contact verbroken met moeder en zusje

Ik wil toch graag even mijn verhaal kwijt en op zoek naar herkenning.

Iemand ervaringen met het contact verbreken met familie ?

April dit jaar heb ik het contact verbroken met moeder en zusje. Vooral het afgelopen jaar was het een drama.
Ik ben altijd maar een pleaser geweest en probeerde het iedereen naar t zin te maken.
Maar ben ook altijd wel een beetje het zwarte schaap geweest.
Afgelopen jaar/anderhalfjaar ging het van kwaad tot erger. Vooral moeder had wel ergens wat op aan te merken. Als ik bijvoorbeeld iets deed of mijn eigen keuze maakte, vond ze dat niet leuk omdat ik maar een beetje tegen haar in ging. Als ik haar haar zin gaf was het prima. Zo ging het leven lang al en merk nu pas dat ik al die jaren op mijn tenen heb gelopen met veel stress.

Vorig jaar ben ik elkaar gezakt door een grote Paniekaanval. Sindsdien ben ik mijn grenzen aan gaan geven, voor mezelf opgekomen maar had ook angst voor de angst waardoor ik niet veel kon ondernemen. Ik moest rust hebben. Mijn moeder en zusje werden steeds meer 2 handen op 1 buik. Het werd meer afstoten en aantrekken tegen mij. Ik hoefde maar iets te zeggen, en de bom barst. Ze gingen altijd tegen mij in als ik iets aangaf en gaven mij de schuld.
Als ze het ergens niet mee eens waren kreeg ik verwijten van je bent hun tante niet meer, zusje heeft kinderen. jij moet hulp zoeken en je denkt alleen maar aan jezelf.

Ik heb geprobeerd om met ze te praten maar gelijk was het van maar jij doet het. Wij hebben niks gedaan.

En toen kwam er meer ellende. Mij zwart maken bij iedereen, iemand uit mijn vriendenlijst ene bericht sturen en noem maar op. Ik kon het niet meer aan.

Contact verbroken. Hoopte op rust. Ik heb ze geblokkeerd op alles. Was soms even rustig. Tot ik mails kreeg waar ik mee bezig was, en mij moest schamen en dat ze wel hulp zouden zoeken voor mij.

Gelukkig heb ik een goede psycholoog waar ik goed mee kan praten.
Maar nu is het november, en krijg soms ook reacties van mensen; het is wel je moeder, kun je haar toch niet aan doen.
En nu kreeg ik.vorige week weer een mail van mijn moeder waar ik mee bezig was, ik moest mij schamen als volwassen vrouw. En ze heeft met mij buren gesproken zegt ze. Die vonden het al vreemd dat ze haar nooit bij mij zagen. En dat anderen ook zeggen dat het.mijn schuld is terwijl ik niet eens weet waarvoor. Ik moest hulp gaan zoeken. En dat ik niet weet wat ik uithaal.

Nu heb ik ook haar mail geblokkeerd. En nu begin ik steeds meer te twijfelen omdat ik mensen regelmatig zeggen het is je moeder, er is al genoeg ellende in de wereld etc. Omdat mijn moeder voor de buitenwereld een lieve vrouw lijkt maar mij wel zwart maken bij iedereen.

Met mijn vader heb nog wel een beetje contact en die bemoeit zich er niet mee.
Mijn moeder heeft een beperking en zwakbegaafd. Mijn zusje en moeder zijn steeds meer 2 handen op 1 buik geworden.
Bij het idee al dat ik weer contact met ze zou hebben geeft mij stress.
Jarenlang op mijn tenen gelopen en nu kan ik eindelijk aan mij zelf werken. Al die jaren lukte dat niet, als ik hulp had vond ze dat onzin, zelfs toen ik relaties kreeg was er altijd wel wat, waardoor het vaak uit ging. En vaak negatief dat ik toch niemand kan houden en iedereen bij mij weg loopt.

Soms merk ik dat het steeds lastiger wordt doordat ik vaak met mensen praat en die het weer zielig vinden en dat ik het lang vol hou. Moet praten want er is al genoeg ellende in de wereld etc. Want ja het is wel je moeder en je zusje.

Een paar jaar geleden ook al eens het contact verbroken om dezelfde reden maar dat duurde 2 maanden. Daarna dacht ik iedereen maakt fouten. Maar daarna is het nooit wat veranderd.
Eindelijk voel ik nu wel steeds meer rust dat ik mijn eigen leven kan leven zoals ik het wil. Er was altijd wel bemoeienissen. Deed nooit wat goed. Door alles merk ik ook dat ik meer aan mezelf ga twijfelen en zelfbeeld laag is.

Gelukkig heb ik een goede psycholoog waar ik goede gesprekken mee heb. Ik voel mij steeds sterker worden maar merk soms ook dat ik mij teveel aantrek van mening van anderen. Soms twijfel ik wel ben ik niet te streng voor hun of moet ik het gewoon weer proberen? Maar ik weet ook dat alles dan weer opnieuw begint, zoals altijd. Mijn moeder kan geen hulp krijgen omdat de hulpverleners de handen er van af hebben getrokken. Ze heeft zoveel hulp versleten.

Iemand die soort gelijks heeft meegemaakt? Ik bespreek dit ook regelmatig met mijn psycholoog maar ben ook wel benieuwd naar ervaringen.

Poehpoeh schreef: ↑

11-11-2024 17:23

Ja, ervaring, ik heb zeven jaar geleden na een gigantische escalatie alle deuren dicht gesmeten. En nee, nog geen seconde spijt van gehad. Wel verdriet.

Mijn moeder en broer, vergelijkbaar verhaal, het is altijd mijn schuld. De beschrijving van je jeugd herken ik zo. De keuze van partners ook. Fijn dat je dit herkent en ook daar iets mee wil doen voor jezelf.
Mijn vader, geen contact meer, hij kan niet tegen zijn vrouw op en is gedwongen bij mij weg te blijven. Doel was natuurlijk dat ik met hangende pootjes terugkwam. Dat heb ik niet gedaan.

En ja, veel mensen zeggen het is je moeder, blablabla. Ik zeg tegenwoordig mijn moeder is nooit een moeder voor mij geweest, ik heb geen moeder dus wil je niet meer over haar praten? Ik sta tegenwoordig sterk in mijn schoenen. Ik negeer dat soort mensen gewoon. Ze bekijken het maar. Waar bemoeien ze zich mee?

Ik heb in je vorige topic hierover ook geschreven. Nieuw account, vanwege herkenbaarheid ga ik nog weleens op anoniem. Toen heb ik je geadviseerd ongezien opgegroeid te lezen. Daarin herken je de patronen.

Ik zal het contact nooit meer herstellen. Zij veranderd nooit. Idd, alles is mijn schuld, ik deug niet, als kind al niet. Ze heeft me een jeugd uit de hel gegeven waar ik tot ver in mijn volwassen leven de gevolgen van heb gedragen en indirect natuurlijk nog steeds.
Hoe dat voor jou over een tijdje is daar kan je nog niet definitief iets over zeggen. Maar op basis van wat mensen zeggen iets weer een kans geven in contact met je moeder? Nooit! Niet doen. Alleen als je dat zelf wil. Maar zo klinkt het nu niet.

Ik ben nu zeven jaar geleden uit de slangenkuil gestapt. Ik heb een lieve, zorgzame vriend die het hele proces naast mij gelopen heeft. Ik heb weer goede zin, heb eindelijk een sociaal leven en ben erg blij met wat ik voor mezelf aan zelfstandigheid heb opgebouwd. Ik heb uiteindelijk wel emdr nodig gehad om het laatst stapje richting een leven zonder nachtmerries en herbeleving te kunnen zetten. De paniek is daardoor ook verdwenen.

Ik zie bijna niemand meer van mijn familie. Iedereen gelooft haar, ik ben de verdorven dochter, het ondankbare kreng. Ik heb me nooit verdedigd en zal dat ook nooit doen. Ik gebruik mijn energie anders en kan ze prima missen. Dat soort mensen heb je helemaal niet nodig in je leven.

Wat sterk, je bent al zover gekomen. Je mag trots op jezelf zijn! Fijn dat de psycholoog het begrijpt. Veel therapeuten hebben hier idd een blinde vlek voor. Maar het mag gewoon, giftige mensen weren uit je leven. Ik raad het iedereen aan!

Sterkte, je doet het goed!

Het blijft zo lastig punt. Mijn broertje woont bij zusje en vriend in. Tijdelijk. Mijn broertje heeft mij nooit gemogen. Werd toen ik nog extra hard gezegd van; .... heeft jouw toch nooit gemogen en je hoort niet meer bij de familie.
Met mijn ene broer heb ik nog wel goed contact via app maar woont nog bij ouders.
Oudste broer iets minder contact.

Ik heb zelfs het gevoel dat andere familie achter mijn moeder staan of dat iedereen met mijn moeder mee praat.
Ze ging zelfs zo ver dat ze iemand uit mijn fb een bericht heeft gestuurd hoe ik thuis was vroeger. Geen lieveling dat ik misbruikt ben en dat dat mijn eigen schuld was en toen was dat voor.mij echt de druppel.
Mijn moeder denk niet na wat ze zegt.

En doordat ik van iedereen weer vragen krijg gs ik twijfelen omdat ze mij een soort van schuldgevoel aanpraten.
Terwijl ik zelf weet als ik hwt contact weer aanga, alleen ellende weer begint. En nu is ze de controle over mij kwijt.

Ik ga sterker worden alleen heeft het tijd nodig. Ben wel sterker geworden dan toen ik het contact verbrak. Toen was ik al sterk genoeg om het contact te verbreken..en soms doet het pijn, ook omdat ik.mijn tantezeggertjes niet meer zie. Soms, heel soms komt vader nog wel met 1 tantezeggertje. of vraag ik mij soms dingen af omdat ze het zo weten om te draaien dat ik een schuld gevoel krijg. Maar ik weet, ik ga sterker worden waardoor ik mij ook minder aantrek van de mening van een ander. En met hulp van psycholoog ga ik ook met sociale contacten uit breiden

Sierlijk schreef: ↑

11-11-2024 19:21

Het heeft tijd nodig, TO. En af en toe zal je teruggeworpen worden en denken dat je bij af bent. Dat hoort erbij. Jouw moeder is echt heel fout bezig en dat ligt niet aan jou.

Ik zou ze afschermen van je facebook en zorgen dat ze niet kunnen zien wie je FB vrienden zijn.

Dit is een van de moeilijkste dingen die je kunt meemaken. Wees lief voor jezelf.

Dat ik bij af bent, dat voelt soms idd zo. Sommige mensen maken mij aan het twijfelen terwijl ik weet dat mijn keuze de beste is wat ik op dit moment kan doen.
En soms doet het pijn, en dan denk ik, als ik terug ga voel ik mij vast beter. Maar de ellende gaat dan weer op nieuw beginnen.

Ik heb ze allemaal verwijderd en geblokkeerd op fb, ook op WhatsApp. En mail. Ook mijn zusjes vriend en zijn familie. Zijn familie lulde alles door wat ik op fb deed, probeerde mij jaloers te maken met hun leuke leventje.

Soms ben ik te streng voor mezelf, ik moet liever zijn voor mezelf, dit zei de psycholoog ook tegen mij

Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
In het begin toen ik net het contact verbrak was ik echt opgelucht, en dacht eerst eindelijk rust. Maar mijn moeder liet het er niet bij zitten. Stuurde mij mails omdat ik haar inmiddels overal op had geblokkeerd.
Ze is de controle over mij kwijt. Laatste 2 jaar, heb ik echt wel op mijn tenen gelopen en geprobeerd met een korreltje zout te nemen. Laatste jaar werd erger en zelfs met kerst was het niet fijn.

Maar nu komt wel steeds meer een beetje dat besef dat het nooit zal worden zoals het was. En meer vragen van waarom? Ik weet dat het niet aan mij ligt, aldus de psycholoog en mij niks moet verwijten.
Maar merk soms wel dat het moeilijk wordt, niet zozeer dat gemis maar dat gevoel, een beetje er alleen voor staan.

Ik het begin zei mijn vader nog, hou nu maar op met dat kinderachtige gedoe. Iedereen dacht dat het maar om 1 ding ging. Mijn moeder speelde het via mijn broer door appjes naar hem te sturen over mij omdat ze geen contact met mij kon krijgen.

Maar besef nu wel dat ik nu mijn leven op de rit kan krijgen omdat ik niet echt andere sociale contacten heb, ook een beetje door mijn moeders gedrag, niks was goed voor mij, zelfs in relaties en daardoor durfde ik niet veel want ze had overal commentaar op wat niet goed was voor mijn zelfbeeld.

Mijn vader begrijpt het ook niet altijd. Hij was vorige week op mijn verjaardag en zei nog anders hadden we hier vanavond gegeten, omdat ik dat elk jaar deed. Zei hij nog misschien volgend jaar.

Alleen moet ik nu proberen mij los te maken van de meningen van anderen en minder druk maken. Dat piekeren zorgt ook voor een slecht gevoel. Maar heb in de afgelopen maanden wel veel goede stappen gemaakt, en ben sterker geworden dan eerst.

Vanochtend een goed gesprek gehad met de psycholoog. Ze zei waar bemoeien de mensen zich mee. Ze snapte dat het mij onzeker maakte. En dat ik het nog een plaats moet geven. Meer los moet zien te komen van de mening van een ander. En dat alles niet in een korte termijn opgelost kan worden. Want alles wat ik in jaren heb opgebouwd met stress en overtuigingen is niet in 1 keer weg en kan soms nog jaren duren. En dit soort momenten horen er ook bij. Ik heb goede stappen gemaakt, vergeleken met in het begin. En alles heeft tijd nodig, ik moet niet te snel willen. Ik moet er nog aan wennen en een plekje geven. En daardoor ook zekerder worden want het is soms een innerlijke strijd zoals mijn psycholoog zei, met verschillen dingen wat nu op dit moment in mijn leven speelt.