Psyche
alle pijlers
Controlfreak wil loslaten!
maandag 16 april 2018 om 09:57
EDIT: Een paar maanden geleden heb ik dit gepost. Toen werd er door meerderen gezegd dat ik wel eens obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis kon hebben. Ik vond dit overdreven en schreef dit af omdat het 'hartstikke goed gaat'. Maar gisteren klikte er ineens iets. En mijn zelfbeeld is ineens compleet veranderd
Hallo allemaal!
Ik ben een beetje een controlfreak. Op het werk kan ik het goed loslaten, thuis wat minder. Ik heb een aantal jaren last gehad van een gegeneraliseerde angsstoornis en PTSS. Dit is al een tijd geleden, en het gaat ontzettend goed met me. Ik heb wel het idee dat ik hieraan een haast obsessieve drang heb om mijn hele leven uit te plannen.
Nu ondervind ik er niet echt zwaar last van, maar ik zou het wel fijn vinden om dingen los te laten. Zo word ik namelijk zwaar geirriteerd als mijn partner 2 minuten later klaar is dan we hadden afgesproken om weg te gaan. Ik ben heel erg op tijd gericht, maak overal lijstjes voor. Zelfs mijn vrije tijd plan ik uit. Mijn eten, mijn sport, wanneer ik een boek lees. Ik ben bijna bang geld uit te geven, een aantal jaren geleden hadden we het niet breed en ik ben op de rekeningen gaan zitten als een draak die het goud beschermd.
Het heeft me ook veel goede dingen gebracht, ik heb goede vooruitgang gemaakt in mijn carrière, we hebben ondanks dat het even financieel zwaar was daarna alles opgepakt, zijn getrouwd, hebben een leuk huis gekocht. Ik zit goed in mijn vel, wat misschien nog wel het belangrijkste is!
De keerzijde is dat spontaan iets doen er haast niet bij is. Als mijn partner voorstelt om uit eten te gaan, gaan er bij mij allerlei radertjes draaien. Het is net alsof ik ga berekenen wat voor invloed dit heeft op de rest van de avond, week, maand. Waardoor ik moeilijk enthousaist wordt, terwijl ik het eigenlijk superleuk vind dat hij dit voorstelt.
Daarnaast vind ik het lastig om geld uit te geven en heb ik hier best wel veel stress door, terwijl dit echt ECHT niet nodig is, rationeel gezien.
Ik zou het zo fijn vinden om de dingen wat meer op zijn beloop te laten, spontaan weg te gaan, dingen te doen, niet alles uit te plannen. Als ik dat niet doe zit ik meestal mijn vrije middag maar een beetje op de laptop waar ik totaal geen voldoening uit haal, financieel schiet ik in de stress als we geld uit geven/moeten geven wat ik niet gepland had.
Daarnaast vind ik het vaak vervelend tegenover mijn partner, die hierin echt compleet tegenovergesteld is: Gat in zijn hand, kijkt nooit ook maar 2 minuten vooruit (tegenpolen dus). Ik vind het daarom ook moeilijk om bepaalde beslissingen, vn financiele, aan hem over te laten. We hebben misschien beide wat van elkaar te leren, haha..
En dan ook nog de blik op de toekomst; we hebben een kinderwens. En ik besef me heel goed dat een complete dagplanning met kinderen waarschijnlijk niet zo goed werkt.
Dus, tips? Van andere 'controlfreaks' of juist van de loslaters?
Hallo allemaal!
Ik ben een beetje een controlfreak. Op het werk kan ik het goed loslaten, thuis wat minder. Ik heb een aantal jaren last gehad van een gegeneraliseerde angsstoornis en PTSS. Dit is al een tijd geleden, en het gaat ontzettend goed met me. Ik heb wel het idee dat ik hieraan een haast obsessieve drang heb om mijn hele leven uit te plannen.
Nu ondervind ik er niet echt zwaar last van, maar ik zou het wel fijn vinden om dingen los te laten. Zo word ik namelijk zwaar geirriteerd als mijn partner 2 minuten later klaar is dan we hadden afgesproken om weg te gaan. Ik ben heel erg op tijd gericht, maak overal lijstjes voor. Zelfs mijn vrije tijd plan ik uit. Mijn eten, mijn sport, wanneer ik een boek lees. Ik ben bijna bang geld uit te geven, een aantal jaren geleden hadden we het niet breed en ik ben op de rekeningen gaan zitten als een draak die het goud beschermd.
Het heeft me ook veel goede dingen gebracht, ik heb goede vooruitgang gemaakt in mijn carrière, we hebben ondanks dat het even financieel zwaar was daarna alles opgepakt, zijn getrouwd, hebben een leuk huis gekocht. Ik zit goed in mijn vel, wat misschien nog wel het belangrijkste is!
De keerzijde is dat spontaan iets doen er haast niet bij is. Als mijn partner voorstelt om uit eten te gaan, gaan er bij mij allerlei radertjes draaien. Het is net alsof ik ga berekenen wat voor invloed dit heeft op de rest van de avond, week, maand. Waardoor ik moeilijk enthousaist wordt, terwijl ik het eigenlijk superleuk vind dat hij dit voorstelt.
Daarnaast vind ik het lastig om geld uit te geven en heb ik hier best wel veel stress door, terwijl dit echt ECHT niet nodig is, rationeel gezien.
Ik zou het zo fijn vinden om de dingen wat meer op zijn beloop te laten, spontaan weg te gaan, dingen te doen, niet alles uit te plannen. Als ik dat niet doe zit ik meestal mijn vrije middag maar een beetje op de laptop waar ik totaal geen voldoening uit haal, financieel schiet ik in de stress als we geld uit geven/moeten geven wat ik niet gepland had.
Daarnaast vind ik het vaak vervelend tegenover mijn partner, die hierin echt compleet tegenovergesteld is: Gat in zijn hand, kijkt nooit ook maar 2 minuten vooruit (tegenpolen dus). Ik vind het daarom ook moeilijk om bepaalde beslissingen, vn financiele, aan hem over te laten. We hebben misschien beide wat van elkaar te leren, haha..
En dan ook nog de blik op de toekomst; we hebben een kinderwens. En ik besef me heel goed dat een complete dagplanning met kinderen waarschijnlijk niet zo goed werkt.
Dus, tips? Van andere 'controlfreaks' of juist van de loslaters?
anoniem_352673 wijzigde dit bericht op 08-06-2018 08:45
Reden: Andere inzichten waardoor het topic een andere lading heeft
Reden: Andere inzichten waardoor het topic een andere lading heeft
5.78% gewijzigd
maandag 16 april 2018 om 10:12
Ik lees mee, want het beheerst momenteel echt mijn leven. Ik plan ook alles, maakt constant lijstjes over de gekste dingen en kan eeuwig twijfelen over keuzes. Tips heb ik helaas niet, al moet ik er niet aan denken om kinderen te krijgen. Dat zou ik niet trekken met mijn controlerende karakter. Sorry, helaas geen tips dus, maar hoop ze wel te krijgen.
maandag 16 april 2018 om 10:13
Herkenbaar.
Controlfreak zijn betekent dat je geen vertrouwen hebt dat het goed komt.Op een dag zal alles mis gaan..
Bedenk ook dat dit probleem met kinderen heel moeilijk zal worden!
Tip heb ik niet echt, behalve dan medicijnen.Je zou iets als ashawagandha kunnen proberen, maar ik heb daar zelf geen ervaring mee.Overleg met je arts!
Controlfreak zijn betekent dat je geen vertrouwen hebt dat het goed komt.Op een dag zal alles mis gaan..
Bedenk ook dat dit probleem met kinderen heel moeilijk zal worden!
Tip heb ik niet echt, behalve dan medicijnen.Je zou iets als ashawagandha kunnen proberen, maar ik heb daar zelf geen ervaring mee.Overleg met je arts!
anoniem_180388 wijzigde dit bericht op 16-04-2018 10:23
0.30% gewijzigd
maandag 16 april 2018 om 10:14
Dit klinkt echt exact als hoe ik ben / was. Bij mij is een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis geconstateerd. Dit is zo gevormd in mijn jeugd waarschijnlijk. Heb jij enig idee waar jouw dwang naar controle vandaan komt?
Vooral qua geld herken ik het echt heel erg. Ik vind / vond het ook heel lastig om geld uit te geven ergens aan. Ik heb toen heel bewust besloten om het eens helemaal los te laten. Ik heb nu 2 rekeningen: eentje voor de vaste lasten en eentje voor de niet-vaste lasten. Zo hoef ik nooit meer gestresst te zijn dat we teveel uitgeven waardoor de hypotheek niet kan worden afgeschreven (bijvoorbeeld)
Ik probeer het wel zo te regelen dat ik altijd minstens €25 per dag uit kan geven, zodat we niet aan het eind van de maand in de knoop komen, maar verder heb ik geen budgetten of iets dergelijks meer.
Ik zou hier wel echt mee aan de slag gaan voor er kinderen komen. Ik sloeg hier namelijk ook best wel in door, alles moest perfect geregeld zijn, vooral op gebied van ontwikkeling en hechting was ik soms wel eens een beetje (erg!) obsessief. Ik gun jou dat je vooral van je kindje(s) kan genieten zonder de angst dat je ze voor het leven beschadigd.
Vooral qua geld herken ik het echt heel erg. Ik vind / vond het ook heel lastig om geld uit te geven ergens aan. Ik heb toen heel bewust besloten om het eens helemaal los te laten. Ik heb nu 2 rekeningen: eentje voor de vaste lasten en eentje voor de niet-vaste lasten. Zo hoef ik nooit meer gestresst te zijn dat we teveel uitgeven waardoor de hypotheek niet kan worden afgeschreven (bijvoorbeeld)
Ik probeer het wel zo te regelen dat ik altijd minstens €25 per dag uit kan geven, zodat we niet aan het eind van de maand in de knoop komen, maar verder heb ik geen budgetten of iets dergelijks meer.
Ik zou hier wel echt mee aan de slag gaan voor er kinderen komen. Ik sloeg hier namelijk ook best wel in door, alles moest perfect geregeld zijn, vooral op gebied van ontwikkeling en hechting was ik soms wel eens een beetje (erg!) obsessief. Ik gun jou dat je vooral van je kindje(s) kan genieten zonder de angst dat je ze voor het leven beschadigd.
maandag 16 april 2018 om 10:22
Stappen die je zou kunnen ondernemen:
1. probeer te achterhalen waar jouw angsten vandaan komen? Hoe komt het dat je bent gaan geloven dat je alles moet plannen en zo moet opletten met geld?
2. Maak een lijst van je specifieke angsten
3. Maak een lijst met gevreesde situaties en probeer hierin een hierarchie aan te brengen (angstscore: welke situatie ben je het angstigste voor?) Bijvoorbeeld: angstig om geld uit te geven aan uit eten gaan.
4. Ga in gesprek met de mensen om je heen en probeer te achterhalen op welke manier zij jou ondersteunen in je angsten en ga ook in gesprek dat je minder angstig wilt leven en dat ze je dus niet meer in die angsten moeten 'steunen'.
5. Ga na of je angsten reëel zijn
6. Schrijf jezelf een brief over je angst, die je erbij kunt pakken als je angst opspeelt. Schrijf hierin op wat je hebt ontdekt in de vorige vragen, bijvoorbeeld dat de angst niet reëel is, dat je weet waar het door komt enz.
7. Je hebt een kwetsbaar kind in jezelf (waarschijnlijk!) Probeer met dat kind te praten en wees een moedige, sterke ouder voor jezelf (beetje zweverig, I Know)
8. Doe ontspanningsoefeningen
9. Ga in je verbeelding je angsten te lijf.
10. Pak je angsten aan in het leven van alledag. Begin bij de laagste angstscore
(Bron: leven in je leven, hoofdstuk over de valkuil kwetsbaarheid)
1. probeer te achterhalen waar jouw angsten vandaan komen? Hoe komt het dat je bent gaan geloven dat je alles moet plannen en zo moet opletten met geld?
2. Maak een lijst van je specifieke angsten
3. Maak een lijst met gevreesde situaties en probeer hierin een hierarchie aan te brengen (angstscore: welke situatie ben je het angstigste voor?) Bijvoorbeeld: angstig om geld uit te geven aan uit eten gaan.
4. Ga in gesprek met de mensen om je heen en probeer te achterhalen op welke manier zij jou ondersteunen in je angsten en ga ook in gesprek dat je minder angstig wilt leven en dat ze je dus niet meer in die angsten moeten 'steunen'.
5. Ga na of je angsten reëel zijn
6. Schrijf jezelf een brief over je angst, die je erbij kunt pakken als je angst opspeelt. Schrijf hierin op wat je hebt ontdekt in de vorige vragen, bijvoorbeeld dat de angst niet reëel is, dat je weet waar het door komt enz.
7. Je hebt een kwetsbaar kind in jezelf (waarschijnlijk!) Probeer met dat kind te praten en wees een moedige, sterke ouder voor jezelf (beetje zweverig, I Know)
8. Doe ontspanningsoefeningen
9. Ga in je verbeelding je angsten te lijf.
10. Pak je angsten aan in het leven van alledag. Begin bij de laagste angstscore
(Bron: leven in je leven, hoofdstuk over de valkuil kwetsbaarheid)
maandag 16 april 2018 om 10:58
Relax! The universe is running right on schedule.
- the world-
Deze had ik vorig jaar boven mijn bureau hangen. Ik wist zeker dat allrs om zou vallen als ik om zou vallen.
Het kwam voort uit extreme onzekerheid. Ik vertrouwde er niet op dat mensen zouden begrijpen dat ik niet alle dingen kon doen die gedaan 'moesten' worden. Mensen zouden mij dan minachtend laten vallen. Ik Wii het zeker.
Een paar gesprekken met een psycholoog en EMDR hebben mij geholpen om los te laten en vertrouwen te krijgen in mijn falen en dat het dan niet meteen betekende dat ik dakloos onder een brug kwam te wonen.
Succes! Controle freak zijn is verschrikkelijk. Blij dat mijn scherpe kantjes daar af zijn.
- the world-
Deze had ik vorig jaar boven mijn bureau hangen. Ik wist zeker dat allrs om zou vallen als ik om zou vallen.
Het kwam voort uit extreme onzekerheid. Ik vertrouwde er niet op dat mensen zouden begrijpen dat ik niet alle dingen kon doen die gedaan 'moesten' worden. Mensen zouden mij dan minachtend laten vallen. Ik Wii het zeker.
Een paar gesprekken met een psycholoog en EMDR hebben mij geholpen om los te laten en vertrouwen te krijgen in mijn falen en dat het dan niet meteen betekende dat ik dakloos onder een brug kwam te wonen.
Succes! Controle freak zijn is verschrikkelijk. Blij dat mijn scherpe kantjes daar af zijn.
maandag 16 april 2018 om 11:20
Ik herken best wel wat dingen in jouw verhaal. Tijdens een gesprek met een psychotherapeut in de periode dat ik een burn out had, gaf hij aan dat ik veel kenmerken vertoonde passend bij een obsessieve compulsieve persoonlijkheidsstoornis.
Perfectionistisch zijn, onbuigzaam/inflexibel zijn, moeilijk geld uit kunnen geven, moeilijk spullen weg kunnen doen en volgens de 'regels' leven en dat ook van anderen verwachten, maken hier onderdeel van uit. Erg lastig voor mijzelf, maar ook voor de omgeving.
Ik merk wel dat naarmate ik wat ouder wordt, het makkelijker wordt. Ik ben iets meer vergevingsgezind/milder naar mezelf toe, geef wat makkelijker geld uit, ben trots op wat ik bereikt heb etc.
De burn out kwam anderhalf jaar na de geboorte van mijn dochter..... Het krijgen van een kind heeft er bij mij wel voor gezorgd, dat de burn out zich (sneller) openbaarde. Maar ik ben er van overtuigd dat het vroeger of later toch wel gebeurd zou zijn.
Ik heb veel gehad aan de therapie die ik toen gevolgd heb.
Perfectionistisch zijn, onbuigzaam/inflexibel zijn, moeilijk geld uit kunnen geven, moeilijk spullen weg kunnen doen en volgens de 'regels' leven en dat ook van anderen verwachten, maken hier onderdeel van uit. Erg lastig voor mijzelf, maar ook voor de omgeving.
Ik merk wel dat naarmate ik wat ouder wordt, het makkelijker wordt. Ik ben iets meer vergevingsgezind/milder naar mezelf toe, geef wat makkelijker geld uit, ben trots op wat ik bereikt heb etc.
De burn out kwam anderhalf jaar na de geboorte van mijn dochter..... Het krijgen van een kind heeft er bij mij wel voor gezorgd, dat de burn out zich (sneller) openbaarde. Maar ik ben er van overtuigd dat het vroeger of later toch wel gebeurd zou zijn.
Ik heb veel gehad aan de therapie die ik toen gevolgd heb.
maandag 16 april 2018 om 11:35
[quote=Doreia post_id=28390459 time=1523869092 user_id=183335]
Relax! The universe is running right on schedule.
- the world-
Deze had ik vorig jaar boven mijn bureau hangen. Ik wist zeker dat allrs om zou vallen als ik om zou vallen.
Het kwam voort uit extreme onzekerheid. Ik vertrouwde er niet op dat mensen zouden begrijpen dat ik niet alle dingen kon doen die gedaan 'moesten' worden. Mensen zouden mij dan minachtend laten vallen. Ik Wii het zeker.
Een paar gesprekken met een psycholoog en EMDR hebben mij geholpen om los te laten en vertrouwen te krijgen in mijn falen en dat het dan niet meteen betekende dat ik dakloos onder een brug kwam te wonen.
Mooi gezegd!
Relax! The universe is running right on schedule.
- the world-
Deze had ik vorig jaar boven mijn bureau hangen. Ik wist zeker dat allrs om zou vallen als ik om zou vallen.
Het kwam voort uit extreme onzekerheid. Ik vertrouwde er niet op dat mensen zouden begrijpen dat ik niet alle dingen kon doen die gedaan 'moesten' worden. Mensen zouden mij dan minachtend laten vallen. Ik Wii het zeker.
Een paar gesprekken met een psycholoog en EMDR hebben mij geholpen om los te laten en vertrouwen te krijgen in mijn falen en dat het dan niet meteen betekende dat ik dakloos onder een brug kwam te wonen.
Mooi gezegd!
maandag 16 april 2018 om 11:49
@Bumba: Hmmm ik moet juist zeggen dat ik niet (meer) angstig ben. Dit was ik eerst wel met mijn angststoornis. Het is meer dat ik altijd bezig ben met doelen nastreven. Als ik bedenk dat het leuk is om de badkamer eens te renoveren ga ik echt alles uitzoeken, lijstjes met verschillende opties maken, prijzen bekijken en heb ik zo een aantal 'facturen' klaar. Ik ben heeeeeeeel grondig meteen.
Het is niet zo dat ik nooit eens geld uitgeef, maar ik vind het wel moeilijk elke keer als ik onder mijn 'buffer' kom. Ik wil sowieso een goede auto kunnen kopen als er eentje total loss is bijvoorbeeld. Ik heb geen moeite met normale uitgaven maar wel met de grotere, zoals de tuinrenovatie, nieuwe boxspring e.d. terwijl we financieel eigenlijk gewoon prima zitten.
Het afhouden van mijn kinderwens vind ik overdreven. Ik ondervind er ook niet continue last van in mijn dagelijkse leven, ben gelukkig en functioneer goed... ik denk alleen dat ik misschien teveel bezig ben met 'goed functioneren' zoals; financieen op orde, allerlei verbouwplannen, carrierekansen. Ik wil altijd maar door, verder, het beste uit mezelf halen. Niet omdat iemand dat van mij verwacht, het zal me echt een worst wezen wat een ander vind. Ik ben altijd heel resultaatgericht aan het plannen.
En dat wil ik dus wat meer loslaten! Psychologen heb ik al genoeg gehad, daar is dit probleem in mijn geval echt niet groot genoeg voor, al waardeer ik jullie zorgen
Ik heb er afgelopen weekend dus eens met mijn familieleden over gehad. We zijn heel erg open, ook over financien. Toen ik vertelde dat ik het vervelend vond dat ik een 'te lage buffer heb' zeiden ze dat ik echt niet zoveel hoefde te sparen; je kunt je immers niet overal op voorbereiden. Klopt ook wel, nieuwe afspraak met man gemaakt; minder sparen, meer leven. Dit soort dingetjes gaan me denk ik wel helpen.
Die buffer is overigens niet ontzettend hoog hoor, nibud vind namelijk dat wij in onze situatie minstens 15.000 moeten hebben staan, vind ik overdreven.
Het is niet zo dat ik nooit eens geld uitgeef, maar ik vind het wel moeilijk elke keer als ik onder mijn 'buffer' kom. Ik wil sowieso een goede auto kunnen kopen als er eentje total loss is bijvoorbeeld. Ik heb geen moeite met normale uitgaven maar wel met de grotere, zoals de tuinrenovatie, nieuwe boxspring e.d. terwijl we financieel eigenlijk gewoon prima zitten.
Het afhouden van mijn kinderwens vind ik overdreven. Ik ondervind er ook niet continue last van in mijn dagelijkse leven, ben gelukkig en functioneer goed... ik denk alleen dat ik misschien teveel bezig ben met 'goed functioneren' zoals; financieen op orde, allerlei verbouwplannen, carrierekansen. Ik wil altijd maar door, verder, het beste uit mezelf halen. Niet omdat iemand dat van mij verwacht, het zal me echt een worst wezen wat een ander vind. Ik ben altijd heel resultaatgericht aan het plannen.
En dat wil ik dus wat meer loslaten! Psychologen heb ik al genoeg gehad, daar is dit probleem in mijn geval echt niet groot genoeg voor, al waardeer ik jullie zorgen
Ik heb er afgelopen weekend dus eens met mijn familieleden over gehad. We zijn heel erg open, ook over financien. Toen ik vertelde dat ik het vervelend vond dat ik een 'te lage buffer heb' zeiden ze dat ik echt niet zoveel hoefde te sparen; je kunt je immers niet overal op voorbereiden. Klopt ook wel, nieuwe afspraak met man gemaakt; minder sparen, meer leven. Dit soort dingetjes gaan me denk ik wel helpen.
Die buffer is overigens niet ontzettend hoog hoor, nibud vind namelijk dat wij in onze situatie minstens 15.000 moeten hebben staan, vind ik overdreven.
maandag 16 april 2018 om 11:53
Toch is er vaak een onderliggende gedachte voor dit soort gedrag. Bijvoorbeeld de angst om tekort te komen, waardoor je geen geld meer wilt uitgeven. De angst om iets te vergeten, waardoor je overmatig gaat plannen en lijstjes maken.
Waar denk je zelf dat het vandaan komt? Welk gevoel zit er achter het bovenmatig plannen en uitgeven?
Waar denk je zelf dat het vandaan komt? Welk gevoel zit er achter het bovenmatig plannen en uitgeven?
maandag 16 april 2018 om 12:17
Ik dacht ook schijt te hebben aan wat anderen van me vonden.
Tegelijkertijd deed ik er alles aan om maar de goedkeuring van de hele wereld weg te kunnen dragen voor alle beslissingen die ik nam. Dat de buitenwereld maar vooral zag dat alles goed was, ik alle schaapjes op het droge heb en overal aan had gedacht.
Ik was bang voor van alles en nog wat waarin ik de controle moest loslaten. In therapie kwam ik erachter waarom: ik had geen enkel vertrouwen dat als de lift vast zou komen te zitten en IK zou bellen voor hulp, mensen MIJ te hulp zouden komen. MIJ zouden ze gewoon laten zitten. Ik zou geen prioriteit zijn. Dus kon ik maar beter zorgen nooit afhankelijk te worden van de hulp van anderen. Ontzettend vermoeiend kan ik je zeggen. En als ik het zo lees, denk jij dat volgens mij ook.
In je voorbeeld over de buffer voor een total loss auto: je denkt zeker niet dat de verzekering je erbij gaat helpen he? Dat je in elk geval de dagwaarde terug krijgt van de auto? Terwijl dat in de allermeeste gevallen wel gewoon gebeurd.
Ben jij de enige in Nederland dat niet gebruik mag maken van het vangnet dat Nederland rijk is? UWV en gemeente voor een uitkering, mocht het echt finaal in het 100 lopen? Volgens mij niet he? Volgens mij word ook jij dan opgenomen in het vangnet.
Kortom: wat is bij jou de reden dat jij denkt dat wanneer jij aanklopt voor hulp ergens, mensen jou niet willen helpen? Waarom zouden ze jou de hulp weigeren?
Tegelijkertijd deed ik er alles aan om maar de goedkeuring van de hele wereld weg te kunnen dragen voor alle beslissingen die ik nam. Dat de buitenwereld maar vooral zag dat alles goed was, ik alle schaapjes op het droge heb en overal aan had gedacht.
Ik was bang voor van alles en nog wat waarin ik de controle moest loslaten. In therapie kwam ik erachter waarom: ik had geen enkel vertrouwen dat als de lift vast zou komen te zitten en IK zou bellen voor hulp, mensen MIJ te hulp zouden komen. MIJ zouden ze gewoon laten zitten. Ik zou geen prioriteit zijn. Dus kon ik maar beter zorgen nooit afhankelijk te worden van de hulp van anderen. Ontzettend vermoeiend kan ik je zeggen. En als ik het zo lees, denk jij dat volgens mij ook.
In je voorbeeld over de buffer voor een total loss auto: je denkt zeker niet dat de verzekering je erbij gaat helpen he? Dat je in elk geval de dagwaarde terug krijgt van de auto? Terwijl dat in de allermeeste gevallen wel gewoon gebeurd.
Ben jij de enige in Nederland dat niet gebruik mag maken van het vangnet dat Nederland rijk is? UWV en gemeente voor een uitkering, mocht het echt finaal in het 100 lopen? Volgens mij niet he? Volgens mij word ook jij dan opgenomen in het vangnet.
Kortom: wat is bij jou de reden dat jij denkt dat wanneer jij aanklopt voor hulp ergens, mensen jou niet willen helpen? Waarom zouden ze jou de hulp weigeren?
maandag 16 april 2018 om 14:12
@Bumba: Ik denk dat het komt door mijn verleden. Vn. door de gegeneraliseerde angststoornis kwam ik nauwelijks het huis uit. Ik woonde toen nog thuis en kwam al nauwelijks mijn kamer af. Alles was een hele opgave toen, douchen, eten, opruimen, laat staan dingen 'regelen'. Ik was ontzettend passief, kreeg niks gedaan. Als ik nu niks plan en een dagje niks, voelt dat bijna als verloren tijd. Heb ik wel het meeste uit vandaag gehaald? Had ik niet beter gewoon kunnen gaan zitten en een boek kunnen lezen, daar geniet ik echt van. Ipv autoreviews lezen over auto's die ik niet bezit. Ik hou niet eens van auto's.
Ik had toen zo'n doelloos bestaan, nu heb ik juist altijd een doel omdat ik dat doelloze gevoel niet meer wil hebben. Alleen ga ik wel door door door, om af en toe een dagje te 'niksen' waar ik dan ook weer geen voldoening uit haal. Ingewikkeld.
@Doreia, ik denk niet dat ik geen hulp zou krijgen, ik wil het gewoon liever niet nodig hebben. Je kan je niet overal op voorbereiden, maar ik vind dat je zoveel mogelijk je eigen boontjes zou moeten doppen. Ik kan makkelijk sparen, dus vind ik het egoistisch van mezelf om heel te slaapkamer te renoveren en dan niet genoeg geld hebben als er iets groots stuk gaat. Ik had het geld immers... Onze auto's zijn niet verzekerd, dat zijn ze niet waard. Ik kan altijd lenen bij mijn ouders of bij de ouders van mijn man. Er is altijd overal een oplossing voor, ik ben juist heel oplossingsgericht en stress niet over dat soort dingen. Ik wil gewoon niet om hulp hoeven vragen als ik mezelf in een stomme situatie heb gezet... kan ik er niks aan doen/kon ik er niks aan doen, dan is het anders.
Ik had toen zo'n doelloos bestaan, nu heb ik juist altijd een doel omdat ik dat doelloze gevoel niet meer wil hebben. Alleen ga ik wel door door door, om af en toe een dagje te 'niksen' waar ik dan ook weer geen voldoening uit haal. Ingewikkeld.
@Doreia, ik denk niet dat ik geen hulp zou krijgen, ik wil het gewoon liever niet nodig hebben. Je kan je niet overal op voorbereiden, maar ik vind dat je zoveel mogelijk je eigen boontjes zou moeten doppen. Ik kan makkelijk sparen, dus vind ik het egoistisch van mezelf om heel te slaapkamer te renoveren en dan niet genoeg geld hebben als er iets groots stuk gaat. Ik had het geld immers... Onze auto's zijn niet verzekerd, dat zijn ze niet waard. Ik kan altijd lenen bij mijn ouders of bij de ouders van mijn man. Er is altijd overal een oplossing voor, ik ben juist heel oplossingsgericht en stress niet over dat soort dingen. Ik wil gewoon niet om hulp hoeven vragen als ik mezelf in een stomme situatie heb gezet... kan ik er niks aan doen/kon ik er niks aan doen, dan is het anders.
maandag 16 april 2018 om 15:40
En zo heeft je angst overal een antwoord op waarom het gerechtvaardigd is om te doen zoals je doet.
Ik herken het. Pas toen ik het spuugzat was, pas toen durfde ik de doodenge stap aan om hulp te vragen en mijn taktiek los te laten. Ik was overtuigd dat ik mijn eigen graf aan het graven was, maar het heeft mij juist heel veel vrijheid gegeven.
Misschien ben je nog niet zo ver. Dat geeft niet. Ik hoop dat je ergens de moed vind om het aan te pakken. Succes!
Ik herken het. Pas toen ik het spuugzat was, pas toen durfde ik de doodenge stap aan om hulp te vragen en mijn taktiek los te laten. Ik was overtuigd dat ik mijn eigen graf aan het graven was, maar het heeft mij juist heel veel vrijheid gegeven.
Misschien ben je nog niet zo ver. Dat geeft niet. Ik hoop dat je ergens de moed vind om het aan te pakken. Succes!
maandag 16 april 2018 om 16:41
Hoi Dorea, ik vind het heel fijn voor je dat je je problemen hebt aangepakt en je hier nu beter over voelt, werkelijk waar!
Ik heb dit zelf ook gedaan toen ik daadwerkelijk vastliep. Maar het gaat nu juist heel goed met me, echt waar!
Misschien dat ik te dramatisch overkwam in mijn eerste post, ik weet het niet. Voor mij persoonlijk is dit geen groot probleem, meer iets wat irritant is voor mij en soms voor mijn partner.
Ik snap dat als je hier zelf zo enorm tegenaan bent gelopen je je meteen zorgen maakt, maar mijn psychische gezondheid is ontzettend belangrijk voor me juist door mijn verleden, dus als het nodig zou zijn zou ik zeker professionele hulp zoeken. Geen zorgen om mij dus!
In zekere zin zet ik al stappen door te zeggen; ik weet niet wat we als volgende in huis gaan aanpakken, we zien wel. Ik weet niet waar we naartoe op vakantie gaan, we gaan gewoon voor een last minute. Ik ga me niet verder focussen op mijn carriere nu, maar ga wat rustiger aan doen.
Vind het alleen lastig om de 'rusttijd' in te delen (of juist niet in te delen eigenlijk)
Ik probeer op deze manier al om mezelf uit te dagen om juist dingen niet te doen, niet te plannen en uit te zoeken, niet continue lijstjes maken maar 'go with the flow'. Ik krijg er alleen weinig voldoening uit omdat ik zo doelgericht bezig ben geweest de afgelopen tijd.
Ik heb dit zelf ook gedaan toen ik daadwerkelijk vastliep. Maar het gaat nu juist heel goed met me, echt waar!
Misschien dat ik te dramatisch overkwam in mijn eerste post, ik weet het niet. Voor mij persoonlijk is dit geen groot probleem, meer iets wat irritant is voor mij en soms voor mijn partner.
Ik snap dat als je hier zelf zo enorm tegenaan bent gelopen je je meteen zorgen maakt, maar mijn psychische gezondheid is ontzettend belangrijk voor me juist door mijn verleden, dus als het nodig zou zijn zou ik zeker professionele hulp zoeken. Geen zorgen om mij dus!
In zekere zin zet ik al stappen door te zeggen; ik weet niet wat we als volgende in huis gaan aanpakken, we zien wel. Ik weet niet waar we naartoe op vakantie gaan, we gaan gewoon voor een last minute. Ik ga me niet verder focussen op mijn carriere nu, maar ga wat rustiger aan doen.
Vind het alleen lastig om de 'rusttijd' in te delen (of juist niet in te delen eigenlijk)
Ik probeer op deze manier al om mezelf uit te dagen om juist dingen niet te doen, niet te plannen en uit te zoeken, niet continue lijstjes maken maar 'go with the flow'. Ik krijg er alleen weinig voldoening uit omdat ik zo doelgericht bezig ben geweest de afgelopen tijd.
donderdag 7 juni 2018 om 16:44
Het is nu twee maanden later, maar het is toch echt in mijn hoofd gaan zitten. Ik ben gaan googlen, nog een keer. Ik herken toch heel veel, ook dingen waar ik van schrik.
Het overmatig focussen op werk is bijvoorbeeld een ding. Altijd maar werken. TIjd voor mijn partner maak ik wel, maar niet genoeg eigenlijk. Familie ook wel. Maar ik heb geen vriendschap meer over. Ik heb niet het gevoel dat ik het mis, omdat ik er in mijn hoofd geen tijd voor heb.
Ik heb geprobeerd mijn lijstjes te laten liggen. Niet maken, prive niet dan. Ik raakte gestressed en kreeg het idee dat ik niks gedaan had.
Ik kreeg met een hoop onzekerheden te maken op het werk. 'Vraagtekens' noem ik ze, ik kan er totaal niet tegen. Ik werd er helemaal gek van... als ik weet waar ik aan toe ben kan ik gaan plannen en komt het goed, maar die vraagtekens... ik ben leidinggevende maar ben door een van mijn medewerkers naar huis gestuurd omdat ik het niet meer trok.
Vraagtekens zijn opgelost dus nu gaat alles weer prima.
Misschien was ik in ontkenning? Misschien maakte ik de 'problemen' kleiner dan ze waren omdat ik niet wilde toegeven dat plannen misschien juist mijn grootste zwakte is ipv sterkte?
Misschien kan ik het me niet voorstellen, maar nu slaat de twijfel toe en ik weet even niet wat ik er mee moet.
Het overmatig focussen op werk is bijvoorbeeld een ding. Altijd maar werken. TIjd voor mijn partner maak ik wel, maar niet genoeg eigenlijk. Familie ook wel. Maar ik heb geen vriendschap meer over. Ik heb niet het gevoel dat ik het mis, omdat ik er in mijn hoofd geen tijd voor heb.
Ik heb geprobeerd mijn lijstjes te laten liggen. Niet maken, prive niet dan. Ik raakte gestressed en kreeg het idee dat ik niks gedaan had.
Ik kreeg met een hoop onzekerheden te maken op het werk. 'Vraagtekens' noem ik ze, ik kan er totaal niet tegen. Ik werd er helemaal gek van... als ik weet waar ik aan toe ben kan ik gaan plannen en komt het goed, maar die vraagtekens... ik ben leidinggevende maar ben door een van mijn medewerkers naar huis gestuurd omdat ik het niet meer trok.
Vraagtekens zijn opgelost dus nu gaat alles weer prima.
Misschien was ik in ontkenning? Misschien maakte ik de 'problemen' kleiner dan ze waren omdat ik niet wilde toegeven dat plannen misschien juist mijn grootste zwakte is ipv sterkte?
Misschien kan ik het me niet voorstellen, maar nu slaat de twijfel toe en ik weet even niet wat ik er mee moet.
donderdag 7 juni 2018 om 17:29
Er komt nu zoveel in me op dus ik gooi het er even uit
> Ik plan het liefste mijn complete dag uit, op tijd. Op het werk werk ik met een kwartierenplanning voor het complete team, thuis plan ik ook alles op tijd. Lukt het niet om 1 ding op tijd af te krijgen dan lijkt de hele planning waardeloos en lukt het niet zo goed meer. Dan doe ik nog wel wat, maar ben ik niet meer lekker bezig.
> 'Huis opruimen' is niet 1 taak, maar elke ruimte staat er apart op. idem met schoonmaken
> Ik ben behoorlijk wat afgevallen nadat ik met antipsychotica ben gestopt, ongeveer een jaar geleden. Deze medicatie had invloed op mijn schildklier en eetlust. Ik hou mezelf voor dat ik 'vergeet' om te eten. Maar ik denk er eigenlijk wel aan. Ik maak er geen prioriteit van en ik plan het niet weg. Zo is het nu kwart voor zes en heb ik alleen lunch op omdat ik bij mijn vader was. Ik krijg op een gegeven moment wel honger, Of ik negeer het Of ik pak iets wat echt makkelijk is; koekje uit de kast. Als er niks makkelijks is eet ik eerder niks dan dat ik iets ga maken. Ik heb wel een gezond gewicht.
> Voor mijn werk maak ik dagelijks een dagplanner voor de volgende dag (dit is voorgeschreven). Op de ochtend zelf zit ik tien minuten nadat ik wakker ben een aanvullend to do lijstje te maken waar zo ongeveer hetzelfde opstaat maar die ik in mijn zak kan houden tijdens het werk
> Op het werk zijn ook overal formulieren voor, bv een gespreksverslag, een planning voor een presentatie etc. Ik maak overal mijn eigen formulieren voor omdat ik ze onvolledig/ontoereikend vind
> Als ik langer dan 5 minuten moet rijden zet ik standaard google maps aan, mocht er dan iets 'gebeuren' dan weet ik hoe ik moet rijden of hoe laat ik aankom en of ik actie moet ondernemen
> Ik ben heel erg op tijd gefocused. Opstaan, naar bed gaan, pauze tijden, visitetijden, als er 15:00 is gezegd, is dat 15:00. Niet eerder, niet later, als ik me hier niet aan kan houden doordat mijn man nog even naar het toilet moet bv, word ik meteen stikchagerijnig en onrustig
> Ik ben sowieso onrustig als het huis niet opgeruimd en schoon is. Dit wil niet zeggen dat het altijd opgeruimd en schoon is, maar ik vind het al lastig om dit even te doen zonder eerst een lijstje te maken
> In bed maak ik regelmatig lijstjes voor de volgende ochtend die er dan als volgt uit kunnen zien: Opstaan. Aankleden. Gezicht wassen en creme. Haren doen. Make up doen. Schoenen aandoen. Sierraden aandoen. Koffie apparaat aanzetten. Roken. Koffiezetten en kat eten geven etc etc. Compleet overdreven, maar dit doe ik dan om s ochtends zo productief mogelijk te zijn terwijl ik al veel te vroeg opsta, allemaal voor het geval dat er een ongeluk gebeurd op de snelweg en ik er ineens anderhalf uur over doe in plaats van drie kwartier. Dit check ik dan ook de gehele ochtend elke 5 minuten op google maps.
> Ik maak vaak lijstjes met doelen, maar sla hierin door. Ik heb dan grote doelen en subdoelen, wil alles tegelijk doen. Ik heb een keer een app gedownload, daar al mijn doelen ingezet. Dan kon je dagelijks afvinken of je dit had gedaan of niet. 'Gezond eten' was bijvoorbeeld onderverdeeld in: 2 liter water drinken. Niet meer dan 3 koffie. 2 stuks fruit. 2 porties groenten. 3x eiwitten. 7 maaltijden eten. alleen eten wat ik heb gepland. Als ik niet alles kon afvinken had ik dus niet gezond gegeten en mijn doel behaald voor die dag, en zo had ik nog 6 andere hoofddoelen. Deprimerend, dus daar stop ik dan ook wel snel mee. Dan heb ik een week daarna weer een ander gezond eten plan, helemaal uitgetypt in Word met alle spelregels en een excelbestandje met elke maaltijd met eiwitten, vetten, koolhydraten en calorieën voor elk voedingsmiddel, rekening houdend met de prijs.
> Ik raak in de stress van onverwachte uitgaven (ik vind het al vervelend als mijn man een pak koekjes en wat worstenbroodjes heeft gehaald), terwijl we financieel gewoon goed zitten en alles kunnen betalen. Ik ben dan flink chagerijnig en dat moet weer bijtrekken. In mijn hoofd maak ik meteen een plan hoe we dit kunnen 'rechttrekken'. Nogmaals, dit is eigenlijk helemaal niet nodig, weet ik, rationeel gezien.
> We hebben nooit genoeg spaargeld in mijn ogen. Ik vind het heel moeilijk om de vakantie te boeken omdat het veel geld kost.
> In de douche of in de auto beeld ik me rampenscenario's in, allerlei mogelijkheden. Van de kat overlijd tot mijn ouders krijgen een ongeluk in spanje, tot mijn man verlaat me tot een ZOMBIE APOCALYPS. Ik denk dat niet aan de emoties die het mee zou brengen maar puur hoe ik dan zou moeten plannen, wat moet ik dan regelen, hoe zou ik dat doen. Dan ben ik voorbereid.
> Ik moet altijd weten waar ik aan toe ben. Als ik dat weet kan ik plannen (op papier, pc of in mijn hoofd), en dan komt het goed. ALs ik het niet weet ben ik gestressed en houdt het me continue bezig. Ook dit op allerlei schalen. Er komt iemand op bezoek maar heeft niet gezegd hoe laat en reageert niet op bellen, tot ik zou voor mijn werk naar een andere locatie gaan en ik hoor het pas einde van de week wat het wordt.
> Ik ben heel strikt in het naleven van de verkeersregels en kan er totaal niet tegen als iemand zich er niet aan houdt. Dagelijkse flinke irritatie. Ik kan ook echt ruzie maken met mijn man als hij een keer vergeet zijn knipperlicht aan te zetten.
> Als mijn man iets schoonmaakt vind ik het nooit goed genoeg. Ik ga dan poetsen wat hij heeft 'gemist' wat dus de onderkant van de wasbak is die je nooit ziet. Wat dus eigenlijk niet uitmaakt.
> Ontspannen met mijn man heeft nog wel prioriteit mits het werk kan wachten (ik vind dit echt verschrikkelijk om te typen omdat ik het me nu pas realiseer), maar ontspannen voor mezelf staat echt op de laatste plaats.
> Een tijdje terug deed ik krachttraining. Dit deed ik dan 3 a 4 keer in de week, fanatiek, met uiteraard zelf samengestelde programma's na heel veel research. Ik ging hier volledig in op. Als ik maar 2x was geweest was het niet genoeg. Nu ik eigenlijk niet de tijd heb om 3x te gaan is het voor mezelf toch niet goed genoeg dus ga ik maar niet, terwijl 1x per week eigenlijk ook al goed zou zijn.
Ik kan nog wel even doorgaan... tegelijkertijd heb ik niet het idee dat ik vastloop, is dit gek? Ik doe dit nu al jaren zo, sinds ik zo ongeveer 'volwassen ben geworden' in mijn eigen ogen, toen we gingen samenwonen. Meteen wilde ik toen 2x per week het hele huis schoonmaken, maar dan ook ECHT het hele huis tot aan de plinten en trapspijltjes toe. Nu ik meer werk en meer verantwoordelijkheid daarin heb focus ik me hier minder op. Idem met de krachttraining.
Ik loop niet vast, ik ga door, maar ik begin me nu af te vragen of het wel realistisch is om dit zo 'voor altijd' vol te houden.
En heel erg, tijd maken voor een psycholoog zie ik niet gebeuren. Dat staat duidelijk onderaan mijn prioriteitenlijstje... zoals alles met zorgen voor jezelf; ontspannen, tijd nemen om te eten, tijd nemen om te sporten...
> Ik plan het liefste mijn complete dag uit, op tijd. Op het werk werk ik met een kwartierenplanning voor het complete team, thuis plan ik ook alles op tijd. Lukt het niet om 1 ding op tijd af te krijgen dan lijkt de hele planning waardeloos en lukt het niet zo goed meer. Dan doe ik nog wel wat, maar ben ik niet meer lekker bezig.
> 'Huis opruimen' is niet 1 taak, maar elke ruimte staat er apart op. idem met schoonmaken
> Ik ben behoorlijk wat afgevallen nadat ik met antipsychotica ben gestopt, ongeveer een jaar geleden. Deze medicatie had invloed op mijn schildklier en eetlust. Ik hou mezelf voor dat ik 'vergeet' om te eten. Maar ik denk er eigenlijk wel aan. Ik maak er geen prioriteit van en ik plan het niet weg. Zo is het nu kwart voor zes en heb ik alleen lunch op omdat ik bij mijn vader was. Ik krijg op een gegeven moment wel honger, Of ik negeer het Of ik pak iets wat echt makkelijk is; koekje uit de kast. Als er niks makkelijks is eet ik eerder niks dan dat ik iets ga maken. Ik heb wel een gezond gewicht.
> Voor mijn werk maak ik dagelijks een dagplanner voor de volgende dag (dit is voorgeschreven). Op de ochtend zelf zit ik tien minuten nadat ik wakker ben een aanvullend to do lijstje te maken waar zo ongeveer hetzelfde opstaat maar die ik in mijn zak kan houden tijdens het werk
> Op het werk zijn ook overal formulieren voor, bv een gespreksverslag, een planning voor een presentatie etc. Ik maak overal mijn eigen formulieren voor omdat ik ze onvolledig/ontoereikend vind
> Als ik langer dan 5 minuten moet rijden zet ik standaard google maps aan, mocht er dan iets 'gebeuren' dan weet ik hoe ik moet rijden of hoe laat ik aankom en of ik actie moet ondernemen
> Ik ben heel erg op tijd gefocused. Opstaan, naar bed gaan, pauze tijden, visitetijden, als er 15:00 is gezegd, is dat 15:00. Niet eerder, niet later, als ik me hier niet aan kan houden doordat mijn man nog even naar het toilet moet bv, word ik meteen stikchagerijnig en onrustig
> Ik ben sowieso onrustig als het huis niet opgeruimd en schoon is. Dit wil niet zeggen dat het altijd opgeruimd en schoon is, maar ik vind het al lastig om dit even te doen zonder eerst een lijstje te maken
> In bed maak ik regelmatig lijstjes voor de volgende ochtend die er dan als volgt uit kunnen zien: Opstaan. Aankleden. Gezicht wassen en creme. Haren doen. Make up doen. Schoenen aandoen. Sierraden aandoen. Koffie apparaat aanzetten. Roken. Koffiezetten en kat eten geven etc etc. Compleet overdreven, maar dit doe ik dan om s ochtends zo productief mogelijk te zijn terwijl ik al veel te vroeg opsta, allemaal voor het geval dat er een ongeluk gebeurd op de snelweg en ik er ineens anderhalf uur over doe in plaats van drie kwartier. Dit check ik dan ook de gehele ochtend elke 5 minuten op google maps.
> Ik maak vaak lijstjes met doelen, maar sla hierin door. Ik heb dan grote doelen en subdoelen, wil alles tegelijk doen. Ik heb een keer een app gedownload, daar al mijn doelen ingezet. Dan kon je dagelijks afvinken of je dit had gedaan of niet. 'Gezond eten' was bijvoorbeeld onderverdeeld in: 2 liter water drinken. Niet meer dan 3 koffie. 2 stuks fruit. 2 porties groenten. 3x eiwitten. 7 maaltijden eten. alleen eten wat ik heb gepland. Als ik niet alles kon afvinken had ik dus niet gezond gegeten en mijn doel behaald voor die dag, en zo had ik nog 6 andere hoofddoelen. Deprimerend, dus daar stop ik dan ook wel snel mee. Dan heb ik een week daarna weer een ander gezond eten plan, helemaal uitgetypt in Word met alle spelregels en een excelbestandje met elke maaltijd met eiwitten, vetten, koolhydraten en calorieën voor elk voedingsmiddel, rekening houdend met de prijs.
> Ik raak in de stress van onverwachte uitgaven (ik vind het al vervelend als mijn man een pak koekjes en wat worstenbroodjes heeft gehaald), terwijl we financieel gewoon goed zitten en alles kunnen betalen. Ik ben dan flink chagerijnig en dat moet weer bijtrekken. In mijn hoofd maak ik meteen een plan hoe we dit kunnen 'rechttrekken'. Nogmaals, dit is eigenlijk helemaal niet nodig, weet ik, rationeel gezien.
> We hebben nooit genoeg spaargeld in mijn ogen. Ik vind het heel moeilijk om de vakantie te boeken omdat het veel geld kost.
> In de douche of in de auto beeld ik me rampenscenario's in, allerlei mogelijkheden. Van de kat overlijd tot mijn ouders krijgen een ongeluk in spanje, tot mijn man verlaat me tot een ZOMBIE APOCALYPS. Ik denk dat niet aan de emoties die het mee zou brengen maar puur hoe ik dan zou moeten plannen, wat moet ik dan regelen, hoe zou ik dat doen. Dan ben ik voorbereid.
> Ik moet altijd weten waar ik aan toe ben. Als ik dat weet kan ik plannen (op papier, pc of in mijn hoofd), en dan komt het goed. ALs ik het niet weet ben ik gestressed en houdt het me continue bezig. Ook dit op allerlei schalen. Er komt iemand op bezoek maar heeft niet gezegd hoe laat en reageert niet op bellen, tot ik zou voor mijn werk naar een andere locatie gaan en ik hoor het pas einde van de week wat het wordt.
> Ik ben heel strikt in het naleven van de verkeersregels en kan er totaal niet tegen als iemand zich er niet aan houdt. Dagelijkse flinke irritatie. Ik kan ook echt ruzie maken met mijn man als hij een keer vergeet zijn knipperlicht aan te zetten.
> Als mijn man iets schoonmaakt vind ik het nooit goed genoeg. Ik ga dan poetsen wat hij heeft 'gemist' wat dus de onderkant van de wasbak is die je nooit ziet. Wat dus eigenlijk niet uitmaakt.
> Ontspannen met mijn man heeft nog wel prioriteit mits het werk kan wachten (ik vind dit echt verschrikkelijk om te typen omdat ik het me nu pas realiseer), maar ontspannen voor mezelf staat echt op de laatste plaats.
> Een tijdje terug deed ik krachttraining. Dit deed ik dan 3 a 4 keer in de week, fanatiek, met uiteraard zelf samengestelde programma's na heel veel research. Ik ging hier volledig in op. Als ik maar 2x was geweest was het niet genoeg. Nu ik eigenlijk niet de tijd heb om 3x te gaan is het voor mezelf toch niet goed genoeg dus ga ik maar niet, terwijl 1x per week eigenlijk ook al goed zou zijn.
Ik kan nog wel even doorgaan... tegelijkertijd heb ik niet het idee dat ik vastloop, is dit gek? Ik doe dit nu al jaren zo, sinds ik zo ongeveer 'volwassen ben geworden' in mijn eigen ogen, toen we gingen samenwonen. Meteen wilde ik toen 2x per week het hele huis schoonmaken, maar dan ook ECHT het hele huis tot aan de plinten en trapspijltjes toe. Nu ik meer werk en meer verantwoordelijkheid daarin heb focus ik me hier minder op. Idem met de krachttraining.
Ik loop niet vast, ik ga door, maar ik begin me nu af te vragen of het wel realistisch is om dit zo 'voor altijd' vol te houden.
En heel erg, tijd maken voor een psycholoog zie ik niet gebeuren. Dat staat duidelijk onderaan mijn prioriteitenlijstje... zoals alles met zorgen voor jezelf; ontspannen, tijd nemen om te eten, tijd nemen om te sporten...
anoniem_352673 wijzigde dit bericht op 07-06-2018 17:47
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
4.54% gewijzigd
donderdag 7 juni 2018 om 17:53
Je bent je werknemers aan het micro managen. Werkelijk, een kwartieren planning?
En wat gebeurt er eigenlijk als je niet op tijd bent? Wat gebeurt er dan?
Als je een hele dag lummelt, voelt dat dan als spijbelen? Ook op zondag?
Wat denk je dat anderen ervan vinden als jij niet al die idiote zelf opgelegde doelen haalt?
Ik lees veel van mijn vroegere zelf in bovenstaande posts. Plan toch maar tijd voor een psycholoog.
En wat gebeurt er eigenlijk als je niet op tijd bent? Wat gebeurt er dan?
Als je een hele dag lummelt, voelt dat dan als spijbelen? Ook op zondag?
Wat denk je dat anderen ervan vinden als jij niet al die idiote zelf opgelegde doelen haalt?
Ik lees veel van mijn vroegere zelf in bovenstaande posts. Plan toch maar tijd voor een psycholoog.
donderdag 7 juni 2018 om 17:58
Kwartierenplanning is dan weer verplicht vanuit hogerop, daar kan ik niks aan doen al maak ik er graag gebruik van. Ik werk in een winkel dus de winkel is niet open, krijg ik voor op mijn kop maar er gaat niemand dood ofzo. Zal het perfectionisme wel zijn. Het is geen ramp, maar ik hecht zelf enorm veel waarde aan op tijd komen dus wil zelf niet te laat zijn.
En inderdaad, zondag niks doen voelt als spijbelen. Vooral als ik zaterdag heb gewerkt. Ik heb eigenlijk nooit een dag dat ik niks doe, hooguit een aantal uren. Ik ben altijd wel iets aan het regelen.
Voor het meeste ben ik niet bezig met wat anderen ervan vinden, meer met wat ik van mezelf verwacht. Het gaat niet zozeer om wat anderen vinden, ik wil het gewoon omdat ik vind dat het zo 'hoort' denk ik.
Ik ga mijn man ophalen van zijn werk en laat hem dit even lezen. Ben even compleet in de war.
Bedankt voor je reactie, Doreia, ik waardeer het
En inderdaad, zondag niks doen voelt als spijbelen. Vooral als ik zaterdag heb gewerkt. Ik heb eigenlijk nooit een dag dat ik niks doe, hooguit een aantal uren. Ik ben altijd wel iets aan het regelen.
Voor het meeste ben ik niet bezig met wat anderen ervan vinden, meer met wat ik van mezelf verwacht. Het gaat niet zozeer om wat anderen vinden, ik wil het gewoon omdat ik vind dat het zo 'hoort' denk ik.
Ik ga mijn man ophalen van zijn werk en laat hem dit even lezen. Ben even compleet in de war.
Bedankt voor je reactie, Doreia, ik waardeer het
donderdag 7 juni 2018 om 18:05
Ook die rampscenario uitstippelen herken ik. Ik was altijd op ALLES voorbereid. Als ik mijn zoons uitzwaaide wist ik zeker dat dit de laatste keer was dat ik ze zou zien. Onder de douche bedacht ik vluchtplannen voor als er brand was, een inbreker of wat dan ook.
Vanuit de gedachte dat het niet aan mij zal liggen als er iets mis is. Maar jij weet net zo goed als ik dat je je nooit kan voorbereiden.
Maar die fight modus waar je in zit is een aanslag op je lijf en psyche. En maakt je ook nog eens geen leuk mens.
Laat het je man lezen, vat moed en bel een psycholoog. Zet je over je angst heen. Want je bent bang voor hoe het anders moet, als je alles opeens laat vallen. Ik zeg je, de wereld draait gewoon door.
Vanuit de gedachte dat het niet aan mij zal liggen als er iets mis is. Maar jij weet net zo goed als ik dat je je nooit kan voorbereiden.
Maar die fight modus waar je in zit is een aanslag op je lijf en psyche. En maakt je ook nog eens geen leuk mens.
Laat het je man lezen, vat moed en bel een psycholoog. Zet je over je angst heen. Want je bent bang voor hoe het anders moet, als je alles opeens laat vallen. Ik zeg je, de wereld draait gewoon door.
donderdag 7 juni 2018 om 18:08
En hoe het hoort is dus echt wel wat anderen vinden wat jij geacht wordt om te doen. Want zoals het hoort, draagt de goedkeuring van anderen weg.
Doe jij niet zoals het hoort, kun je daarop aangesproken worden.
Wat gebeurt er dan? Als je ergens op aangesproken wordt? Ben je eigenlijk niet gewoon heel onzeker en zorg je er daarom maar voor dat niemand iets op je KAN aanmerken? Want zo was ik ook.
Doe jij niet zoals het hoort, kun je daarop aangesproken worden.
Wat gebeurt er dan? Als je ergens op aangesproken wordt? Ben je eigenlijk niet gewoon heel onzeker en zorg je er daarom maar voor dat niemand iets op je KAN aanmerken? Want zo was ik ook.
vrijdag 8 juni 2018 om 08:15
Goed gedaan.
Ergens onderweg heeft iemand je ontzettend in de steek gelaten of ben je ontzettend afhankelijk geweest van een ander die je heeft laten zitten. In elk geval ben je ergens zo teleurgesteld dat je je hebt voorgenomen nooit meer in die situatie terecht te komen.
Alleen sla je erin door.
Ik heb er EMDR voor gehad. En toen kon ik loslaten. Geef jezelf eraan over.
Goed gedaan!
Ergens onderweg heeft iemand je ontzettend in de steek gelaten of ben je ontzettend afhankelijk geweest van een ander die je heeft laten zitten. In elk geval ben je ergens zo teleurgesteld dat je je hebt voorgenomen nooit meer in die situatie terecht te komen.
Alleen sla je erin door.
Ik heb er EMDR voor gehad. En toen kon ik loslaten. Geef jezelf eraan over.
Goed gedaan!
vrijdag 8 juni 2018 om 08:39
Klopt Doreia. Daarom voel ik me op het moment heel rot.
Op mijn 14e en 17e slachtoffer geweest van seksueel misbruik door twee verschillende mannen. Hier ben ik een jaar voor intern geweest met therapie. Diagnose was toen angststoornis en PTSS. Ik deed toen dus echt helemaal niks en kreeg niks gedaan.
Ik weet dat het niet mijn schuld is en dat die mannen misbruik van me hebben gemaakt toen ik kwetsbaar was, maar toch vind ik dat ik er zelf ook een aandeel in heb omdat het dom is om als je veertien bent naar een volwassen vent te gaan die je via internet hebt ontmoet. En om precies hetzelfde te doen op je 17e. Toen ik zeventien was was ik zo in zijn 'macht' dat ik gewoon elke keer weer terugkwam, ik vond mezelf niks meer waard.
Ik was er zo van overtuigd dat ik het had verwerkt. Ik heb ook geen herbelevingen meer en denk er nauwelijks meer aan. En nu zit ik voor mijn gevoel 'weer met de gebakken peren'. Ik had het idee dat dit mijn copingsstrategie was, dat dit georganiseerd zijn en plannen en onafhankelijk zijn van alles en iedereen ervoor zorgde dat ik sterk was. En dat het zo goed ging. En ik was er echt van overtuigd en nog steeds wel een beetje.
Elke keer duikt het weer op in één of andere vorm dat ik dat trauma heb gehad en er nog steeds last van ondervind. Elke keer weer. Ik wil gewoon dat dat ophoud. En ik weet echt niet hoe ik mijn leven in moet richten zonder mijn lijstjes en regels en alles bijhouden en onder controle houden, zonder dat ik weer verval in angstig zijn en niets uitvoeren.
Het is zo stom. Mijn eerdere klachten; angstaanvallen, automutilatie, eetstoornis, lamlendigheid, dit wordt allemaal gezien als zwaar problematisch.
Maar hard werken, alles op orde hebben, doelgericht en planmatig en perfectionistich zijn, worden beschouwd als positieve kenmerken, door mijzelf én door anderen. Familie onderstreept ook dat het zo goed met me gaat en hoe fijn dat is. Al vinden ze me ook een workaholic en moet ik 'mijn plannetjes wat loslaten'.
Het lijkt allemaal zo positief en ineens is het een probleem. Dat besef ik me wel, want als ik zo doorga krijg ik sowieso uiteindelijk wel een burnout.
Op mijn 14e en 17e slachtoffer geweest van seksueel misbruik door twee verschillende mannen. Hier ben ik een jaar voor intern geweest met therapie. Diagnose was toen angststoornis en PTSS. Ik deed toen dus echt helemaal niks en kreeg niks gedaan.
Ik weet dat het niet mijn schuld is en dat die mannen misbruik van me hebben gemaakt toen ik kwetsbaar was, maar toch vind ik dat ik er zelf ook een aandeel in heb omdat het dom is om als je veertien bent naar een volwassen vent te gaan die je via internet hebt ontmoet. En om precies hetzelfde te doen op je 17e. Toen ik zeventien was was ik zo in zijn 'macht' dat ik gewoon elke keer weer terugkwam, ik vond mezelf niks meer waard.
Ik was er zo van overtuigd dat ik het had verwerkt. Ik heb ook geen herbelevingen meer en denk er nauwelijks meer aan. En nu zit ik voor mijn gevoel 'weer met de gebakken peren'. Ik had het idee dat dit mijn copingsstrategie was, dat dit georganiseerd zijn en plannen en onafhankelijk zijn van alles en iedereen ervoor zorgde dat ik sterk was. En dat het zo goed ging. En ik was er echt van overtuigd en nog steeds wel een beetje.
Elke keer duikt het weer op in één of andere vorm dat ik dat trauma heb gehad en er nog steeds last van ondervind. Elke keer weer. Ik wil gewoon dat dat ophoud. En ik weet echt niet hoe ik mijn leven in moet richten zonder mijn lijstjes en regels en alles bijhouden en onder controle houden, zonder dat ik weer verval in angstig zijn en niets uitvoeren.
Het is zo stom. Mijn eerdere klachten; angstaanvallen, automutilatie, eetstoornis, lamlendigheid, dit wordt allemaal gezien als zwaar problematisch.
Maar hard werken, alles op orde hebben, doelgericht en planmatig en perfectionistich zijn, worden beschouwd als positieve kenmerken, door mijzelf én door anderen. Familie onderstreept ook dat het zo goed met me gaat en hoe fijn dat is. Al vinden ze me ook een workaholic en moet ik 'mijn plannetjes wat loslaten'.
Het lijkt allemaal zo positief en ineens is het een probleem. Dat besef ik me wel, want als ik zo doorga krijg ik sowieso uiteindelijk wel een burnout.
