Psyche
alle pijlers
Depersonalisatie
woensdag 16 maart 2016 om 06:46
Na een aantal weken heel erg veel angst te hebben gehad, mijn behandeling weer op te hebben gepikt voel ik me nu wat rustiger. Alleen heb ik er sinds twee weken een ander probleem bij. Depersonalisatie. En daar word ik dus weer bang van . Ik doe gewoon mijn dingen maar alles voelt alsof het op de automatische piloot gaat. Ik voel me zo raar. Heel licht in mijn hoofd, wieberig. IK wil me zo graag weer normaal voelen en ben heel bang dat ik hier nooit meer van af kom. Mijn psych zegt dat het ws door vermoeidheid en stress komt maar wat nou als het nooit meer goed komt ? Ik heb een angst en paniekstoornis dus dit helpt niet echt , ik word er weer paniekerig van. Iemand tips of wat opbeurende woorden ? Dankjewel !
donderdag 17 maart 2016 om 15:20
Angst is niet (alleen) de reden dat depersonalisatie of derealisatie kan ontstaan. Ik heb het jaren gehad. Het was zeg maar chronisch bij mij en bij mij was angst niet de oorzaak, want daar had ik niet zo´n last van. Wel heeft een traumatische gebeurtenis in mijn kinderjaren er veel mee te maken gehad dat dit heeft kunnen ontstaan.
Wat ik je wil meegeven is dat ik er vanaf ben, zelfs nadat het jaren heeft bestaan. Bij mij verdween het, nadat ik begon te genezen van mijn trauma´s. Dus daarom geloof ik er heilig in dat je geest dit loslaat op het moment dat je aan jezelf werkt en beter in je vel komt te zitten. Wat mij hierbij hielp is (tip van de hulpverlening) goed te letten op de zintuigelijke prikkels die je gedurende een dag voelt. Daar dus heel bewust van te zijn (en te genieten). En dat kan mooi met de lente in aantocht. Dus wees je bewust van wat je voelt en ruikt. Benoem het desnoods in je hoofd.
Voel je de zon op je wangen schijnen en dat het prikkelt? Voel je dat briesje dat door je haren waait? Ruk je die bloemen? Voel je de spatters regen bovenop je hoofd, de koude rilling over je rug, je voeten die tintelen van te lang staan? Al dat soort zintuigelijke prikkels opmerken en benoemen. Dat heeft mij (naast intensieve therapie) langzaam maar zeker geholpen weer in de echte wereld komen te staan.
Wat ik je wil meegeven is dat ik er vanaf ben, zelfs nadat het jaren heeft bestaan. Bij mij verdween het, nadat ik begon te genezen van mijn trauma´s. Dus daarom geloof ik er heilig in dat je geest dit loslaat op het moment dat je aan jezelf werkt en beter in je vel komt te zitten. Wat mij hierbij hielp is (tip van de hulpverlening) goed te letten op de zintuigelijke prikkels die je gedurende een dag voelt. Daar dus heel bewust van te zijn (en te genieten). En dat kan mooi met de lente in aantocht. Dus wees je bewust van wat je voelt en ruikt. Benoem het desnoods in je hoofd.
Voel je de zon op je wangen schijnen en dat het prikkelt? Voel je dat briesje dat door je haren waait? Ruk je die bloemen? Voel je de spatters regen bovenop je hoofd, de koude rilling over je rug, je voeten die tintelen van te lang staan? Al dat soort zintuigelijke prikkels opmerken en benoemen. Dat heeft mij (naast intensieve therapie) langzaam maar zeker geholpen weer in de echte wereld komen te staan.
donderdag 17 maart 2016 om 17:55
Ik heb er bij tijd en wijle ook last van. 2 dagenngeleden nog. Ik jad zo hard in huis gewerkt en was tegen de middag zo moe, dat ik daar last van kreeg. Vaak als ik te gestresst of te moe ben, dan krijg ik er last van. In het begin schrok ik daar heel erg van, als ik in zo'n toestand ben en ik kijk innde spiegel is het net of een vreemd iemand mij aankijkt, hebben jullie dat ook? Na al die jaren weet ik dat ik dan rust moet nemen. Ik ga dan, al is het maar voor een uurtje, slapen. Daarna was het gevoel weg, gelukkig. Ik heb het door jaren therapie geaccepteerd. Ik schrik er nu niet meer van, het is een teken dat ik over mijn grenzen ben gegaan en dat ik dan heel hard op de rem moet trappen. Sterkte!
vrijdag 18 maart 2016 om 12:11
Wat fijn dat er hier nog gereageerd wordt !
Ik merk dat ik er minder last van heb als ik thuis ben . Bijv nu ik dit typ, dan is het er even niet of dan valt het minder op ofzo. Vanmorgen was ik ergens waar ik nog nooit eerder was geweest en dat was wel echt heel lastig. Maar ik loop er dan niet van weg , ik blijf zo veel mogelijk de dingen doen die ik altijd deed.
Overigens heb ik nog wel gevoel, ik voel me niet heel erg vervreemd van mezelf. Had misschien wel twee weken geleden dat wanneer ik in de spiegel keek ik dacht :huh ? Maar dat is nu eigenlijk wel. Wat het bij mij vooral is is het automatische piloot gevoel. Het gevoel wat je hebt als je net wakker bent , nog heel moe maar je moet echt opstaan, en dan zet je je eerste bak koffie, half slaperig. Zo is het dus bij mij de hele dag. Het lijkt ook op het gevoel wanneer ik migraine heb en ik even in de overlevingsstand sta omdat er nog wat dingen moeten gebeuren. Zonder nadenken alles afhandelen. Ik ben ernaast ook nog eens misselijk, duizelig , beetje wazig zicht.
Ik word elke morgen wakker met de hoop dat het weg is. Twee weken is wel heel lang, ik hou dit niet maanden vol. Maar ik probeer het maar te accepteren. Ik zeg tegen mezelf dat dit nu zo is , dat ik ook wel kan verklaren waardoor het komt en dat het wel goed komt. Dit is ook wat mijn psych.zegt, dat het wel goed komt. Zij denkt nog steeds echt dat het met vermoeidheid te maken heeft. IK ben ook echt heel heel erg moe maar me er aan toe geven lukt niet best. Ik ben de afgelopen weken heel angstig geweest om te gaan slapen dus slapen gaan is een beetje een dingetje geworden. Ik slaap wel maar er gaat veel stress aan vooraf.
Bedankt voor de tips ook. Ik probeer meer op mn omgeving te letten buiten. Ik geniet ook wel echt van de zon , het buiten zijn, maar toch gaat dat gevoel niet weg.
Ik merk dat ik er minder last van heb als ik thuis ben . Bijv nu ik dit typ, dan is het er even niet of dan valt het minder op ofzo. Vanmorgen was ik ergens waar ik nog nooit eerder was geweest en dat was wel echt heel lastig. Maar ik loop er dan niet van weg , ik blijf zo veel mogelijk de dingen doen die ik altijd deed.
Overigens heb ik nog wel gevoel, ik voel me niet heel erg vervreemd van mezelf. Had misschien wel twee weken geleden dat wanneer ik in de spiegel keek ik dacht :huh ? Maar dat is nu eigenlijk wel. Wat het bij mij vooral is is het automatische piloot gevoel. Het gevoel wat je hebt als je net wakker bent , nog heel moe maar je moet echt opstaan, en dan zet je je eerste bak koffie, half slaperig. Zo is het dus bij mij de hele dag. Het lijkt ook op het gevoel wanneer ik migraine heb en ik even in de overlevingsstand sta omdat er nog wat dingen moeten gebeuren. Zonder nadenken alles afhandelen. Ik ben ernaast ook nog eens misselijk, duizelig , beetje wazig zicht.
Ik word elke morgen wakker met de hoop dat het weg is. Twee weken is wel heel lang, ik hou dit niet maanden vol. Maar ik probeer het maar te accepteren. Ik zeg tegen mezelf dat dit nu zo is , dat ik ook wel kan verklaren waardoor het komt en dat het wel goed komt. Dit is ook wat mijn psych.zegt, dat het wel goed komt. Zij denkt nog steeds echt dat het met vermoeidheid te maken heeft. IK ben ook echt heel heel erg moe maar me er aan toe geven lukt niet best. Ik ben de afgelopen weken heel angstig geweest om te gaan slapen dus slapen gaan is een beetje een dingetje geworden. Ik slaap wel maar er gaat veel stress aan vooraf.
Bedankt voor de tips ook. Ik probeer meer op mn omgeving te letten buiten. Ik geniet ook wel echt van de zon , het buiten zijn, maar toch gaat dat gevoel niet weg.
vrijdag 18 maart 2016 om 13:32
Je wilt toch echt te hard te veel. Je praat ook in termen als dat je het niet volhoudt. Daarin klinkt in mijn oren paniek. Zo van, "ohjeee, dat kan ik écht niet!!!! Help."
Ik vind je vrij krampachtig overkomen en als ik zo vrij mag zijn om het te zeggen, je hebt het zoals ik het lees vrij mild. Er zijn genoeg forummers die het in veel heftiger mate hebben (gehad) en er veel langer mee hebben rondgelopen dan twee weken en zij hebben het ook allemaal overleefd! Probeer toch ajb iets strenger tegen jezelf te zijn. Geef jezelf even een schop onder je kont en vertel jezelf dat dit is waar je het nu gewoon mee te doen hebt. En dat je dat echt wel overleefd. Want hoe harder jij je ertegen verzet, hoe langer ik je op een papiertje kan meegeven dat je er last van zult hebben.
Laat het toe, laat het er zijn. Ja, het is vervelend, maar je bent hier NIET de baas over, hoe hard je ook zou willen dat je dat wel was. Hoe eerder jij accepteert dat dit nu jouw leven is, des te eerder jij aan je genezing kan beginnen en geen seconde eerder.
Ik vind je vrij krampachtig overkomen en als ik zo vrij mag zijn om het te zeggen, je hebt het zoals ik het lees vrij mild. Er zijn genoeg forummers die het in veel heftiger mate hebben (gehad) en er veel langer mee hebben rondgelopen dan twee weken en zij hebben het ook allemaal overleefd! Probeer toch ajb iets strenger tegen jezelf te zijn. Geef jezelf even een schop onder je kont en vertel jezelf dat dit is waar je het nu gewoon mee te doen hebt. En dat je dat echt wel overleefd. Want hoe harder jij je ertegen verzet, hoe langer ik je op een papiertje kan meegeven dat je er last van zult hebben.
Laat het toe, laat het er zijn. Ja, het is vervelend, maar je bent hier NIET de baas over, hoe hard je ook zou willen dat je dat wel was. Hoe eerder jij accepteert dat dit nu jouw leven is, des te eerder jij aan je genezing kan beginnen en geen seconde eerder.
vrijdag 18 maart 2016 om 14:51
Tja, ik weet niet of ik het raar vind. Ik denk het wel een beetje. Maar dat heeft misschien ook een kleur vanwege het feit dat ik denk: joh, je voelt je ´alleen maar´ op de automatische piloot staan. Niet eerlijk, ik weet het. Maar als dat alles is, mag je nog blij zijn dat het hierbij is gebleven. En dat je er zelfs ´nog maar´ twee weken last van hebt. Ik begrijp dat het schrikken is als je het niet kent, maar alles bij elkaar opgeteld is het nog best wel mild in mijn ogen en ik vind je wat dat betreft een beetje overdreven reageren. Paniekerig. Maar dat zal wel passen bij je klachten. Leren relativeren is een kunst en ik denk voor jou een hele handige.
vrijdag 18 maart 2016 om 16:08
Op zich kun je googlen om te zoeken naar symptomen. Daar vind je vele beschrijvingen. Ik heb last gehad van depersonalisatie en derealisatie. Ik heb jaren niet geweten waar ik last van had en dacht dat ik de enige was, totdat hulpverlening het een naam gaf. Toen heb ik een enorm AHA gevoel gehad en wist ik wat het was.
Kortweg gezegd heb je bij depersonalisatie in meer of mindere mate last van een onwerkelijk gevoel van jezelf of anderen. De persoon komt niet overeen met de realiteit. In mijn geval voelden mijn handen of lichaam als zijnde niet van mezelf. Mijn stem klonk als niet van mij. Alsof het een ander was die in mijn lichaam zat en mij bestuurde. Ook als ik in de spiegel keek, wist ik dat ik het was. Maar ik zag een vreemde. Heel rare gewaarwording is dat. Voor dat gevoel kan ik je een beetje de film Being John Malkovich aanraden. Misschien ook om anderen een beetje inzicht te geven in hoe dat is (als je daar last van hebt ten minste)
Ook waren anderen vreemden voor me. Ik wist met mijn hoofd dat het mijn man, mijn kinderen, mijn vrienden etc. waren, maar ze voelden niet als hen. Ze waren als vreemden voor me.
Bij derealisatie had ik het gevoel van een onwerkelijke wereld. Dit kon wisselen in hevigheid of in soort klacht. Soms voelde het alsof de tijd heel anders ging en ging de wereld om mij heen juist sneller of langzamer. Soms voelde ik me letterlijk aan de kant staan en alsof ik naar een film keek die aan me voorbij trok. Ook konden geluiden en beelden heel vreemd op me overkomen, alsof ik stoned was en lichtjes aan het hallucineren was. Het was net alsof ik in een paralel universum zat wat niet klopte met de werkelijkheid. Heb ook vaak "gedacht" dat ik op de wereld gedropt was, maar eigenlijk een alien was. Zo raar voelde ik me. Ik had ook constant het gevoel dat anderen dit aan mij konden merken en ik voelde me enorm onzeker, alsof ik elk moment door de mand kon vallen, omdat men vond dat ik zo raar deed. In werkelijkheid heeft nooit iemand iets aan mij gemerkt, omdat ik reageerde als een automatische piloot. Mijn lichaam wist wat het moest doen, ook al was alles anders.
Heb je hier wat aan?
Kortweg gezegd heb je bij depersonalisatie in meer of mindere mate last van een onwerkelijk gevoel van jezelf of anderen. De persoon komt niet overeen met de realiteit. In mijn geval voelden mijn handen of lichaam als zijnde niet van mezelf. Mijn stem klonk als niet van mij. Alsof het een ander was die in mijn lichaam zat en mij bestuurde. Ook als ik in de spiegel keek, wist ik dat ik het was. Maar ik zag een vreemde. Heel rare gewaarwording is dat. Voor dat gevoel kan ik je een beetje de film Being John Malkovich aanraden. Misschien ook om anderen een beetje inzicht te geven in hoe dat is (als je daar last van hebt ten minste)
Ook waren anderen vreemden voor me. Ik wist met mijn hoofd dat het mijn man, mijn kinderen, mijn vrienden etc. waren, maar ze voelden niet als hen. Ze waren als vreemden voor me.
Bij derealisatie had ik het gevoel van een onwerkelijke wereld. Dit kon wisselen in hevigheid of in soort klacht. Soms voelde het alsof de tijd heel anders ging en ging de wereld om mij heen juist sneller of langzamer. Soms voelde ik me letterlijk aan de kant staan en alsof ik naar een film keek die aan me voorbij trok. Ook konden geluiden en beelden heel vreemd op me overkomen, alsof ik stoned was en lichtjes aan het hallucineren was. Het was net alsof ik in een paralel universum zat wat niet klopte met de werkelijkheid. Heb ook vaak "gedacht" dat ik op de wereld gedropt was, maar eigenlijk een alien was. Zo raar voelde ik me. Ik had ook constant het gevoel dat anderen dit aan mij konden merken en ik voelde me enorm onzeker, alsof ik elk moment door de mand kon vallen, omdat men vond dat ik zo raar deed. In werkelijkheid heeft nooit iemand iets aan mij gemerkt, omdat ik reageerde als een automatische piloot. Mijn lichaam wist wat het moest doen, ook al was alles anders.
Heb je hier wat aan?
vrijdag 18 maart 2016 om 16:17
Dankje. Heftig. Dat van je eigen stem als anders horen herken ik wel. Ik herken hem nog wel als van mezelf maar ik hoor hem vooral. Toch wel wat dingen herkenbaar en dat maakt me dan weer bang 
Was jij ook zo moe ? Hoe gaat het nu met je ? Heb je medicijnen geslikt?
Ik voel me juist het meest fijn bij mijn gezin maar ik voel me wel snel overprikkeld, journaal bijv kan ik al weken niet zien. Ook harde geluiden trek ik niet goed. Ik heb ook steeds een druk op mn oren.
Had jij soms ook dat je het even niet merkte , pas als je er aan dacht ?
Was jij ook zo moe ? Hoe gaat het nu met je ? Heb je medicijnen geslikt?Ik voel me juist het meest fijn bij mijn gezin maar ik voel me wel snel overprikkeld, journaal bijv kan ik al weken niet zien. Ook harde geluiden trek ik niet goed. Ik heb ook steeds een druk op mn oren.
Had jij soms ook dat je het even niet merkte , pas als je er aan dacht ?
vrijdag 18 maart 2016 om 16:38
Ik heb denk ik een heel andere oorsprong gehad met deze verschijnselen. Ze zijn ontstaan in mijn puberteit en hebben voortgeduurd totdat ik begin dertig was. Ik ben er nu bijna 10 jaar vanaf en slechts heel zelden komt er een vlaag terug wat lijkt op depersonalisatie. Dat is als ik heel moe ben en overprikkeld ben. Maar ik kan net zo goed heel moe en overprikkeld zijn en er géén last van hebben. Dus het is niet 1 + 1 = 2
In mijn geval kan ik achteraf terugkijken en zien dat ik ernstig getraumatiseerd ben geweest. Door hulpverlening heb ik mijn trauma´s een plek kunnen geven en zodoende ben ik langzaam verlost geraakt van deze verschijnselen. Daarom ben ik ook overtuigd dat je het pas kwijtraakt als je accepteert dat je (geestelijke) gezondheid dit presenteert als een signaal dat je serieus moet nemen en waar je iets mee moet. Doe je het niet of duw je het weg, zal het niet weggaan. Het is een verhaal dat je geest je verteld. Het zegt: luister naar me! En dat is dan ook het enige dat je kan doen. Negeer je het dan gaat het net zo lang door totdat je wél luistert.
Ik had het sommige dagen niet of zelfs sommige momenten. Ik kon ´s ochtends opstaan en opgelucht adem halen. HET was er niet. Ik was mezelf, de wereld was normaal. En ik kon dan een uur later onder de douche uitstappen en boem, het was er weer. Ik wist het meteen. Of ik stond er mee op, ging ´s middags naar de keuken koffie maken en hup, weg was het. Ik was weer mezelf. Het kon op een dag wisselen per minuut. Het kon uren wegzijn en dan kon ik het weer weken onafgebroken hebben. Of andersom. Soms was het depersonalisatie, soms alleen derealisatie, soms allebei en soms niks. Soms waren de klachten erg en heel aanwezig en soms alleen een beetje op de achtergrond. Geen pijl op te trekken.
In de periode dat ik trouwens aan mijn herstel werkte, heb ik absoluut geen journaal gekeken of krant ingekeken. Ik kon het niet. Het was teveel. Ik had mijn handen vol aan mezelf. Ik heb zelfs een paar jaar heel prikkelarm geleefd en ben dat heel gedoseerd gaan opbouwen. Best lastig te combineren met een gezin moet ik heel eerlijk zeggen.
Maar als jouw lijf die prikkels niet aankan, gewoon niet doen. Ik vind het zelfs nu nog een zegen dat ik het journaal kan uitzetten als ik die ellendige wereld er niet bij wil. Leven in onwetendheid kan soms erg gezond zijn.
In mijn geval kan ik achteraf terugkijken en zien dat ik ernstig getraumatiseerd ben geweest. Door hulpverlening heb ik mijn trauma´s een plek kunnen geven en zodoende ben ik langzaam verlost geraakt van deze verschijnselen. Daarom ben ik ook overtuigd dat je het pas kwijtraakt als je accepteert dat je (geestelijke) gezondheid dit presenteert als een signaal dat je serieus moet nemen en waar je iets mee moet. Doe je het niet of duw je het weg, zal het niet weggaan. Het is een verhaal dat je geest je verteld. Het zegt: luister naar me! En dat is dan ook het enige dat je kan doen. Negeer je het dan gaat het net zo lang door totdat je wél luistert.
Ik had het sommige dagen niet of zelfs sommige momenten. Ik kon ´s ochtends opstaan en opgelucht adem halen. HET was er niet. Ik was mezelf, de wereld was normaal. En ik kon dan een uur later onder de douche uitstappen en boem, het was er weer. Ik wist het meteen. Of ik stond er mee op, ging ´s middags naar de keuken koffie maken en hup, weg was het. Ik was weer mezelf. Het kon op een dag wisselen per minuut. Het kon uren wegzijn en dan kon ik het weer weken onafgebroken hebben. Of andersom. Soms was het depersonalisatie, soms alleen derealisatie, soms allebei en soms niks. Soms waren de klachten erg en heel aanwezig en soms alleen een beetje op de achtergrond. Geen pijl op te trekken.
In de periode dat ik trouwens aan mijn herstel werkte, heb ik absoluut geen journaal gekeken of krant ingekeken. Ik kon het niet. Het was teveel. Ik had mijn handen vol aan mezelf. Ik heb zelfs een paar jaar heel prikkelarm geleefd en ben dat heel gedoseerd gaan opbouwen. Best lastig te combineren met een gezin moet ik heel eerlijk zeggen.
Maar als jouw lijf die prikkels niet aankan, gewoon niet doen. Ik vind het zelfs nu nog een zegen dat ik het journaal kan uitzetten als ik die ellendige wereld er niet bij wil. Leven in onwetendheid kan soms erg gezond zijn.
vrijdag 18 maart 2016 om 16:49
Dankjewel. Deed jij wel gewoon de alledaagse dingen ? Hoe reageerde je gezin ? En slikte je medicatie ?
Kon jij wel ontspannen. ? Ik maar moeilijk. Ik kon altijd wel een beetje doelloos tv kijken savonds maar nu is er steeds een soort onrust en ben ik blij als de dag erop zit. Ik kan ook wel overal om huilen. Hoor of zie ik iets wat me raakt dan jank ik.
Kon jij wel ontspannen. ? Ik maar moeilijk. Ik kon altijd wel een beetje doelloos tv kijken savonds maar nu is er steeds een soort onrust en ben ik blij als de dag erop zit. Ik kan ook wel overal om huilen. Hoor of zie ik iets wat me raakt dan jank ik.
vrijdag 18 maart 2016 om 16:58
Ja, ik deed alle alledaagse dingen. Kan ook bijna niet anders als je er zolang mee rondloopt. Heb ermee gestudeerd en gewerkt en ben er moeder mee geworden. Ik slikte geen medicatie.
Heb jij -naast deze klachten- niet ook gewoon andere klachten die horen bij een paniekstoornis of overspannenheid? Niet alle klachten die jij noemt (onrust, huilen) horen bij deze symptomen, hoewel deze symptomen wel vaak een onderdeel kunnen zijn van je hoofdprobleem. Het zijn dan bijkomende symptomen die passen bij (ik noem maar wat) depressie, burn out, paniekstoornis, angststoornis, persoonlijkheidsstoornis, etc. Je moet dan niet de klachten behandelen als een op zichzelf staande stoornis, maar kijken naar de hoofdoorzaak. En die is bij jou toch bekend? Je schrijft dat je nl. last hebt van een paniekstoornis. Daar kunnen deze klachten (helaas) bijhoren. Pak de bron aan (in jouw geval paniek? Nog wat anders?) en deze klachten nemen op een gegeven moment ook af. Het zijn slechts symptomen.
Heb jij -naast deze klachten- niet ook gewoon andere klachten die horen bij een paniekstoornis of overspannenheid? Niet alle klachten die jij noemt (onrust, huilen) horen bij deze symptomen, hoewel deze symptomen wel vaak een onderdeel kunnen zijn van je hoofdprobleem. Het zijn dan bijkomende symptomen die passen bij (ik noem maar wat) depressie, burn out, paniekstoornis, angststoornis, persoonlijkheidsstoornis, etc. Je moet dan niet de klachten behandelen als een op zichzelf staande stoornis, maar kijken naar de hoofdoorzaak. En die is bij jou toch bekend? Je schrijft dat je nl. last hebt van een paniekstoornis. Daar kunnen deze klachten (helaas) bijhoren. Pak de bron aan (in jouw geval paniek? Nog wat anders?) en deze klachten nemen op een gegeven moment ook af. Het zijn slechts symptomen.
vrijdag 18 maart 2016 om 17:08
Gegeneraliseerde angsstoornis en panniekstoornis. Al jaren en nog nooit eerder deze klachten gehad. Ik ben nu weer in therapie. De afgelopen weken waren ontzettend heftig qua angst. Ik was compleet van de leg. Dat is nu redelijk weggetrokken maar vooral dus die rare onwerkelijke gevoelens. En dood en dood moe. Ik denk niet dat ik eerder zo verschrikkelijk moe ben geweest. Alsof ik totaal opgebrand ben. Maar balans vinden vind ik heel moeilijk. Vooral ook omdat mn gedachten maar malen en malen. Hoe voel ik me ? Gaat het beter ? Is er paniek ( had ik heel erg de afgelopen weken, nu minder) ? Angst ? Waarvoor ? Doodvermoeiend. Afleiding helpt wel maar tijdelijk.
vrijdag 18 maart 2016 om 17:17
quote:aquarium schreef op 18 maart 2016 @ 16:38:
Ik heb denk ik een heel andere oorsprong gehad met deze verschijnselen. Ze zijn ontstaan in mijn puberteit en hebben voortgeduurd totdat ik begin dertig was. Ik ben er nu bijna 10 jaar vanaf en slechts heel zelden komt er een vlaag terug wat lijkt op depersonalisatie. Dat is als ik heel moe ben en overprikkeld ben. Maar ik kan net zo goed heel moe en overprikkeld zijn en er géén last van hebben. Dus het is niet 1 + 1 = 2
In mijn geval kan ik achteraf terugkijken en zien dat ik ernstig getraumatiseerd ben geweest. Door hulpverlening heb ik mijn trauma´s een plek kunnen geven en zodoende ben ik langzaam verlost geraakt van deze verschijnselen. Daarom ben ik ook overtuigd dat je het pas kwijtraakt als je accepteert dat je (geestelijke) gezondheid dit presenteert als een signaal dat je serieus moet nemen en waar je iets mee moet. Doe je het niet of duw je het weg, zal het niet weggaan. Het is een verhaal dat je geest je verteld. Het zegt: luister naar me! En dat is dan ook het enige dat je kan doen. Negeer je het dan gaat het net zo lang door totdat je wél luistert.
Ik had het sommige dagen niet of zelfs sommige momenten. Ik kon ´s ochtends opstaan en opgelucht adem halen. HET was er niet. Ik was mezelf, de wereld was normaal. En ik kon dan een uur later onder de douche uitstappen en boem, het was er weer. Ik wist het meteen. Of ik stond er mee op, ging ´s middags naar de keuken koffie maken en hup, weg was het. Ik was weer mezelf. Het kon op een dag wisselen per minuut. Het kon uren wegzijn en dan kon ik het weer weken onafgebroken hebben. Of andersom. Soms was het depersonalisatie, soms alleen derealisatie, soms allebei en soms niks. Soms waren de klachten erg en heel aanwezig en soms alleen een beetje op de achtergrond. Geen pijl op te trekken.
In de periode dat ik trouwens aan mijn herstel werkte, heb ik absoluut geen journaal gekeken of krant ingekeken. Ik kon het niet. Het was teveel. Ik had mijn handen vol aan mezelf. Ik heb zelfs een paar jaar heel prikkelarm geleefd en ben dat heel gedoseerd gaan opbouwen. Best lastig te combineren met een gezin moet ik heel eerlijk zeggen.
Maar als jouw lijf die prikkels niet aankan, gewoon niet doen. Ik vind het zelfs nu nog een zegen dat ik het journaal kan uitzetten als ik die ellendige wereld er niet bij wil. Leven in onwetendheid kan soms erg gezond zijn.Bedankt voor deze post. Het raakt me en zegt me dat ik het serieuzer moet nemen. Daarnaast geeft het me moed en vertrouwen dat het over kan gaan als je investeert.
Ik heb denk ik een heel andere oorsprong gehad met deze verschijnselen. Ze zijn ontstaan in mijn puberteit en hebben voortgeduurd totdat ik begin dertig was. Ik ben er nu bijna 10 jaar vanaf en slechts heel zelden komt er een vlaag terug wat lijkt op depersonalisatie. Dat is als ik heel moe ben en overprikkeld ben. Maar ik kan net zo goed heel moe en overprikkeld zijn en er géén last van hebben. Dus het is niet 1 + 1 = 2
In mijn geval kan ik achteraf terugkijken en zien dat ik ernstig getraumatiseerd ben geweest. Door hulpverlening heb ik mijn trauma´s een plek kunnen geven en zodoende ben ik langzaam verlost geraakt van deze verschijnselen. Daarom ben ik ook overtuigd dat je het pas kwijtraakt als je accepteert dat je (geestelijke) gezondheid dit presenteert als een signaal dat je serieus moet nemen en waar je iets mee moet. Doe je het niet of duw je het weg, zal het niet weggaan. Het is een verhaal dat je geest je verteld. Het zegt: luister naar me! En dat is dan ook het enige dat je kan doen. Negeer je het dan gaat het net zo lang door totdat je wél luistert.
Ik had het sommige dagen niet of zelfs sommige momenten. Ik kon ´s ochtends opstaan en opgelucht adem halen. HET was er niet. Ik was mezelf, de wereld was normaal. En ik kon dan een uur later onder de douche uitstappen en boem, het was er weer. Ik wist het meteen. Of ik stond er mee op, ging ´s middags naar de keuken koffie maken en hup, weg was het. Ik was weer mezelf. Het kon op een dag wisselen per minuut. Het kon uren wegzijn en dan kon ik het weer weken onafgebroken hebben. Of andersom. Soms was het depersonalisatie, soms alleen derealisatie, soms allebei en soms niks. Soms waren de klachten erg en heel aanwezig en soms alleen een beetje op de achtergrond. Geen pijl op te trekken.
In de periode dat ik trouwens aan mijn herstel werkte, heb ik absoluut geen journaal gekeken of krant ingekeken. Ik kon het niet. Het was teveel. Ik had mijn handen vol aan mezelf. Ik heb zelfs een paar jaar heel prikkelarm geleefd en ben dat heel gedoseerd gaan opbouwen. Best lastig te combineren met een gezin moet ik heel eerlijk zeggen.
Maar als jouw lijf die prikkels niet aankan, gewoon niet doen. Ik vind het zelfs nu nog een zegen dat ik het journaal kan uitzetten als ik die ellendige wereld er niet bij wil. Leven in onwetendheid kan soms erg gezond zijn.Bedankt voor deze post. Het raakt me en zegt me dat ik het serieuzer moet nemen. Daarnaast geeft het me moed en vertrouwen dat het over kan gaan als je investeert.
vrijdag 18 maart 2016 om 17:20
Dan kan het goed zijn dat de angst zo'n ontzettende wissel getrokken heeft op je energie huishouding, dat je opgebrand bent geraakt. Zou je vermoeidheid iig goed kunnen verklaren. Vervelend dat je zulke angsten hebt! Maar ik blijf erbij dat als je jouw angsten een plek in je leven kan geven en ermee leert om te gaan zonder dat het jou uitput, dat je dan ook van deze klachten afraakt. Uitputting kan rare dingen doen met een mens.
Zorg goed voor jezelf en neem je vermoeidheid en overprikkeldheid serieus. Veel dingen moeten niet (al denkt men vaak van wel). Zet daar dan ook een streep door. Voor jezelf zorgen is veel belangrijker dan journaal kijken of allerlei drukke sociale activiteiten doen. Wanneer je hebt leren doseren (en dat duurt lang kan ik je vertellen) kan je langzaam ook weer dingen toevoegen.
Zorg goed voor jezelf en neem je vermoeidheid en overprikkeldheid serieus. Veel dingen moeten niet (al denkt men vaak van wel). Zet daar dan ook een streep door. Voor jezelf zorgen is veel belangrijker dan journaal kijken of allerlei drukke sociale activiteiten doen. Wanneer je hebt leren doseren (en dat duurt lang kan ik je vertellen) kan je langzaam ook weer dingen toevoegen.
vrijdag 18 maart 2016 om 17:33
Maar hoe weet je wat goed of niet goed is ? Iets zegt me dat mezelf opsluiten in huis niet goed is dus doe ik wel dingen. Nniet veel maar toch. Van op de bank zitten ga ik ook weer piekeren. Ik had erge angst om gek te worden, een psychose te krijgen. Zat uren en uren en uren te googlen op psychose en kreeg vanzelf alle verschijnselen. Was mezelf continue aan het checken of ik niet gek werd. Na een gesprek met de psychologe was dat weg. Ik word niet gek. Spontaan niet meer aan psychoses gedacht. Maar daar zijn nu dus deze klachten voor in de plaats gekomen.
vrijdag 18 maart 2016 om 17:57
Dat is ook juist wat je moet leren. Doseren. Doseren is niet hetzelfde als niks doen. Het is weten en voelen wanneer je pas op de plaats moet maken. Weten wanneer je richting je grenzen gaat. Maar dat leer je jammer genoeg alleen maar door ook over je grenzen te gaan. Want als je erover gaat, voel je dat daar blijkbaar de grens was. En zelfs dan is het niet zo simpel, want grenzen kunnen per dag verschillen. Het is jezelf leren kennen. Weten wat dingen met je doen en evt. waarom ze dat met je doen. Zodat je er ook op een goede manier mee om kan gaan.
Ik denk dat heel veel angsten (zo niet alle) geworteld zijn in verlies. Verlies van je naasten, jezelf, de controle, je zekerheden, etc.
Hoe je weet wat goed is en wat niet? Jezelf leren kennen. Maar dat is soms een erg lang proces, zeker als er veel verrassingen onder het tapijt zit. Als je ver van jezelf gedwaald bent, kan het ook een tijd duren voordat je kunt zeggen: dit is goed en dat is niet goed. Gewoon blijven ademen, het leven geeft je vanzelf genoeg leermomenten
Ik denk dat heel veel angsten (zo niet alle) geworteld zijn in verlies. Verlies van je naasten, jezelf, de controle, je zekerheden, etc.
Hoe je weet wat goed is en wat niet? Jezelf leren kennen. Maar dat is soms een erg lang proces, zeker als er veel verrassingen onder het tapijt zit. Als je ver van jezelf gedwaald bent, kan het ook een tijd duren voordat je kunt zeggen: dit is goed en dat is niet goed. Gewoon blijven ademen, het leven geeft je vanzelf genoeg leermomenten
vrijdag 18 maart 2016 om 18:02
quote:mayamay schreef op 18 maart 2016 @ 17:17:
[...]
Bedankt voor deze post. Het raakt me en zegt me dat ik het serieuzer moet nemen. Daarnaast geeft het me moed en vertrouwen dat het over kan gaan als je investeert. Zeker. Deze klachten willen je iets vertellen. Neem er de tijd voor om het te leren verstaan.
[...]
Bedankt voor deze post. Het raakt me en zegt me dat ik het serieuzer moet nemen. Daarnaast geeft het me moed en vertrouwen dat het over kan gaan als je investeert. Zeker. Deze klachten willen je iets vertellen. Neem er de tijd voor om het te leren verstaan.
vrijdag 18 maart 2016 om 18:07
quote:aquarium schreef op 18 maart 2016 @ 17:57:
Dat is ook juist wat je moet leren. Doseren. Doseren is niet hetzelfde als niks doen. Het is weten en voelen wanneer je pas op de plaats moet maken. Weten wanneer je richting je grenzen gaat. Maar dat leer je jammer genoeg alleen maar door ook over je grenzen te gaan. Want als je erover gaat, voel je dat daar blijkbaar de grens was. En zelfs dan is het niet zo simpel, want grenzen kunnen per dag verschillen. Het is jezelf leren kennen. Weten wat dingen met je doen en evt. waarom ze dat met je doen. Zodat je er ook op een goede manier mee om kan gaan.
Ik denk dat heel veel angsten (zo niet alle) geworteld zijn in verlies. Verlies van je naasten, jezelf, de controle, je zekerheden, etc.
Hoe je weet wat goed is en wat niet? Jezelf leren kennen. Maar dat is soms een erg lang proces, zeker als er veel verrassingen onder het tapijt zit. Als je ver van jezelf gedwaald bent, kan het ook een tijd duren voordat je kunt zeggen: dit is goed en dat is niet goed. Gewoon blijven ademen, het leven geeft je vanzelf genoeg leermomenten Dankjewel. Ik ben blij dat je hier reageert.
Dat is ook juist wat je moet leren. Doseren. Doseren is niet hetzelfde als niks doen. Het is weten en voelen wanneer je pas op de plaats moet maken. Weten wanneer je richting je grenzen gaat. Maar dat leer je jammer genoeg alleen maar door ook over je grenzen te gaan. Want als je erover gaat, voel je dat daar blijkbaar de grens was. En zelfs dan is het niet zo simpel, want grenzen kunnen per dag verschillen. Het is jezelf leren kennen. Weten wat dingen met je doen en evt. waarom ze dat met je doen. Zodat je er ook op een goede manier mee om kan gaan.
Ik denk dat heel veel angsten (zo niet alle) geworteld zijn in verlies. Verlies van je naasten, jezelf, de controle, je zekerheden, etc.
Hoe je weet wat goed is en wat niet? Jezelf leren kennen. Maar dat is soms een erg lang proces, zeker als er veel verrassingen onder het tapijt zit. Als je ver van jezelf gedwaald bent, kan het ook een tijd duren voordat je kunt zeggen: dit is goed en dat is niet goed. Gewoon blijven ademen, het leven geeft je vanzelf genoeg leermomenten Dankjewel. Ik ben blij dat je hier reageert.
dinsdag 24 januari 2017 om 16:54
quote:Jarig_Jetske schreef op 16 maart 2016 @ 07:38:
Ehm , ja, ik heb idd gegoogled. Volgens de psych is het vermoeidheid. Ik ben ook heel licht in mn hoofd, misselijk , beetje rillerig en hoge ademhaling. En heel heel moe. Dat gevoel maakt me dus bang , alsof alles op de automatische piloot gaat.
Dit kan voorkomen bij veel stress/vermoeidheid. Als het depersonalisatie is kan je het bekijken als een natuurlijke reactie van je lichaam. Het brengt je in zo een modus omdat bepaalde gevoelens even te overweldigend zijn. Wanneer je hier echt angstig van wordt kan dit de depersonalisatie versterken.
Verder is het vaak een symptoom dat secundair is aan bvb. depressie, angst, trauma, enzovoort... Wanneer het primair probleem weggenomen wordt verdwijnt dan ook de depersonalisatie.
Ik zou me er niet te veel zorgen om maken. Een loslaat-houding is het enige dat je nu kan aannemen en het meest effectief om het gevoel te laten verminderen / verdwijnen.
Geef jezelf ook tijd en zorg goed voor jezelf (slaap, structuur, beweging, gezond eten, ...). Toekomst-gericht denken heeft ook alleen een negatieve impact ("het gaat niet meer weg gaan" --> spanning --> versterkt gevoel).
Ga misschien in therapie. Een tweesporenbehandeling is vaak heel effectief (medicamenteus en psychotherapie).
Succes!
Ehm , ja, ik heb idd gegoogled. Volgens de psych is het vermoeidheid. Ik ben ook heel licht in mn hoofd, misselijk , beetje rillerig en hoge ademhaling. En heel heel moe. Dat gevoel maakt me dus bang , alsof alles op de automatische piloot gaat.
Dit kan voorkomen bij veel stress/vermoeidheid. Als het depersonalisatie is kan je het bekijken als een natuurlijke reactie van je lichaam. Het brengt je in zo een modus omdat bepaalde gevoelens even te overweldigend zijn. Wanneer je hier echt angstig van wordt kan dit de depersonalisatie versterken.
Verder is het vaak een symptoom dat secundair is aan bvb. depressie, angst, trauma, enzovoort... Wanneer het primair probleem weggenomen wordt verdwijnt dan ook de depersonalisatie.
Ik zou me er niet te veel zorgen om maken. Een loslaat-houding is het enige dat je nu kan aannemen en het meest effectief om het gevoel te laten verminderen / verdwijnen.
Geef jezelf ook tijd en zorg goed voor jezelf (slaap, structuur, beweging, gezond eten, ...). Toekomst-gericht denken heeft ook alleen een negatieve impact ("het gaat niet meer weg gaan" --> spanning --> versterkt gevoel).
Ga misschien in therapie. Een tweesporenbehandeling is vaak heel effectief (medicamenteus en psychotherapie).
Succes!
