Psyche
alle pijlers
Depressie en relatie
zaterdag 9 juni 2018 om 20:42
Al geruime tijd lees ik mee op dit forum en heb ik topics voorbij zien komen van mensen waarvan de partner depressief is. In mijn situatie is het andersom, ik ben de depressieve partner. Ik heb al jaren af en aan last van depressie, maar momenteel gaat het heel slecht. Ik beleef nergens meer plezier aan, ik heb nergens zin in en kan heel slecht mensen om mij heen verdragen. Mijn gevoelens zijn volledig afgezwakt.
Ik voel me schuldig tegenover mijn dierbaren, maar vooral tegenover mijn partner. Hij steunt me, helpt overal bij en doet omzettend zijn best om mij blij te maken. Ik kan hem niet verdragen momenteel, zo lullig. Ik doe vaak kortaf tegen hem en wijs hem vaak af. Ik heb totaal geen behoefte aan enkele vorm van lichamelijk contact. Plannen die we hadden met betrekking tot samenwonen en kinderen wil ik niet meer. Ik zit zo met mezelf in de knoop en twijfel aan alles.
Afgelopen week ben ik (veel te laat) naar de huisarts gegaan voor een verwijzing naar de psycholoog. Volgende week word ik als het goed is gebeld voor een afspraak.
Ondertussen zit ik met mijn relatie. Is het verstandig om in mijn huidige staat mijn relatie te verbreken? Dit omdat ik hoop dat hij dan weer gelukkig kan worden met een vrouw die niet met zichzelf in de knoop zit.
Alvast bedankt voor de reacties.
Ik voel me schuldig tegenover mijn dierbaren, maar vooral tegenover mijn partner. Hij steunt me, helpt overal bij en doet omzettend zijn best om mij blij te maken. Ik kan hem niet verdragen momenteel, zo lullig. Ik doe vaak kortaf tegen hem en wijs hem vaak af. Ik heb totaal geen behoefte aan enkele vorm van lichamelijk contact. Plannen die we hadden met betrekking tot samenwonen en kinderen wil ik niet meer. Ik zit zo met mezelf in de knoop en twijfel aan alles.
Afgelopen week ben ik (veel te laat) naar de huisarts gegaan voor een verwijzing naar de psycholoog. Volgende week word ik als het goed is gebeld voor een afspraak.
Ondertussen zit ik met mijn relatie. Is het verstandig om in mijn huidige staat mijn relatie te verbreken? Dit omdat ik hoop dat hij dan weer gelukkig kan worden met een vrouw die niet met zichzelf in de knoop zit.
Alvast bedankt voor de reacties.
zaterdag 9 juni 2018 om 20:49
zaterdag 9 juni 2018 om 21:30
Bespreekbaar maken is in principe wel de beste optie. Ik denk zelf met enige regelmaat dat vriend beter af is zonder mij. Helaas betekent bespreken hier dat hij in alle toonaarden ontkent en me juist gaat prijzen, waar ik niets mee kan en me alleen maar ellendiger ga voelen. Maar ook dit snapt hij inmiddels redelijk.
Neem iig niet vanuit een depressie zulke grote beslissingen. Je bent jezelf niet, de depressie heeft teveel invloed. Tzt kan hij vast ook een keer mee naar de therapie, kan fijn zijn.
Sterkte verder, ik hoop dat je snel de zon weer ziet schijnen.
Neem iig niet vanuit een depressie zulke grote beslissingen. Je bent jezelf niet, de depressie heeft teveel invloed. Tzt kan hij vast ook een keer mee naar de therapie, kan fijn zijn.
Sterkte verder, ik hoop dat je snel de zon weer ziet schijnen.
zaterdag 9 juni 2018 om 22:21
Kan je je partner niet meer verdragen of kan je de prikkels (zintuiglijke stimuli) niet meer verdragen, dat lijkt me nogal een verschil. Heb je er bij andere mensen minder last van of is het misschien zo dat je zo weinig energie hebt dat alles je teveel is en het niet aan je partner ligt?
Ik heb momenteel ook een flinke depressie en je symptomen zijn heel herkenbaar. Ik merk dat wanneer ik uitgeput ben, ik zintuiglijke stimuli amper nog kan verdragen of filteren. Aanrakingen voelen niet prettig, als iemand me een vraag stelt doet het soms zelfs fysiek pijn, de stem van ex klinkt zelfs als nagels over een schoolbord.
Ik probeer me nu als ik moe ben ook af te zonderen van mensen en mijn dag zo te plannen dat ik redelijk uitgerust voor zover dat die klotedepressie dat toe staat, mijn tijd besteed aan mijn kinderen en mijn lief. Ik probeer ook zo vaak mogelijk te gaan wandelen met mijn hond waar ik het minst kans loop om mensen tegen te komen en waar het op natuurgeluiden na, stil is. Dat betekent wel dat mijn sociaal leven, mijn huis en werk redelijk op hun gat liggen. Mijn lief begrijpt wat er aan de hand is, hij doet niet zijn best om me blij te maken, hij weet dat hij dat niet kan. Hij laat me zwijgen, zorgt voor rust, orde en regelmaat en zorgt dat de kinderen zich vermaken en plezier hebben. We hebben wel veel lichamelijk contact, al moet ik zeggen dat al het gevoel gedempt is, alsof ik amper gevoel heb. Toch schijnt dit wel goed te zijn voor de productie van oxytocine, al staat je hoofd je er niet naar. Knuffelen met kinderen of dieren is ook goed hiervoor.
Jouw ‘gedachten’ dat jouw vriend beter af is zonder jou, je schuldig voelen, je twijfels over jullie toekomstplannen zijn ‘gedachten’ van je depressieve, zieke brein en niet noodzakelijk van jouzelf. Freya25 heeft gelijk dat dit dus niet het moment is om grote beslissingen te nemen met betrekking tot je relatie, je kan je ‘eigen’ gedachten nu echt niet vertrouwen.
Het enige wat je nu kan doen is de tijd uitzitten totdat je je weer beter gaat voelen. Tot die tijd, probeer zoveel mogelijk rust in te plannen, zoek als het je teveel wordt een prikkelarme omgeving op, vraag om stilte, maar probeer daarentegen ook drie keer week sociale contacten te hebben en probeer ook te bewegen in de buitenlucht, wandelen is voldoende. Hou voor ogen dat je ziek bent, depressie is een ernstige ziekte, die zelfs dodelijk kan zijn. Het is echt geen kattenpis. Sterkte.
Ik heb momenteel ook een flinke depressie en je symptomen zijn heel herkenbaar. Ik merk dat wanneer ik uitgeput ben, ik zintuiglijke stimuli amper nog kan verdragen of filteren. Aanrakingen voelen niet prettig, als iemand me een vraag stelt doet het soms zelfs fysiek pijn, de stem van ex klinkt zelfs als nagels over een schoolbord.
Ik probeer me nu als ik moe ben ook af te zonderen van mensen en mijn dag zo te plannen dat ik redelijk uitgerust voor zover dat die klotedepressie dat toe staat, mijn tijd besteed aan mijn kinderen en mijn lief. Ik probeer ook zo vaak mogelijk te gaan wandelen met mijn hond waar ik het minst kans loop om mensen tegen te komen en waar het op natuurgeluiden na, stil is. Dat betekent wel dat mijn sociaal leven, mijn huis en werk redelijk op hun gat liggen. Mijn lief begrijpt wat er aan de hand is, hij doet niet zijn best om me blij te maken, hij weet dat hij dat niet kan. Hij laat me zwijgen, zorgt voor rust, orde en regelmaat en zorgt dat de kinderen zich vermaken en plezier hebben. We hebben wel veel lichamelijk contact, al moet ik zeggen dat al het gevoel gedempt is, alsof ik amper gevoel heb. Toch schijnt dit wel goed te zijn voor de productie van oxytocine, al staat je hoofd je er niet naar. Knuffelen met kinderen of dieren is ook goed hiervoor.
Jouw ‘gedachten’ dat jouw vriend beter af is zonder jou, je schuldig voelen, je twijfels over jullie toekomstplannen zijn ‘gedachten’ van je depressieve, zieke brein en niet noodzakelijk van jouzelf. Freya25 heeft gelijk dat dit dus niet het moment is om grote beslissingen te nemen met betrekking tot je relatie, je kan je ‘eigen’ gedachten nu echt niet vertrouwen.
Het enige wat je nu kan doen is de tijd uitzitten totdat je je weer beter gaat voelen. Tot die tijd, probeer zoveel mogelijk rust in te plannen, zoek als het je teveel wordt een prikkelarme omgeving op, vraag om stilte, maar probeer daarentegen ook drie keer week sociale contacten te hebben en probeer ook te bewegen in de buitenlucht, wandelen is voldoende. Hou voor ogen dat je ziek bent, depressie is een ernstige ziekte, die zelfs dodelijk kan zijn. Het is echt geen kattenpis. Sterkte.
zondag 10 juni 2018 om 00:54
Ten eerste: wat goed dat je hulp hebt gezocht en binnenkort krijgt. De eerste stap is gezet.
Wat je schrijft is heel herkenbaar. Sinds ik thuis zit met een ernstige depressie, heb ik elke dag dezelfde gedachten: hij is beter af zonder mij (sowieso is de wereld beter af zonder mij), ik ben hem tot last, ik ben zwak omdat ik toegeef aan mijn depressie.
Irreëel, dat weet ik, maar toch. Wat het extra lastig maakt, is dat mijn partner vorig jaar opgenomen is geweest met een psychose en het herstel lang heeft geduurd. Dat maakt het schuldgevoel extra groot, omdat ik er nu niet 100% voor hem kan zijn. En dat versterkt weer het gevoel dat ik beter weg kan gaan. Ik vind zijn situatie "erger" dan de mijne, ondanks dat we allebei de diagnose bipolaire stoornis hebben.
Echter, hoe moeilijk het ook is: bij je partner blijven is nu inderdaad het beste, wat hierboven ook al wordt gezegd. Neem hem mee naar de psycholoog, zodat deze ook zijn kant van het verhaal kan horen. Vraag hoe hij jouw depressie beleeft; praat er met elkaar over.
En verder: denk nu vooral aan jezelf. Je bent ziek en moet langzaam beter worden. Hou de regie over je behandeling (het gaat immers over jou), vraag ook een doorverwijzing voor de psychiater voor antidepressiva. Zorg voor structuur, ga elke dag naar buiten, eet gezond, ga op tijd slapen en wees vooral heel erg lief voor jezelf. Niets moet, doe alleen dingen die je leuk vindt, of vroeger leuk vond.
Heel veel sterkte, en laat nog even weten hoe je gesprek bij de psycholoog is geweest als je dat wilt.
Wat je schrijft is heel herkenbaar. Sinds ik thuis zit met een ernstige depressie, heb ik elke dag dezelfde gedachten: hij is beter af zonder mij (sowieso is de wereld beter af zonder mij), ik ben hem tot last, ik ben zwak omdat ik toegeef aan mijn depressie.
Irreëel, dat weet ik, maar toch. Wat het extra lastig maakt, is dat mijn partner vorig jaar opgenomen is geweest met een psychose en het herstel lang heeft geduurd. Dat maakt het schuldgevoel extra groot, omdat ik er nu niet 100% voor hem kan zijn. En dat versterkt weer het gevoel dat ik beter weg kan gaan. Ik vind zijn situatie "erger" dan de mijne, ondanks dat we allebei de diagnose bipolaire stoornis hebben.
Echter, hoe moeilijk het ook is: bij je partner blijven is nu inderdaad het beste, wat hierboven ook al wordt gezegd. Neem hem mee naar de psycholoog, zodat deze ook zijn kant van het verhaal kan horen. Vraag hoe hij jouw depressie beleeft; praat er met elkaar over.
En verder: denk nu vooral aan jezelf. Je bent ziek en moet langzaam beter worden. Hou de regie over je behandeling (het gaat immers over jou), vraag ook een doorverwijzing voor de psychiater voor antidepressiva. Zorg voor structuur, ga elke dag naar buiten, eet gezond, ga op tijd slapen en wees vooral heel erg lief voor jezelf. Niets moet, doe alleen dingen die je leuk vindt, of vroeger leuk vond.
Heel veel sterkte, en laat nog even weten hoe je gesprek bij de psycholoog is geweest als je dat wilt.
zondag 10 juni 2018 om 08:49
zondag 10 juni 2018 om 20:37
Mijn ouders kan ik ook slecht hebben momenteel. De enige mensen die ik nog enigszins kan verdragen zijn mijn collega's. Maar dat is misschien zo omdat ze niet weten van mijn depressie en daardoor niet steeds op mij zitten te letten. Werken gaat nog prima, maar ben in de avond wel helemaal gesloopt, het kost momenteel meer energie dan voorheen.vaporilla schreef: ↑09-06-2018 22:21Kan je je partner niet meer verdragen of kan je de prikkels (zintuiglijke stimuli) niet meer verdragen, dat lijkt me nogal een verschil. Heb je er bij andere mensen minder last van of is het misschien zo dat je zo weinig energie hebt dat alles je teveel is en het niet aan je partner ligt?
Ik heb momenteel ook een flinke depressie en je symptomen zijn heel herkenbaar. Ik merk dat wanneer ik uitgeput ben, ik zintuiglijke stimuli amper nog kan verdragen of filteren. Aanrakingen voelen niet prettig, als iemand me een vraag stelt doet het soms zelfs fysiek pijn, de stem van ex klinkt zelfs als nagels over een schoolbord.
Ik probeer me nu als ik moe ben ook af te zonderen van mensen en mijn dag zo te plannen dat ik redelijk uitgerust voor zover dat die klotedepressie dat toe staat, mijn tijd besteed aan mijn kinderen en mijn lief. Ik probeer ook zo vaak mogelijk te gaan wandelen met mijn hond waar ik het minst kans loop om mensen tegen te komen en waar het op natuurgeluiden na, stil is. Dat betekent wel dat mijn sociaal leven, mijn huis en werk redelijk op hun gat liggen. Mijn lief begrijpt wat er aan de hand is, hij doet niet zijn best om me blij te maken, hij weet dat hij dat niet kan. Hij laat me zwijgen, zorgt voor rust, orde en regelmaat en zorgt dat de kinderen zich vermaken en plezier hebben. We hebben wel veel lichamelijk contact, al moet ik zeggen dat al het gevoel gedempt is, alsof ik amper gevoel heb. Toch schijnt dit wel goed te zijn voor de productie van oxytocine, al staat je hoofd je er niet naar. Knuffelen met kinderen of dieren is ook goed hiervoor.
Jouw ‘gedachten’ dat jouw vriend beter af is zonder jou, je schuldig voelen, je twijfels over jullie toekomstplannen zijn ‘gedachten’ van je depressieve, zieke brein en niet noodzakelijk van jouzelf. Freya25 heeft gelijk dat dit dus niet het moment is om grote beslissingen te nemen met betrekking tot je relatie, je kan je ‘eigen’ gedachten nu echt niet vertrouwen.
Het enige wat je nu kan doen is de tijd uitzitten totdat je je weer beter gaat voelen. Tot die tijd, probeer zoveel mogelijk rust in te plannen, zoek als het je teveel wordt een prikkelarme omgeving op, vraag om stilte, maar probeer daarentegen ook drie keer week sociale contacten te hebben en probeer ook te bewegen in de buitenlucht, wandelen is voldoende. Hou voor ogen dat je ziek bent, depressie is een ernstige ziekte, die zelfs dodelijk kan zijn. Het is echt geen kattenpis. Sterkte.
Fijn dat jouw partner ook begripvol is en je de ruimte geeft. Jij ook veel sterkte! X
zondag 10 juni 2018 om 20:40
Bedankt voor de goede tips! Ik probeer zoveel mogelijk structuur te houden in mijn dagelijks leven. Ik zorg dat ik op tijd naar bed ga en verder doe ik dingen die ik leuk vind of doe ik niks als ik daar de behoefte aan heb. Ik zal nog even laten weten hoe het gesprek ging. Is er een apart topic voor mensen met een depressie? Om wat ervaringen en tips uit te wisselen.FadeToBlack schreef: ↑10-06-2018 00:54Ten eerste: wat goed dat je hulp hebt gezocht en binnenkort krijgt. De eerste stap is gezet.
Wat je schrijft is heel herkenbaar. Sinds ik thuis zit met een ernstige depressie, heb ik elke dag dezelfde gedachten: hij is beter af zonder mij (sowieso is de wereld beter af zonder mij), ik ben hem tot last, ik ben zwak omdat ik toegeef aan mijn depressie.
Irreëel, dat weet ik, maar toch. Wat het extra lastig maakt, is dat mijn partner vorig jaar opgenomen is geweest met een psychose en het herstel lang heeft geduurd. Dat maakt het schuldgevoel extra groot, omdat ik er nu niet 100% voor hem kan zijn. En dat versterkt weer het gevoel dat ik beter weg kan gaan. Ik vind zijn situatie "erger" dan de mijne, ondanks dat we allebei de diagnose bipolaire stoornis hebben.
Echter, hoe moeilijk het ook is: bij je partner blijven is nu inderdaad het beste, wat hierboven ook al wordt gezegd. Neem hem mee naar de psycholoog, zodat deze ook zijn kant van het verhaal kan horen. Vraag hoe hij jouw depressie beleeft; praat er met elkaar over.
En verder: denk nu vooral aan jezelf. Je bent ziek en moet langzaam beter worden. Hou de regie over je behandeling (het gaat immers over jou), vraag ook een doorverwijzing voor de psychiater voor antidepressiva. Zorg voor structuur, ga elke dag naar buiten, eet gezond, ga op tijd slapen en wees vooral heel erg lief voor jezelf. Niets moet, doe alleen dingen die je leuk vindt, of vroeger leuk vond.
Heel veel sterkte, en laat nog even weten hoe je gesprek bij de psycholoog is geweest als je dat wilt.
Jij ook veel sterkte! X
