Psyche
alle pijlers
Depressief door burn-out
dinsdag 17 september 2024 om 17:57
Ik zit nu in mijn tweede burn-out en ik hoor je denken: hoe kun je in godsnaam twee keer een burn-out krijgen? Nou, beide burn-outs werden vanuit een heel andere ‘hoek’ veroorzaakt, al lagen bepaalde vastgeroeste patronen er wel aan ten grondslag. Dat weet ik nu, dus ik weet ook waar ik aan moet werken, maar dat neemt niet weg dat dit hele burn-out gedoe me inmiddels vrij depressief begint te maken.
Eigenlijk ben ik al vier jaar ‘uit de running’. Toen ik eindelijk grotendeels hersteld was van mijn eerste burn-out heb ik een paar maanden kunnen genieten van een beter leven (al was de nasleep van de b-o ook niet altijd makkelijk), waarna ik dus weer onderuit ben gegaan. Ik ben inmiddels langzaam maar zeker weer aan het opkrabbelen, maar ik merk steeds meer dat de rek eruit begint te raken. Het continue vechten, steeds weer op je bek gaan, vrienden en familie die er niets meer van begrijpen en er geen geduld meer voor hebben, het vertrouwen in mezelf dat steeds minder wordt, de levenslust die verdwijnt (want als het leven steeds zo’n struggle is, waar doe je het dan voor?).
Ik betrap mezelf regelmatig op depressieve gedachten. Niet in de trant van ik wil dood, maar meer van: het zou fijn zijn om er gewoon even niet te zijn, totdat ik weer beter ben. Ik schrik daarvan, want depressief zijn heeft nooit in mijn aard gezeten. Ik ben over het algemeen een gevoelig maar positief persoon die intens kan genieten van kleine dingen. Maar het wordt wel steeds moeilijker op deze manier.
Ik heb een psycholoog, dus ik wil hier gewoon even mijn hart luchten. En liever nog praten met andere vrouwen die dit tijdens hun burn-out herkennen. Het moeilijkste vind ik de onverwachte crashdagen. Zit je er weer even lekker in, denk je dat het vanaf nu allemaal beter zal zijn, lig je een dag later plotseling weer lamlendig op de bank, amper in staat je eigen eten klaar te maken. En dan begint het hele riedeltje weer opnieuw.
Eigenlijk ben ik al vier jaar ‘uit de running’. Toen ik eindelijk grotendeels hersteld was van mijn eerste burn-out heb ik een paar maanden kunnen genieten van een beter leven (al was de nasleep van de b-o ook niet altijd makkelijk), waarna ik dus weer onderuit ben gegaan. Ik ben inmiddels langzaam maar zeker weer aan het opkrabbelen, maar ik merk steeds meer dat de rek eruit begint te raken. Het continue vechten, steeds weer op je bek gaan, vrienden en familie die er niets meer van begrijpen en er geen geduld meer voor hebben, het vertrouwen in mezelf dat steeds minder wordt, de levenslust die verdwijnt (want als het leven steeds zo’n struggle is, waar doe je het dan voor?).
Ik betrap mezelf regelmatig op depressieve gedachten. Niet in de trant van ik wil dood, maar meer van: het zou fijn zijn om er gewoon even niet te zijn, totdat ik weer beter ben. Ik schrik daarvan, want depressief zijn heeft nooit in mijn aard gezeten. Ik ben over het algemeen een gevoelig maar positief persoon die intens kan genieten van kleine dingen. Maar het wordt wel steeds moeilijker op deze manier.
Ik heb een psycholoog, dus ik wil hier gewoon even mijn hart luchten. En liever nog praten met andere vrouwen die dit tijdens hun burn-out herkennen. Het moeilijkste vind ik de onverwachte crashdagen. Zit je er weer even lekker in, denk je dat het vanaf nu allemaal beter zal zijn, lig je een dag later plotseling weer lamlendig op de bank, amper in staat je eigen eten klaar te maken. En dan begint het hele riedeltje weer opnieuw.
dinsdag 17 september 2024 om 19:05
dinsdag 17 september 2024 om 19:13
Is dat je eigen oordeel?aagjeheefteenvraagje schreef: ↑17-09-2024 17:57Ik zit nu in mijn tweede burn-out en ik hoor je denken: hoe kun je in godsnaam twee keer een burn-out krijgen?
Want dat denkt waarschijnlijk helemaal niemand.
Ik denk: je zal wel veel meegemaakt hebben, dat je altijd maar zo hebt moeten overleven en strijden. Dat je nu zo moe bent.
Herstellen van ongezonde leefpatronen duurt vele jaren, weet niet hoe oud je bent maar stel dat je al 30+ jaar jezelf uitput, dan ben je niet in een jaartje of twee hersteld.
Vaak gaan we eerst door op de oude voet met slechts wat kleine tweaks en moeten we nog twee, drie, vier keer onderuit en echt de bodem raken voordat we iets anders leren te doen. Zo is een mens. Dat is jou niet te verwijten.
Er is trouwens ook een burnout topic dacht ik, vrij actueel?
dinsdag 17 september 2024 om 19:31
Ja het is wel wat ik zelf altijd dacht over mensen die een tweede burn-out krijgen. Wat dom, dacht ik dan. Maar snap het nu helaas wel.bijtie schreef: ↑17-09-2024 19:13Is dat je eigen oordeel?
Want dat denkt waarschijnlijk helemaal niemand.
Ik denk: je zal wel veel meegemaakt hebben, dat je altijd maar zo hebt moeten overleven en strijden. Dat je nu zo moe bent.
Herstellen van ongezonde leefpatronen duurt vele jaren, weet niet hoe oud je bent maar stel dat je al 30+ jaar jezelf uitput, dan ben je niet in een jaartje of twee hersteld.
Vaak gaan we eerst door op de oude voet met slechts wat kleine tweaks en moeten we nog twee, drie, vier keer onderuit en echt de bodem raken voordat we iets anders leren te doen. Zo is een mens. Dat is jou niet te verwijten.
Er is trouwens ook een burnout topic dacht ik, vrij actueel?
Fijn hoe je het proces ‘ontleedt’. Op mijn 30e raakte ik voor het eerst opgebrand. Niet per se veel meegemaakt hoor, wel HSP en AD(H)D waardoor mijn omgang met de wereld om me heen soms wat ingewikkeld/moeizaam is. Ik hoop wel dat het bij deze twee burn-outs blijft, wil echt niet nog een derde of vierde keer onderuit…
Maar fijn om zo’n begripvolle reactie te lezen
dinsdag 17 september 2024 om 19:32
Ja het is wel wat ik zelf altijd dacht over mensen die een tweede burn-out krijgen. Wat dom, dacht ik dan. Maar snap het nu helaas wel.bijtie schreef: ↑17-09-2024 19:13Is dat je eigen oordeel?
Want dat denkt waarschijnlijk helemaal niemand.
Ik denk: je zal wel veel meegemaakt hebben, dat je altijd maar zo hebt moeten overleven en strijden. Dat je nu zo moe bent.
Herstellen van ongezonde leefpatronen duurt vele jaren, weet niet hoe oud je bent maar stel dat je al 30+ jaar jezelf uitput, dan ben je niet in een jaartje of twee hersteld.
Vaak gaan we eerst door op de oude voet met slechts wat kleine tweaks en moeten we nog twee, drie, vier keer onderuit en echt de bodem raken voordat we iets anders leren te doen. Zo is een mens. Dat is jou niet te verwijten.
Er is trouwens ook een burnout topic dacht ik, vrij actueel?
Fijn hoe je het proces ‘ontleedt’. Op mijn 30e raakte ik voor het eerst opgebrand. Niet per se veel meegemaakt hoor, wel HSP en AD(H)D waardoor mijn omgang met de wereld om me heen soms wat ingewikkeld/moeizaam is. Ik hoop wel dat het bij deze twee burn-outs blijft, wil echt niet nog een derde of vierde keer onderuit…
Maar fijn om zo’n begripvolle reactie te lezen
dinsdag 17 september 2024 om 19:32
Ja het is wel wat ik zelf altijd dacht over mensen die een tweede burn-out krijgen. Wat dom, dacht ik dan. Maar snap het nu helaas wel.bijtie schreef: ↑17-09-2024 19:13Is dat je eigen oordeel?
Want dat denkt waarschijnlijk helemaal niemand.
Ik denk: je zal wel veel meegemaakt hebben, dat je altijd maar zo hebt moeten overleven en strijden. Dat je nu zo moe bent.
Herstellen van ongezonde leefpatronen duurt vele jaren, weet niet hoe oud je bent maar stel dat je al 30+ jaar jezelf uitput, dan ben je niet in een jaartje of twee hersteld.
Vaak gaan we eerst door op de oude voet met slechts wat kleine tweaks en moeten we nog twee, drie, vier keer onderuit en echt de bodem raken voordat we iets anders leren te doen. Zo is een mens. Dat is jou niet te verwijten.
Er is trouwens ook een burnout topic dacht ik, vrij actueel?
Fijn hoe je het proces ‘ontleedt’. Op mijn 30e raakte ik voor het eerst opgebrand. Niet per se veel meegemaakt hoor, wel HSP en AD(H)D waardoor mijn omgang met de wereld om me heen soms wat ingewikkeld/moeizaam is. Ik hoop wel dat het bij deze twee burn-outs blijft, wil echt niet nog een derde of vierde keer onderuit…
Maar fijn om zo’n begripvolle reactie te lezen
dinsdag 17 september 2024 om 19:45
Ik wil hier even reageren omdat ik deze gevoelens erg herken.
Het ging bij mij eindelijk beter pas toen ik stopte met de pil en overging op de hormoonspiraal. Dat ging 4 jaar goed en toen voelde ik mij weer totaal lusteloos, uitgeput en ongelukkig. Spiraal is er nu uit en ik voel me langzaamaan weer lichter (qua emoties).
Ik zeg zeker niet dat je depressief/ burn-out bent door de hormonen, maar dit kan echt als katalysator werken. Net als niet sporten, zelf had ik daar gewoonweg de energie niet voor. Die komt dus nu ook weer langzaam terug. Zelf ben ik dus ook nog aan het herstellen (voor de 2e keer). Ik wil dit het liefst aan iedereen laten weten die de pil slikt/hormonen gebruikt en zich ongelukkig voelt, er is in mijn ogen te weinig aandacht voor.
Het ging bij mij eindelijk beter pas toen ik stopte met de pil en overging op de hormoonspiraal. Dat ging 4 jaar goed en toen voelde ik mij weer totaal lusteloos, uitgeput en ongelukkig. Spiraal is er nu uit en ik voel me langzaamaan weer lichter (qua emoties).
Ik zeg zeker niet dat je depressief/ burn-out bent door de hormonen, maar dit kan echt als katalysator werken. Net als niet sporten, zelf had ik daar gewoonweg de energie niet voor. Die komt dus nu ook weer langzaam terug. Zelf ben ik dus ook nog aan het herstellen (voor de 2e keer). Ik wil dit het liefst aan iedereen laten weten die de pil slikt/hormonen gebruikt en zich ongelukkig voelt, er is in mijn ogen te weinig aandacht voor.
dinsdag 17 september 2024 om 19:49
Was jij niet degene die haar lichaam niet goed kon voelen? Ik denk dat dat iets is waarmee je aan de slag kan. Zonder goed te kunnen voelen, kan je ook niet voelen of je over je eigen grenzen heen gaat. En loop je leeg omdat je niet weet of iets je veel of weinig energie kost.
En sterkte natuurlijk. Het is naar. Ik heb me ook 500 keer aan dezelfde steen gestoten en dat hele proces heeft jaren geduurd en gaat nu eigenlijk nog steeds verder.
Die crash dagen zijn kut. Als me dat gebeurt zie ik de wereld ook heel zwart. Gelukkig klaart ie ook weer wat sneller op tegenwoordig.
En sterkte natuurlijk. Het is naar. Ik heb me ook 500 keer aan dezelfde steen gestoten en dat hele proces heeft jaren geduurd en gaat nu eigenlijk nog steeds verder.
Die crash dagen zijn kut. Als me dat gebeurt zie ik de wereld ook heel zwart. Gelukkig klaart ie ook weer wat sneller op tegenwoordig.
dinsdag 17 september 2024 om 19:54
Interessant dat het topic nu richting hormonen gaat, dus ik ga toch maar wat specifieker in op mijn verhaal. Mijn tweede burn-out (die van nu dus) is namelijk - denk ik - ook deels hormoongerelateerd, al was het meer de aanleiding en niet de oorzaak. De ergste klachten ontstonden namelijk vlak nadat ik met de pil was gestopt. Weet niet of het een hormonale disbalans was door stoppen met de pil of de hormonale fluctueringen waar mijn lichaam sindsdien elke maand doorheen ging. Maar om die reden ben ik juist weer met de pil begonnen, om wat stabieler te worden. Al vraag ik me soms wel af wat het jarenlang slikken van de pil met mijn stressgevoeligheid doet en heeft gedaan.Toetie schreef: ↑17-09-2024 19:45Ik wil hier even reageren omdat ik deze gevoelens erg herken.
Het ging bij mij eindelijk beter pas toen ik stopte met de pil en overging op de hormoonspiraal. Dat ging 4 jaar goed en toen voelde ik mij weer totaal lusteloos, uitgeput en ongelukkig. Spiraal is er nu uit en ik voel me langzaamaan weer lichter (qua emoties).
Ik zeg zeker niet dat je depressief/ burn-out bent door de hormonen, maar dit kan echt als katalysator werken. Net als niet sporten, zelf had ik daar gewoonweg de energie niet voor. Die komt dus nu ook weer langzaam terug. Zelf ben ik dus ook nog aan het herstellen (voor de 2e keer). Ik wil dit het liefst aan iedereen laten weten die de pil slikt/hormonen gebruikt en zich ongelukkig voelt, er is in mijn ogen te weinig aandacht voor.
dinsdag 17 september 2024 om 21:14
Het kan een paar jaar duren voor je helemaal hersteld bent.
Ik las eens ergens dat als je je beter voelt wanneer je herstellende bent, je niet meteen van alles moet ondernemen. De energie die dat je kost is teveel omdat je nog herstellende bent. Die gedachte hielp mij wel, ik wilde me maar al te graag weer goed voelen en van alles doen.
Ik las eens ergens dat als je je beter voelt wanneer je herstellende bent, je niet meteen van alles moet ondernemen. De energie die dat je kost is teveel omdat je nog herstellende bent. Die gedachte hielp mij wel, ik wilde me maar al te graag weer goed voelen en van alles doen.
dinsdag 17 september 2024 om 21:39
Ik zit nu in een milde depressie ten gevolge van overbelasting (burn out).
En moet zeggen dat ik dat best lastig vind. Heb een paar weken niet gewerkt en bouw dat nu weer op in overleg met de bedrijfsarts.
Heb zoveel momenten dat ik mij slecht voel.
Kan het allemaal gewoon niet relativeren.
Ik ben altijd juist zo positief, en nu? Alles is slecht.
En moet zeggen dat ik dat best lastig vind. Heb een paar weken niet gewerkt en bouw dat nu weer op in overleg met de bedrijfsarts.
Heb zoveel momenten dat ik mij slecht voel.
Kan het allemaal gewoon niet relativeren.
Ik ben altijd juist zo positief, en nu? Alles is slecht.
dinsdag 17 september 2024 om 22:18
Het kan en en; en een enorme keldering in je hormonen en dan ook nog je natuurlijke cyclus die dus, als je 35 plus bent (ben je dat?) echt wel steeds pittiger kan worden. Ik voel mij echt heel heel veel beter sinds ik Hormone Replacing Therapy heb; misschien heb je er wat aan & kun je het eens googlenaagjeheefteenvraagje schreef: ↑17-09-2024 19:54Interessant dat het topic nu richting hormonen gaat, dus ik ga toch maar wat specifieker in op mijn verhaal. Mijn tweede burn-out (die van nu dus) is namelijk - denk ik - ook deels hormoongerelateerd, al was het meer de aanleiding en niet de oorzaak. De ergste klachten ontstonden namelijk vlak nadat ik met de pil was gestopt. Weet niet of het een hormonale disbalans was door stoppen met de pil of de hormonale fluctueringen waar mijn lichaam sindsdien elke maand doorheen ging. Maar om die reden ben ik juist weer met de pil begonnen, om wat stabieler te worden. Al vraag ik me soms wel af wat het jarenlang slikken van de pil met mijn stressgevoeligheid doet en heeft gedaan.
dinsdag 17 september 2024 om 23:46
Lijkt me nogsteeds zinvol om te onderzoeken wat je hormonen doen met je klachten.
Ik wil je niet in de put praten maat met de pil had ik 24/7 pms. Zonder gelukkig maar 1 week.
Ik kan je teunisbloemolie aanraden om een keer te proberen.
Wees vooral lief voor jezelf. Ik herken het stukje hsp en adhd ook al heeft t bij mij een andere grondoorzaak.
#dat noemen wij niet raar, dat vinden wij alleen maar heel bijzonder
zaterdag 21 september 2024 om 14:01
Ik zit inmiddels al een jaar thuis, in het begin was ik niks waard, ik sliep helemaal niet meer en kreeg toen ook zwarte gedachtes, maar dat is logisch wanneer je helemaal uitgeput ben. Ik had ook elke dag paniekaanvallen en een angststoornis gecreëerd. Op een gegeven moment dacht ik echt, als dit het is dan hoeft het voor mij niet meer. (Ik was echt het tegenovergestelde van de persoon wie ik was).
Inmiddels gaat het iets beter, ik ben onlangs ook gestopt met de pil en heb het idee dat dit wel beter is… ik heb minder diepe dalen en een rustiger zenuwstelsel, ik stond non stop aan. Ik heb veel therapie om weer terug te komen bij het gevoel in mijn lichaam want dat was (ben) ik ook helemaal kwijt.
Wat de buitenwereld er van vind heb ik inmiddels los gelaten (ook wat mijn familie er van vind) het helpt mij namelijk niet verder. Zij kunnen zich helaas wat minder goed in andere mensen verplaatsen. Dit heeft mij enigszins iets meer rust gegeven, ik kan het niet afdwingen dat ze vragen hoe het met mij gaat. Ik heb al genoeg aan mijzelf. Ik denk dat mensen zonder deze ervaring het ook nooit kunnen begrijpen hoe diep je ineens kan zitten. Je moet het echt zelf meegemaakt hebben.
Ik denk dat ik nooit meer 100% zal genezen en altijd gevoelig zal blijven voor een terugval, daarom is het ook belangrijk om goed te kunnen voelen wanneer je over je grenzen gaat zodat je deze beter kan bewaken. Neem je tijd, het is zwaar… een jaar geleden zag ik echt geen einde aan die donkere tunnel, inmiddels wel.
Inmiddels gaat het iets beter, ik ben onlangs ook gestopt met de pil en heb het idee dat dit wel beter is… ik heb minder diepe dalen en een rustiger zenuwstelsel, ik stond non stop aan. Ik heb veel therapie om weer terug te komen bij het gevoel in mijn lichaam want dat was (ben) ik ook helemaal kwijt.
Wat de buitenwereld er van vind heb ik inmiddels los gelaten (ook wat mijn familie er van vind) het helpt mij namelijk niet verder. Zij kunnen zich helaas wat minder goed in andere mensen verplaatsen. Dit heeft mij enigszins iets meer rust gegeven, ik kan het niet afdwingen dat ze vragen hoe het met mij gaat. Ik heb al genoeg aan mijzelf. Ik denk dat mensen zonder deze ervaring het ook nooit kunnen begrijpen hoe diep je ineens kan zitten. Je moet het echt zelf meegemaakt hebben.
Ik denk dat ik nooit meer 100% zal genezen en altijd gevoelig zal blijven voor een terugval, daarom is het ook belangrijk om goed te kunnen voelen wanneer je over je grenzen gaat zodat je deze beter kan bewaken. Neem je tijd, het is zwaar… een jaar geleden zag ik echt geen einde aan die donkere tunnel, inmiddels wel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
