Psyche
alle pijlers
Dwangmatig goedmaken/verifiëren goed is
woensdag 21 februari 2024 om 21:34
Hai, eerste topic hier maar lees al heel lang mee. Ik loop ergens tegenaan en ik weet niet zo goed hoe ik dit patroon doorbreek.
Ik ben sinds 2 jaar in therapie voor c-ptss, dissociatie, auto-mutilatie, OCD en hechtingsproblematiek (gedesorganiseerd). Het hele therapie gebeuren valt me zwaar, het leren vertrouwen, openstellen, delen, maar ook het voor mezelf durven toegeven, het mezelf niet verwijten, mezelf niet te haten. De therapeut te zien als veilig. Ene keer lukt het en klamp ik me vast, andere keer is het wantrouwen en mijn muur torenhoog. Is weinig met me te bereiken hoe ik ben. Soms voelt het alsof het meer vertrouwen juist zorgt voor meer angsten. Ik merk alleen dat waar ik al jaren last heb van OCD, dingen controleren nalopen etc etc het zich steeds meer uit in controleren of het nog goed is. Bij iedereen. En normaal doe ik wat anderen willen en verwachten maar bij psych juist niet. Omdat dan giga in weerstand schiet. Vervolgens moet ik dit goedmaken en blijven verifiëren want ik doe het fout en nu gaat zij ook zien dat ik het niet waard ben. Maar echt giga obsessief. Ik wil gerustgesteld worden en tegelijkertijd lukt dat niet want moet blijven checken. Ik word zo moe van mezelf, soms weet ik niet of ik beter kan worden. Het leefbaar wordt.. maar ik heb 3 kinderen. Hoe geef ik mezelf die schop onder m’n hol als alles zo tegenstrijdig is. Ik ben echt op. Iemand enig idee? Sorry hier vraag maar ik weet het niet meer. Ben al aan medicatie. Maar mijn ik sijpelt overal doorheen. Dank voor wie moeite neem dit te lezen..
Ik ben sinds 2 jaar in therapie voor c-ptss, dissociatie, auto-mutilatie, OCD en hechtingsproblematiek (gedesorganiseerd). Het hele therapie gebeuren valt me zwaar, het leren vertrouwen, openstellen, delen, maar ook het voor mezelf durven toegeven, het mezelf niet verwijten, mezelf niet te haten. De therapeut te zien als veilig. Ene keer lukt het en klamp ik me vast, andere keer is het wantrouwen en mijn muur torenhoog. Is weinig met me te bereiken hoe ik ben. Soms voelt het alsof het meer vertrouwen juist zorgt voor meer angsten. Ik merk alleen dat waar ik al jaren last heb van OCD, dingen controleren nalopen etc etc het zich steeds meer uit in controleren of het nog goed is. Bij iedereen. En normaal doe ik wat anderen willen en verwachten maar bij psych juist niet. Omdat dan giga in weerstand schiet. Vervolgens moet ik dit goedmaken en blijven verifiëren want ik doe het fout en nu gaat zij ook zien dat ik het niet waard ben. Maar echt giga obsessief. Ik wil gerustgesteld worden en tegelijkertijd lukt dat niet want moet blijven checken. Ik word zo moe van mezelf, soms weet ik niet of ik beter kan worden. Het leefbaar wordt.. maar ik heb 3 kinderen. Hoe geef ik mezelf die schop onder m’n hol als alles zo tegenstrijdig is. Ik ben echt op. Iemand enig idee? Sorry hier vraag maar ik weet het niet meer. Ben al aan medicatie. Maar mijn ik sijpelt overal doorheen. Dank voor wie moeite neem dit te lezen..
donderdag 22 februari 2024 om 07:26
Goedemorgen Blue!
Hier ook een cptsser. (Eerder ook dissociatie, maar dat heb ik niet meer)
Ik herken veel van wat je schrijft en ben volop met dit thema bezig. Dit ligt bij mij in het opgeven van het hopen dat ik ooit erkenning ga krijgen van mijn familie. Dit doet veel pijn, maar geeft uiteindelijk de ruimte om erkenning uit mezelf te gaan halen en mezelf oké te vinden. Ik deed altijd wat ik dacht dat een ander van me verwachtte en dan nog een stapje extra. Het perfectionisme en de faalangst zitten me nu in de weg. Ik krijg binnenkort schematherapie voor deze onderdelen. Ook het afstraffen van mezelf als het niet goed zou zijn..
Ik kan steeds beter al iets goed vinden van mezelf en het daarbij laten.
Het aantrekken en afstoten heb ik in mindere mate, maar vind ik ook niet zo gek. Verlatings- en bindingsangst tegelijkertijd. Dat zorgt voor tegenstrijdigheid. Als iemand dichtbij komt voelt het onveiliger waardoor je wilt afstoten, terwijl je vervolgens weer bang bent om verlaten te worden. Dissociatie kan hierbij ook een rol spelen, dat ligt eraan in welke vorm je dat hebt.
Dus eigenlijk is het laatste wat je nodig hebt een schop onder je kont. Je bent heel goed bezig en mag juist lief voor jezelf zijn! Het is een lang proces en vergt veel energie.
Bij mij helpt en hielp het erg om alles te begrijpen waar gedrag en gedachten vandaan komen. Als je wil kan ik je een boek adviseren. Wellicht even bespreken met behandelaar. Ik heb dat boek vanuit mijn behandeling geadviseerd gekregen.
Veel succes en sterkte!
Hier ook een cptsser. (Eerder ook dissociatie, maar dat heb ik niet meer)
Ik herken veel van wat je schrijft en ben volop met dit thema bezig. Dit ligt bij mij in het opgeven van het hopen dat ik ooit erkenning ga krijgen van mijn familie. Dit doet veel pijn, maar geeft uiteindelijk de ruimte om erkenning uit mezelf te gaan halen en mezelf oké te vinden. Ik deed altijd wat ik dacht dat een ander van me verwachtte en dan nog een stapje extra. Het perfectionisme en de faalangst zitten me nu in de weg. Ik krijg binnenkort schematherapie voor deze onderdelen. Ook het afstraffen van mezelf als het niet goed zou zijn..
Ik kan steeds beter al iets goed vinden van mezelf en het daarbij laten.
Het aantrekken en afstoten heb ik in mindere mate, maar vind ik ook niet zo gek. Verlatings- en bindingsangst tegelijkertijd. Dat zorgt voor tegenstrijdigheid. Als iemand dichtbij komt voelt het onveiliger waardoor je wilt afstoten, terwijl je vervolgens weer bang bent om verlaten te worden. Dissociatie kan hierbij ook een rol spelen, dat ligt eraan in welke vorm je dat hebt.
Dus eigenlijk is het laatste wat je nodig hebt een schop onder je kont. Je bent heel goed bezig en mag juist lief voor jezelf zijn! Het is een lang proces en vergt veel energie.
Bij mij helpt en hielp het erg om alles te begrijpen waar gedrag en gedachten vandaan komen. Als je wil kan ik je een boek adviseren. Wellicht even bespreken met behandelaar. Ik heb dat boek vanuit mijn behandeling geadviseerd gekregen.
Veel succes en sterkte!
donderdag 22 februari 2024 om 09:40
Wat knap van je dat je al zulke stappen maakt en wat milder voor jezelf bent purplemauve. Moeilijk om te accepteren dat je geen erkenning gaat krijgen maar super dat je een poging doet om jezelf wel die erkenning te geven en naar te leven. Dat perfectionisme en faalangst is heel herkenbaar, zolang ik doe wat de ander verwacht of nodig heeft + net dat schepje extra (in doen of in gedrag) en dat al leidraad houden voor goed is zo vermoeiend. Maar als ik dat niet meer doe is het dus fout. En als het fout is moet ik het goedmaken.. het zijn zulke ingesleten en bijna met mezelf vergroeide overtuigingen dat het zo moeilijk is dat los te laten. Zelf heb ik heel veel moeite met erkenning geven aan wat er allemaal gebeurd is in m’n jeugd. Ik heb geleerd dat ik me aanstel en aanpas. Ik heb geleerd dat dat zo hoort. Als dat niet klopt wat zegt dat dan over al die anderen? Dus empathie voor mezelf maar ook naar mij toe wantrouw ik heel erg. Erg moeilijk in therapie nu, alles wat aardig gezegd of bevestigd wordt kat ik daarna af in de trant ‘dat moet je zeggen want volledige acceptatie van de patiënt etc etc’ ik ben echt kut om mee te werken.
Lief dat je zegt dat ik juist aardiger moet zijn voor mezelf. Dat is zo moeilijk. Ik ben heel benieuwd naar het boek dus als je titel kan doorgeven graag. Ook ben ik heel benieuwd wat schematherapie je gaat brengen. Hoop veel goeds
Lief dat je zegt dat ik juist aardiger moet zijn voor mezelf. Dat is zo moeilijk. Ik ben heel benieuwd naar het boek dus als je titel kan doorgeven graag. Ook ben ik heel benieuwd wat schematherapie je gaat brengen. Hoop veel goeds
donderdag 22 februari 2024 om 11:26
Dat zijn de zogenoemde overlevingsdelen..
Ik ben daar de laatste weken veel over aan het lezen.
Op het moment dat we trauma doormaken creeert ons brein overlevingsmechanismen om ons te beschermen.
Dat is vaak de enige manier om te kunnen omgaan met een traumatische gebeurtenis en dus ook volkomen normaal dat dit gebeurt.
Het probleem is dat dit te lang doorwerkt, terwijl je allang niet meer in een gevaarlijke situatie bevindt en daar kun je veel last van ondvervinden in je latere leven.
Het brein verkeert als het ware in een permanente vechten/bevriezen modus.
Overdreven meegaand zijn is zo een voorbeeld van een overlevingsmechanisme dit doe je in de hoop aardig te worden gevonden/uit angst voor negatieve oordelen en/of gevolgen.
De reden dat jij bij je therapeut juist weer defensief reageert is omdat zij het muurtje probeert af te breken wat jouw brein om jou heen heeft gebouwd tijdens de traumatische gebeurtenissen en dat voelt dreigend voor de overlevingsdelen in jou.
Overlevingsdelen gaan ver om de mechanismen in stand te houden
De psych weet dus precies wat er gebeurt als jij opeens heftig reageert en weet (als het goed is) ook hoe ze daarmee om moet gaan.
Dit is door mijn behandelaar destijds nooit echt uitgelegd; wat er nu precies gebeurt in mij en waarom, de verschillende lagen van het trauma, terwijl juist dat stukje inzicht heel helpend kan zijn om meer bewust te worden waarom je de dingen doet zoals je ze doet en vanuit dat stukje zelfkennis jezelf ook uit te dagen om het anders te doen i.p.v. het aanleren van trucjes wat in mijn geval slechts tijdelijk verlichting gaf.
Ik ben daar de laatste weken veel over aan het lezen.
Op het moment dat we trauma doormaken creeert ons brein overlevingsmechanismen om ons te beschermen.
Dat is vaak de enige manier om te kunnen omgaan met een traumatische gebeurtenis en dus ook volkomen normaal dat dit gebeurt.
Het probleem is dat dit te lang doorwerkt, terwijl je allang niet meer in een gevaarlijke situatie bevindt en daar kun je veel last van ondvervinden in je latere leven.
Het brein verkeert als het ware in een permanente vechten/bevriezen modus.
Overdreven meegaand zijn is zo een voorbeeld van een overlevingsmechanisme dit doe je in de hoop aardig te worden gevonden/uit angst voor negatieve oordelen en/of gevolgen.
De reden dat jij bij je therapeut juist weer defensief reageert is omdat zij het muurtje probeert af te breken wat jouw brein om jou heen heeft gebouwd tijdens de traumatische gebeurtenissen en dat voelt dreigend voor de overlevingsdelen in jou.
Overlevingsdelen gaan ver om de mechanismen in stand te houden
De psych weet dus precies wat er gebeurt als jij opeens heftig reageert en weet (als het goed is) ook hoe ze daarmee om moet gaan.
Dit is door mijn behandelaar destijds nooit echt uitgelegd; wat er nu precies gebeurt in mij en waarom, de verschillende lagen van het trauma, terwijl juist dat stukje inzicht heel helpend kan zijn om meer bewust te worden waarom je de dingen doet zoals je ze doet en vanuit dat stukje zelfkennis jezelf ook uit te dagen om het anders te doen i.p.v. het aanleren van trucjes wat in mijn geval slechts tijdelijk verlichting gaf.
donderdag 22 februari 2024 om 12:33
Eefje677, ik lees je graag tzt.
Lilly, bedankt voor je duidelijke uitleg. Wat vervelend dat jouw behandelaar dat nooit echt heeft uitgelegd. Frustrerend dat daardoor het herstel moeilijk was/is. Mijn behandelaar is gelukkig wel erg fijn en heeft veel uitgelegd. Helaas blijft er niet in terugvallen zo ontzettend moeilijk. Het stukje dwang maakt het hier ook nog eens veel moeilijker. Dwangmatig goedmaken, rumineren, controleren etc. Vanwege mijn gezin mag ik niet te ver doorschieten naar deze modus waar ik constant in verkeer. Vandaag heeft mijn behandelaar voorgesteld voor korte opname te gaan bij andere instelling. Een soort break. Althans van behandeling en thuis alle ballen hooghouden. Dus nu moet ik keuze maken. Ik vind het doodeng
Lilly, bedankt voor je duidelijke uitleg. Wat vervelend dat jouw behandelaar dat nooit echt heeft uitgelegd. Frustrerend dat daardoor het herstel moeilijk was/is. Mijn behandelaar is gelukkig wel erg fijn en heeft veel uitgelegd. Helaas blijft er niet in terugvallen zo ontzettend moeilijk. Het stukje dwang maakt het hier ook nog eens veel moeilijker. Dwangmatig goedmaken, rumineren, controleren etc. Vanwege mijn gezin mag ik niet te ver doorschieten naar deze modus waar ik constant in verkeer. Vandaag heeft mijn behandelaar voorgesteld voor korte opname te gaan bij andere instelling. Een soort break. Althans van behandeling en thuis alle ballen hooghouden. Dus nu moet ik keuze maken. Ik vind het doodeng
vrijdag 23 februari 2024 om 16:53
Ik zou nog wat uitgebreider reageren.
Ik zit nog aan het begin van diagnostiek en een traject (maar niet van de ellende) maar ik heb ook een gedesorganiseerd hechtingsprobleem en waarschijnlijk een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis. En wsl dysthymie. Ook trauma, maar weet niet of dat echt (c)PTSS is, zover zijn we nog niet. Dus. Snap wel beter nu dat ik het hele leven zo'n worsteling vind.
Ik herken in jouw verhaal het altijd goed willen doen bij een ander, en als je dat dan een keer niet doet, het meteen weer willen goedmaken en het niet kunnen loslaten tot je zeker weet dat je het hebt goed gemaakt. Perfectionisme en faalangst, en bang dat de ander boos is/wordt.
Niet zo zeer bij m'n therapeut overigens, ik ken haar net (al is het ook al voorgekomen dat ik in afweer schiet maar tot nu toe wel gelukt om dat dan meteen bespreekbaar te maken) maar wel in andere relaties (vooral partnerrelaties). Dodelijk vermoeiend. Een oplossing heb ik helaas ook niet. Ik ga binnenkort wsl starten met schematherapie en hoop op verbetering.
Wat voor therapie heb jij?
Een opname, kan me voorstellen dat dat spannend is. Het hangt er wsl helemaal vanaf in welke fase je zit maar ik geloof dat ik het nu met beide handen zou aangrijpen. Kom maar door, zal vast heftig en moeilijk zijn, maar ik heb zo genoeg van de worsteling die het nu op allerlei vlakken (waar niet eigenlijk?) steeds is.
PurpleMauve, ik ben ook wel geinteresseerd in je boekentip
Ik zit nog aan het begin van diagnostiek en een traject (maar niet van de ellende) maar ik heb ook een gedesorganiseerd hechtingsprobleem en waarschijnlijk een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis. En wsl dysthymie. Ook trauma, maar weet niet of dat echt (c)PTSS is, zover zijn we nog niet. Dus. Snap wel beter nu dat ik het hele leven zo'n worsteling vind.
Ik herken in jouw verhaal het altijd goed willen doen bij een ander, en als je dat dan een keer niet doet, het meteen weer willen goedmaken en het niet kunnen loslaten tot je zeker weet dat je het hebt goed gemaakt. Perfectionisme en faalangst, en bang dat de ander boos is/wordt.
Niet zo zeer bij m'n therapeut overigens, ik ken haar net (al is het ook al voorgekomen dat ik in afweer schiet maar tot nu toe wel gelukt om dat dan meteen bespreekbaar te maken) maar wel in andere relaties (vooral partnerrelaties). Dodelijk vermoeiend. Een oplossing heb ik helaas ook niet. Ik ga binnenkort wsl starten met schematherapie en hoop op verbetering.
Wat voor therapie heb jij?
Een opname, kan me voorstellen dat dat spannend is. Het hangt er wsl helemaal vanaf in welke fase je zit maar ik geloof dat ik het nu met beide handen zou aangrijpen. Kom maar door, zal vast heftig en moeilijk zijn, maar ik heb zo genoeg van de worsteling die het nu op allerlei vlakken (waar niet eigenlijk?) steeds is.
PurpleMauve, ik ben ook wel geinteresseerd in je boekentip
zaterdag 24 februari 2024 om 14:24
Ja! Ik dacht er net aan dat ik dat boek nog zou doorgeven. Het gaat om: Omgaan met traumagerelateerde dissociatie door Suzette Boon. Vaardigheidstraining voor patiënten en hun therapeuten.
Ik las elke keer de hoofdstukken over het thema waar ik mee bezig was/tegenaan liep. Ik herkende heel veel in het boek! Er staan ook oefeningen in na elk hoofdstuk.
Ik las elke keer de hoofdstukken over het thema waar ik mee bezig was/tegenaan liep. Ik herkende heel veel in het boek! Er staan ook oefeningen in na elk hoofdstuk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
