Psyche
alle pijlers
Een naar, droevig gevoel
maandag 31 mei 2010 om 17:26
Vanochtend ben ik niet naar mijn werk gegaan.
Ik voelde me niet lekker.
Geen duidelijke aanwijsbare klacht, geen griepverschijnselen of buikklachten of iets van dien aard.
Wel soms een beetje duizeligheid en het gevoel dat alles drie seconden later bij me binnenkomt dan dat het in werkelijkheid gebeurt.
Ik had in eerste instantie wel gewoon gedouched en de kinderen naar school geholpen, toen ik besloot dat het beter was om thuis te blijven.
Ik ben teruggegaan naar bed, en even na twee uur wakker geworden, met bonkende hoofdpijn en wat verhoging.
Naar beneden gegaan, boterhammetje gegeten en een kopje thee genomen, en een paracetamol.
En op dat moment overviel me een naar gevoel dat ik omschrijf als droevig, zo droevig dat het beangstigend is.
Er is geen reden voor, vertel ik mijzelf, waar komt dit vandaan en hoe gaat het weer weg?
Door normaal te doen, laat ik alvast eten gaan maken, er moeten morgen weer boodschappen gedaan worden, laat ik dat gaan plannen.
Maar het lijkt nutteloos, zinloos, ik kan me niet concentreren, de droefheid overheerst.
Ik ga naar de keuken en maak het eten voor vanmiddag alvast klaar. Ik heb totaal geen zin en fantasie, ik doe het omdat er gegeten moet worden, en vandaag is dat dus basic.
Wat een rotgevoel.
Ik heb altijd overal zin in, kijk vooruit, altijd plannetjes.
Denk aan de vakantie die ik geboekt heb, de afgelopen weken kon ik niet wachten totdat het zover is, op dit moment kan de vakantie me gestolen worden.
Ik moet morgen maar weer gewoon naar mijn werk gaan.
Ik wilde dat ik puf had om mijn strijkplank op te zetten, een wasje weg te vouwen, de stapeltjes in de kast te leggen met het geurtje waar ik zo van kan genieten, maar ik heb het nu niet in me.
Diegene die ik nu ben, die ken ik helemaal niet.
Ik wil mezelf weer zijn.
Het zal toch weer over gaan...
Ik voelde me niet lekker.
Geen duidelijke aanwijsbare klacht, geen griepverschijnselen of buikklachten of iets van dien aard.
Wel soms een beetje duizeligheid en het gevoel dat alles drie seconden later bij me binnenkomt dan dat het in werkelijkheid gebeurt.
Ik had in eerste instantie wel gewoon gedouched en de kinderen naar school geholpen, toen ik besloot dat het beter was om thuis te blijven.
Ik ben teruggegaan naar bed, en even na twee uur wakker geworden, met bonkende hoofdpijn en wat verhoging.
Naar beneden gegaan, boterhammetje gegeten en een kopje thee genomen, en een paracetamol.
En op dat moment overviel me een naar gevoel dat ik omschrijf als droevig, zo droevig dat het beangstigend is.
Er is geen reden voor, vertel ik mijzelf, waar komt dit vandaan en hoe gaat het weer weg?
Door normaal te doen, laat ik alvast eten gaan maken, er moeten morgen weer boodschappen gedaan worden, laat ik dat gaan plannen.
Maar het lijkt nutteloos, zinloos, ik kan me niet concentreren, de droefheid overheerst.
Ik ga naar de keuken en maak het eten voor vanmiddag alvast klaar. Ik heb totaal geen zin en fantasie, ik doe het omdat er gegeten moet worden, en vandaag is dat dus basic.
Wat een rotgevoel.
Ik heb altijd overal zin in, kijk vooruit, altijd plannetjes.
Denk aan de vakantie die ik geboekt heb, de afgelopen weken kon ik niet wachten totdat het zover is, op dit moment kan de vakantie me gestolen worden.
Ik moet morgen maar weer gewoon naar mijn werk gaan.
Ik wilde dat ik puf had om mijn strijkplank op te zetten, een wasje weg te vouwen, de stapeltjes in de kast te leggen met het geurtje waar ik zo van kan genieten, maar ik heb het nu niet in me.
Diegene die ik nu ben, die ken ik helemaal niet.
Ik wil mezelf weer zijn.
Het zal toch weer over gaan...
maandag 31 mei 2010 om 18:49
Hoofdpijn is er nog steeds, dus die paracetamol heeft geen zin gehad.
Inmiddels wel lekker gegeten, mezelf ertoe gezet nog een eitje hard te koken voor bovenop de spinazie (nou, nou, zo, zo, dat is me wat) en een plak ontbijtkoek door de jus bij het suddervlees.
De kinderen vonden het heerlijk en dat doet me ook weer goed.
Over PMS, en twee drie dagen per maand gesproken, ik begin een beetje een vermoeden te krijgen.
Zoals nu heb ik me maanden gevoeld, tijdens mijn eerste zwangerschap.
Achteraf denk ik dat dit een zwangerschaps depressie geweest is.
D elaatste tijd ben ik vrij onregelmatig ongesteld, de laatste keer was ik het na twee weken alweer, en ik liep me de laatste dagen wel af te vragen waar ik ongeveer in een normale cyclus zou zitten.
Gezien mijn leeftijd (46) heeft het misschien wel met hormonen te maken.
VC je hebt gelijk hoor, ik wil er wel op uit, maar in aanmerking genomen dat ik me heb ziekgemeld ben ik altijd bang dat ik dan net iemand van mijn werk tegenkom.
Ik heb me wel voorgenomen dat ik het morgen wel weer ga proberen om in de normale routine te blijven en dan kan ik vanavond wel een blokje om gaan om een frisse neus te halen.
Inmiddels wel lekker gegeten, mezelf ertoe gezet nog een eitje hard te koken voor bovenop de spinazie (nou, nou, zo, zo, dat is me wat) en een plak ontbijtkoek door de jus bij het suddervlees.
De kinderen vonden het heerlijk en dat doet me ook weer goed.
Over PMS, en twee drie dagen per maand gesproken, ik begin een beetje een vermoeden te krijgen.
Zoals nu heb ik me maanden gevoeld, tijdens mijn eerste zwangerschap.
Achteraf denk ik dat dit een zwangerschaps depressie geweest is.
D elaatste tijd ben ik vrij onregelmatig ongesteld, de laatste keer was ik het na twee weken alweer, en ik liep me de laatste dagen wel af te vragen waar ik ongeveer in een normale cyclus zou zitten.
Gezien mijn leeftijd (46) heeft het misschien wel met hormonen te maken.
VC je hebt gelijk hoor, ik wil er wel op uit, maar in aanmerking genomen dat ik me heb ziekgemeld ben ik altijd bang dat ik dan net iemand van mijn werk tegenkom.
Ik heb me wel voorgenomen dat ik het morgen wel weer ga proberen om in de normale routine te blijven en dan kan ik vanavond wel een blokje om gaan om een frisse neus te halen.
maandag 31 mei 2010 om 21:03
Meds, hoe doe jij dat dan als je dat iedere maand hebt?
Geef je eraan toe of ga je maar door zo goed en zo kwaad als het gaat?
Ik heb het gevoel dat ik vandaag het mezelf dan gegund heb, maar morgen hang ik het wel uit op mijn werk, en als dat vaker voor gaat komen kan ik me echt niet steeds ziek gaan melden, ze zien me aankomen.
Ik zou de proef op de som kunnen nemen en een middeltje kopen tegen overgangsverschijnselen. Als het dan helpt weet ik waar het markt is.
Geef je eraan toe of ga je maar door zo goed en zo kwaad als het gaat?
Ik heb het gevoel dat ik vandaag het mezelf dan gegund heb, maar morgen hang ik het wel uit op mijn werk, en als dat vaker voor gaat komen kan ik me echt niet steeds ziek gaan melden, ze zien me aankomen.
Ik zou de proef op de som kunnen nemen en een middeltje kopen tegen overgangsverschijnselen. Als het dan helpt weet ik waar het markt is.
maandag 31 mei 2010 om 22:01
quote:Perel schreef op 31 mei 2010 @ 22:00:
Ik heb net ergens zo'n testje besteld waarmee je kan testen of je in de overgang bent, werkt net als een zwangerschaptest alleen is het doel een ander resultaat.
En mocht het inderdaad zo zijn, dan stel ik me er wel op in.
Dat betekent dan geen toegeven, hoor, laat dat duidelijk zijn.
Nu ik er verder over nadenk vind ik zelf dat ik de laatste tijd soms ook best wel sjacherijnig ben, thuis, naar de kinderen toe.
Als ik dat dan zeg, jongens vinden jullie dat ik loop te zeuren, zeggen ze af en toe wel ja, terwijl ze vroeger zeiden, ja, maar dat kunnen we ons wel voorstellen hoor, want je hebt wel gelijk.
En dat het afvallen ook voor geen meter meer gaat.
Meds, ik wist niet dat jij ook al van die generatie was...
Ik heb net ergens zo'n testje besteld waarmee je kan testen of je in de overgang bent, werkt net als een zwangerschaptest alleen is het doel een ander resultaat.
En mocht het inderdaad zo zijn, dan stel ik me er wel op in.
Dat betekent dan geen toegeven, hoor, laat dat duidelijk zijn.
Nu ik er verder over nadenk vind ik zelf dat ik de laatste tijd soms ook best wel sjacherijnig ben, thuis, naar de kinderen toe.
Als ik dat dan zeg, jongens vinden jullie dat ik loop te zeuren, zeggen ze af en toe wel ja, terwijl ze vroeger zeiden, ja, maar dat kunnen we ons wel voorstellen hoor, want je hebt wel gelijk.
En dat het afvallen ook voor geen meter meer gaat.
Meds, ik wist niet dat jij ook al van die generatie was...
dinsdag 1 juni 2010 om 21:04
Vandaag gaan werken, vanochtend op de fiets de neiging bedwongen om rechtsomkeert te maken, maar niet gedaan natuurlijk.
Vandaag een echte 9 to 5, en ik was blij dat het mijn dagje alleen op kantoor was, hoefde geen sociale vaardigheden tentoon te spreiden. Dat viel alweer mee.
Voel me nog steeds wolkig in mijn hoofd, maar het doemdenken is er wel voor het grootste gedeelte af.
Nou, die test heb ik dus besteld, die rolt morgen gewoon door de brievenbus, en misschien is er toch iets zichtbaar waardoor ik weet waar die gemoedstoestand vandaan komt.
Ik zie wel.
Ik denk dat ik er gewoon maar rekening mee hou dat het mijn hormonen zijn die opspelen. Niet angstig van worden. Maar over laten waaien.
Vandaag een echte 9 to 5, en ik was blij dat het mijn dagje alleen op kantoor was, hoefde geen sociale vaardigheden tentoon te spreiden. Dat viel alweer mee.
Voel me nog steeds wolkig in mijn hoofd, maar het doemdenken is er wel voor het grootste gedeelte af.
Nou, die test heb ik dus besteld, die rolt morgen gewoon door de brievenbus, en misschien is er toch iets zichtbaar waardoor ik weet waar die gemoedstoestand vandaan komt.
Ik zie wel.
Ik denk dat ik er gewoon maar rekening mee hou dat het mijn hormonen zijn die opspelen. Niet angstig van worden. Maar over laten waaien.
