Psyche
alle pijlers
Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
dinsdag 1 november 2022 om 08:55
Zoals de titel al aangeeft: een gedeelde veilige plek om verder te kunnen schrijven en naar hartelust ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: voor iedereen die van avocado’s houdt, voor wie zijn hart wil luchten maar geen ruimte durft in te nemen, voor wie wacht op januari en voor wie dat niet alleen hoeft te doen. Hier mag het samen 
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 17-01-2024 22:33
10.73% gewijzigd
donderdag 29 juni 2023 om 15:47
Zoals jij je zoon omschrijft, zie ik een kind dat goed aanvoelt waar het zelf behoefte aan heeft en gelukkig van wordt. En blijkbaar slaagt hij er in om dat kringetje voor zichzelf voor elkaar te krijgen en heeft hij geen last van peer pressurePrettyBrave schreef: ↑29-06-2023 15:12Mooi verwoord, dankjewel voor dit inzicht!
Zo had ik het eigenlijk nog niet bekeken.
donderdag 29 juni 2023 om 15:49
Ik sluit me aan bij tyche. Ik word niet blij van bijvoorbeeld grote feesten, festivals, studentenverenigingen, uitgaan of sporten. En dat is prima. Ik word blij van andere dingen. Bijvoorbeeld lekker in m'n eentje thuis zijn. Met een vriendin urenlang hetzelfde spel spelen omdat we dat allebei heel leuk vinden. Of met een vriendin gewoon ergens wat drinken en een taartje eten. Zweedse puzzels met m'n vader. Als een debiel bij het balkon van de buren geluidjes staan maken omdat de katten zo cute zijn. In m'n eentje een spelletje doen of naar een café gaan om te lunchen en dan een boek lezen. Autorijden met m'n favoriete muziek.
Dingen die voor jou leuk en geweldig zijn, zijn dat niet automatisch voor een ander. En dingen kunnen ook in een andere vorm. Ik weet bijvoorbeeld niet wat je in gedachten hebt bij "geweldige vakanties met vrienden" maar dat klinkt voor mij als een vakantie met elke dag feestvieren. Daar maak je mij ook absoluut niet blij mee. Met één vriendin roadtrippen in natuurgebieden (en steden en mensen zoveel mogelijk vermijden omdat we daar geen zin in hebben) vind ik dan wél weer leuk. Dus dat valt voor mij onder "geweldige vakanties met vrienden".
Nouja, ieder dus zo z'n ding en ik denk ook dat dat voor het meeste geluk zorgt. Je eigen ding kunnen doen zonder dat iemand voor jou bepaalt wat je leuk zou moeten vinden of "wat hoort".
Dingen die voor jou leuk en geweldig zijn, zijn dat niet automatisch voor een ander. En dingen kunnen ook in een andere vorm. Ik weet bijvoorbeeld niet wat je in gedachten hebt bij "geweldige vakanties met vrienden" maar dat klinkt voor mij als een vakantie met elke dag feestvieren. Daar maak je mij ook absoluut niet blij mee. Met één vriendin roadtrippen in natuurgebieden (en steden en mensen zoveel mogelijk vermijden omdat we daar geen zin in hebben) vind ik dan wél weer leuk. Dus dat valt voor mij onder "geweldige vakanties met vrienden".
Nouja, ieder dus zo z'n ding en ik denk ook dat dat voor het meeste geluk zorgt. Je eigen ding kunnen doen zonder dat iemand voor jou bepaalt wat je leuk zou moeten vinden of "wat hoort".
Here am I in my little bubble
donderdag 29 juni 2023 om 15:59
Er moeten dingen veranderen. Want ik trek het niet meer. Voel me zo alleen en naar alle kanten getrokken worden. Dan moet doe naar sport, dan moet dit nog even af en dat moet gedaan worden voor dan en oh die vraagt om hulp.
Onze zieke kat is gisteren overleden en geen idee wat de reden echt was, maar loop nu al 2 dagen steeds te huilen. Alles bij elkaar misschien. En ook zo zielig voor het beestje.
Mensen praten en ik hoor het, maar mis ook stukken. Ik weet het niet meer.
Ziek melden is ook zo laf. En alles stapelt dan zo op. Niemand neemt de taken over en bij terugkomst moet ik dan inhaalslag doen.
Nog even 3 weken volhouden en dan heb ik vakantie. Dan goed op een rijtje krijgen hoe ik het leven wat leuker kan krijgen en makkelijker kan indelen.
Probeer jullie stukken te lezen, maar ik kan het niet. Sorry.
Wil wel in het algemeen zeggen dat de berichten die ik snap jullie kracht wil toewensen. Hopelijk komen jullie een stapje verder. Dit meen ik voor iedereen want je kut voelen is echt heel lastig.
Nu ga ik mij tot schoonmaken zetten. Wat een opgave.
Onze zieke kat is gisteren overleden en geen idee wat de reden echt was, maar loop nu al 2 dagen steeds te huilen. Alles bij elkaar misschien. En ook zo zielig voor het beestje.
Mensen praten en ik hoor het, maar mis ook stukken. Ik weet het niet meer.
Ziek melden is ook zo laf. En alles stapelt dan zo op. Niemand neemt de taken over en bij terugkomst moet ik dan inhaalslag doen.
Nog even 3 weken volhouden en dan heb ik vakantie. Dan goed op een rijtje krijgen hoe ik het leven wat leuker kan krijgen en makkelijker kan indelen.
Probeer jullie stukken te lezen, maar ik kan het niet. Sorry.
Wil wel in het algemeen zeggen dat de berichten die ik snap jullie kracht wil toewensen. Hopelijk komen jullie een stapje verder. Dit meen ik voor iedereen want je kut voelen is echt heel lastig.
Nu ga ik mij tot schoonmaken zetten. Wat een opgave.
donderdag 29 juni 2023 om 16:21
Monstrea: Je klinkt totaal overvraagd en daarbij ook nog eens de dood van je kat. Ik ben maanden overstuur geweest door de dood van mijn kat en heb echt moeten rouwen. Daar krijg jij duidelijk geen ruimte voor.
Kan je even gaan zitten en ademen en op rij zetten wat er ECHT MOET en schrappen wat voor de buhne of uit onzekerheid is? Sta je er alleen voor of durf je de hulp niet vragen?
Qua werk ben ik ook zo'n slechte: kan niet loslaten, moet, kan echt niet opgeven want dan.... Ik ben een tijd geleden nog net niet in de dwangbuis tot rust gemaand. En merk dat het echt wel kan. Ik 'mag' vanuit huis 's ochtends het team aansturen en 's middags 2 uurtjes afhandelen waarvan ik vind dat niemand anders dat kan (
). Wat blijkt: de organisatie loopt redelijk goed. Ik had te weinig vertrouwen in mijn eigen werk: het opbouwen van een stabiel en capabel team. Dat blijk ik toch redelijk voor elkaar gebokst te hebben afgelopen twee jaar. 
Kan je even gaan zitten en ademen en op rij zetten wat er ECHT MOET en schrappen wat voor de buhne of uit onzekerheid is? Sta je er alleen voor of durf je de hulp niet vragen?
Qua werk ben ik ook zo'n slechte: kan niet loslaten, moet, kan echt niet opgeven want dan.... Ik ben een tijd geleden nog net niet in de dwangbuis tot rust gemaand. En merk dat het echt wel kan. Ik 'mag' vanuit huis 's ochtends het team aansturen en 's middags 2 uurtjes afhandelen waarvan ik vind dat niemand anders dat kan (
). Wat blijkt: de organisatie loopt redelijk goed. Ik had te weinig vertrouwen in mijn eigen werk: het opbouwen van een stabiel en capabel team. Dat blijk ik toch redelijk voor elkaar gebokst te hebben afgelopen twee jaar.
donderdag 29 juni 2023 om 16:31
Bedankt voor je lieve reactie, OlleGrieze. Zo is het eigenlijk ook: hij trekt zich weinig aan van wat mensen denken, heeft geen last van groepsdruk en is niet veeleisend. Eigenlijk mag ik daar zooo blij mee zijn
Monstrea: Natuurlijk ben je super verdrietig door de dood van je kat. Dat is heel normaal, geef jezelf ook even die ruimte om te rouwen. Het gemis zal gewoon altijd blijven, maar het slijt wel.
Kun je even, tot aan je vakantie, alleen het hoognodige doen? Desnoods wat werk bij een collega neerleggen?
In elk geval heel veel sterkte, heftig hoor.
Monstrea: Natuurlijk ben je super verdrietig door de dood van je kat. Dat is heel normaal, geef jezelf ook even die ruimte om te rouwen. Het gemis zal gewoon altijd blijven, maar het slijt wel.
Kun je even, tot aan je vakantie, alleen het hoognodige doen? Desnoods wat werk bij een collega neerleggen?
In elk geval heel veel sterkte, heftig hoor.
vrijdag 30 juni 2023 om 11:08
Advo, heftig te lezen. Ik herken het wel. Niets doen, maar als ik dood zou zijn, zou het ook goed zijn. Ben wel bang voor de dood. Omdat ik denk dat er na het leven niets is. En hoe alleen ik mij ook voel nu, weggaan lijkt me ook eng.
Heb jij angst ervoor?
Vandaag hier een dag met zon en toch treurig.
Mezelf naar de opticien gesleept voor controle. Keuken gesopt en nu staat de helft nog te wachten. Ga je je daar weer schuldig over voelen.
Ik ben niet goed met sociale contacten. Ben graag op mezelf en wil niet wekelijks een bakkie koffie afspraak. Helemaal niks is erg stil. Maar al jarenlang gaat dat zo. Soms is er een aantal contact maar dan bloed het toch dood. Zo jammer.
Sportclubs kan ik momenteel even niet betalen. En ik had een tijdje 3 maanden ofzo een wandelmaatje. Via de Kids maar toen ze van klas wisselde ging het na 2 afspraakjes toch fout. Nieuwe afspraak maken lukt niet. Erg jammer. Na 3 keer vragen stop ik dan maar want wil niet wanhopig overkomen. We zien elkaar nog wel rondom schoolplein en dat is het hoi en dag. Dat vind ik heel moeilijk. Om te polsen hoe en wat je wanneer zegt en accepteren dat het dan stopt. Dan kies is er vaak voor om te zwijgen en door te gaan. Liever dan helemaal geen contact dan dat er iets op borrelt en je meer wilt wat er niet komt.
Gelukkig minder tranen door verlies van kat. Ze was ziek en dit was voor haar echt het beste. Zo zielig de afgelopen weken haar oogblik te zien en vermagerd liefje. Nu ligt ze in de tuin. Mijn kinderen waren na 1 dag er rustig over. Voor dat we de kat gingen begraven hebben ze een mooi kleedje en bloemetjes uitgekozen. De dag erna was het goed voor de kinderen. Mama had wat langer nodig. Het is nog treurig, maar het grijze is weg, de tranen een stuk minder en de acceptatie is er. Ze heeft rust.
Heb jij angst ervoor?
Vandaag hier een dag met zon en toch treurig.
Mezelf naar de opticien gesleept voor controle. Keuken gesopt en nu staat de helft nog te wachten. Ga je je daar weer schuldig over voelen.
Ik ben niet goed met sociale contacten. Ben graag op mezelf en wil niet wekelijks een bakkie koffie afspraak. Helemaal niks is erg stil. Maar al jarenlang gaat dat zo. Soms is er een aantal contact maar dan bloed het toch dood. Zo jammer.
Sportclubs kan ik momenteel even niet betalen. En ik had een tijdje 3 maanden ofzo een wandelmaatje. Via de Kids maar toen ze van klas wisselde ging het na 2 afspraakjes toch fout. Nieuwe afspraak maken lukt niet. Erg jammer. Na 3 keer vragen stop ik dan maar want wil niet wanhopig overkomen. We zien elkaar nog wel rondom schoolplein en dat is het hoi en dag. Dat vind ik heel moeilijk. Om te polsen hoe en wat je wanneer zegt en accepteren dat het dan stopt. Dan kies is er vaak voor om te zwijgen en door te gaan. Liever dan helemaal geen contact dan dat er iets op borrelt en je meer wilt wat er niet komt.
Gelukkig minder tranen door verlies van kat. Ze was ziek en dit was voor haar echt het beste. Zo zielig de afgelopen weken haar oogblik te zien en vermagerd liefje. Nu ligt ze in de tuin. Mijn kinderen waren na 1 dag er rustig over. Voor dat we de kat gingen begraven hebben ze een mooi kleedje en bloemetjes uitgekozen. De dag erna was het goed voor de kinderen. Mama had wat langer nodig. Het is nog treurig, maar het grijze is weg, de tranen een stuk minder en de acceptatie is er. Ze heeft rust.
vrijdag 30 juni 2023 om 11:08
Avo: Uit je hoofd, door je handen, in het licht.
Snap heel goed dat dat eng is. Maar ook zo goed om te doen.
Jouw verhaal, dus jij mag wissen wat je wilt.
En ik zie zoveel logica in het traumadeel. De dingen die je raar vindt aan jezelf en je voor schaamt, ik lees ze als volkomen logische overlevingsstrategieën. Waar ik van walg zijn de mensen die het nodig maakten, maar niet van jou.
Monstrea, Olle stelde wel een goede vraag. Wat kun je laten liggen?
Wat is er laf aan ziek melden? Is ziek zijn laf?
Snap heel goed dat dat eng is. Maar ook zo goed om te doen.
Jouw verhaal, dus jij mag wissen wat je wilt.
En ik zie zoveel logica in het traumadeel. De dingen die je raar vindt aan jezelf en je voor schaamt, ik lees ze als volkomen logische overlevingsstrategieën. Waar ik van walg zijn de mensen die het nodig maakten, maar niet van jou.
Monstrea, Olle stelde wel een goede vraag. Wat kun je laten liggen?
Wat is er laf aan ziek melden? Is ziek zijn laf?
What a nuanced anxiety
vrijdag 30 juni 2023 om 11:20
Ik vind 't verschrikkelijk voor je Avo. Weet niet wat ik kan zeggen. Ik ben woest op die pannenkoekenbakkende opa en oma. Misselijk van hoe ze je half chanteren omdat ik heel goed snap dat deze lading niet bij de kinderen hoort. En dat doe je hartstikke goed, hen vrij houden van die lading. Heb ik veel respect voor.
Maar misselijk was ik de hele ochtend. Hoe oneerlijk het is. Hoe hoog de prijs is die jij betaalt. Hoe sterk de zelfverloochening bij je moet aangaan om de status quo vol te houden.
Je gaat door. Er is veel moois. Maar het lijden eronder en hoe anderen geprofiteerd hebben van jou kapot maken en dat jij je dan vervolgens zou moeten schamen en slecht voelen, het is zo oneerlijk en onverteerbaar.
Prachtig dat jullie gezin er voor kids in de knel/extra aandacht nodig is. Dat jij iets heel anders doorgeeft.
Ik gun je rust: in je lijf, in je hoofd, vrede voor de stukjes Avo in traumatijd. Ik hoop dat je ooit kunt voelen hoeveel liefde en respect anderen voor je hebben, voor alles van je.
Aan mij om te accepteren dat dit soort dingen er zijn in de wereld. En om toch te eten dan.
Maar misselijk was ik de hele ochtend. Hoe oneerlijk het is. Hoe hoog de prijs is die jij betaalt. Hoe sterk de zelfverloochening bij je moet aangaan om de status quo vol te houden.
Je gaat door. Er is veel moois. Maar het lijden eronder en hoe anderen geprofiteerd hebben van jou kapot maken en dat jij je dan vervolgens zou moeten schamen en slecht voelen, het is zo oneerlijk en onverteerbaar.
Prachtig dat jullie gezin er voor kids in de knel/extra aandacht nodig is. Dat jij iets heel anders doorgeeft.
Ik gun je rust: in je lijf, in je hoofd, vrede voor de stukjes Avo in traumatijd. Ik hoop dat je ooit kunt voelen hoeveel liefde en respect anderen voor je hebben, voor alles van je.
Aan mij om te accepteren dat dit soort dingen er zijn in de wereld. En om toch te eten dan.
vrijdag 30 juni 2023 om 16:09
@Pretty Brave: ik was en ben ook behoorlijk introvert. En zo klinkt jouw zoon ook. Lijkt me prima als hij het ook prima vindt om veel alleen te zijn en te doen. Hem pushen om meer met anderen te doen, kan positief en negatief uitpakken. Mijn moeder deed het wel eens, maar ik kreeg er alleen maar het idee van dat ik blijkbaar 'niet normaal was' omdat ik bijv liever een boek las dan op de camping met andere kinderen te spelen. Zoals mijn zus wel deed. Dan stelde ze bijv voor dat ik met haar meeging 's avonds, maar oh, wat voelde ik me dan een blok aan haar been. Gebeurde gelukkig niet vaak, meestal werd ik wel met rust gelaten.
Op de middelbare school had ik het grootste deel van de tijd niemand. Dat was overigens niet wat ik wilde, maar als iedereen je links laat liggen omdat je zo stil bent en je niet zoals hen kleedt en weet ik veel waarom, dan ben je dus altijd alleen in de klas, in de pauze, tijdens 'leuke' dingen die georganiseerd worden. Daar had ik wel graag iemand gehad die mij hielp met contact leggen en houden! Iemand die zag wat er gebeurde. Dat ik regelmatig alleen liep in de pauze. Dat er niemand naast mij wilde zitten in de klas. Dat ik me als het kon de hele pauze op de wc of in de studieruimte verstopte. Dat ik met alle samenwerkingsdingen / gym altijd als laatste overbleef. Zoiets moet toch opvallen zou je denken?? Ik zat op een kleine school, 500-600 leerlingen. Maar niemand die dat dus zag en niemand die mij hielp.
Dus wat leer je dan? Dat je er niet mag zijn, dat niemand op je zit te wachten. Dat het niet uit maakt of je ergens bij bent en dat het dus ook niet uitmaakt als je ergens niet bent.
En enorme angst om jezelf ergens te laten zien. Blijkbaar is er iets niet goed aan mij, dus ik moet zo normaal mogelijk doen om het niet nog erger te maken. Dus: zo zelfverzekerd mogelijk overkomen, terwijl je kapot gaat van de angst.
Ik weet niet waar ik heen wil, maar in het kader van uiten, is dit een stukje van mijn verhaal. Ik weet nog niet of ik dit laat staan.
Op de middelbare school had ik het grootste deel van de tijd niemand. Dat was overigens niet wat ik wilde, maar als iedereen je links laat liggen omdat je zo stil bent en je niet zoals hen kleedt en weet ik veel waarom, dan ben je dus altijd alleen in de klas, in de pauze, tijdens 'leuke' dingen die georganiseerd worden. Daar had ik wel graag iemand gehad die mij hielp met contact leggen en houden! Iemand die zag wat er gebeurde. Dat ik regelmatig alleen liep in de pauze. Dat er niemand naast mij wilde zitten in de klas. Dat ik me als het kon de hele pauze op de wc of in de studieruimte verstopte. Dat ik met alle samenwerkingsdingen / gym altijd als laatste overbleef. Zoiets moet toch opvallen zou je denken?? Ik zat op een kleine school, 500-600 leerlingen. Maar niemand die dat dus zag en niemand die mij hielp.
Dus wat leer je dan? Dat je er niet mag zijn, dat niemand op je zit te wachten. Dat het niet uit maakt of je ergens bij bent en dat het dus ook niet uitmaakt als je ergens niet bent.
En enorme angst om jezelf ergens te laten zien. Blijkbaar is er iets niet goed aan mij, dus ik moet zo normaal mogelijk doen om het niet nog erger te maken. Dus: zo zelfverzekerd mogelijk overkomen, terwijl je kapot gaat van de angst.
Ik weet niet waar ik heen wil, maar in het kader van uiten, is dit een stukje van mijn verhaal. Ik weet nog niet of ik dit laat staan.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 30 juni 2023 om 21:26
Wat klinkt dat eenzaam Diva. Verdrietig zeg.
Monstrea, het verdriet om poes zal wel even duren nog denk ik. Dat krijgt langzaam een plekje ooit.
Ook bij jou klinkt het eenzaam. Wat naar dat een fijne vriendin niet lukt.
Ik herken wel wat je schrijft over niet te vaak willen vragen en dan maar niet aan beginnen. Angst om gekwetst en afgewezen te worden, uiteindeljik weer kwijt te raken.
Maar weegt een tijdje gezelligheid en geluk niet op tegen verdriet?
Uiteindelijk is elk contact, elke liefde tijdelijk.
Daarover nadenken is pijnlijk en beangstigend, maar helpt me ook om volop te genieten van de momenten die ik wel mee mag maken met mijn dierbaren.
Hanke... Wat raakt je bericht ontzettend. Zo heftig om te lezen.
Ik vind het heel naar dat ik je zo'n naar gevoel bezorgd heb.
En ik vind het zo ontzettend lief dat je je zo boos maakt.
(maar ik heb zelf ook echt wel een aandeel en uitgelokt. Dat schreef ik al eerder. Ik was geen lief onschuldig stil kind.)
Monstrea, het verdriet om poes zal wel even duren nog denk ik. Dat krijgt langzaam een plekje ooit.
Ook bij jou klinkt het eenzaam. Wat naar dat een fijne vriendin niet lukt.
Ik herken wel wat je schrijft over niet te vaak willen vragen en dan maar niet aan beginnen. Angst om gekwetst en afgewezen te worden, uiteindeljik weer kwijt te raken.
Maar weegt een tijdje gezelligheid en geluk niet op tegen verdriet?
Uiteindelijk is elk contact, elke liefde tijdelijk.
Daarover nadenken is pijnlijk en beangstigend, maar helpt me ook om volop te genieten van de momenten die ik wel mee mag maken met mijn dierbaren.
Hanke... Wat raakt je bericht ontzettend. Zo heftig om te lezen.
Ik vind het heel naar dat ik je zo'n naar gevoel bezorgd heb.
En ik vind het zo ontzettend lief dat je je zo boos maakt.
(maar ik heb zelf ook echt wel een aandeel en uitgelokt. Dat schreef ik al eerder. Ik was geen lief onschuldig stil kind.)
vrijdag 30 juni 2023 om 22:24
Lieve Avo, ik ben een tijdje weggeweest omdat het met mij niet zo goed ging, maar vanmiddag las ik je weer. Heb veel aan je gedacht de afgelopen periode, maar het was wat veel om te reageren. Maar nu is er weer ruimte in mijn hoofd.
Ik kom even bij je zitten, als dat mag. Als je wil mag je ook even leunen. En dan klop ik even op je arm. En dan geef ik een knuffel aan het kleine meisje, dat zich zo niet gezien voelt, waarvoor het leven zo oneerlijk is, en nog steeds. Want nog iedere keer wordt je geconfronteerd met wat er niet was, maar zo graag had gewild.
Je zegt dat jij ook een aandeel had. Tuurlijk, want je bestond. En helaas had je de pech om in deze ontzettend verrotte dynamiek op te moeten groeien. Maar wat je ook deed, hoe moeilijk je ook was, niemand had het recht jou dit aan te doen.
Ik kom even bij je zitten, als dat mag. Als je wil mag je ook even leunen. En dan klop ik even op je arm. En dan geef ik een knuffel aan het kleine meisje, dat zich zo niet gezien voelt, waarvoor het leven zo oneerlijk is, en nog steeds. Want nog iedere keer wordt je geconfronteerd met wat er niet was, maar zo graag had gewild.
Je zegt dat jij ook een aandeel had. Tuurlijk, want je bestond. En helaas had je de pech om in deze ontzettend verrotte dynamiek op te moeten groeien. Maar wat je ook deed, hoe moeilijk je ook was, niemand had het recht jou dit aan te doen.
vrijdag 30 juni 2023 om 23:12
Dank je, Bloemenvaasje en Avo.
Ik kan dat altijd maar moeilijk geloven.
Soms deden ze aardig om me even later weer in de steek te laten.
Het was erg eenzaam.
En niemand kent dit verhaal, alleen man gedeeltelijk. Ik schaam me er ook voor dat ik blijkbaar zo stom was om mee om te gaan.
Ik kan dat altijd maar moeilijk geloven.
Soms deden ze aardig om me even later weer in de steek te laten.
Het was erg eenzaam.
En niemand kent dit verhaal, alleen man gedeeltelijk. Ik schaam me er ook voor dat ik blijkbaar zo stom was om mee om te gaan.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 30 juni 2023 om 23:25
Sorry avo, maar dat is niet waar.
De allervervelendste, delinquente, psychopatische kinderen verdienen structuur, veiligheid, iemand die liefdevol de grenzen bepaalt en helpt gedrag aan te passen en met gevoelens om te gaan.
Niet overgeleverd worden aan geweld en vernedering.
En anyway, ik geloof er niets van dan jij zo'n soort kind was. Ik geloof wel dat je door al dat geweld soms dingen deed die een gezond kind niet zou doen. Als gevolg, niet als oorzaak.
Diva, wat rot dat je je zo eenzaam hebt gevoeld. Je was anders misschien, maar dat maakt je niet minder hè. Al snap ik goed dat dat wel zo voelde hoor.
De allervervelendste, delinquente, psychopatische kinderen verdienen structuur, veiligheid, iemand die liefdevol de grenzen bepaalt en helpt gedrag aan te passen en met gevoelens om te gaan.
Niet overgeleverd worden aan geweld en vernedering.
En anyway, ik geloof er niets van dan jij zo'n soort kind was. Ik geloof wel dat je door al dat geweld soms dingen deed die een gezond kind niet zou doen. Als gevolg, niet als oorzaak.
Diva, wat rot dat je je zo eenzaam hebt gevoeld. Je was anders misschien, maar dat maakt je niet minder hè. Al snap ik goed dat dat wel zo voelde hoor.
What a nuanced anxiety
zaterdag 1 juli 2023 om 01:02
Ha Maisnon, ik had je al gemist. Wil je vertellen wat er gaande was?
En wat een lieve woorden meteen... Jeetje... Ik geloof dat ik het fijn vind, dat je even bij me komt zitten.
Tyche, Ik hoor je. Ik lees wat je schrijft. Ik snap dat ook.
Maar als ik ipv kind 'avocadeau' denk dan krijg ik kortsluiting. En daarna honderdrieentwintigduizendenvijfhonderd redenen waarom dat in mijn geval anders is. Waarom je het niet snapt. Ik weet dat ik wel een aandeel had.
Maar ik weet ook dat je gelijk hebt.
(en bij dat soort moeilijke kinderen kunnen ouders ook uit overmacht handelen. Er een patroon insluipen dat van boos tot bozer gaat, van fout tot heftiger. Tot er extern iets gebeurd ongepland, maar waarin ze vast komen te zitten. Wat niet meer terug te draaien is. En wat zich ook steeds heftiger ontwikkeld. Tot iedereen erin vast zit, omdat iedereen chantabel is en teveel risico loopt bij alleen al denken 'dit is misschien toch geen goed idee'.
Juist bij dat soort moeilijke kinderen is overmacht toch begrijpelijk. Als ouders al zoveel moeite doen om kind toch op te laten groeien tot redelijk persoon. Zorgen dat een kind in de buitenwereld niet dat label/stigma krijgt. Dan is het begrijpelijk dat het ook wel eens misgaat. Dat het ze teveel wordt, ze het niet meer weten.)
En wat een lieve woorden meteen... Jeetje... Ik geloof dat ik het fijn vind, dat je even bij me komt zitten.
Tyche, Ik hoor je. Ik lees wat je schrijft. Ik snap dat ook.
Maar als ik ipv kind 'avocadeau' denk dan krijg ik kortsluiting. En daarna honderdrieentwintigduizendenvijfhonderd redenen waarom dat in mijn geval anders is. Waarom je het niet snapt. Ik weet dat ik wel een aandeel had.
Maar ik weet ook dat je gelijk hebt.
(en bij dat soort moeilijke kinderen kunnen ouders ook uit overmacht handelen. Er een patroon insluipen dat van boos tot bozer gaat, van fout tot heftiger. Tot er extern iets gebeurd ongepland, maar waarin ze vast komen te zitten. Wat niet meer terug te draaien is. En wat zich ook steeds heftiger ontwikkeld. Tot iedereen erin vast zit, omdat iedereen chantabel is en teveel risico loopt bij alleen al denken 'dit is misschien toch geen goed idee'.
Juist bij dat soort moeilijke kinderen is overmacht toch begrijpelijk. Als ouders al zoveel moeite doen om kind toch op te laten groeien tot redelijk persoon. Zorgen dat een kind in de buitenwereld niet dat label/stigma krijgt. Dan is het begrijpelijk dat het ook wel eens misgaat. Dat het ze teveel wordt, ze het niet meer weten.)
zaterdag 1 juli 2023 om 10:24
Ditto, waarom mag dat gevoel er niet zijn?
Zowel het er niet meer willen zijn als het in de steek gelaten voelen na een uurtje vind ik heel herkenbaar. En zou juist bespreekbaar moeten zijn bij je therapeute.
Je mag het leven gewoon kut vinden. Er geen zin meer in hebben.
Zolang je er niet naar handelt mag je dat allemaal voelen.
En het klinkt alsof je handelen geen optie vindt ivm je kinderen. Knappe keuze van je, om die optie uit te schakelen omdat je hen een moeder gunt, een gelukkig leven zonder trauma.
Een uur therapie als alles zo heftig is vind ik ook enorm eenzaam. Bijna pijnlijker dan helemaal niets, omdat je even hebt kunnen ruiken aan mogelijke steun. Of je die nu durft aan te nemen of niet.
Het even voelen dat je Niet Alleen hoeft te zijn. En daarna wel weer alleen.
Hel.
Goed dat je het eruit gooit hoor!
Griebus, soms inderdaad doodeng en zo ontzettend het-ergste-wat-ik-kan-doen. Praten. Daarom moet het inderdaad weg.
Maar lucht soms wel op even.
Wat bijzonder dat je dat zo begrijpt.
Zowel het er niet meer willen zijn als het in de steek gelaten voelen na een uurtje vind ik heel herkenbaar. En zou juist bespreekbaar moeten zijn bij je therapeute.
Je mag het leven gewoon kut vinden. Er geen zin meer in hebben.
Zolang je er niet naar handelt mag je dat allemaal voelen.
En het klinkt alsof je handelen geen optie vindt ivm je kinderen. Knappe keuze van je, om die optie uit te schakelen omdat je hen een moeder gunt, een gelukkig leven zonder trauma.
Een uur therapie als alles zo heftig is vind ik ook enorm eenzaam. Bijna pijnlijker dan helemaal niets, omdat je even hebt kunnen ruiken aan mogelijke steun. Of je die nu durft aan te nemen of niet.
Het even voelen dat je Niet Alleen hoeft te zijn. En daarna wel weer alleen.
Hel.
Goed dat je het eruit gooit hoor!
Griebus, soms inderdaad doodeng en zo ontzettend het-ergste-wat-ik-kan-doen. Praten. Daarom moet het inderdaad weg.
Maar lucht soms wel op even.
Wat bijzonder dat je dat zo begrijpt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
