Psyche
alle pijlers
Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
dinsdag 1 november 2022 om 08:55
Zoals de titel al aangeeft: een gedeelde veilige plek om verder te kunnen schrijven en naar hartelust ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: voor iedereen die van avocado’s houdt, voor wie zijn hart wil luchten maar geen ruimte durft in te nemen, voor wie wacht op januari en voor wie dat niet alleen hoeft te doen. Hier mag het samen 
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 17-01-2024 22:33
10.73% gewijzigd
zondag 13 augustus 2023 om 09:26
Geen sorrie, ik snap het. De neiging het te ontkennen is er bij mij ook nog dagelijks en dat is ook oké. Het is wat het is. Volgens mij is je tweede alinea al enorme winst vergeleken met 2 jaar terug.
Als je het fijner vind kan ik het ook weghalen hè. Dat mag hier
Paniek is zonde van deze mooie zondag
Als je het fijner vind kan ik het ook weghalen hè. Dat mag hier
Paniek is zonde van deze mooie zondag
maandag 14 augustus 2023 om 10:34
Ik ben niet zo’n prater dus vandaar dat ik al een tijdje niet had meegeschreven. Ondertussen met trauma therapie begonnen, en dat ging best redelijk, wel echt op m’n tenen lopen om werk en huishouden en alles draaiende te houden.
Afgelopen week extreem moe geweest maar ik vond het niet zo heel vreemd. Maar ondertussen ben ik in het ziekenhuis opgenomen vanwege een nierabces, alles in mij wil hier weg. Ik heb best wel witte jassen angst, opgesloten in zo’n ziekenhuis is echt niks voor mij. En ik voel me niet ziek genoeg om me er maar gewoon aan over te geven zeg maar. Dus de diazepam is weer uit de kast.
maandag 14 augustus 2023 om 21:07
O shit Frambloos, ik kan me bij jou helemaal voorstellen dat je ziekenhuis slecht trekt.
Wat ontzettend naar dat je dan opgenomen bent zeg. (Understatement)
Zijn er mensen bij je die weten hoe heftig dit voor je is? Heb je veel pijn?
Wat goed dat je het hier opschrijft!!!
Hoop dat je van traumatherapie een paar handvaatjes hebt, en evt om hulp kan mailen/bellen?
Zet mij in gedachte maar aan het voeteneinde van je bed. Houdt ik daar, zittend op een stoel, met mijn rug naar je toe, de wacht.
Ik bekijk iedereen in de kamer nauwlettend en maak pas ruimte aan het voeteneinde als jij aangeeft dat diegene veilig is.
En dan ga ik er nog vlak naast staan, om met argusogen in de gaten te houden of diegene met respect met je omgaat, vriendelijk doet en je oke bent.
Anders heb ik m zo weggeduwd en gevraagd wat ie precies denkt te doen.
En als je bang of verdrietig bent wil ik me ook best even omdraaien. Om bij je te zitten naast je bed. Of even samen liedjes te zingen vanaf mijn stoel voor het voeteneinde.
Het is een vrij grote stoel overigens, zwaar ook. Ik zit er comfi in, maar het is een onding om weg te sjouwen. Lukt niet zomaar 1,2,3.
Daarom heb ik die stoel ook uitgekozen. Mooi dat niemand er ongemerkt langs kan.
Als je kleine meisje bang is kan ze zich misschien binnen achter je verstoppen?
Of lekker in een knus holletje met de gordijnen dicht en een deurtje dat van buitenaf onzichtbaar is en van binnenuit op slot kan?
En anders mag ze best op schoot.
Ik zit daar toch. Lezen we samen een boek.
Persoonlijk houd ik wel van 'de kleine mol die wilde weten wie er op zijn kop gepoept had', maar 'Prinses Lieselotje' vind ik ook erg leuk.
Mag zij kiezen.
Wat ontzettend naar dat je dan opgenomen bent zeg. (Understatement)
Zijn er mensen bij je die weten hoe heftig dit voor je is? Heb je veel pijn?
Wat goed dat je het hier opschrijft!!!
Hoop dat je van traumatherapie een paar handvaatjes hebt, en evt om hulp kan mailen/bellen?
Zet mij in gedachte maar aan het voeteneinde van je bed. Houdt ik daar, zittend op een stoel, met mijn rug naar je toe, de wacht.
Ik bekijk iedereen in de kamer nauwlettend en maak pas ruimte aan het voeteneinde als jij aangeeft dat diegene veilig is.
En dan ga ik er nog vlak naast staan, om met argusogen in de gaten te houden of diegene met respect met je omgaat, vriendelijk doet en je oke bent.
Anders heb ik m zo weggeduwd en gevraagd wat ie precies denkt te doen.
En als je bang of verdrietig bent wil ik me ook best even omdraaien. Om bij je te zitten naast je bed. Of even samen liedjes te zingen vanaf mijn stoel voor het voeteneinde.
Het is een vrij grote stoel overigens, zwaar ook. Ik zit er comfi in, maar het is een onding om weg te sjouwen. Lukt niet zomaar 1,2,3.
Daarom heb ik die stoel ook uitgekozen. Mooi dat niemand er ongemerkt langs kan.
Als je kleine meisje bang is kan ze zich misschien binnen achter je verstoppen?
Of lekker in een knus holletje met de gordijnen dicht en een deurtje dat van buitenaf onzichtbaar is en van binnenuit op slot kan?
En anders mag ze best op schoot.
Ik zit daar toch. Lezen we samen een boek.
Persoonlijk houd ik wel van 'de kleine mol die wilde weten wie er op zijn kop gepoept had', maar 'Prinses Lieselotje' vind ik ook erg leuk.
Mag zij kiezen.
dinsdag 15 augustus 2023 om 12:05
dinsdag 15 augustus 2023 om 12:55
Weer aan het werk en zo moe.
Ook thuis alles moet door. K kan niet stoppen alles wacht.
Iedereen heeft een mening van doorgaan en niet opgeven.
Was ik maar in een omgeving dat een vriendin zei Ho stop nu op de rem.
Naast migraine blijk ik nu ook oogmigrainr te hebben. Zo vaak vlekken zien en de irritatie om en over dingen. En zelfs mensen. Ik kan het gezeik niet meer aan. Het is al zo stil en dan moet ik nog dingen missen door de aanvallen. En het voelt zo nep allemaal. Ik wil het niet meer zien en meemaken. Voel mij heel alleen ookal moet ik niet vergeten dat ik en lieve man en kinderen heb. Maar het heeft allemaal nu een steeds groter wordende zuur randje. Het blijft bij mij, sommige dagen meer dan andere, met beetje geluk een dagdeel niet, maar het is er te vaak heel veel te vaak. Stom monster. Ben niet bang meer voor je. Maar je maakt mij wel heel verdrietig.
En ik heb geen energie meer om voor mezelf op te komen.
Samen met op vakantie
Praten op werk
Praten over mijn zoon zijn studie en toekomst
Ik kan niet meer en cijfer alles zo weg. Los van elkaar is het te doen,maar bij elkaar is er aan denken al te veel. Ik mag er zijn maar het lukt niet meer om mezelf die dingen te gunnen en te regelen. Ook weer een verlies. Bah
Ook thuis alles moet door. K kan niet stoppen alles wacht.
Iedereen heeft een mening van doorgaan en niet opgeven.
Was ik maar in een omgeving dat een vriendin zei Ho stop nu op de rem.
Naast migraine blijk ik nu ook oogmigrainr te hebben. Zo vaak vlekken zien en de irritatie om en over dingen. En zelfs mensen. Ik kan het gezeik niet meer aan. Het is al zo stil en dan moet ik nog dingen missen door de aanvallen. En het voelt zo nep allemaal. Ik wil het niet meer zien en meemaken. Voel mij heel alleen ookal moet ik niet vergeten dat ik en lieve man en kinderen heb. Maar het heeft allemaal nu een steeds groter wordende zuur randje. Het blijft bij mij, sommige dagen meer dan andere, met beetje geluk een dagdeel niet, maar het is er te vaak heel veel te vaak. Stom monster. Ben niet bang meer voor je. Maar je maakt mij wel heel verdrietig.
En ik heb geen energie meer om voor mezelf op te komen.
Samen met op vakantie
Praten op werk
Praten over mijn zoon zijn studie en toekomst
Ik kan niet meer en cijfer alles zo weg. Los van elkaar is het te doen,maar bij elkaar is er aan denken al te veel. Ik mag er zijn maar het lukt niet meer om mezelf die dingen te gunnen en te regelen. Ook weer een verlies. Bah
dinsdag 15 augustus 2023 om 13:13
dinsdag 15 augustus 2023 om 15:56
Altijd lopen vriendschappen stroef. De psycholoog zegt dat ik steeds pech heb en vol moet houden.
Vaak ziek voor clubjes en dingen net regelmaat en vaak terugkomend iets. En mensen die afhaken als ik te vaak contact zoek of dat ze weten dat ik weinig vrienden heb en hun eigenlijk toch genoeg aan hun vriendengroep hebben. En dan soms gewoon geen klik en bloed het dood.
Het wordt niet makkelijker nu ik ouder word.
Mijn man helpt gelukkig met het huishouden. En we kunnen goed praten. Helaas kan hij niet met alles helpen. Hij zegt op veel dingen laat gaan en het is wat het is. Ik ben van sommige dingen dat ook gaan inzien, maar sommige dingen hoeven niet allemaal verzwegen te worden.
Het ergste is situatie zoals bijvoorbeeld vandaag stofzuig ik niet maar lees ik een boek. Dan ga ik mij daar weer schuldig over voelen. En nog erger is dat ik iemand help en wil presteren, want dan word ik blij omdat ik dat voor iemand heb gedaan, maar dan daarna mij schuldig voelen over mijn eigen dingen/tijd. Heel dubbel, want k doe het echt graag voor iemand.
Als ik een vriendin zou hebben lijkt het mij fijn als ze eens voor de deur zou staan. Hey ik wip even langs, samen bakkie doen?
Of dat je opbelt en vraagt kunnen we binnenkort samen wandelen? Dat je dan hoort, ja leuk, morgenmiddag? En niet ja, ik kan volgende week.
Maar misschien heb ik geen realistische verwachten in deze tijd dat veel vrouwen ook werken en sporten etcetera.
Op mijn verjaardag krijg ik alleen felicitaties van familie. Op werk van collega's natuurlijk ook wel. Maar via sociale media kan iedereen die ik ken zien dat er niet meer dan 20 berichtjes komen. Dan probeer ik op te peppen door te denken beter weinig echt gemeende reacties dan 100 zo neer gekwakte berichten. Maar deels zijn het ook gewoon standaard berichten en misschien niet met veel moeite of echt menen met gevoel. En ik schaam mij dat het zo weinig is en veel mensen die ik vrijwel nooit zie. Sommige ook niet zou uitkiezen. Er is gewoon geen klik. En dan ga ik weer denken dat het aan mij ligt.
Psycholoog zei dat het gewoon pech is en ik echt wel goed kan praten en sociaal zijn.
Sommige dagen heb ik het wel helder en lukt het mij om mensen aan te spreken, blij te zijn en van de dingen om mij heen te genieten. Soms ben ik juist blij om alleen te zijn. Maar een vriendin zou zo fijn zijn.
Stom gedoe
Vaak ziek voor clubjes en dingen net regelmaat en vaak terugkomend iets. En mensen die afhaken als ik te vaak contact zoek of dat ze weten dat ik weinig vrienden heb en hun eigenlijk toch genoeg aan hun vriendengroep hebben. En dan soms gewoon geen klik en bloed het dood.
Het wordt niet makkelijker nu ik ouder word.
Mijn man helpt gelukkig met het huishouden. En we kunnen goed praten. Helaas kan hij niet met alles helpen. Hij zegt op veel dingen laat gaan en het is wat het is. Ik ben van sommige dingen dat ook gaan inzien, maar sommige dingen hoeven niet allemaal verzwegen te worden.
Het ergste is situatie zoals bijvoorbeeld vandaag stofzuig ik niet maar lees ik een boek. Dan ga ik mij daar weer schuldig over voelen. En nog erger is dat ik iemand help en wil presteren, want dan word ik blij omdat ik dat voor iemand heb gedaan, maar dan daarna mij schuldig voelen over mijn eigen dingen/tijd. Heel dubbel, want k doe het echt graag voor iemand.
Als ik een vriendin zou hebben lijkt het mij fijn als ze eens voor de deur zou staan. Hey ik wip even langs, samen bakkie doen?
Of dat je opbelt en vraagt kunnen we binnenkort samen wandelen? Dat je dan hoort, ja leuk, morgenmiddag? En niet ja, ik kan volgende week.
Maar misschien heb ik geen realistische verwachten in deze tijd dat veel vrouwen ook werken en sporten etcetera.
Op mijn verjaardag krijg ik alleen felicitaties van familie. Op werk van collega's natuurlijk ook wel. Maar via sociale media kan iedereen die ik ken zien dat er niet meer dan 20 berichtjes komen. Dan probeer ik op te peppen door te denken beter weinig echt gemeende reacties dan 100 zo neer gekwakte berichten. Maar deels zijn het ook gewoon standaard berichten en misschien niet met veel moeite of echt menen met gevoel. En ik schaam mij dat het zo weinig is en veel mensen die ik vrijwel nooit zie. Sommige ook niet zou uitkiezen. Er is gewoon geen klik. En dan ga ik weer denken dat het aan mij ligt.
Psycholoog zei dat het gewoon pech is en ik echt wel goed kan praten en sociaal zijn.
Sommige dagen heb ik het wel helder en lukt het mij om mensen aan te spreken, blij te zijn en van de dingen om mij heen te genieten. Soms ben ik juist blij om alleen te zijn. Maar een vriendin zou zo fijn zijn.
Stom gedoe
dinsdag 15 augustus 2023 om 16:15
Het klinkt alsof je je vooral eenzaam en onbelangrijk voelt. Wat rot!!!!
Vriendschappen met zielsverwanten zijn zeldzaam (houd ik mezelf voor).
Ik herken wel wat in je zoektocht, zit momenteel alleen in het park in de zon.
Ik heb ook niemand onder speeddial die zo last moment kon.
Misschien troost dat je? ik vraag regelmatig vriendinnen voor een bakkie of wandeling, maar de keren dat ze direct (of de dag erna) kunnen zijn zeldzaam.
In mijn omgeving werkt bijna iedereen, dus ze zijn aan het werk, of hebben hun schaarse vrije tijd al volzitten.
Veel afspraken moeten hier dus ook gepland worden.
Je man klinkt lekker nuchter, de lat minder hoog leggen zodat je jezelf ook niet teleurstelt. Hem maakt het net uit zo te lezen. Fijn!
Wat maakt dat jij het zo erg vindt dat je leest ipv stofzuigt?
Vriendschappen met zielsverwanten zijn zeldzaam (houd ik mezelf voor).
Ik herken wel wat in je zoektocht, zit momenteel alleen in het park in de zon.
Ik heb ook niemand onder speeddial die zo last moment kon.
Misschien troost dat je? ik vraag regelmatig vriendinnen voor een bakkie of wandeling, maar de keren dat ze direct (of de dag erna) kunnen zijn zeldzaam.
In mijn omgeving werkt bijna iedereen, dus ze zijn aan het werk, of hebben hun schaarse vrije tijd al volzitten.
Veel afspraken moeten hier dus ook gepland worden.
Je man klinkt lekker nuchter, de lat minder hoog leggen zodat je jezelf ook niet teleurstelt. Hem maakt het net uit zo te lezen. Fijn!
Wat maakt dat jij het zo erg vindt dat je leest ipv stofzuigt?
dinsdag 15 augustus 2023 om 17:21
Vrienden maken na je dertigste is ook echt moeilijk, daar lopen veel meer mensen tegenaan. Dat maakt het niet makkelijker maar helpt misschien wel te zien dat dat geen persoonlijk falen is.
Want het klopt dat mensen nu vaak sociale afspraken van tevoren moeten plannen. Veel mensen, en vrouwen nog meer, balanceren werk, gezin, huishouden, sociaal leven, sport, ontspanning. Spontaan afspreken zit er dan echt minder in dan vroeger. Dus ik denk dat je wat die verwachting betreft de lat inderdaad te hoog legt. Als iemand dan zegt dat ze volgende week kan, is dat toch eigenlijk positief? Dan lijkt het haar blijkbaar leuk om af te spreken.
Dit klinkt niet leuk maar: het klinkt alsof je mensen eigenlijk niet zo leuk vindt, en ze vooral een bron van teleurstelling en irritatie zijn. En dat je het erg persoonlijk opvat als di gen niet gaan zoals jij voor ogen hebt.
Kan het zijn dat je door je mentale vermoeidheid nu ook flexibiliteit mist om ontspannen met dat soort dingen om te gaan? Als je je al rot voelt over jezelf en overvraagd, waardoor je niet aan je eigen eisen voldoet en he nog rotter voelt over jezelf, kunnen kleine dingen ineens veel harder binnenkomen.
Want het klopt dat mensen nu vaak sociale afspraken van tevoren moeten plannen. Veel mensen, en vrouwen nog meer, balanceren werk, gezin, huishouden, sociaal leven, sport, ontspanning. Spontaan afspreken zit er dan echt minder in dan vroeger. Dus ik denk dat je wat die verwachting betreft de lat inderdaad te hoog legt. Als iemand dan zegt dat ze volgende week kan, is dat toch eigenlijk positief? Dan lijkt het haar blijkbaar leuk om af te spreken.
Dit klinkt niet leuk maar: het klinkt alsof je mensen eigenlijk niet zo leuk vindt, en ze vooral een bron van teleurstelling en irritatie zijn. En dat je het erg persoonlijk opvat als di gen niet gaan zoals jij voor ogen hebt.
Kan het zijn dat je door je mentale vermoeidheid nu ook flexibiliteit mist om ontspannen met dat soort dingen om te gaan? Als je je al rot voelt over jezelf en overvraagd, waardoor je niet aan je eigen eisen voldoet en he nog rotter voelt over jezelf, kunnen kleine dingen ineens veel harder binnenkomen.
What a nuanced anxiety
dinsdag 15 augustus 2023 om 20:26
Avo wat een ontzettend lief bericht! De verpleegkundige in het ziekenhuis zijn gelukkig heel lief en geduldig met me. De arts vind ik wel een beetje een botte hork. Maar die zie ik maar 1x per dag gelukkig. Deze week zou ik eigenlijk een week vrij zijn met m’n vriend die ik nu ongeveer 6 maanden ken. Eerste keer dat we zo lang samen zouden doorbrengen. Hij is zondag met me mee naar de spoedeisende gegaan en gister en vandaag van 11 tot 8 bij me in het ziekenhuis geweest. Mijn ouders zijn ook allebei langs gekomen. Vannacht wel heel veel pijn gehad, en dat werd toen niet zo serieus genomen. Ze dachten dat ik gewoon aan het hyperventileren was volgens mij maar ademhalen deed zo veel pijn dat ik niet meer diep in kon ademen. Vannochtend gelukkig extra pijnstillers gehad en ik heb het bij de arts benoemd en die zei dat mijn drain waarschijnlijk tegen een zenuw aan zit te drukken. Dus dat het wel vervelend is maar niet raar. Moet nog minstens tot donderdag blijven. 
Bloemenvaasje het doet inderdaad wel pijn maar toen ik zondag naar de HAP belde had ik ook weer niet het idee dat er zo iets ergs aan de hand was. Wel een gevoel van “dit is wel erg heftig voor gewone pijn in mijn rug”. Maar het abces was iets van 7 cm groot dus dat drukt natuurlijk behoorlijk van binnen uit.
Bloemenvaasje het doet inderdaad wel pijn maar toen ik zondag naar de HAP belde had ik ook weer niet het idee dat er zo iets ergs aan de hand was. Wel een gevoel van “dit is wel erg heftig voor gewone pijn in mijn rug”. Maar het abces was iets van 7 cm groot dus dat drukt natuurlijk behoorlijk van binnen uit.
donderdag 17 augustus 2023 om 13:58
Vannacht weer ff een pittig nachtje gehad. Ze hebben gister een nieuwe drain moetje plaatsen met dikkere slang en dat doet pijn. En m’n infuus was losgekomen en degene die hem terug probeerde te plaatsen was daar niet zo’n ster in dus die heeft flink zitten wroeten met een naald tot ik er van in paniek begon te raken en toen is ze gelukkig een collega gaan halen die hem er met 1 keer prikken goed had zitten. Vanochtend vroeg een flinke koortsaanval gehad maar ben nu weer aan het opkrabbelen gelukkig.
Mijn vriend is echt heel lief, die slaapt de hele week in mijn huis en zorgt voor de katten en de bezoek uren zijn heel ruim van 11 tot 8 dus hij is ook echt hele dagen hier en dan gooit ie me in een rolstoel en crossen we samen het ziekenhuis door. Personeel vind ons heel leuk samen, die merken denk ik ook echt dat ik opleef van hem.
Merk wel dat ik voor t eerst in mijn leven bang was voor de gedachte aan de dood. Wanneer je googled op nierabces lees je eigenlijk overal dat het dodelijk kan zijn dus ben gruwelijk blij dat ik zondag toch de HAP had gebeld en dat we er niet pas achter kwamen toen hij knapte. Hij was al 7 cm groot. Daar ben ik ook best wel van geschrokken.
Mijn vriend is echt heel lief, die slaapt de hele week in mijn huis en zorgt voor de katten en de bezoek uren zijn heel ruim van 11 tot 8 dus hij is ook echt hele dagen hier en dan gooit ie me in een rolstoel en crossen we samen het ziekenhuis door. Personeel vind ons heel leuk samen, die merken denk ik ook echt dat ik opleef van hem.
Merk wel dat ik voor t eerst in mijn leven bang was voor de gedachte aan de dood. Wanneer je googled op nierabces lees je eigenlijk overal dat het dodelijk kan zijn dus ben gruwelijk blij dat ik zondag toch de HAP had gebeld en dat we er niet pas achter kwamen toen hij knapte. Hij was al 7 cm groot. Daar ben ik ook best wel van geschrokken.
donderdag 17 augustus 2023 om 21:16
Oh dat klinkt naar, vannacht. Je knapt nog niet heel erg op, of wel?
Koorts en een grotere drain klinken niet zo goed.
Je vriend wel. wat ontzettend fijn voor je zeg!!! Heerlijk dat hij er zo voor je is!!!
En...wat goed dat je je zorgen maakte over doodgaan!
Dat betekent toch dat je graag verder wilt leven! Hoera!
EV, wat lief, dankjewel. Dank je heel erg wel.
Koorts en een grotere drain klinken niet zo goed.
Je vriend wel.
wat ontzettend fijn voor je zeg!!! Heerlijk dat hij er zo voor je is!!! En...wat goed dat je je zorgen maakte over doodgaan!
Dat betekent toch dat je graag verder wilt leven! Hoera!
EV, wat lief, dankjewel. Dank je heel erg wel.
vrijdag 18 augustus 2023 om 10:00
Nee er was eigenlijk gezegd dat ik vandaag misschien naar huis zou mogen maar uit mijn bloedtest is gekomen dat mijn ontstekingswaardes alleen maar gestegen zijn. Dus moet nog minstens het hele weekend blijven. Ze gaan straks een nieuwe echo maken en waarschijnlijk weer een nieuwe drain plaatsen en ik merk dat het mentaal nu allemaal wel heel veel begint te worden. Kan niet meer stoppen met huilen.
vrijdag 18 augustus 2023 om 10:22
vrijdag 18 augustus 2023 om 15:53
Ach Frambloos, ik kom je even een heule dikke knuffel sturwn 
Hier een dolgelukkige Green. Baby Green is nu bijna 5 maanden. Het is wel een beetje veel. Contact met ouders dus verbroken, en ze laten me nu eindelijk met rust lijkt het, al word ik nu door hen zwartgemaakt in het dorp. Mijn moeder had vroeger een publieke functie en kent zowat iedereen.
En baby Green is bijna een half jaar en toen begon het misbruik bij mij dus dat begint nu ook al dingen op te roepen.
Ik kan haar moeilijk achterlaten maar wil ook niet overbeschermend zijn. Ben me erg bewust van de valkuil dat ik Ten Allen Tijden De Perfecte Moeder moet zijn. Laatst zat ze oo een stuk papier te kauwen
, wat ik niet doorhad, en ik voelde me zo schuldig dat ik erom moest huilen - want wat als het iets schadelijks was geweest?
Dus een beetje wiebelig, beetje veel. Al ben ik trots op hoe ik alles doe. Dat ik voor haar blijg zorgen, voor mezelf blijf zorgen, dat man en io een team blijven en dat ik leuke dingen blijf doen. Dat ik bezig ben sociale contacten op te bouwen. En sport. Therapie weer oppak.
En dan krijg ik ook ineens een herkeuring van het UWV.... wat me zo bang maakt. Ik ben nog niet klaar om weer te werken. Ik ben zo trots op waar ik ben gekomen maar ben bang dat als ik te veel hooi op mijn vork neem ik weer compleet in crisis raak. Ik hoop dat de arts me nog een beetje respijt gunt. Maar stress.
Hier een dolgelukkige Green. Baby Green is nu bijna 5 maanden. Het is wel een beetje veel. Contact met ouders dus verbroken, en ze laten me nu eindelijk met rust lijkt het, al word ik nu door hen zwartgemaakt in het dorp. Mijn moeder had vroeger een publieke functie en kent zowat iedereen.
En baby Green is bijna een half jaar en toen begon het misbruik bij mij dus dat begint nu ook al dingen op te roepen.
Ik kan haar moeilijk achterlaten maar wil ook niet overbeschermend zijn. Ben me erg bewust van de valkuil dat ik Ten Allen Tijden De Perfecte Moeder moet zijn. Laatst zat ze oo een stuk papier te kauwen
, wat ik niet doorhad, en ik voelde me zo schuldig dat ik erom moest huilen - want wat als het iets schadelijks was geweest?
Dus een beetje wiebelig, beetje veel. Al ben ik trots op hoe ik alles doe. Dat ik voor haar blijg zorgen, voor mezelf blijf zorgen, dat man en io een team blijven en dat ik leuke dingen blijf doen. Dat ik bezig ben sociale contacten op te bouwen. En sport. Therapie weer oppak.
En dan krijg ik ook ineens een herkeuring van het UWV.... wat me zo bang maakt. Ik ben nog niet klaar om weer te werken. Ik ben zo trots op waar ik ben gekomen maar ben bang dat als ik te veel hooi op mijn vork neem ik weer compleet in crisis raak. Ik hoop dat de arts me nog een beetje respijt gunt. Maar stress.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
