Psyche
alle pijlers
Een topic waar alles er mag zijn en ook weer mag verdwijnen
dinsdag 1 november 2022 om 08:55
Zoals de titel al aangeeft: een gedeelde veilige plek om verder te kunnen schrijven en naar hartelust ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: voor iedereen die van avocado’s houdt, voor wie zijn hart wil luchten maar geen ruimte durft in te nemen, voor wie wacht op januari en voor wie dat niet alleen hoeft te doen. Hier mag het samen 
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
Vanwege de veiligheid en dat alles in dit topic ook weer mag verdwijnen: NIET QUOTEN
bloemenvaasje wijzigde dit bericht op 17-01-2024 22:33
10.73% gewijzigd
maandag 21 augustus 2023 om 18:45
Een baby Green, wat ontzettend leuk! Doet me ook beseffen hoe erg de tijd is gevlogen, ik wist wel nog dat je zwanger was. Lijkt me wel heel intens zo, de situatie met je ouders. En ook confronterend omdat je nu zelf ervaart hoe het is om ouder te zijn.
En wat goed dat je die afspraken hebt ingepland Avo, ook jij verdient ruimte en aandacht! Juist iemand die zo lief is als jij.
Ik heb nogal een heftig weekend gehad. Zaterdag geopereerd. Dat begon eigenlijk al heel slecht. Want de anesthesist kent blijkbaar mijn familie en vond zichzelf een hele hilarische man. Ik heb zelf geen contact met mijn familie dus daar mee geassocieerd worden was niet echt wat ik wilde voor het onder narcose gaan. Mijn infuus werkte ook niet goed meer en toen vroeg ik netjes of hij links geplaatst kon worden. Want mijn drain en operatie wondjes zitten ook links. Dus als het infuus dan links zit kan ik in ieder geval nog rechts liggen/hangen. Dat was voor hem een reden om me een echte “achternaam” te noemen, zoveel eisend met mijn verzoek..: toen ik uit narcose wakker werd had ik heel veel pijn. Nu kon ik mezelf goed in trance houden. Dus ik heb niet zelf om pijnbestrijding gevraagd maar als ze vroegen of ik het wilde, heb ik wel telkens ja gezegd omdat de pijn gewoon helemaal niet minder werd. Vervolgens moest ik natuurlijk terug naar de afdeling, maar de verpleegkundige weigerde me mee te nemen want ze vonden dat ik er te slecht bij lag. Toen ontstond er een hele ruzie aan mijn bed tussen hun en dezelfde man als ik zojuist beschreef wat me toch eigenlijk wel een heel onveilig gevoel gaf…
Vervolgens hield gister mijn nieuwe infuus er ook weer mee op, dus moest hij weer opnieuw geplaatst worden. 2 uur lang en 4 verpleegkundige zijn er mee bezig geweest maar ze hadden zo’n 10 keer geprikt en toen zat hij nog niet in een ader. De anesthesist kan het blijkbaar met een scan doen zodat hij kan zien waar de aders zitten en de kans op raak prikken groter was. Maar je raad het al, dat was weer dezelfde anesthesist en die weigerde het te doen en begon ook weer zijn stem te verheffen want het was zijn taak niet om dat te doen en dat moesten ze zelf maar kunnen.
Ondertussen waren heel mijn armen en handen natuurlijk beurs van alle mislukte pogingen maar ze gingen toch door en toen begon het zoveel pijn te doen dat ik een paniek aanval kreeg en ze gesmeekt heb of ze alsjeblieft konden stoppen. Maar ze hebben me vast gepind in mijn rolstoel en hem er alsnog ingekregen. Maar ik moet nu blijkbaar nog een week blijven en voel me echt niet prettig meer want ze zijn met al dat geruzie en zo doorgaan terwijl ik ze smeekte om te stoppen zo over mijn grenzen heen gegaan. Vandaag ook de hele dag weer aan het bedelen geweest of ik alsjeblieft nu eens een arts kon spreken samen met mijn moeder over waarom het nu opeens nog een week moet duren want voor de operatie hadden ze een hele andere prognose gegeven. Maar er weigerde gewoon een arts te komen tot ik hier bijna door het dak heen ging van frustratie.
En wat goed dat je die afspraken hebt ingepland Avo, ook jij verdient ruimte en aandacht! Juist iemand die zo lief is als jij.
Ik heb nogal een heftig weekend gehad. Zaterdag geopereerd. Dat begon eigenlijk al heel slecht. Want de anesthesist kent blijkbaar mijn familie en vond zichzelf een hele hilarische man. Ik heb zelf geen contact met mijn familie dus daar mee geassocieerd worden was niet echt wat ik wilde voor het onder narcose gaan. Mijn infuus werkte ook niet goed meer en toen vroeg ik netjes of hij links geplaatst kon worden. Want mijn drain en operatie wondjes zitten ook links. Dus als het infuus dan links zit kan ik in ieder geval nog rechts liggen/hangen. Dat was voor hem een reden om me een echte “achternaam” te noemen, zoveel eisend met mijn verzoek..: toen ik uit narcose wakker werd had ik heel veel pijn. Nu kon ik mezelf goed in trance houden. Dus ik heb niet zelf om pijnbestrijding gevraagd maar als ze vroegen of ik het wilde, heb ik wel telkens ja gezegd omdat de pijn gewoon helemaal niet minder werd. Vervolgens moest ik natuurlijk terug naar de afdeling, maar de verpleegkundige weigerde me mee te nemen want ze vonden dat ik er te slecht bij lag. Toen ontstond er een hele ruzie aan mijn bed tussen hun en dezelfde man als ik zojuist beschreef wat me toch eigenlijk wel een heel onveilig gevoel gaf…
Vervolgens hield gister mijn nieuwe infuus er ook weer mee op, dus moest hij weer opnieuw geplaatst worden. 2 uur lang en 4 verpleegkundige zijn er mee bezig geweest maar ze hadden zo’n 10 keer geprikt en toen zat hij nog niet in een ader. De anesthesist kan het blijkbaar met een scan doen zodat hij kan zien waar de aders zitten en de kans op raak prikken groter was. Maar je raad het al, dat was weer dezelfde anesthesist en die weigerde het te doen en begon ook weer zijn stem te verheffen want het was zijn taak niet om dat te doen en dat moesten ze zelf maar kunnen.
Ondertussen waren heel mijn armen en handen natuurlijk beurs van alle mislukte pogingen maar ze gingen toch door en toen begon het zoveel pijn te doen dat ik een paniek aanval kreeg en ze gesmeekt heb of ze alsjeblieft konden stoppen. Maar ze hebben me vast gepind in mijn rolstoel en hem er alsnog ingekregen. Maar ik moet nu blijkbaar nog een week blijven en voel me echt niet prettig meer want ze zijn met al dat geruzie en zo doorgaan terwijl ik ze smeekte om te stoppen zo over mijn grenzen heen gegaan. Vandaag ook de hele dag weer aan het bedelen geweest of ik alsjeblieft nu eens een arts kon spreken samen met mijn moeder over waarom het nu opeens nog een week moet duren want voor de operatie hadden ze een hele andere prognose gegeven. Maar er weigerde gewoon een arts te komen tot ik hier bijna door het dak heen ging van frustratie.
maandag 21 augustus 2023 om 22:11
Green, sorrie vergeten te reageren.
Terecht dat je trots op jezelf bent! Klinkt fantastisch!
Wel kut dat je moeder nu het dorp tegen je opzet. Weegt het op tegen het afbakenen van je grenzen? Kan me indenken dat dat ook een heel sterk gevoel geeft.
Mooi hè, wat je voor je kindje bijna 'vanzelf' doet, terwijl je dat voor jezelf nooit hebt kunnen doen.
Enne, babies hebben geen altijd perfecte moeder nodig. Is ook niet goed voor ze, in het kader van leren fouten maken en sorrie zeggen enzo.
Dusse, geef jezelf wat ruimte.
Lief en ik checken de dag altijd af:
'hoe ging het vandaag?'
'iedereen leeft nog'
'high five! Missie geslaagd!'
(Tegenwoordig ook wel afgewisseld met
'we hebben er momenteel evenveel als waarmee we gestart zijn vanochtend!'
'zijn het dezelfde?'
'nee, moest dat?'
Of 'we hebben er een winst'
'high five?'
Of ook:
'Ging goed, geen idee of ze nog leven, ik heb ze al twee uur niet gezien.'
'high five!')
Terecht dat je trots op jezelf bent! Klinkt fantastisch!
Wel kut dat je moeder nu het dorp tegen je opzet. Weegt het op tegen het afbakenen van je grenzen? Kan me indenken dat dat ook een heel sterk gevoel geeft.
Mooi hè, wat je voor je kindje bijna 'vanzelf' doet, terwijl je dat voor jezelf nooit hebt kunnen doen.
Enne, babies hebben geen altijd perfecte moeder nodig. Is ook niet goed voor ze, in het kader van leren fouten maken en sorrie zeggen enzo.
Dusse, geef jezelf wat ruimte.
Lief en ik checken de dag altijd af:
'hoe ging het vandaag?'
'iedereen leeft nog'
'high five! Missie geslaagd!'
(Tegenwoordig ook wel afgewisseld met
'we hebben er momenteel evenveel als waarmee we gestart zijn vanochtend!'
'zijn het dezelfde?'
'nee, moest dat?'
Of 'we hebben er een winst'
'high five?'
Of ook:
'Ging goed, geen idee of ze nog leven, ik heb ze al twee uur niet gezien.'
'high five!')
anoniem_65cc5baf55376 wijzigde dit bericht op 22-08-2023 23:11
56.16% gewijzigd
dinsdag 22 augustus 2023 om 19:17
Helpdesk meldt zich!
Zijn je kindjes weer naar school en daardoor extra tijd om verloren te raken misschien? Of is het zicht op september dat het moeilijk maakt. Ik merk dat ik er last van heb dat het echt alweer vroeger donker wordt. Zie zo op tegen die wintermaanden, in het donker van huis en in het donker weer terug. Ik hou niet van donker….
Heb je dingen die je af kunnen leiden? Nog onkruid in je tuin, blaadjes om te vegen of een buurvrouw die onkruid over heeft? Lekker bezig in de buitenlucht helpt bij mij met hier en nu. Podcast luisteren?
En we kunnen niet bellen of appen als je een helpdesk nodig hebt maar hier kun je schrijven en pb staat altijd open
Zijn je kindjes weer naar school en daardoor extra tijd om verloren te raken misschien? Of is het zicht op september dat het moeilijk maakt. Ik merk dat ik er last van heb dat het echt alweer vroeger donker wordt. Zie zo op tegen die wintermaanden, in het donker van huis en in het donker weer terug. Ik hou niet van donker….
Heb je dingen die je af kunnen leiden? Nog onkruid in je tuin, blaadjes om te vegen of een buurvrouw die onkruid over heeft? Lekker bezig in de buitenlucht helpt bij mij met hier en nu. Podcast luisteren?
En we kunnen niet bellen of appen als je een helpdesk nodig hebt maar hier kun je schrijven en pb staat altijd open
dinsdag 22 augustus 2023 om 19:45
Misschien allebei inderdaad, misschien allebei niet? Ik weet het niet.
Zit een familieverplichting aan te komen, dat houdt me wel bezig, maar, ik weet het niet zo goed.
Er is genoeg te doen. Van wandelen tot afval rapen tot onkruid plukken. Een fietstocht naar de toko, legpuzzel, werkproject dat haast heeft, in de zon zitten, ramen zemen, muurtje schilderen, knutsel afmaken, museum bezoeken, sporten, boek lezen...
Alleen zodra ik alleen ben zink ik neer op de dichtsbijzijnde bank of stoel ofzo.
Ken je dat?
Het lijkt of ik een beurse baarmoeder voel zitten wat een ontzettende trigger is.
Misschien is het dat gevoel een beetje.
Van vroeger, nadat het misgegaan was. Rondlopen met de wetenschap waar de pijn vandaan kwam, maar ook de totale ontkenning (want angst) ervan.
Hopen dat iedereen het ziet, ziet dat er iets mis is. Dat je pijn hebt. Dat je doodgaat.
Doodsbang zijn dat iemand iets ziet, dat je überhaupt daar bent. Bestaat. Dat ze raden, ruiken, bedenken hoe smerig, in en in slecht je bent.
Steun willen we zoeken, even lieve aandacht willen. Maar niet weten hoe dat te regelen en vragen. Dus achterlijk doen, raar aandacht trekken. En daarna weer enorme schaamte dat je überhaupt daxht dat je aandacht verdient. Dat zomaar probeerde te vragen. Anderen met jou op probeert te zadelen.
Dus compenseren met raar stoer gedrag. Kijk hoe goed k ga, hoe lekker. Overschreeuw. Raar gedrag. Aandacht creëren. Vluchten. Raar. Overschreeuwen.
Nu leidt dat tot het appen van een vriendin. Snel wissen. In plaats daarvan een grapje appen. Te betrokken en vrolijk doen.
Hopend dat iemand bedenkt, misschien aanvoelt... Je toch nog mag.
Ondertussen dat lijf dat in het verleden voelt en daardoor ook snel flashbacks en oude denkwijze.
Eigenlijk helemaal niets ernstigs.
Niets superpijnlijks en ondraaglijks en vreselijks. Een luxeprobleem.
Waarom kost het me dan zoveel moeite om niet destructief te zijn.
Om me niet zo te schamen, in te likken, om 'goed' gedrag te vertonen.
Waarom voelt het alsof er 100 kilo op mijn schouders ligt, en ik niets waard ben en net een paar grote dingen fout gedaan heb.
Straf verdien.
Dankjewel lieve Bloem, dat ik mag praten.
Dat je me hoorde. Ernaar vraagt.
Dat je wil luisteren.
Dankjewel.
Zit een familieverplichting aan te komen, dat houdt me wel bezig, maar, ik weet het niet zo goed.
Er is genoeg te doen. Van wandelen tot afval rapen tot onkruid plukken. Een fietstocht naar de toko, legpuzzel, werkproject dat haast heeft, in de zon zitten, ramen zemen, muurtje schilderen, knutsel afmaken, museum bezoeken, sporten, boek lezen...
Alleen zodra ik alleen ben zink ik neer op de dichtsbijzijnde bank of stoel ofzo.
Ken je dat?
Het lijkt of ik een beurse baarmoeder voel zitten wat een ontzettende trigger is.
Misschien is het dat gevoel een beetje.
Van vroeger, nadat het misgegaan was. Rondlopen met de wetenschap waar de pijn vandaan kwam, maar ook de totale ontkenning (want angst) ervan.
Hopen dat iedereen het ziet, ziet dat er iets mis is. Dat je pijn hebt. Dat je doodgaat.
Doodsbang zijn dat iemand iets ziet, dat je überhaupt daar bent. Bestaat. Dat ze raden, ruiken, bedenken hoe smerig, in en in slecht je bent.
Steun willen we zoeken, even lieve aandacht willen. Maar niet weten hoe dat te regelen en vragen. Dus achterlijk doen, raar aandacht trekken. En daarna weer enorme schaamte dat je überhaupt daxht dat je aandacht verdient. Dat zomaar probeerde te vragen. Anderen met jou op probeert te zadelen.
Dus compenseren met raar stoer gedrag. Kijk hoe goed k ga, hoe lekker. Overschreeuw. Raar gedrag. Aandacht creëren. Vluchten. Raar. Overschreeuwen.
Nu leidt dat tot het appen van een vriendin. Snel wissen. In plaats daarvan een grapje appen. Te betrokken en vrolijk doen.
Hopend dat iemand bedenkt, misschien aanvoelt... Je toch nog mag.
Ondertussen dat lijf dat in het verleden voelt en daardoor ook snel flashbacks en oude denkwijze.
Eigenlijk helemaal niets ernstigs.
Niets superpijnlijks en ondraaglijks en vreselijks. Een luxeprobleem.
Waarom kost het me dan zoveel moeite om niet destructief te zijn.
Om me niet zo te schamen, in te likken, om 'goed' gedrag te vertonen.
Waarom voelt het alsof er 100 kilo op mijn schouders ligt, en ik niets waard ben en net een paar grote dingen fout gedaan heb.
Straf verdien.
Dankjewel lieve Bloem, dat ik mag praten.
Dat je me hoorde. Ernaar vraagt.
Dat je wil luisteren.
Dankjewel.
dinsdag 22 augustus 2023 om 21:37
Eigenlijk helemaal niets ernstigs.
Niets superpijnlijks en ondraaglijks en vreselijks. Een luxeprobleem.
Dit klopt niet hè lieverd. Ik snap wel welk deel dit vindt, maar ga toch even zeggen dat ik het hier niet mee eens ben.
Neerzinken op de bank ken ik. Dat vindt mijn hoofd ook niet goed, maar het deel dat wel compassie kent weet dat ik het dan waarschijnlijk juist nodig heb. Dus oefen ik met een kleedje, knuffel, kopje thee en wat lieve woorden voor het meisje. Ik ben er nog niet zo goed in helaas, maar mijn therapeuten geven aan dat het een nieuw paadje is in mijn brein dat moet inslijten om eigen te worden.
Ik gun ons allebei zo’n lief nieuw paadje in ons brein
Niets superpijnlijks en ondraaglijks en vreselijks. Een luxeprobleem.
Dit klopt niet hè lieverd. Ik snap wel welk deel dit vindt, maar ga toch even zeggen dat ik het hier niet mee eens ben.
Neerzinken op de bank ken ik. Dat vindt mijn hoofd ook niet goed, maar het deel dat wel compassie kent weet dat ik het dan waarschijnlijk juist nodig heb. Dus oefen ik met een kleedje, knuffel, kopje thee en wat lieve woorden voor het meisje. Ik ben er nog niet zo goed in helaas, maar mijn therapeuten geven aan dat het een nieuw paadje is in mijn brein dat moet inslijten om eigen te worden.
Ik gun ons allebei zo’n lief nieuw paadje in ons brein
dinsdag 22 augustus 2023 om 22:02
Maar neerzinken matcht niet met afleiding en bezig blijven. Lastig lastig. 
Ik bleef net malen trouwens, het voelt als letterlijk murw geslagen.
Niet echt bang, maar murw.
Beurs, klein, uitgeput, uitzichtloos en soms verdrietig, maar meer verloren.
Zoals vroeger soms dus achteraf. Alle energie en weerstand en levenslust eruit gestraft. En dat je dan helemaal alleen op gegeven moment toch jezelf bij elkaar moet rapen en opknappen voor de buitenwereld, voor het Grote Toneelstuk dat Het Leven heet.
Vroeger dacht ik dat ik een top actrice moest zijn, GTST waardig of beter. Ik bedoel, ik was een groot toneelstuk. Nu ik kan reflecteren op mijn gedrag toen en zie hoe raar ik was, welke noodsignalen ik uitzond, denk ik daar anders over, maar nog steeds wel vaak voel ik me alsof ik in een toneelstuk rondloop waarvan ik de tekst niet goed weet. Ik weet wel ongeveer wat de bedoeling en verhaallijn is, maar waar iedereen precies lijkt te weten wat ie doet improviseer ik een eind weg.
Ik speel dat ik weet wat ik doe. Ofzo.
Hoewel dat de afgelopen 15 jaar echt wel steeds minder is gelukkig. Er zijn steeds meer echte momenten. En nog maar weinig momenten waarin ik denk 'dit is niet echt. Dit gebeurd niet echt.'. Of waarin ik de kans niet krijg om dat te denken omdat de wereld al verdwenen is.
Jemig ik klink weer heel warrig he?
Ik heb na het kinderknuffelen last moment nog een sportles gedaan. Dat ging niet zo goed. Ik voelde inderdaad mijn baarmoeder heel pijnlijk bij alles wat ik deed. Aanspannen en bewegen maakten dat niet lekkerder, en dat triggerde me enorm.
Doorgaan, me schamen voor dat het niet lukt, wie ik ben, dansen trainen met dat beurse gevoel van binnen. Over alle grenzen gaan omdat ik beter moet, harder moet, hoger moet, dat vieze lelijke dikke lijf moet leren wat werken is.
Ik vond het heel moeilijk om niet steeds af te dwalen. Het trainen lukte gewoon ook niet goed, mijn lijf liet het afweten, wat dan weer opviel en aarggghhh.
Ik bleef net malen trouwens, het voelt als letterlijk murw geslagen.
Niet echt bang, maar murw.
Beurs, klein, uitgeput, uitzichtloos en soms verdrietig, maar meer verloren.
Zoals vroeger soms dus achteraf. Alle energie en weerstand en levenslust eruit gestraft. En dat je dan helemaal alleen op gegeven moment toch jezelf bij elkaar moet rapen en opknappen voor de buitenwereld, voor het Grote Toneelstuk dat Het Leven heet.
Vroeger dacht ik dat ik een top actrice moest zijn, GTST waardig of beter. Ik bedoel, ik was een groot toneelstuk. Nu ik kan reflecteren op mijn gedrag toen en zie hoe raar ik was, welke noodsignalen ik uitzond, denk ik daar anders over, maar nog steeds wel vaak voel ik me alsof ik in een toneelstuk rondloop waarvan ik de tekst niet goed weet. Ik weet wel ongeveer wat de bedoeling en verhaallijn is, maar waar iedereen precies lijkt te weten wat ie doet improviseer ik een eind weg.
Ik speel dat ik weet wat ik doe. Ofzo.
Hoewel dat de afgelopen 15 jaar echt wel steeds minder is gelukkig. Er zijn steeds meer echte momenten. En nog maar weinig momenten waarin ik denk 'dit is niet echt. Dit gebeurd niet echt.'. Of waarin ik de kans niet krijg om dat te denken omdat de wereld al verdwenen is.
Jemig ik klink weer heel warrig he?
Ik heb na het kinderknuffelen last moment nog een sportles gedaan. Dat ging niet zo goed. Ik voelde inderdaad mijn baarmoeder heel pijnlijk bij alles wat ik deed. Aanspannen en bewegen maakten dat niet lekkerder, en dat triggerde me enorm.
Doorgaan, me schamen voor dat het niet lukt, wie ik ben, dansen trainen met dat beurse gevoel van binnen. Over alle grenzen gaan omdat ik beter moet, harder moet, hoger moet, dat vieze lelijke dikke lijf moet leren wat werken is.
Ik vond het heel moeilijk om niet steeds af te dwalen. Het trainen lukte gewoon ook niet goed, mijn lijf liet het afweten, wat dan weer opviel en aarggghhh.
dinsdag 22 augustus 2023 om 22:10
Maar objectief gezien is er ook gewoon niets ernstigs. Niets vreselijks.
Ik voel me rot.
Vroeger zou je misschien vreselijk kunnen noemen als je wilt. Maar nu. Ik ben veilig, vrij, rijk, gezond, fantastisch gezin, lieve vrienden, fijne coach, leuke baan, ik heb echt niets te wensen over. Ik leef mijn droom.
Dus ja, het voelt wel degelijk als luxeproblemen.
En hoewel ik me er gedeeltelijk bij neer kan leggen dat ik die nu eenmaal heb, schaam ik me er wel heel erg voor om anderen ermee lastig te vallen.
Wat kunnen ze ermee, keer op keer.
Is dat ook hoe rouw werkt Olle?
Dat je na jaaaren nog elke dag wil huilen 'ik denk zo aan die. Het maakt me zo wanhopig. Ondanks alles moois, alle rijkdom, doet het gat zo verdomd zeer. Zie ik die overal. Kan ik me daardoor niet concentreren. Doe ik alsof dat niet zo is.'
En dat je niets zegt omdat je niet weer hetzelfde liedje wilt zingen. Omdat, wat kan iemand ermee? Je verwacht dat ze denken 'ja dat weten we nu wel' omdat je dat zelf eigenlijk al denkt.
Ik voel me rot.
Vroeger zou je misschien vreselijk kunnen noemen als je wilt. Maar nu. Ik ben veilig, vrij, rijk, gezond, fantastisch gezin, lieve vrienden, fijne coach, leuke baan, ik heb echt niets te wensen over. Ik leef mijn droom.
Dus ja, het voelt wel degelijk als luxeproblemen.
En hoewel ik me er gedeeltelijk bij neer kan leggen dat ik die nu eenmaal heb, schaam ik me er wel heel erg voor om anderen ermee lastig te vallen.
Wat kunnen ze ermee, keer op keer.
Is dat ook hoe rouw werkt Olle?
Dat je na jaaaren nog elke dag wil huilen 'ik denk zo aan die. Het maakt me zo wanhopig. Ondanks alles moois, alle rijkdom, doet het gat zo verdomd zeer. Zie ik die overal. Kan ik me daardoor niet concentreren. Doe ik alsof dat niet zo is.'
En dat je niets zegt omdat je niet weer hetzelfde liedje wilt zingen. Omdat, wat kan iemand ermee? Je verwacht dat ze denken 'ja dat weten we nu wel' omdat je dat zelf eigenlijk al denkt.
dinsdag 22 augustus 2023 om 22:45
dinsdag 22 augustus 2023 om 22:52
Ik ben vanmiddag uit mijn slof geschoten. Zomaar op straat tegen een wildvreemde. Wat een afgang zeg.
Ik voelde mij zo kut en het was blijkbaar een druppel die er niet meer bij kon. herken mezelf niet. en nu weer schuldig over mijn gedrag. Bah, wat een gedoe.
Helemaal leeggezogen. Last van darmen. Menstruatie breekt nog niet door. Kom maar op, dan is die druk weer van de ketel. Merk het steeds vaker dat het mij dwars zit. In plaats van dwars zitten kom maar door a.u.b. Dan voel ik mij weer iets rustiger.
Ik voelde mij zo kut en het was blijkbaar een druppel die er niet meer bij kon. herken mezelf niet. en nu weer schuldig over mijn gedrag. Bah, wat een gedoe.
Helemaal leeggezogen. Last van darmen. Menstruatie breekt nog niet door. Kom maar op, dan is die druk weer van de ketel. Merk het steeds vaker dat het mij dwars zit. In plaats van dwars zitten kom maar door a.u.b. Dan voel ik mij weer iets rustiger.
dinsdag 22 augustus 2023 om 22:59
dinsdag 22 augustus 2023 om 23:33
Nog steeds murw, maar minder hopeloos en uitzichtloos en zwart.
Ik gooi er een pil in en ga slapen.
Dankjewel voor het zien en luisteren.
Betekent echt heel veel, stom he?
Ik voel me geloof ik vaak heel alleen met mn geheim.
PB terug Maisnon.
Frambloos, hoe gaat het met je?
Ik denk aan je!
Ook jij bent niet alleen, als je wilt ben ik er om te luisteren.
Of gewoon even te zijn. Of om m in zijn ballen te schoppen.
Anytime.
Ik gooi er een pil in en ga slapen.
Dankjewel voor het zien en luisteren.
Betekent echt heel veel, stom he?
Ik voel me geloof ik vaak heel alleen met mn geheim.
PB terug Maisnon.
Frambloos, hoe gaat het met je?
Ik denk aan je!
Ook jij bent niet alleen, als je wilt ben ik er om te luisteren.
Of gewoon even te zijn. Of om m in zijn ballen te schoppen.
Anytime.
woensdag 23 augustus 2023 om 09:06
Toen ze zo door gingen zat ik de hele boel bij elkaar te huilen/roepen dat ze moesten stoppen maar ze waren er niet van onder de indruk blijkbaar. Hebben me in m’n stoel vastgepind en zijn door gegaan.
Gister zou een apart soort infuus gezet worden die niet meer zomaar ermee op kon houden maar er was iets mis gegaan in de communicatie, mijn moeder en ik hebben er de hele dag boven op gezeten maar ze zijn t alsnog vergeten. Mijn moeder is op het punt dat ze zegt dat zei een officiële klacht in gaat dienen als ik het niet doe. Want ik moet nog tot zondag blijven vanwege de antibiotica en nu hebben ze al 4x antibiotica gemist omdat mijn infuus weer gesneuveld was.
woensdag 23 augustus 2023 om 11:52
Wat fijn dat je moeder zich zo boos maakt om hoe ze je behandelen.
Het klinkt ook echt bizar. Ik word er plaatsvervangend woest van zeg!
Om de slordigheid en nalatigheid terwijl je afhankelijk bent van ze, maar vooral ook het vastpinnen en doorgaan... Wat een nachtmerrie, zeker met jouw achtergrond.
Ben daar echt naar van. Zo totaal grensoverschrijdend.
Heel veel sterkte lieve Frambloos.
Hoop dat je moeder nu al een klacht indient en helemaal uit haar stekker gaat van boosheid voorje.
Het klinkt ook echt bizar. Ik word er plaatsvervangend woest van zeg!
Om de slordigheid en nalatigheid terwijl je afhankelijk bent van ze, maar vooral ook het vastpinnen en doorgaan... Wat een nachtmerrie, zeker met jouw achtergrond.
Ben daar echt naar van. Zo totaal grensoverschrijdend.
Heel veel sterkte lieve Frambloos.
Hoop dat je moeder nu al een klacht indient en helemaal uit haar stekker gaat van boosheid voorje.
woensdag 23 augustus 2023 om 21:20
Vandaag niet zo fijn opgestaan, maar met dank aan een wandeling met vriendin werden mn gedachten afgeleid en trok het weg.
Lichaam was ook niet triggerend meer vandaag.
Afgelopen weekend wel familieactiviteiten met ouders en wat dingen die confronterend waren en me toch wel bezig houden.
Hoe meer ik deel en me bewust ben van wat er gebeurde, het niet zo ontken, hoe moeilijker ik het vind om dat weer te vergeten als ik met mn ouders ben.
Om de betrokken liefhebbende dochter te zijn.
Die ze verdienen als je nu zo kijkt. Ze dragen ons op handen.
Ik merk dat ik nu wel minder het gevoel heb dat ik ze dat verschuldigd ben, omdat ik alles aan ze heb te danken.
Dat ik het regenmatig meer zie als schone schijn en uiterlijk vertoon nu.
En ook vaak nog niet hoor. Want het opschrijven zorgt wel meteen weer voor spanning.
Maar ik heb minder het gevoel dat ik ze zo vreselijk dankbaar moet zijn omdat ze me gered en gemaakt hebben, en soms stiekem dat het niet geholpen heeft en dat ik ben waar ik ben ondanks hoe ze me gedaan en gemaakt hebben.
Klinkt t weer warrig?
Ik merk dat ik echt wel weer behoefte heb aan een klankbord en erover kunnen hebben. Na een zomer kop in het zand.
En afgelopen weekend dus met familie. Dan is het ook opvallend hoe onhandig het bij ons gaat. Dat het me echt niet goed lukt om ze aan te raken. Ik vind dat ik ze dan moet zoenen maar dat is zoveel weerstand. Een knuffel of verder aanraken moet ik echt niet aan denken. Dat doen we dus ook niet. Met mijn kinderen wel.
Met mijn schoonouders soms wel.
Vriendinnen zoen ik gedag, knuffel ik, raak ik aan.
Met kennissen en onbekenderen hoeft dat niet van mij. Dat gezoen en gedoe.
Maar als ik dan familie zie, hoe dat met elkaar omgaat, elkaars haar doet of even handen op schouders legt ofzo. Dat is gewoon niet, wij dansen soort van onhandig om elkaar heen. De spanning is bijna zichtbaar.
nouja, sorrie, misschien moet ik maar een guacamole topic openen om al mijn geprakkizeer in te gooien, dan vervuil ik dit topic niet zo.
Lichaam was ook niet triggerend meer vandaag.
Afgelopen weekend wel familieactiviteiten met ouders en wat dingen die confronterend waren en me toch wel bezig houden.
Hoe meer ik deel en me bewust ben van wat er gebeurde, het niet zo ontken, hoe moeilijker ik het vind om dat weer te vergeten als ik met mn ouders ben.
Om de betrokken liefhebbende dochter te zijn.
Die ze verdienen als je nu zo kijkt. Ze dragen ons op handen.
Ik merk dat ik nu wel minder het gevoel heb dat ik ze dat verschuldigd ben, omdat ik alles aan ze heb te danken.
Dat ik het regenmatig meer zie als schone schijn en uiterlijk vertoon nu.
En ook vaak nog niet hoor. Want het opschrijven zorgt wel meteen weer voor spanning.
Maar ik heb minder het gevoel dat ik ze zo vreselijk dankbaar moet zijn omdat ze me gered en gemaakt hebben, en soms stiekem dat het niet geholpen heeft en dat ik ben waar ik ben ondanks hoe ze me gedaan en gemaakt hebben.
Klinkt t weer warrig?
Ik merk dat ik echt wel weer behoefte heb aan een klankbord en erover kunnen hebben. Na een zomer kop in het zand.
En afgelopen weekend dus met familie. Dan is het ook opvallend hoe onhandig het bij ons gaat. Dat het me echt niet goed lukt om ze aan te raken. Ik vind dat ik ze dan moet zoenen maar dat is zoveel weerstand. Een knuffel of verder aanraken moet ik echt niet aan denken. Dat doen we dus ook niet. Met mijn kinderen wel.
Met mijn schoonouders soms wel.
Vriendinnen zoen ik gedag, knuffel ik, raak ik aan.
Met kennissen en onbekenderen hoeft dat niet van mij. Dat gezoen en gedoe.
Maar als ik dan familie zie, hoe dat met elkaar omgaat, elkaars haar doet of even handen op schouders legt ofzo. Dat is gewoon niet, wij dansen soort van onhandig om elkaar heen. De spanning is bijna zichtbaar.
nouja, sorrie, misschien moet ik maar een guacamole topic openen om al mijn geprakkizeer in te gooien, dan vervuil ik dit topic niet zo.
woensdag 23 augustus 2023 om 22:41
Voor mij klinkt het niet warrig maar juist logisch en ik herken het ook in contact met mijn eigen ouders en familie.
Dit topic is voor iedereen die van avocado’s houdt en voor avocadeaus zelf, dus geen vervuiling
Ik weet alleen soms niet zo goed hoe ik moet reageren, ben bang dat ik het verkeerde zeg en steeds alleen maar zeggen dat ik zoveel herken van wat je schrijft voelt zo suf. Jij kunt alles zo goed verwoorden, daar ben ik met mij gehakkel weleens jaloers op.
Dit topic is voor iedereen die van avocado’s houdt en voor avocadeaus zelf, dus geen vervuiling
Ik weet alleen soms niet zo goed hoe ik moet reageren, ben bang dat ik het verkeerde zeg en steeds alleen maar zeggen dat ik zoveel herken van wat je schrijft voelt zo suf. Jij kunt alles zo goed verwoorden, daar ben ik met mij gehakkel weleens jaloers op.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
