Eenzaam, sociale kring word kleiner

Ik heb het nooit gehad, zo'n vriendengroep waar je als tiener mee op vakantie gaat, een groep die jaren vrienden blijven en jaarlijks nog vriendendagen hebben, waar ze ook wonen.
Ja ik heb "vrienden". Het zijn meer kennisen die ik af en toe tegen kom of sporadisch mee afspreek. Maar niet iemand waarvan ik zeg, die kan ik midden in de nacht bellen als er iets is.
Ja, ik heb wel vriendinnen gehad. Tenminste, dat dacht ik. Ik ben dan ook, helaas meerdere malen, flink met het mes in de rug gestoken door "vriendinnen". Waarom doe ik zoveel voor iemand, ga ik door het vuur voor ze, om uiteindelijk alleen en gekwetst achter te blijven? Ben ik dan zo naïef? Waarom is er geen vriendin voor mij die hetzelfde doet?
Nu ik "ouder" begin te worden merk ik ook dat het moeilijker is (voor mij) om nieuwe mensen te ontmoeten en vrienden te maken. Fulltime werken, alleenstaande moeder, huishouden. Maar toch, als je kind bij je ex is, je nieuwe vriend aan het werk is en je in het weekend alleen thuis zit voel je het, je bent eenzaam. Ik zat laatst te bedenken wie ik zou kunnen bellen. Ik kon gewoon niemand verzinnen.....Ik heb geen vriendinnen waar ik lekker mee op terrasje kan zitten, mee kan gaan shoppen of gewoon lekker thuis mee kan kletsen.
Ja, het begint bij jezelf maar voor mij is het lastig om nieuwe vrienden te maken.......waar doe ik dit? Ga je gewoon alleen op een terras zitten of aan een bar staan? Mama's van klasgenootjes van mijn kind zie ik bijna niet. Nieuwe school, ken niemand en doordat mijn kind naar BSO gaat zie ik de ouders ook niet.

Ik heb dit nooit uitgesproken, maar van mij af schrijven is al een hele bevrijding...