Psyche
alle pijlers
Eenzaamheid door verhuizing
woensdag 7 april 2010 om 21:16
Ik wil graag hier iets kwijt over iets wat al heel lang bij mij speelt: niet altijd hoor, heb ook hele goede periodes, maar zit nu weer in een flinke dip. Zal het proberen uit te leggen:
Zo'n 8 jaar geleden ben ik verhuisd naar de andere kant van het land ivm. het werk van mijn man.
Ik kan na 8 jaar (!!!)hier nog steeds mijn draai niet vinden. Voor mijn gevoel heeft dat een paar oorzaken:
.
Naast het gevoel nog steeds een buitenstaander te zijn door ander dialect en mijn roots hier niet te hebben is het bovenal het gemis van diepgaande vriendschappen. Voor mijn gevoel sterf ik elke dag een beetje doordat ik geen interactie heb met mensen om me heen. Ik voel me totaal niet verbonden met iemand hier naast mijn man en zoontje, terwijl ik daar wel heel veel behoefte aan heb. Ik heb al best veel pogingen gedaan om mensen te ontmoeten: veel cursussen gevolgd, sporten in een sportschool hier in de buurt en geprobeerd om vrienschappen hier in de buurt op te bouwen door af en toe eens met iemand een kop koffie te drinken of samen te sporten. Dat was dan altijd best gezellig, maar daar bleef het dan ook bij en vaak waren dat alleen maar oppervlakkige kontakten die gaan over koetjes en kalfjes, vakanties, de kinderen en het weer. Ik hoor van de mensen die me wel goed kennen(waar ik oorspronkelijk vandaan kom) dat ik zo'n schat van een meid ben en zo gezellig, maar ik moet gewoon ook hier mijn wereldje opbouwen. Met de contacten op 2 uur rijden (die me overigens enorm dierbaar zijn) kan ik niet mijn ' dagelijkse' / wekelijkse leven vullen.
Behalve mijn vrienden van ver weg te bellen, heb ik hier niemand met wie ik mijn dagelijkse gevoelens (ook de leuke hoor, ben nu even verdrietig maar ben toch gelukkig meestal ook heel vrolijk en gezellig hoor) kan delen of een keer iemand bellen samen even naar de stad te gaan ofzo. Ik ervaar een enorme leegte daardoor en eenzaamheid ook al klinkt dat misschien heel gek voor iemand met een gezin. Ik heb al vaak (en dat blijf ik doen) geprobeerd om op een leuke, luchtige manier kontakt te leggen met mensen in de buurt of mensen die ik op een andere manier ontmoet, maar op de een of andere manier blijft dat kontakt oppervlakkig of mensen geven aan het te druk te hebben om af te spreken, te sporten e.d. Nu zijn dit ook vrijwel allemaal mensen met kleine kinderen of baby's en ik weet dat dat druk is, maar " waar een wil is, is een weg" , denk ik dan. Maar ik blijk toch de enige te zijn die er blijkbaar zo over denkt, want ik merk dat mensen snel het laten afweten als het te druk is zonder echt moeite te doen om toch met elkaar te kunnen sporten of af te spreken.
Vanavond belde wederom mijn sportgenootje af en gaf aan dat ze de woensdagavond niet meer zo ziet zitten om te sporten, want dan heeft ze de hele dag al voor de kinderen gezorgd en is altijd bekaf. Ze gaf aan dat ze nu op een andere dag wil gaan, zonder te vragen of ik dan misschien meega. Ik zat al niet zo lekker in mijn vel en dit was dan echt weer even de druppel die de emmer deed overlopen, ik was zo verdrietig.
Door al deze teleurstellingen die ik keer op keer te verwerken krijg, ga ik -ondanks dat ik weet dat de kans groot is dat men het echt te druk heeft en het misschien niet aan mij ligt- erg aan mezelf twijfelen en of ik wel leuk genoeg ben. Mijn zelfvertrouwen is al niet zo heel groot door wat ik vroeger heb meegemaakt en nu merk ik dat ik toch weer erg gevoelig ben voor dit soort ' afwijzingen' zoals ik ze ervaar. Ik voel me weer buitengesloten door iedereen. Mensen hebben gewoon wel wat beters te doen dan energie in een vriendschap met mij steken is dan mijn conclusie. Ik ben daardoor weer erg verdrietig en voel me nutteloos, afgedankt en eenzaam.
Ik weet dan ook echt niet wat ik moet doen om dit te doorbreken. Heb de neiging om dan maar weer ergens anders naar toe te verhuizen, om ergens opnieuw te starten met nieuwe mensen, nieuwe kansen, maar dat heeft nogal wat (financiele) consequenties en als ik nu zeker wist dat dat de oplossing was, zou ik het zeker doen, maar dat weet ik gewoon niet. Is het gewoon iets van deze tijd dat mensen met jonge kinderen geen tijd hebben voor vriendschappen ? Heeft men hier al zoveel vriendschappen dat ze niet op mij zitten te wachten en ik wel op hen ?
En wat ik wel eens afvraag: is er iemand dit een soortgelijke ervaring heeft na verhuizing ?
Zo'n 8 jaar geleden ben ik verhuisd naar de andere kant van het land ivm. het werk van mijn man.
Ik kan na 8 jaar (!!!)hier nog steeds mijn draai niet vinden. Voor mijn gevoel heeft dat een paar oorzaken:
.
Naast het gevoel nog steeds een buitenstaander te zijn door ander dialect en mijn roots hier niet te hebben is het bovenal het gemis van diepgaande vriendschappen. Voor mijn gevoel sterf ik elke dag een beetje doordat ik geen interactie heb met mensen om me heen. Ik voel me totaal niet verbonden met iemand hier naast mijn man en zoontje, terwijl ik daar wel heel veel behoefte aan heb. Ik heb al best veel pogingen gedaan om mensen te ontmoeten: veel cursussen gevolgd, sporten in een sportschool hier in de buurt en geprobeerd om vrienschappen hier in de buurt op te bouwen door af en toe eens met iemand een kop koffie te drinken of samen te sporten. Dat was dan altijd best gezellig, maar daar bleef het dan ook bij en vaak waren dat alleen maar oppervlakkige kontakten die gaan over koetjes en kalfjes, vakanties, de kinderen en het weer. Ik hoor van de mensen die me wel goed kennen(waar ik oorspronkelijk vandaan kom) dat ik zo'n schat van een meid ben en zo gezellig, maar ik moet gewoon ook hier mijn wereldje opbouwen. Met de contacten op 2 uur rijden (die me overigens enorm dierbaar zijn) kan ik niet mijn ' dagelijkse' / wekelijkse leven vullen.
Behalve mijn vrienden van ver weg te bellen, heb ik hier niemand met wie ik mijn dagelijkse gevoelens (ook de leuke hoor, ben nu even verdrietig maar ben toch gelukkig meestal ook heel vrolijk en gezellig hoor) kan delen of een keer iemand bellen samen even naar de stad te gaan ofzo. Ik ervaar een enorme leegte daardoor en eenzaamheid ook al klinkt dat misschien heel gek voor iemand met een gezin. Ik heb al vaak (en dat blijf ik doen) geprobeerd om op een leuke, luchtige manier kontakt te leggen met mensen in de buurt of mensen die ik op een andere manier ontmoet, maar op de een of andere manier blijft dat kontakt oppervlakkig of mensen geven aan het te druk te hebben om af te spreken, te sporten e.d. Nu zijn dit ook vrijwel allemaal mensen met kleine kinderen of baby's en ik weet dat dat druk is, maar " waar een wil is, is een weg" , denk ik dan. Maar ik blijk toch de enige te zijn die er blijkbaar zo over denkt, want ik merk dat mensen snel het laten afweten als het te druk is zonder echt moeite te doen om toch met elkaar te kunnen sporten of af te spreken.
Vanavond belde wederom mijn sportgenootje af en gaf aan dat ze de woensdagavond niet meer zo ziet zitten om te sporten, want dan heeft ze de hele dag al voor de kinderen gezorgd en is altijd bekaf. Ze gaf aan dat ze nu op een andere dag wil gaan, zonder te vragen of ik dan misschien meega. Ik zat al niet zo lekker in mijn vel en dit was dan echt weer even de druppel die de emmer deed overlopen, ik was zo verdrietig.
Door al deze teleurstellingen die ik keer op keer te verwerken krijg, ga ik -ondanks dat ik weet dat de kans groot is dat men het echt te druk heeft en het misschien niet aan mij ligt- erg aan mezelf twijfelen en of ik wel leuk genoeg ben. Mijn zelfvertrouwen is al niet zo heel groot door wat ik vroeger heb meegemaakt en nu merk ik dat ik toch weer erg gevoelig ben voor dit soort ' afwijzingen' zoals ik ze ervaar. Ik voel me weer buitengesloten door iedereen. Mensen hebben gewoon wel wat beters te doen dan energie in een vriendschap met mij steken is dan mijn conclusie. Ik ben daardoor weer erg verdrietig en voel me nutteloos, afgedankt en eenzaam.
Ik weet dan ook echt niet wat ik moet doen om dit te doorbreken. Heb de neiging om dan maar weer ergens anders naar toe te verhuizen, om ergens opnieuw te starten met nieuwe mensen, nieuwe kansen, maar dat heeft nogal wat (financiele) consequenties en als ik nu zeker wist dat dat de oplossing was, zou ik het zeker doen, maar dat weet ik gewoon niet. Is het gewoon iets van deze tijd dat mensen met jonge kinderen geen tijd hebben voor vriendschappen ? Heeft men hier al zoveel vriendschappen dat ze niet op mij zitten te wachten en ik wel op hen ?
En wat ik wel eens afvraag: is er iemand dit een soortgelijke ervaring heeft na verhuizing ?
woensdag 7 april 2010 om 21:29
Pfff, wat een verhaal zeg. Wat rot dat je je zo ellendig voelt. Heb geen tips voor je, want je hebt zelf al van alles gedaan.
Mijn zusje heeft in het buitenland gewoond, en kreeg ook maar geen contact met mensen daar. Zij zijn uiteindelijk eerder terug gegaan. Is dat geen optie, dat je man overgeplaatst kan worden of zo? Het lijkt me toch niets als jij zo ongelukkig bent. En je man, heeft hij het wel naar z'n zin?
Mijn zusje heeft in het buitenland gewoond, en kreeg ook maar geen contact met mensen daar. Zij zijn uiteindelijk eerder terug gegaan. Is dat geen optie, dat je man overgeplaatst kan worden of zo? Het lijkt me toch niets als jij zo ongelukkig bent. En je man, heeft hij het wel naar z'n zin?
woensdag 7 april 2010 om 21:40
Nee, helaas is dat geen reele optie ivm. zijn werk. Hij heeft een hele goed baan met veel vrijheid en hij werkt er al bijna 20 jaar. Het werk ligt sowieso niet voor het oprapen natuurlijk en hij is alweer wat ouder (hij is ook ruim 11 jaar ouder dan ik), dus een sollicitatiebrief van hem wordt niet meer standaard nog gelezen als ze zijn leeftijd zien zeg maar. Verder heeft hij het qua werk prima naar de zin. Hij ziet ook wel dat we (ook gezamelijk) weinig respons krijgen maar hij heeft genoeg aan ons gezin zegt hij. En dat is natuurlijk meteen het grote verschil tussen man en vrouw: vrouwen zijn gewoon wat socialere dieren, mannen vinden een leuk huis, gezin en werk al gauw voldoendel. Hij heeft zeg maar minder nodig om gelukkig te zijn. Om jouw vraag te beantwoorden Nammma: ik woon trouwens in Brabant, maar (ivm. evt. herkenning) noem ik liever geen plaatsnaam, sorry.
woensdag 7 april 2010 om 21:48
Misschien (vrijwilligers)werk zoeken? dan heb je op regelmatige basis omgang met collega's. Dat worden misschien ook geen diepe vriendschappen maar voor je dagelijkse aanspraak en om uit een soort isolement te komen misschien een idee?
Of een oproepje plaatsen (bijvoorbeeld hier). Er zijn vast mensen in jou streek die het ook leuk vinden om nieuwe mensen te leren kennen.
Of een oproepje plaatsen (bijvoorbeeld hier). Er zijn vast mensen in jou streek die het ook leuk vinden om nieuwe mensen te leren kennen.
woensdag 7 april 2010 om 21:50
Herkenbaar.
Ook kriskras door het land verhuist. Toen ik nog werkte viel het nog mee maar toen ik een kind kreeg had ik wel een soort van sociaal isolement.
Idd supervriendinnen maar op lange afstand.
Heb me ook regelmatig met de ziel onder mn arm gevoelt. En ben een spontane meid, dus kletste wel met de buren e.d.
Toch bekruipt je dat iedereen heeft het druk gevoel. En als je wat ouder bent is vrienden maken veel moeilijker heb ik gemerkt. Iedereen lijkt al zn eigen circle te hebben van vrienden en familie en tja uiteindelijk moet het van twee kanten komen.
Z'on grote vriendenkring als vroeger heb ik nooit meer teruggekregen het zijn meer kennissen geworden.
Ik vond het heel moeilijk om te merken dat mensen snel zeiden van we bellen we zien elkaar en uiteindelijk kwam er weinig of niks van terecht. Van die loze beloften.
Tegenwoordig heb ik geen hoge verwachtingen meer. Het moet echt klikken en van twee kanten komen wil er echt vriendschap ontstaan en anders is het helaas soms oppervlakkig.
Wel fijn als je je buren ee beetje kent. Als er wat is je ff kan aanbellen e.d.
Inmiddels zijn een paar vriendschappen tijden geleden door mij opgezegt.
Hoop net als jij dat ik weer eens iemand tegen het lijf loop die qua niveau ook een beetje matcht. Bedoel ik niet perse intellectueel, maar heb inmiddels een behoorlijke rugzak tegen wil en dank en iemand die ook het nodige heeft meegemaakt ervaar ik veel meer steun van.
Wel kijk maar wat je ermee kan.
Ook kriskras door het land verhuist. Toen ik nog werkte viel het nog mee maar toen ik een kind kreeg had ik wel een soort van sociaal isolement.
Idd supervriendinnen maar op lange afstand.
Heb me ook regelmatig met de ziel onder mn arm gevoelt. En ben een spontane meid, dus kletste wel met de buren e.d.
Toch bekruipt je dat iedereen heeft het druk gevoel. En als je wat ouder bent is vrienden maken veel moeilijker heb ik gemerkt. Iedereen lijkt al zn eigen circle te hebben van vrienden en familie en tja uiteindelijk moet het van twee kanten komen.
Z'on grote vriendenkring als vroeger heb ik nooit meer teruggekregen het zijn meer kennissen geworden.
Ik vond het heel moeilijk om te merken dat mensen snel zeiden van we bellen we zien elkaar en uiteindelijk kwam er weinig of niks van terecht. Van die loze beloften.
Tegenwoordig heb ik geen hoge verwachtingen meer. Het moet echt klikken en van twee kanten komen wil er echt vriendschap ontstaan en anders is het helaas soms oppervlakkig.
Wel fijn als je je buren ee beetje kent. Als er wat is je ff kan aanbellen e.d.
Inmiddels zijn een paar vriendschappen tijden geleden door mij opgezegt.
Hoop net als jij dat ik weer eens iemand tegen het lijf loop die qua niveau ook een beetje matcht. Bedoel ik niet perse intellectueel, maar heb inmiddels een behoorlijke rugzak tegen wil en dank en iemand die ook het nodige heeft meegemaakt ervaar ik veel meer steun van.
Wel kijk maar wat je ermee kan.
woensdag 7 april 2010 om 22:00
En Twijfelaar, de mensen om je heen, zijn dat allemaal Brabanders, of zijn er ook mensen uit bijvoorbeeld de Randstad? Zo ja, is het met hen ook moeilijk contact maken?
Ik vraag dat omdat ikzelf in een prutdorpje woon in Frankrijk, maar wel het gevoel heb 'geaccepteerd' te zijn, mensen zijn open en vinden het wel leuk, zo'n Hollandse. Maar dat komt ook omdat hier best veel mensen uit het hele land wonen, die openstaan voor anderen. Vandaar dat ik me het afvraag.
Wel ben ik sinds kort vriendin geworden met een engelse hier, die zich best eenzaam voelde af en toe, en ik merk dat ik wel heel goed contact met haar heb, dat we over veel dingen hetzelfde denken en zo'n klik heb ik nog niet gevoeld met een française hier. Misschien kun je op zoek naar andere mensen (buitenlanders?) die ook niemand kennen en zich eenzaam voelen. Er zijn er vast meer.
Verder een dikke voor je, want het lijkt me best rot.
Ik vraag dat omdat ikzelf in een prutdorpje woon in Frankrijk, maar wel het gevoel heb 'geaccepteerd' te zijn, mensen zijn open en vinden het wel leuk, zo'n Hollandse. Maar dat komt ook omdat hier best veel mensen uit het hele land wonen, die openstaan voor anderen. Vandaar dat ik me het afvraag.
Wel ben ik sinds kort vriendin geworden met een engelse hier, die zich best eenzaam voelde af en toe, en ik merk dat ik wel heel goed contact met haar heb, dat we over veel dingen hetzelfde denken en zo'n klik heb ik nog niet gevoeld met een française hier. Misschien kun je op zoek naar andere mensen (buitenlanders?) die ook niemand kennen en zich eenzaam voelen. Er zijn er vast meer.
Verder een dikke voor je, want het lijkt me best rot.
woensdag 7 april 2010 om 22:10
Coucou, ik merk wel dat die mensen meer openstaan voor wat kontakt maar ook die hebben het druk, druk... gek genoeg is er iemand die ik ken die vertelde dat ze eigenlijk in hetzelfde schuitje zit maar die heeft ook weer net een 2e kind gekregen. Als we elkaar zien is het heel gezellig en we hebben ook een klik maar het moet wel vrijwel altijd van mijn kant komen, want altijd heeft ze het druk of is ze naar haar eigen familie (die ook op 1,5 uur rijden woont). Dit vind ik ook heel erg jammer, ben erg op haar gesteld maar ook met haar kom ik gewoon niet verder dan dit....
woensdag 7 april 2010 om 22:24
Wat voor type ben je? Ben je meer een luisteraar of een prater?
Ikzelf ben een echte luisteraar, ik stel vragen en vraag daarna verder door etc. ook omdat ik vaak het idee heb dat ikzelf minder te vertellen heb dus ik vind het wel lekker als iemand veel praat en ik kan luisteren. Het voordeel is dat mensen dat fijn vinden, iemand die luistert.
Nu had ik dus met die engelse het gevoel (ook omdat het zo heerljk was om engels te kunnen praten na tig jaar) dat het echt gelijk opging, zij praatte veel maar ik ook. Dat gaf wel een echt gevoel van verbondenheid maar dat kwam ook omdat we allebei buitenlands zijn en om bepaalde franse gewoontes lekker konden lachen.
Maargoed, het ging dus om de eerste alinea.
Ikzelf ben een echte luisteraar, ik stel vragen en vraag daarna verder door etc. ook omdat ik vaak het idee heb dat ikzelf minder te vertellen heb dus ik vind het wel lekker als iemand veel praat en ik kan luisteren. Het voordeel is dat mensen dat fijn vinden, iemand die luistert.
Nu had ik dus met die engelse het gevoel (ook omdat het zo heerljk was om engels te kunnen praten na tig jaar) dat het echt gelijk opging, zij praatte veel maar ik ook. Dat gaf wel een echt gevoel van verbondenheid maar dat kwam ook omdat we allebei buitenlands zijn en om bepaalde franse gewoontes lekker konden lachen.
Maargoed, het ging dus om de eerste alinea.
woensdag 7 april 2010 om 22:27
Ja, Troeta dat vindt ik ook te lang, maar hij kan het niet opbrengen om zich opnieuw ergens te moeten bewijzen met alle stress erbij. Hij zou nog liever doordeweek hier blijven wonen zodat hij hier kan blijven werken zonder stress en dan voor mij en mijn zoontje een huis kopen dichtbij mijn familie zodat ik daar weer kan gaan wonen en hij alleen in de weekenden thuis bij ons is. Misschien is dit idd. de enige oplossing nog ook al is dit natuurlijk behoorlijk heftig en bepaald niet ideaal: hij zal dan nog tot zijn pensioen op en neer moeten pendelen, Maar ja dat is deze situatie ook niet....
Trouwens, bedankt voor jullie lieve reakties. Doet me goed !!!!
Trouwens, bedankt voor jullie lieve reakties. Doet me goed !!!!
woensdag 7 april 2010 om 22:33
woensdag 7 april 2010 om 22:43
Oproepje doen? Gezocht vriendinnen omgeving ?, wie weet wat voor reactie's je krijgt? Het zal me niet verbazen als er veel meer vrouwen zijn die in dezelfde situatie zitten.
Mee helpen op de school van je zoontje? Als die al naar school gaat, zo leer je andere moeders kennen. Als je zoontje jonger is gaan baby- of puppy zwemmen, moeder en kind gym? Met goed weer met je zoontje naar het speeltuintje in de buurt? Proberen onder de mensen te komen, verhuizen naar een nieuwbouw wijk, maakt over het algemeen ook makkelijker contact. En nieuwe mensen niet meteen bespringen en claimen. Jammer dat je man geen moeite wil doen om terug te gaan.
Mee helpen op de school van je zoontje? Als die al naar school gaat, zo leer je andere moeders kennen. Als je zoontje jonger is gaan baby- of puppy zwemmen, moeder en kind gym? Met goed weer met je zoontje naar het speeltuintje in de buurt? Proberen onder de mensen te komen, verhuizen naar een nieuwbouw wijk, maakt over het algemeen ook makkelijker contact. En nieuwe mensen niet meteen bespringen en claimen. Jammer dat je man geen moeite wil doen om terug te gaan.
donderdag 8 april 2010 om 10:07
Hoi Christiana, bedankt voor je reaktie. Ja, ik doe inderdaad mijn best om aan zoveel mogelijk dingen mee te doen op school e.d. We wonen al in een nieuwbouwwijk dus je zou zeggen kansen genoeg (niet dus) maar inderdaad, toch misschien oproepje. Heb er al eens aan gedacht maar vindt het wel wat eng en ook wel beetje genant. Maar goed, je moet toch wat.
Lief dat jullie zo meedenken !!!
Lief dat jullie zo meedenken !!!
donderdag 8 april 2010 om 10:59
Hoi,
Heb niet alles gelezen, dus mischien staat het er al.
Maar, wat je beschrijft, wordt ook ervaren door expats die hier naartoe verhuizen voor hun werk. Ze vinden Nederlanders heel moeilijk om te leren kennen en zeggen dat ze allemaal al vrienden hebben van jaren terug, schooltijd, etc. en geen behoefte schijnen te hebben om nieuwe mensen te leren kennen.
Kan maar 2 dingen zeggen. Ga eens voor een paar sessies naar een psycholoog/psychotherapeut. Gewoon, zal je goed doen om het eruit te gooien.
En, mischien is er iets in de zin van vrijwilligerswerk, wat je boeit, en je zou willen doen. Volgens mij een goede manier van mensen wat dieper leren kennen dan die oppervlakkige vriendschappen die je nu hebt.
Daarnaast denk ik ook dat iedereen erg op zichzelf gefixeerd is tegenwoordig, het ligt heus niet aan jou wat die "vriendinnen" betreft. Twijfel niet over jezelf!!
Heb niet alles gelezen, dus mischien staat het er al.
Maar, wat je beschrijft, wordt ook ervaren door expats die hier naartoe verhuizen voor hun werk. Ze vinden Nederlanders heel moeilijk om te leren kennen en zeggen dat ze allemaal al vrienden hebben van jaren terug, schooltijd, etc. en geen behoefte schijnen te hebben om nieuwe mensen te leren kennen.
Kan maar 2 dingen zeggen. Ga eens voor een paar sessies naar een psycholoog/psychotherapeut. Gewoon, zal je goed doen om het eruit te gooien.
En, mischien is er iets in de zin van vrijwilligerswerk, wat je boeit, en je zou willen doen. Volgens mij een goede manier van mensen wat dieper leren kennen dan die oppervlakkige vriendschappen die je nu hebt.
Daarnaast denk ik ook dat iedereen erg op zichzelf gefixeerd is tegenwoordig, het ligt heus niet aan jou wat die "vriendinnen" betreft. Twijfel niet over jezelf!!
donderdag 8 april 2010 om 21:58
Twijfelaar,
Ik herken je verhaal en gevoel. Ik ben ook van noord naar zuid verhuisd en voel me na ongeveer 10 jaar nog vaak een buitenstaander. Ik geloof ook niet dat dat gevoel ooit zal veranderen. En dan bedoel ik in mijn woonplaats, als ik via via nieuwe mensen ontmoet, enz. Men merkt snel of weet al dat ik import ben en helaas worden er dan vaak snel conclusies getrokken, ik word in een hokje geplaatst....
Ook helaas voor die mensen trouwens.....beetje sneu ook dat ze niet verder kijken dan een eerste indruk!
Ik heb (in tegenstelling tot jou?) gelukkig een baan waar ik me wel op mijn plek voel en waar ik gewaardeerd wordt om mijn persoonlijkheid en het niet relevant is waar ik vandaan kom.
Maar ik heb dan weer geen man en kind....
Ik herken je verhaal en gevoel. Ik ben ook van noord naar zuid verhuisd en voel me na ongeveer 10 jaar nog vaak een buitenstaander. Ik geloof ook niet dat dat gevoel ooit zal veranderen. En dan bedoel ik in mijn woonplaats, als ik via via nieuwe mensen ontmoet, enz. Men merkt snel of weet al dat ik import ben en helaas worden er dan vaak snel conclusies getrokken, ik word in een hokje geplaatst....
Ook helaas voor die mensen trouwens.....beetje sneu ook dat ze niet verder kijken dan een eerste indruk!
Ik heb (in tegenstelling tot jou?) gelukkig een baan waar ik me wel op mijn plek voel en waar ik gewaardeerd wordt om mijn persoonlijkheid en het niet relevant is waar ik vandaan kom.
Maar ik heb dan weer geen man en kind....
zondag 11 april 2010 om 18:37
Hoi MielDeFleurs,
Bedankt voor je reaktie. Ik was een weekend weg, vandaar mijn late reaktie. Wat idioot toch dat ook jij geen kontakt krijgt in het zuiden, heel opvallend. Ik heb niet het idee dat ik in een hokje wordt geplaatst overigens, maar meer dat men het gewoon te druk heeft om in nw. kontakten te investeren.
Wel fijn dat je in je baan wel op je plek voelt. Is ook superbelangrijk.
Woon jij trouwens ook in Brabant ?
Groetjes, Twijfelaar
Bedankt voor je reaktie. Ik was een weekend weg, vandaar mijn late reaktie. Wat idioot toch dat ook jij geen kontakt krijgt in het zuiden, heel opvallend. Ik heb niet het idee dat ik in een hokje wordt geplaatst overigens, maar meer dat men het gewoon te druk heeft om in nw. kontakten te investeren.
Wel fijn dat je in je baan wel op je plek voelt. Is ook superbelangrijk.
Woon jij trouwens ook in Brabant ?
Groetjes, Twijfelaar
zondag 11 april 2010 om 21:34
Hoi Twijfelaar50, helaas heel herkenbaar voor mij, veel mensen hebben het druk, geen tijd.zin om moeite te doen om een vriendschap op te bouwen.
Ik zelf ben ook een gezellige kletser, leuk mens zeggen ze, kan ook goed luisteren, maar de meeste mensen willen toch oppervlakkig contact.
Moeilijk om tips te geven want je wilt het gevoel hebben dat mensen wat voor je over willen hebben, tijd willen steken in de relatie, het komt dus vaak niet van beide kanten.
Een oproep plaatsen bij vriendinnenclub of bij vriendin zal misschien wat opleveren, meestal zitten daar de mensen die ook op zoek zijn, veel succes.
Ik zelf ben ook een gezellige kletser, leuk mens zeggen ze, kan ook goed luisteren, maar de meeste mensen willen toch oppervlakkig contact.
Moeilijk om tips te geven want je wilt het gevoel hebben dat mensen wat voor je over willen hebben, tijd willen steken in de relatie, het komt dus vaak niet van beide kanten.
Een oproep plaatsen bij vriendinnenclub of bij vriendin zal misschien wat opleveren, meestal zitten daar de mensen die ook op zoek zijn, veel succes.
maandag 12 april 2010 om 13:11
Hoi Twijfelaar,
Ik weet als (ex) Brabantse dat het moeilijk is contact te krijgen is; ze zien je vaak van o die komt boven de rivieren. Helaas, maar waar komt dit veel voor in de dorpen in het wel gezellige zuiden. Wat ik je als tip wil meegeven: probeer contact te krijgen met mensen in de steden als Den Bosch, Breda. Ik weet niet of je daar in de buurt woont maar daar wonen en werken niet alleen Brabanders. Sluit je daar bij een vereniging aan of probeer een studie of een cursus.
Ik weet als (ex) Brabantse dat het moeilijk is contact te krijgen is; ze zien je vaak van o die komt boven de rivieren. Helaas, maar waar komt dit veel voor in de dorpen in het wel gezellige zuiden. Wat ik je als tip wil meegeven: probeer contact te krijgen met mensen in de steden als Den Bosch, Breda. Ik weet niet of je daar in de buurt woont maar daar wonen en werken niet alleen Brabanders. Sluit je daar bij een vereniging aan of probeer een studie of een cursus.
maandag 12 april 2010 om 15:13
Je kunt iig een oproepje op de Viva-site plaatsen.
Zelf heb ik jaaaren terug op die manier wel wat contacten opgedaan toen ik ergens nieuw kwam wonen.
In het begin zul je misschien nog praten over vakanties e.d. maar op een gegeven moment ga je merken dat je met sommigen ook over andere dingen gaat praten.
Voordeel van zulke oproepjes is dat degene die reageren vaak ook elders hun roots hebben. Vaak verhuisd voor de liefde of voor het werk.
Sommige gebieden zijn best 'honkvast' qua vriendschappen. Daar houden mensen bij wijze van spreken alle contacten van de kleuterschool aan voor de rest van hun leven. Dan kan het moeilijk zijn.
Oh,nog een tip. Forummen
Je zal echt de eerste niet zijn die daar een vriendschap aan overhoudt
Zelf heb ik jaaaren terug op die manier wel wat contacten opgedaan toen ik ergens nieuw kwam wonen.
In het begin zul je misschien nog praten over vakanties e.d. maar op een gegeven moment ga je merken dat je met sommigen ook over andere dingen gaat praten.
Voordeel van zulke oproepjes is dat degene die reageren vaak ook elders hun roots hebben. Vaak verhuisd voor de liefde of voor het werk.
Sommige gebieden zijn best 'honkvast' qua vriendschappen. Daar houden mensen bij wijze van spreken alle contacten van de kleuterschool aan voor de rest van hun leven. Dan kan het moeilijk zijn.
Oh,nog een tip. Forummen
Je zal echt de eerste niet zijn die daar een vriendschap aan overhoudt
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 12 april 2010 om 19:03
hallo allemaal,
bedankt voor jullie reaktie. Ja Mowgli, ik woon inderdaad in de regio van Den Bosch en er is best veel import zoals ik het noem. Maar toch lukt het niet om kontakt te maken dat verder gaat dan de koetjes en kalfjes. Het is -lijkt het wel- echt iets van deze tijd of men is te honkvast zoals Moonlight omschrijft. Jammer is dat. Misschien heb ik het al eens hierboven geschreven maar het is wel heel fijn dat jullie meedenken, geeft toch een gevoel van er niet helemaal alleen (meer) voor te staan. Echt lief !
bedankt voor jullie reaktie. Ja Mowgli, ik woon inderdaad in de regio van Den Bosch en er is best veel import zoals ik het noem. Maar toch lukt het niet om kontakt te maken dat verder gaat dan de koetjes en kalfjes. Het is -lijkt het wel- echt iets van deze tijd of men is te honkvast zoals Moonlight omschrijft. Jammer is dat. Misschien heb ik het al eens hierboven geschreven maar het is wel heel fijn dat jullie meedenken, geeft toch een gevoel van er niet helemaal alleen (meer) voor te staan. Echt lief !
