Psyche
alle pijlers
Eenzaamheid door verhuizing
woensdag 7 april 2010 om 21:16
Ik wil graag hier iets kwijt over iets wat al heel lang bij mij speelt: niet altijd hoor, heb ook hele goede periodes, maar zit nu weer in een flinke dip. Zal het proberen uit te leggen:
Zo'n 8 jaar geleden ben ik verhuisd naar de andere kant van het land ivm. het werk van mijn man.
Ik kan na 8 jaar (!!!)hier nog steeds mijn draai niet vinden. Voor mijn gevoel heeft dat een paar oorzaken:
.
Naast het gevoel nog steeds een buitenstaander te zijn door ander dialect en mijn roots hier niet te hebben is het bovenal het gemis van diepgaande vriendschappen. Voor mijn gevoel sterf ik elke dag een beetje doordat ik geen interactie heb met mensen om me heen. Ik voel me totaal niet verbonden met iemand hier naast mijn man en zoontje, terwijl ik daar wel heel veel behoefte aan heb. Ik heb al best veel pogingen gedaan om mensen te ontmoeten: veel cursussen gevolgd, sporten in een sportschool hier in de buurt en geprobeerd om vrienschappen hier in de buurt op te bouwen door af en toe eens met iemand een kop koffie te drinken of samen te sporten. Dat was dan altijd best gezellig, maar daar bleef het dan ook bij en vaak waren dat alleen maar oppervlakkige kontakten die gaan over koetjes en kalfjes, vakanties, de kinderen en het weer. Ik hoor van de mensen die me wel goed kennen(waar ik oorspronkelijk vandaan kom) dat ik zo'n schat van een meid ben en zo gezellig, maar ik moet gewoon ook hier mijn wereldje opbouwen. Met de contacten op 2 uur rijden (die me overigens enorm dierbaar zijn) kan ik niet mijn ' dagelijkse' / wekelijkse leven vullen.
Behalve mijn vrienden van ver weg te bellen, heb ik hier niemand met wie ik mijn dagelijkse gevoelens (ook de leuke hoor, ben nu even verdrietig maar ben toch gelukkig meestal ook heel vrolijk en gezellig hoor) kan delen of een keer iemand bellen samen even naar de stad te gaan ofzo. Ik ervaar een enorme leegte daardoor en eenzaamheid ook al klinkt dat misschien heel gek voor iemand met een gezin. Ik heb al vaak (en dat blijf ik doen) geprobeerd om op een leuke, luchtige manier kontakt te leggen met mensen in de buurt of mensen die ik op een andere manier ontmoet, maar op de een of andere manier blijft dat kontakt oppervlakkig of mensen geven aan het te druk te hebben om af te spreken, te sporten e.d. Nu zijn dit ook vrijwel allemaal mensen met kleine kinderen of baby's en ik weet dat dat druk is, maar " waar een wil is, is een weg" , denk ik dan. Maar ik blijk toch de enige te zijn die er blijkbaar zo over denkt, want ik merk dat mensen snel het laten afweten als het te druk is zonder echt moeite te doen om toch met elkaar te kunnen sporten of af te spreken.
Vanavond belde wederom mijn sportgenootje af en gaf aan dat ze de woensdagavond niet meer zo ziet zitten om te sporten, want dan heeft ze de hele dag al voor de kinderen gezorgd en is altijd bekaf. Ze gaf aan dat ze nu op een andere dag wil gaan, zonder te vragen of ik dan misschien meega. Ik zat al niet zo lekker in mijn vel en dit was dan echt weer even de druppel die de emmer deed overlopen, ik was zo verdrietig.
Door al deze teleurstellingen die ik keer op keer te verwerken krijg, ga ik -ondanks dat ik weet dat de kans groot is dat men het echt te druk heeft en het misschien niet aan mij ligt- erg aan mezelf twijfelen en of ik wel leuk genoeg ben. Mijn zelfvertrouwen is al niet zo heel groot door wat ik vroeger heb meegemaakt en nu merk ik dat ik toch weer erg gevoelig ben voor dit soort ' afwijzingen' zoals ik ze ervaar. Ik voel me weer buitengesloten door iedereen. Mensen hebben gewoon wel wat beters te doen dan energie in een vriendschap met mij steken is dan mijn conclusie. Ik ben daardoor weer erg verdrietig en voel me nutteloos, afgedankt en eenzaam.
Ik weet dan ook echt niet wat ik moet doen om dit te doorbreken. Heb de neiging om dan maar weer ergens anders naar toe te verhuizen, om ergens opnieuw te starten met nieuwe mensen, nieuwe kansen, maar dat heeft nogal wat (financiele) consequenties en als ik nu zeker wist dat dat de oplossing was, zou ik het zeker doen, maar dat weet ik gewoon niet. Is het gewoon iets van deze tijd dat mensen met jonge kinderen geen tijd hebben voor vriendschappen ? Heeft men hier al zoveel vriendschappen dat ze niet op mij zitten te wachten en ik wel op hen ?
En wat ik wel eens afvraag: is er iemand dit een soortgelijke ervaring heeft na verhuizing ?
Zo'n 8 jaar geleden ben ik verhuisd naar de andere kant van het land ivm. het werk van mijn man.
Ik kan na 8 jaar (!!!)hier nog steeds mijn draai niet vinden. Voor mijn gevoel heeft dat een paar oorzaken:
.
Naast het gevoel nog steeds een buitenstaander te zijn door ander dialect en mijn roots hier niet te hebben is het bovenal het gemis van diepgaande vriendschappen. Voor mijn gevoel sterf ik elke dag een beetje doordat ik geen interactie heb met mensen om me heen. Ik voel me totaal niet verbonden met iemand hier naast mijn man en zoontje, terwijl ik daar wel heel veel behoefte aan heb. Ik heb al best veel pogingen gedaan om mensen te ontmoeten: veel cursussen gevolgd, sporten in een sportschool hier in de buurt en geprobeerd om vrienschappen hier in de buurt op te bouwen door af en toe eens met iemand een kop koffie te drinken of samen te sporten. Dat was dan altijd best gezellig, maar daar bleef het dan ook bij en vaak waren dat alleen maar oppervlakkige kontakten die gaan over koetjes en kalfjes, vakanties, de kinderen en het weer. Ik hoor van de mensen die me wel goed kennen(waar ik oorspronkelijk vandaan kom) dat ik zo'n schat van een meid ben en zo gezellig, maar ik moet gewoon ook hier mijn wereldje opbouwen. Met de contacten op 2 uur rijden (die me overigens enorm dierbaar zijn) kan ik niet mijn ' dagelijkse' / wekelijkse leven vullen.
Behalve mijn vrienden van ver weg te bellen, heb ik hier niemand met wie ik mijn dagelijkse gevoelens (ook de leuke hoor, ben nu even verdrietig maar ben toch gelukkig meestal ook heel vrolijk en gezellig hoor) kan delen of een keer iemand bellen samen even naar de stad te gaan ofzo. Ik ervaar een enorme leegte daardoor en eenzaamheid ook al klinkt dat misschien heel gek voor iemand met een gezin. Ik heb al vaak (en dat blijf ik doen) geprobeerd om op een leuke, luchtige manier kontakt te leggen met mensen in de buurt of mensen die ik op een andere manier ontmoet, maar op de een of andere manier blijft dat kontakt oppervlakkig of mensen geven aan het te druk te hebben om af te spreken, te sporten e.d. Nu zijn dit ook vrijwel allemaal mensen met kleine kinderen of baby's en ik weet dat dat druk is, maar " waar een wil is, is een weg" , denk ik dan. Maar ik blijk toch de enige te zijn die er blijkbaar zo over denkt, want ik merk dat mensen snel het laten afweten als het te druk is zonder echt moeite te doen om toch met elkaar te kunnen sporten of af te spreken.
Vanavond belde wederom mijn sportgenootje af en gaf aan dat ze de woensdagavond niet meer zo ziet zitten om te sporten, want dan heeft ze de hele dag al voor de kinderen gezorgd en is altijd bekaf. Ze gaf aan dat ze nu op een andere dag wil gaan, zonder te vragen of ik dan misschien meega. Ik zat al niet zo lekker in mijn vel en dit was dan echt weer even de druppel die de emmer deed overlopen, ik was zo verdrietig.
Door al deze teleurstellingen die ik keer op keer te verwerken krijg, ga ik -ondanks dat ik weet dat de kans groot is dat men het echt te druk heeft en het misschien niet aan mij ligt- erg aan mezelf twijfelen en of ik wel leuk genoeg ben. Mijn zelfvertrouwen is al niet zo heel groot door wat ik vroeger heb meegemaakt en nu merk ik dat ik toch weer erg gevoelig ben voor dit soort ' afwijzingen' zoals ik ze ervaar. Ik voel me weer buitengesloten door iedereen. Mensen hebben gewoon wel wat beters te doen dan energie in een vriendschap met mij steken is dan mijn conclusie. Ik ben daardoor weer erg verdrietig en voel me nutteloos, afgedankt en eenzaam.
Ik weet dan ook echt niet wat ik moet doen om dit te doorbreken. Heb de neiging om dan maar weer ergens anders naar toe te verhuizen, om ergens opnieuw te starten met nieuwe mensen, nieuwe kansen, maar dat heeft nogal wat (financiele) consequenties en als ik nu zeker wist dat dat de oplossing was, zou ik het zeker doen, maar dat weet ik gewoon niet. Is het gewoon iets van deze tijd dat mensen met jonge kinderen geen tijd hebben voor vriendschappen ? Heeft men hier al zoveel vriendschappen dat ze niet op mij zitten te wachten en ik wel op hen ?
En wat ik wel eens afvraag: is er iemand dit een soortgelijke ervaring heeft na verhuizing ?
donderdag 15 april 2010 om 10:05
Waarom plaats je niet een oproep voor een nieuw sportmaatje? heb je 2 vliegen in 1 klap.
Ik zit in de zelfde situatie als jij en zit bovendien ook nog eens in het buitenland (andere taal dus moeilijk contacten te leggen). Mijn plan is om een sport te gaan doen in de hoop dat ik op die manier nieuwe contacten leg. Het is idd zo moeilijk...
Ik zit in de zelfde situatie als jij en zit bovendien ook nog eens in het buitenland (andere taal dus moeilijk contacten te leggen). Mijn plan is om een sport te gaan doen in de hoop dat ik op die manier nieuwe contacten leg. Het is idd zo moeilijk...
maandag 19 april 2010 om 13:43
woensdag 21 april 2010 om 15:09
Ik woon in een europese hoofdstad, waar veel mensen van 'buitenaf' wonen, wat het toch makkelijker maakt dan wanneer je in een klein (al dan niet nederlands) dorp gaat wonen.
Mijn zus woont in haar , en mijn, geboorteplaats in NL en ik denk vaak dat ze al haar vriendinnen en kennisen gewoon gratis heeft gekregen omdat ze die al 'op school' leerde kennen.
Ik denk ook wel eens dat ze zich daar niet zo van bewust is.
Mijn zus woont in haar , en mijn, geboorteplaats in NL en ik denk vaak dat ze al haar vriendinnen en kennisen gewoon gratis heeft gekregen omdat ze die al 'op school' leerde kennen.
Ik denk ook wel eens dat ze zich daar niet zo van bewust is.
woensdag 21 april 2010 om 15:58
Hoi LN,
Ja, dat lijkt me ook een heel lastig nadeel van het emigreren. Het trekt me ook altijd wel om bijv. een B&B ergens te beginnen maar ja, ook dan is het lastig om kontakten te maken hoor ik vaak. Ook in landen als F'rijk of Spanje zijn mensen erg op 'zichzelf' en alleen op familie gericht. Lastig hoor.
Ja, dat lijkt me ook een heel lastig nadeel van het emigreren. Het trekt me ook altijd wel om bijv. een B&B ergens te beginnen maar ja, ook dan is het lastig om kontakten te maken hoor ik vaak. Ook in landen als F'rijk of Spanje zijn mensen erg op 'zichzelf' en alleen op familie gericht. Lastig hoor.
woensdag 21 april 2010 om 16:07
O ja, nog even een berichtje voor MieldeFleurs: fijn dat je het gevoel herkent en dat ook nog steeds hebt na 10 jaar. Ik dacht dat ik de enige was die dat na zo'n lange tijd nog steeds heeft (en hoe lang gaat dit nog duren, vraag ik me af?). Ben wel benieuwd waar jij precies woont, want ook ik woon in die hoek (regio Den Bosch) en waar jij dan vandaan komt ? Straks woon je bij mij in de buurt of kom je uit dezelfde streek als ik, dat zou toch wel grappig zijn. 
(ik krijg die icons niet in mijn tekst dus dan maar even zo)
(ik krijg die icons niet in mijn tekst dus dan maar even zo)
zaterdag 24 april 2010 om 20:21
Ik zit net even in een klein dipje, want het is zaterdagavond en ik heb geen plannen...woon ook sinds een paar jaar in het buitenland en vind het moeilijk om contact te leggen met mensen hier.
In NL had ik wel gewoon vrienden enzo, net als zoveel mensen hier beschrijven.
Ik werk hier, doe aan sport...maar het blijft allemaal oppervlakkig. Wel een aantal keren geprobeerd om met een paar meiden van mijn werk iets te gaan doen. Het is wel leuk, maar er is niet echt een klik ofzo. Eigenlijk lijkt het er meer op dat we allemaal niet echt andere mensen kunnen vinden om in t weekend iets mee te gaan drinken, dus t dan maar af en toe met elkaar iets drinken, om toch iets te doen te hebben
In NL had ik wel gewoon vrienden enzo, net als zoveel mensen hier beschrijven.
Ik werk hier, doe aan sport...maar het blijft allemaal oppervlakkig. Wel een aantal keren geprobeerd om met een paar meiden van mijn werk iets te gaan doen. Het is wel leuk, maar er is niet echt een klik ofzo. Eigenlijk lijkt het er meer op dat we allemaal niet echt andere mensen kunnen vinden om in t weekend iets mee te gaan drinken, dus t dan maar af en toe met elkaar iets drinken, om toch iets te doen te hebben
zondag 25 april 2010 om 19:26
TO, mag ik je een tip geven? Ken je www.nmlk.nl(nieuwemensenlerenkennen)? Bedoeld voor mensen tussen de 25 en 45 jaar die samen leuke dingen willen doen. Veel mensen zijn single, maar het is zeker niet bedoeld als datingtoestand. Iedereen kan via die site zelf activiteiten organiseren door het hele land of aan activiteiten van anderen meedoen.
Ik ben een tijdje 'lid' geweest. Veel mensen hebben als motief dat hun vrienden (jonge) kinderen hebben en daardoor niet makkelijk meer van de bank af komen. Andere mensen zijn naar een andere stad verhuisd of hebben lang in het buitenland gewoond, waardoor hun vriendschappen verwaterd zijn.
Het voordeel is dat dit (in tegenstelling tot bijvoorbeeld de sportschool) mensen zijn die open staan voor nieuwe vriendschappen. Ik woon zelf in een ander deel van het land (Amsterdam), waar erg veel georganiseerd werd, weet dus niet precies hoe het in het zuiden is. Ik heb me zo'n jaar of twee geleden weer uitgeschreven, omdat ik inmiddels wel genoeg nieuwe mensen had leren kennen en liever sommige mensen wat beter leerde kennen. Via hyves heb ik nog steeds met aardig wat mensen contact. Ken veel mensen die er hele hechte vriendschappen hebben opgebouwd.
Ik ben een tijdje 'lid' geweest. Veel mensen hebben als motief dat hun vrienden (jonge) kinderen hebben en daardoor niet makkelijk meer van de bank af komen. Andere mensen zijn naar een andere stad verhuisd of hebben lang in het buitenland gewoond, waardoor hun vriendschappen verwaterd zijn.
Het voordeel is dat dit (in tegenstelling tot bijvoorbeeld de sportschool) mensen zijn die open staan voor nieuwe vriendschappen. Ik woon zelf in een ander deel van het land (Amsterdam), waar erg veel georganiseerd werd, weet dus niet precies hoe het in het zuiden is. Ik heb me zo'n jaar of twee geleden weer uitgeschreven, omdat ik inmiddels wel genoeg nieuwe mensen had leren kennen en liever sommige mensen wat beter leerde kennen. Via hyves heb ik nog steeds met aardig wat mensen contact. Ken veel mensen die er hele hechte vriendschappen hebben opgebouwd.
zondag 25 april 2010 om 19:40
Beste twijfelaar,
Ik begrijp de situatie helemaal, maar vind de rol van je man in dit verhaal eerlijk gezegd toch wel erg beperkt. Het kan toch niet zo zijn dat omdat hij geen andere baan wil zoeken, jij vervolgens in eenzaamheid de komende jaren daar door moet brengen? Hij moet zich toch ook voor een deel verantwoordelijkheid nemen voor het feit dat jij in deze situatie niet gelukkig bent... Er komt nu wel erg weinig van zijn kant, ookal begrijp ik dat het niet makkelijk is om zomaar een andere baan te vinden.
Is er een mogelijkheid dat jullie verhuizen, zodanig dat hij nog wel naar zijn werk kan, maar dat jullie toch ergens een nieuwe start kunnen maken in een wat grotere stad bijvoorbeeld? Want na 8 jaar beginnen de kansen die er in de buurt waar jullie nu wonen zijn om iets leuks op te bouwen, toch wat uitgedroogd te raken. En de motivatie ook kan ik me zo voorstellen.
Ik begrijp de situatie helemaal, maar vind de rol van je man in dit verhaal eerlijk gezegd toch wel erg beperkt. Het kan toch niet zo zijn dat omdat hij geen andere baan wil zoeken, jij vervolgens in eenzaamheid de komende jaren daar door moet brengen? Hij moet zich toch ook voor een deel verantwoordelijkheid nemen voor het feit dat jij in deze situatie niet gelukkig bent... Er komt nu wel erg weinig van zijn kant, ookal begrijp ik dat het niet makkelijk is om zomaar een andere baan te vinden.
Is er een mogelijkheid dat jullie verhuizen, zodanig dat hij nog wel naar zijn werk kan, maar dat jullie toch ergens een nieuwe start kunnen maken in een wat grotere stad bijvoorbeeld? Want na 8 jaar beginnen de kansen die er in de buurt waar jullie nu wonen zijn om iets leuks op te bouwen, toch wat uitgedroogd te raken. En de motivatie ook kan ik me zo voorstellen.
dinsdag 27 april 2010 om 20:11
Twijfelaar, je hebt dus nog wel fijne contacten met mensen uit
je vroegere woonplaats ? Is het niet mogelijk om regelmatig,
bijv. eens per week met elkaar af te spreken ? Jullie zouden elkaar ook af en toe halverwege tegemoet kunnen komen en dan iets leuks ondernemen.
Ik vrees dat het moeilijk zal zijn om op latere leeftijd nog een diepgaande vriendschap op te doen. En dat het niet lukt ligt dus niet aan jou.
Het kan natuurlijk gebeuren,maar dan is het eerder een toevalstreffer.
je vroegere woonplaats ? Is het niet mogelijk om regelmatig,
bijv. eens per week met elkaar af te spreken ? Jullie zouden elkaar ook af en toe halverwege tegemoet kunnen komen en dan iets leuks ondernemen.
Ik vrees dat het moeilijk zal zijn om op latere leeftijd nog een diepgaande vriendschap op te doen. En dat het niet lukt ligt dus niet aan jou.
Het kan natuurlijk gebeuren,maar dan is het eerder een toevalstreffer.
donderdag 29 april 2010 om 08:35
Een kennis van mij is een paar jaar geleden van het oosten van het land naar het westen verhuisd. Zij heeft mensen leren kennen door een hyves (die al bestond) "Nieuw in **** "
Daar werden dus allemaal mensen lid die nieuw waren in de stad waar zij is komen wonen en op zoek waren naar (nieuwe) contacten. Zij heeft er uiteindelijk een groepje van 5 vriendinnen aan over gehouden.
Misschien bestaat er ook zoiets voor jouw woonplaats (of kun je hem zelf oprichten??).
Daar werden dus allemaal mensen lid die nieuw waren in de stad waar zij is komen wonen en op zoek waren naar (nieuwe) contacten. Zij heeft er uiteindelijk een groepje van 5 vriendinnen aan over gehouden.
Misschien bestaat er ook zoiets voor jouw woonplaats (of kun je hem zelf oprichten??).
vrijdag 30 april 2010 om 13:09
Hoi Twijfelaar,
Pas nadat ik mijn eigen artikel had geplaatst, heb ik de jouwe gelezen.
Onverwachts in een isolement
Je situatie is heel herkenbaar, hoewel mijn omstandigheid anders is. Ik weet ook nog niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan, maar ik zie wel dat het vreselijk moeilijk is om je eigen "kring" weer op te bouwen.
Ik heb dat gevoel nu een jaar, dus ik sta ervan te kijken dat jij dat al acht jaar hebt. Ik zou daar wel eens met je over willen praten/chatten.
gr.
Rene
Pas nadat ik mijn eigen artikel had geplaatst, heb ik de jouwe gelezen.
Onverwachts in een isolement
Je situatie is heel herkenbaar, hoewel mijn omstandigheid anders is. Ik weet ook nog niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan, maar ik zie wel dat het vreselijk moeilijk is om je eigen "kring" weer op te bouwen.
Ik heb dat gevoel nu een jaar, dus ik sta ervan te kijken dat jij dat al acht jaar hebt. Ik zou daar wel eens met je over willen praten/chatten.
gr.
Rene
zondag 2 mei 2010 om 22:38
Hi Twijfelaar50,
Echt vervelend voor je, k begrijp het gevoel wel een beetje. Ben zelf 2 jaar geleden naar het buitenland verhuisd en ik denk dat hoewel jij nog steeds in Nederland woont, je ook te maken hebt met een cultuurverschil. Het kost tijd om aan een nieuwe cultuur te wennen... Maar, nu zou je zeggen dat dat na 8 jaar wel gelukt moet zijn, maar ja, een bepaalde cultuur kan je ook gewoon niet liggen natuurlijk! In dat geval is verhuizen misschien beter...
Maar, iets anders waar ik zelf ook tegenaan gelopen ben is: inderdaad, als je ergens nieuw komt zitten mensen niet op je te wachten. Ze hebben hun eigen leven en vrienden en hoeven er niet zo nodig een nieuwe vriendin bij. Helaas. Want ze weten vaak niet wat ze missen. Maar ook begrijpelijk. Betekent dus dat de moeite voor contact van jouw kant moet komen. Uit je post blijkt echter dat je je dit ook realiseert en hier genoeg moeite in hebt gestoken.... dus dat het op die manier niet is gelukt is gewoon dikke pech, en ligt niet aan jouw persoon verder lijkt me!!
Een laatste 'probleem' is denk ik dat het vinden van een goede vriendin, waar je alles mee kan delen, net zoiets is als het vinden van een levenspartner. Ze liggen echt niet voor het oprapen!! En hoe geforceerder je bezig bent met iemand te vinden, hoe minder succesvol je vaak bent. Geldt denk ik voor ieder soort relatie...
Nou goed, gelukkig heb je nog je geweldige vriendinnen van 'vroeger', daar mag je je toch in ieder geval heel gelukkig mee prijzen!
Echt vervelend voor je, k begrijp het gevoel wel een beetje. Ben zelf 2 jaar geleden naar het buitenland verhuisd en ik denk dat hoewel jij nog steeds in Nederland woont, je ook te maken hebt met een cultuurverschil. Het kost tijd om aan een nieuwe cultuur te wennen... Maar, nu zou je zeggen dat dat na 8 jaar wel gelukt moet zijn, maar ja, een bepaalde cultuur kan je ook gewoon niet liggen natuurlijk! In dat geval is verhuizen misschien beter...
Maar, iets anders waar ik zelf ook tegenaan gelopen ben is: inderdaad, als je ergens nieuw komt zitten mensen niet op je te wachten. Ze hebben hun eigen leven en vrienden en hoeven er niet zo nodig een nieuwe vriendin bij. Helaas. Want ze weten vaak niet wat ze missen. Maar ook begrijpelijk. Betekent dus dat de moeite voor contact van jouw kant moet komen. Uit je post blijkt echter dat je je dit ook realiseert en hier genoeg moeite in hebt gestoken.... dus dat het op die manier niet is gelukt is gewoon dikke pech, en ligt niet aan jouw persoon verder lijkt me!!
Een laatste 'probleem' is denk ik dat het vinden van een goede vriendin, waar je alles mee kan delen, net zoiets is als het vinden van een levenspartner. Ze liggen echt niet voor het oprapen!! En hoe geforceerder je bezig bent met iemand te vinden, hoe minder succesvol je vaak bent. Geldt denk ik voor ieder soort relatie...
Nou goed, gelukkig heb je nog je geweldige vriendinnen van 'vroeger', daar mag je je toch in ieder geval heel gelukkig mee prijzen!
woensdag 19 mei 2010 om 20:18
Hoi Twijfelaar,
Ik ben dit topic even uit het oog verloren en had je laatste post aan mij dus helemaal gemist, sorry!
Ben ook erg benieuwd waar jij woont en vandaan komt. Kunnen wij elkaar mailen ofzo via dit forum, wil namelijk wel een beetje anoniem blijven hier... Maar ben ook echt heel nieuwsgierig, stel je voor dat we van en naar dezelfde regio zijn gegaan!
Ik ben dit topic even uit het oog verloren en had je laatste post aan mij dus helemaal gemist, sorry!
Ben ook erg benieuwd waar jij woont en vandaan komt. Kunnen wij elkaar mailen ofzo via dit forum, wil namelijk wel een beetje anoniem blijven hier... Maar ben ook echt heel nieuwsgierig, stel je voor dat we van en naar dezelfde regio zijn gegaan!
dinsdag 1 juni 2010 om 09:20
Hoi Twijfelaar,
Ik heb je topic gevonden hoor, wat herkenbaar, het lijkt mijn verhaal wel!!! (De rillingen lopen nog oven mijn rug) Toen we hierheen verhuisden ong. 15 j. geleden leerde ik een goede vriendin kennen uit een andere plaats dichtbij en die vaak in de zaak kwam, en met wie ik lang omging maar ik verloor haar aan een hersenbloeding. Het scheelt heel erg of je een leuke vriendin hebt in deze situatie.
Ik kan nu even niet alles lezen van alle anderen die gepost hebben, moet zo weg nl, doe ik later dan wel maar wil toch even snel reageren op jou verhaal.
Ik heb hulp gezocht kan er met iem. over praten maar het blijft dubben.
Ik heb momenteel besloten om hier voorlopig nog wel te blijven (ivm. hyphoheek en werk man, lang verhaal) en in het najaar iets in de dichtsbijzijnde stad hier te zoeken om onder heel andere mensen te komen inplv. hier het is gelukkig niet zo ver rijden nl. dus dat is te doen.
We leven ons eigen leven en kijken verder niet meer naar de omgeving. Dat kun je opvatten als stuisvogelpolitiek maar door het los te laten merk je dat je even kunt ademen. Dat is hard nodig.
Wat niet kan of lukt, lukt niet of kan niet, dan maar niet, we zien wel. Het heeft geen zin om me druk te maken om iets wat we toch niet in de hand hebben.
Want ik merkte dat ik ermee opstond en ermee naar bed ging en overspannen werd, hoge bloeddruk enz. en gezondheidsklachten die ik al heb verergerden.
Nu concentreren we ons op de leuke dingen die er nog wel zijn, ook al zijn dat er niet veel, maar daardoor waardeer ik ze des te meer.
Ik verwacht nu ook helemaal niets meer van de mensen om ons heen. Ik voel me hierdoor iets lichter vreemd genoeg, terwijl ik daar vroeger echt kwaad om kon worden 'dat dit gebeurd en waarom'. (Maar ja, in je uppie kan soms toch wel een beetje saai zijn he, dat is wel een rotgevoel wat blijft want je wilt ook je leuke kwaliteiten naar voren brengen in de interactie met anderen.)
Je mag me altijd mailen! (weet nog niet precies hoe dat hier in zijn werk gaat op dit forum)
Ik heb je topic gevonden hoor, wat herkenbaar, het lijkt mijn verhaal wel!!! (De rillingen lopen nog oven mijn rug) Toen we hierheen verhuisden ong. 15 j. geleden leerde ik een goede vriendin kennen uit een andere plaats dichtbij en die vaak in de zaak kwam, en met wie ik lang omging maar ik verloor haar aan een hersenbloeding. Het scheelt heel erg of je een leuke vriendin hebt in deze situatie.
Ik kan nu even niet alles lezen van alle anderen die gepost hebben, moet zo weg nl, doe ik later dan wel maar wil toch even snel reageren op jou verhaal.
Ik heb hulp gezocht kan er met iem. over praten maar het blijft dubben.
Ik heb momenteel besloten om hier voorlopig nog wel te blijven (ivm. hyphoheek en werk man, lang verhaal) en in het najaar iets in de dichtsbijzijnde stad hier te zoeken om onder heel andere mensen te komen inplv. hier het is gelukkig niet zo ver rijden nl. dus dat is te doen.
We leven ons eigen leven en kijken verder niet meer naar de omgeving. Dat kun je opvatten als stuisvogelpolitiek maar door het los te laten merk je dat je even kunt ademen. Dat is hard nodig.
Wat niet kan of lukt, lukt niet of kan niet, dan maar niet, we zien wel. Het heeft geen zin om me druk te maken om iets wat we toch niet in de hand hebben.
Want ik merkte dat ik ermee opstond en ermee naar bed ging en overspannen werd, hoge bloeddruk enz. en gezondheidsklachten die ik al heb verergerden.
Nu concentreren we ons op de leuke dingen die er nog wel zijn, ook al zijn dat er niet veel, maar daardoor waardeer ik ze des te meer.
Ik verwacht nu ook helemaal niets meer van de mensen om ons heen. Ik voel me hierdoor iets lichter vreemd genoeg, terwijl ik daar vroeger echt kwaad om kon worden 'dat dit gebeurd en waarom'. (Maar ja, in je uppie kan soms toch wel een beetje saai zijn he, dat is wel een rotgevoel wat blijft want je wilt ook je leuke kwaliteiten naar voren brengen in de interactie met anderen.)
Je mag me altijd mailen! (weet nog niet precies hoe dat hier in zijn werk gaat op dit forum)
woensdag 2 juni 2010 om 09:03
quote:Twijfelaar50 schreef op 07 april 2010 @ 21:40:
Nee, helaas is dat geen reele optie ivm. zijn werk. Hij heeft een hele goed baan met veel vrijheid en hij werkt er al bijna 20 jaar. Het werk ligt sowieso niet voor het oprapen natuurlijk en hij is alweer wat ouder (hij is ook ruim 11 jaar ouder dan ik), dus een sollicitatiebrief van hem wordt niet meer standaard nog gelezen als ze zijn leeftijd zien zeg maar. Verder heeft hij het qua werk prima naar de zin. Hij ziet ook wel dat we (ook gezamelijk) weinig respons krijgen maar hij heeft genoeg aan ons gezin zegt hij. En dat is natuurlijk meteen het grote verschil tussen man en vrouw: vrouwen zijn gewoon wat socialere dieren, mannen vinden een leuk huis, gezin en werk al gauw voldoendel. Hij heeft zeg maar minder nodig om gelukkig te zijn. Om jouw vraag te beantwoorden Nammma: ik woon trouwens in Brabant, maar (ivm. evt. herkenning) noem ik liever geen plaatsnaam, sorry.
Mijn man vind juist weer wel dat hij er best wel last van heeft dat hij geen goede vriend in de buurt heeft.
Ik ben trouwens vaker verhuisd waaronder ook van stad naar dorp, van beneden de rivieren naar boven rivieren verhuisd en ik moet eerlijk zeggen dat men hier iets minder makkelijk, vlot en spontaan reageert als beneden de rivieren (uitzondering daargelaten).
Zelfs oppervlakkige contacten gaan hier soms stroef! Men heeft gewoon andere gewoonten, draagt zelfs andere mode, en ja dat eigen dialect dat mis ik ook weleens het verschil is nl. zo groot dat men elkaar nauwelijks kan verstaan. Heb dan ook sinds we hier wonen heel erg veel teleurstellingen moeten ervaren.
Ook hier in de nieuwbouw is import vanuit andere plaatsen, vaak vanuit het noorden, maar ook hier is men 'te druk'. Of men zegt 'ik bel eens voor de borrel' om vervolgens na een half jaar nog niks te vernemen, de loze beloften inderdaad. Daar kan ik niks mee.
Maar ja, wie wel? Ook hebben we geen 'doornsee-leven, met kinderen, van negen tot vijf'' waardoor het al wat 'lastiger' is om afspraken, nieuwe contacten te maken, 'en wat men hier anders vind, vind men al gauw eng', maar waar een wil is is een weg.
Heb ook een topic 'droomhuis opgeven vanwege buurtbewoners' hierover opgestart toen ik nog niet wist dat er al een topic over was. Maar dit topic geeft iets beter weer wat ik bedoel achteraf gezien.
Nee, helaas is dat geen reele optie ivm. zijn werk. Hij heeft een hele goed baan met veel vrijheid en hij werkt er al bijna 20 jaar. Het werk ligt sowieso niet voor het oprapen natuurlijk en hij is alweer wat ouder (hij is ook ruim 11 jaar ouder dan ik), dus een sollicitatiebrief van hem wordt niet meer standaard nog gelezen als ze zijn leeftijd zien zeg maar. Verder heeft hij het qua werk prima naar de zin. Hij ziet ook wel dat we (ook gezamelijk) weinig respons krijgen maar hij heeft genoeg aan ons gezin zegt hij. En dat is natuurlijk meteen het grote verschil tussen man en vrouw: vrouwen zijn gewoon wat socialere dieren, mannen vinden een leuk huis, gezin en werk al gauw voldoendel. Hij heeft zeg maar minder nodig om gelukkig te zijn. Om jouw vraag te beantwoorden Nammma: ik woon trouwens in Brabant, maar (ivm. evt. herkenning) noem ik liever geen plaatsnaam, sorry.
Mijn man vind juist weer wel dat hij er best wel last van heeft dat hij geen goede vriend in de buurt heeft.
Ik ben trouwens vaker verhuisd waaronder ook van stad naar dorp, van beneden de rivieren naar boven rivieren verhuisd en ik moet eerlijk zeggen dat men hier iets minder makkelijk, vlot en spontaan reageert als beneden de rivieren (uitzondering daargelaten).
Zelfs oppervlakkige contacten gaan hier soms stroef! Men heeft gewoon andere gewoonten, draagt zelfs andere mode, en ja dat eigen dialect dat mis ik ook weleens het verschil is nl. zo groot dat men elkaar nauwelijks kan verstaan. Heb dan ook sinds we hier wonen heel erg veel teleurstellingen moeten ervaren.
Ook hier in de nieuwbouw is import vanuit andere plaatsen, vaak vanuit het noorden, maar ook hier is men 'te druk'. Of men zegt 'ik bel eens voor de borrel' om vervolgens na een half jaar nog niks te vernemen, de loze beloften inderdaad. Daar kan ik niks mee.
Maar ja, wie wel? Ook hebben we geen 'doornsee-leven, met kinderen, van negen tot vijf'' waardoor het al wat 'lastiger' is om afspraken, nieuwe contacten te maken, 'en wat men hier anders vind, vind men al gauw eng', maar waar een wil is is een weg.
Heb ook een topic 'droomhuis opgeven vanwege buurtbewoners' hierover opgestart toen ik nog niet wist dat er al een topic over was. Maar dit topic geeft iets beter weer wat ik bedoel achteraf gezien.
woensdag 2 juni 2010 om 22:10
Hoe ver is in godsnaam `naar de andere kant van het land`? Dat is toch niet meer dan een paar uur tijden?
Ik woon nu al meer dan 12 jaar in het buitenland en ken het `moeilijk om meer dan oppervlakkig contact te maken`maar al te goed. Maar als ik maar 3 uur rijden van mijn vrienden-familie vandaan zou wonen dan ging ik daar gewoon afentoe een weekendje naar toe om bij te tanken (waarschijnlijk om de week als het aan mij zou liggen ).
Volgens mij heeft het juist te maken met leeftijd. Je wordt ouder en vriendschappen maken is gewoon heel anders dan toen je nog studeerde-naar school ging.
Ik woon nu al meer dan 12 jaar in het buitenland en ken het `moeilijk om meer dan oppervlakkig contact te maken`maar al te goed. Maar als ik maar 3 uur rijden van mijn vrienden-familie vandaan zou wonen dan ging ik daar gewoon afentoe een weekendje naar toe om bij te tanken (waarschijnlijk om de week als het aan mij zou liggen ).
Volgens mij heeft het juist te maken met leeftijd. Je wordt ouder en vriendschappen maken is gewoon heel anders dan toen je nog studeerde-naar school ging.
donderdag 3 juni 2010 om 08:11
Ik ben zelf meerdere keren verhuisd. Tijdens mijn pubertijd en later toen ik ouder was. Hierdoor heb ik nergens echt vrienden vast kunnen houden op 1 iemand na en die woont voor mij nu op 1,5 uur afstand. Het is zo herkenbaar wat ik bij je lees en ik loop hier zelf al zo lang mee rond, dat ik inmiddels gewoon niet meer veel zin heb er echt nog wat voor te ondernemen. Ik denk dus ook dat ik gewoon niet zo leuk ben en dacht op een gegeven moment dat ik het maar gewoon leuk moet maken met mezelf. Soms doet dat echt ontzettend zeer en af en toe op dagen met dit mooie weer, dan voel ik me treurig worden. Het blijft een gemis. Ooit had ik wel een hele goede vriendin, maar door hele nare omstandigheden, moest die vriendschap opgezegd. Ik denk ook nog steeds dat dat het beste was/is, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Ze woont trouwens ook heel ver bij me vandaan.
Ik woon nu bovenin Limburg. Opzich vind ik de mensen hier wel heel vriendelijk en op mijn werk voel ik me echt goed. Dat is al meer dan dat ik op sommige andere plaatsen in het land heb ervaren. Ergens in een groep opgenomen worden is soms gewoon best lastig. Ik zal nu niet makkelijk weer verhuizen, ik ben inmiddels getrouwd en mijn man heeft redenen om hier te blijven. Ik wil trouwens ook niet meer weg hoor, het is gewoon goed zo. Maar die vriendschappen, waar je mee kan lachen, waar je gezellig samen mee kookt, waar je eindeloos mee kletst, mee wandeld, filmpjes kijkt, ja die mis ik ook, heel erg. Voor mij is dat dus de reden geweest om me hier aan te melden. Gewoon om ook eens ff mn hart ergens een beetje te luchten en wie weet, vind ik hier een keer een goede 'klik' met iemand. Want er moet toch ook wel een beetje een 'klik' zijn, anders blijft het oppervlakkig.
Liefs Hommeltje
Ik woon nu bovenin Limburg. Opzich vind ik de mensen hier wel heel vriendelijk en op mijn werk voel ik me echt goed. Dat is al meer dan dat ik op sommige andere plaatsen in het land heb ervaren. Ergens in een groep opgenomen worden is soms gewoon best lastig. Ik zal nu niet makkelijk weer verhuizen, ik ben inmiddels getrouwd en mijn man heeft redenen om hier te blijven. Ik wil trouwens ook niet meer weg hoor, het is gewoon goed zo. Maar die vriendschappen, waar je mee kan lachen, waar je gezellig samen mee kookt, waar je eindeloos mee kletst, mee wandeld, filmpjes kijkt, ja die mis ik ook, heel erg. Voor mij is dat dus de reden geweest om me hier aan te melden. Gewoon om ook eens ff mn hart ergens een beetje te luchten en wie weet, vind ik hier een keer een goede 'klik' met iemand. Want er moet toch ook wel een beetje een 'klik' zijn, anders blijft het oppervlakkig.
Liefs Hommeltje
