Psyche
alle pijlers
Eetprobleem op latere leeftijd
vrijdag 5 juli 2024 om 08:39
Bijna 50 en een eetprobleem 
.
Ik heb een geschiedenis met anorexia dus helemaal vreemd is het niet. Alleen is dat alweer 20 jaar geleden.
Vorig jaar ben ik in korte tijd 10 kilo aangekomen. Hoe en waardoor geen idee. Zal een combinatie van hormonen en stress etc zijn.
In januari begonnen met afvallen maar ik schiet door. Niet dat ik te mager wordt nu of niet meer eet maar ik ben bezeten van wat ik eet, hoeveel ik eet en wat en hoeveel ik sport.
Ik weeg nu tussen de 59 en 60 kilo bij een lengte van 166 cm. Prima gewicht maar voor mij een probleem want nog drie kilo boven mijn oude gewicht. Mijn brein heeft gewoon die 56 in het hoofd en kan het niet loslaten.
Ik verleg mijn grenzen qua sporten. Waar ik eerst 7 km per dag moest rennen wil ik nu een minimum van 10 km per dag hardlopen want ik heb gelezen dat afvallen pas gebeurt bij een uur sporten of meer.
Ik dwing mezelf 1 dag niet te sporten in de week maar dan wil ik wel minimaal 10 km wandelen. En eten is die dag echt een probleem. Ik wordt fysiek misselijk ervan.
Ik ben naar de huisarts geweest, ik heb een verwijzing naar een diëtist gespecialiseerd in eetproblemen maar dat duurt nog twee weken.
Ik vind nog niet eens dat ik er slecht uitzie. Als ik in de spiegel zie zie ik een vrouw van bijna 50 met een oké figuur. Niet prachtig maar oké. Ik denk dat het echt controle over cijfers is. Rationeel kan ik me ook wel bedenken dat ik met een uur per dag sporten spieren krijg en dat die ook zwaarder zijn maar daar heb ik geen bewijs van dus dat telt niet.
Ik zoek wat herkenbaarheid, en wat tips wat ik zelf al zou kunnen doen. Ik weet dat ik niet goed bezig ben en ik heb hulp gezocht maar ik wil eigenlijk voor die tijd zelf al wat kunnen doen. Het maakt nu mijn leven op dagelijkse basis ellendig
. Ik heb een geschiedenis met anorexia dus helemaal vreemd is het niet. Alleen is dat alweer 20 jaar geleden.
Vorig jaar ben ik in korte tijd 10 kilo aangekomen. Hoe en waardoor geen idee. Zal een combinatie van hormonen en stress etc zijn.
In januari begonnen met afvallen maar ik schiet door. Niet dat ik te mager wordt nu of niet meer eet maar ik ben bezeten van wat ik eet, hoeveel ik eet en wat en hoeveel ik sport.
Ik weeg nu tussen de 59 en 60 kilo bij een lengte van 166 cm. Prima gewicht maar voor mij een probleem want nog drie kilo boven mijn oude gewicht. Mijn brein heeft gewoon die 56 in het hoofd en kan het niet loslaten.
Ik verleg mijn grenzen qua sporten. Waar ik eerst 7 km per dag moest rennen wil ik nu een minimum van 10 km per dag hardlopen want ik heb gelezen dat afvallen pas gebeurt bij een uur sporten of meer.
Ik dwing mezelf 1 dag niet te sporten in de week maar dan wil ik wel minimaal 10 km wandelen. En eten is die dag echt een probleem. Ik wordt fysiek misselijk ervan.
Ik ben naar de huisarts geweest, ik heb een verwijzing naar een diëtist gespecialiseerd in eetproblemen maar dat duurt nog twee weken.
Ik vind nog niet eens dat ik er slecht uitzie. Als ik in de spiegel zie zie ik een vrouw van bijna 50 met een oké figuur. Niet prachtig maar oké. Ik denk dat het echt controle over cijfers is. Rationeel kan ik me ook wel bedenken dat ik met een uur per dag sporten spieren krijg en dat die ook zwaarder zijn maar daar heb ik geen bewijs van dus dat telt niet.
Ik zoek wat herkenbaarheid, en wat tips wat ik zelf al zou kunnen doen. Ik weet dat ik niet goed bezig ben en ik heb hulp gezocht maar ik wil eigenlijk voor die tijd zelf al wat kunnen doen. Het maakt nu mijn leven op dagelijkse basis ellendig
vrijdag 5 juli 2024 om 10:16
Mijn moeder ook. Bezeten door uiterlijk en slank zijn. Zij is 1 van de redenen dat ik lang geleden de eerste keer anorexia heb gehad. Gerookt tot haar dood want als je stopt kom je kilo’s aan. En altijd maar verkondigen dat ze niet snoept etc.
En ik wil dat leven ook niet. Ik heb al bijna twee jaar therapie gehad in het verleden om van mijn anorexia af te komen. Daarom weet ik ook de dynamiek die bij mij speelt. Alleen is het in de huidige situatie heel lastig om het patroon te doorbreken
En ik wil dat leven ook niet. Ik heb al bijna twee jaar therapie gehad in het verleden om van mijn anorexia af te komen. Daarom weet ik ook de dynamiek die bij mij speelt. Alleen is het in de huidige situatie heel lastig om het patroon te doorbreken
vrijdag 5 juli 2024 om 10:19
Ik herken hetlonelycat schreef: ↑05-07-2024 10:16Mijn moeder ook. Bezeten door uiterlijk en slank zijn. Zij is 1 van de redenen dat ik lang geleden de eerste keer anorexia heb gehad. Gerookt tot haar dood want als je stopt kom je kilo’s aan. En altijd maar verkondigen dat ze niet snoept etc.
En ik wil dat leven ook niet. Ik heb al bijna twee jaar therapie gehad in het verleden om van mijn anorexia af te komen. Daarom weet ik ook de dynamiek die bij mij speelt. Alleen is het in de huidige situatie heel lastig om het patroon te doorbreken
Heb ook lang geworsteld met deze problematiek, en heel eerlijk. Af en toe steekt het weer de kop op
Alleen niet meer zo ernstig als vroeger
En ik compenseer ook nog steeds veel met veel sporten. Helemaal over gaat het niet.
Maar ik heb wel rust gevonden.
vrijdag 5 juli 2024 om 10:24
Zo te lezen weet je prima wat het probleem is en hoe je het zou kunnen tackelen.
Eerlijk gezegd vraag ik me dan af wat zo'n diëtiste gaat opleveren.
Want met of zonder diëtiste, je zult het uiteindelijk zelf moeten doen en je weet wat je moet doen.
Zo'n diëtiste kan best helpend zijn om gedragsverandering vol te houden op langere termijn, maar je kunt wel al beginnen met die gedragsverandering.
Uiteindelijk zal het toch neerkomen op minder toegeven aan je obsessie en de daarmee gepaard gaande vervelende gevoelens leren verdragen.
Eerlijk gezegd vraag ik me dan af wat zo'n diëtiste gaat opleveren.
Want met of zonder diëtiste, je zult het uiteindelijk zelf moeten doen en je weet wat je moet doen.
Zo'n diëtiste kan best helpend zijn om gedragsverandering vol te houden op langere termijn, maar je kunt wel al beginnen met die gedragsverandering.
Uiteindelijk zal het toch neerkomen op minder toegeven aan je obsessie en de daarmee gepaard gaande vervelende gevoelens leren verdragen.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 5 juli 2024 om 10:25
Het is ook volslagen debiel en achterlijk.Lorrelies schreef: ↑05-07-2024 10:11Nou moet jij jezelf ook even tot de orde roepen.
Je weet zelf ook heus wel dat het volslagen debiel én ongezond is om bijna elke dag een uur hard te lopen en ook nog krachttraining ernaast te doen als je geen beroepssporter bent, een burn out hebt in combinatie met de andere problematiek die zich nu openbaart.
Bespreek dit met een psycholoog
Ik heb twee weken geleden bij de huisarts gezeten en verteld dat ik dom bezig ben.
Als een vriendin mij dit zou vertellen zou ik haar precies hetzelfde vertellen als jullie mij.
vrijdag 5 juli 2024 om 10:29
Ik heb altijd gezegd dat als je eenmaal een keer echt een eetprobleem hebt gehad dat je nooit meer echt normaal naar voeding kunt kijken. Ik weet te goed welke voedingsmiddelen niet goed zijn, hoeveel vet en kcal iets bevat etc. Maar ik heb twintig jaar er goed mee kunnen omgaan. Ik kon normaal eten, mijn gedachten over goed en slecht uitzetten. Tot vorig jaar alles instortte. Toen kwam mijn controle drang in alle volledigheid weer naar bovenLila-Linda schreef: ↑05-07-2024 10:19Ik herken het
Heb ook lang geworsteld met deze problematiek, en heel eerlijk. Af en toe steekt het weer de kop op
Alleen niet meer zo ernstig als vroeger
En ik compenseer ook nog steeds veel met veel sporten. Helemaal over gaat het niet.
Maar ik heb wel rust gevonden.
vrijdag 5 juli 2024 om 10:31
Maar je kunt wel leren 'normaal' naar jezelf te gaan kijken, en ook van jezelf te houden, als de weegschaal hoger uitvalt.lonelycat schreef: ↑05-07-2024 10:29Ik heb altijd gezegd dat als je eenmaal een keer echt een eetprobleem hebt gehad dat je nooit meer echt normaal naar voeding kunt kijken. Ik weet te goed welke voedingsmiddelen niet goed zijn, hoeveel vet en kcal iets bevat etc. Maar ik heb twintig jaar er goed mee kunnen omgaan. Ik kon normaal eten, mijn gedachten over goed en slecht uitzetten. Tot vorig jaar alles instortte. Toen kwam mijn controle drang in alle volledigheid weer naar boven
Ik heb geen weegschaal meer, dat heb ik mezelf gegund.
vrijdag 5 juli 2024 om 10:31
Probeer die controledwang dan te gebruiken om jezelf te dwingen om 'normaal' te eten en bewegen.lonelycat schreef: ↑05-07-2024 10:29Ik heb altijd gezegd dat als je eenmaal een keer echt een eetprobleem hebt gehad dat je nooit meer echt normaal naar voeding kunt kijken. Ik weet te goed welke voedingsmiddelen niet goed zijn, hoeveel vet en kcal iets bevat etc. Maar ik heb twintig jaar er goed mee kunnen omgaan. Ik kon normaal eten, mijn gedachten over goed en slecht uitzetten. Tot vorig jaar alles instortte. Toen kwam mijn controle drang in alle volledigheid weer naar boven
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
vrijdag 5 juli 2024 om 10:31
En uiteraard heb ik met mijn therapeut besproken dat naar mijn idee mijn eetprobleem volledig uit controle is. Maar zij ziet het als een symptoom van mijn burn-out en denkt dat het als ik me beter voel er vanzelf ook klaar ben omdat deel van mijn leven los te laten. En mijn gevoel zegt dat ze daar gelijk in heeft.
vrijdag 5 juli 2024 om 10:32
Stop in elk geval met liegen tegen jezelf en anderen.
Je sport bijna elke dag dus twee uur?
Een uur hardlopen en een uur krachttraining?
Spreek het uit, hoor jezelf. Corrigeer je gedrag.
Onderga wat het met je doet.
Er is niks mis met de spanning ervaren van het niet sporten.
Twee uur sporten per dag in jouw situatie daar is wat mis mee
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
vrijdag 5 juli 2024 om 10:33
Ach toch.
Ik denk dat jij hier onbewust het gedrag uitlokt dat je zelf ook vertoont. Je krijgt precies de keiharde veroordelende reacties die jij allang in je eigen hoofd hoort. Waardoor je nog erger in de controledwang schiet, nog meer moet bewegen en nog minder moet eten. Want oei, je bent nu ook zichtbaar niet perfect.
Stel dat je kind je dit zou vertellen. Zou je dan niet met veel meer mildheid en mededogen reageren en er alles aan doen om haar te helpen? Zou je dan tegen de huisarts zeggen dat hij/zij dom bezig was, of zou je de huisarts vertellen dat hij/zij het heel moeilijk heeft en dringend hulp nodig heeft?
Ik hoop dat je de zachtheid kunt opbrengen om jezelf goed te laten helpen. Sterkte.
vrijdag 5 juli 2024 om 10:34
Maar je gaat je pas beter voelen, als je aan de slag gaat met je onderliggende problemenlonelycat schreef: ↑05-07-2024 10:31En uiteraard heb ik met mijn therapeut besproken dat naar mijn idee mijn eetprobleem volledig uit controle is. Maar zij ziet het als een symptoom van mijn burn-out en denkt dat het als ik me beter voel er vanzelf ook klaar ben omdat deel van mijn leven los te laten. En mijn gevoel zegt dat ze daar gelijk in heeft.
Ik ken je niet, in ken je omstandigheden niet. Maar ik vermoed, dat jouw Burnout en jouw Eetproblemen allebei vanuit hetzelfde probleem komen
En dat dat probleem als zaadje gepland is, toen je klein was.
Terug naar de kern en dat probleem aanpakken.
vrijdag 5 juli 2024 om 10:36
vrijdag 5 juli 2024 om 10:39
lonelycat schreef: ↑05-07-2024 10:03Eerlijk gezegd weet ik niet of ik naar een psycholoog zou durven. ? Maar je zegt hierboven ergens dat je al bij een psycholoog loopt ivm je burn-out, kun je dit probleem ook niet bespreekbaar maken met deze psycholoog? Ik denk dat alles verband met elkaar houd dus als je misschien deze informatie achterhoud, kan de psycholoog geen volledig beeld krijgen van wat er aan de hand is en hoe hij /zij je kan helpen. Ik vind het wel krachtig dat je eigenlijk al precies weet wat er aan de hand is, kennis en toegeven is al een eerste, enorme stap, veel sterkte en succes!
vrijdag 5 juli 2024 om 10:42
Dit zou in theorie de oplossing zijn maar zo eng.
Ik heb jaren geen weegschaal gehad. Tot ik vorige zomer opeens mijn kleding niet meer aankreeg. Mijn oude weegschaal uit de mottenballen gehaald en ik schrok zo dat ik een nieuwe heb gekocht om te bevestigen wat ik zag. Maar tot een jaar geleden vermeed ik dus de weegschaal omdat ik weet wat het met me doet.
vrijdag 5 juli 2024 om 10:44
Ik heb er nog wel eentje, maar die is ver weggestopt. Want... Ik weet wat het met me doetlonelycat schreef: ↑05-07-2024 10:42Dit zou in theorie de oplossing zijn maar zo eng.
Ik heb jaren geen weegschaal gehad. Tot ik vorige zomer opeens mijn kleding niet meer aankreeg. Mijn oude weegschaal uit de mottenballen gehaald en ik schrok zo dat ik een nieuwe heb gekocht om te bevestigen wat ik zag. Maar tot een jaar geleden vermeed ik dus de weegschaal omdat ik weet wat het met me doet.
En dat verschil tussen jou & mij, is wat goede hulp met me gedaan heeft
vrijdag 5 juli 2024 om 10:49
vrijdag 5 juli 2024 om 11:28
Dit vertelde je ook in je vorige topic en toen zeiden anderen en ik ook al dat die weegschaal écht wegmoet; hoe langer je je blijft wegen hoe lastiger het is om er straks mee te stoppen en het brengt je echt niets. Ik snap hoe moeilijk het is, zelf anorexia gehad en geobsedeerd geweest door de weegschaal. Voelde me echt een soort junk toen ik moest stoppen en was de eerste dagen er echt door in paniek. Maar het werd snel beter en maakte verdere gezondere keuzes maken ook makkelijker. Dus; weegschaal de deur uit en de volgende keer dat je weer de drang voelt om er een te kopen hulp zoeken. Dat je nu een terugval hebt is niet jouw schuld en is gewoon kut, maar hopelijk voorkomt de dingen die je nu leert een volgende!lonelycat schreef: ↑05-07-2024 10:42Dit zou in theorie de oplossing zijn maar zo eng.
Ik heb jaren geen weegschaal gehad. Tot ik vorige zomer opeens mijn kleding niet meer aankreeg. Mijn oude weegschaal uit de mottenballen gehaald en ik schrok zo dat ik een nieuwe heb gekocht om te bevestigen wat ik zag. Maar tot een jaar geleden vermeed ik dus de weegschaal omdat ik weet wat het met me doet.
vrijdag 5 juli 2024 om 12:13
Je bent vooral erg hard voor jezelf. "Stom, volslagen debiel, achterlijk". Lijkt me fijn als je daar iets mee kunt doen.
Ik ben een van die mensen die veel te zwaar is en heel veel moet afvallen. Maar ik vind niet dat jij zeurt over drie kilo hoor. Want het gaat helemaal niet over die kilo's; het gaat over wat er mis gaat in je hoofd.
Ik herken het streng zijn voor jezelf, maar ook zeker de drang naar controle, overzicht, perfectie, etc. (ben dan ook gediagnosticeerd met onder andere een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis). Voor mij was eten juist het ding waar ik dat volledig in losliet en de ontspanning opzocht, wat dus tot veel overgewicht heeft geleid.
Hoe dan ook. Of je nou aan de ene of andere kant van het eetstoornisspectrum zit: vaak liggen er wel vergelijkbare dingen aan ten grondslag.
Wat mij geholpen heeft: intensieve therapie voor mijn persoonlijkheidsstoornis(sen). Leren hoe ik dingen stap voor stap kan doen en die stappen kan waarderen. Tóch adviezen uitproberen ook al schoot ik er compleet van in de weerstand. En nog een keer proberen en nog een keer. Maar ook minder hard over mezelf oordelen. Mijn latten lager leggen (blijkbaar liggen ze vaak nog steeds te hoog maar ze liggen toch echt al lager dan vroeger haha). Ik kon pas echt fatsoenlijk aan mijn eetstoornis gaan werken toen ik eerst aandacht aan voorgaande had besteed. Begin nu eindelijk het gevoel te krijgen dat ik qua eetstoornis/gedrag/gedachten wat stabieler/gelijkmatiger ben.
Dus kortom: neem echt een pas op de plaats want dit gaat niet goed zo. En probeer door je angst heen te werken. Dus bijvoorbeeld wél naar de psycholoog, ook al vind je dat spannend en weet je niet of je er wel klaar voor bent om de controle over het eten/bewegen los te laten. Bespreek dát juist. Je hoeft niet meteen je problemen dusdanig gefikst te hebben dat je blij bent met het resultaat (rust en orde), want dat resultaat komt uiteindelijk wel. Het gaat nu mis in het proces, bij de weerstand die je voelt als je bedenkt wat je eigenlijk zou moeten doen bijvoorbeeld. Dat zijn juist de dingen die je kunt bespreken.
Lang verhaal, maar hopelijk kun je er iets mee. Het zou zonde zijn om dit weer helemaal een eigen leven te gaan laten leiden. Succes!
Ik ben een van die mensen die veel te zwaar is en heel veel moet afvallen. Maar ik vind niet dat jij zeurt over drie kilo hoor. Want het gaat helemaal niet over die kilo's; het gaat over wat er mis gaat in je hoofd.
Ik herken het streng zijn voor jezelf, maar ook zeker de drang naar controle, overzicht, perfectie, etc. (ben dan ook gediagnosticeerd met onder andere een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis). Voor mij was eten juist het ding waar ik dat volledig in losliet en de ontspanning opzocht, wat dus tot veel overgewicht heeft geleid.
Hoe dan ook. Of je nou aan de ene of andere kant van het eetstoornisspectrum zit: vaak liggen er wel vergelijkbare dingen aan ten grondslag.
Wat mij geholpen heeft: intensieve therapie voor mijn persoonlijkheidsstoornis(sen). Leren hoe ik dingen stap voor stap kan doen en die stappen kan waarderen. Tóch adviezen uitproberen ook al schoot ik er compleet van in de weerstand. En nog een keer proberen en nog een keer. Maar ook minder hard over mezelf oordelen. Mijn latten lager leggen (blijkbaar liggen ze vaak nog steeds te hoog maar ze liggen toch echt al lager dan vroeger haha). Ik kon pas echt fatsoenlijk aan mijn eetstoornis gaan werken toen ik eerst aandacht aan voorgaande had besteed. Begin nu eindelijk het gevoel te krijgen dat ik qua eetstoornis/gedrag/gedachten wat stabieler/gelijkmatiger ben.
Dus kortom: neem echt een pas op de plaats want dit gaat niet goed zo. En probeer door je angst heen te werken. Dus bijvoorbeeld wél naar de psycholoog, ook al vind je dat spannend en weet je niet of je er wel klaar voor bent om de controle over het eten/bewegen los te laten. Bespreek dát juist. Je hoeft niet meteen je problemen dusdanig gefikst te hebben dat je blij bent met het resultaat (rust en orde), want dat resultaat komt uiteindelijk wel. Het gaat nu mis in het proces, bij de weerstand die je voelt als je bedenkt wat je eigenlijk zou moeten doen bijvoorbeeld. Dat zijn juist de dingen die je kunt bespreken.
Lang verhaal, maar hopelijk kun je er iets mee. Het zou zonde zijn om dit weer helemaal een eigen leven te gaan laten leiden. Succes!
rainydays wijzigde dit bericht op 05-07-2024 12:20
0.04% gewijzigd
Here am I in my little bubble
vrijdag 5 juli 2024 om 12:19
Ik heb overigens letterlijk een decoratieve ladder in mijn woonkamer staan. Ik heb zó vaak gehad dat therapeuten tegen me zeiden dat ik niet meteen van 0 naar 100 moet willen, maar dingen stap voor stap moet doen. En ik wist in het begin letterlijk niét hoe dat er dan uit ziet. Mijn hoofd werkt van nature gewoon niet zo. Maar gaandeweg heb ik dat toch beter geleerd en toen vond ik het eind van mijn therapietraject wel grappig om dan letterlijk een ladder in huis te zetten. Dan word je er toch aan herinnerd.
Ik kan soms bijvoorbeeld helemaal in mijn hoofd vastlopen als mijn huis (voor mijn doen) rommelig is en ik niet weet waar ik moet beginnen, terwijl ik ook nog wil douchen en de was wil doen bijvoorbeeld.
Vroeger kon ik zo vastlopen dat ik twee uur later nog helemaal niks had gedaan. Nu denk ik dan: "oja oké, ladder. Ik moet gewoon ergens met een ministapje beginnen. Laat ik dan nu dit kleine papiertje in de papierbak gooien". Dat is soms echt letterlijk hoe ik mezelf weer op gang help en dan lukt het gaandeweg om de rest ook weer op orde te brengen.
Dus kleine stappen. En bedenk misschien iets voor jezelf wat kan helpen, net zoals de ladder mij helpt bijvoorbeeld.
Ik kan soms bijvoorbeeld helemaal in mijn hoofd vastlopen als mijn huis (voor mijn doen) rommelig is en ik niet weet waar ik moet beginnen, terwijl ik ook nog wil douchen en de was wil doen bijvoorbeeld.
Vroeger kon ik zo vastlopen dat ik twee uur later nog helemaal niks had gedaan. Nu denk ik dan: "oja oké, ladder. Ik moet gewoon ergens met een ministapje beginnen. Laat ik dan nu dit kleine papiertje in de papierbak gooien". Dat is soms echt letterlijk hoe ik mezelf weer op gang help en dan lukt het gaandeweg om de rest ook weer op orde te brengen.
Dus kleine stappen. En bedenk misschien iets voor jezelf wat kan helpen, net zoals de ladder mij helpt bijvoorbeeld.
rainydays wijzigde dit bericht op 05-07-2024 12:21
0.42% gewijzigd
Here am I in my little bubble
vrijdag 5 juli 2024 om 14:17
Dit gaat natuurlijk helemaal niet om een eetprobleem. Je bent obsessief aan het sporten terwijl je ziek thuis zit met een burn out en daarbovenop obsessief met eten bezig.
En gaat natuurlijk niet om dat cijfertje, het gaat erom dat jij geen controle los durft te laten. Daar moet je mee aan de slag.
Tja, ik zou je maar eens serieus gaan verdiepen in burn out dan. Blijkbaar heb je nog steeds niet helder dat als jij stug doorgaat je burn out alleen maar erger en dieper wordt en je herstel exponentieel langer gaat duren nadat je lijf definitief aan de noodrem getrokken heeft.
De bedrijfsarts is op de hoogte van al je sportactiviteiten? Dus eerlijk alles, niet alleen wat jij nog okee vindt om te vermelden? Ik kan het me niet voorstellen.
Klinkt alsof je een veel serieuzere behandeling moet hebben dan je nu hebt.
En gaat natuurlijk niet om dat cijfertje, het gaat erom dat jij geen controle los durft te laten. Daar moet je mee aan de slag.
lonelycat schreef: ↑05-07-2024 09:47Ja, grootste probleem is dat ik nog steeds niet durf toe te geven aan de burn-out. Ik ben nog steeds aan het vechten om overeind te blijven. Door sporten bijvoorbeeld. Ik ben als de dood dat als ik eraan toegeef dat ik volledig instort en dat ik niet meer voor mijn kinderen kan zorgen. Dus balanceer ik nog steeds op het randje van wat ik aankan
Tja, ik zou je maar eens serieus gaan verdiepen in burn out dan. Blijkbaar heb je nog steeds niet helder dat als jij stug doorgaat je burn out alleen maar erger en dieper wordt en je herstel exponentieel langer gaat duren nadat je lijf definitief aan de noodrem getrokken heeft.
De bedrijfsarts is op de hoogte van al je sportactiviteiten? Dus eerlijk alles, niet alleen wat jij nog okee vindt om te vermelden? Ik kan het me niet voorstellen.
Klinkt alsof je een veel serieuzere behandeling moet hebben dan je nu hebt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
