Psyche
alle pijlers
Ervaringen klinische psychotherapie
maandag 2 juli 2018 om 22:54
Hoi iedereen,
Zijn er hier misschien mensen die ervaring met klinische psychotherapie hebben? Mijn behandelaar heeft mij dit aangeraden en mijn eerste reactie was meteen dat kan niet, maar nu ik er meer over nadenk begin ik toch wel wat twijfelen.
Nu ben ik op internet gaan zoeken voor meer informatie en om misschien mogelijkheden te vinden dat het wel kan, maar ik heb eigenlijk het idee dat dit amper bestaat en als ik al iets vind, is het in een uithoek.
Heeft iemand van jullie hier misschien meer informatie over of misschien ervaring mee. En enig idee of zoiets ook in de Randstad te vinden is?
Alvast bedankt!
Zijn er hier misschien mensen die ervaring met klinische psychotherapie hebben? Mijn behandelaar heeft mij dit aangeraden en mijn eerste reactie was meteen dat kan niet, maar nu ik er meer over nadenk begin ik toch wel wat twijfelen.
Nu ben ik op internet gaan zoeken voor meer informatie en om misschien mogelijkheden te vinden dat het wel kan, maar ik heb eigenlijk het idee dat dit amper bestaat en als ik al iets vind, is het in een uithoek.
Heeft iemand van jullie hier misschien meer informatie over of misschien ervaring mee. En enig idee of zoiets ook in de Randstad te vinden is?
Alvast bedankt!
kroketjee wijzigde dit bericht op 02-07-2018 23:40
37.17% gewijzigd
maandag 2 juli 2018 om 23:45
Ik heb mijn OP iets aangepast.Koffiehagedis schreef: ↑02-07-2018 23:39Deze vraag is iets te breed. Voor wat voor problematiek? En wat noem jij een uithoek?
Bedoel je met wat voor problematiek mijn diagnoses? Uh ik heb dingen gevonden in plaatsen waar ik nog nooit van gehoord heb, maar uithoek is misschien niet het juiste woord
. Ik wil vooral graag weten of er zoiets in Zuid-Holland is.
maandag 2 juli 2018 om 23:49
Wat maakt dat je gelijk denkt, 'dit kan niet'? Je behandelaar raadt het je natuurlijk niet voor niets aan...
Jij hoeft verder niet uit te zoeken waar het kan, je behandelaar (help me even, je behandelaar is een?) kan je daarvoor aanmelden en anders de ha.
Wat zijn je vragen verder? Want op de vraag ervaring hebben met kun je makkelijk zeggen, ja of nee en dan heb je nog geen echte informatie....
Jij hoeft verder niet uit te zoeken waar het kan, je behandelaar (help me even, je behandelaar is een?) kan je daarvoor aanmelden en anders de ha.
Wat zijn je vragen verder? Want op de vraag ervaring hebben met kun je makkelijk zeggen, ja of nee en dan heb je nog geen echte informatie....
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
maandag 2 juli 2018 om 23:56
Omdat niemand van mijn problemen weet en ik dit eigenlijk het liefst zo wil houden en met een opname lukt dan denk ik niet.Kia•Ora schreef: ↑02-07-2018 23:49Wat maakt dat je gelijk denkt, 'dit kan niet'? Je behandelaar raadt het je natuurlijk niet voor niets aan...
Jij hoeft verder niet uit te zoeken waar het kan, je behandelaar (help me even, je behandelaar is een?) kan je daarvoor aanmelden en anders de ha.
Wat zijn je vragen verder? Want op de vraag ervaring hebben met kun je makkelijk zeggen, ja of nee en dan heb je nog geen echte informatie....
Mijn behandelaar is ook een psychotherapeut bij de ggz, alleen ik heb dus gezegd dat ik het niet wil en we zijn nu het waarom aan het bespreken, maar ondertussen moet ik er toch steeds aan denken en daardoor was ik op zoek naar informatie.
Ja eigenlijk heel veel, hoe het is, hoe het er aan toe gaat, wat het precies inhoudt, maar vooral ook wel of het de hele week lang is, je in het weekend naar huis mag of er een mogelijkheid is om 's avonds weg te gaan en of je medicijnen moet slikken..
dinsdag 3 juli 2018 om 00:01
Er is bij mij meermaals aangedrongen door behandelaren om langdurig klinisch behandeld te worden.
Dit heb ik nooit gekund/gewild. Achteraf heb ik daar spijt van. Heb nu heel veel therapieën gehad maar ben er nog niet en zit nog 100% in de WIA.
Soms vraag ik mij af hoe het met me zou gaan als ik deze mogelijkheid wel had aangegrepen.
Dit heb ik nooit gekund/gewild. Achteraf heb ik daar spijt van. Heb nu heel veel therapieën gehad maar ben er nog niet en zit nog 100% in de WIA.
Soms vraag ik mij af hoe het met me zou gaan als ik deze mogelijkheid wel had aangegrepen.
ibiopviva wijzigde dit bericht op 03-07-2018 00:14
1.78% gewijzigd
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
dinsdag 3 juli 2018 om 00:03
dinsdag 3 juli 2018 om 00:25
Dat is ook waarom ik toch wel een beetje twijfel. Ik ben al jaren in behandeling en dat is ook waarom mijn behandelaar het aanraad, ik ben nu nog jong zegt ze en zij denkt dat alles met een opname sneller gaat dan hoe het nu gaat. Ik begin ook wel steeds banger te worden dat ik echt mijn "jong-volwassen" leven vergooi. Als ik kijk naar leeftijdsgenoten is mijn leven zo anders en als behandeling nog jaren gaat duren, dan ga ik al richting de 30..IBIopviva schreef: ↑03-07-2018 00:01Er is bij mij meermaals aangedrongen door behandelaren om langdurig klinisch opgenomen te worden.
Dit heb ik nooit gekund/gewild. Achteraf heb ik daar spijt van. Heb nu heel veel therapieën gehad maar ben er nog niet en zit nog 100% in de WIA.
Soms vraag ik mij af hoe het met me zou gaan als ik deze mogelijkheid wel had aangegrepen.
Heb jij je er toen wel verder in verdiept en kan je er misschien wat meer over vertellen?
dinsdag 3 juli 2018 om 00:49
Zoals ik al wel vaker tegen je gezegd heb, zwijgen heeft geen nut. Je maakt het jezelf zo gigantisch lastig hierdoor. Wat maakt het uit dat een ander weet dat je problemen hebt? En bij een opname hoef je natuurlijk niet de hele wereld in te lichten... Jij bent degene die anderen inlicht en wat je erover vertelt bepaal je altijd nog zelf. Het wordt je niet voor niets aangeraden. Grijp deze kans aan, je leven kan erdoor een stuk aangenamer worden.Kroketjee schreef: ↑02-07-2018 23:56Omdat niemand van mijn problemen weet en ik dit eigenlijk het liefst zo wil houden en met een opname lukt dan denk ik niet.
Mijn behandelaar is ook een psychotherapeut bij de ggz, alleen ik heb dus gezegd dat ik het niet wil en we zijn nu het waarom aan het bespreken, maar ondertussen moet ik er toch steeds aan denken en daardoor was ik op zoek naar informatie.
Ja eigenlijk heel veel, hoe het is, hoe het er aan toe gaat, wat het precies inhoudt, maar vooral ook wel of het de hele week lang is, je in het weekend naar huis mag of er een mogelijkheid is om 's avonds weg te gaan en of je medicijnen moet slikken..
Wat betreft je vragen, veel gaat in overleg, zo kun je dus in overleg veel, oa ook in de avonduren weg of op weekendverlof, medicatie is aan de psychiater om te bepalen en daar ben je zelf ook nog bij, dus wederom, dit gaat ook in overleg met jou. Hoe intensief je behandeling gaat zijn kan ik natuurlijk niks over zeggen, dat wordt bepaald door je behandelteam. Het kan zijn dat je maar één therapie per dag hebt of meerdere.
Kun je wat meer vertellen over je problemen/diagnoses?
kia・ora wijzigde dit bericht op 03-07-2018 06:35
0.09% gewijzigd
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
dinsdag 3 juli 2018 om 10:38
Ik bedoelde mijn omgeving. Mijn behandelaren etc. Weten het natuurlijk wel..Meesterkees schreef: ↑03-07-2018 05:55Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd waarom je niet over je problemen wilt vertellen... zonder praten ga je nergens komen.
dinsdag 3 juli 2018 om 18:27
Mijn diagnoses zijn ptss, een vermijdende persoonlijkheidsstoornis en een depressie. Ik wil niet dat mensen het weten, omdat er dan natuurlijk wel vragen komen waarom en dat wil ik niet vertellen en dat hoeft natuurlijk ook niet, maar dan gaan ze misschien zelf van alles invullen. Maar als er dus mogelijkheid is om bijvoorbeeld in het weekend en sommige avonden weg te gaan, dan hoef ik het denk ik tegen niemand te vertellen.Kia•Ora schreef: ↑03-07-2018 00:49Zoals ik al wel vaker tegen je gezegd heb, zwijgen heeft geen nut. Je maakt het jezelf zo gigantisch lastig hierdoor. Wat maakt het uit dat een ander weet dat je problemen hebt? En bij een opname hoef je natuurlijk niet de hele wereld in te lichten... Jij bent degene die anderen inlicht en wat je erover vertelt bepaal je altijd nog zelf. Het wordt je niet voor niets aangeraden. Grijp deze kans aan, je leven kan erdoor een stuk aangenamer worden.
Wat betreft je vragen, veel gaat in overleg, zo kun je dus in overleg veel, oa ook in de avonduren weg of op weekendverlof, medicatie is aan de psychiater om te bepalen en daar ben je zelf ook nog bij, dus wederom, dit gaat ook in overleg met jou. Hoe intensief je behandeling gaat zijn kan ik natuurlijk niks over zeggen, dat wordt bepaald door je behandelteam. Het kan zijn dat je maar één therapie per dag hebt of meerdere.
Kun je wat meer vertellen over je problemen/diagnoses?
woensdag 4 juli 2018 om 15:36
'Klinische psychotherapie' is nogal een breed begrip en je zult het bij verschillende therapeuten en organisaties terugvinden onder een kopje met net een andere naam.
Je weerstand bespreken met je huidige therapeut is zinvol, want daar zit veel informatie in over je huidige problemen.
Juist je krampachtig vasthouden aan 'niemand mag het weten want....' zal onderdeel zijn van wat je problematiek in stand houdt. Je kan ervoor kiezen om koste wat het kost daaraan vast te houden. Of om te kiezen voor wat het belangrijkst is voor jou en in je therapie te bespreken welke gevoelens daarbij komen kijken en wat je daarmee kan doen. Precies wat je hierboven omschrijft, dat IS je problematiek. En je kan niet iets veranderen en dus van je problemen af te komen zonder dit soort dingen te doorbreken. Niet dat het makkelijk is, maar als je het continu uit de weg gaat zal je niet veranderen.
Klinische psychotherapie kan zeker zinvol zijn bij persoonlijkheidsstoornissen overigens. Je behandelaar kan je verwijzen.
Je weerstand bespreken met je huidige therapeut is zinvol, want daar zit veel informatie in over je huidige problemen.
Juist je krampachtig vasthouden aan 'niemand mag het weten want....' zal onderdeel zijn van wat je problematiek in stand houdt. Je kan ervoor kiezen om koste wat het kost daaraan vast te houden. Of om te kiezen voor wat het belangrijkst is voor jou en in je therapie te bespreken welke gevoelens daarbij komen kijken en wat je daarmee kan doen. Precies wat je hierboven omschrijft, dat IS je problematiek. En je kan niet iets veranderen en dus van je problemen af te komen zonder dit soort dingen te doorbreken. Niet dat het makkelijk is, maar als je het continu uit de weg gaat zal je niet veranderen.
Klinische psychotherapie kan zeker zinvol zijn bij persoonlijkheidsstoornissen overigens. Je behandelaar kan je verwijzen.
woensdag 4 juli 2018 om 18:36
In geen enkele opname gaan ze het goed vinden dat je op deze manier vermijding in stand houdt en ze zullen je altijd - terecht - motiveren om het gesprek met je omgeving aan te gaan. Je hebt hun steun keihard nodig tijdens zo'n zware therapie en gaat juist in die eigen sociale omgeving oefenen met wat je in behandeling leert. Als je dat pertinent uit de weg wilt gaan heeft die therapie simpelweg geen zin. Of wijzen ze je gewoon direct al af. Ga ervoor of ga er niet voor, maar als je er nu al zo in staat... Gaat dit je niet helpen.Kroketjee schreef: ↑03-07-2018 18:27Ik wil niet dat mensen het weten, omdat er dan natuurlijk wel vragen komen waarom en dat wil ik niet vertellen en dat hoeft natuurlijk ook niet, maar dan gaan ze misschien zelf van alles invullen. Maar als er dus mogelijkheid is om bijvoorbeeld in het weekend en sommige avonden weg te gaan, dan hoef ik het denk ik tegen niemand te vertellen.
Naar welke instelling kijkt je behandelaar trouwens? Ik neem aan dat hij/zij wel weet waarnaar hij je door zou willen verwijzen? Er zijn verschillende instellingen voor verschillende problematiek. Persoonlijkheidsproblematiek, trauma, angst... Wat dat eerste betreft zijn de Zwaluw en de Viersprong voor jou goed aan te reizen in ieder geval.
woensdag 4 juli 2018 om 18:47
Ik heb op De Zwaluw gezeten. Daar ben je in het weekend gewoon thuis en doordeweeks een verplichte avond waarbij je een vaste activiteit doet (om zeg maar te ‘oefenen’ in de maatschappij) maar Koffiehagedis heeft gelijk: je kunt er niet onderuit om het te vertellen tegen je omgeving.
Ik vond De Zwaluw een kutplek. Ik had een vreselijke groep en ze werken er met non-contracten voor ongewenst gedrag wat ik echt een belachelijke manier van werken vind omdat je er alleen maar door leert zwijgen (het werkt dus ook voor geen meter). Ik heb geen flauw idee hoeveel er veranderd is overigens, mijn ontslag is al tien jaar geleden.
Ik kom er verder later op terug, mijn batterij is bijna leeg. Als je al vragen hebt n.a.v. wat ik heb geschreven, stel ze gerust.
Ik vond De Zwaluw een kutplek. Ik had een vreselijke groep en ze werken er met non-contracten voor ongewenst gedrag wat ik echt een belachelijke manier van werken vind omdat je er alleen maar door leert zwijgen (het werkt dus ook voor geen meter). Ik heb geen flauw idee hoeveel er veranderd is overigens, mijn ontslag is al tien jaar geleden.
Ik kom er verder later op terug, mijn batterij is bijna leeg. Als je al vragen hebt n.a.v. wat ik heb geschreven, stel ze gerust.
woensdag 4 juli 2018 om 20:29
Ik sluit me aan bij koffiehagedis en zo'n houding roept bij mij ook vaak irritatie op. Je wil veranderen en van je problemen af, maar je wil niet doen wat daarvoor nodig is. Dan niet, toch? Verspil je eigen tijd en die van je therapeut niet. Verandering betekent per definitie dingen doen die je moeilijk/spannend/eng/frustrerend/verdrietig/pijnlijk vindt, soms voelt het zelfs bijna onmogelijk of ondraaglijk. Praat over die gevoelens met je therapeut, maar ga het aan. Of ga het niet aan (is je goed recht en je eigen keuze) maar verwacht dan niet dat je van je problemen af komt.
woensdag 4 juli 2018 om 21:37
Goh ga jij ook zo met je cliënten om? Ik kan me namelijk best voorstellen dat ze dan in de weerstand schieten. Ik zou verwachten dat je begrijpt dat het allemaal heel moeilijk en ingewikkeld is en er soms best veel tijd nodig kan zijn om tot de conclusie te komen dat ze zelf aan het werk moeten. Het is gewoonweg erg lastig om therapie te volgen zeker als je een vermijdende persoonlijkheid hebt. Daarnaast is het ook gewoon doodeng om het vertrouwde los te moeten laten, want wat zit er achter deur nummer drie?? En tijd van een therapeut wordt nooit verspild, deze kiest voor dit werk en wordt er ook naar behoren voor betaald. En bij een "gewone" cliënt/patiënt kun je ervan uitgaan dat ze vrijwillig tegenover je zijn komen zitten en dus echt wel willen veranderen, maar niet goed weten hoe. Ja, het is vervelend als je niet verder komt, maar voor je patiënt is het een stuk vervelender... Ik zit desnoods tien sessies stilzwijgend te wachten tot de patiënt eraan toe is dan dat ik iemand op zo'n wijze afserveer.tu1nhek schreef: ↑04-07-2018 20:29Ik sluit me aan bij koffiehagedis en zo'n houding roept bij mij ook vaak irritatie op. Je wil veranderen en van je problemen af, maar je wil niet doen wat daarvoor nodig is. Dan niet, toch? Verspil je eigen tijd en die van je therapeut niet. Verandering betekent per definitie dingen doen die je moeilijk/spannend/eng/frustrerend/verdrietig/pijnlijk vindt, soms voelt het zelfs bijna onmogelijk of ondraaglijk. Praat over die gevoelens met je therapeut, maar ga het aan. Of ga het niet aan (is je goed recht en je eigen keuze) maar verwacht dan niet dat je van je problemen af komt.
Kroketjee, het is goed dat je dit bespreekt met je therapeut. Laat je helpen, het is eng maar gaat je leven waarschijnlijk alleen maar mooier en makkelijker maken.
Waarom mag je omgeving trouwens niet weten dat je therapie volgt? Wat zijn jouw gedachten hierover?
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
woensdag 4 juli 2018 om 21:45
Wie zegt dat dit de enige mogelijkheid is om van mijn problemen af te komen. Sowieso denk ik eigenlijk dat mijn problemen niet erg genoeg zijn om hiervoor in aanmerking te komen..tu1nhek schreef: ↑04-07-2018 20:29Ik sluit me aan bij koffiehagedis en zo'n houding roept bij mij ook vaak irritatie op. Je wil veranderen en van je problemen af, maar je wil niet doen wat daarvoor nodig is. Dan niet, toch? Verspil je eigen tijd en die van je therapeut niet. Verandering betekent per definitie dingen doen die je moeilijk/spannend/eng/frustrerend/verdrietig/pijnlijk vindt, soms voelt het zelfs bijna onmogelijk of ondraaglijk. Praat over die gevoelens met je therapeut, maar ga het aan. Of ga het niet aan (is je goed recht en je eigen keuze) maar verwacht dan niet dat je van je problemen af komt.
En ik ben al jaren in therapie en heb ook al de nodige dingen gedaan die ik eerst moeilijk/spannend/eng/frustrerend/verdrietig/pijnlijk vond, maar waarom zou ik degene die grotendeels verantwoordelijk zijn, de waarheid vertellen. Dat lost mijn problemen niet op, maar maakt ze denk ik alleen maar groter.
woensdag 4 juli 2018 om 21:49
Bedankt voor je informatie. Ik ga de website van de Zwaluw eens bekijken! Wat bedoel je met non-contracten voor ongewenst gedrag? En heb je er verder wel iets aan gehad of helemaal niet?Drackie schreef: ↑04-07-2018 18:47Ik heb op De Zwaluw gezeten. Daar ben je in het weekend gewoon thuis en doordeweeks een verplichte avond waarbij je een vaste activiteit doet (om zeg maar te ‘oefenen’ in de maatschappij) maar Koffiehagedis heeft gelijk: je kunt er niet onderuit om het te vertellen tegen je omgeving.
Ik vond De Zwaluw een kutplek. Ik had een vreselijke groep en ze werken er met non-contracten voor ongewenst gedrag wat ik echt een belachelijke manier van werken vind omdat je er alleen maar door leert zwijgen (het werkt dus ook voor geen meter). Ik heb geen flauw idee hoeveel er veranderd is overigens, mijn ontslag is al tien jaar geleden.
Ik kom er verder later op terug, mijn batterij is bijna leeg. Als je al vragen hebt n.a.v. wat ik heb geschreven, stel ze gerust.
woensdag 4 juli 2018 om 21:53
Ik denk dat ze ermee bedoelt dat je een "contract" tekent dat wanneer je gedrag x wederom laat zien het een time-out of einde van behandeling betekent.
kia・ora wijzigde dit bericht op 04-07-2018 21:53
0.12% gewijzigd
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
woensdag 4 juli 2018 om 21:53
Dankje!Kia•Ora schreef: ↑04-07-2018 21:37Goh ga jij ook zo met je cliënten om? Ik kan me namelijk best voorstellen dat ze dan in de weerstand schieten. Ik zou verwachten dat je begrijpt dat het allemaal heel moeilijk en ingewikkeld is en er soms best veel tijd nodig kan zijn om tot de conclusie te komen dat ze zelf aan het werk moeten. Het is gewoonweg erg lastig om therapie te volgen zeker als je een vermijdende persoonlijkheid hebt. Daarnaast is het ook gewoon doodeng om het vertrouwde los te moeten laten, want wat zit er achter deur nummer drie?? En tijd van een therapeut wordt nooit verspild, deze kiest voor dit werk en wordt er ook naar behoren voor betaald. En bij een "gewone" cliënt/patiënt kun je ervan uitgaan dat ze vrijwillig tegenover je zijn komen zitten en dus echt wel willen veranderen, maar niet goed weten hoe. Ja, het is vervelend als je niet verder komt, maar voor je patiënt is het een stuk vervelender... Ik zit desnoods tien sessies stilzwijgend te wachten tot de patiënt eraan toe is dan dat ik iemand op zo'n wijze afserveer.
Kroketjee, het is goed dat je dit bespreekt met je therapeut. Laat je helpen, het is eng maar gaat je leven waarschijnlijk alleen maar mooier en makkelijker maken.
Waarom mag je omgeving trouwens niet weten dat je therapie volgt? Wat zijn jouw gedachten hierover?
Omdat ik niet wil dat de mensen waardoor ik mij eigenlijk zo voel enzo alles weten. Ik heb hulp gezocht toen ik net 18 was en toen kon ik vanwege veiligheid niks zeggen en sindsdien is het alleen maar leugen op leugen. Soms kwamen er wel wat dingen uit, maar daar heb ik mij altijd geprobeerd uit te praten, dus als ik nu alles opengooi, weten ze ook dat het al zo lang speelt. En daarbij wil ik ze ook geen pijn en dat gebeurt wel als ze hier achter komen.
woensdag 4 juli 2018 om 21:59
Dus dan moet jij maar pijn lijden? Wil je echt zo de rest van je leven leiden? En hoezo zouden de veroorzakers dit moeten weten? Dan weten ze dat je opgenomen bent, verder niets toch? De inhoud van de therapiesessies blijven binnen kamers dus niemand behalve jij en het behandelteam weet ervan. Je hoeft niets uit te leggen, je bent niemand een verklaring schuldig, echt niet. Je hebt enkel een verantwoording naar jezelf. Ik snap absoluut hoe moeilijk en zwaar het allemaal is, maar ik lees je hier al een tijdje en denk echt dat je alles moet aangrijpen wat je aangeboden wordt. En beter nu dan over vijf jaar, ik zou het zo zonde voor je vinden als je dan over vijf jaar tot de conclusie komt dat je dit al jaren eerder had moeten doen.Kroketjee schreef: ↑04-07-2018 21:53Dankje!
Omdat ik niet wil dat de mensen waardoor ik mij eigenlijk zo voel enzo alles weten. Ik heb hulp gezocht toen ik net 18 was en toen kon ik vanwege veiligheid niks zeggen en sindsdien is het alleen maar leugen op leugen. Soms kwamen er wel wat dingen uit, maar daar heb ik mij altijd geprobeerd uit te praten, dus als ik nu alles opengooi, weten ze ook dat het al zo lang speelt. En daarbij wil ik ze ook geen pijn en dat gebeurt wel als ze hier achter komen.
Ga in gesprek met je therapeut en spring in het diepe, je peut kan je hand daarbij prima vast houden
dan hoef je het niet alleen te doen.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
woensdag 4 juli 2018 om 22:46
Je hebt in Halsteren (West-Brabant) klinische psychotherapie, bij De Viersprong. De kortdurende klinische psychotherapie (KKP) duurt 3 maanden. Het is een behandeling waar de ' druk' vrij hoog is. Het wordt vaak ingezet bij mensen met een sterke afweer (bijvoorbeeld vermijden), mensen bij wie (door deze afweer) eerdere therapieen niet het gewenste effect hebben behaald. Er wordt volgens mij ook gewerkt met contracten, je maakt dus afspraken over welk gedrag je wil veranderen en waar je op aan gesproken mag worden, niet alleen door de therapeuten en groepsleiding, maar ook door groepsgenoten. De therapie gaat eigenlijk de hele dag door daardoor, vandaar dat het ook zo goed werkt. De behandeling- en resultaten worden over het algemeen zeer positief beoordeeld, door de hoge druk is echter niet iedereen geschikt. Dat wordt in een intake- en indicatiegesprek grondig met je uitgezocht.
Ik heb zelf geen ervaring als client, maar heb als hulpverlener gewerkt bij deze instelling (niet op de KKP).
Volgens mij heeft Altrecht Brinkveld klinische of deeltijd schematherapie, in Zeist (omgeving Utrecht). Daar weet ik inhoudelijk een stuk minder vanaf, maar staat ook wel goed bekend geloof ik.
Verder: een opname is een ingrijpende gebeurtenis, maar jarenlang doorsukkelen en het vermijden om je klachten echt te verhelpen, ook.
Van de Viersprong weet ik dat ze je ook zullen ondervragen over je steunsysteem, je kunt een opname niet geheel geheim houden en de vraag is of je dat moet doen. Het staat je vrij dit bespreekbaar te maken. Je hoeft het niet alleen op te lossen. Maar motivatie is een belangrijke pijler voor het slagen van een behandeling, en of je jezelf die motivatie gunt hangt denk ik ook van een deel af van of je durft los te komen van het systeem waarin je deze klachten hebt ontwikkeld.
Wees er open over in de gesprekken, ze denken dan goed met je mee. Je kunt altijd nog afhaken toch?
Ik heb zelf geen ervaring als client, maar heb als hulpverlener gewerkt bij deze instelling (niet op de KKP).
Volgens mij heeft Altrecht Brinkveld klinische of deeltijd schematherapie, in Zeist (omgeving Utrecht). Daar weet ik inhoudelijk een stuk minder vanaf, maar staat ook wel goed bekend geloof ik.
Verder: een opname is een ingrijpende gebeurtenis, maar jarenlang doorsukkelen en het vermijden om je klachten echt te verhelpen, ook.
Van de Viersprong weet ik dat ze je ook zullen ondervragen over je steunsysteem, je kunt een opname niet geheel geheim houden en de vraag is of je dat moet doen. Het staat je vrij dit bespreekbaar te maken. Je hoeft het niet alleen op te lossen. Maar motivatie is een belangrijke pijler voor het slagen van een behandeling, en of je jezelf die motivatie gunt hangt denk ik ook van een deel af van of je durft los te komen van het systeem waarin je deze klachten hebt ontwikkeld.
Wees er open over in de gesprekken, ze denken dan goed met je mee. Je kunt altijd nog afhaken toch?
woensdag 4 juli 2018 om 23:00
Nee, hoor. Zeker niet met de vijandige toon waarmee jij hem waarschijnlijk hebt gelezen. Mijn kracht in mijn werk is eerlijk gezegd juist dat ik met mensen met veel weerstand kan werken, omdat ik me aanpas aan hun tempo, omdat ik achter het gedrag en de weerstand kijk, omdat ik een open houding heb en niet snel een bepaalde kant op stuur of een oordeel uit (tenzij zij anderen schade berokkenen, wat helaas wel voorkomt). Omdat ik juist een boodschap als hierboven kan brengen terwijl ik naast een cliënt blijf staan. Ik ben juist heel empathisch eigenlijk, krijg ik heel vaak terug, maar in mijn privé tijd, wanneer ik na een lange dag op het forum zit ben ik soms ook net een mensKia•Ora schreef: ↑04-07-2018 21:37Goh ga jij ook zo met je cliënten om? Ik kan me namelijk best voorstellen dat ze dan in de weerstand schieten. Ik zou verwachten dat je begrijpt dat het allemaal heel moeilijk en ingewikkeld is en er soms best veel tijd nodig kan zijn om tot de conclusie te komen dat ze zelf aan het werk moeten. Het is gewoonweg erg lastig om therapie te volgen zeker als je een vermijdende persoonlijkheid hebt. Daarnaast is het ook gewoon doodeng om het vertrouwde los te moeten laten, want wat zit er achter deur nummer drie?? En tijd van een therapeut wordt nooit verspild, deze kiest voor dit werk en wordt er ook naar behoren voor betaald. En bij een "gewone" cliënt/patiënt kun je ervan uitgaan dat ze vrijwillig tegenover je zijn komen zitten en dus echt wel willen veranderen, maar niet goed weten hoe. Ja, het is vervelend als je niet verder komt, maar voor je patiënt is het een stuk vervelender... Ik zit desnoods tien sessies stilzwijgend te wachten tot de patiënt eraan toe is dan dat ik iemand op zo'n wijze afserveer.
Kroketjee, het is goed dat je dit bespreekt met je therapeut. Laat je helpen, het is eng maar gaat je leven waarschijnlijk alleen maar mooier en makkelijker maken.
Waarom mag je omgeving trouwens niet weten dat je therapie volgt? Wat zijn jouw gedachten hierover?
Zoiets als hierboven zou ik pas met een cliënt bespreken op het moment dat ik een goede werkrelatie heb opgebouwd. En dan vind ik het ook juist belangrijk om dit thema te bespreken. Ik heb even teruggelezen om te zien of ik het ook woordelijk heel anders zou zeggen, maar ik geloof dat dat nou enorm zou verschillen. Ik zou niet zeggen 'dan niet toch?' Ook zou ik niet zeggen dat een cliënt mijn tijd verspilt. Ik denk dat de toon dat je hierbij invult wel belangrijk is. Want als ik dit soort dingen met een cliënt bespreek is het niet met de toon 'je doet het niet goed', niet om een preek te geven, maar wel om met een cliënt aandacht te besteden aan de eigen verantwoordelijkheid en daarmee de macht die zij hebben om een ongewenste situatie in stand te houden of te veranderen. Weerstand is niet per se erg in therapie, eigenlijk gaat een veranderproces nooit zonder weerstand, angst, boosheid. Want wie wil er nou veranderen? Wie wil van hun eigen veilige copingsmechanismes afstappen, hoeveel ellende ze je ook brengen? Ze brengen je namelijk ook veiligheid. Ook bij een vermijdende persoonlijkheidsstoornis is het belangrijk om je bewust te worden van je eigen vermijding en dat je daar zelf verantwoordelijkheid in hebt. En soms betekent weerstand dat een cliënt boos is op mij, maar wanneer de werkrelatie goed is kan je dat bespreken, soms gaat het erom dat je iets pijnlijks bloot hebt gelegd, of iets confronterends en heel vaak heeft met het overdracht te maken, heeft het juist met de problematiek te maken en bijvoorbeeld het horen van afwijzing en kritiek in iets wat dat niet was. En door dat te bespreken werk je aan de problemen. Ook de werkrelatie is je instrument. Maar het grootste deel van het werk doen cliënten zelf in het dagelijkse leven.
Het kan trouwens echt wel zinvol zijn om wel wat feller te reageren binnen het kader van de therapie, mits dat bij je stijl als therapeut past en je het op een goede manier kan begeleiden. Dit is niet mijn stijl, dus zal ik het ook niet doen. Maar inhoudelijk komt dit thema wel met enige regelmaat aan bod.
Het is overigens niet mijn eerste post in dit topic, dus je kunt daar zien dat ik niet meteen hiermee van wal steek. Mijn eerste post was ook wel vrij zakelijk, dus dat zal wel met mijn bui te maken hebben vandaag, maar zeker niet met de mogelijk vijandige toon die je zou kunnen lezen in mijn tweede post. De ene keer schrijf ik wat meer empathisch dan de andere keer hier (dat is overigens niet persoonlijk kroketjee) maar ik schrijf hier niet als hulpverlener en stel me dan ook niet zo op.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 04-07-2018 23:42
3.54% gewijzigd
woensdag 4 juli 2018 om 23:00
Dat inderdaad. Voor de meest uiteenlopende dingen hadden ze contracten: zelfbeschadiging, suïcide, gokken, agressie, alcohol, drugs, gamen, weglopen uit therapie, en dan heb ik alleen nog maar de dingen genoemd die vaker voorkwamen. Er waren ook hele aparte non-contracten, die ik niet noem omdat het heel herkenbaar is. Ik geloof dat het na 2 of 3 waarschuwingen einde behandeling was. Met als gevolg dat mensen er niet over praatte, maar het gedrag in het geheim toch aanhield. Je kunt niet van de ene op de andere dag stoppen met zelfbeschadiging zonder dat er een alternatief is, om maar wat te noemen. Dat is de verkeerde volgorde. Als het beter gaat door de behandeling, zal het uiteindelijk vanzelf niet nodig meer zijn.
Ik heb er weinig tot niets aan gehad. Ik leerde daar vooral te doen alsof alles goed met me ging, omdat dat de enige manier was waarop ik geaccepteerd werd in de groep. Wat heel erg lastig was, omdat het voor 100% groepstherapie is en je geen individuele begeleiding krijgt. Overdag mocht je zelfs je telefoon niet bij je hebben. Degene die ‘het zieligst’ waren (lees: de heftigste trauma’s hadden) kregen het meeste tijd tijdens de therapie. Het waren namelijk de cliënten die besliste wie er aan bod kwam. Voor mij werkte het absoluut niet, laat dat duidelijk zijn, maar ik geloof dat er ook ex-groepsgenoten zijn die het wel als positief hebben ervaren.
Wat ik ook heel zwaar vond, was dat je alleen vanaf 21:00 (geloof ik) op je eigen kamer mocht zijn. Dan had je om 22:00 nog een bijeenkomst en daarna mocht je gaan slapen. De dagen waren echt uitputtend, de hele dag in de groep. Ik was ‘s avonds uitgeput. Elk vrij moment sliep ik, desnoods op de bank in de woonkamer. Tot na de laatste bijeenkomst mijn ogen openhouden was misschien nog wel de grootste uitdaging elke dag.
