Ervaringen klinische psychotherapie

Kroketjee schreef: ↑

04-07-2018 21:45

Wie zegt dat dit de enige mogelijkheid is om van mijn problemen af te komen. Sowieso denk ik eigenlijk dat mijn problemen niet erg genoeg zijn om hiervoor in aanmerking te komen..

En ik ben al jaren in therapie en heb ook al de nodige dingen gedaan die ik eerst moeilijk/spannend/eng/frustrerend/verdrietig/pijnlijk vond, maar waarom zou ik degene die grotendeels verantwoordelijk zijn, de waarheid vertellen. Dat lost mijn problemen niet op, maar maakt ze denk ik alleen maar groter.

Niemand zegt dat klinische psychotherapie de enige mogelijkheid is om van je problemen af te komen, wel het aangaan van bepaalde dingen en niet vermijden. Als je therapeut deze vorm van therapie aanraadt dan zal zij vinden dat het passend is voor jou. Als je al jaren in therapie bent denk ik dat je problemen wel 'erg' genoeg zijn.

Je vult al iets in wat je 'zou moeten' vertellen aan mensen die je gekwetst en/of beschadigt hebben in het verleden, maar daarmee ga je te snel. Want je MOET helemaal niks en de eerste stap is om deze angst met je therapeut te bespreken. Daarom schreef ik in mijn eerste post ook dat het zinvol is dat jij dat doet met je therapeut. Stel deze therapie zou helpend zijn voor jou, maar eigenlijk zie je het als onmogelijk, want dan komen mensen het te weten waarvan je dat niet wil. Het zou toch enorm zonde zijn als je jezelf deze kans zou onthouden alwéér onder invloed van de mensen die je blijkbaar eerder iets hebben aangedaan? Dan zorg jij, nu jij de macht in eigen handen, voor de herhaling van je geschiedenis. En juist de inhoud van je weerstand gaat je iets leren over de inhoud van je problematiek. Dus stap voor stap en niet gelijk naar 'dan zou ik dit en dat moeten vertellen aan die en die'. Want je hebt a) een overtuiging van wat je 'zou moeten' vertellen, b) en overtuiging van wat die inhoud daarvan zou moeten zijn, c) een overtuiging over de gevolgen daarvan wat betreft het gedrag of de gedachten van die andere mensen en d) en overtuiging over wat dat met jou zal doen. Over de jaren is dit heel groot geworden, waarschijnlijk juist door je ideeën over wat wel en niet kan. En waarschijnlijk herhaal je steeds je eigen geschiedenis hiermee (ik zeg niet dat je het fout doet, ik zou je juist gunnen dat je jezelf dit niet aandoet!) door dit uit te pluizen met je therapeut kan je veel winnen. En ook hierin zullen er vast weer enge/verdrietige/pijnlijke stappen zijn. Dat blijft hè, en ik zeg niet dat je dat je niet eerder enge/verdrietige/pijnlijke dingen hebt gedaan, maar dat er ook in dit proces weer opnieuw moeilijke stappen zullen zijn.

Waarom je die mensen juist de waarheid zou kúnnen vertellen. Omdat JIJ over jou leven gaat, omdat JIJ weet wat goed is voor jou, omdat JIJ vrij bent om je eigen beslissingen te nemen en omdat jij daar prima toe in staat bent. Niet dat je het per se moet doen, dat is niet in elke situatie even constructief. En soms is een andere boodschap prima omdat het ze gewoon niks aangaat! Ga gewoon door met het bespreken van je weerstand met je therapeut. Ik denk dat het zinvol is om wel rekening te houden met de mogelijkheid dat je angst en weerstand hiervoor een uiting zijn van je problematiek en dat je ook juist iets kan overwinnen hiermee. Maar wellicht komt je samen met je therapeut tot een andere conclusie.

Juist in de weerstand zit de winst vaak.

Is het een optie om te beginnen met het vertellen van 1 ding? Die depressie bijvoorbeeld, dat is Iers wat niet per se een oorzaak hoeft te hebben. Op die manier vertel je wel iets (en heb je voor je omgeving dus ook een 'reden' om in opname te gaan), maar hoef je niet meteen alles te vertellen (waardoor je hen ook niet 'de schuld' geeft - want ik heb de indruk dat daar de bron van je weerstand zit).

Ben zelf werkzaam.bij t ggz wat wil je er precies over weten?

Ik heb een klinische opname gehad bij de Viersprong in Halsteren. Ik heb een opnameperiode gehad van 10 maanden. KST voor adolescenten.
Ook daar werd er gewerkt met contracten, maar werd er wel redelijk laks mee omgegaan. Als je had geautomutileerd, gedronken, therapie skipte etc. kreeg je een milieuoproep (een officieel 'standje').
Het gaat er nu wel heel anders aan toe geloof ik.

Maar elke opname is anders, elke behandeling is anders. Of je weekenden/avonden thuis kunt zijn zal ook overal anders zijn. Bij een vrijwillige psychotherapeutische behandeling gaan ze je niet dwingen om medicijnen te nemen.
Ik heb een keer een crisisopname op de psychiatrische afdeling gehad, dat lijkt wat meer op de 'gekkenhuizen uit de films'. Een psychotherapeutische kliniek is gebaseerd op vertrouwen, niet op controle.

Het allerbelangrijkste is dat je er vol voor wilt gaan, je demonen tegemoet. Dat mensen in je omgeving iets te horen krijgen is onvermijdelijk. Dat je dierbaren meer te horen krijgen is wenselijk. Maar je hoeft niet aan jan en alleman de precieze redenen voor je opname te vertellen, die keuze is aan jou.

Als je al je hele leven therapie hebt, en je behandelaar raad dit aan, dan zou ik zeker de mogelijkheden verkennen. Tijdens een intake en vervolgens het adviesgesprek wordt duidelijk welke behandeling passend voor je is, en of jij dat ook vind.

Niet geschoten is altijd mis, wat heb je te verliezen?

Ik ben nu ook weer de molen in, heb het er al met mijn man over gehad: Mochten ze een opname aanbevelen, dan doe ik dat. Mijn gezondheid moet nu op prioriteit nummer 1 komen te staan, zodat ik verder kan met mijn leven.