Psyche
alle pijlers
Euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden (jonge mensen)
donderdag 1 november 2018 om 17:27
Ik zit een documentaire te kijken over jonge mensen die in een traject zitten voor euthanasie in verband met ondraaglijk psychisch lijden.
Hierin komt ook een nogal stellige psychiater aan het woord, die pertinent en ALTIJD tegen euthanasie bij psychisch lijden is en vindt dat een verzoek in alle gevallen afgekeurd moet worden. Ik merk dat het me stoort en ook wel boos maakt.
Ook dat mensen eerst jarenlang allerlei trajecten en behandelingen moeten ondergaan om maar aan te tonen dat er geen uitzicht is op herstel, aan te tonen dat ze echt uitbehandeld zijn.
Waarom al die weerstand? Waarom mag iemand niet gewoon zelf bepalen dat hij/zij gewoon niet meer WIL leven. Waarom mag je niet gewoon zelf bepalen dat je op een (waardige) manier dood wilt? Waarom kan dat maar zo moeilijk geaccepteerd worden? Zeker bij jonge mensen?
Ik vind juist dat het veel makkelijker zou moeten worden. Waarom zou iemand zich nog 50 jaar of langer door het leven moeten worstelen, vechten om serieus genomen te worden.... Je moet toch zelf kunnen bepalen of je wilt leven of niet, je moet toch zelf kunnen bepalen wanneer en waarom iets ondraaglijk is en of je uberhaupt zin hebt in behandeling. De meeste behandelingen zijn zwaar, kosten veel tijd, energie. Waarom niet gewoon accepteren dat iemand die weg niet ziet zitten, daar niks in ziet.
Ik word er echt verdrietig van.
Weet niet eens wat ik wil met dit topic, wilde het gewoon even van me afschrijven denk ik.
Hierin komt ook een nogal stellige psychiater aan het woord, die pertinent en ALTIJD tegen euthanasie bij psychisch lijden is en vindt dat een verzoek in alle gevallen afgekeurd moet worden. Ik merk dat het me stoort en ook wel boos maakt.
Ook dat mensen eerst jarenlang allerlei trajecten en behandelingen moeten ondergaan om maar aan te tonen dat er geen uitzicht is op herstel, aan te tonen dat ze echt uitbehandeld zijn.
Waarom al die weerstand? Waarom mag iemand niet gewoon zelf bepalen dat hij/zij gewoon niet meer WIL leven. Waarom mag je niet gewoon zelf bepalen dat je op een (waardige) manier dood wilt? Waarom kan dat maar zo moeilijk geaccepteerd worden? Zeker bij jonge mensen?
Ik vind juist dat het veel makkelijker zou moeten worden. Waarom zou iemand zich nog 50 jaar of langer door het leven moeten worstelen, vechten om serieus genomen te worden.... Je moet toch zelf kunnen bepalen of je wilt leven of niet, je moet toch zelf kunnen bepalen wanneer en waarom iets ondraaglijk is en of je uberhaupt zin hebt in behandeling. De meeste behandelingen zijn zwaar, kosten veel tijd, energie. Waarom niet gewoon accepteren dat iemand die weg niet ziet zitten, daar niks in ziet.
Ik word er echt verdrietig van.
Weet niet eens wat ik wil met dit topic, wilde het gewoon even van me afschrijven denk ik.
anoniem_6403aefb0a56d wijzigde dit bericht op 01-11-2018 17:30
2.83% gewijzigd
vrijdag 2 november 2018 om 10:41
.Ikigai schreef: ↑02-11-2018 10:32Ik vind het nogal wat om een ander op te zadelen met jouw dood. Bij een oud persoon die ernstig ziek is en toch binnenkort komt te overlijden is dat anders, dan bij een jong persoon, die nog alle kansen heeft op herstel.
In heel ernstige gevallen zou je iemand kunnen begeleiden naar zelfdoding, maar ik vind dan dat de verantwoordelijkheid bij die persoon zelf ligt en de daad ook bij de persoon zelf gelegd moet worden en niet bij een hulpverlener.
Dit is wel erg simplistisch gedacht, met zo veel woorden met enkel een impliciete betekenis.
Waarom zou een oud persoon die 'ernstig ziek' is niet nog 2 jaar hoeven uitzitten, maar een jong persoon misschien nog wel 60 jaar?
Wat is 'ernstig ziek'?
Hoe definieer je 'lijden'?
Wanneer is het geaccepteerd, of misschien zelf goed, om iemand uit zijn 'lijden' te verlossen?
Waarom gun je de één dat wel en de ander niet?
Hoe definieer je 'alle kansen op herstel'? Wat zeggen de feiten daarover?
Waarom hechten we meer waarde aan lichamelijk lijden, terwijl je zo vaak hoort van mensen die beide hebben gekend dat psychisch lijden soms zwaarder kan zijn? Hoe veel weten we hier eigenlijk over?
Wat is een 'heel ernstig geval'? Wie bepaalt dat? En hoe wordt dat bepaald?
vrijdag 2 november 2018 om 10:45
En jij bent niet zo egoïstisch dat je niet direct aan je eigenportemonnee denkt? We leven (gelukkig!) in een verzorgingsstaat.
Overigens lijkt het me dat eenmalige euthanasiekosten nog altijd minder zijn dan een levenslange uitkering.
vrijdag 2 november 2018 om 10:59
Wat ik bedoel is dat mensen in de psychiatrie vaak veeleisend zijn. Maar zelf weinig inspanning leveren. Dit wordt ook niet van ze verwacht.
En nee euthanasie vind ik daar geen passende oplossing voor. Meer de manier veranderen waarop de hulpverlening ingericht is.
Dat wil niet zeggen dat ik tegen euthanasie ben. Maar een recht vind ik het niet.
vrijdag 2 november 2018 om 11:10
in welk opzicht zijn mensen veeleisend?Jane Doe schreef: ↑02-11-2018 10:59Wat ik bedoel is dat mensen in de psychiatrie vaak veeleisend zijn. Maar zelf weinig inspanning leveren. Dit wordt ook niet van ze verwacht.
En nee euthanasie vind ik daar geen passende oplossing voor. Meer de manier veranderen waarop de hulpverlening ingericht is.
Dat wil niet zeggen dat ik tegen euthanasie ben. Maar een recht vind ik het niet.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 2 november 2018 om 11:19
Dat ligt eerder aan de kundigheid van de therapeut lijkt me. Ik ben het met je eens dat de hulpverlening beter ingericht kan worden, maar aangezien deze alleen maar meer uitgekleed wordt, zal dat wel niet gebeuren.Jane Doe schreef: ↑02-11-2018 10:59Wat ik bedoel is dat mensen in de psychiatrie vaak veeleisend zijn. Maar zelf weinig inspanning leveren. Dit wordt ook niet van ze verwacht.
En nee euthanasie vind ik daar geen passende oplossing voor. Meer de manier veranderen waarop de hulpverlening ingericht is.
Ik zie wel vaak dat de term veeleisend vaak gebruikt wordt als iemand een beetje kritisch is.
vrijdag 2 november 2018 om 11:24
Herkenbaar en dit vertaalt zich ook naar de omgeving. Huizenhoge verwachtingen van de mensen om hen heen, maar zelf niet in staat om ook maar iets te geven.Jane Doe schreef: ↑02-11-2018 10:59Wat ik bedoel is dat mensen in de psychiatrie vaak veeleisend zijn. Maar zelf weinig inspanning leveren. Dit wordt ook niet van ze verwacht.
En nee euthanasie vind ik daar geen passende oplossing voor. Meer de manier veranderen waarop de hulpverlening ingericht is.
Dat wil niet zeggen dat ik tegen euthanasie ben. Maar een recht vind ik het niet.
Vaak zie je dat alleen de ouders het op een bepaald moment nog kunnen opbrengen en hulpverleners, omdat die ervoor betaald krijgen.
Dit brengt hen alleen nog maar verder van hoe normale, gelijkwaardige relaties/ vriendschappen werken. Het gaat alleen maar om de persoon zelf, die volledig op zichzelf gericht is. De rest van de wereld wordt geacht zich aan deze persoon aan te passen.
Kennelijk tot de dood, want ook voor doodgaan is hulp vereist, zonder dat oog is voor hoe dit is voor de hulpverlener. Die staat immers in dienst van 'de patiënt'.
vrijdag 2 november 2018 om 11:28
heb je enig idee wat het inhoudt om psychisch ziek te zijn?Ikigai schreef: ↑02-11-2018 11:24Herkenbaar en dit vertaalt zich ook naar de omgeving. Huizenhoge verwachtingen van de mensen om hen heen, maar zelf niet in staat om ook maar iets te geven.
Vaak zie je dat alleen de ouders het op een bepaald moment nog kunnen opbrengen en hulpverleners, omdat die ervoor betaald krijgen.
Dit brengt hen alleen nog maar verder van hoe normale, gelijkwaardige relaties/ vriendschappen werken. Het gaat alleen maar om de persoon zelf, die volledig op zichzelf gericht is. De rest van de wereld wordt geacht zich aan deze persoon aan te passen.
Kennelijk tot de dood, want ook voor doodgaan is hulp vereist, zonder dat oog is voor hoe dit is voor de hulpverlener. Die staat immers in dienst van 'de patiënt'.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 2 november 2018 om 11:31
Heb je enig idee wat het betekent om psychiatrisch patiënt te zijn?Ikigai schreef: ↑02-11-2018 11:24Herkenbaar en dit vertaalt zich ook naar de omgeving. Huizenhoge verwachtingen van de mensen om hen heen, maar zelf niet in staat om ook maar iets te geven.
Vaak zie je dat alleen de ouders het op een bepaald moment nog kunnen opbrengen en hulpverleners, omdat die ervoor betaald krijgen.
Dit brengt hen alleen nog maar verder van hoe normale, gelijkwaardige relaties/ vriendschappen werken. Het gaat alleen maar om de persoon zelf, die volledig op zichzelf gericht is. De rest van de wereld wordt geacht zich aan deze persoon aan te passen.
Kennelijk tot de dood, want ook voor doodgaan is hulp vereist, zonder dat oog is voor hoe dit is voor de hulpverlener. Die staat immers in dienst van 'de patiënt'.
vrijdag 2 november 2018 om 11:53
Ik ben het grotendeels met je eens denk ik. Maar bovenstaande is denk ik zo belangrijk in het verhaal: eigenlijk kunnen we psychiatrisch nog maar zo weinig. En is veel wat we doen eigenlijk ouderwets en veel te ‘krap’. Jij en je psychiater in een kamertje en een bataljon antidepressiva is gewoon niet ‘de oplossing’.tu1nhek schreef: ↑02-11-2018 10:35.
Daar ben ik me zeker van bewust, alleen vind ik dat 'therapie' of eigenlijk 'behandeling' zich nu nog te veel beperkt tot de behandelkamer, tot woorden en het theoretische. Ik denk dat er meer in te halen valt als we breder kunnen kijken en samenwerken. En ik heb het idee dat we ons met kleine stapjes een beetje die kant op begeven.
Maar juist omdat ik denk dat euthanasie maatwerk is, denk ik dat het heel moeilijker is om het makkelijker te maken. Misschien zou iedere dag serieus opschrijven zoals jij dat zegt, met e-health tegenwoordig zeker mogelijk, wel een oplossing kunnen zijn inderdaad. Het lastige is weer dat in gevallen als de patiënt met schizofrenie die daar misschien niet toe in staat is. Dus idd: blijft maatwerk, blijft moeilijk, blijft een lang en moeizaam traject. En dat is denk ik logisch.
Maar ik vind zeker dat er oplossingen zouden moeten zijn voor verhalen zoals die van de broer hier eerder in de posts. En denk dat er genoeg artsen zijn die openstaan voor euthanasie in zo’n geval. In dat soort situaties moet het zeker mogelijk zijn en als het dat niet is, dan is er wat mis.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 2 november 2018 om 11:53
exactIkigai schreef: ↑02-11-2018 11:24Herkenbaar en dit vertaalt zich ook naar de omgeving. Huizenhoge verwachtingen van de mensen om hen heen, maar zelf niet in staat om ook maar iets te geven.
Vaak zie je dat alleen de ouders het op een bepaald moment nog kunnen opbrengen en hulpverleners, omdat die ervoor betaald krijgen.
Dit brengt hen alleen nog maar verder van hoe normale, gelijkwaardige relaties/ vriendschappen werken. Het gaat alleen maar om de persoon zelf, die volledig op zichzelf gericht is. De rest van de wereld wordt geacht zich aan deze persoon aan te passen.
Kennelijk tot de dood, want ook voor doodgaan is hulp vereist, zonder dat oog is voor hoe dit is voor de hulpverlener. Die staat immers in dienst van 'de patiënt'.
vrijdag 2 november 2018 om 11:54
Nee, het gaat om een familielid waarmee ik ben opgegroeid. Daardoor herken ik wel de patronen die kunnen ontstaan. Ik vind dat de rol van de hulpverlening eindig is. Je kan niet onbeperkt tot de dood een beroep op iemand doen en zelfs zo ver gaan de ander de verantwoordelijkheid voor jouw leven/ dood in de schoenen te schuiven. Dit is wel het toppunt van egoïsme.
Niet dat psychisch zieke mensen er altijd iets aan kunnen doen, die zijn immers ziek, maar je kunt wel als maatschappij en als beroepsgroep een grens stellen aan de hulp die je biedt.
vrijdag 2 november 2018 om 11:55
Iets wat ze zelf niet kunnen incasseren.Ceci schreef: ↑02-11-2018 11:19Dat ligt eerder aan de kundigheid van de therapeut lijkt me. Ik ben het met je eens dat de hulpverlening beter ingericht kan worden, maar aangezien deze alleen maar meer uitgekleed wordt, zal dat wel niet gebeuren.
Ik zie wel vaak dat de term veeleisend vaak gebruikt wordt als iemand een beetje kritisch is.
vrijdag 2 november 2018 om 11:58
Ik herken het ook wel, dat psychiatrische patiënten hun omgeving heel erg kunnen leegzuigen. En ik weet heel erg zeker dat ik dat ook deed tijdens mijn (vrij milde) psychische problematiek. Ik weet ook dat je als psychiatrische patiënt niet veel beter kunt dan dat, dat het onderdeel is van de ziekte, maar dat is wel de psychiatrisch patiënt: vaak erg op zichzelf gefocust en niet echt voor rede vatbaar, weinig empathisch naar de omgeving.
En dat is LOGISCH. Maar wel moeilijk, voor de naasten. En soms ook voor de hulpverleners.
En dat is LOGISCH. Maar wel moeilijk, voor de naasten. En soms ook voor de hulpverleners.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 2 november 2018 om 12:03
Iemand in leven houden die diep en diep ongelukkig is vind ik ook egoïstisch.Ikigai schreef: ↑02-11-2018 11:54Nee, het gaat om een familielid waarmee ik ben opgegroeid. Daardoor herken ik wel de patronen die kunnen ontstaan. Ik vind dat de rol van de hulpverlening eindig is. Je kan niet onbeperkt tot de dood een beroep op iemand doen en zelfs zo ver gaan de ander de verantwoordelijkheid voor jouw leven/ dood in de schoenen te schuiven. Dit is wel het toppunt van egoïsme.
Niet dat psychisch zieke mensen er altijd iets aan kunnen doen, die zijn immers ziek, maar je kunt wel als maatschappij en als beroepsgroep een grens stellen aan de hulp die je biedt.
Euthanasie bij veel pijn is ook egoïstisch. Dan vraag je ook een ander om jou te doden.
De dood van een naaste die psychische problemen heeft kan de omgeving ook veel rust brengen. De zorg valt immers weg.
anoniem_270703 wijzigde dit bericht op 02-11-2018 12:05
6.97% gewijzigd
vrijdag 2 november 2018 om 12:03
Ik geloof best dat er mensen zijn waar die veeleisendheid voor geldt, niet iedereen is hetzelfde. Wat je nu alleen doet, is die ervaring projecteren op alle psychiatrische patiënten.Ikigai schreef: ↑02-11-2018 11:54Nee, het gaat om een familielid waarmee ik ben opgegroeid. Daardoor herken ik wel de patronen die kunnen ontstaan. Ik vind dat de rol van de hulpverlening eindig is. Je kan niet onbeperkt tot de dood een beroep op iemand doen en zelfs zo ver gaan de ander de verantwoordelijkheid voor jouw leven/ dood in de schoenen te schuiven. Dit is wel het toppunt van egoïsme.
Niet dat psychisch zieke mensen er altijd iets aan kunnen doen, die zijn immers ziek, maar je kunt wel als maatschappij en als beroepsgroep een grens stellen aan de hulp die je biedt.
Ik ben het met je eens dat je een arts niet kunt verplichten om mee te werken aan iemands dood, dat gaat zo in tegen waar je als arts voor staat, maar ik vind ook dat je niet voor een ander mag en kunt bepalen of diegene wel of niet dood mag. En natuurlijk kun je er zelf een einde aan maken, maar dat gaat vaak op zo'n onmenselijke manier, dat moeten we ook niet willen, vind ik. En ik ben van mening dat als je hulp vraagt bij euthanasie, je niet diegene verantwoordelijk maakt voor jouw dood. Je maakt zelf de keuze om te sterven.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
