Psyche
alle pijlers
Euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden (jonge mensen)
donderdag 1 november 2018 om 17:27
Ik zit een documentaire te kijken over jonge mensen die in een traject zitten voor euthanasie in verband met ondraaglijk psychisch lijden.
Hierin komt ook een nogal stellige psychiater aan het woord, die pertinent en ALTIJD tegen euthanasie bij psychisch lijden is en vindt dat een verzoek in alle gevallen afgekeurd moet worden. Ik merk dat het me stoort en ook wel boos maakt.
Ook dat mensen eerst jarenlang allerlei trajecten en behandelingen moeten ondergaan om maar aan te tonen dat er geen uitzicht is op herstel, aan te tonen dat ze echt uitbehandeld zijn.
Waarom al die weerstand? Waarom mag iemand niet gewoon zelf bepalen dat hij/zij gewoon niet meer WIL leven. Waarom mag je niet gewoon zelf bepalen dat je op een (waardige) manier dood wilt? Waarom kan dat maar zo moeilijk geaccepteerd worden? Zeker bij jonge mensen?
Ik vind juist dat het veel makkelijker zou moeten worden. Waarom zou iemand zich nog 50 jaar of langer door het leven moeten worstelen, vechten om serieus genomen te worden.... Je moet toch zelf kunnen bepalen of je wilt leven of niet, je moet toch zelf kunnen bepalen wanneer en waarom iets ondraaglijk is en of je uberhaupt zin hebt in behandeling. De meeste behandelingen zijn zwaar, kosten veel tijd, energie. Waarom niet gewoon accepteren dat iemand die weg niet ziet zitten, daar niks in ziet.
Ik word er echt verdrietig van.
Weet niet eens wat ik wil met dit topic, wilde het gewoon even van me afschrijven denk ik.
Hierin komt ook een nogal stellige psychiater aan het woord, die pertinent en ALTIJD tegen euthanasie bij psychisch lijden is en vindt dat een verzoek in alle gevallen afgekeurd moet worden. Ik merk dat het me stoort en ook wel boos maakt.
Ook dat mensen eerst jarenlang allerlei trajecten en behandelingen moeten ondergaan om maar aan te tonen dat er geen uitzicht is op herstel, aan te tonen dat ze echt uitbehandeld zijn.
Waarom al die weerstand? Waarom mag iemand niet gewoon zelf bepalen dat hij/zij gewoon niet meer WIL leven. Waarom mag je niet gewoon zelf bepalen dat je op een (waardige) manier dood wilt? Waarom kan dat maar zo moeilijk geaccepteerd worden? Zeker bij jonge mensen?
Ik vind juist dat het veel makkelijker zou moeten worden. Waarom zou iemand zich nog 50 jaar of langer door het leven moeten worstelen, vechten om serieus genomen te worden.... Je moet toch zelf kunnen bepalen of je wilt leven of niet, je moet toch zelf kunnen bepalen wanneer en waarom iets ondraaglijk is en of je uberhaupt zin hebt in behandeling. De meeste behandelingen zijn zwaar, kosten veel tijd, energie. Waarom niet gewoon accepteren dat iemand die weg niet ziet zitten, daar niks in ziet.
Ik word er echt verdrietig van.
Weet niet eens wat ik wil met dit topic, wilde het gewoon even van me afschrijven denk ik.
anoniem_6403aefb0a56d wijzigde dit bericht op 01-11-2018 17:30
2.83% gewijzigd
vrijdag 2 november 2018 om 13:45
Waarom heb je dan wel een kind op de wereld gezet?MissMaran schreef: ↑02-11-2018 13:35Precies ik denk daar hetzelfde over, ik ben nu best happy als moeder dus ik hoef niet nu dood maar ik zie er zeker niet tegenop waar ik wel tegenop zie is dat ik door MOET leven, ik wil het zelf beslissen, is het niet nu dan misschien in de toekomst.
En als dat onze eigen keus was dan was ik waarschijnlijk al een paar keer vertrokken vroeger en had ik geen spijt gehad hoor.
vrijdag 2 november 2018 om 13:50
Het gaat er helemaal niet om dat ze daar iets aan moeten doen, het gaat erom dat dat het extra lastig maakt, voor de persoon zelf, de omgeving en de hulpverlener.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
vrijdag 2 november 2018 om 14:20
Dat is mijn reden waarom ik door wil, zonder kind zou er niks aan zijn.
En ik vind het gelukkig heel erg leuk maar bedenk me ook dat een kind opvoeden tijdelijk is en zelfs hierna zou daardoor mijn zin in leven blijven. Tot een bepaalde leeftijd uiteraard 80 worden hoeft niet..
vrijdag 2 november 2018 om 14:49
MissMaran schreef: ↑02-11-2018 14:20Dat is mijn reden waarom ik door wil, zonder kind zou er niks aan zijn.
En ik vind het gelukkig heel erg leuk maar bedenk me ook dat een kind opvoeden tijdelijk is en zelfs hierna zou daardoor mijn zin in leven blijven. Tot een bepaalde leeftijd uiteraard 80 worden hoeft niet..
Vond je een kind willen dan niet een hels dilemma? Voor hetzelfde geld vond je er niéts aan, en dat zou dan best heftig zijn voor het kind.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
vrijdag 2 november 2018 om 14:55
Dus zonder kind vond je er niks aan? Dus toen heb je maar een kind op de wereld gezet?MissMaran schreef: ↑02-11-2018 14:20Dat is mijn reden waarom ik door wil, zonder kind zou er niks aan zijn.
En ik vind het gelukkig heel erg leuk maar bedenk me ook dat een kind opvoeden tijdelijk is en zelfs hierna zou daardoor mijn zin in leven blijven. Tot een bepaalde leeftijd uiteraard 80 worden hoeft niet..
Gelukkig heeft het zo goed uitgepakt, maar ik vind dat nogal wat.
vrijdag 2 november 2018 om 15:10
Rammelende eierstokken zijn niks aan, zo lees ik het nu.
Blijf altijd jezelf. Het origineel is zoveel meer waard dan een kopie.
vrijdag 2 november 2018 om 15:12
Fijn dat je eindelijk echte liefde mag voelen.
anoniem_309529 wijzigde dit bericht op 02-11-2018 15:16
Reden: post aangepast
Reden: post aangepast
41.59% gewijzigd
Blijf altijd jezelf. Het origineel is zoveel meer waard dan een kopie.
vrijdag 2 november 2018 om 16:12
Ik heb zo’n moeder, die zegt ook dat het de juiste keuze is. Ze had net zo’n fase als ik in haar twintiger jaren, en toen ze kinderen kreeg was het als sneeuw voor de zon verdwenen. Dat ik iedere daar struggle wilt ze niet eens zien.
Dus het is nog maar de vraag hoe goed dat uitgepakt is. Niet lullig bedoelt, maar je legt nogal een verantwoordelijkheid op iemands schouders. Like Holy fuck, zelf kan ik het leven niet echt aan, maar van jouw mijn kind, verwacht ik het wel.
vrijdag 2 november 2018 om 16:39
.tu1nhek schreef: ↑02-11-2018 10:41.
Dit is wel erg simplistisch gedacht, met zo veel woorden met enkel een impliciete betekenis.
Waarom zou een oud persoon die 'ernstig ziek' is niet nog 2 jaar hoeven uitzitten, maar een jong persoon misschien nog wel 60 jaar?
Wat is 'ernstig ziek'?
Hoe definieer je 'lijden'?
Wanneer is het geaccepteerd, of misschien zelf goed, om iemand uit zijn 'lijden' te verlossen?
Waarom gun je de één dat wel en de ander niet?
Hoe definieer je 'alle kansen op herstel'? Wat zeggen de feiten daarover?
Waarom hechten we meer waarde aan lichamelijk lijden, terwijl je zo vaak hoort van mensen die beide hebben gekend dat psychisch lijden soms zwaarder kan zijn? Hoe veel weten we hier eigenlijk over?
Wat is een 'heel ernstig geval'? Wie bepaalt dat? En hoe wordt dat bepaald?
@Ikigai, jammer dat je de moeilijkste vragen en reacties op jouw posts vermijdt. Zoals deze, maar ook de vraag of jij persoonlijk first hand ervaring hebt als psychiatrisch patiënt. Dan schuil je achter 'te persoonlijk'. Terwijl het antwoord gewoon 'Nee' is. Nee, je weet wat het is als een naaste van je lijdt en wat voor effect dat heeft op hun omgeving, maar je weet niet wat het is om zélf in zwaar psychisch te lijden. Mensen die een slechte periode hebben gehad waarin ze dood wilden, maar er toch bovenop kwamen zijn wat mij betreft ook niet de doelgroep hier. Iedereen weet dat psychisch lijden en een doodswens tijdelijk kan zijn, maar besef even dat er mensen zijn voor wie dat jaren en jaren of zelfs decennia achter elkaar geldt.
Ik herken beide kanten van de discussie, dat cliënten zich er, hoe rot ze zich ook voelen, te 'makkelijk' van af maken, te veel verwachten van de therapeut of therapie of te weinig bereid zijn om het echte harde werk te leveren. Tegelijkertijd, vind ik dit geen kwestie van 'je wil het niet genoeg' of 'je doet niet goed genoeg je best'. Want het lijden is gigantisch zwaar en de stappen die sommigen moeten zetten zijn zo moeilijk en/of zo pijnlijk. Dit is niet je er even toe zetten om uit je dip te komen. Soms zijn mensen te zwaar belast of te beschadigd om stappen te zetten die psychisch gezondere mensen wél overzien. Ik vind het dan ook ontzettend denigrerend zoals er door sommigen over psychiatrische patiënten schrijven. Dat je meent te kunnen oordelen over het leed van anderen. Prijs jezelf gelukkig dat je niet zelf met dat bijltje gehakt hebt en heb je dat wel gedaan dan zou je juist moeten realiseren dat het niet zo simpel is als 'ze willen gewoon niet hun best doen'. De 'oplossing' voor dit soort mensen is ze niet aan de kant schuiven als luie patiënten die het niet zelf willen doen, maar zoeken naar wat de belemmeringen zijn en wat de ingang is voor motivatie en de volgende stap voor verandering. Het is echt NIET een kwestie van schouders eronder, hoewel dat altijd een deel is van het werk. Wat mij betreft kan euthanasie ook een optie zijn wanneer het je niet lukt. Niet iedereen zou moeten lijden om te kunnen (over)leven. Hoe oneerlijk het ook lijkt, niet alles is maakbaar, niet alles valt beter te maken. Wat een geluk heb je als het leven behapbaar genoeg is voor je.
vrijdag 2 november 2018 om 17:17
Ja, ik snap wat je bedoelt. Ik kan me dat van een psychiater/arts ook inderdaad voorstellen, dat je dat niet kunt of wilt doen.lux- schreef: ↑02-11-2018 08:22Als er daar GZ-psychologen, psychiaters, etc. werken die aan die wensen willen meewerken lijkt me dat idd geen probleem. Ik denk alleen dat er bar weinig artsen/psychologen zijn die het heel oke vinden om mensen die 2 jaar lang af en toe hebben aangegeven zich depri te voelen, die geen enkele behandeling hebben ondergaan, geen enkele poging tot beterschap, te doden.
Dat is echt een enórme vraag van iemand hoor.
En dat doen we bij ‘gewone’ euthanasie ook niet. Verreweg de meeste gevallen van ‘gewone’ euthanasie vinden plaats bij mensen die nog maar heel kort te leven hebben en hun laatste weken/maanden niet in pijn willen doorbrengen. Als je nog alle kans hebt op een volledig herstel met een operatie en chemo krijg je ook geen euthanasie.
Want je vraagt een ander om jou te doden, en dat moet diegene wel kunnen verwerken. Die moet ook verder kunnen.
vrijdag 2 november 2018 om 17:20
Eens..Buffie schreef: ↑02-11-2018 09:24Ik vraag me zelfs af waarom er perse een stempel ondraaglijk lijden op moet. Of dat nou lichamelijk of psychisch is. Waarom MOET je leven, ouders kiezen ervoor om kinderen te krijgen. Een kind kiest er niet voor om te leven. En in veel gevallen zijn mensen er blij mee, maken ze wat van hun leven en geven het zelf ook weer door. Maar wat nou als dat niet zo is. Dat je geen pijn of ziekte of handicap hebt, geen heftige depressie of psychische aandoening. Maar gewoon geen zin hebt in het leven? In MOETEN leven? Je bent gezond dus je moet werken, je moet sociaal zijn, je moet er wat van maken. Waarom dan?
En ik snap dat je niet van een ander (de dokter bijv) kan verwachten dat hij je dood maakt. Maar een humane manier van het einde moet gewoon beschikbaar zijn. Juist om die keuze draaglijker te maken voor de nabestaanden.
Ik snap ook nooit zo de opmerking van misschien zie je later alles anders en ben je blij dat je er nog bent, dat je zelfmoordpoging niet gelukt is. Als ie gelukt zou zijn zou je daar zelf nooit spijt van krijgen. Dus dat is toch een contradictie?
vrijdag 2 november 2018 om 17:37
@ Tuinhek: inderdaad precies wat je zegt over die psychiater in de documentaire. Bijna arrogant, het idee dat je iedereen beter kan maken. Waarom wordt bij lichamelijke ziektes wel de conclusie getrokken dat iemand soms niet meer beter kan worden en snappen sommige mensen niet dat dat bij psychische klachten ook het geval kan zijn? Zo apart..
vrijdag 2 november 2018 om 19:49
Bedankt voor je 'bezorgdheid' het gaat me heel natuurlijk af en heb een grote vriendengroep met moeders, ik werk met kinderen en heb een grote kring opgebouwd met lieve mensen, juist om niet zoals mijn moeder me af te zonderen, we hebben altijd veel mensen en kinderen over de vloer en veel liefde in ons huis.YellowLemon schreef: ↑02-11-2018 16:12Ik heb zo’n moeder, die zegt ook dat het de juiste keuze is. Ze had net zo’n fase als ik in haar twintiger jaren, en toen ze kinderen kreeg was het als sneeuw voor de zon verdwenen. Dat ik iedere daar struggle wilt ze niet eens zien.
Dus het is nog maar de vraag hoe goed dat uitgepakt is. Niet lullig bedoelt, maar je legt nogal een verantwoordelijkheid op iemands schouders. Like Holy fuck, zelf kan ik het leven niet echt aan, maar van jouw mijn kind, verwacht ik het wel.
Mijn kind is niet geboren met een taak maar ik ben wel echt in mijn element als moeder en ben trots op mezelf om van ver te komen en een mooi leven te heb opgebouwd.
Ik ben niet jouw moeder ik ben de fijne verantwoordelijke moeder van mijn kind.
Ze heeft geen ongelukkige moeder die ze 'gelukkig' zou moeten maken.
vrijdag 2 november 2018 om 20:33
Ik heb de docu (nog) niet gezien, dus weet niet wat voor vent dat is, maar over dat laatste: bij die lichamelijke ziekten is het meestal zo dat iemand er dood aan gaat. Je doet geen euthanasie vanwege diabetes, wel vanwege uitgezaaide kanker.Miss-Pippilotta schreef: ↑02-11-2018 17:37@ Tuinhek: inderdaad precies wat je zegt over die psychiater in de documentaire. Bijna arrogant, het idee dat je iedereen beter kan maken. Waarom wordt bij lichamelijke ziektes wel de conclusie getrokken dat iemand soms niet meer beter kan worden en snappen sommige mensen niet dat dat bij psychische klachten ook het geval kan zijn? Zo apart..
Uiteraard zijn sommige psychiatrische ziekten uiteindelijk wel dodelijk, maar bij kanker is het heel simpel: dat is een gevecht dat je gewoon verliest als je er te laat bij bent. Hoe graag je ook wil leven. Dat is natuurlijk een fundamenteel andere situatie.
Er zijn wel mensen die ‘past the point of no return’ komen met psychiatrische ziekten, dat geloof ik heus. Maar dat is een kleine minderheid, goddank. En als je past that point komt vind ik dat er zeker euthanasie mogelijk moet zijn.
Ken je de docu Emma wil leven? Dat vind ik een goed voorbeeld van iemand die niet meer beter kon worden (ook al wilde ze zelf niet dood). Het is niet dat ik denk dat het niet bestaat. Als iemand zo ziek als zij dood wil dan moet dat zéker een optie zijn.
Los van dat ik niet weet wat voor vent dat is en die docu niet heb gezien. Maar als je kijkt naar dodelijkheid dan is het met uitgezaaide kanker nu eenmaal zeker dat je hooguit het onvermijdelijke bespoedigt. Met psychiatrische ziekten is dat vaak natuurlijk veel moeilijker vast te stellen.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 3 november 2018 om 23:29
Zo eens! Ik moet de persoon met schizofrenie, bipolaire stoornis of depressie nog tegenkomen die zich er makkelijk van afmaakt, kiest om ziek te zijn en eigenlijk te lui is om aan zichzelf te werken. Wat een grote onzin!tu1nhek schreef: ↑02-11-2018 16:39.
@Ikigai, jammer dat je de moeilijkste vragen en reacties op jouw posts vermijdt. Zoals deze, maar ook de vraag of jij persoonlijk first hand ervaring hebt als psychiatrisch patiënt. Dan schuil je achter 'te persoonlijk'. Terwijl het antwoord gewoon 'Nee' is. Nee, je weet wat het is als een naaste van je lijdt en wat voor effect dat heeft op hun omgeving, maar je weet niet wat het is om zélf in zwaar psychisch te lijden. Mensen die een slechte periode hebben gehad waarin ze dood wilden, maar er toch bovenop kwamen zijn wat mij betreft ook niet de doelgroep hier. Iedereen weet dat psychisch lijden en een doodswens tijdelijk kan zijn, maar besef even dat er mensen zijn voor wie dat jaren en jaren of zelfs decennia achter elkaar geldt.
Ik herken beide kanten van de discussie, dat cliënten zich er, hoe rot ze zich ook voelen, te 'makkelijk' van af maken, te veel verwachten van de therapeut of therapie of te weinig bereid zijn om het echte harde werk te leveren. Tegelijkertijd, vind ik dit geen kwestie van 'je wil het niet genoeg' of 'je doet niet goed genoeg je best'. Want het lijden is gigantisch zwaar en de stappen die sommigen moeten zetten zijn zo moeilijk en/of zo pijnlijk. Dit is niet je er even toe zetten om uit je dip te komen. Soms zijn mensen te zwaar belast of te beschadigd om stappen te zetten die psychisch gezondere mensen wél overzien. Ik vind het dan ook ontzettend denigrerend zoals er door sommigen over psychiatrische patiënten schrijven. Dat je meent te kunnen oordelen over het leed van anderen. Prijs jezelf gelukkig dat je niet zelf met dat bijltje gehakt hebt en heb je dat wel gedaan dan zou je juist moeten realiseren dat het niet zo simpel is als 'ze willen gewoon niet hun best doen'. De 'oplossing' voor dit soort mensen is ze niet aan de kant schuiven als luie patiënten die het niet zelf willen doen, maar zoeken naar wat de belemmeringen zijn en wat de ingang is voor motivatie en de volgende stap voor verandering. Het is echt NIET een kwestie van schouders eronder, hoewel dat altijd een deel is van het werk. Wat mij betreft kan euthanasie ook een optie zijn wanneer het je niet lukt. Niet iedereen zou moeten lijden om te kunnen (over)leven. Hoe oneerlijk het ook lijkt, niet alles is maakbaar, niet alles valt beter te maken. Wat een geluk heb je als het leven behapbaar genoeg is voor je.
zondag 4 november 2018 om 01:53
Die docu heb ik volgens mij niet gezien. Ga ik kijken, dank je.lux- schreef: ↑02-11-2018 20:33Ik heb de docu (nog) niet gezien, dus weet niet wat voor vent dat is, maar over dat laatste: bij die lichamelijke ziekten is het meestal zo dat iemand er dood aan gaat. Je doet geen euthanasie vanwege diabetes, wel vanwege uitgezaaide kanker.
Uiteraard zijn sommige psychiatrische ziekten uiteindelijk wel dodelijk, maar bij kanker is het heel simpel: dat is een gevecht dat je gewoon verliest als je er te laat bij bent. Hoe graag je ook wil leven. Dat is natuurlijk een fundamenteel andere situatie.
Er zijn wel mensen die ‘past the point of no return’ komen met psychiatrische ziekten, dat geloof ik heus. Maar dat is een kleine minderheid, goddank. En als je past that point komt vind ik dat er zeker euthanasie mogelijk moet zijn.
Ken je de docu Emma wil leven? Dat vind ik een goed voorbeeld van iemand die niet meer beter kon worden (ook al wilde ze zelf niet dood). Het is niet dat ik denk dat het niet bestaat. Als iemand zo ziek als zij dood wil dan moet dat zéker een optie zijn.
Los van dat ik niet weet wat voor vent dat is en die docu niet heb gezien. Maar als je kijkt naar dodelijkheid dan is het met uitgezaaide kanker nu eenmaal zeker dat je hooguit het onvermijdelijke bespoedigt. Met psychiatrische ziekten is dat vaak natuurlijk veel moeilijker vast te stellen.
Ik denk dat bij sommige heftige psychische klachten of aandoeningen (manisch depressief, zwaar chronisch depressief, ernstige dwangstoornissen, schizofrenie) JUIST het feit dat het niet dodelijk is het zo uitzichtloos en een lijdensweg maakt.
Ik denk dat veel mensen ook eigenlijk niet echt dood willen, maar gewoon willen dat dat lijden stopt, de gedachten stoppen... moe zijn van dat gevecht en die ellende. Juist weten dat er geen einde aan komt, je misschien nog wel 40/50 jaar door moet leven met heftige klachten maakt je denk ik heel moedeloos.
Ernstig ziek zijn en niet meer beter worden, maar niet doodgaan en misschien nog jaar in jaar uit door moeten. Vreselijk.
Maar ik snap wat je bedoelt, een ziekte als kanker en de ernst daarvan is makkelijker meetbaar.
zondag 4 november 2018 om 18:24
Ja ben het helemaal met je eens. Het lijkt me ook erger om nog 40 jaar lang zwaar psychotisch zonder uitzicht op herstel te zijn, dan nog 2 maanden met pijn en kanker te moeten leven. Als ik moest kiezen wist ik het wel. En ik denk ook idd dat heel veel psychiatrische patiënten meer ‘lijdensmoe’ zijn dan ‘levensmoe’.Miss-Pippilotta schreef: ↑04-11-2018 01:53Die docu heb ik volgens mij niet gezien. Ga ik kijken, dank je.
Ik denk dat bij sommige heftige psychische klachten of aandoeningen (manisch depressief, zwaar chronisch depressief, ernstige dwangstoornissen, schizofrenie) JUIST het feit dat het niet dodelijk is het zo uitzichtloos en een lijdensweg maakt.
Ik denk dat veel mensen ook eigenlijk niet echt dood willen, maar gewoon willen dat dat lijden stopt, de gedachten stoppen... moe zijn van dat gevecht en die ellende. Juist weten dat er geen einde aan komt, je misschien nog wel 40/50 jaar door moet leven met heftige klachten maakt je denk ik heel moedeloos.
Ernstig ziek zijn en niet meer beter worden, maar niet doodgaan en misschien nog jaar in jaar uit door moeten. Vreselijk.
Maar ik snap wat je bedoelt, een ziekte als kanker en de ernst daarvan is makkelijker meetbaar.
Het is ook niet dat ik vind dat er niet naar oplossingen gezocht moet worden, het is meer dat ik denk dat het gewoon allemaal niet zo simpel is.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zondag 4 november 2018 om 23:30
Doe niet zo hysterisch over welke ziekte erger is over het einde van een leven, hier kon juist vrij en respectvol gesproken worden over een taboe onderwerp, jij maakt er nu iets naars van dat er niet was.
Als een topic je niet aanstaat hoef je het niet te volgen.
zondag 4 november 2018 om 23:43
Eens.. Het is inderdaad lastig.lux- schreef: ↑04-11-2018 18:24Ja ben het helemaal met je eens. Het lijkt me ook erger om nog 40 jaar lang zwaar psychotisch zonder uitzicht op herstel te zijn, dan nog 2 maanden met pijn en kanker te moeten leven. Als ik moest kiezen wist ik het wel. En ik denk ook idd dat heel veel psychiatrische patiënten meer ‘lijdensmoe’ zijn dan ‘levensmoe’.
Het is ook niet dat ik vind dat er niet naar oplossingen gezocht moet worden, het is meer dat ik denk dat het gewoon allemaal niet zo simpel is.
zondag 4 november 2018 om 23:44
+1MissMaran schreef: ↑04-11-2018 23:30Doe niet zo hysterisch over welke ziekte erger is over het einde van een leven, hier kon juist vrij en respectvol gesproken worden over een taboe onderwerp, jij maakt er nu iets naars van dat er niet was.
Als een topic je niet aanstaat hoef je het niet te volgen.
Ik zie echt werkelijk niet dat er iets verkeerds gezegd is hier.
