Psyche
alle pijlers
Grenzen aangeven: hoe en wanneer ging jij het leren?
vrijdag 13 juli 2018 om 10:48
Grenzen aangeven, ik heb het blijkbaar nog niet geleerd.
Ik merk soms niet dat mensen mijn grenzen over gaan, dat weet ik pas achteraf (als ik me erger).
Het is voor mij ook heel moeilijk om bij mijn gevoel te komen, waardoor ik niet goed weet wat ik nu eigenlijk vind. Een pré om grenzen aan te geven uiteraard.
Tegenwoordig zit ik met een boel frustratie.
Ik heb een persoon in mijn leven die mij constant (op dominante) toon moet vertellen dat ik onzeker over kom. Ik ben ik het daar zelf niet altijd mee eens, daar ik een situatie anders zie. Dat kan ik toelichten, maar helpt niet dit oordeel bij deze persoon weg te nemen.
Natuurlijk zal deze persoon hier wel eens gelijk in hebben, maar waarom het zo ontzettend dik en agressief er op leggen?
Verder merk ik dat vooral bepaalde typen mannen graag de draak met mij steken.
Zelfs wanneer ik van mezelf vind dat ik sterk overkom. Ik tolereer dit gedrag meestal, omdat ik altijd denk dat men gewoon graag een grapje wilde maken en dat dit een manier van contact leggen/ band creëren is (zo ben ik het gewend denk ik).
De gedachte dat dit eerder is om me onderuit te halen vind ik nog onwennig, wel begin ik langzaam te ervaren dat ik het niet meer leuk vind (vooral als men door blijft gaan).
Ik moet er wat mee, wellicht begin ik me langzaam te realiseren wat ik wel/ niet prettig vind. Het aangeven van de grens is wel erg moeilijk en ik denk dat het met baby-steps gaat. Daar baal ik ook van, daar ik graag al krachtig genoeg wil zijn.
Hoe zat/zit het bij jullie?
Ik merk soms niet dat mensen mijn grenzen over gaan, dat weet ik pas achteraf (als ik me erger).
Het is voor mij ook heel moeilijk om bij mijn gevoel te komen, waardoor ik niet goed weet wat ik nu eigenlijk vind. Een pré om grenzen aan te geven uiteraard.
Tegenwoordig zit ik met een boel frustratie.
Ik heb een persoon in mijn leven die mij constant (op dominante) toon moet vertellen dat ik onzeker over kom. Ik ben ik het daar zelf niet altijd mee eens, daar ik een situatie anders zie. Dat kan ik toelichten, maar helpt niet dit oordeel bij deze persoon weg te nemen.
Natuurlijk zal deze persoon hier wel eens gelijk in hebben, maar waarom het zo ontzettend dik en agressief er op leggen?
Verder merk ik dat vooral bepaalde typen mannen graag de draak met mij steken.
Zelfs wanneer ik van mezelf vind dat ik sterk overkom. Ik tolereer dit gedrag meestal, omdat ik altijd denk dat men gewoon graag een grapje wilde maken en dat dit een manier van contact leggen/ band creëren is (zo ben ik het gewend denk ik).
De gedachte dat dit eerder is om me onderuit te halen vind ik nog onwennig, wel begin ik langzaam te ervaren dat ik het niet meer leuk vind (vooral als men door blijft gaan).
Ik moet er wat mee, wellicht begin ik me langzaam te realiseren wat ik wel/ niet prettig vind. Het aangeven van de grens is wel erg moeilijk en ik denk dat het met baby-steps gaat. Daar baal ik ook van, daar ik graag al krachtig genoeg wil zijn.
Hoe zat/zit het bij jullie?
vrijdag 10 augustus 2018 om 10:36
Ik heb laatst iets gelezen.Lee2017 schreef: ↑09-08-2018 10:27Wil nog laten weten dat ik er verder geen drama van wil maken en dat het een vervelend incident betrof.
Het gaat momenteel verder redelijk goed.
Voel me soms gewoon wat emotioneel worden als ik over bepaalde situaties nadenk wat betreft mezelf.
Vooral ook mbt mijn gevoeligheid, piekeren en ook autisme.
Gisteravond was ik zodanig neerslachtig, dat ik gedachten kreeg die niet zo fijn waren.
Hier wil ik het even bij laten.
Zoiets als dit.
Heb je een probleem?
Is het antwoord ja of nee?
Zo ja, is het oplosbaar?
Zo nee, is het oplosbaar?
Is het antwoord ja oplosbaar, is er geen probleem.
Is het nee, niet oplosbaar. Dan ook geen probleem.
Ik kan wel conflicten aangaan als 'men' over mijn grenzen gaan.
Is het dan opgelost?
Nee hoor, ook vaak niet.
De ander gaat er niet in mee.
Ik heb het dan wel aangegeven.
Dan is het aan mij wat ik er verder mee doe.
Ga ik me verschrikkelijk rot voelen? Komt heus wel voor.
Kan me ook niet rot gaan voelen.
Zou dat niet beter zijn?
Ik bedoel te zeggen dat het de gedachten van jezelf zijn die je naar doen voelen.
Dan heeft de ander nog macht.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
