Psyche
alle pijlers
Grenzen aangeven: hoe en wanneer ging jij het leren?
vrijdag 13 juli 2018 om 10:48
Grenzen aangeven, ik heb het blijkbaar nog niet geleerd.
Ik merk soms niet dat mensen mijn grenzen over gaan, dat weet ik pas achteraf (als ik me erger).
Het is voor mij ook heel moeilijk om bij mijn gevoel te komen, waardoor ik niet goed weet wat ik nu eigenlijk vind. Een pré om grenzen aan te geven uiteraard.
Tegenwoordig zit ik met een boel frustratie.
Ik heb een persoon in mijn leven die mij constant (op dominante) toon moet vertellen dat ik onzeker over kom. Ik ben ik het daar zelf niet altijd mee eens, daar ik een situatie anders zie. Dat kan ik toelichten, maar helpt niet dit oordeel bij deze persoon weg te nemen.
Natuurlijk zal deze persoon hier wel eens gelijk in hebben, maar waarom het zo ontzettend dik en agressief er op leggen?
Verder merk ik dat vooral bepaalde typen mannen graag de draak met mij steken.
Zelfs wanneer ik van mezelf vind dat ik sterk overkom. Ik tolereer dit gedrag meestal, omdat ik altijd denk dat men gewoon graag een grapje wilde maken en dat dit een manier van contact leggen/ band creëren is (zo ben ik het gewend denk ik).
De gedachte dat dit eerder is om me onderuit te halen vind ik nog onwennig, wel begin ik langzaam te ervaren dat ik het niet meer leuk vind (vooral als men door blijft gaan).
Ik moet er wat mee, wellicht begin ik me langzaam te realiseren wat ik wel/ niet prettig vind. Het aangeven van de grens is wel erg moeilijk en ik denk dat het met baby-steps gaat. Daar baal ik ook van, daar ik graag al krachtig genoeg wil zijn.
Hoe zat/zit het bij jullie?
Ik merk soms niet dat mensen mijn grenzen over gaan, dat weet ik pas achteraf (als ik me erger).
Het is voor mij ook heel moeilijk om bij mijn gevoel te komen, waardoor ik niet goed weet wat ik nu eigenlijk vind. Een pré om grenzen aan te geven uiteraard.
Tegenwoordig zit ik met een boel frustratie.
Ik heb een persoon in mijn leven die mij constant (op dominante) toon moet vertellen dat ik onzeker over kom. Ik ben ik het daar zelf niet altijd mee eens, daar ik een situatie anders zie. Dat kan ik toelichten, maar helpt niet dit oordeel bij deze persoon weg te nemen.
Natuurlijk zal deze persoon hier wel eens gelijk in hebben, maar waarom het zo ontzettend dik en agressief er op leggen?
Verder merk ik dat vooral bepaalde typen mannen graag de draak met mij steken.
Zelfs wanneer ik van mezelf vind dat ik sterk overkom. Ik tolereer dit gedrag meestal, omdat ik altijd denk dat men gewoon graag een grapje wilde maken en dat dit een manier van contact leggen/ band creëren is (zo ben ik het gewend denk ik).
De gedachte dat dit eerder is om me onderuit te halen vind ik nog onwennig, wel begin ik langzaam te ervaren dat ik het niet meer leuk vind (vooral als men door blijft gaan).
Ik moet er wat mee, wellicht begin ik me langzaam te realiseren wat ik wel/ niet prettig vind. Het aangeven van de grens is wel erg moeilijk en ik denk dat het met baby-steps gaat. Daar baal ik ook van, daar ik graag al krachtig genoeg wil zijn.
Hoe zat/zit het bij jullie?
maandag 23 juli 2018 om 23:00
Het is inderdaad raar gedrag.Moon-Alisa schreef: ↑23-07-2018 17:43
Lee dat van die vriend vind ik ook vreemd. Beetje respectloos ook wel, als je het al meerdere keren hebt aangegeven. Iemand zou met je moeten meedenken in goedkope eettentjes, thuis koken, etc.
Ook is er iets anders wat ik erg dubieus vind met hem.
Hij is vaak niet in zijn woning en zit vaak bij zijn ouders.
Dat scheelt natuurlijk ook qua kosten; heb ik ook geen enkele moeite mee.
Toch heb ik ergens het gevoel dat hij zijn woning onderverhuurd.
Moet hij ook zelf weten; maar het blijft erg vreemd
Hij doet hier erg vaag over.
Ben weleens aan de deur geweest bij hem en toen ik hem dat later liet weten, reageerde hij daar niet eens op.
Het blijft erg schimmig, maar nogmaals; hij moet dit zelf maar verder weten.
maandag 23 juli 2018 om 23:07
Heb al zo'n 10 jaar een financieel (en administratief) contactpersoon.
Enerzijds is het ergens noodzakelijk voor mij; anderzijds vind ik het vaak best wel moeilijk.
Het moeilijke vind ik dat ik me overal in gecontroleerd voel en steeds het gevoel heb dat ik overal verantwoording in moet afleggen.
Dat benauwd mij wel vaak.
Tevens heb ik over een aantal maanden een keukentafelgesprek voor mijn PGB.
De laatste keer dat ik dit gesprek had vond ik zeer vernederend en ik voelde me zelfs gefileerd.
Ik kreeg haast het gevoel een soort van crimineel, fraudeur of wat dan ook te zijn en degene van de gemeente noemde me zelfs een 'pleaser' (alleen maar omdat ik koffie aanbood).
Deze persoon was keihard en liep behoorlijk over mij heen.
Dat is iets wat ik absoluut niet meer wil en ik ben het zo langzamerhand wel zat om steeds betutteld te worden en voel me vaak een speelbal.
Ik zal hierin toch echter bij mezelf moeten blijven en duidelijker voor mezelf moeten gaan opkomen.
Want op deze manier kan echt niet.
Enerzijds is het ergens noodzakelijk voor mij; anderzijds vind ik het vaak best wel moeilijk.
Het moeilijke vind ik dat ik me overal in gecontroleerd voel en steeds het gevoel heb dat ik overal verantwoording in moet afleggen.
Dat benauwd mij wel vaak.
Tevens heb ik over een aantal maanden een keukentafelgesprek voor mijn PGB.
De laatste keer dat ik dit gesprek had vond ik zeer vernederend en ik voelde me zelfs gefileerd.
Ik kreeg haast het gevoel een soort van crimineel, fraudeur of wat dan ook te zijn en degene van de gemeente noemde me zelfs een 'pleaser' (alleen maar omdat ik koffie aanbood).
Deze persoon was keihard en liep behoorlijk over mij heen.
Dat is iets wat ik absoluut niet meer wil en ik ben het zo langzamerhand wel zat om steeds betutteld te worden en voel me vaak een speelbal.
Ik zal hierin toch echter bij mezelf moeten blijven en duidelijker voor mezelf moeten gaan opkomen.
Want op deze manier kan echt niet.
dinsdag 24 juli 2018 om 09:52
Het laatste wat ik wil is in een soort van slachtoffer-rol terecht komen.
Wel heb ik vaak het gevoel dat ik zwak, kwetsbaar en onzeker overkom en dat hier in een zekere zin 'misbruik' van gemaakt kan worden.
Vaak heb ik het gevoel dat er dan de spot met me gedreven wordt.
Voel mij hier wel erg rot onder.
Mensen lijken te voelen dat ze macht over me hebben en dat ze zodoende over me heen kunnen lopen.
Dat vind ik bijzonder naar.
Natuurlijk moet ik zelf ook duidelijker en rechtlijniger worden hierin en me niet zo makkelijk laten wegzetten.
Wel heb ik vaak het gevoel dat ik zwak, kwetsbaar en onzeker overkom en dat hier in een zekere zin 'misbruik' van gemaakt kan worden.
Vaak heb ik het gevoel dat er dan de spot met me gedreven wordt.
Voel mij hier wel erg rot onder.
Mensen lijken te voelen dat ze macht over me hebben en dat ze zodoende over me heen kunnen lopen.
Dat vind ik bijzonder naar.
Natuurlijk moet ik zelf ook duidelijker en rechtlijniger worden hierin en me niet zo makkelijk laten wegzetten.
dinsdag 24 juli 2018 om 10:07
Ja dat is een rotgevoel. Sommige mensen nemen keihard de ruimte in die je ze onbewust geeft ipv uit zichzelf gewoon fatsoenlijk gedrag te vertonen.
Het heeft geen nut om ze te willen veranderen, maar het helpt mij wel om mezelf niet te verdedigen en in plaats daarvan ze steeds tot de orde te roepen door hun gedrag te benoemen. Je moet dan wel heel scherp blijven en het is enorm vermoeiend, maar het werkt wel goed.
Een voorbeeldje. Jij zegt A, hij interpreteert dit expres als B. Als jij nu niet gaat uitleggen waarom het toch echt A is (waar hij op rekent en waar hij makkelijk verbaal tegenwicht tegen kan geven) maar in plaats daarvan zegt: "ik zie dat je van A nu B probeert te maken" en het daar bij laat moet hij zichzelf verdedigen. Daar heeft hij totaal niet op gerekend, dus gaat hij "boos" doen als tactiek. Jij verschiet niet, maar zegt zakelijk: "ik zie dat je nu boos wordt maar het blijft toch echt A". Dan staat hij met zijn mond vol tanden en verandert hij meestal snel van onderwerp.
Je benoemt dus steeds de roze olifant in de kamer, waarvan iedereen weet dat hij er is, maar die iedereen uit beleefdheid en fatsoen onbespreekbaar houdt (iets waar hij ook altijd op rekent). Door het toch openlijk te benoemen verander je de dynamiek waarin je zit en voel je je een stuk sterker worden.
Het heeft geen nut om ze te willen veranderen, maar het helpt mij wel om mezelf niet te verdedigen en in plaats daarvan ze steeds tot de orde te roepen door hun gedrag te benoemen. Je moet dan wel heel scherp blijven en het is enorm vermoeiend, maar het werkt wel goed.
Een voorbeeldje. Jij zegt A, hij interpreteert dit expres als B. Als jij nu niet gaat uitleggen waarom het toch echt A is (waar hij op rekent en waar hij makkelijk verbaal tegenwicht tegen kan geven) maar in plaats daarvan zegt: "ik zie dat je van A nu B probeert te maken" en het daar bij laat moet hij zichzelf verdedigen. Daar heeft hij totaal niet op gerekend, dus gaat hij "boos" doen als tactiek. Jij verschiet niet, maar zegt zakelijk: "ik zie dat je nu boos wordt maar het blijft toch echt A". Dan staat hij met zijn mond vol tanden en verandert hij meestal snel van onderwerp.
Je benoemt dus steeds de roze olifant in de kamer, waarvan iedereen weet dat hij er is, maar die iedereen uit beleefdheid en fatsoen onbespreekbaar houdt (iets waar hij ook altijd op rekent). Door het toch openlijk te benoemen verander je de dynamiek waarin je zit en voel je je een stuk sterker worden.
dinsdag 24 juli 2018 om 10:31
Nee... Ik vind het genant dat ze altijd betaalt... maar ook om te vragen waarom ze dat steeds wil! Ondertussen vul ik van alles in. Ik dénk omdat het prettiger voor haar voelt om niet in het krijt te staan. Ik ben ook als de dood om in de vriendenkring bekend te staan als gierig. Vind het helemaal niet erg om te betalen, maar het moment dat er betaald moet worden vind ik wel vreselijk... ik doe dat waarschijnlijk niet handig. Maar je hebt gelijk, ik moet er iets mee!Moon-Alisa schreef: ↑23-07-2018 17:43Das ook raar, Vivinnetje... Heb je al eens gevraagd waarom ze dat doet?
Lee dat van die vriend vind ik ook vreemd. Beetje respectloos ook wel, als je het al meerdere keren hebt aangegeven. Iemand zou met je moeten meedenken in goedkope eettentjes, thuis koken, etc.
A.s. zaterdag had ik een leuk uitje gepland staan aan de andere kant van het land... iemand die nogal opdringerig is, waar ik het eerder al over had, heeft ineens met degene die het organiseert geregeld dat hij ook mee gaat. Ik baalde enorm. En nu werd er ook wat gepuzzeld met auto's, wie met wie, etc. Ik heb de organisator laten weten dat ik met hem meerijd en pertinent niet met die opdringerige figuur.
Het was duidelijk, zei hij. Zal ook voor de terugweg nog wel laten weten dat ik met de organisator meerijd.
Vind het nog steeds jammer dat die ene gast mee gaat maar 2 x 2 uur met hem in een auto was nog erger geweest.
Die situatie die jij beschrijft, overkomt mij ook aan de lopende band. Dat een ander voor jou bepaalt dat iemand mee gaat en je wilt natuurlijk niet degene zijn die buitensluit of moeilijk doet... maar hoe kan het toch dat je steeds in die positie zit?!
Het is al jaren een traditie dat we naar een festival gaan met een paar stellen. Maar dit jaar is bij 1 stel de relatie over en bij een ander stel is er net een kleintje. Dan blijf ik over als enige vrouw. Die jongen wiens relatie over is, heeft 3 kaarten besteld. Opeens is het dus een mannenuitje geworden. Ben ik ook boos over. Eigenlijk op mijn vriend... die er niks over zegt en waardoor ik maanden later pas in de gaten heb dat het voor dit jaar zo is gelopen.
dinsdag 24 juli 2018 om 10:32
iris1969 schreef: ↑24-07-2018 10:07Ja dat is een rotgevoel. Sommige mensen nemen keihard de ruimte in die je ze onbewust geeft ipv uit zichzelf gewoon fatsoenlijk gedrag te vertonen.
Het heeft geen nut om ze te willen veranderen, maar het helpt mij wel om mezelf niet te verdedigen en in plaats daarvan ze steeds tot de orde te roepen door hun gedrag te benoemen. Je moet dan wel heel scherp blijven en het is enorm vermoeiend, maar het werkt wel goed.
Een voorbeeldje. Jij zegt A, hij interpreteert dit expres als B. Als jij nu niet gaat uitleggen waarom het toch echt A is (waar hij op rekent en waar hij makkelijk verbaal tegenwicht tegen kan geven) maar in plaats daarvan zegt: "ik zie dat je van A nu B probeert te maken" en het daar bij laat moet hij zichzelf verdedigen. Daar heeft hij totaal niet op gerekend, dus gaat hij "boos" doen als tactiek. Jij verschiet niet, maar zegt zakelijk: "ik zie dat je nu boos wordt maar het blijft toch echt A". Dan staat hij met zijn mond vol tanden en verandert hij meestal snel van onderwerp.
Je benoemt dus steeds de roze olifant in de kamer, waarvan iedereen weet dat hij er is, maar die iedereen uit beleefdheid en fatsoen onbespreekbaar houdt (iets waar hij ook altijd op rekent). Door het toch openlijk te benoemen verander je de dynamiek waarin je zit en voel je je een stuk sterker worden.
Wat een mooie reactie.
Het klopt inderdaad dat sommige mensen keihard alle ruimte kunnen nemen, die je ze onbewust geeft.
Geen goede zaak en slecht voor je zelfbeeld en zelfvertrouwen.
Tevens moet ik me ook helemaal aansluiten bij de laatste alinea.
Daar heb ik dus ook erg last van bij bepaalde personen.
dinsdag 24 juli 2018 om 10:37
Bij mij is dat denk ik ook zo. Ik kom heel aardig over en ik héb ook meestal het beste met de mensen voor. Maar sommige mensen nemen dan idd heel veel ruimte in en worden zelfs wat lacherig als ik een grens aangeef.
Ik weet dat ik het nu anders moet aanpakken en dan maar onaardig. Maar is nog wel even wennen.
Is ook iets uit mijn jeugd, altijd maar lief en aardig moeten zijn en als je boos wordt, wordt daar lacherig over gedaan of gewoon niks mee gedaan.
Ik weet dat ik het nu anders moet aanpakken en dan maar onaardig. Maar is nog wel even wennen.
Is ook iets uit mijn jeugd, altijd maar lief en aardig moeten zijn en als je boos wordt, wordt daar lacherig over gedaan of gewoon niks mee gedaan.
Je kunt méér.
dinsdag 24 juli 2018 om 10:44
Het is een heel duidelijk patroon, meestal uit je jeugd, waardoor je een onbewust signaal afgeeft dat je grenzen niet zo sterk zijn. Hier komen vervelende mensen als vliegen op de stroop op af.
Boos worden helpt helaas niet, want dan ben je labiel of lastig of te gevoelig of je zeurt of je hebt geen humor want het was toch maar een grapje.
Gelukkig kun je dit gedrag en deze patronen wel bij jezelf gaan herkennen en dus omgooien dmv therapie of (Engelstalige) Youtube filmpjes over grenzen aangeven bij lastige mensen.
Boos worden helpt helaas niet, want dan ben je labiel of lastig of te gevoelig of je zeurt of je hebt geen humor want het was toch maar een grapje.
Gelukkig kun je dit gedrag en deze patronen wel bij jezelf gaan herkennen en dus omgooien dmv therapie of (Engelstalige) Youtube filmpjes over grenzen aangeven bij lastige mensen.
dinsdag 24 juli 2018 om 10:44
Ja... als je dit kan?! Het lijkt me vreselijk moeilijk. Je moet dan zo alert zijn om de situatie te herkennen dat er iets onderhuids wordt opgezet. En meteen deze taktiek kunnen toepassen. Misschien is het te doen wanneer je al verwacht dat je dit gaat tegenkomen... maar zeker wanneer je hier moeite mee hebt, is dit een behoorlijk uitdaging!iris1969 schreef: ↑24-07-2018 10:07Een voorbeeldje. Jij zegt A, hij interpreteert dit expres als B. Als jij nu niet gaat uitleggen waarom het toch echt A is (waar hij op rekent en waar hij makkelijk verbaal tegenwicht tegen kan geven) maar in plaats daarvan zegt: "ik zie dat je van A nu B probeert te maken" en het daar bij laat moet hij zichzelf verdedigen. Daar heeft hij totaal niet op gerekend, dus gaat hij "boos" doen als tactiek. Jij verschiet niet, maar zegt zakelijk: "ik zie dat je nu boos wordt maar het blijft toch echt A". Dan staat hij met zijn mond vol tanden en verandert hij meestal snel van onderwerp.
dinsdag 24 juli 2018 om 10:50
Ik herken dit zo! Ooit in een rollenspel (ik moest uiteraard mijn grens aangeven) gehoord dat ik wel dacht dat ik boos deed... Ik verhief mijn stem en dacht dat ik verbaal met mijn vuist op tafel sloeg. Maar mijn lichaamshouding was niet congruent. Mijn ogen verraadden angst. Dat zien anderen dus. De kunst is dus om niet een trucje te leren jezelf zo goed mogelijk een houding aan te leren... maar je zelfverzekerd te voelen van jezelf, zodat het geen trucje is...
dinsdag 24 juli 2018 om 10:53
Wederom zeer herkenbaar voor mij.iris1969 schreef: ↑24-07-2018 10:44Het is een heel duidelijk patroon, meestal uit je jeugd, waardoor je een onbewust signaal afgeeft dat je grenzen niet zo sterk zijn. Hier komen vervelende mensen als vliegen op de stroop op af.
Boos worden helpt helaas niet, want dan ben je labiel of lastig of te gevoelig of je zeurt of je hebt geen humor want het was toch maar een grapje.
Gelukkig kun je dit gedrag en deze patronen wel bij jezelf gaan herkennen en dus omgooien dmv therapie of (Engelstalige) Youtube filmpjes over grenzen aangeven bij lastige mensen.
In mijn jeugd had ik hier ook al erg veel problemen mee.
Boos worden, werkt vaak alleen maar averechts en men kan al gauw situaties gaan verdraaien oid.
Wil hier met therapie etc wel meer aan gaan werken, want zo kan het niet langer voor mijn gevoel.
dinsdag 24 juli 2018 om 10:55
Zelfverzekerdheid is voor mij ook een groot probleem.vivinnetje schreef: ↑24-07-2018 10:50Ik herken dit zo! Ooit in een rollenspel (ik moest uiteraard mijn grens aangeven) gehoord dat ik wel dacht dat ik boos deed... Ik verhief mijn stem en dacht dat ik verbaal met mijn vuist op tafel sloeg. Maar mijn lichaamshouding was niet congruent. Mijn ogen verraadden angst. Dat zien anderen dus. De kunst is dus om niet een trucje te leren jezelf zo goed mogelijk een houding aan te leren... maar je zelfverzekerd te voelen van jezelf, zodat het geen trucje is...
Mijn lichaamshouding en stem verraden ook veel onzekerheid.
Dat is een erg zwak punt bij mij.
En wellicht een grotere handicap dan mijn vorm van autisme.
dinsdag 24 juli 2018 om 11:10
Jee wat gaat het snel hier opeens. Fijn topic. Bij mij is het idd ook iets uit mijn jeugd. Druk gezin, plagerig broertje dat niet goed in zijn vel zat denk ik.... en het maakte niet zoveel uit wat ik zei of deed. Het werd toch belachelijk gemaakt.
Wel is het zo dat ik voor anderen niet makkelijk op de kast te krijgen ben. Dat is dan weer het voordeel. Althans niet door pesterijtjes.
Grenzen aangeven in vriendschappen, werkrelaties, bij mannen die ik wel aardig vind maar waar ik niks mee wil, etc. Dat blijft lastig en is nu een uitdaging. Oh en bij familie.
Wel is het zo dat ik voor anderen niet makkelijk op de kast te krijgen ben. Dat is dan weer het voordeel. Althans niet door pesterijtjes.
Grenzen aangeven in vriendschappen, werkrelaties, bij mannen die ik wel aardig vind maar waar ik niks mee wil, etc. Dat blijft lastig en is nu een uitdaging. Oh en bij familie.
Je kunt méér.
dinsdag 24 juli 2018 om 11:21
Je laatste alinea is je inner circle en dat is ook het lastigst, want er wordt helaas vaak ingespeeld op je loyaliteitsgevoel of schuldgevoel.Moon-Alisa schreef: ↑24-07-2018 11:10Jee wat gaat het snel hier opeens. Fijn topic. Bij mij is het idd ook iets uit mijn jeugd. Druk gezin, plagerig broertje dat niet goed in zijn vel zat denk ik.... en het maakte niet zoveel uit wat ik zei of deed. Het werd toch belachelijk gemaakt.
Wel is het zo dat ik voor anderen niet makkelijk op de kast te krijgen ben. Dat is dan weer het voordeel. Althans niet door pesterijtjes.
Grenzen aangeven in vriendschappen, werkrelaties, bij mannen die ik wel aardig vind maar waar ik niks mee wil, etc. Dat blijft lastig en is nu een uitdaging. Oh en bij familie.
dinsdag 24 juli 2018 om 11:24
Ja dat is het ook. Het is eerst "fake it till you make it" en als dat werkt bouw je automatisch zelfvertrouwen op.vivinnetje schreef: ↑24-07-2018 10:44Ja... als je dit kan?! Het lijkt me vreselijk moeilijk. Je moet dan zo alert zijn om de situatie te herkennen dat er iets onderhuids wordt opgezet. En meteen deze taktiek kunnen toepassen. Misschien is het te doen wanneer je al verwacht dat je dit gaat tegenkomen... maar zeker wanneer je hier moeite mee hebt, is dit een behoorlijk uitdaging!
Het is namelijk helaas niet zo dat je zelfvertrouwen uit een hoge hoed kunt toveren, dus heb je eerst trucs nodig.
Als je zelfvertrouwen groeit verdwijnt je "geur" van onzekerheid waar deze types op af komen en dan proberen ze niet eens meer over je grenzen te gaan, op een hardleerse oelewapper na dan
.
dinsdag 24 juli 2018 om 12:15
Als ik kijk hoeveel vrouwen onzeker zijn, moeite hebben met grenzen neerzetten en last hebben van irreële schuldgevoelens, dan vraag ik me af wat we anders moeten doen bij het opvoeden van onze dochters.
In mijn jeugd ging men continu over mijn grenzen heen en als ik weerwoord gaf of aangaf dat ik iets (nog) niet wilde, leverde dat een mep in mijn gezicht op, waar ik het regelmatig zwart van zag. Dat doen we gelukkig niet meer. Maar zijn we maatschappelijk gezien op de goede weg om onze dochters te beschermen tegen hetzelfde leed? Mijn dochter heeft ook wel eens irreële schuldgevoelens, het lijkt wel of die jonge meisjes elkaar dat opdringen.
In mijn jeugd ging men continu over mijn grenzen heen en als ik weerwoord gaf of aangaf dat ik iets (nog) niet wilde, leverde dat een mep in mijn gezicht op, waar ik het regelmatig zwart van zag. Dat doen we gelukkig niet meer. Maar zijn we maatschappelijk gezien op de goede weg om onze dochters te beschermen tegen hetzelfde leed? Mijn dochter heeft ook wel eens irreële schuldgevoelens, het lijkt wel of die jonge meisjes elkaar dat opdringen.
dinsdag 24 juli 2018 om 12:23
Grenzen aangeven voor mij is ook zo moeilijk.Moon-Alisa schreef: ↑24-07-2018 11:10Jee wat gaat het snel hier opeens. Fijn topic. Bij mij is het idd ook iets uit mijn jeugd. Druk gezin, plagerig broertje dat niet goed in zijn vel zat denk ik.... en het maakte niet zoveel uit wat ik zei of deed. Het werd toch belachelijk gemaakt.
Wel is het zo dat ik voor anderen niet makkelijk op de kast te krijgen ben. Dat is dan weer het voordeel. Althans niet door pesterijtjes.
Grenzen aangeven in vriendschappen, werkrelaties, bij mannen die ik wel aardig vind maar waar ik niks mee wil, etc. Dat blijft lastig en is nu een uitdaging. Oh en bij familie.
Eigenlijk overal in; in vriendschappen, op de werkvloer, buren, familie etc.
Opzicht kan ik best goed grenzen stellen; deze aangeven is echter een stuk moeilijker.
De koppeling hiernaar ontbreekt in mijn communicatie en ik heb de neiging om op eieren dan te gaan lopen.
dinsdag 24 juli 2018 om 12:44
Het meest ontluisterende vind ik dat het dus niks te maken heeft met leeftijd. Dat hoor ik soms wel eens... dat je, naarmate je ouder wordt, meer 'schijt' hebt aan wat anderen van je vinden. Ik had gehoopt dat het met wat meer levenservaring, dat zelfvertrouwen vanzelf kwam. Toch blijf ik dat laffe please-gedrag houden. Zelfs voor iemand die 20 jaar jonger is.
dinsdag 24 juli 2018 om 12:46
Zeer herkenbaar ook.vivinnetje schreef: ↑24-07-2018 12:44Het meest ontluisterende vind ik dat het dus niks te maken heeft met leeftijd. Dat hoor ik soms wel eens... dat je, naarmate je ouder wordt, meer 'schijt' hebt aan wat anderen van je vinden. Ik had gehoopt dat het met wat meer levenservaring, dat zelfvertrouwen vanzelf kwam. Toch blijf ik dat laffe please-gedrag houden. Zelfs voor iemand die 20 jaar jonger is.
Ben zelf nu 41 en er lijkt maar geen ommekeer te komen.
Ik blijf teveel pleasen, bescheiden, nederig, onzeker; en dat is gewoon niet goed.
Moet in de communicatie duidelijker en ook harder (zakelijker) gaan worden.
Maar goed; daar heb ik nog veel stappen in te maken.
dinsdag 24 juli 2018 om 12:58
Ik ben goed op weg, maar ik ben er ook nog lang niet.
Mijn frenemy krijgt eind deze week een duidelijke en definitieve rotschop.
En voor morgen heb ik het volgende bedacht:
Mijn werk heeft het onchristelijke idee om morgen een fietstochtje te organiseren in deze hitte.
Ik zal zeggen dat ik dat niet wil in deze hitte én ik ga een jurkje met hoge hakken aantrekken. Een goeie die me dan nog op die fiets krijgt
Mijn frenemy krijgt eind deze week een duidelijke en definitieve rotschop.
En voor morgen heb ik het volgende bedacht:
Mijn werk heeft het onchristelijke idee om morgen een fietstochtje te organiseren in deze hitte.
Ik zal zeggen dat ik dat niet wil in deze hitte én ik ga een jurkje met hoge hakken aantrekken. Een goeie die me dan nog op die fiets krijgt
dinsdag 24 juli 2018 om 13:20
Bij mij heeft een combinatie van een ingewikkeld type hond, mindfullness en zo nu en dan meditatie geholpen wat zekerder te zijn.
Ook heb ik veel gehad aan boek: Als ik nee zeg, voel ik mij schuldig.
Na jaren van gebrek aan zelfvertrouwen en geen grenzen aan durven geven, gaat het steeds beter.
Ik wens jou het zelfde toe !
Ook heb ik veel gehad aan boek: Als ik nee zeg, voel ik mij schuldig.
Na jaren van gebrek aan zelfvertrouwen en geen grenzen aan durven geven, gaat het steeds beter.
Ik wens jou het zelfde toe !
dinsdag 24 juli 2018 om 13:22
Ja dat is het ook
.Het nare is dat ze enorm onzeker is vanwege haar overgewicht. Ze kan hier alleen mee omgaan door continu bij mij om complimentjes te vissen of mijn kleding en uiterlijk (ik ben slank en dat vindt ze heel moeilijk) te bekritiseren.
Verder kan ze niet luisteren en vraagt ze nooit door bij mijn verhalen, terwijl ik haar wel steeds oppep en steun.
Het is wel jammer, want ze heeft dezelfde hobby's als ik en ik kon dat deel enorm goed met haar delen.
dinsdag 24 juli 2018 om 15:50
Wellicht heb je dit al geprobeerd... maar soms kun je ook denken: dit is wat het is. Dan haal je het uit het beoefenen van jullie gezamenlijke hobby's maar stel je een grens bij het oppeppen. Als je al kunt denken dat iemand in wezen heel onzeker is, dan is stap 2 toch vrij makkelijk... om boven die kritiek staan? Ik vind het best een rigoureus statement om bewust iemand uit je leven te deleten.iris1969 schreef: ↑24-07-2018 13:22Ja dat is het ook
Het nare is dat ze enorm onzeker is vanwege haar overgewicht. Ze kan hier alleen mee omgaan door continu bij mij om complimentjes te vissen of mijn kleding en uiterlijk (ik ben slank en dat vindt ze heel moeilijk) te bekritiseren.
Verder kan ze niet luisteren en vraagt ze nooit door bij mijn verhalen, terwijl ik haar wel steeds oppep en steun.
Het is wel jammer, want ze heeft dezelfde hobby's als ik en ik kon dat deel enorm goed met haar delen.
Nou ja, ik denk er misschien zo over omdat ik onlangs een vriendschap heb laten verwateren. Dat was iemand die me heel subtiel op m'n plaats zette. Ik kon het niet aangeven, want dan zou ze ontkennen dat ze het zo had bedoeld. Tot ze me een keer in een openhartige bui toevertrouwde dat ze hetzelfde gedrag vertoonde bij haar schoonzus... zonder de link met mij te leggen overigens. Dat deed ik zelf. Ik had natuurlijk een prima ingang om het gesprek aan te gaan, maar ik heb het niet gedaan. Het was meer een bevestiging dat ze niet goed voor me was. Ik snap het ook nog steeds niet... want ze heeft het veel beter voor elkaar, ze hóeft me niet subtiel te kleineren. Maar over haar schoonzus zei ze dat die het in haar opriep, met haar onderdanige gedrag t.o.v. haar broer.
Maar ik merk ook wel dat het best moeilijk is om een vriendschap op te bouwen... je mist een gezamenlijke geschiedenis, moet vanaf 0 beginnen. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar makkelijk is het niet. Achteraf had ik met een aantal vriendschappen gewoon moeten denken dat ik best met wat minder genoegen kon nemen... dan is het allemaal maar niet top, maar met stuk voor stuk waren er wel dingen die leuk waren aan een persoon.
