Psyche
alle pijlers
HELP! Hoe gezond re-integreren?
donderdag 14 juni 2018 om 00:57
Lieve iedereen,
Sinds afgelopen november ben ik ziek gemeld op mijn werk. Diagnose: overspannen.
Ik ben al een aantal weken bezig met re-integreren. Ik loop er nu enorm tegenaan dat het me zowel op mijn werk als in mijn privéleven niet lukt om mijn grenzen aan te geven (opkomen voor mijn mening, nee zeggen etc.). Ik ben hier nooit een ster in geweest. Dit is ook een van de redenen waardoor ik ziek ben geworden. Het feit dat het me nu, zelfs na een langere periode van ziek zijn, nog niet lukt frustreert enorm en maakt me angstig. Ik ben ontzettend bang voor een terugval. En deze periode kan toch niet voor niks zijn geweest!?
De afgelopen maanden heb ik cognitieve gedragstherapie gevolgd. Binnen deze therapie vooral gekeken naar gedachten die mij remmen om assertief te reageren en op te komen voor mijn eigen behoeftes. Daarnaast ook bezig met een alternatieve therapie. En toch lukt het niet.... Doordat ik me er nu enorm van bewust ben dat dit belangrijk is word ik alleen maar bozer op mezelf dat ik het nog niet doe en dat het nog niet lukt. Ik vind het gewoon zo enorm lastig mezelf, mijn eigen behoeften, belangrijker (of zelfs maar even belangrijk) te vinden als die van een ander. Het 'hier ben ik' en 'dit is mijn ruimte' lukt me niet / kan ik niet.
Ik werk in een sector waar (werk)stressgerelateerde klachten vaak voorkomen. Van collega's die in soortgelijke situaties hebben gezeten, hoor ik veelvuldig dat ze zo enorm gegroeid zijn nadat ze dit is overkomen. Maar hoe dan?
Ik ben enorm op zoek naar tips om te werken aan mijn assertiviteit. Hoe zorg ik ervoor dat ik niet hetzelfde verkeerd blijf doen (en op korte termijn dus weer thuis zit...). CGT bleek voor mij weinig effect te hebben. Andere tips of ervaringen zijn zeer welkom!
Alvast bedankt!
Sinds afgelopen november ben ik ziek gemeld op mijn werk. Diagnose: overspannen.
Ik ben al een aantal weken bezig met re-integreren. Ik loop er nu enorm tegenaan dat het me zowel op mijn werk als in mijn privéleven niet lukt om mijn grenzen aan te geven (opkomen voor mijn mening, nee zeggen etc.). Ik ben hier nooit een ster in geweest. Dit is ook een van de redenen waardoor ik ziek ben geworden. Het feit dat het me nu, zelfs na een langere periode van ziek zijn, nog niet lukt frustreert enorm en maakt me angstig. Ik ben ontzettend bang voor een terugval. En deze periode kan toch niet voor niks zijn geweest!?
De afgelopen maanden heb ik cognitieve gedragstherapie gevolgd. Binnen deze therapie vooral gekeken naar gedachten die mij remmen om assertief te reageren en op te komen voor mijn eigen behoeftes. Daarnaast ook bezig met een alternatieve therapie. En toch lukt het niet.... Doordat ik me er nu enorm van bewust ben dat dit belangrijk is word ik alleen maar bozer op mezelf dat ik het nog niet doe en dat het nog niet lukt. Ik vind het gewoon zo enorm lastig mezelf, mijn eigen behoeften, belangrijker (of zelfs maar even belangrijk) te vinden als die van een ander. Het 'hier ben ik' en 'dit is mijn ruimte' lukt me niet / kan ik niet.
Ik werk in een sector waar (werk)stressgerelateerde klachten vaak voorkomen. Van collega's die in soortgelijke situaties hebben gezeten, hoor ik veelvuldig dat ze zo enorm gegroeid zijn nadat ze dit is overkomen. Maar hoe dan?
Ik ben enorm op zoek naar tips om te werken aan mijn assertiviteit. Hoe zorg ik ervoor dat ik niet hetzelfde verkeerd blijf doen (en op korte termijn dus weer thuis zit...). CGT bleek voor mij weinig effect te hebben. Andere tips of ervaringen zijn zeer welkom!
Alvast bedankt!
donderdag 14 juni 2018 om 13:08
Ja, een mindfulness cursus heb ik inmiddels ook gedaan. Het heeft mij geholpen om veel bewuster ontspannen momenten op te zoeken. Ook heeft het mij geholpen om te accepteren dat ik me niet altijd goed kan en hoef te voelen. Dat accepteren werkt zoveel beter dan de hele tijd liggen vechten!rodelimo schreef: ↑14-06-2018 08:51Heb je ook al een mindfullness cursus gevolgd?
Ik ben ook aan het re-integreren (ben 2 jaar geleden uitgevallen vanwege burnoutklachten en zit inmiddels op de 26 uur van de 40) en dit is ook een punt waar ik vreselijk veel moeite mee heb/had.
Die mindfullnesscursus heeft me geleerd dat je ook lief voor jezelf mag zijn, wat helpende gedachten zijn en wat niet, waar je grenzen liggen (en wat er gebeurd als je eroverheen gaat), waar gedachten vandaan komen.
Deze theorie, met daarna heeeeel veel vallen en opstaan in verschillende situaties, zowel zakelijk als prive, en oefenen maakt dat ik er nu beter mee om kan gaan en zelfs trots op mijzelf kan zijn als ik op tijd mijn grenzen aangegeven heb. Ipv dat gevoel van falen wat ik voorheen had als ik die grenzen aangaf. Doe jij nog iets met het meditatie-gedeelte van mindfulness?
Reintegreer je in je eigen werk? Zou het anders een optie zijn om meer 'op de achtergrond' te beginnen en dan langzaam ook de werkzaamheden weer uit te bouwen naar een situatie waarin je zelf weer verantwoordelijk ben voor je grenzen?
Ik reïntegreer deels in eigen werk. Deels doe ik ander werk. Ik merk wel dat het 'andere werk' me makkelijker af gaat. Deels beangstigt me dit ook wel; uiteindelijk zal ik weer gewoon terug moeten gaan naar eigen werk. Maar wellicht dat ik hier een beetje te snel, te veel wil?
Jij hebt ook al een flinke weg achter de rug! Fijn om te lezen dat je inmiddels wel obstakels overwonnen hebt.
anoniem_371205 wijzigde dit bericht op 14-06-2018 13:15
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
1.72% gewijzigd
donderdag 14 juni 2018 om 13:12
Dat is, voor mij in ieder geval, anders. Het gaat daar niet om mij. Ik vind het vooral lastig op de voorgrond te treden als het over mijn eigen gevoelens en behoeften gaat. Voor de klas sta ik in een professionele rol. Leerlingen begrenzen in hun gedrag (ik denk dat jij daar vooral op doelt?) is voor mij echt heel anders, dan voor mijn eigen grenzen opkomen.
donderdag 14 juni 2018 om 13:14
Dit zijn fijne relativerende woorden. Dankjewel!-Janna- schreef: ↑14-06-2018 09:26Hou er ook rekening mee dat re-integreren meestal niet in een vloeiende lijn alleen maar beter gaat. Terugvallen en slechte dagen zijn vaak normaal in deze periode. Logisch ook, je gaat dingen die je hebt geleerd in praktijk brengen en dat zal niet altijd meteen goed gaan. De re-integratie is onderdeel van je herstel.
Ik hoop dat je een goede ba hebt die je hierin goed adviseert.
donderdag 14 juni 2018 om 21:01
Je hebt in de therapieën dus gewerkt aan de symptomen ipv aan het echte probleem. Wat zonde.Wiplalala schreef: ↑14-06-2018 08:21Inmiddels in de alternatieve therapie (lichaamsgericht) wel geleerd grenzen aan te voelen. Alleen in het moment zelf lukt me dit nog lastig. En de rest van je post is ontzettend waar... Dat zijn de dingen waar ik aan moet werken. Ik weet alleen niet meer waar en hoe!
Assertief zijn is geen trucje, je moet leren wat je wil en wat je waard bent.
•
vrijdag 15 juni 2018 om 06:53
Je bent niet zomaar ineens assertief hoor. Dat is echt een proces. Zelf heb ik er ruim 2 jaar over gedaan na mijn overspannen periode. En langzaam leerde ik steeds beter m'n grenzen aan te geven zowel in privé gebied en later op werk gebied. Al ben ik niet bij die werkgever gebleven. Ik moest daar echt weg. Pas echt goed op jezelf.
Als ik het zo lees dan ben je voor het ene gedeelte wel al klaar maar voor de klas staan nog niet. Ik voelde me heel erg opgelaten en het gevoel hebben dat het over iemand anders ging en niet jezelf. Dat je als het ware naast jezelf staat. Weet niet zo goed hoe ik het beter kan uitleggen.
Het heeft echt tijd nodig. In prive situaties hebben mensen aan mijn nieuwe ik (nee zeggen, grenzen aan geven, mening geven) moeten wennen.
Wees vooral niet te hard voor jezelf.
Als ik het zo lees dan ben je voor het ene gedeelte wel al klaar maar voor de klas staan nog niet. Ik voelde me heel erg opgelaten en het gevoel hebben dat het over iemand anders ging en niet jezelf. Dat je als het ware naast jezelf staat. Weet niet zo goed hoe ik het beter kan uitleggen.
Het heeft echt tijd nodig. In prive situaties hebben mensen aan mijn nieuwe ik (nee zeggen, grenzen aan geven, mening geven) moeten wennen.
Wees vooral niet te hard voor jezelf.
vrijdag 15 juni 2018 om 12:28
Nee, de meditaties doe ik bijna niet meer. Wat ik uit dat gedeelte wel gehaald heb is dat ik nu mezelf beter tot rust kan brengen als ik in paniek ben, of teveel aan het piekeren ben (voor het slapen gaan bijv). Ik gebruik dan wel die bodyscan om tot rust te komen, maar vooral om mijzelf te dwingen om adem te halen. Dat 'vergeet' ik nog weleens als ik stress ervaarWiplalala schreef: ↑14-06-2018 13:08Ja, een mindfulness cursus heb ik inmiddels ook gedaan. Het heeft mij geholpen om veel bewuster ontspannen momenten op te zoeken. Ook heeft het mij geholpen om te accepteren dat ik me niet altijd goed kan en hoef te voelen. Dat accepteren werkt zoveel beter dan de hele tijd liggen vechten!
Ik reïntegreer deels in eigen werk. Deels doe ik ander werk. Ik merk wel dat het 'andere werk' me makkelijker af gaat. Deels beangstigt me dit ook wel; uiteindelijk zal ik weer gewoon terug moeten gaan naar eigen werk. Maar wellicht dat ik hier een beetje te snel, te veel wil?
Jij hebt ook al een flinke weg achter de rug! Fijn om te lezen dat je inmiddels wel obstakels overwonnen hebt.
.En, op mijn werk doe ik nu wel af en toe zo'n 'check' als in die cursus werd geleerd. Dat je even een momentje stilstaat bij jezelf, ipv je werk of anderen, om even te kijken: "hoe gaat het nu met mij?". Voorheen denderde ik maar door, maar nu maak ik door die momenten even een rustpunt in de dag. Vaak is dat ook het punt waarop ik besluit of het handig is om door te werken, of dat het vandaag even niet gaat.
Oh jaa, dat accepteren! Fijn dat dat je goed lukt nu, dat geeft zoveel rust!
Die angst dat je eigen werk nu even niet gaat ken ik goed.
Het is supereng als je merkt dat je even niet kan wat je eerder makkelijk deed.In het begin (en nu nog af en toe, zoals hierboven gezegd gaat dat herstel niet in een rechte lijn) voelde ik me zo vreselijk dom, en was ik zo bang van mijn eigen hoofd. "Had ik mijzelf nu voor altijd stukgemaakt? Komt dit nog goed?"
Ik heb naar aanleiding van dat gevoel, iom de bedrijfsarts, idd besloten om toen nog even in het 'makkelijkere' werk te blijven hangen. Ook om zo meer zelfvertrouwen op te bouwen, zodat ik dat later mee terug kon nemen naar mijn echte functie. Nog altijd werk ik niet volledig in mijn oude functie, ik werk nog altijd met aangepaste werkzaamheden. Maar, ik merk dat het langzaam beter gaat. Het is helaas gewoon een heel langzaam proces. Wel heb ik inmiddels ervaren dat als ik het tegenwerk of forceer het alleen maar langer duurt. Teveel te snel willen is herkenbaar
.Ik zou het daar ook over hebben met de bedrijfsarts, ook over die angst, en dan samen kijken hoe je het het beste kunt verwerken in je werk.
vrijdag 15 juni 2018 om 22:05
Poeh...2 jaar.... Wel fijn om te lezen dat het jou nu wel lukt om assertief te reageren.Je bent niet zomaar ineens assertief hoor. Dat is echt een proces. Zelf heb ik er ruim 2 jaar over gedaan na mijn overspannen periode. En langzaam leerde ik steeds beter m'n grenzen aan te geven zowel in privé gebied en later op werk gebied. Al ben ik niet bij die werkgever gebleven. Ik moest daar echt weg. Pas echt goed op jezelf.
Wat mij enorm beangstigd is dat het assertief kunnen zijn een vaardigheid is die ik nu wel echt nodig blijk te hebben op mijn werk. Er wordt in zekere mate empathisch gereageerd, maar ik word telkens opnieuw toch weer behoorlijk voor het blok gezet. Een grens wordt geaccepteerd, zolang dit enigszins handig is op het werk. Zodra er knelpunten zijn, wordt er toch weer (te) veel van mij gevraagd...
Ben jij eerst nog terug gegaan naar je oorspronkelijke werk? Of ben je op een andere plek op gaan bouwen?
Ik heb dinsdag een gesprek. Ik ben voor mezelf nu al mijn gesprekspunten op een rijtje aan het zetten.Ik zou het daar ook over hebben met de bedrijfsarts, ook over die angst, en dan samen kijken hoe je het het beste kunt verwerken in je werk.
Nee, dat heb ik niet... Ik weet ook niet zo goed hoe ik dit moet doen. Ik realiseer me langzaam dat ik misschien niet helemaal bezig ben met de juiste hulpverlening. Wellicht ook dit eens aan de bedrijfsarts of huisarts vragen... Iemand van jullie ervaringen met een bepaalde vorm van therapie of training die je hiermee vooruit kan helpen?Oh, en wat hierboven ook gezegd werd. Heb je het gevoel dat je echt de bron van die angsten en onzekerheden aan hebt kunnen pakken?
zaterdag 16 juni 2018 om 10:51
Nee, dat heb ik niet... Ik weet ook niet zo goed hoe ik dit moet doen. Ik realiseer me langzaam dat ik misschien niet helemaal bezig ben met de juiste hulpverlening. Wellicht ook dit eens aan de bedrijfsarts of huisarts vragen... Iemand van jullie ervaringen met een bepaalde vorm van therapie of training die je hiermee vooruit kan helpen?
[/quote]
Herkenbare situatie waar je inzit. Wat betreft je vraag, mij heeft schematherapie heel erg geholpen om de onderliggende oorzaken van mijn problemen naar boven te krijgen. Ook heel lang bezig geweest met symptoom bestrijding, maar met die therapie ben ik echt tot de kern gekomen. En dat was/is niet makkelijk, ik zit nog steeds middenin de behandeling/verwerking, maar wel nodig om patronen echt te gaan doorbreken.
Heel veel succes!
[/quote]
Herkenbare situatie waar je inzit. Wat betreft je vraag, mij heeft schematherapie heel erg geholpen om de onderliggende oorzaken van mijn problemen naar boven te krijgen. Ook heel lang bezig geweest met symptoom bestrijding, maar met die therapie ben ik echt tot de kern gekomen. En dat was/is niet makkelijk, ik zit nog steeds middenin de behandeling/verwerking, maar wel nodig om patronen echt te gaan doorbreken.
Heel veel succes!
zaterdag 16 juni 2018 om 22:25
Op advies van de bedrijfsarts ben ik er met een traject uit gegaan. Ga er verder niet teveel op in maar het is de beste beslissing geweest. Er was nog veel meer gebeurd wat er heeft toe geleid dat ik overspannen ben geworden. De arboarts gaf nog aan dit soort beslissingen niet snel te geven. In de meeste gevallen is reintegreren het beste.Wiplalala schreef: ↑15-06-2018 22:05Poeh...2 jaar.... Wel fijn om te lezen dat het jou nu wel lukt om assertief te reageren.
Wat mij enorm beangstigd is dat het assertief kunnen zijn een vaardigheid is die ik nu wel echt nodig blijk te hebben op mijn werk. Er wordt in zekere mate empathisch gereageerd, maar ik word telkens opnieuw toch weer behoorlijk voor het blok gezet. Een grens wordt geaccepteerd, zolang dit enigszins handig is op het werk. Zodra er knelpunten zijn, wordt er toch weer (te) veel van mij gevraagd...
Ben jij eerst nog terug gegaan naar je oorspronkelijke werk? Of ben je op een andere plek op gaan bouwen?
Zelf heb ik verder geen therapieën gevolgd. Wel regelmatig gesprekken met mijn huisarts en poh GGZ ondersteuner bij de huisartsenpraktijk. En dan de bezoekjes aan de arboarts.
Als je idd denkt niet bij de juiste therapie te zitten dan zou ik dit wel aangeven als ik jou was. Schematherapie heeft een van mijn vriendinnen wel goed geholpen.
maandag 18 juni 2018 om 11:16
Goed idee denk ik, om dat eens met een van die 2 (of beide) te bespreken!Wiplalala schreef: ↑15-06-2018 22:05
Nee, dat heb ik niet... Ik weet ook niet zo goed hoe ik dit moet doen. Ik realiseer me langzaam dat ik misschien niet helemaal bezig ben met de juiste hulpverlening. Wellicht ook dit eens aan de bedrijfsarts of huisarts vragen... Iemand van jullie ervaringen met een bepaalde vorm van therapie of training die je hiermee vooruit kan helpen?
Voor mij werkte schematherapie ook erg goed. Vooral de G-schema's (ik had die ook in de mindfullnesscursus, misschien jij ook?), en aan de hand daarvan bedenken wat voor mij helpende of juist storende gedachten zijn. Om daarna te leren hoe ik met die gedachten om zou kunnen gaan.
Het heeft mij super geholpen om die gedachten te kunnen verifiëren bij mijn psycholoog, omdat ik maar bleef twijfelen aan mijzelf (ligt het niet aan mij? Als ik mijzelf nu aanpas dan is dat toch voor iedereen makkelijker, is dat nu echt zo erg... dat soort vragen). Wellicht zou dat jou ook kunnen helpen?
maandag 18 juni 2018 om 12:57
Wat zou je iemand anders in deze situatie aanraden? Ik heb zelf ook problemen gehad met voor mezelf opkomen en voor mij hielp het om te bedenken hoe ik iemand anders advies zou geven. Voor die ander wist ik het wel, maar mezelf gaf ik te weinig ruimte om voorstellen af te wijzen of voor mijn eigen keuzes uit te komen. Na 'even oefenen' kan ik ook zonder die tussenstap mijn belangen bewaken.
dinsdag 19 juni 2018 om 22:13
Dankjewel! Goede tip! Ik ga eens kijken wat er hier in de buurt is. Mag ik vragen welke sport jij precies doet?Celaena_Aelin schreef: ↑17-06-2018 17:06Totaal de andere kant op, maar mijn zelfbeeld is enorm verbeterd en ik kan veel beter mijn grenzen aangeven sinds ik vechtsport doe.
dinsdag 19 juni 2018 om 22:19
Ik ben me aan het verdiepen in schematherapie. Wat me tot nu toe duidelijk is, is dat het helpt bij het opsporen van dieperliggende gedachten. Ga je er ook echt op in hoe je anders kunt gaan denken, of hoe je 'liever' voor jezelf kan zijn?Voor mij werkte schematherapie ook erg goed. Vooral de G-schema's (ik had die ook in de mindfullnesscursus, misschien jij ook?), en aan de hand daarvan bedenken wat voor mij helpende of juist storende gedachten zijn. Om daarna te leren hoe ik met die gedachten om zou kunnen gaan.
G-schema's kan ik vanuit de cognitieve gedragstherapie. Het helpt me soms wel. Maar bij de 'diepgewortelde negatieve gedachten' kom ik er niet verder mee... Ik kan ze met een G-schema niet veranderen in iets anders...
Tsja...Wat zou je iemand anders in deze situatie aanraden?
Ik zou denk ik vooral aanraden om dit niet alleen op proberen te lossen... Of zoiets?
dinsdag 19 juni 2018 om 22:22
Dat is niet fijn
Lijkt me erg fijn om dit contact via pb te doen! Ik zal morgen eens proberen of het me lukt om je een berichtje te sturen.
dinsdag 19 juni 2018 om 22:28
Wat lief dat je hieraan hebt gedacht!
Ik kom er niet mee verder. De bedrijfsarts gaf aan dat dipjes nu eenmaal horen bij herstel. Twee stapjes vooruit, één terug. Een cliché waar ik nu even niets mee kan. Verder gaf ze aan dat ik te krampachtig en te perfectionistisch bezig ben met beter worden. Tijd doet volgens haar al heel veel en die gun ik me volgens haar te weinig.
Na het gesprek voelde ik me eerlijk gezegd nog rotter... Had niet verwacht dat zij het wel even voor me op zou lossen, maar wel verwacht dat zij in ieder geval met advies zou komen....
dinsdag 19 juni 2018 om 22:49
Fijn dat je bedrijfsarts iig geen druk legt op het opbouwen en aangeeft dat je het tijd moet geven.
Beter dan wanneer ze zou pushen om maar door te gaan.
En nu? Ga je verder met opbouwen of neem je ook echt even een stapje terug?
Mag ik vragen hoelang je helemaal thuis hebt gezeten en hoeveel weken je nu bezig bent met reïntegreren?
Ik zit zelf momenteel ook in de ziektewet en ga vanaf volgende week (na 3 maanden) weer beginnen met opbouwen. Vind t wel moeilijk om mijn eigen grens aan te geven en te zien. Dus ben benieuwd hoe het zal gaan.
Beter dan wanneer ze zou pushen om maar door te gaan.
En nu? Ga je verder met opbouwen of neem je ook echt even een stapje terug?
Mag ik vragen hoelang je helemaal thuis hebt gezeten en hoeveel weken je nu bezig bent met reïntegreren?
Ik zit zelf momenteel ook in de ziektewet en ga vanaf volgende week (na 3 maanden) weer beginnen met opbouwen. Vind t wel moeilijk om mijn eigen grens aan te geven en te zien. Dus ben benieuwd hoe het zal gaan.
donderdag 21 juni 2018 om 00:37
Ik heb je net een berichtje gestuurd. Wil je even laten weten of het gelukt is? Ik ben nog aan het ontdekken hoe alles hier werkt op het forum...
donderdag 21 juni 2018 om 00:47
Ik blijf even op het aantal uren dat ik nu draai. Ik denk dat het me niet helpt om minder te gaan werken....Lovebird1983 schreef: ↑19-06-2018 22:49Fijn dat je bedrijfsarts iig geen druk legt op het opbouwen en aangeeft dat je het tijd moet geven.
Beter dan wanneer ze zou pushen om maar door te gaan.
En nu? Ga je verder met opbouwen of neem je ook echt even een stapje terug?
Mag ik vragen hoelang je helemaal thuis hebt gezeten en hoeveel weken je nu bezig bent met reïntegreren?
Ik zit zelf momenteel ook in de ziektewet en ga vanaf volgende week (na 3 maanden) weer beginnen met opbouwen. Vind t wel moeilijk om mijn eigen grens aan te geven en te zien. Dus ben benieuwd hoe het zal gaan.
Ik heb ongeveer 10 weken volledig thuis gezeten. Ik ben al maanden aan het re-integreren. Ik ben meteen begonnen met aangepast werk een aantal uren per week. Ik had mijn collega's toen al lange tijd niet gezien en ik was nog nooit gewoon even koffie gaan drinken. Dit was te pittig! Buiten het werken, ging er ook heel veel energie zitten in de contacten met collega's. De bedrijfsarts is toen op de rem gestapt. Ik heb daarna best wel lang 2 uurtjes per week gewerkt. Sinds een week of 6 zit ik in een opbouwschema.
Voor mij heel herkenbaar dat het lastig is om grenzen aan te geven! Ik heb vandaag voor het eerste in mijn leven echt assertief gereageerd. Hoera!
(Het voelt overigens nog helemaal niet fijn, maar het had ook niet fijn gevoeld als ik wederom subassertief had gereageerd)Ik weet inmiddels wel waar mijn grenzen liggen. In direct contact vind ik het wel nog moeilijk om te denken aan mijn grens. Vaak voel ik pas achteraf of iets oké is of niet. Ik probeer me zelf nu aan te leren om niet direct te reageren. Maar dat is lastig!
Heb je wel hulp?
Ik wens je heel veel succes voor volgende week
. Ik hoop dat je zelf het gevoel hebt dat je eraan toe bent.
