Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
zaterdag 30 november 2024 om 07:44
Wat fijn avo! En wat was het nodig, kan ik me voorstellen. 6,5 uur slaap met een kleine tussenpauze. Fijn!
Ik merk dat ik enorm aan het klooien ben met mijn grenzen. Met schipperen tussen wat ik kan en anderen niet teveel tot last zijn. En dan op mijn kop krijgen omdat ik het niet goed doe.
En ik snap het, maar ik word er verdrietig van. Omdat ik voor mijn gevoel al zoveel beter probeer te organiseren en te luisteren en af te stemmen met mijzelf. En dan blijkt weer dat ik nog steeds, in de ogen van anderen, niet juist mijn grenzen stel.
En ik snap dat bovenstaande vaag klinkt trouwens. En ik wil gewoon een cursus. Want het blijft voor mij zo'n vaag begrip.
Ik merk dat ik enorm aan het klooien ben met mijn grenzen. Met schipperen tussen wat ik kan en anderen niet teveel tot last zijn. En dan op mijn kop krijgen omdat ik het niet goed doe.
En ik snap het, maar ik word er verdrietig van. Omdat ik voor mijn gevoel al zoveel beter probeer te organiseren en te luisteren en af te stemmen met mijzelf. En dan blijkt weer dat ik nog steeds, in de ogen van anderen, niet juist mijn grenzen stel.
En ik snap dat bovenstaande vaag klinkt trouwens. En ik wil gewoon een cursus. Want het blijft voor mij zo'n vaag begrip.
zaterdag 30 november 2024 om 08:47
Wie bepaald jouw grenzen dan voor je?
En mag je alsjeblieft even oefenen?
Dat kan je ook aangeven he, als iemand aangeeft dat je niet juist je grenzen stelt.
Ik ben ermee aan het werk, maar het is nog even wennen. (Het zou fijn zijn als je daar rekening mee zou houden)
Je hoeft het niet in een keer van nul tot 100 te kunnen. Jij bepaald je tempo.
En die cursus... Zoiets zou een hulpvraag kunnen zijn bij hapto, of fysio/ergo.
Ik ben bij hapto ook bezig met oefen met grenzen. Ervaren waar ze liggen, of ik ze heb, op een hele veilige manier.
Ik leer dat blijkbaar door verschillende dingen uit te proberen, en dan de verschillen na te voelen. Dan merk ik ineens verschil.
Heel opgelucht met de slaap.
Ik was laatste dagen overdag een soort grenzeloze stuiterbal die te aanwezig was of juist uitgetuned.
Punt voor steeds gaan huilen of mezelf in problemen brengen of gewoon niet meer in actie kunnen komen.
En mag je alsjeblieft even oefenen?
Dat kan je ook aangeven he, als iemand aangeeft dat je niet juist je grenzen stelt.
Ik ben ermee aan het werk, maar het is nog even wennen. (Het zou fijn zijn als je daar rekening mee zou houden)
Je hoeft het niet in een keer van nul tot 100 te kunnen. Jij bepaald je tempo.
En die cursus... Zoiets zou een hulpvraag kunnen zijn bij hapto, of fysio/ergo.
Ik ben bij hapto ook bezig met oefen met grenzen. Ervaren waar ze liggen, of ik ze heb, op een hele veilige manier.
Ik leer dat blijkbaar door verschillende dingen uit te proberen, en dan de verschillen na te voelen. Dan merk ik ineens verschil.
Heel opgelucht met de slaap.
Ik was laatste dagen overdag een soort grenzeloze stuiterbal die te aanwezig was of juist uitgetuned.
Punt voor steeds gaan huilen of mezelf in problemen brengen of gewoon niet meer in actie kunnen komen.
zaterdag 30 november 2024 om 08:52
Slaap is zo bepalend voor bijna alles. Hier altijd al een slechte slaper, maar sinds de dood van mijn vader is het echt verschrikkelijk. Veel te laat naar bed, altijd meteen actief als ik midden in de nacht wakker word, niet rustig kunnen liggen/zijn met mijn gedachten...
Merk het ook zo nu ik weer bijna mijn normale werkuren maak.
Man heeft van de week gehoord dat zijn contract niet wordt verlengd. Hij is al wat ouder, dus zal lastig worden om iets te vinden.
Des te belangrijker dat ik kan werken. Dus moet ik goed slapen. Terwijl het dan juist weer slechter gaat. Kutzooi.
Merk het ook zo nu ik weer bijna mijn normale werkuren maak.
Man heeft van de week gehoord dat zijn contract niet wordt verlengd. Hij is al wat ouder, dus zal lastig worden om iets te vinden.
Des te belangrijker dat ik kan werken. Dus moet ik goed slapen. Terwijl het dan juist weer slechter gaat. Kutzooi.
zaterdag 30 november 2024 om 09:24
O shit griebus... gelukkig is de arbeidsmarkt nu wel gunstig, maar snap wel dat het nog steeds lastiger is. En vooral dat het stress geeft.
Avo: grenzen is al sinds therapie een issue. Maar ik snap het concept gewoon zo verrotte slecht. Ik snap: jij bent 200 km over mijn grens gegaan en nu hief ik je nooit meer te zien
. Maar kleine, subtiele grenzen? Geen idee.
Zal situatie die nu speelt even uitleggen.
Ben sinds september aan het reïntegreren. Gaat sowieso langzaam, maar merk ook nog dat het in mijn huidige team voor mij lastig is. Ik zit op beleid, wat betekent dat ik een functie heb waarin ik 70% van de tijd normaal in overleggen zit (met collega's, buurtbewoners, welzijnsorganisaties, college, Raad). Beleid kun je tenslotte moeilijk in je eentje maken. Maar dat kan ik juist niet.
Dus de afgelopen maanden ben ik vooral vraagbaak geweest, stukken van anderen gereviewd op mijn stuk, advies gegeven. Maar het is moeilijk om daar "iedere maandag en donderdag van 10-11" van te maken, want het is afhankelijk wanneer iemand stukken aanlevert, stukken weer verder moet aanleveren voor andere vergaderingen, wanneer iemand tijd in de agenda heeft om iets door te nemen enzovoorts. Dus bewaak ik mijn tijd, geef ik tenminste dagdelen door dat het mij uitkomt (is voor mij al heel wat!) en als het echt niet gaat geef ik dat ook aan (ook al heel wat!).
Afgelopen donderdag gesprek bij de bedrijfsarts. En dat was best een pittig gesprek. 2e spoor gaat binnenkort lopen, en gesprek ging ook over of dit werk, met mijn huidige klachten, nog wel passend is.
Hierop, na beraad met mijzelf, bedacht dat reïntegreren in uitvoering misschien beter is. Werk met begin en einde, er is genoeg zonder hele harde deadline, geen overleg nodig met anderen (behalve telefonisch misschien de inwoner), computer aan, werken, en na een uur weer uit.
Leidinggevende was blij met mijn voorstel, maar werd eigenlijk een beetje boos dat mijn reïntegratie tot nu toe best wel hapsnap is gegaan, want ik reïntegreer dus anderen die gebruik van mij willen maken hebben zich maar aan mij aan te passen. Hij zei: het is fijn dat je zo dienstverlenend bent, maar jij reintegreert.
En ik voel me zo onveilig bij het idee dat anderen zich maar in alles aan mij moeten aanpassen. Ik voel me al een blok aan het been dat ik niet gewoon mijn werk kan doen en dat anderen last van me hebben. Het minste wat ik kan doen is dan mijn uren om hun agenda heen plannen. Maar kennelijk is dat enorm slecht grenzen stellen.
En als hij dat zegt, zie ik het. Maar ik dacht echt dat ik al zo goed bezig was. En het lukt me gewoon niet om tegen collega's te zeggen: maandag en donderdag tussen 10 en 11 werk ik. Verder niet.
(Sorry voor de enorme lap tekst).
Avo: grenzen is al sinds therapie een issue. Maar ik snap het concept gewoon zo verrotte slecht. Ik snap: jij bent 200 km over mijn grens gegaan en nu hief ik je nooit meer te zien
. Maar kleine, subtiele grenzen? Geen idee.Zal situatie die nu speelt even uitleggen.
Ben sinds september aan het reïntegreren. Gaat sowieso langzaam, maar merk ook nog dat het in mijn huidige team voor mij lastig is. Ik zit op beleid, wat betekent dat ik een functie heb waarin ik 70% van de tijd normaal in overleggen zit (met collega's, buurtbewoners, welzijnsorganisaties, college, Raad). Beleid kun je tenslotte moeilijk in je eentje maken. Maar dat kan ik juist niet.
Dus de afgelopen maanden ben ik vooral vraagbaak geweest, stukken van anderen gereviewd op mijn stuk, advies gegeven. Maar het is moeilijk om daar "iedere maandag en donderdag van 10-11" van te maken, want het is afhankelijk wanneer iemand stukken aanlevert, stukken weer verder moet aanleveren voor andere vergaderingen, wanneer iemand tijd in de agenda heeft om iets door te nemen enzovoorts. Dus bewaak ik mijn tijd, geef ik tenminste dagdelen door dat het mij uitkomt (is voor mij al heel wat!) en als het echt niet gaat geef ik dat ook aan (ook al heel wat!).
Afgelopen donderdag gesprek bij de bedrijfsarts. En dat was best een pittig gesprek. 2e spoor gaat binnenkort lopen, en gesprek ging ook over of dit werk, met mijn huidige klachten, nog wel passend is.
Hierop, na beraad met mijzelf, bedacht dat reïntegreren in uitvoering misschien beter is. Werk met begin en einde, er is genoeg zonder hele harde deadline, geen overleg nodig met anderen (behalve telefonisch misschien de inwoner), computer aan, werken, en na een uur weer uit.
Leidinggevende was blij met mijn voorstel, maar werd eigenlijk een beetje boos dat mijn reïntegratie tot nu toe best wel hapsnap is gegaan, want ik reïntegreer dus anderen die gebruik van mij willen maken hebben zich maar aan mij aan te passen. Hij zei: het is fijn dat je zo dienstverlenend bent, maar jij reintegreert.
En ik voel me zo onveilig bij het idee dat anderen zich maar in alles aan mij moeten aanpassen. Ik voel me al een blok aan het been dat ik niet gewoon mijn werk kan doen en dat anderen last van me hebben. Het minste wat ik kan doen is dan mijn uren om hun agenda heen plannen. Maar kennelijk is dat enorm slecht grenzen stellen.
En als hij dat zegt, zie ik het. Maar ik dacht echt dat ik al zo goed bezig was. En het lukt me gewoon niet om tegen collega's te zeggen: maandag en donderdag tussen 10 en 11 werk ik. Verder niet.
(Sorry voor de enorme lap tekst).
lucy wijzigde dit bericht op 30-11-2024 14:40
0.20% gewijzigd
zaterdag 30 november 2024 om 09:40
Lucy: ik denk dat je de afgelopen maanden niet anders kon reïntegreren dan hoe je het nu gedaan hebt, toch? Ik begrijp de bedrijfsarts ook, maar was hij echt boos of is dat jouw interpretatie? Hoe zou jij het de afgelopen maanden anders gedaan moeten hebben volgens hem of werd dat er niet bij gezegd?
Het klinkt wel alsof je met het werk in de uitvoering beter vooruit kunt en alsof dat ook rustiger voor je zal zijn. Door dit aan te geven, zorg je al goed voor jezelf.
Wat voor cursus wil je doen?
@Griebus: wat vervelend voor je man! Hoelang loopt zijn contract nog?
Avo: fijn dat je relatief lang geslapen hebt!
Slaap is echt wel belangrijk, ook voor je stemming en belastbaarheid.
Ik lag er laat in en ook voor mijn doen vroeg weer op. Was allang blij dat man me nog kon helpen met e.e a. Hij is nu een dagje naar een pretpark met een collega, die gelukkig last minute nog mee kon ipv mij. Ik ben blij dat het iets beter gaat, wel nog pijn, maar heb er na fysio iets meer vertrouwen in.
Maandag lg op de hoogte stellen en ook zeggen dat ik er geen datum op kan plakken. Ik baal wel van alle lessen die nog uit gaan vallen (en wij moeten dat dus elke dag zelf door communiceren, echt vervelend vind ik). Dit ga ik ook even met lg bespreken, vorig jaar heb ik gezegd dat ik voor mijn rust uit alle app-groepen wilde en dat collega's dit maar moesten doorgeven.
Het klinkt wel alsof je met het werk in de uitvoering beter vooruit kunt en alsof dat ook rustiger voor je zal zijn. Door dit aan te geven, zorg je al goed voor jezelf.
Wat voor cursus wil je doen?
@Griebus: wat vervelend voor je man! Hoelang loopt zijn contract nog?
Avo: fijn dat je relatief lang geslapen hebt!
Slaap is echt wel belangrijk, ook voor je stemming en belastbaarheid.
Ik lag er laat in en ook voor mijn doen vroeg weer op. Was allang blij dat man me nog kon helpen met e.e a. Hij is nu een dagje naar een pretpark met een collega, die gelukkig last minute nog mee kon ipv mij. Ik ben blij dat het iets beter gaat, wel nog pijn, maar heb er na fysio iets meer vertrouwen in.
Maandag lg op de hoogte stellen en ook zeggen dat ik er geen datum op kan plakken. Ik baal wel van alle lessen die nog uit gaan vallen (en wij moeten dat dus elke dag zelf door communiceren, echt vervelend vind ik). Dit ga ik ook even met lg bespreken, vorig jaar heb ik gezegd dat ik voor mijn rust uit alle app-groepen wilde en dat collega's dit maar moesten doorgeven.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zaterdag 30 november 2024 om 09:51
Was niet bedrijfsarts, maar leidinggevende die boos reageerde (weet niet of hij echt boos was of bezorgd; hij kent mij en weet dat ik moeite heb met grenzen.) Hij vond dus dat ik naar collega's duidelijker had moeten zijn en moeten zeggen: maandag en donderdag van 10-11 mag je me vragen. Anders niet. En dat ik dus niet had mee moeten bewegen met agenda's van andere collega's.
Ik denk idd ook dat uitvoering passender is en mij rust gaat geven. Het was ook mijn voorstel
.
Maar het voelt dus alsof ik naar leidinggevende gefaald heb, het niet goed heb gedaan. Terwijl ik het voor mijzelf en voor mijn collega's goed heb proberen te doen.
(Cursus: geen idee
. Maar ik snap grenzen dus echt niet. Nooit geleerd. Ik moest mij aanpassen en doen wat er verwacht werd, vooral zorgen dat ik geen last was).
Fijn dat je minder pijn hebt!
Ik denk idd ook dat uitvoering passender is en mij rust gaat geven. Het was ook mijn voorstel
.Maar het voelt dus alsof ik naar leidinggevende gefaald heb, het niet goed heb gedaan. Terwijl ik het voor mijzelf en voor mijn collega's goed heb proberen te doen.
(Cursus: geen idee
. Maar ik snap grenzen dus echt niet. Nooit geleerd. Ik moest mij aanpassen en doen wat er verwacht werd, vooral zorgen dat ik geen last was).Fijn dat je minder pijn hebt!
zaterdag 30 november 2024 om 10:59
Ik begrijp het gevoel wel. Kun je het een beetje loslaten en trots zijn op jezelf dat je dat voorstel over beter passend werk gedaan hebt? Waar je lg positief op heeft gereageerd?
Ik vind grenzen aangeven ook moeilijk. Ik doe liever gewoon wat er van me verwacht wordt en kom er dan later, meestal door fysieke klachten achter, dat ik een grens over ben gegaan. Ik denk vaak geen keus te hebben of zit vast in het sociaal wenselijke en doe dan maar gewoon of wil niet opvallen. Ik weet de valkuilen wel, maar anders handelen (überhaupt opkomen voor mezelf) blijkt heel moeilijk.
Ik vind grenzen aangeven ook moeilijk. Ik doe liever gewoon wat er van me verwacht wordt en kom er dan later, meestal door fysieke klachten achter, dat ik een grens over ben gegaan. Ik denk vaak geen keus te hebben of zit vast in het sociaal wenselijke en doe dan maar gewoon of wil niet opvallen. Ik weet de valkuilen wel, maar anders handelen (überhaupt opkomen voor mezelf) blijkt heel moeilijk.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
zaterdag 30 november 2024 om 11:11
Lucy, je hebt toch niet gefaald? Je deed wat jij dacht dat goed werkbaar was, dat bleek niet zo te zijn en je kwam met een beter idee. Goed van lg dat hij voor je wil zorgen, zo zou ik het proberen te zien. Dat jij dat niet zo tegen je collega's kon zeggen, heeft dat te maken met het niet aanvoelen van je grenzen, of met angst om tekort te schieten en daardoor grenzen negeren? Je schrijft onveilig, daar zit denk ik iets heel belangrijks. Wat gaan die anderen voor engs doen als jij je werkuren meedeelt?
Dat klinkt bij jou ook Diva. Nu is de fysieke weerslag voor jou extreem, maar er waren eerder misschien ook al signalen van je lichaam die je hebt genegeerd?
Dat klinkt bij jou ook Diva. Nu is de fysieke weerslag voor jou extreem, maar er waren eerder misschien ook al signalen van je lichaam die je hebt genegeerd?
What a nuanced anxiety
zaterdag 30 november 2024 om 11:16
Trots... nee. Voelt als falen. Dat het me niet lukt om in mijn eigen werk te reïntegreren. Maar het is wel een opluchting.
Ik snap wat je zegt. Mijn probleem is meer dat ik de grenzen echt niet zie. Ik maak niet de keuze dat ik iets doe om de ander te pleasen; ik heb niet eens door dat ik iets doe om de ander te pleasen.
Ik had bij bovenstaande niet eens bedacht dat het ook een idee kon zijn dat zij zich naar mij zouden schikken omdat ik reïntegreer. Ik vond dat ze zich al naar mij schikten doordat ik doorgaf wanneer ik dkktersafspraken had. Als ik dat wel bedacht had, had ik het vervolgens doodeng gevonden en zou ik vinden dat ik me niet zou moeten aanstellen, maar tegelijkertijd ook kunnen bedenken dat dit bij mijn proces hoort en dat ik ermee moet oefenen.
Tijdens de laatste sessie bij LT kwam het niet eens in mij op dat ik kon zeggen dat het zeer deed. Tot ze vroeg of ik het aan het verduren was. Zelfs daar was ik me niet eens echt van bewust.
En hoe ga je oefenen als je het niet eens ziet? Want ik wil mijn grenzen stellen. Heus. Maar ik heb geen idee.
Ik snap wat je zegt. Mijn probleem is meer dat ik de grenzen echt niet zie. Ik maak niet de keuze dat ik iets doe om de ander te pleasen; ik heb niet eens door dat ik iets doe om de ander te pleasen.
Ik had bij bovenstaande niet eens bedacht dat het ook een idee kon zijn dat zij zich naar mij zouden schikken omdat ik reïntegreer. Ik vond dat ze zich al naar mij schikten doordat ik doorgaf wanneer ik dkktersafspraken had. Als ik dat wel bedacht had, had ik het vervolgens doodeng gevonden en zou ik vinden dat ik me niet zou moeten aanstellen, maar tegelijkertijd ook kunnen bedenken dat dit bij mijn proces hoort en dat ik ermee moet oefenen.
Tijdens de laatste sessie bij LT kwam het niet eens in mij op dat ik kon zeggen dat het zeer deed. Tot ze vroeg of ik het aan het verduren was. Zelfs daar was ik me niet eens echt van bewust.
En hoe ga je oefenen als je het niet eens ziet? Want ik wil mijn grenzen stellen. Heus. Maar ik heb geen idee.
zaterdag 30 november 2024 om 11:25
O Tyche...
- ze gaan vinden dat ik een last ben
- als mijn uren zo rigide zijn (en ik dus zo rigide ben) is er niet met mij te werken
- op die manier hebben ze niets aan mij
- ik lever geen bijdrage op de momenten dat ze het het hardste nodig hebben
-ik ben niet dienstbaar.
Vanuit vroeger wordt deze pijn natuurlijk getriggerd. En vanuit daar heb ik geleerd dat ik alleen maar een last ben, iedereen altijd maar rekening met mij moet houden, dat ik geen empathie heb, nooit in staat ben bij een ander aan te sluiten, en dat een eigen wil hebben niet iets is wat je moet willen, want daar hebben anderen last van. Dus vooral inschatten, kijken hoe je veilig kunt blijven, uit de wind blijven en zorgen dat je meebeweegt met de grillen van de ander.
Als je zoekt naar de über codependend, zoek niet verder
- ze gaan vinden dat ik een last ben
- als mijn uren zo rigide zijn (en ik dus zo rigide ben) is er niet met mij te werken
- op die manier hebben ze niets aan mij
- ik lever geen bijdrage op de momenten dat ze het het hardste nodig hebben
-ik ben niet dienstbaar.
Vanuit vroeger wordt deze pijn natuurlijk getriggerd. En vanuit daar heb ik geleerd dat ik alleen maar een last ben, iedereen altijd maar rekening met mij moet houden, dat ik geen empathie heb, nooit in staat ben bij een ander aan te sluiten, en dat een eigen wil hebben niet iets is wat je moet willen, want daar hebben anderen last van. Dus vooral inschatten, kijken hoe je veilig kunt blijven, uit de wind blijven en zorgen dat je meebeweegt met de grillen van de ander.
Als je zoekt naar de über codependend, zoek niet verder
zaterdag 30 november 2024 om 11:33
Een therapeut gaf mij ooit de opdracht om elke dag een paar keer letterlijk te stoppen wat ik aan het doen was, diep adem te halen, en na te gaan: wat voel ik in mijn lichaam (ademhaling, spierspanning, pijn), wat doen mijn gedachten, wat is mijn gevoel? Niet om gelijk te veranderen, maar om beter te leren voelen hoe het gaat. En omdat ik dat niet uit mezelf deed, simpelweg een wekker zetten om dat regelmatig te doen.
Misschien dat zoiets kan helpen?
Misschien dat zoiets kan helpen?
What a nuanced anxiety
zaterdag 30 november 2024 om 11:41
Oh Lucy ik ken dat gevoel van tekortschieten en dus hard rennen heel goed. Zijn die dingen die je collega's zouden denken echt wat zij denken? En zijn ze waar (dit is vragen naar de bekende weg misschien maar toch, het kan een goede oefening zijn ze tegen te spreken).
De oordelen over jezelf zijn heel hard, en heel zwart-wit.
Ze kunnen ook blij zijn dat ze weten waar ze aan toe zijn, en jouw uren kunnen voor hen een motiverende deadline zijn om iets in te dienen. Ze kunnen denken: wat goed dat Lucy ondanks dat ze ziek is nog met ons meedenkt.
Je hebt duidelijk wel empathie. En humor. Dus dat is alvast een leugen van vroeger.
De oordelen over jezelf zijn heel hard, en heel zwart-wit.
Ze kunnen ook blij zijn dat ze weten waar ze aan toe zijn, en jouw uren kunnen voor hen een motiverende deadline zijn om iets in te dienen. Ze kunnen denken: wat goed dat Lucy ondanks dat ze ziek is nog met ons meedenkt.
Je hebt duidelijk wel empathie. En humor. Dus dat is alvast een leugen van vroeger.
What a nuanced anxiety
zaterdag 30 november 2024 om 12:18
Ik zie juist wel winst Lucy.
De opdracht 'geef je grenzen aan' is voor jou heel moeilijk. Juist een van de redenen dat je nu moet reïntegreren.
En je hebt dus mooi wel
-overlegd wanneer het voor jou wel of echt niet uitkwam
-gereflecteerd dat dit werk niet goed in de uren van de bedrijfsarts paste, dat het je nog niet goed lukt om dat te begrenzen, en dat uitvoerend beter is omdat het dan makkelijker is voor je.
Je bent gevraagd om atoomfysica te gaan doen. Je hebt de stof serieus bekeken. Een poging gedaan die niet eens slecht is voor iemand zonder studie hiervoor.
Je hebt geconcludeerd dat dit misschien wat hoog gegrepen is voor jou, ondanks je inzet.
En hebt nu voorgesteld dat je een aroomfysicus gaat assisteren. Omdat het dan duidelijker en haalbaarder is.
En je beseft dat een cursus atoomfysica best handig is.
Wat verlang je nou nog meer van jezelf?
Dat je spontaan uit het niets aroomfysicus bent?
Je merkt al dat je het niet handig aanpakt.
Dat noem je misschien geen grenzen, maar je hield wel al rekening met jezelf. Je hield rekening met JOUW grenzen, niet met de grenzen van de bedrijfsarts.
Je hebt ervaren dat dat niet zo werkt. Dus gemerkt dat je je grenzen blijkbaar toch anders moest stellen.
Zo begint het.
Dit is exact wat ik al een tijdje doe met hapto.
We creëeren een situatie.
Proberen dingen daarbij uit.
En gaan kijken wat het doet in mijn lijf.
Vaak weet ik het niet goed.
En dan ineens is er een situatie die duidelijk beter of naarder is.
Ik kan ineens weer ademen, of wil juist ineens vluchten.
He. Verrek. Verandert dat met een stapje naar links? Twee stapjes? Verandert dat als hapto iets anders doet? Als ik iets anders doe?
En langzaam maar zeker kom ik er op die manier achter waar mijn grens in die oefening ligt. Weet ik wat ik kan voelen als de grens overschreden wordt.
Herken ik het daarna meteen? Nee. Lukt het dan meteen telkens? Nee. Maar er gebeurd wel iets...
De opdracht 'geef je grenzen aan' is voor jou heel moeilijk. Juist een van de redenen dat je nu moet reïntegreren.
En je hebt dus mooi wel
-overlegd wanneer het voor jou wel of echt niet uitkwam
-gereflecteerd dat dit werk niet goed in de uren van de bedrijfsarts paste, dat het je nog niet goed lukt om dat te begrenzen, en dat uitvoerend beter is omdat het dan makkelijker is voor je.
Je bent gevraagd om atoomfysica te gaan doen. Je hebt de stof serieus bekeken. Een poging gedaan die niet eens slecht is voor iemand zonder studie hiervoor.
Je hebt geconcludeerd dat dit misschien wat hoog gegrepen is voor jou, ondanks je inzet.
En hebt nu voorgesteld dat je een aroomfysicus gaat assisteren. Omdat het dan duidelijker en haalbaarder is.
En je beseft dat een cursus atoomfysica best handig is.
Wat verlang je nou nog meer van jezelf?
Dat je spontaan uit het niets aroomfysicus bent?
Je merkt al dat je het niet handig aanpakt.
Dat noem je misschien geen grenzen, maar je hield wel al rekening met jezelf. Je hield rekening met JOUW grenzen, niet met de grenzen van de bedrijfsarts.
Je hebt ervaren dat dat niet zo werkt. Dus gemerkt dat je je grenzen blijkbaar toch anders moest stellen.
Zo begint het.
Dit is exact wat ik al een tijdje doe met hapto.
We creëeren een situatie.
Proberen dingen daarbij uit.
En gaan kijken wat het doet in mijn lijf.
Vaak weet ik het niet goed.
En dan ineens is er een situatie die duidelijk beter of naarder is.
Ik kan ineens weer ademen, of wil juist ineens vluchten.
He. Verrek. Verandert dat met een stapje naar links? Twee stapjes? Verandert dat als hapto iets anders doet? Als ik iets anders doe?
En langzaam maar zeker kom ik er op die manier achter waar mijn grens in die oefening ligt. Weet ik wat ik kan voelen als de grens overschreden wordt.
Herken ik het daarna meteen? Nee. Lukt het dan meteen telkens? Nee. Maar er gebeurd wel iets...
zaterdag 30 november 2024 om 14:37
Niet betweterig .
Maar merk dat het jouw/jullie 9 tegen mijn 6 is.
Mijn grenzen (of gebrek eraan) is niet de reden dat ik moet reïntegreren: ik ben niet uitgevallen op psychische klachten. Maar met de klachten die ik heb is het wel mijn grootste uitdaging (met reïntegreren maar ook met de dag doorkomen). Want hoe meer ik over mijn grens ga, hoe groter de terugslag van mijn klachten. Dus tja: in die zin laat mijn lijf ondertussen met brandalarmen weten dat ik grenzen blijk te hebben.
En ik weet dat je verstandelijk gelijk hebt. Maar vandaag heb ik gewoon niet zo'n goede dag. Heb het gevoel dat ik in alles faal. In het zijn van een werknemer, een moeder, een echtgenoot, een vriendin. Ik probeer het echt, om dingen goed te doen. Maar op dit moment voelt het even alsof ik bij elke stap in het gezicht wordt geslagen.
En ja, ik ben flexibel en als plan A niet werkt ga ik naar plan B. Ik heb op ongeveer alle afdelingen gewerkt binnen mijn vakgebied dus ben ik op meerdere taakvelden inzetbaar. In de uitvoering staan nu 5 vacatures open, dus ook al is het op reintegratiebasis en om te beginnen maar een paar uur: ze kunnen mijn hulp goed gebruiken (en ik krijg een goede kijk in de keuken wat wel en niet werkt binnen deze organisatie, mocht ik weer terugkeren naar beleid).
Maar toch.
Niet goed genoeg.
(En nu ga ik mijzelf echt van de bank en mijn telefoon schoppen. Óf naar buiten, óf huishouden doen)
.Maar merk dat het jouw/jullie 9 tegen mijn 6 is.
Mijn grenzen (of gebrek eraan) is niet de reden dat ik moet reïntegreren: ik ben niet uitgevallen op psychische klachten. Maar met de klachten die ik heb is het wel mijn grootste uitdaging (met reïntegreren maar ook met de dag doorkomen). Want hoe meer ik over mijn grens ga, hoe groter de terugslag van mijn klachten. Dus tja: in die zin laat mijn lijf ondertussen met brandalarmen weten dat ik grenzen blijk te hebben.
En ik weet dat je verstandelijk gelijk hebt. Maar vandaag heb ik gewoon niet zo'n goede dag. Heb het gevoel dat ik in alles faal. In het zijn van een werknemer, een moeder, een echtgenoot, een vriendin. Ik probeer het echt, om dingen goed te doen. Maar op dit moment voelt het even alsof ik bij elke stap in het gezicht wordt geslagen.
En ja, ik ben flexibel en als plan A niet werkt ga ik naar plan B. Ik heb op ongeveer alle afdelingen gewerkt binnen mijn vakgebied dus ben ik op meerdere taakvelden inzetbaar. In de uitvoering staan nu 5 vacatures open, dus ook al is het op reintegratiebasis en om te beginnen maar een paar uur: ze kunnen mijn hulp goed gebruiken (en ik krijg een goede kijk in de keuken wat wel en niet werkt binnen deze organisatie, mocht ik weer terugkeren naar beleid).
Maar toch.
Niet goed genoeg.
(En nu ga ik mijzelf echt van de bank en mijn telefoon schoppen. Óf naar buiten, óf huishouden doen
)
zaterdag 30 november 2024 om 14:53
zaterdag 30 november 2024 om 15:09
Kut, zo'n dag.
Dan komt het inderdaad allemaal niet binnen. Goed dat je dat aangeeft.
Das ook een grens he.
Ik heb jullie 9ens gisteravond overgeslagen. Sorrie.
Maar ik begrijp je dus Luus.
Ik ben vandaag ook vreselijk lui (nog niets zinnigs gedaan), ongezellig, ontaard, niet goed...
Kom er nog niet uit. Dus ga de douche schrobben. En mezelf. Ben ik ook meteen schoner.
Dan komt het inderdaad allemaal niet binnen. Goed dat je dat aangeeft.
Das ook een grens he.
Ik heb jullie 9ens gisteravond overgeslagen. Sorrie.
Maar ik begrijp je dus Luus.
Ik ben vandaag ook vreselijk lui (nog niets zinnigs gedaan), ongezellig, ontaard, niet goed...
Kom er nog niet uit. Dus ga de douche schrobben. En mezelf. Ben ik ook meteen schoner.
zaterdag 30 november 2024 om 16:53
Om het uit te leggen in de termen van jou coach vandeweek Avo ik stuiter rond in fase 2 met de afgelopen nachten uitschieters in 1 en ik weet het amper nog vol te houden.
Aan collegavriendin wel vertelt dat het niet ok gaat. Ze is zo lief en dat maakt me tegelijk ook weer zo bang.
Aan collegavriendin wel vertelt dat het niet ok gaat. Ze is zo lief en dat maakt me tegelijk ook weer zo bang.
Forever is a hell of a long time
zaterdag 30 november 2024 om 18:10
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
