Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3

Je bent niet alleen lieve vrouw.
Ik ben hier.
Als je wilt.
Gooi het er maar uit.

.

Lieve Avo, fijn om te horen dat je aan de bel trekt.

En Selune, ik heb jou gemist. Gaat het okee? Kan ik luisteren?

Ach Selune, wat rot. Sterkte. Hoop dat je hulp kunt aanvaarden.

Hier toch weer te veel hooi op de vork, voor het eerst in godweetikhoelang een paniekaanval. Kind vraagt zo verschrikkelijk veel, over Sinterklaas en een speurtocht en de brugklas volgend jaar en mag ik nu mijn schoen zetten mama en je had het beloofd en waarom heb ik geen nieuwe keepershandschoenen en leg NU uit hoe de scholengids werkt want ik snap er niets van en nee ik wil geen tafel dekken doe het zelf maar en waarom eten we dit nou je weet dat ik dat niet lekker vind. Hij kan geen nee horen (begrijpelijk want 11 en alleen met zichzelf bezig) en ik word HE-LE-MAAL GEK.

Nou ja, allemaal klein bier natuurlijk. Maar ik voel me er zo beroerd onder, en zo'n verschrikkelijk slechte moeder.

En sorry, niet de avond om erover te beginnen met al die echte crisistoestanden, maar ik weet even niet waar ik het moet zoeken. Alleen opschrijven geeft al wat lucht.

O Griebus, er zijn dagen dat je je kind achter het behang wil plakken. Of op z'n minst een weekend ter logeren bij een vriendje wil brengen ofzo.

Bij zoon had ik er niet zo'n last van, maar dochter kan (of kon, het lijkt nu wel okee te zijn) zo enorm triggeren. Dus ik snap hoe het kan zijn met een puber. Je weet verstandelijk dat ze niets verkeerd doen, maar in je hoofd jan het zo verkeerde laatjes openen...

Is er een papa waar je naar door kunt sturen? Of sta je er alleen voor? Gaat pubert al bijna naar bed?

Selune, ik hoop dat je veilig bent en hulp krijgt.

Lief Avo, dat je een luisterend oor wilt bieden.

Griebus: geen ervaring met kinderen maar ik lees je en ik denk dat het heel normaal is dat het je soms even teveel wordt allemaal.

Grenzen: alles wat erover geschreven is, is helaas herkenbaar. Voor mij zijn grenzen pas zichtbaar als ik er eigenlijk al overheen ben gegaan. Het is nog een hele lange weg te gaan voor mij. Misschien is dit inderdaad goed om met hulp te gaan oefenen in het nieuwe jaar.

Veilig en Avo is lief.

Protest.

Griebus: herkenbaar.
Ik houd zielsveel van ze. Mijn cadeaus, mijn reden tot leven, mijn trots en vreugde.

Maar ik roep nog wel eens gefrustreerd dat ik ze op Marktplaats zet als ze nou niet luisteren/me drie minuten met rust laten/niet stoppen met elkaar uit te dagen/hun zooi niet als de sodemieter opruimen/ik nog een grote mond krijg/die telefoons nog een keer in mijn ogen komen.

Ze zijn lief, hebben humor, zijn best slim, doen hun best, zijn ontzettend loyaal naar hun vrienden, zijn sportief, kunnen heerlijk lachen, kunnen gelukkig zijn met kleine dingen, zijn over het algemeen redelijk en tevreden.

Maar soms zijn het mini heksen die een spoor van rotzooi verspreiden, alles wat er in huis is aanvreten en open laten liggen, stinkende smerige luie monstertjes, brutale apen, ransbakken, een spoor van vernieling en kwijt achterlatende bulldozers die over alle grenzen gaan, uitgekookte zakjapannertjes die man en mij tegen elkaar uitspelen voor een extra koek en zeer onredelijk en ondankbare vlegeltjes.


Het mooie is: ze vinden exact hetzelfde van mij.

Zolang je van elkaar weet dat het normaal en gezond gedrag is en je van elkaar houdt, zit je goed.
Betekent niet dat je geen moeite mag hebben met dat o zo normale maar strontirritante gedrag. En dat mag begrenzen.
En zelfs af en toe lekker onredelijk en geïrriteerd mag zijn.
Moeders, t zijn net mensen.

Je voelt je nu overvraagd dusse:
-stuur m naar zijn kamer/naar buiten/de suiker tante,
-geef m een kutklus/extra digitale tijd/onverdiend een dure legoset/stapel Donald Ducks,
-koop m om met een cadeau/digitaal/MacDonald/opblijven als hij gewoon even een half uur zijn snater houdt/doet wat je vraagt/deo gebruikt/whatever.
-leg uit dat je hoofd even omloopt, dat dat niet hem ligt, maar dat hij je wel even heel erg kan helpen door... En dat je dan daarna/morgen meer tijd/ruimte hebt voor...

Of wissel bovenstaande af.
En als je weer wat ruimte hebt dan Investeer je in een activiteit die jullie allebei leuk vinden (samen 'spelen' zorgt voor verdieping en verbinding, vooral als het vrije kind aangesproken wordt) potje gamen, escaperoom, karten, bowlen, avondje film met popcorn, doe samen een legochallenge, maak pizzas van scratch, stook fikkie en rooster marshmallows, doe een museum, ga zwemmen...

Die 1 op 1 aandacht icm samen spelen maakt dat het weer meer dan goed zit, jullie in verbinding blijven en hij zich gezien en gehoord voelt. Belangrijk.



Hou vol.
Pre pubers zijn soms twee handen vol.

Mijn beste vriendin en ik appen altijd alleen maar: vannacht, 12 uur, breng jij scheppen mee, ik regel zeil.
Gaat nergens over, maar lucht heerlijk op.

En in aanvulling op Avo. Bij pubers kom je soms echt handen tekort, maar de puberteit is eindig en dan blijken het best leuke mensen geworden te zijn.

En ook die zijn weleens minder leuk uiteraard, maar de tijd van behang of scheppen en zeil is dan voorbij.

Het is een heel leuk, lief, grappig, knuffelig kind met een heel labiele moeder. Zijn aanhoudende vragen zijn een test. Is mama weer de rots die ze moet zijn, nadat ze een jaar lang onberekenbaar en bijna onbenaderbaar was?

Het ging een tijdje beter, maar gisteren ben ik gezakt voor die test.

Het is een combinatie van werkuren ophogen en horen dat man over een paar maanden zijn werk kwijtraakt, denk ik. Het gevoel dat ik in mijn eentje dit gezin draaiend moet houden.

Dat gevoel is niet nieuw. Man is heel lief en slim maar wel een ontzettende dromer, en daarmee een beetje type 12 ambachten, 13 ongelukken. Dus komt de financiële stabiliteit op mij neer. Dat botst enorm op mijn innerlijke overtuiging dat ik niks kan , nergens goed voor ben en geen verantwoordelijkheid kan dragen.

En nu ben ik dus in een paar dagen weer hartstikke overspannen. Ook weer veel te kort geslapen. Ik kan dit helemaal niet.

En dank, jullie zijn heel lief.

Financiële stress is ook heftig en het gevoel hebben dat alles op jouw schouders rust helemaal.
Er alleen voor staan of dat gevoel hebben is gewoon heel zwaar en helemaal als je al zo met jezelf en je eigen overtuigingen in de knoop zit. Snapt je man jouw stress wel?

Weet je man waar het aan ligt; dat 12 ambachten 13 ongelukken? En kan hij iets doen aan de achterliggende patronen, zodat de stress voor jou ook minder wordt?

Griebus, als man een dromer is, kan hij dan wel kind opvangen? Vaak zijn dat lieve, zachtaardige types. Dus kan hij dan even rots in de branding zijn voor kind?

Ik ken het gevoel van falen, zeker als het op ouderschap aankomt. En ook het verdriet om te weten dat mijn kind ook kopp-kind is geworden (dat hoor ik er bij jou ook een beetje doorheen). Maar het is wat het is. Zolang jij je er bewust van bent, je verantwoordelijkheid pakt voor jouw problemen en kind ziet, kun je niet meer doen.

Ooit heeft een goede vriendin mij gezegd: elk kind heeft recht op zijn eigen trauma. Die houd ik maar in mijn hoofd. Geen enkel kind, hoe fijn het huishouden waar het opgroeit en hoe liefdevol de ouders, komt ongeschonden uit de strijd. Maar bij liefdevol en gezien krijgen de kinderen wel handvaten dat ze goed genoeg zijn en het vertrouwen dat ze hun eigen problemen kunnen oplossen. Helaas kunnen we niet alles bij ze weghouden, en tegelijkertijd: het geeft ze ook handvaten om ermee om te gaan.

Dus gisteren gezakt. Kut.

Vandaag sorry zeggen en weer een nieuwe dag. Misschien wel een waarbij papa even lekker met hem naar buiten gaat.

En nog iets heel persoonlijks, maar misschien haal je er troost uit.

Ik heb 2 ouders die mij nooit hebben gezien. Een moeder met narcistische trekken, een vader die mij letterlijk niet wilde hebben (mijn moeder is achter zijn rug om met de pil gestopt). Het had dusdanige proporties dat hij wel met mijn broers op vakantie ging, en niet met mij. Dat toen mijn ouders waren gescheiden, mijn broers een kamer kregen in zijn huis en ik niet. Ik kan me niet herinneren daar ooit geslapen te hebben.

Toen ik een haar of 19 was ben ik voor het eerst in therapie gegaan. Vanuit daar ben ik met hen uit eten geweest en heb ik een gesprek gehad. Dat was een geel fijn gesprek, waarin hij toegaf wat er gebeurd was. Zijn aandeel erkende. Vanaf dat moment hebben we een fijne relatie opgebouwd, het was voor mij al heel snel okee.

Wat ik hiermee wil zeggen: het belangrijkste is dat je je kind ziet en hoort. En volgens mij doe je dat. En natuurlijk willen we altijd de volwassen ouder zijn, kalm, aansluiten bij het kind, kind zien, onze eigen gevoelens en emoties o der controle hebben. Maar soms zijn we dst niet. En dat is dan wat het is. We doen ons best. We zien onze patronen. En hopelijk doen we het daarmee alweer iets beter dan onze ouders.

Ik hoop dat je een beetje mild durft te zijn naar jezelf. En je hoeft het niet alleen te doen.

En verder een dikke knuffel. Niet alleen om moedersterfte, maar minstens ook om financiële stress. Want dat is zo alles overheersend.