Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
vrijdag 22 november 2024 om 15:30
Ik ben zo bang dat dit niet snel overgaat. Dat ik weer weken pijn heb en niks kan en dat alles met kerst aan mij voorbij gaat. 
Op zich wel goed geslapen vannacht, zonder pijn, in één houding gelegen. Opstaan lang uitgesteld maar toen moest het echt en dat ging wel. Even alles loslopen en me ziek melden. Maar, ik kan geen uren achter elkaar rondlopen, ik moét gewoon ook even zitten af en toe. Uiteindelijk lang gezeten, zonder al te veel pijn, maar vervolgens durfde ik niet meer op te staan. Angst voor de pijn. Uiteindelijk heeft man me geholpen en heb ik weer een uur rondgelopen, maar ik ben gewoon zo moe nu. En ik heb wel pijn en moet heel voorzichtig zijn. Ik zou het liefst in bed gaan liggen, ben gewoon kapot. Ontspannen zitten lukt ook niet, ontspannen lopen al helemaal niet. Straks heb ik overal pijn vanwege de rare (loop)houding.
En duizend 'had ik maar (niet)'-s helpt ook niet. Niet in de tuin gewerkt, elke avond gewandeld ook als ik doodop op de bank lag, gisteren met de trein gegaan ipv auto. Wat koop je ervoor?
Op zich wel goed geslapen vannacht, zonder pijn, in één houding gelegen. Opstaan lang uitgesteld maar toen moest het echt en dat ging wel. Even alles loslopen en me ziek melden. Maar, ik kan geen uren achter elkaar rondlopen, ik moét gewoon ook even zitten af en toe. Uiteindelijk lang gezeten, zonder al te veel pijn, maar vervolgens durfde ik niet meer op te staan. Angst voor de pijn. Uiteindelijk heeft man me geholpen en heb ik weer een uur rondgelopen, maar ik ben gewoon zo moe nu. En ik heb wel pijn en moet heel voorzichtig zijn. Ik zou het liefst in bed gaan liggen, ben gewoon kapot. Ontspannen zitten lukt ook niet, ontspannen lopen al helemaal niet. Straks heb ik overal pijn vanwege de rare (loop)houding.
En duizend 'had ik maar (niet)'-s helpt ook niet. Niet in de tuin gewerkt, elke avond gewandeld ook als ik doodop op de bank lag, gisteren met de trein gegaan ipv auto. Wat koop je ervoor?
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 22 november 2024 om 15:47
Mijn kind is nu wat ouder, maar vroeger had hij dagen waarop hij overspoeld werd door emoties. Emoties die wij niet mochten zien, maar waar hij ook niet alleen mee gelaten kon worden.
Ik bouwde dan soms een tentje voor hem, in zijn kamer. Later kreeg hij een stapelbed met gordijntjes voor het onderste matras. Dan liet ik hem daar zitten met een schaaltje koekjes en iets te drinken.
Zelf kwam ik niet binnen (tenzij op verzoek), maar ik ging dan wel op de slaapverdieping de was opvouwen of de badkamer opruimen. Gewone, geruststellende geluiden, zodat hij wist dat hij niet alleen was maar zich niet voor mij hoefde aan te passen. Misschien helpt dat (een beetje)?
We kunnen hier blijven schrijven zonder jullie te vragen hoe het is, als dat te moeilijk is. Dan zijn we hier gewoon en kun je je melden als daar bij jezelf ruimte voor is, zonder dat je je beter voor hoeft te doen dan je je voelt.
Nogmaals, alles is goed. Ook als het helemaal niet goed is.
Ik bouwde dan soms een tentje voor hem, in zijn kamer. Later kreeg hij een stapelbed met gordijntjes voor het onderste matras. Dan liet ik hem daar zitten met een schaaltje koekjes en iets te drinken.
Zelf kwam ik niet binnen (tenzij op verzoek), maar ik ging dan wel op de slaapverdieping de was opvouwen of de badkamer opruimen. Gewone, geruststellende geluiden, zodat hij wist dat hij niet alleen was maar zich niet voor mij hoefde aan te passen. Misschien helpt dat (een beetje)?
We kunnen hier blijven schrijven zonder jullie te vragen hoe het is, als dat te moeilijk is. Dan zijn we hier gewoon en kun je je melden als daar bij jezelf ruimte voor is, zonder dat je je beter voor hoeft te doen dan je je voelt.
Nogmaals, alles is goed. Ook als het helemaal niet goed is.
vrijdag 22 november 2024 om 15:47
Diva: kun je de huisarts bellen voor wat spierverslappers? Mogelijk dat dat al verlichting brengt? Of denk je dat echt de hernia erin geschoten is?
Selune, helpt het je om heel bewust naar het nu te gaan? In je hoofd te beschrijven wat je ziet (de lamp die aan staat, de kleur van de gordijnen, de vloer, het vloerkleed). Heel bewust tegen jezelf te zeggen dat je veilig bent, in het hier en nu, in 2024, en dat je nu volwassen bent en niet meer dat kleine meisje?
Of is het gevoel van onveiligheid te groot, de herbeleving te intens, de dussociatie met nu te groot?
Mij wil dat nog wel eens weer in veiligheid brengen.
Zelf heb ik net een film gekeken van Gabor Mate en zijn zoon, waarbij ze verschillende ouder/(vowassen) kind stellen hielpen bij het (starten te) herstellen van hun relatie. Ben er een beetje van door de leg. Ik vermijd mijn moeder. Ik ben bang voor haar, ook al weet ik bewust dat ze me niets meer aan kan doen als ik dat niet toesta. En ik ben bang voor elk idee van het werk opbouwen van een relatie,ga het uit de weg uit angst voor wat ik weer tegen ga komen. En dat voelt kinderlijk. De makkelijke weg. Niet erg volwassen. En ik zou toch moeten willen vechten voor een betere relatie, in plaats van te vermijden?
Nouja... het stormt even van binnen.
Selune, helpt het je om heel bewust naar het nu te gaan? In je hoofd te beschrijven wat je ziet (de lamp die aan staat, de kleur van de gordijnen, de vloer, het vloerkleed). Heel bewust tegen jezelf te zeggen dat je veilig bent, in het hier en nu, in 2024, en dat je nu volwassen bent en niet meer dat kleine meisje?
Of is het gevoel van onveiligheid te groot, de herbeleving te intens, de dussociatie met nu te groot?
Mij wil dat nog wel eens weer in veiligheid brengen.
Zelf heb ik net een film gekeken van Gabor Mate en zijn zoon, waarbij ze verschillende ouder/(vowassen) kind stellen hielpen bij het (starten te) herstellen van hun relatie. Ben er een beetje van door de leg. Ik vermijd mijn moeder. Ik ben bang voor haar, ook al weet ik bewust dat ze me niets meer aan kan doen als ik dat niet toesta. En ik ben bang voor elk idee van het werk opbouwen van een relatie,ga het uit de weg uit angst voor wat ik weer tegen ga komen. En dat voelt kinderlijk. De makkelijke weg. Niet erg volwassen. En ik zou toch moeten willen vechten voor een betere relatie, in plaats van te vermijden?
Nouja... het stormt even van binnen.
vrijdag 22 november 2024 om 16:15
Griebus, wat onwijs lief, dat tentje bouwen voor je zoon en er zijn. Kan me voorstellen dat dat heel fijn voor hem was. Ik deed dat zelf, hoekjes maken of zoeken. Heb heel wat tijd doorgebracht in dekenforten, onder tafels, in de kast onder de dakrand. Bedenk me nu dat dit ook is wat ik doe in huis: knusse veilige plekken creëren.
Kom misschien later nog terug op je vraag, maar voor nu even leeg en liever zonder woorden aanwezig.
Kom misschien later nog terug op je vraag, maar voor nu even leeg en liever zonder woorden aanwezig.
What a nuanced anxiety
vrijdag 22 november 2024 om 16:25
Wat lief en veilig Griebus! Heeft kind het ook zo ervaren? Veiligheid op afstand, ruimte om je eigen emoties toe te laten?
Ik realiseer me dat ik vandaag mijn eigen tentje heb gecreëerd. In plaats van de woonkamer, heb ik me verschanst op mijn studeerkamer. Er staat een bedbank, waar ik onder een dekentje op zit. Deze kamer voelt vandaag veiliger dan de grote woonkamer...... stom eigenlijk.
Wat is (bijna) december voor veel mensen hier toch een tricky maand.
Ik realiseer me dat ik vandaag mijn eigen tentje heb gecreëerd. In plaats van de woonkamer, heb ik me verschanst op mijn studeerkamer. Er staat een bedbank, waar ik onder een dekentje op zit. Deze kamer voelt vandaag veiliger dan de grote woonkamer...... stom eigenlijk.
Wat is (bijna) december voor veel mensen hier toch een tricky maand.
vrijdag 22 november 2024 om 16:47
Griebus wat ontzettend lief en fijn dat je je zoon zoveel veiligheid kon bieden. Wat moet het fijn zijn als je moeder/ouder(s) zo voor je zorgen.
Wat naar Diva. Iets wat verlichting kan geven? Warmte misschien ook?
Wat naar Diva. Iets wat verlichting kan geven? Warmte misschien ook?
selune wijzigde dit bericht op 23-11-2024 15:46
58.54% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
vrijdag 22 november 2024 om 17:27
Lucy: ik denk dat het geen hernia is nu. Maar wie ben ik? Ik dacht de vorige keer ook eerst aan spieren. Het is nu niet hetzelfde als een jaar geleden. Na paracetamol gaat het wel iets beter. Wel last van m'n bovenrug nu door het rare, voorzichtige lopen. Ik kijk het weekend even aan. Anders maandag huisarts en fysio bellen.
Selune, was je vrij vandaag? Lijkt me zo verwarrend dat vroeger en nu door elkaar lopen.
Fijn die hoekjes in huis. Ik heb een eigen kamer, maar ik wil die eigenlijk anders gaan inrichten. Lees: heel veel boeken eruit en als het kan ook de grote boekenkast vervangen door een kleinere. Misschien een fijne stoel erin en m'n zoutlamp. Er staat al een bureau met stoel. Ik wil er eigenlijk m'n knutselkamer van maken, maar het lukt niet om eraan te beginnen omdat het echt veel werk is. Het is nu best een bende eigenlijk.
Selune, was je vrij vandaag? Lijkt me zo verwarrend dat vroeger en nu door elkaar lopen.
Fijn die hoekjes in huis. Ik heb een eigen kamer, maar ik wil die eigenlijk anders gaan inrichten. Lees: heel veel boeken eruit en als het kan ook de grote boekenkast vervangen door een kleinere. Misschien een fijne stoel erin en m'n zoutlamp. Er staat al een bureau met stoel. Ik wil er eigenlijk m'n knutselkamer van maken, maar het lukt niet om eraan te beginnen omdat het echt veel werk is. Het is nu best een bende eigenlijk.
imaginary_diva wijzigde dit bericht op 22-11-2024 17:59
40.63% gewijzigd
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 22 november 2024 om 17:58
Denk dat we daar ook een overeenkomst hebben met elkaar: de moeder proberen te zijn die we zelf gemist hebben.
Volgens mij doe je het heel aardig
En gezien alle dekentjeszoekers en bankkruipers: zullen we dan maar gewoon een serie opzetten? In het kader van het vermijden van alles waar december voor staat zet ik een scifi serie op: fall/out. Hoeven we tenminste nergens aan te denken.
(Want in mijn eentje kletsen kan ik heel goed, maar komt ook zo selfcentered over
)
Volgens mij doe je het heel aardig
En gezien alle dekentjeszoekers en bankkruipers: zullen we dan maar gewoon een serie opzetten? In het kader van het vermijden van alles waar december voor staat zet ik een scifi serie op: fall/out. Hoeven we tenminste nergens aan te denken.
(Want in mijn eentje kletsen kan ik heel goed, maar komt ook zo selfcentered over
)
vrijdag 22 november 2024 om 18:15
Ik probeer ook de moeder te zijn die ik graag had willen hebben. Ik hoop dat de kinderen zich nooit zo zullen voelen. Ik denk wel dat ieder moment dat het lukt ongelooflijk veel waard is voor je kinderen Griebus. Superfijn zo'n moeder te hebben denk ik 
Ik was niet vrij vandaag, maar heb wel thuisgewerkt. Naar buiten lukte niet. Ik werk zoveel mogelijk thuis deze weken. Ik wil niet dat mensen zien hoe moeilijk het is.
Ik was niet vrij vandaag, maar heb wel thuisgewerkt. Naar buiten lukte niet. Ik werk zoveel mogelijk thuis deze weken. Ik wil niet dat mensen zien hoe moeilijk het is.
selune wijzigde dit bericht op 23-11-2024 15:47
31.35% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
vrijdag 22 november 2024 om 19:46
vrijdag 22 november 2024 om 20:01
Je bent niet mislukt Selune. Echt niet.
Ik heb 3 jaar therapie gehad en ben nog steeds een basketcase. Heb zo vaak het idee dat ik het leven helemaal niet (alleen) aan kan. En tegelijkertijd heb ik strategieën geleerd om ermee om te gaan. Maar het voelt als niet meer dan dat: ermee om kunnen gaan. Zo vaak voel ik me nauwelijks in staat om op een volwassen manier op dingen te reageren.
Maar dat is wat trauma met je doet. Het zegt niets over jou: je systeem is overbelast. En je hrein op sommige punten verkeerd geprogrammeerd. Datmaakt je niet mislukt. Het maakt je niet eens jou. Je kunt er namelijk niet zoveel aan doen, behalve leren hoe je er op een gezonde manier mee om kunt gaan en eruit kunt komen.
Ik heb 3 jaar therapie gehad en ben nog steeds een basketcase. Heb zo vaak het idee dat ik het leven helemaal niet (alleen) aan kan. En tegelijkertijd heb ik strategieën geleerd om ermee om te gaan. Maar het voelt als niet meer dan dat: ermee om kunnen gaan. Zo vaak voel ik me nauwelijks in staat om op een volwassen manier op dingen te reageren.
Maar dat is wat trauma met je doet. Het zegt niets over jou: je systeem is overbelast. En je hrein op sommige punten verkeerd geprogrammeerd. Datmaakt je niet mislukt. Het maakt je niet eens jou. Je kunt er namelijk niet zoveel aan doen, behalve leren hoe je er op een gezonde manier mee om kunt gaan en eruit kunt komen.
vrijdag 22 november 2024 om 20:19
Selune het maakt niet uit hoe lang geleden het blijft gewoon heftig.
Bij mij is het ook lang geleden maar een brief liet mij een paar weken geleden gewoon helemaal instorten. De brief zelf niet die verwijten van haar ken ik al 20 + jaar. Maar dat ze mijn adres weet dat ze na mijn kinderen heeft gekeken pff. Dat ze mijn man in de gaten hield wist wanneer hij op zakenreis ging.
Ik heb gelukkig wel hele lieve ouders die echt voor mijn meisjes afgelopen weken gezorgd hebben dat ze een veilig plekje hadden als mijn dagen heftig waren en ik zelfs bang was voor hun eten.
Ik heb in huis ook een veilige kamer ( klinkt heel heftig) maar deze kamer is geluid dicht gemaakt en kan ik ook afsluiten van licht. En heel erg vrouwlijk ingericht ik kan daar dan slapen met muziek aan en mijn kinderen horen mij niet gillen in mijn slaap. Maar er zit ook een alarm systeem op de deur die mijn man wekt als ik snachts ga slaap wandelen want ik ga dan mijn eigen pijn doen.
Bij mij is het ook lang geleden maar een brief liet mij een paar weken geleden gewoon helemaal instorten. De brief zelf niet die verwijten van haar ken ik al 20 + jaar. Maar dat ze mijn adres weet dat ze na mijn kinderen heeft gekeken pff. Dat ze mijn man in de gaten hield wist wanneer hij op zakenreis ging.
Ik heb gelukkig wel hele lieve ouders die echt voor mijn meisjes afgelopen weken gezorgd hebben dat ze een veilig plekje hadden als mijn dagen heftig waren en ik zelfs bang was voor hun eten.
Ik heb in huis ook een veilige kamer ( klinkt heel heftig) maar deze kamer is geluid dicht gemaakt en kan ik ook afsluiten van licht. En heel erg vrouwlijk ingericht ik kan daar dan slapen met muziek aan en mijn kinderen horen mij niet gillen in mijn slaap. Maar er zit ook een alarm systeem op de deur die mijn man wekt als ik snachts ga slaap wandelen want ik ga dan mijn eigen pijn doen.
vrijdag 22 november 2024 om 20:40
Licht, wat leuk je te zien! Hoe is het?
Selune, je bent niet mislukt. Je hebt pijn. Dat is iets heel anders. En niet iets waar jij schuld aan hebt. Wat naar dat het zo echt voelt nu. Is er muziek waar je graag naar luistert?
Frietje, wat goed geregeld die kamer, mooie zelfzorg.
Selune, je bent niet mislukt. Je hebt pijn. Dat is iets heel anders. En niet iets waar jij schuld aan hebt. Wat naar dat het zo echt voelt nu. Is er muziek waar je graag naar luistert?
Frietje, wat goed geregeld die kamer, mooie zelfzorg.
What a nuanced anxiety
vrijdag 22 november 2024 om 21:05
vrijdag 22 november 2024 om 22:23
Ahwww jaaaaaa. 
Het niet goed snappen. En daardoor nog smeriger, nog banger.
En bang dat hij dood ging. Want het klonk niet goed.
Ik eet me ook klem. Even troost. Ofzo.
Ik schaam me voor mijn smerige lijf. Nu is het zelfs daar te walgelijk voor. Wat ook stiekem wel heel veilig is.
Vroeger at ik niet meer op gegeven moment.
Soms probeer ik dat weer. Het voelt sterk en veilig. En mijn lijf word minder walgelijk, maar ook gevaarlijker.
Zie dat eens paraderen.
Eten is nu veilig. Troost. En weer een bewijs van falen.
Geur vangen: analyseren welke luchtje voor jou fijne herinneringen heeft.
De oppasmoeder van mijn gezin rook altijd wat poeder-acbtig.
Aller luchtjes waar ik daar een spoortje van ruik zijn van mij.
K kan het niet omschrijven, maar ik weet het zodra ik het ruik.
Zwitsal daarentegen is verpest.
Was ik gek op in mijn tienertijd. Zij ook.
Bij de kinderen heb ik het als baby wel gebruikt. Maar al vrij snel mee gestopt toen ik besefte waarom ik me zo rot voelde als ze zo lekker roken.
Rituals was er ook nog niet toen.
Misschien zit daar iets voor je bij?
Ik smeer savonds standaard mijn handen/polsen.in, en een veegje op mijn kussen.
Heb ook vaak wat in mijn tas, op mijn shawl.
White musk word ik misselijk van.
Iets met een bodyolie. Ik gruw nog steeds van insmeren. Bodylotion nooit. Zonnebrand als het echt echt niet anders kan.
Zonnebrand ruikt trouwens wel veilig. Dat hadden we vroeger bijna niet, en anders een stinkversie.
Het is zo bizar wat jij schrijft Selune...
Alsof je in mijn hoofd zit...
Het niet goed snappen. En daardoor nog smeriger, nog banger.
En bang dat hij dood ging. Want het klonk niet goed.
Ik eet me ook klem. Even troost. Ofzo.
Ik schaam me voor mijn smerige lijf. Nu is het zelfs daar te walgelijk voor. Wat ook stiekem wel heel veilig is.
Vroeger at ik niet meer op gegeven moment.
Soms probeer ik dat weer. Het voelt sterk en veilig. En mijn lijf word minder walgelijk, maar ook gevaarlijker.
Zie dat eens paraderen.
Eten is nu veilig. Troost. En weer een bewijs van falen.
Geur vangen: analyseren welke luchtje voor jou fijne herinneringen heeft.
De oppasmoeder van mijn gezin rook altijd wat poeder-acbtig.
Aller luchtjes waar ik daar een spoortje van ruik zijn van mij.
K kan het niet omschrijven, maar ik weet het zodra ik het ruik.
Zwitsal daarentegen is verpest.
Was ik gek op in mijn tienertijd. Zij ook.
Bij de kinderen heb ik het als baby wel gebruikt. Maar al vrij snel mee gestopt toen ik besefte waarom ik me zo rot voelde als ze zo lekker roken.
Rituals was er ook nog niet toen.
Misschien zit daar iets voor je bij?
Ik smeer savonds standaard mijn handen/polsen.in, en een veegje op mijn kussen.
Heb ook vaak wat in mijn tas, op mijn shawl.
White musk word ik misselijk van.
Iets met een bodyolie. Ik gruw nog steeds van insmeren. Bodylotion nooit. Zonnebrand als het echt echt niet anders kan.
Zonnebrand ruikt trouwens wel veilig. Dat hadden we vroeger bijna niet, en anders een stinkversie.
Het is zo bizar wat jij schrijft Selune...
Alsof je in mijn hoofd zit...
zaterdag 23 november 2024 om 11:03
zaterdag 23 november 2024 om 11:38
Ik heb te doen met iedereen die zulke verwarrende en pijnlijke beelden, gedachten, gevoelens beleeft elke keer weer opnieuw. Ik kan me niet eens goed voorstellen hoe dat moet zijn.
Ik heb dat zelf niet op die manier. Misschien omdat ik ouder was? Tenminste, ttv het misbruik. Ik kan het heden scheiden van het verleden. Word niet zo overweldigd door verwarring.
De shit vroeger thuis is veel meer een brei en er zit vooral veel spanning die me soms overweldigd. Zonder reden lijkt het. In m'n lichaam. De laatste emdr sessie was weer heftig, maar er waren geen gedachten, geen beelden er waren alleen lichamelijke sensaties. Ik kon ook echt niet stil op de stoel zitten, heb de hele sessie lopend, wiebelend, springend, schuddend, rekkend gedaan? Voel me dan een idioot en een aansteller maar die stem moet ik negeren van therapeute. Ik moest weg, weg, weg, dus bewegen. In ieder geval de illusie van weg kunnen (ook al moet ik naar een lamp kijken en heb een koptelefoon met snoertje op
). Het is een terugkerend thema tijdens emdr (en overigens ook in m'n leven, ik durf me nergens aan te binden, relaties maar ook huizen, werk etc), ik moet wég (kunnen).
Met het misbruik zijn we eigenlijk helemaal nog niet bezig, alleen met vroeger thuis, en daardoor is het ook wat meer naar de achtergrond dan een paar maanden terug. Maar ik weet natuurlijk dat dat stuk ook nog komt.
Soms kan me een verdriet overvallen, soms weet ik niet waarom, soms wel. Gister omdat ik las over trauma-gerelateerde relatiepatronen. En het is alsof dat stuk over mij gaat, ik herken alles woord voor woord. Dat voel ik me zo 'stuk'. En wanhoop over hoe dit ooit dan nog goed moet komen, en ik ooit weer een relatie kan krijgen waar ik niet aan onderdoor ga. Natuurlijk is alleen blijven ook een optie, ik kan dat heus, en ga dat voorlopig ook zeker doen, maar op de lange termijn... Vind ik met z'n tweeën toch leuker. Maar ik voel me totaal niet opgewassen tegen de gevoelens die daar bij komen kijken.
Ik ben ontzettend moe. Ik ben nog steeds thuis van werk dus zit heel regelmatig onder een dekentje in een hoekje van de bank. Met kaarsjes. En een hittepit. Iedereen die er bij wil is van harte welkom.
Ik heb dat zelf niet op die manier. Misschien omdat ik ouder was? Tenminste, ttv het misbruik. Ik kan het heden scheiden van het verleden. Word niet zo overweldigd door verwarring.
De shit vroeger thuis is veel meer een brei en er zit vooral veel spanning die me soms overweldigd. Zonder reden lijkt het. In m'n lichaam. De laatste emdr sessie was weer heftig, maar er waren geen gedachten, geen beelden er waren alleen lichamelijke sensaties. Ik kon ook echt niet stil op de stoel zitten, heb de hele sessie lopend, wiebelend, springend, schuddend, rekkend gedaan? Voel me dan een idioot en een aansteller maar die stem moet ik negeren van therapeute. Ik moest weg, weg, weg, dus bewegen. In ieder geval de illusie van weg kunnen (ook al moet ik naar een lamp kijken en heb een koptelefoon met snoertje op
). Het is een terugkerend thema tijdens emdr (en overigens ook in m'n leven, ik durf me nergens aan te binden, relaties maar ook huizen, werk etc), ik moet wég (kunnen). Met het misbruik zijn we eigenlijk helemaal nog niet bezig, alleen met vroeger thuis, en daardoor is het ook wat meer naar de achtergrond dan een paar maanden terug. Maar ik weet natuurlijk dat dat stuk ook nog komt.
Soms kan me een verdriet overvallen, soms weet ik niet waarom, soms wel. Gister omdat ik las over trauma-gerelateerde relatiepatronen. En het is alsof dat stuk over mij gaat, ik herken alles woord voor woord. Dat voel ik me zo 'stuk'. En wanhoop over hoe dit ooit dan nog goed moet komen, en ik ooit weer een relatie kan krijgen waar ik niet aan onderdoor ga. Natuurlijk is alleen blijven ook een optie, ik kan dat heus, en ga dat voorlopig ook zeker doen, maar op de lange termijn... Vind ik met z'n tweeën toch leuker. Maar ik voel me totaal niet opgewassen tegen de gevoelens die daar bij komen kijken.
Ik ben ontzettend moe. Ik ben nog steeds thuis van werk dus zit heel regelmatig onder een dekentje in een hoekje van de bank. Met kaarsjes. En een hittepit. Iedereen die er bij wil is van harte welkom.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
