Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
zaterdag 23 november 2024 om 11:56
Ik herken me in je Libelle.
Altijd angst. Overheersende angst. En niet als in dissociatie of herbelevingen, niet in heden/verleden met elkaar verwisselen (hoewel mijn lichaam ook wel in verleden schiet, maar niet tov seksueel misbruik. Dat stuk heb ik ondertussen verwerkt, maar was zeker ook niet zo heftig als bij sommigen hier).
Ik wissel max elke 2 jaar van baan. Dat ik nu niet weg kan want ziek, maakt dat ik extra de vacatures in de gaten houdt. Terwijl ik een fijne baan heb, een enorm fijne leidinggevende, en ik toch al een heel stuk geheeld zou moeten zijn. Verstandelijk weet ik dat ik kan blijven, veilig ben.
Gek genoeg wel al langdurig in een relatie. Maar wel een waar we allebei vrijheid genieten, man veel in het buitenland is voor werk, we allebei onze eigen vriendenkring hebben. Alles samen doen zou ik niet trekken.
Maar die eeuwige, allesoverheersende angst... het heeft (nog steeds) zijn invloed op alles.
Gisteren meningsverschil met man. Ben meteen in mijn hoofd de echtscheiding aan het plannen. Maar hoe moet dat dan met een huis vinden? Terwijl ik een hele fijne relatie heb en ook daar is wel eens een meningsverschil.
Maar ook zijn invloed op mijn relatie met kind. Want uberpuber zet zich af. En verstandelijk weet ik alles, kan ik alles beredeneren. Maar de angst zwerft door mijn lijf.
Heb jij nog contact met je vader?
Altijd angst. Overheersende angst. En niet als in dissociatie of herbelevingen, niet in heden/verleden met elkaar verwisselen (hoewel mijn lichaam ook wel in verleden schiet, maar niet tov seksueel misbruik. Dat stuk heb ik ondertussen verwerkt, maar was zeker ook niet zo heftig als bij sommigen hier).
Ik wissel max elke 2 jaar van baan. Dat ik nu niet weg kan want ziek, maakt dat ik extra de vacatures in de gaten houdt. Terwijl ik een fijne baan heb, een enorm fijne leidinggevende, en ik toch al een heel stuk geheeld zou moeten zijn. Verstandelijk weet ik dat ik kan blijven, veilig ben.
Gek genoeg wel al langdurig in een relatie. Maar wel een waar we allebei vrijheid genieten, man veel in het buitenland is voor werk, we allebei onze eigen vriendenkring hebben. Alles samen doen zou ik niet trekken.
Maar die eeuwige, allesoverheersende angst... het heeft (nog steeds) zijn invloed op alles.
Gisteren meningsverschil met man. Ben meteen in mijn hoofd de echtscheiding aan het plannen. Maar hoe moet dat dan met een huis vinden? Terwijl ik een hele fijne relatie heb en ook daar is wel eens een meningsverschil.
Maar ook zijn invloed op mijn relatie met kind. Want uberpuber zet zich af. En verstandelijk weet ik alles, kan ik alles beredeneren. Maar de angst zwerft door mijn lijf.
Heb jij nog contact met je vader?
zaterdag 23 november 2024 om 12:39
De angst is hier ook groot en altijd aanwezig. Deze herbelevingen zijn er vooral nog in deze tijd van het jaar. Van oktober t/m januari overvalt het me heel vaak. De rest van het jaar soms, maar dat is bij hele specifieke triggers en die weet ik vaak redelijk succesvol te vermijden. Deze periode is het overal, in alles.
Forever is a hell of a long time
zaterdag 23 november 2024 om 13:17
Ik heb een enkele keer herbelevingen
van het misbruik. Maar dat staat absoluut niet op de voorgrond. Ik schrik me vooral te pletter als ik denk hem op staat te zien, en dat kan soms meerdere keren per dag zijn en soms een paar weken niet zelfs.
Maar de alles overheersende spanning idd, het zal wel angst zijn. Zenuwachtigheid, onrust. Moeten doen, niet kunnen stilzitten maar zo moe. En aan de andere kant soms alleen maar kunnen stilzitten, opgegeven, platgeslagen. Maar dat duurt maar kort, voordat alles weer aangaat.
Selune, gelukkig heb je het niet het hele jaar door zo heftig. Maar 3 mnd of wat is al heftig genoeg.
Lucy, je zei het eerder al eens maar wij reageren veel hetzelfde op dingen geloof ik idd. Behalve de relatie dan haha. Maar ik moet zeggen dat ik ook lange relaties heb gehad. En dat vooral in de laatste 2 traumamechanismen erg herkenbaar zijn (op een totaal verschillende manier trouwens). Het lijkt dus wel of het 'erger' wordt met de jaren. Ik herken me helemaal in jouw reactie 'hoe gaat we de echtscheiding regelen' bij 1 meningsverschil.
Mijn ouders leven alletwee niet meer. Vader 2jr geleden overleden. Ik heb het gevoel dat dat de trigger is geweest waardoor alles aan het rollen is gegaan, daarvoor hield ik alle ballen (met hangen en wurgen overigens) nog min of meer hoog, en zat het misbruik ook gewoon nog heel diep en goed opgeborgen.
Tot zijn overlijden heb ik wel contact met hem gehad. Met tegenzin en oppervlakkig. Ik liet hem niet dichtbij meer komen, en deed net genoeg om me niet al te vreselijk schuldig te voelen.
van het misbruik. Maar dat staat absoluut niet op de voorgrond. Ik schrik me vooral te pletter als ik denk hem op staat te zien, en dat kan soms meerdere keren per dag zijn en soms een paar weken niet zelfs.
Maar de alles overheersende spanning idd, het zal wel angst zijn. Zenuwachtigheid, onrust. Moeten doen, niet kunnen stilzitten maar zo moe. En aan de andere kant soms alleen maar kunnen stilzitten, opgegeven, platgeslagen. Maar dat duurt maar kort, voordat alles weer aangaat.
Selune, gelukkig heb je het niet het hele jaar door zo heftig. Maar 3 mnd of wat is al heftig genoeg.
Lucy, je zei het eerder al eens maar wij reageren veel hetzelfde op dingen geloof ik idd. Behalve de relatie dan haha. Maar ik moet zeggen dat ik ook lange relaties heb gehad. En dat vooral in de laatste 2 traumamechanismen erg herkenbaar zijn (op een totaal verschillende manier trouwens). Het lijkt dus wel of het 'erger' wordt met de jaren. Ik herken me helemaal in jouw reactie 'hoe gaat we de echtscheiding regelen' bij 1 meningsverschil.
Mijn ouders leven alletwee niet meer. Vader 2jr geleden overleden. Ik heb het gevoel dat dat de trigger is geweest waardoor alles aan het rollen is gegaan, daarvoor hield ik alle ballen (met hangen en wurgen overigens) nog min of meer hoog, en zat het misbruik ook gewoon nog heel diep en goed opgeborgen.
Tot zijn overlijden heb ik wel contact met hem gehad. Met tegenzin en oppervlakkig. Ik liet hem niet dichtbij meer komen, en deed net genoeg om me niet al te vreselijk schuldig te voelen.
zaterdag 23 november 2024 om 13:25
Overigens kan ik me in deze decembermaand laten vervallen door treurigheid (heb ook nog maar weinig om handen met kerst) maar als ik een stap terug doe kan ik ook door de tranen heen zó blij zijn dat ik niet naar m'n familie hoef (en misschien spreek ik nog wel iets af met 'goede' zus hoor), niet meer normaal te doen tegen die schijnheilige smeerlap (zwager), niet meer de spanning dat het later op de avond toch uit de hand loopt met de alcohol (vader en nog een familielid), niet meer beleefdheidsgespekjes met iedereen omdat niemand mag weten wat er echt in mij zit. Nooit had ik er zin in. En ik wist niet goed waarom ik het zo vreselijk vond (behalve de alcohol). Nu wel. En godzijdank hoef ik niet meer. De vrijheid.
Ik gaf ook nooit wat om kerst, geen lichtjes, geen boom, geen frutsels. Troep, sentimenteel, waardeloos. En nu weet ik: te dichtbij, te eng dat iedereen het zo fijn lijkt (!) te hebben met elkaar, te pijnlijk. En nu, heel voorzichtig, vorige jaar voor het eerst, dit jaar iets meer, steek ik kaarsjes aan, maak een kerststukje, koop wat lichtjes. Voor mezelf. En vind ik dat naast verdrietig ook fijn.
Ik gaf ook nooit wat om kerst, geen lichtjes, geen boom, geen frutsels. Troep, sentimenteel, waardeloos. En nu weet ik: te dichtbij, te eng dat iedereen het zo fijn lijkt (!) te hebben met elkaar, te pijnlijk. En nu, heel voorzichtig, vorige jaar voor het eerst, dit jaar iets meer, steek ik kaarsjes aan, maak een kerststukje, koop wat lichtjes. Voor mezelf. En vind ik dat naast verdrietig ook fijn.
libélula wijzigde dit bericht op 23-11-2024 13:35
6.46% gewijzigd
zaterdag 23 november 2024 om 13:28
Ik laat mijn moeder al 20 jaar niet meer dichtbij komen. 2 jaar geleden heb ik echt afstand genomen. Zie haar nog bij verjaardagen, feestjes en begrafenissen, maar nooit meer 1 op 1. En zo af en toe komt het toch weer naar boven: ligt het niet aan mij? Moet ik niet een betere dochter zijn? Doe ik niet te moeilijk? Wat is er nou écht gebeurd? Als ik sommige mensen hier lees, dan heb ik echt peanuts meegemaakt. Maar waarom dan toch die dissociatie, het bevriezen, de ene na de andere chronische ziekte, het gevoel dat ik over mijn schouder moet blijven kijken, dat er altijd gevaar is? Ben ik niet gewoon overgevoelig?
En daarmee zet ik mijn lijf weer volledig buitenspel, want het gedraagt zich in mijn ogen als een dreinend kind in de supermarkt die een snoepje wil terwijl ik nee heb gezegd.
Maar altijd aan staan en angst voelen is zo fucking vermoeiend. Terwijl ik echt wel weet dat er niets meer is om bang voor te zijn.
En daarmee zet ik mijn lijf weer volledig buitenspel, want het gedraagt zich in mijn ogen als een dreinend kind in de supermarkt die een snoepje wil terwijl ik nee heb gezegd.
Maar altijd aan staan en angst voelen is zo fucking vermoeiend. Terwijl ik echt wel weet dat er niets meer is om bang voor te zijn.
zaterdag 23 november 2024 om 13:36
O libel fijn dat je voor je eigen aan het ontdekken bent dat het ook gewoon ontspannen kan zijn en dat je voor je eigen je plekje gezellig maakt.
@advo het antwoord op het gewiste berichtje ik weet dat ze mij moet hebben en niet mijn kinderen, ze wil gewoon niet erkennen dat haar zoon de foute is en niet ik. We zijn weer bezig met een straatverbod.
@ de rest dat vluchtgedrag ken ik l, ik had nog net niet taart gehaald om te vieren dat de taxatie van ons huis veel hoger is dan onze hypotheek ( in mijn hooft kan ik nu weer weg als ik dat wil ) en ik vond het verschrikkelijk dat mijn tijdelijke contract omgezet werd na een vast contract.
@advo het antwoord op het gewiste berichtje ik weet dat ze mij moet hebben en niet mijn kinderen, ze wil gewoon niet erkennen dat haar zoon de foute is en niet ik. We zijn weer bezig met een straatverbod.
@ de rest dat vluchtgedrag ken ik l, ik had nog net niet taart gehaald om te vieren dat de taxatie van ons huis veel hoger is dan onze hypotheek ( in mijn hooft kan ik nu weer weg als ik dat wil ) en ik vond het verschrikkelijk dat mijn tijdelijke contract omgezet werd na een vast contract.
zaterdag 23 november 2024 om 13:52
Enig kind en te veel schuldgevoel om geen contact te hebben. Ouders worden ouder, steeds hulpbehoevender en die vragen komen bij mij. Ik voel me zo schuldig over alles. Door mij hebben ze nooit het gezin gehad dat ze wilden. Ik was niet het kind dat ze wilden. Deed het ook nog allemaal fout. En nu ze oud worden kan ik ze niet weer laten vallen.
Dat altijd weg moeten kunnen...check. Ook in relatie heel herkenbaar, we zijn al 20+ jaar samen, maar de escape 'ik kan altijd weggaan' is er ook altijd. Hoewel ik er eigenlijk meer vanuit ga dat man ooit wel zelf vertrekt, vind het onbegrijpelijk dat hij vrijwillig blijft.
Maar ook op werk. Letterlijk, er moet altijd een deur in de buurt zijn, maar ook figuurlijk ik kan altijd weg ook al heb ik een vast contract. En ook daar dat gevoel. Mensen schijnen heel tevreden te zijn over mijn werk, snap ik ook geen hout van.
Dat altijd weg moeten kunnen...check. Ook in relatie heel herkenbaar, we zijn al 20+ jaar samen, maar de escape 'ik kan altijd weggaan' is er ook altijd. Hoewel ik er eigenlijk meer vanuit ga dat man ooit wel zelf vertrekt, vind het onbegrijpelijk dat hij vrijwillig blijft.
Maar ook op werk. Letterlijk, er moet altijd een deur in de buurt zijn, maar ook figuurlijk ik kan altijd weg ook al heb ik een vast contract. En ook daar dat gevoel. Mensen schijnen heel tevreden te zijn over mijn werk, snap ik ook geen hout van.
Forever is a hell of a long time
zaterdag 23 november 2024 om 15:09
Ook dat is heel herkenbaar Selune, sterke imposter gevoelens. Hoe kan iedereen nou vinden dat ik goed ben in m'n werk, laaiend enthousiast zelfs vaak 
Lucy, eigenlijk is het voor mij makkelijker dat m'n vader overleden is nu alles zo naar de oppervlakte is gekomen. Ik weet zeker dat ik anders met hetzelfde gezeten zou hebben. Nu zeg ik tegen jou: red jezelf, jij bent jouw prioriteit (dus: kies voor jezelf, geen contact als dit beter voor je is). Maar ik zou het wsl niet durven als het over mezelf ging. Ik zou ook teveel met m'n vader te doen hebben, zelf hevig getraumatiseerd in jeugd en psychisch ziek. Maar mijn vader was geen narcist, dus dat is anders.
Lucy, eigenlijk is het voor mij makkelijker dat m'n vader overleden is nu alles zo naar de oppervlakte is gekomen. Ik weet zeker dat ik anders met hetzelfde gezeten zou hebben. Nu zeg ik tegen jou: red jezelf, jij bent jouw prioriteit (dus: kies voor jezelf, geen contact als dit beter voor je is). Maar ik zou het wsl niet durven als het over mezelf ging. Ik zou ook teveel met m'n vader te doen hebben, zelf hevig getraumatiseerd in jeugd en psychisch ziek. Maar mijn vader was geen narcist, dus dat is anders.
zaterdag 23 november 2024 om 15:30
Tegelijk: waarom gedraagt iemand zich narcistisch? Jeugdtrauma, niet gezien zijn, en jezelf dan volledig op nummer 1 zetten ten koste van alles en iedereen om je heen. Inclusief je eigen kinderen. Mijn moeder is ook getraumatiseerd.
Mijn broer belde ner: moeder wordt in januari 80. Wil ze graag vieren in duur restaurant (uiterlijk vertoon, alles met altijd het beste, mooiste, duurste, grootste). Ik heb een megasmoes: kan geen prikkels aan. In restaurant met een groep van 25 man is echt een no go.
En toch... zei ik net tegen man: als het jouw ouders waren, had ik hemel en aarde bewogen om er wel bij te zijn. Desnoods een kwartier, of over mijn grenzen en een week op bed.
Bij mijn moeder denk ik: fijn. Medisch mag dus ik kan er onder uit.
Ik ben (gelukkig) niet enigst kind. Twee van drie broers hebben nog regelmatig contact, ik heb gezegd dat als er regeldingen zijn waar geen contact voor nodig is ze dat bij mij mogen stallen. Maar bij mij speelt constant mee: krijg ik spijt als ze overlijdt? Moet ik harder mijn best doen? Moet ik niet ondertussen zover zijn in proces dat ik haat verwijten en beschuldigingen langs me heen laat gaan, dat ik durf grenzen te stellen? Ene oor in, andere uit, en weg als ze vervelend wordt.
Maat geen contact geeft mij rust. Ademruimte. Ruimte om te mogen zijn.
Selune: bij mij is eigenlijk ook elke werkgever tevreden geweest. Heb op sommige werkplekken meerdere keren gewerkt. En ik snap daar ook weinig van. Denk dat ik na 2 jaar ook denk door het ijs te zakken ofzo. Of iemand anders waar ik goed mee op kan schieten krijgt een conflict, en uit loyaliteit ga ik weg. Terwijl betreffende persoon niet weg gaat.
Ik probeer het nu anders te doen. Ik zie mijn patroon. Probeer te voelen dat ik kan blijven. Heb nu sowieso weinig keus
.
Mijn broer belde ner: moeder wordt in januari 80. Wil ze graag vieren in duur restaurant (uiterlijk vertoon, alles met altijd het beste, mooiste, duurste, grootste). Ik heb een megasmoes: kan geen prikkels aan. In restaurant met een groep van 25 man is echt een no go.
En toch... zei ik net tegen man: als het jouw ouders waren, had ik hemel en aarde bewogen om er wel bij te zijn. Desnoods een kwartier, of over mijn grenzen en een week op bed.
Bij mijn moeder denk ik: fijn. Medisch mag dus ik kan er onder uit.
Ik ben (gelukkig) niet enigst kind. Twee van drie broers hebben nog regelmatig contact, ik heb gezegd dat als er regeldingen zijn waar geen contact voor nodig is ze dat bij mij mogen stallen. Maar bij mij speelt constant mee: krijg ik spijt als ze overlijdt? Moet ik harder mijn best doen? Moet ik niet ondertussen zover zijn in proces dat ik haat verwijten en beschuldigingen langs me heen laat gaan, dat ik durf grenzen te stellen? Ene oor in, andere uit, en weg als ze vervelend wordt.
Maat geen contact geeft mij rust. Ademruimte. Ruimte om te mogen zijn.
Selune: bij mij is eigenlijk ook elke werkgever tevreden geweest. Heb op sommige werkplekken meerdere keren gewerkt. En ik snap daar ook weinig van. Denk dat ik na 2 jaar ook denk door het ijs te zakken ofzo. Of iemand anders waar ik goed mee op kan schieten krijgt een conflict, en uit loyaliteit ga ik weg. Terwijl betreffende persoon niet weg gaat.
Ik probeer het nu anders te doen. Ik zie mijn patroon. Probeer te voelen dat ik kan blijven. Heb nu sowieso weinig keus
.
zaterdag 23 november 2024 om 15:37
Kennen jullie de documentaire "puinhoop", over een moeder met borderline en narcistische trekken?
Ik denk niet dat mijn moeder borderline heeft (hoewel mijn therapeut daar wel eens zijn vraagtekens bij heeft gezet), maar er waren zo veel overeenkomsten. Bijna angstaanjagend hoe deze documentaire bij mij binnen kwam. De manipulaties, het uithalen, het nooit goed kunnen doen, het gevoel te verzuipen. Maar ook door je jeugd niet geleerd hebben om emoties te reguleren, om jezelf te vertrouwen of lief te hebben, om überhaupt een eigen identiteit te mogen ontwikkelen. Omdat je het verlengstuk was van wat je moeder niet had bereikt maar wel wilde bereiken. En jouw taak in het leven is om die taak te volbrengen. Alles wat afwijkt van het bereiken van haar dromen dat is sle het en fout en verdient straf.
En nu neem ik even afstand. Merk dat het me nogal raakt en veel bovenhaalt
Ik denk niet dat mijn moeder borderline heeft (hoewel mijn therapeut daar wel eens zijn vraagtekens bij heeft gezet), maar er waren zo veel overeenkomsten. Bijna angstaanjagend hoe deze documentaire bij mij binnen kwam. De manipulaties, het uithalen, het nooit goed kunnen doen, het gevoel te verzuipen. Maar ook door je jeugd niet geleerd hebben om emoties te reguleren, om jezelf te vertrouwen of lief te hebben, om überhaupt een eigen identiteit te mogen ontwikkelen. Omdat je het verlengstuk was van wat je moeder niet had bereikt maar wel wilde bereiken. En jouw taak in het leven is om die taak te volbrengen. Alles wat afwijkt van het bereiken van haar dromen dat is sle het en fout en verdient straf.
En nu neem ik even afstand. Merk dat het me nogal raakt en veel bovenhaalt
zaterdag 23 november 2024 om 15:55
Geen sorry! Nooit sorry!
Ik neem afstand om even voor mijzelf te zorgen. Geraakt worden betekent dat er nog iets te helen is. En dat is okee. Heeft helemaal niets met jou te maken.
(En het voelt alsof ik het topic een beetje teveel naar mij toe trek. Dus ook even ruimte maken om naar jullie te luisteren).
Ik neem afstand om even voor mijzelf te zorgen
. Geraakt worden betekent dat er nog iets te helen is. En dat is okee. Heeft helemaal niets met jou te maken.(En het voelt alsof ik het topic een beetje teveel naar mij toe trek. Dus ook even ruimte maken om naar jullie te luisteren).
zaterdag 23 november 2024 om 16:34
Doe wat goed voelt Lucy!
Maar van mijn kant, ik vind niet dat je teveel aanwezig bent hier, want ik lees je juist graag!
Ik ken de docu niet. Zoals gezegd, mijn vader was geen narcist maar de gevolgen die je beschrijft zijn wel hetzelfde. En uiteraard onveilige/gedesorganiseerde hechting. Zoals wsl bij iedereen (of dan toch bijna in elk geval?) in dit topic.
(en ja, narcisme blijkt ook vaak gevolg van trauma in het verleden, net zoals borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen. Daar wordt idd steeds meer over bekend lees ik op veel plekken. En dat maakt het allemaal niet overzichtelijker of makkelijker)
Opvallend, hier de herkenbaarheid van het weg moeten kunnen, op allerlei vlakken.
Maar van mijn kant, ik vind niet dat je teveel aanwezig bent hier, want ik lees je juist graag!
Ik ken de docu niet. Zoals gezegd, mijn vader was geen narcist maar de gevolgen die je beschrijft zijn wel hetzelfde. En uiteraard onveilige/gedesorganiseerde hechting. Zoals wsl bij iedereen (of dan toch bijna in elk geval?) in dit topic.
(en ja, narcisme blijkt ook vaak gevolg van trauma in het verleden, net zoals borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen. Daar wordt idd steeds meer over bekend lees ik op veel plekken. En dat maakt het allemaal niet overzichtelijker of makkelijker)
Opvallend, hier de herkenbaarheid van het weg moeten kunnen, op allerlei vlakken.
zaterdag 23 november 2024 om 20:14
O avo, dat herken ik zo!! Ik ga er eigenlijk van uit dat mijn kinderen, als ze 28 zijn ofzo (in elk geval oud genoeg om niet meer afhankelijk te zijn) me niet meer willen zien.
En ik heb ook het gevoel dat ik mijn moeder ben geworden.
En met zoon heb ik een goede band. Absoluut ook onze uitdagingen gehad hoor , maar we hebben altijd verbinding gehad. Hij lijkt erg op mij.
Mijn dochter is extravert, neemt weinig verantwoordelijkheid voor haar eigen acties (alles is altijd de schuld van de ander) en probeert nog wel eens te manipuleren. Allemaal pubergedrag. En naast de dingen die ik hier schrijf is ze gewoon een fantastisch wijffie, lief, veel vrienden, onzeker, zoekend. Kan geen hulp aanvaarden, vertrouwt weinig mensen, moet alles alleen doen. Terwijl we er altijd voor haar willen zijn, haar willen helpen. Ik zie haar, herken haar pijn. Maar zij voelt zich niet gezien.
Maar dat pubergedrag: het triggert me. En het schiet heen en weer. Ik voel me schuldig dat ik geen goede moeder ben, zij (denk ik) dat ze zich geen goede dochter voelt. Terwijl ze niemand anders hoeft te zijn dan wie ze is. Niets hoeft te veranderen. In geen enkel opzicht: ze is prachtig. Met haar goede en slechte eigenschappen.
Ook als we discussies hebben over spijbelen en school wat serieuzer nemen enzo
Toen ze jonger was, was het makkelijker. En hopelijk wordt het weer wat makkelijker als ze wat ouder is. Terwijl ik dit ook een leuke tijd vindt, je kind volwassen zien worden.
Maar de moeilijke grens tussen begrenzen en loslaten... ik vind hem soms lastig.
En ik heb ook het gevoel dat ik mijn moeder ben geworden.
En met zoon heb ik een goede band. Absoluut ook onze uitdagingen gehad hoor , maar we hebben altijd verbinding gehad. Hij lijkt erg op mij.
Mijn dochter is extravert, neemt weinig verantwoordelijkheid voor haar eigen acties (alles is altijd de schuld van de ander) en probeert nog wel eens te manipuleren. Allemaal pubergedrag. En naast de dingen die ik hier schrijf is ze gewoon een fantastisch wijffie, lief, veel vrienden, onzeker, zoekend. Kan geen hulp aanvaarden, vertrouwt weinig mensen, moet alles alleen doen. Terwijl we er altijd voor haar willen zijn, haar willen helpen. Ik zie haar, herken haar pijn. Maar zij voelt zich niet gezien.
Maar dat pubergedrag: het triggert me. En het schiet heen en weer. Ik voel me schuldig dat ik geen goede moeder ben, zij (denk ik) dat ze zich geen goede dochter voelt. Terwijl ze niemand anders hoeft te zijn dan wie ze is. Niets hoeft te veranderen. In geen enkel opzicht: ze is prachtig. Met haar goede en slechte eigenschappen.
Ook als we discussies hebben over spijbelen en school wat serieuzer nemen enzo
Toen ze jonger was, was het makkelijker. En hopelijk wordt het weer wat makkelijker als ze wat ouder is. Terwijl ik dit ook een leuke tijd vindt, je kind volwassen zien worden.
Maar de moeilijke grens tussen begrenzen en loslaten... ik vind hem soms lastig.
zaterdag 23 november 2024 om 20:15
zaterdag 23 november 2024 om 20:25
En Selune: wat je schrijft over dat je hen niet het gezin hebt gegeven dat je ouders wilden, en nu niet de goede dochter kan zijn die ze verdienen...
Gek hoe dat werkt. Want hoe was jij als kind verantwoordelijk voor het geven van het gezin wat zij wilden? En waren zij de ouders die jij als kind nodig had? Waarom konden ze jou niet accepteren voor wie jij was, in plaats van hun verwachtingen over jou over je uit te storten en teleurgesteld te zijn dat je niet aan hun verwachtingen kon voldoen?
Er spreekt zoveel pijn uit.
En bovenstaande slaat ook terug op mij hoor. Want ik voel je pijn.
Weet je waarom ik mijn moeder niet meer zie? In het laatste gesprek dat ik met haar had, sprak ze voor de zoveelste keer haar teleurstelling over mij uit. Haar jaloezie, dat ik wel een goede band had met mijn broers. Dat ze dacht dat ik niet in staat ben tot empathie, tot liefhebben, dat ik koud ben, een teleurstelling, dat ze zoveel had gehoopt op een dochter en dat God haar gestraft heeft met mij als dochter.
Voor het eerst keek ik haar aan en vroeg haar waarom ze mij nog wil zien als ik zo slecht voor haar ben. Haar antwoord: ik breek niet met mensen, hoe slecht ze ook voor mij zijn en hoe slecht ze mij ook behandelen.
Toen heb ik besloten dat ik dan maar breek. Niet voor mij, maar voor haar. Zodat zij niet meer geconfronteerd hoeft te worden met mij, de dochter die zo slecht is voor haar en haar gezondheid. Ik bescherm haar tegen mij. Niet mij tegen haar. Hoewel dat wel een fijne bijkomstigheid bleek te zijn: de rust.
Gek hoe dat werkt. Want hoe was jij als kind verantwoordelijk voor het geven van het gezin wat zij wilden? En waren zij de ouders die jij als kind nodig had? Waarom konden ze jou niet accepteren voor wie jij was, in plaats van hun verwachtingen over jou over je uit te storten en teleurgesteld te zijn dat je niet aan hun verwachtingen kon voldoen?
Er spreekt zoveel pijn uit.
En bovenstaande slaat ook terug op mij hoor. Want ik voel je pijn.
Weet je waarom ik mijn moeder niet meer zie? In het laatste gesprek dat ik met haar had, sprak ze voor de zoveelste keer haar teleurstelling over mij uit. Haar jaloezie, dat ik wel een goede band had met mijn broers. Dat ze dacht dat ik niet in staat ben tot empathie, tot liefhebben, dat ik koud ben, een teleurstelling, dat ze zoveel had gehoopt op een dochter en dat God haar gestraft heeft met mij als dochter.
Voor het eerst keek ik haar aan en vroeg haar waarom ze mij nog wil zien als ik zo slecht voor haar ben. Haar antwoord: ik breek niet met mensen, hoe slecht ze ook voor mij zijn en hoe slecht ze mij ook behandelen.
Toen heb ik besloten dat ik dan maar breek. Niet voor mij, maar voor haar. Zodat zij niet meer geconfronteerd hoeft te worden met mij, de dochter die zo slecht is voor haar en haar gezondheid. Ik bescherm haar tegen mij. Niet mij tegen haar. Hoewel dat wel een fijne bijkomstigheid bleek te zijn: de rust.
zaterdag 23 november 2024 om 20:26
Ik mis de woorden om het zo goed uit te leggen als Lucy, maar het is wat Griebus zegt. Niet mogen opblijven of niet onbeperkt snoep mogen geeft geen trauma's.
Angst om ook deze kinderen te verliezen. Altijd. Toch geef ik ze de ruimte, heb wel geleerd dat ik het niet kan voorkomen.
Angst om ook deze kinderen te verliezen. Altijd. Toch geef ik ze de ruimte, heb wel geleerd dat ik het niet kan voorkomen.
Forever is a hell of a long time
zaterdag 23 november 2024 om 20:35
Dat hoeft ook niet . En ik was aan het twijfelen of ik het kon zeggen.
Want ik had jou een gezin gegund waarin je geliefd was en gezien werd, en waarin je volledig geaccepteerd was. Zonder dat er verwachtingen waren waar je, leeftijdsgewijs maar ook mensgewijs, nooit aan had kunnen voldoen.
Dus knuffel van mij, want je woorden kwamen binnen bij mij
. En ik was aan het twijfelen of ik het kon zeggen.Want ik had jou een gezin gegund waarin je geliefd was en gezien werd, en waarin je volledig geaccepteerd was. Zonder dat er verwachtingen waren waar je, leeftijdsgewijs maar ook mensgewijs, nooit aan had kunnen voldoen.
Dus knuffel van mij, want je woorden kwamen binnen bij mij
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
