Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3

Rug gaat steeds beter gelukkig! Vanmorgen bij het opstaan kramp in mijn kuit, ondanks dat ik er al dagen alles aan doen om dat te voorkomen, omdat ik dat vaker heb en het nu natuurlijk er niet bij kan hebben: veel drinken overdag en vlak voor het slapen gaan, magnesiumolie smeren, opletten bij bewegingen 's nachts. Maar helaas! Dus toch weer halfkreupel m'n bed uit gekomen.

Nu ben ik rondjes aan het lopen door de kamer ivm m'n been. Helpt ook wel. En lopen is ook goed voor m'n rug, dus het is win-win.

Op het werk aangegeven dat ik vandaag en morgen sowieso nog thuis blijf. Ik wil echt niks forceren en op het werk ben ik met mijn hoofd altijd 100% bij anderen/het werk en niet bij mijn rug en denk ik er niet aan om nog een beetje rustig aan te doen. Dus mezelf maar even in bescherming nemen en kijken hoe het woensdag gaat. Dat is ook niet de beste groep om weer mee op te starten, maarja.

Ik baal wel dat ik nu toch weer het nodige af moet gaan zeggen deze week (naast het werk). Leuke dingen, hobby's. Ik kan niet overal zonder auto komen helaas. Ook zouden man en ik komend weekend naar een pretpark gaan. Tja. Al gaat het beter, wat heb ik eraan als ik toch nergens in ga? Hij heeft nu een collega gevraagd. Daarom, niks forceren zodat ik de normale dingen binnenkort weer kan. En de rest maar even op een laag pitje.

@Selune: ik zou oude teamleidster appen omdat zij waarschijnlijk aan een half woord genoeg heeft. Maak het jezelf niet moeilijker dan nodig is. Als je haar vertrouwt, zou ik het doen.

Ik heb er verder niet veel verstand van, maar ik vraag me af of het een goed idee is om op een moment dat de paniek al erg hoog is te gaan doorvoelen. Uiteindelijk is doorvoelen wel de manier om bepaalde gevoelens te verwerken en doorvoelen op het moment suprème kan misschien met kleinere dingen, maar ik vraag me af of dat met overweldigende paniek gevoelens überhaupt mogelijk is, omdat je dan eigenlijk bent overgenomen door angst (en bij jou/jullie soms ook nog met vroeger en nu door elkaar). Lijkt me praktisch onmogelijk. Ik snap daarom jou, Avo en anderen ook in het overleven en net doen alsof het goed gaat als coping om met deze gevoelens/periode om te gaan.

Eens met Lucy en Diva. Coping mechanismen heb je niet voor niets. Ze beschermen je in tijden van crisis.

Dank jullie. Ik heb oude teamleidster geappt en ze belde me vrijwel meteen. Fijn gesprek en ergens lucht het al iets op dat het geen geheim meer is dat het niet goed gaat. Samen mail aan huidige teamleider gestuurd voorafgaand aan het gesprek morgen. En de "opdracht" gekregen ook tegen lieve collega en vriendin eerlijk te zijn, zodat er iemand op werk is die 'veilig' is.

Wat mooi Selune, dat je dit jezelf hebt kunnen geven, en dat je oude teamleidster je nu geholpen heeft om het een beetje behapbaar der te maken. Heel knap!

Wat goed en fijn, Selune.

Oh wat knap dat je dat gedaan hebt Selune! Goedzo!!!

En doorvoelen en doorleven is goed voor verwerking.
Maar dat is voor stabiele periodes.
Eerst stabilisatie, window of tolerance vergroten, dan verwerking.

Op het moment dat het echt niet goed gaat en je hebt nog geen nieuwe tools om ermee om te gaan, mag je gewoon teruggrijpen naar je oude copingstrategie.
Want. Doorvoelen zorgt er nu voor dat je leeft in een nachtmerrie. Dat je zo omvalt, niet meer functioneert, en evt. destructief gaat worden.

Ik vond dat vorig jaar een heel oplichtend gesprek met coach:
1: overleven
2: blijven staan
3: stabiel leven
4: verwerken

In fase 1 is alles geoorloofd om maar in leven te blijven. Niet werken, evt opname, alle extra taken loslaten. Enige doel is niet doodgaan.
In fase 2 is bijna alles geoorloofd wat zorgt dat je op de been blijft.
Af en toe ziekmelden, thuis de kantjes er vanaf lopen, medicatie, dissociatie, evt automutilatie. Als het ervoor zorgt dat je niet omvalt, dat je verder kan, is het nog nuttig en heb je het nog nodig.
In fase 3 werk je aan je window of tolerance. Je kunt verdragen zonder destructief te zijn. Je hebt de copingmechanismen niet 'zomaar' nodig, dus je kan je er bewust van worden en ze los gaan laten als ze je niet meer dienen.
In fase 4 is je window of tolerance zo groot dat je de emotie die verwerking oproept aankan zonder naar fase 1 of 2 te schieten.
Je hebt genoeg tools om op een constructieve manier te coopen met heftigheid.


Als jij nu in fase 2 zit Selune, met grote en reëele angst om om te vallen, dan is alles geoorloofd dat voorkomt dat je omvalt.
(Tenminste, dat zegt coach. En jullie weten, coach is Groots en Alwetend en een kruising tussen mama en onze lieve heer dame. Dus als coach dat zegt dan is dat zo.)

Dan mag je gewoon de gevoelens wegmaken. En terugpakken naar je oude coping. Dat is toch ook logisch?
Als je op de intensive care ligt met een hartaanval gaat er ook niemand piepen dat je wel alles moet doorvoelen. Nee, dan moet al je energie naar overleven.
Overigens zou ik bij een vers gebroken been ook niet lekker te gaan zitten doorvoelen.

Ja, het is goed als je leert om pijn en verdriet niet weg te stoppen en te vermijden.
Maar dat is iets anders dan geen aspirine nemen om je beter op de hoofdpijn te kunnen focussen.
Zorgen dat er regelmatig tijd en ruimte is om dingen te doorvoelen is NIET hetzelfde als nu doorsudderen tot je omvalt.

Je hebt juist heel goed door voelt dat het niet goed gaat.
Dat hoef je nu niet elke seconde te gaan voelen.
Je handelt ernaar.
En dan 'temperatuur' je over twee uur weer even kort hoe het gaat. En je handelt daarnaar.
Tot je weer in fase 3 zit. Of in 4.
Dan mag je weer totaal mindfull een rozijn gaan eten en eerst 5 minuten alle ribbeltjes in je mond gaan doorvoelen voordat je op de rozijn kauwt.

In fase 1 en 2 mag je de rozijnen gewoon door de kamer smijten, erop stampen, of wat mij part met handen vol tegelijk naar binnen proppen.

Zorg goed voor jezelf.
Dat doe je al door met je werk te overleggen, hulp in te schakelen van je oude leidinggevende, en straks een vriendin.
En je mag het ook doen door je nu even af te sluiten voor alle ellende.

Sorrie voor de lezing.
Maar het was zo'n opluchting en eyeopener toen ik vorig jaar niet op mijn lazer kreeg voor destructief gedrag, maar 'toestemming'.
Omdat he, snijden is beter dan dood.
Pillen zijn beter dan flippen en jezelf niet meer in de hand kunnen houden.

Het moet geen langdurige gewoonte worden (dan krijg je toch rare verslavingen), maar als die coping jou toch 30 jaar op de been gehouden heeft. Dan mag het je deze winter ook gewoon nog helpen.
Zonder jas is het koud.
Je hebt nog geen nieuwe.
Dus dan heb je die oude gewoon keihard nodig.

Xx

Wauw avo...

Met terugwerkende kracht verklaart dit zoveel voor me. Het is zo ontzettend waar. Dank je wel. Zo is het.

Lief voor jezelf zijn kan zijn: destructief gedrag dat je in leven houdt, als je nog in fase 1 of 2 zit. Wat een eye opener.

Heb je er bezwaar tegen als ik deze post voor mijzelf kopieer en opsla?

En Selune: wat ontzettend lief voor jezelf dat je gebeld hebt en wat ontzettend fijn dat oude lg je ziet en mee denkt. Deze mag in je trots-dagboek! (Als je die überhaupt hebt :p)

O en Diva: wat goed dat jij ook voor jezelf zorgt en dat je even voor jezelf kiest. En dat je rug wat beter aan lijkt te gaan voelen.

Woensdag zie je wel weer verder, toch?

Dank je Avo. Eye-opener inderdaad. Ik ben mezelf alleen maar aan het straffen voor alles wat ik nu verkeerd doe, omdat ik weet dat het anders moet, maar het niet lukt om het ook anders te doen. Maar zoals je het omschrijft zit ik in 2 (en afhelpen dagen soms in 1) en dat dan wel uitschakelen ook voor mezelf zorgen kan zijn is wel een helpende gedachte.

Ik was ook heel bang dat m'n oude teamleidster heel boos zou worden of erger eigenlijk heel teleurgesteld zou zijn, maar ze was echt heel lief. En dat raakt me dan ook, want waarom zou er iemand leg voor me zijn en het uberhaupt begrijpen enz. Ik mis haar echt enorm en vind het zo bijzonder dat ze überhaupt de tijd neemt om te luisteren en mee te denken nu ik niet meer haar verantwoordelijkheid ben.

Fijn dat jullie het ook met coach eens zijn.
Ik zei toch dat ze gelijk had.
Er viel bij mij ook zo'n last van mijn schouders.
Terwijl je met een open botbreuk ook niet gaat staan stofzuigen, want niet goed voor het herstel.
Dan moet je in fase 2 dus ook geen 'niet prioriteiten' van jezelf verwachten: want niet goed voor het herstel.

Ik hoop dat er bij jullie ook wat ademruimte komt zo.
En ja hoor, Luus, opslaan mag.
Ik stuur je wel een tikkie om de rekening van coach met je te delen.

Nee, alleen maar fijn dat ik niet alleen maar onzin klets.

(Ik kan het overigens ook niet altijd toepassen. Maar het zorgt wel dat ik mezelf niet nog extra op mn kop zit omdat ik ook nog 'stout' gedaan heb.
Therapieën hiervoor waren automutilatie, dissociatie of middelengebruik streng verboden. Stoutsoutstout, en falen maar weer.
Coach EN hapto vinden dat opzet tot falen: zonder nieuwe tools de oude verbieden.
Volgens hen komt het 'vanzelf' zover dat je je oude niet meer nodig hebt, als je zover bent, genoeg andere tools hebt.
Nog steeds hard werken dus, maar wel andere insteek.

Oh Selune wat goed gedaan dat je je oude teamleider hebt benaderd. Ik weet hoe eng het kan zijn je zo kwetsbaar te laten zien en bang dat de ander dat stom of zwak vindt.... maar dat vinden ze vaak niet hè? Dat is dan mijn eigen oordeel. Sterker nog, mensen waarderen het zelfs wel.
Hoop dat je de steun die je voelt kan aannemen.

Ik vind dat altijd zo bijzonder: dissociatie, middelgebruik en automutilatie is verboden.

Met 2 en 3 heb ik geen ervaring, maar aks het zo makkelijk is om het niet te doen, dan zou je het waarschijnlijk ook niet doen. Want je snijdt niet omdat je denkt: gaaf, nog wat streepjes op mijn arm erbij!

Bij dissociatie snap ik het nog minder (maar waarschijnlijk omdat ik daar wel ervaring mee heb. Mogelijk dat het met de andere 2 net zo werkt): ik heb geen enkele invloed op dissocieren. Kan het niet tegenhouden, niet niet-doen. Hoe kun je iemand nou verbieden te dissocieren? Dat klinkt voor mij hetzelfde als verbieden flauw te vallen. Of verbieden ziek te worden. Ofzo.

Fijn dat je nu hulpverleners hebt die minder veroordelen en meer snappen hoe het werkt, avo.

Avo, die rozijn

Verder, wat heb je het weer ontzettend duidelijk uitgelegd.
Selune, zou het je lukken om dit met je behandelaar te bespreken? Dat je nu zo vast zit dat er geen ruimte meer is voor doorvoelen, en welke andere opties er dan zijn?

Fijne reactie van je oude lg, Selune! Knap dat je haar geappt hebt. Supertrots op jou!

Avo: je legt het zoveel beter uit dan ik het opschreef. Ik voelde dat het niet klopte (doorvoelen in erge paniek), maar zoals jij het uitlegt met die verschillende fases, wordt het echt duidelijk.

Ik heb vandaag eigenlijk meer last van mijn been dan rug Zal morgen wel weer beter zijn. En dan zie ik inderdaad woensdag wel weer verder.

Een collega die in haar uitwerktermijn zit moet morgen mijn les overnemen. Voelt voor mij iets minder schuldig dat ik er nog niet ben. Voor haar is het niet fijn, want ze heeft weinig ervaring, wil sowieso weg en de groep is niet heel standaard. Maarja, ze heeft mijn lesvoorbereiding en een uitgebreide mail er nog bij, dus daar moet ze het maar mee doen.
Hopelijk kan ik de groep donderdag zelf weer draaien.

Ja!!! Dat verbieden heb ik altijd zo vreemd gevonden! Dat gebeurt niet voor niets he!

Sorry, ik val af en toe binnen, hopelijk is het niet storend.

Ik lees jullie, maar weet vaak de woorden niet.

Jij mag je hier altijd boos over iets komen maken hoor Roosje.

@all: credits aan coach, niet aan mij. Financiële bijdrages aan coach komen via tikkie.

Diva, je hebt het geregeld, nu loslaten.
Je bent nu nog de hele dag bezig met je werk. Laat. Het. Gaan.

Selune, hoe voel je je er nu over, dat je oude leidinggevende geappt hebt?



Hier morgen eerst hapto, dan coach. En dat na weken ik-besta-niet en veel naar en familie.

Hapto gaat het kleine meisjeaar troosten en plat knuffelen ofzo, en dan mag coach me daarna adopteren.
En dan leef ik daarna happily ever after, want dan heb ik alles in een dag opgelost. Ole.

Ha, Coach is maar knap, Avo! Eerst jou alle wijsheid van de wereld inprenten (dat je misschien zelf ook wel een tikkeltje wijs en verstandig bent als je niet midden in de storm zit maar dingen van een afstandje kunt bekijken, laten we zorgvuldig buiten beschouwing), en je dan ook nog in 1 dag weer in elkaar knutselen en adopteren.

Als dat uitkomt, mogen we dan haar telefoonnummer in PB?

Maar alle gekheid op een stokje: zo waar war je schrijft. Iets om te onthouden en ergens zichtbaar voor alleen mezelf te bewaren.

Doornroosje.
Als ik hier mag schrijven, mag jij dat zeker

Ik heb het ook opgeslagen Avo. Echt heel waardevol. Ik heb het ook nooit begrepen. Ben ook ooit weggestuurd uit therapie omdat ik steeds dissocieerde en toenmalige therapeut dat onwerkbaar vond. En niet-automutilerencontracten enzo, kan ik ook vrij weinig mee. Gelukkig is dat echt op de achtergrond, maar vorig jaar wel gebeurd en meestal in dussociatie, dus niet alsof ik er nou zo vol de controle over heb als het gebeurd. Middelengebruik doe ik niet aan, heel vroeger wel alcohol, maar de laatste 20 jaar al niet meer. Maar ik eet en ook dat is vaak lang niet zo bewust. En daar voel ik me ook enorm schuldig en fout over. Dat stoppen lukt me niet.

Ik schaam me vooral heel heel erg dat het niet gewoon goed gaat. Dat therapie niet gezorgd heeft dat het nu weer normaal is. Dat ik niet sterk genoeg ben om het gewoon goed te doen en te houden. Heb ook collega/vriendin nog niet geappt. Durf nog niet. Ook heel bang dat zij echt geen zin heeft in opnieuw drama. Het is niet alsof ik zoveel mensen in mijn leven heb. Vrienden zijn op 1 hand te tellen en buiten mijn eigen gezin vrijwel geen familie, dus iemand wegjagen is een enorm risico.

Als coach je morgen weet te adopteren en alles happily ever after weet tee maken mag ik dan ook pb? Ik zoek nog zo'n wonder

Diva probeer het los te laten inderdaad. Er staat morgen iemand voor de groep, ze zijn niet afgebeld en je collega komt er ook overheen. Sterk om voor jezelf te zorgen!

Absoluut niet.
Als ik morgen geadopteerd wordt, dan word ik totaal territoriaal en beschermend richting mijn nieuwe moes.
Ik zal dr even lekker laten zien dat er veel meer en leukere gekken zijn op de wereld zeg.
Af!

(Mocht ze me afwijzen dan staat ze natuurlijk tot jullie beschikking, want dan wijs ik haar harder af. Je weet...,)

O selune, wat enorm herkenbaar!

Het Moet Gewoon Goed Gaan. Want ik heb nu 3 jaar therapie gehad. En ik ken alle theorie. En in theorie weet ik alles ook heel mooi in mijn hoofd te verantwoorden. Dus als ik het allemaal snap, waarom trigger ik dan nog, of raak ik in dissociatie, of beland ik weer in een depressie?

Ik was toch beter enzo?

En ik snap ook dat je collega niet durft te appen. Kun je deze week ergens een kopje koffie samen drinken? Is het makkelijker face to face dat je de reactie kan pijlen en evt kan afzwakken als al he alarmbellen afgaan? Helpt dat?

Jajajáaaaa, jullie hebben gelijk.

Btw, coach heeft (via jou) al wijzere dingen gezegd dan ik in 3 jaar GGZ heb gehoord.
Ik denk dat je man gelijk heeft Avo, dat ze elke cent waard is!

Sterkte/succes morgen bij haar en hapto!