Psyche
alle pijlers
Hoe ben jij ooit bij de juiste hulp uitgekomen?
maandag 3 september 2018 om 17:26
Al meer dan 10 jaar ben ik ongelukkig en zit ik erg in de knoop met het opbouwen en aangaan van mijn leven. In die jaren heb ik ook diverse keren 'hulp' gezocht en gekregen van diverse therapeuten (+ een cursus mindfulness). Hulp tussen aanhalingstekens ja, want ik ben er nooit verder mee gekomen. Dat zal - ik ben de reacties maar vast voor - ook ongetwijfeld deels aan mezelf te wijten zijn. Ik kan het soms lastig vinden om tot de kern van mijn problemen te komen (de ene week kan het over dit gaan, de andere week over dat, omdat het zoveel onderdelen beslaat), en wellicht dat ik buiten de vaste sessies om ook te weinig bezig was met 'beter' worden.
Maar ik ben volgens mij ook gewoon nooit bij juiste hulp uitgekomen. Het enige dat ik nu wil en belangrijk vind is voor eens en voor altijd een diagnose en de juiste hulp die daar bij past. Ik wil eindelijk eens gaan leven. En ja, ik weet, een labeltje is niet zaligmakend, maar eerlijk gezegd ben ik daar persoonlijk wel zeer aan toe na 12 jaar (en misschien al wel mijn hele leven) tegen van alles aanlopen. Het zou me rust en een verklaring geven waarom ik niet 'kan leven'. Ik herken me in zoveel dingen, ASS, persoonlijkheidsstoornis, angststoornis. Het moet IETS zijn.
Ik heb alleen mijn vertrouwen zó verloren afgelopen jaren. Ook doordat de GGZ nu in zo'n negatief daglicht staat (en door de afschrikwekkende wachtlijsten). Ik wil eigenlijk niet weer mijn verhaal doen voor de zoveelste therapeut. Ik wil niet meer elke week een uurtje praten waarna de psycholoog zegt 'nou het is tijd, tot volgende week'. Ik wil, met alle respect, niet meer voor een net afgestudeerde jongeman of vrouw zitten die nog niet de boekenkennis ontstegen is en mijn kluwen aan jarenlange problematiek moet gaan duiden.
Ik wil een keer verder komen. Dat ik na tig jaren tobben eindelijk weet wat er aan de hand is, en langzaam écht stappen kan gaan zetten.
Dus nu mijn vraag: hoe zijn jullie - lotgenoten - ooit bij de juiste hulp uitgekomen, die je echt verder heeft gebracht? Doe ik zelf iets verkeerd? Hebben jullie nuttige tips? Ik ga denk ik weer een afspraak maken bij de huisarts voor het 'en nu moet er ECHT iets veranderen'-gesprek, maar ik zie er zo tegenop, omdat ik zo bang ben dat ik weer teleurgesteld raak en ook mijn laatste strohalm dan kwijt ben.
Jaren geleden zei ik namelijk, 'ik stop ermee, dat hulp zoeken is te frustrerend geworden', maar ik besef nu dat ik er toch weer aan moet geloven, het gaat gewoon te slecht en kom er zelf niet uit.
Maar ik ben volgens mij ook gewoon nooit bij juiste hulp uitgekomen. Het enige dat ik nu wil en belangrijk vind is voor eens en voor altijd een diagnose en de juiste hulp die daar bij past. Ik wil eindelijk eens gaan leven. En ja, ik weet, een labeltje is niet zaligmakend, maar eerlijk gezegd ben ik daar persoonlijk wel zeer aan toe na 12 jaar (en misschien al wel mijn hele leven) tegen van alles aanlopen. Het zou me rust en een verklaring geven waarom ik niet 'kan leven'. Ik herken me in zoveel dingen, ASS, persoonlijkheidsstoornis, angststoornis. Het moet IETS zijn.
Ik heb alleen mijn vertrouwen zó verloren afgelopen jaren. Ook doordat de GGZ nu in zo'n negatief daglicht staat (en door de afschrikwekkende wachtlijsten). Ik wil eigenlijk niet weer mijn verhaal doen voor de zoveelste therapeut. Ik wil niet meer elke week een uurtje praten waarna de psycholoog zegt 'nou het is tijd, tot volgende week'. Ik wil, met alle respect, niet meer voor een net afgestudeerde jongeman of vrouw zitten die nog niet de boekenkennis ontstegen is en mijn kluwen aan jarenlange problematiek moet gaan duiden.
Ik wil een keer verder komen. Dat ik na tig jaren tobben eindelijk weet wat er aan de hand is, en langzaam écht stappen kan gaan zetten.
Dus nu mijn vraag: hoe zijn jullie - lotgenoten - ooit bij de juiste hulp uitgekomen, die je echt verder heeft gebracht? Doe ik zelf iets verkeerd? Hebben jullie nuttige tips? Ik ga denk ik weer een afspraak maken bij de huisarts voor het 'en nu moet er ECHT iets veranderen'-gesprek, maar ik zie er zo tegenop, omdat ik zo bang ben dat ik weer teleurgesteld raak en ook mijn laatste strohalm dan kwijt ben.
Jaren geleden zei ik namelijk, 'ik stop ermee, dat hulp zoeken is te frustrerend geworden', maar ik besef nu dat ik er toch weer aan moet geloven, het gaat gewoon te slecht en kom er zelf niet uit.
dinsdag 4 september 2018 om 21:59
Ik heb een jaar of 10 geleden een tijd antidepressiva gebruikt, en naast dat het resultaat matig was was het ook nogal pittig om ervan af te kicken.
Ik denk/weet dat ik ongelukkig ben omdat ik mijn leven op dit moment allesbehalve op orde heb. Eerst maar eens kijken of daar verbetering in valt te halen.
Medicatie kan dan altijd nog, maar liever niet.
dinsdag 4 september 2018 om 22:40
Mijn ervaring is dat huisartsen het vaak ook niet precies weten. Tegenwoordig Google ik naar wat een goede instelling/expert is op een bepaald gebied en vraag daar een verwijzing naar toe. Dat lukt hier tot nu toe altijd, zelfs naar de andere kant van het land. Ik heb te vaak meegemaakt dat je bij de dichtstbijzijnde prutser terecht komt, als je de huisarts een keuze laat maken. Met alle gevolgen van dien.
Je zou kunnen kijken of je zelf in jouw regio een geschikte instelling kan vinden voor de zorg die jij zoekt. Dan ga je naar de huisarts en zeg je: dit is mijn probleem, ik wil graag een verwijzing naar instelling x, dat lijkt mij het best passend omdat... (geef je enkele argumenten).
Lastige is wel dat je moet weten in welke richting je hulp zoekt. Ook moet je je dan wel (kunnen) verdiepen in het aanbod qua hulp in de regio. Mogelijk zou de poh-ggz je daar wel goed bij kunnen helpen.
Qua psychische hulp is het vaak zoeken. Het is helemaal niet gek als je aangeeft dat het niet klikt of dat je toch naar een ander soort hulp opzoek bent. De hulpverleners zijn er om jou te helpen, ook als zij dat zelf niet kunnen bieden.
Je zou kunnen kijken of je zelf in jouw regio een geschikte instelling kan vinden voor de zorg die jij zoekt. Dan ga je naar de huisarts en zeg je: dit is mijn probleem, ik wil graag een verwijzing naar instelling x, dat lijkt mij het best passend omdat... (geef je enkele argumenten).
Lastige is wel dat je moet weten in welke richting je hulp zoekt. Ook moet je je dan wel (kunnen) verdiepen in het aanbod qua hulp in de regio. Mogelijk zou de poh-ggz je daar wel goed bij kunnen helpen.
Qua psychische hulp is het vaak zoeken. Het is helemaal niet gek als je aangeeft dat het niet klikt of dat je toch naar een ander soort hulp opzoek bent. De hulpverleners zijn er om jou te helpen, ook als zij dat zelf niet kunnen bieden.
woensdag 5 september 2018 om 08:12
Veel zelfhulpboeken en artikelen op internet lezen. En voor elk probleem een daarin gespecialiseerde therapeut zoeken, een soort van rondshoppen dus. (Vaak kom je dan bij vrijgevestigde therapeuten, die je zelf moet betalen. Maar de meeste verzekeringen vergoeden achteraf dan toch weer een deel daarvan.) Dat heeft mij het meest geholpen. En toen ik erachter kwam dat dingen doen dé manier was voor mij om uit het zelfmedelijden te komen, ben ik dingen praktischer gaan aanpakken. Minder denken, meer doen.
En wat @Snorriemorrie aan het begin zegt: heel eerlijk zijn in gesprekken.
Voor een vrijgevestigde therapeut heb ik trouwens nooit een verwijsbrief van de huisarts nodig gehad.
En wat @Snorriemorrie aan het begin zegt: heel eerlijk zijn in gesprekken.
Voor een vrijgevestigde therapeut heb ik trouwens nooit een verwijsbrief van de huisarts nodig gehad.
woensdag 5 september 2018 om 16:45
Ik heb bij mijn huisarts aangegeven dat ik me wilde laten diagnosticeren, ik had een heel lijstje gemaakt met punten waar ik op vast liep en punten waar ik mezelf in herkende qua stoornissen.
Na een 2e gesprek vond mijn HA het duidelijk genoeg dat ik inderdaad misschien wel "iets" heb.
Hij heeft toen een doorverwijzing naar het GGZ gestuurd voor diagnostisch onderzoek. Ik had zelf geen goed gevoel bij het GGZ maar dat durfde ik niet te zeggen tegen mijn HA. Een week later, toen ik nog niets had gehoord ben ik via google gaan zoeken naar een instelling waar ik wel mijn onderzoek zou willen en toen ben ik naar de huisarts gegaan en heb aangegeven dat ik daar gediagnosticeerd wilde worden.
Ik heb zelf contact gelegd met het centrum en zo kon ik daar na 3 maanden wachttijd starten met de onderzoeken. Na een maand kreeg ik mijn diagnose en ik er vielen zoveel puzzelstukjes op zijn plaats!!
De kosten werden helemaal vergoed. Maar aangezien ik nog het volle bedrag eigen risico open had staan koste het me € 385,-
Ik heb nu een psycholoog gevonden met veel ervaring op het gebied van mijn stoornis en ik ben mezelf aan het leren kennen.
Ik wil hierna wellicht een coach zoeken of misschien de medicijnen proberen die vaak worden voorgeschreven.
Ik ben midden 35 en voelde me al mn hele leven wat 'anders', maar kon er nooit mn vinger opleggen
Na een 2e gesprek vond mijn HA het duidelijk genoeg dat ik inderdaad misschien wel "iets" heb.
Hij heeft toen een doorverwijzing naar het GGZ gestuurd voor diagnostisch onderzoek. Ik had zelf geen goed gevoel bij het GGZ maar dat durfde ik niet te zeggen tegen mijn HA. Een week later, toen ik nog niets had gehoord ben ik via google gaan zoeken naar een instelling waar ik wel mijn onderzoek zou willen en toen ben ik naar de huisarts gegaan en heb aangegeven dat ik daar gediagnosticeerd wilde worden.
Ik heb zelf contact gelegd met het centrum en zo kon ik daar na 3 maanden wachttijd starten met de onderzoeken. Na een maand kreeg ik mijn diagnose en ik er vielen zoveel puzzelstukjes op zijn plaats!!
De kosten werden helemaal vergoed. Maar aangezien ik nog het volle bedrag eigen risico open had staan koste het me € 385,-
Ik heb nu een psycholoog gevonden met veel ervaring op het gebied van mijn stoornis en ik ben mezelf aan het leren kennen.
Ik wil hierna wellicht een coach zoeken of misschien de medicijnen proberen die vaak worden voorgeschreven.
Ik ben midden 35 en voelde me al mn hele leven wat 'anders', maar kon er nooit mn vinger opleggen
