Psyche
alle pijlers
Hoe ga jij met altzheimer van je ouders om ?
zondag 17 juni 2018 om 19:32
Ikzelf bezoek mijn vader paar keer per week.
Het is moeilijk omdat communicatie op uitzonderlijke dagen mogelijk was. En dit niet meer is.
Als dit niet zo zou zijn was het iets dragelijker.
Hij zegt veel, lacht ,maar je begrijpt niet wat hij zegt of waarom hij lacht.
Maakt het moeilijk.
De relativiteit van het leven. Druk maken om de loopbaan denk je met pensioen te gaan en dan is het ...
Van een goede loopbaan naar een kleine kamer.
Weer terug 'kind' zijn.
Moeilijk omdat hij niet meer weet wat gisteren is gebeurd.
Gewoon aanwezig zijn. Hem bezoeken. Niet meer vanuit zoon-vader rol. Meer omgedraaid.
Op de terugrit denk ik aan de spaarzame leuke momenten.
Momenten dat ik hem heb gevraagd waarover hij moest lachen.
Op moeijlijke momenten vraag ik me af wat hij voor advies zou geven.
Ben al afscheid aan het nemen in stilte.
Heb niet echt zo'n dochter-vader moment. Door gedeelde hobby ofzo. Dat mis ik nu wel.
Moeder met enkele taken ondersteunen en in ook de gate houden.
Wat is jou uitlaat klep om deze bezoeken vol te houden?
Het is moeilijk omdat communicatie op uitzonderlijke dagen mogelijk was. En dit niet meer is.
Als dit niet zo zou zijn was het iets dragelijker.
Hij zegt veel, lacht ,maar je begrijpt niet wat hij zegt of waarom hij lacht.
Maakt het moeilijk.
De relativiteit van het leven. Druk maken om de loopbaan denk je met pensioen te gaan en dan is het ...
Van een goede loopbaan naar een kleine kamer.
Weer terug 'kind' zijn.
Moeilijk omdat hij niet meer weet wat gisteren is gebeurd.
Gewoon aanwezig zijn. Hem bezoeken. Niet meer vanuit zoon-vader rol. Meer omgedraaid.
Op de terugrit denk ik aan de spaarzame leuke momenten.
Momenten dat ik hem heb gevraagd waarover hij moest lachen.
Op moeijlijke momenten vraag ik me af wat hij voor advies zou geven.
Ben al afscheid aan het nemen in stilte.
Heb niet echt zo'n dochter-vader moment. Door gedeelde hobby ofzo. Dat mis ik nu wel.
Moeder met enkele taken ondersteunen en in ook de gate houden.
Wat is jou uitlaat klep om deze bezoeken vol te houden?
zondag 17 juni 2018 om 19:47
Lijkt me vreselijk, ik heb mijn ouders niet meer, mijn papa kreeg ook alzheimer maar heeft, op dagopvang na, tot het einde thuis kunnen wonen.
Voor mijzelf roep ik de laatste jaren, mocht mij het overkomen, dat er tegen die tijd een pilletje in mijn nachtkastje ligt.
Sterkte.
Voor mijzelf roep ik de laatste jaren, mocht mij het overkomen, dat er tegen die tijd een pilletje in mijn nachtkastje ligt.
Sterkte.
die ik wilde bestaat al...
zondag 17 juni 2018 om 19:53
Ik nam meestal 1x in de week iets van vroeger mee. Dat kon een jeugdfoto zijn, maar ook bijvoorbeeld een plaatjesboek met foto's van oude/klassieke auto's.
Daar werd wel goed/positief op gereageerd.
Ik was blij dat op een gegeven moment, hij (stiefvader) er niets meer van meekreeg. Over hoe ziek hij eigenlijk was.
Meestal ging ik na een bezoek een eindje wandelen of een rondje rijden. Gewoon om het allemaal weer even een plekje te geven, de gevoelens van verdriet en machteloosheid toe te laten om daarna weer door te gaan met de 'normale' gang van zaken.
Daar werd wel goed/positief op gereageerd.
Ik was blij dat op een gegeven moment, hij (stiefvader) er niets meer van meekreeg. Over hoe ziek hij eigenlijk was.
Meestal ging ik na een bezoek een eindje wandelen of een rondje rijden. Gewoon om het allemaal weer even een plekje te geven, de gevoelens van verdriet en machteloosheid toe te laten om daarna weer door te gaan met de 'normale' gang van zaken.
zondag 17 juni 2018 om 19:55
Geen Alzheimer, wel beginnende dementie. Ik vind het nu al moeilijk, terwijl mijn vader mij nog herkend en hij zich ook nog dingen herinnert, niet wie er allemaal op bezoek is geweest en wat hij gedaan en gegeten heeft. Ik weet dat dit de begin fase is. Vind het een vreselijke ziekte, zo moeilijk om je vader zo te zien aftakelen. Terwijl hij een aantal jaren geleden zo zijn jongere broer bezocht en zei, ik hoop niet dat ik dat krijg. Ik weet niet goed hoe er mee om te gaan. Ik ga er ook een paar keer per week heen. Het meeste moeite heb ik nog met het feit dat mijn ouders niet samen wonen, na bijna 60 jaar. We zijn er druk mee bezig, maar wat is de zorg slecht geregeld voor oudere stelletjes zeg.
zondag 17 juni 2018 om 19:56
Mijn stiefvader wou ook euthanasie, maar dat is (bijna) geen mogelijkheid meer als je de diagnose Alzheimer krijgt.attribuutje schreef: ↑17-06-2018 19:47
Voor mijzelf roep ik de laatste jaren, mocht mij het overkomen, dat er tegen die tijd een pilletje in mijn nachtkastje ligt.
zondag 17 juni 2018 om 20:11
Verdrietig TO. Alzheimer is een vreselijke ziekte.
Iedere Alzheimer patiënt is anders, dus echte tips heb ik niet voor je.
Ik probeerde wel altijd met mijn vader even naar buiten te gaan. Er was een dierenparkje in de buurt en dat vond hij mooi om te zien. Dan zaten we samen in stilte te genieten. Mijn vader had afasie en kon zich daardoor helemaal niet meer uitdrukken maar af en toe meende ik zoveel in zijn ogen te zien.
In die tijd zat ik voor mijn werk ver weg en kon ik helaas alleen in het weekend. Na afloop zocht ik altijd even vrienden op, of ging ik in de kroeg een biertje drinken. Ik vond het erg moeilijk.
De laatste acht jaar van zijn leven had hij geen idee wie ik was. Tot hij kort voor zijn overlijden een helder moment kreeg (bizar en ook heel mooi) en hij met een brede glimlach zijn hand naar me uitstak. Ik wens je heel veel sterkte, en nog veel fijne momenten.
Iedere Alzheimer patiënt is anders, dus echte tips heb ik niet voor je.
Ik probeerde wel altijd met mijn vader even naar buiten te gaan. Er was een dierenparkje in de buurt en dat vond hij mooi om te zien. Dan zaten we samen in stilte te genieten. Mijn vader had afasie en kon zich daardoor helemaal niet meer uitdrukken maar af en toe meende ik zoveel in zijn ogen te zien.
In die tijd zat ik voor mijn werk ver weg en kon ik helaas alleen in het weekend. Na afloop zocht ik altijd even vrienden op, of ging ik in de kroeg een biertje drinken. Ik vond het erg moeilijk.
De laatste acht jaar van zijn leven had hij geen idee wie ik was. Tot hij kort voor zijn overlijden een helder moment kreeg (bizar en ook heel mooi) en hij met een brede glimlach zijn hand naar me uitstak. Ik wens je heel veel sterkte, en nog veel fijne momenten.
zondag 17 juni 2018 om 20:46
Ik ben al een heel stuk verder in het acceptatie proces dan jij, ik voel me soms een wees terwijl mijn moeder nog leeft en de bezoekjes vind ik ook erg lastig.
Soms kom ik aan en dan is ze kwaad en boos en dan ga ik gewoon weer weg. Als ik blijf raken we allebei overstuur en dat wil ik niet, als ze wel vrolijk is neem ik haar vaak mee naar beneden waar een restaurant en een grand café etc is en dan drinken we koffie en roken we sigaretjes samen. Echte gesprekken zijn niet meer mogelijk, ze brabbelt wat of zegt dat een bepaald persoon stom is en dan ja he mam dat vind ik ook. Ze kent mij al jaren niet meer maar toch vertel ik altijd dat zij mijn moeder is en hoeveel ik van haar hou en dat ze de beste moeder is die iemand maar kan wensen. En als ik haar terug breng naar de afdeling is ze allang vergeten dat ik er ben/was.
De tijden dat ik er elke keer huilend vandaan kwam zijn nu wel voorbij, ik heb geaccepteerd dat ze ziek is en ik geen moeder meer heb. Het belangrijkste is dat ze gelukkig is en dat is ze daar gelukkig ook heel erg. Tot vorig jaar nam ik haar nog vaak mee naar mijn huis toe met kerstmis en verjaardag of gewoon zomaar maar dat is de laatste keren mis gegaan, ze raakte in paniek en wou naar huis toe, dacht dat iedereen tegen haar was etc dus dat doe ik niet meer.
Ik haat mezelf echt dat ik dit voel maar ze is mijn moeder niet meer, ze is een lief en goedlachs vrouwtje maar haar persoonlijkheid en alles dat haar maakte is weg. Mijn bezoekjes zijn ook niet meer heel regelmatig, eerst ging ik 3 keer per week. Nu eens in de 2 weken en aan de ene kant vind ik dat vreselijk maar aan de andere kant is het voor mij persoonlijk nodig want ik kon het allemaal ook niet meer aan.
En over die euthanasie, mijn moeder had dat ook gewild. Haar grootste angst was om dement te worden maar het is allemaal zo snel gegaan ( herseninfarct daardoor vasculaire dementie en in een delier beland) dat ze eigenlijk niets meer te kiezen had. En nu ben ik blij dat ze er nog is, kan haar nog vasthouden en vertellen wat er allemaal gebeurd al begrijpt ze het niet. Voor mijzelf heb ik vast laten leggen dat ik zsm op een gesloten afdeling opgenomen wil worden en dat mijn familie “ afstand” van mij moet doen.
Soms kom ik aan en dan is ze kwaad en boos en dan ga ik gewoon weer weg. Als ik blijf raken we allebei overstuur en dat wil ik niet, als ze wel vrolijk is neem ik haar vaak mee naar beneden waar een restaurant en een grand café etc is en dan drinken we koffie en roken we sigaretjes samen. Echte gesprekken zijn niet meer mogelijk, ze brabbelt wat of zegt dat een bepaald persoon stom is en dan ja he mam dat vind ik ook. Ze kent mij al jaren niet meer maar toch vertel ik altijd dat zij mijn moeder is en hoeveel ik van haar hou en dat ze de beste moeder is die iemand maar kan wensen. En als ik haar terug breng naar de afdeling is ze allang vergeten dat ik er ben/was.
De tijden dat ik er elke keer huilend vandaan kwam zijn nu wel voorbij, ik heb geaccepteerd dat ze ziek is en ik geen moeder meer heb. Het belangrijkste is dat ze gelukkig is en dat is ze daar gelukkig ook heel erg. Tot vorig jaar nam ik haar nog vaak mee naar mijn huis toe met kerstmis en verjaardag of gewoon zomaar maar dat is de laatste keren mis gegaan, ze raakte in paniek en wou naar huis toe, dacht dat iedereen tegen haar was etc dus dat doe ik niet meer.
Ik haat mezelf echt dat ik dit voel maar ze is mijn moeder niet meer, ze is een lief en goedlachs vrouwtje maar haar persoonlijkheid en alles dat haar maakte is weg. Mijn bezoekjes zijn ook niet meer heel regelmatig, eerst ging ik 3 keer per week. Nu eens in de 2 weken en aan de ene kant vind ik dat vreselijk maar aan de andere kant is het voor mij persoonlijk nodig want ik kon het allemaal ook niet meer aan.
En over die euthanasie, mijn moeder had dat ook gewild. Haar grootste angst was om dement te worden maar het is allemaal zo snel gegaan ( herseninfarct daardoor vasculaire dementie en in een delier beland) dat ze eigenlijk niets meer te kiezen had. En nu ben ik blij dat ze er nog is, kan haar nog vasthouden en vertellen wat er allemaal gebeurd al begrijpt ze het niet. Voor mijzelf heb ik vast laten leggen dat ik zsm op een gesloten afdeling opgenomen wil worden en dat mijn familie “ afstand” van mij moet doen.
