Psyche
alle pijlers
Hoe kan ik mijn man helpen?
woensdag 23 maart 2022 om 04:54
Beste allemaal,
Anoniem hoop ik hier even uit te kunnen puffen en wat nieuwe ideeën op te doen. Ik weet het namelijk even niet meer.
Wat voorgeschiedenis; mijn man en ik hebben twee kinderen. Zelf heeft hij nog een dochter uit een vorige relatie. Wij hebben een dochter van 10 en in de zomer van vorig jaar is onze zoon geboren. Ik had een hele zware zwangerschap en ben op een bepaald moment thuis komen zitten met een prenatale depressie. Na de bevalling werd dit een postnatale depressie (niet met afkeer naar de baby maar juist ernstige overbezorgdheid over alles en iedereen). Inmiddels gaat het met mij weer beter. Ik slik medicatie en volg therapie. Ik krijg hulp thuis (van een psychisch verpleegkundige) en ben zelfs weer gestart met werken. Ik heb weer wat energie en ben weer vrolijk en gezellig.
Mijn man heeft het door mijn ziek zijn ook zwaar gehad. Momenteel gaat het met mij dus wel weer oke, alleen is mijn man veranderd in een altijd veel te drukke, altijd negatieve mopperkont (eigenlijk al sinds mijn zwangerschap). Sinds de geboorte van onze zoon heeft mijn man het qua werk ook nog drukker dan ooit en is alles hem teveel. Zijn glas is altijd bijna leeg en hij wordt eigenlijk nergens blij van. Jullie begrijpen misschien dat dit mijn herstel ook wel in de weg staat. Want alhoewel het duiveltje in mijn hoofd met zelfkritiek en zelfhaat inmiddels is verdwenen lijkt mijn man dit stokje te hebben overgenomen.
De laatste tijd heb ik zoveel mogelijk werk uit handen genomen van hem. Mijn man doet geen nachten en helpt overdag eigenlijk ook niet mee. Ik combineer werk met de zorg voor de kinderen en heb daarnaast een oppas voor als ik het niet meer trek. Ik slaap als de baby slaapt. Doe daarnaast het huishouden (niet perfect maar het is niet anders). Mijn man heeft alleen de baby als ik in de avond douche en als ik ga sporten (gemiddeld drie keer in de week een uurtje). Ook dan zucht en steunt man alles bij elkaar.
Mijn man is eind februari een week op vakantie geweest en hij krijgt alle ruimte voor sport en ontspanning. In de avonden kan hij altijd een paar uur niksen en hij kan de deur uitlopen wanneer hij wil. Wanneer hij werkt dan storen wij hem niet. Toch helpt het allemaal eigenlijk niet. De vakantie heeft er bijvoorbeeld voor gezorgd dat hij qua werk nog drukker is. Hij is momenteel dus ook bozer dan ooit.
Hoe kan ik hem (en daarmee mijzelf) helpen? Ik vraag het hem vaak, maar hij weet het niet. Zegt constant dat hij misschien moet wennen aan de nieuwe situatie (weer naar kantoor, werken, baby, ik weer werken) en dat ik hem kan helpen door weer beter te worden. Punt is inmiddels alleen dat ik naar mijn idee al zo veel doe (en eigenlijk ook niet meer kan).
Anoniem hoop ik hier even uit te kunnen puffen en wat nieuwe ideeën op te doen. Ik weet het namelijk even niet meer.
Wat voorgeschiedenis; mijn man en ik hebben twee kinderen. Zelf heeft hij nog een dochter uit een vorige relatie. Wij hebben een dochter van 10 en in de zomer van vorig jaar is onze zoon geboren. Ik had een hele zware zwangerschap en ben op een bepaald moment thuis komen zitten met een prenatale depressie. Na de bevalling werd dit een postnatale depressie (niet met afkeer naar de baby maar juist ernstige overbezorgdheid over alles en iedereen). Inmiddels gaat het met mij weer beter. Ik slik medicatie en volg therapie. Ik krijg hulp thuis (van een psychisch verpleegkundige) en ben zelfs weer gestart met werken. Ik heb weer wat energie en ben weer vrolijk en gezellig.
Mijn man heeft het door mijn ziek zijn ook zwaar gehad. Momenteel gaat het met mij dus wel weer oke, alleen is mijn man veranderd in een altijd veel te drukke, altijd negatieve mopperkont (eigenlijk al sinds mijn zwangerschap). Sinds de geboorte van onze zoon heeft mijn man het qua werk ook nog drukker dan ooit en is alles hem teveel. Zijn glas is altijd bijna leeg en hij wordt eigenlijk nergens blij van. Jullie begrijpen misschien dat dit mijn herstel ook wel in de weg staat. Want alhoewel het duiveltje in mijn hoofd met zelfkritiek en zelfhaat inmiddels is verdwenen lijkt mijn man dit stokje te hebben overgenomen.
De laatste tijd heb ik zoveel mogelijk werk uit handen genomen van hem. Mijn man doet geen nachten en helpt overdag eigenlijk ook niet mee. Ik combineer werk met de zorg voor de kinderen en heb daarnaast een oppas voor als ik het niet meer trek. Ik slaap als de baby slaapt. Doe daarnaast het huishouden (niet perfect maar het is niet anders). Mijn man heeft alleen de baby als ik in de avond douche en als ik ga sporten (gemiddeld drie keer in de week een uurtje). Ook dan zucht en steunt man alles bij elkaar.
Mijn man is eind februari een week op vakantie geweest en hij krijgt alle ruimte voor sport en ontspanning. In de avonden kan hij altijd een paar uur niksen en hij kan de deur uitlopen wanneer hij wil. Wanneer hij werkt dan storen wij hem niet. Toch helpt het allemaal eigenlijk niet. De vakantie heeft er bijvoorbeeld voor gezorgd dat hij qua werk nog drukker is. Hij is momenteel dus ook bozer dan ooit.
Hoe kan ik hem (en daarmee mijzelf) helpen? Ik vraag het hem vaak, maar hij weet het niet. Zegt constant dat hij misschien moet wennen aan de nieuwe situatie (weer naar kantoor, werken, baby, ik weer werken) en dat ik hem kan helpen door weer beter te worden. Punt is inmiddels alleen dat ik naar mijn idee al zo veel doe (en eigenlijk ook niet meer kan).
woensdag 23 maart 2022 om 10:51
Ik lees nergens dat hij toen álles van haar overnam en zij helemaal niks meer deed behalve boos zijn, eerder dat ze het moeilijk uit handen kon geven omdat ze overbezorgd was. En als hij haar wel alles uit handen nam dan zal hij daar diep in zijn hart ook wel eens flink van hebben gebaald, iets wat zij nu blijkbaar niet "mag".
Ik denk in elk geval niet dat het de oplossing is om hem volledig te ontzien en hem alles uit handen te nemen, ten eerste kan TO dat uiteindelijk niet aan en ten tweede zal hij toch ook weer de draad moeten oppakken en zijn normale rol in het gezin moeten innemen. Ik zou ook eisen dat hij daar hulp bij zoekt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 23 maart 2022 om 11:07
Wat is dat nou weer voor idiote vraag? Dat vraag je toch ook niet aan de moeder met pnd, of ze de baby wel wilde? Waarom zou je dat dan wel over de vader vragen? Hij had al twee kinderen, hij wist vermoedelijk uitstekend hoe die in de wereld zijn gekomen, dus je kunt er redelijkerwijs vanuit gaan dat hij prima in staat is om zelfstandige keuzes over zijn eigen voortplanting te maken.
woensdag 23 maart 2022 om 11:12
Ik had psychische problemen tijdens mijn eerste zwangerschap en ik had een verloskundige die dacht mij wel even streng te kunnen toespreken en mij daar in één klap mee te kunnen genezen en die vroeg ook aan mij: 'Wil je de baby wel?' Mijn probleem was vergelijkbaar met dat van TO, dus juist overbezorgd over de baby, maar dan tijdens de zwangerschap, ik vond dat dus ook een zeer rare vraag en ik vond dat ze nogal buiten haar boekje ging, maar het kan je als moeder dus ook gevraagd worden, als je genoeg pech hebt om iemand tegen het lijf te lopen die denkt dat wel te kunnen vragen.Thalas schreef: ↑23-03-2022 11:07Wat is dat nou weer voor idiote vraag? Dat vraag je toch ook niet aan de moeder met pnd, of ze de baby wel wilde? Waarom zou je dat dan wel over de vader vragen? Hij had al twee kinderen, hij wist vermoedelijk uitstekend hoe die in de wereld zijn gekomen, dus je kunt er redelijkerwijs vanuit gaan dat hij prima in staat is om zelfstandige keuzes over zijn eigen voortplanting te maken.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 23 maart 2022 om 11:30
Wat ontzettend naar, Susan. Heel onproductieve en onprofessionele poging om depressieve gevoelens te verhelpen.
Wat ik hier bedoelde was: TO vertelt in haar OP dat zowel zij als haar man zich ongelukkig voelen, waarna twee posters vragen of híj de baby wel wilde. Ik vind dat een verkapte poging om ergens een schuldige aan te wijzen in een situatie die duidelijk voor alle betrokkenen zwaar is.
Wat ik hier bedoelde was: TO vertelt in haar OP dat zowel zij als haar man zich ongelukkig voelen, waarna twee posters vragen of híj de baby wel wilde. Ik vind dat een verkapte poging om ergens een schuldige aan te wijzen in een situatie die duidelijk voor alle betrokkenen zwaar is.
woensdag 23 maart 2022 om 11:33
Ik ben het met je eens over de opmerkingen in dit topic. En ja, die opmerking was inderdaad naar, ik heb me daarna ook nooit meer op mijn gemak gevoeld bij die verloskundige en ik was blij toen ik las dat ze met studieverlof ging en dus zeker niet bij mijn bevalling zou zijn.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 23 maart 2022 om 11:44
Dit is wel wat ik doe hoor. Ik ga er namelijk vanuit dat mijn man er gewoon vreselijk doorheen zit. Dus ik zeur zelf zo min mogelijk en probeer gewoon vrolijk te zijn. Heel soms lukt me dat niet, maar dan heeft hij het wel heel bont gemaakt. Maar het moet op een bepaald moment wel beter gaan, en dat gaat het niet. Mijn hoop was dat hij na die vakantie weer wat was opgeladen, maar dat was dus ook helemaal niet het geval. Daarna zijn we nog samen met mijn behandelaars wezen praten, maar ook daar kwamen we niet verder. Hij vond het maar beroerde artsen. En nu weet ik het even niet meer.
Man wilde de baby wel hoor. Heel graag zelfs en nog liever dan dat ik dat zelf wilde. Voor mijn zwangerschap was hij ook echt anders. Dingen ondernemen, zelf initiatief pakken, alles aan de kant gooien als we hem nodig hadden. Daar is nu allemaal weinig van over.
woensdag 23 maart 2022 om 12:01
Ze hebben geen concrete (directe) oplossing voor mijn ziek zijn. Dat is natuurlijk ook een meer-jaren (maanden) plan. Met medicatie en therapie heb ik natuurlijk nog steeds bepaalde kwetsbaarheden en die zijn niet opeens opgelost. Dat lukt misschien ook wel nooit. De echte oude wordt ik misschien wel nooit meer helemaal, maar er is nu natuurlijk ook een nieuwe situatie met een extra kindje. Dus ik denk zelf ook niet dat dat echt haalbaar is.
Ik krijg elke week een verpleegkundige thuis en die praat dan over de communicatie tussen ons. Dat vind hij ook nergens op slaan en hij vindt het ook een vervelend mens. Ook deze geeft geen concrete oplossingen voor mijn ziek zijn, of iig geen dingen die hem aanstaan.
Het is wel een goede tip om hem eens te vragen wat hij dan verstaat onder het ‘echt beter worden’. Want dat weet ik inderdaad niet. Ik vraag hem wel vaak wat hij dan nodig heeft, wat we dan anders kunnen doen, maar daar komen we nog niet ver mee. Ik ben dus ook door mijn ziek zijn nog niet 100% goed in dit soort gesprekken.
Verder ook iedereen bedankt. Ik ga het even op mij laten inwerken allemaal.
woensdag 23 maart 2022 om 19:40
Een depressie als moeder de vrouw het pand heeft verlaten. Op vakantie, beetje sporten, lekker veel werken, dat kan allemaal wel. Maar een zwangere vrouw en een 3e (!!) kind zijn opeens een beetje wennen..vittello69 schreef: ↑23-03-2022 08:55dus de vrouw mag wel een postnatale depressie hebben, maar de man moet met zijn depressie (want zo klinkt het) maar een schop onder zijn kont krijgen? tja, zo zou je het ook kunnen formuleren
woensdag 23 maart 2022 om 19:43
Waar is zijn eigen verantwoordelijkheid? Je bent zijn hulpverlener toch niet? Dat jij niet goed bent in zulke gesprekken betekent niet dat er dan ook maar geen gesprekken gevoerd moeten worden. Waarom probeer je alles voor hem op te lossen? Komt je eigen herstel ook niet ten goede.Cora3008 schreef: ↑23-03-2022 12:01Ze hebben geen concrete (directe) oplossing voor mijn ziek zijn. Dat is natuurlijk ook een meer-jaren (maanden) plan. Met medicatie en therapie heb ik natuurlijk nog steeds bepaalde kwetsbaarheden en die zijn niet opeens opgelost. Dat lukt misschien ook wel nooit. De echte oude wordt ik misschien wel nooit meer helemaal, maar er is nu natuurlijk ook een nieuwe situatie met een extra kindje. Dus ik denk zelf ook niet dat dat echt haalbaar is.
Ik krijg elke week een verpleegkundige thuis en die praat dan over de communicatie tussen ons. Dat vind hij ook nergens op slaan en hij vindt het ook een vervelend mens. Ook deze geeft geen concrete oplossingen voor mijn ziek zijn, of iig geen dingen die hem aanstaan.
Het is wel een goede tip om hem eens te vragen wat hij dan verstaat onder het ‘echt beter worden’. Want dat weet ik inderdaad niet. Ik vraag hem wel vaak wat hij dan nodig heeft, wat we dan anders kunnen doen, maar daar komen we nog niet ver mee. Ik ben dus ook door mijn ziek zijn nog niet 100% goed in dit soort gesprekken.
Verder ook iedereen bedankt. Ik ga het even op mij laten inwerken allemaal.
woensdag 23 maart 2022 om 19:49
Airesopure schreef: ↑23-03-2022 19:40Een depressie als moeder de vrouw het pand heeft verlaten. Op vakantie, beetje sporten, lekker veel werken, dat kan allemaal wel. Maar een zwangere vrouw en een 3e (!!) kind zijn opeens een beetje wennen..
Zich op het werk en sporten storten kan net zo goed een uitvlucht zijn voor- en manier om om te gaan met een nare situatie. Makkelijk oordelen met ‘dat kan wel’.
woensdag 23 maart 2022 om 19:58
Het gaat mij erom dat ik het niet reëel vind dat je hier zelf niet van mag balen. In sommige reacties proef ik een beetje dat je het alleen maar zielig voor je man mag vinden en dat je vraag hier alleen erom mag draaien hoe je hem kunt ondersteunen, maar je bent er zelf ook nog, je bent zelf nog herstellende en al was je dat niet, dan nog was dit ook voor jou een enorm zware situatie, dus waak er ook voor dat je zelf niet instort. Het is niet dat je helemaal niks van hem mag eisen. Het komt een beetje over alsof jij iets goed te maken hebt en het nu zijn beurt is, maar ik denk niet dat dat iemand van jullie echt goed doet.Cora3008 schreef: ↑23-03-2022 11:44Dit is wel wat ik doe hoor. Ik ga er namelijk vanuit dat mijn man er gewoon vreselijk doorheen zit. Dus ik zeur zelf zo min mogelijk en probeer gewoon vrolijk te zijn. Heel soms lukt me dat niet, maar dan heeft hij het wel heel bont gemaakt. Maar het moet op een bepaald moment wel beter gaan, en dat gaat het niet. Mijn hoop was dat hij na die vakantie weer wat was opgeladen, maar dat was dus ook helemaal niet het geval. Daarna zijn we nog samen met mijn behandelaars wezen praten, maar ook daar kwamen we niet verder. Hij vond het maar beroerde artsen. En nu weet ik het even niet meer.
Man wilde de baby wel hoor. Heel graag zelfs en nog liever dan dat ik dat zelf wilde. Voor mijn zwangerschap was hij ook echt anders. Dingen ondernemen, zelf initiatief pakken, alles aan de kant gooien als we hem nodig hadden. Daar is nu allemaal weinig van over.
Waarom vond hij die behandelaars beroerde artsen?
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 23 maart 2022 om 22:19
Misschien voelt to zich schuldig.Susan schreef: ↑23-03-2022 19:58Het gaat mij erom dat ik het niet reëel vind dat je hier zelf niet van mag balen. In sommige reacties proef ik een beetje dat je het alleen maar zielig voor je man mag vinden en dat je vraag hier alleen erom mag draaien hoe je hem kunt ondersteunen, maar je bent er zelf ook nog, je bent zelf nog herstellende en al was je dat niet, dan nog was dit ook voor jou een enorm zware situatie, dus waak er ook voor dat je zelf niet instort. Het is niet dat je helemaal niks van hem mag eisen. Het komt een beetje over alsof jij iets goed te maken hebt en het nu zijn beurt is, maar ik denk niet dat dat iemand van jullie echt goed doet.
Waarom vond hij die behandelaars beroerde artsen?
Wat niet nodig is.
Maar je hoeft ook niet boos op deze man te worden.
Deze man heeft ook een zware tijd gehad of nog.
Deze man vlucht in werk en vakantie.
Waarom vlak je de ellende die deze man over zich heen heeft gekregen uit.
Misschien heeft deze ook wel hulp nodig.
Hij heeft ook niks concreets wanneer het over is. Dat kan heel veel indruk makkend. To krijgt hulp.
De aandacht gaat toch uit naar to.
En terecht maar de partner is er ook nog. Zo makkelijk is dit ook niet voor de rest van de familie.
woensdag 23 maart 2022 om 22:23
En als deze man nou ook een depressie heeft. Dat uit zich anders dan bij zijn vrouw.Airesopure schreef: ↑23-03-2022 19:43Waar is zijn eigen verantwoordelijkheid? Je bent zijn hulpverlener toch niet? Dat jij niet goed bent in zulke gesprekken betekent niet dat er dan ook maar geen gesprekken gevoerd moeten worden. Waarom probeer je alles voor hem op te lossen? Komt je eigen herstel ook niet ten goede.
Die man zit misschien ook klem??
woensdag 23 maart 2022 om 23:26
Ik vlak niks uit, maar dat het voor hem moeilijk is geweest, wil niet zeggen dat het een goede oplossing is dat zij nu alles in haar eentje draagt. Dat is gewoon geen optie. Als er met TO niks aan de hand zou zijn zou dat al ontzettend zwaar zijn, een ouder kind, een baby en een man die continu boos is, maar ze is zelf ook herstellend. Doorgaan zoals het nu is of er zelfs nog een schepje bovenop omdat het voor hem nog niet genoeg is wat ze hem uit handen neemt, is ook gewoon geen optie. Dus zal hij toch echt hulp moeten zoeken. Aangezien hij de hele tijd zegt dat zíj beter moet worden, krijg ik niet de indruk dat hij erkent dat hij zelf ook overspannen is of aan het worden is. En dus ook niet dat hij bezig is hulp voor zichzelf te zoeken.mara2 schreef: ↑23-03-2022 22:19Misschien voelt to zich schuldig.
Wat niet nodig is.
Maar je hoeft ook niet boos op deze man te worden.
Deze man heeft ook een zware tijd gehad of nog.
Deze man vlucht in werk en vakantie.
Waarom vlak je de ellende die deze man over zich heen heeft gekregen uit.
Misschien heeft deze ook wel hulp nodig.
Hij heeft ook niks concreets wanneer het over is. Dat kan heel veel indruk makkend. To krijgt hulp.
De aandacht gaat toch uit naar to.
En terecht maar de partner is er ook nog. Zo makkelijk is dit ook niet voor de rest van de familie.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 24 maart 2022 om 08:09
mara2 schreef: ↑23-03-2022 22:19Misschien voelt to zich schuldig.
Wat niet nodig is.
Maar je hoeft ook niet boos op deze man te worden.
Deze man heeft ook een zware tijd gehad of nog.
Deze man vlucht in werk en vakantie.
Waarom vlak je de ellende die deze man over zich heen heeft gekregen uit.
Misschien heeft deze ook wel hulp nodig.
Hij heeft ook niks concreets wanneer het over is. Dat kan heel veel indruk makkend. To krijgt hulp.
De aandacht gaat toch uit naar to.
En terecht maar de partner is er ook nog. Zo makkelijk is dit ook niet voor de rest van de familie.
Heel vervelend als man zich zo rot voelt, maar hij legt alle verantwoording daarvoor bij TO hè. Leuk dat het zich bij hem anders uit, maar hij gaat zich niet vanzelf beter voelen en zal daar toch echt stappen voor moeten zetten, anders dan de bal bij TO leggen. En aandacht krijgen kan hij zat, hij moet gewoon hulp zoeken, niemand die hem dan gaat weigeren hoor.
donderdag 24 maart 2022 om 08:25
Nou dit dus.S-Groot schreef: ↑24-03-2022 08:09Heel vervelend als man zich zo rot voelt, maar hij legt alle verantwoording daarvoor bij TO hè. Leuk dat het zich bij hem anders uit, maar hij gaat zich niet vanzelf beter voelen en zal daar toch echt stappen voor moeten zetten, anders dan de bal bij TO leggen. En aandacht krijgen kan hij zat, hij moet gewoon hulp zoeken, niemand die hem dan gaat weigeren hoor.
