Psyche
alle pijlers
Hoe kwam je erachter dat je een depressie had?
donderdag 13 september 2018 om 16:56
Ik zit al jaren niet goed in m'n vel en ik vermoed dat ik last heb van een (al dan niet lichte) depressie. Maar ik vind het zo moeilijk om hiermee naar de huisarts te gaan omdat ik geen prater ben, helemaal niet als het om gevoel gaat. En ik denk dus ook steeds dat het wel mee valt omdat ik ook momenten gewoon vrolijk ben, leuke dingen doe enzo. Maar ik tob dus al jaren met mezelf. Ik kan er m'n vinger niet op leggen waarom ik me zo voel... Wellicht ben ik te hard voor mezelf want ik ben van niet zeuren, het kan altijd slechter.
Ik doe om de zoveel tijd ook online testen en daarmee scoor ik altijd dat ik vermoedelijk een depressie heb maar dan nog vind ik het moeilijk om voor mezelf te bepalen of dat klopt.
Hoe kwamen jullie erachter dat je niet gewoon somber was maar een depressie had?
Ik doe om de zoveel tijd ook online testen en daarmee scoor ik altijd dat ik vermoedelijk een depressie heb maar dan nog vind ik het moeilijk om voor mezelf te bepalen of dat klopt.
Hoe kwamen jullie erachter dat je niet gewoon somber was maar een depressie had?
donderdag 13 september 2018 om 18:46
Afspraak maken en niet meer teveel over nadenken. Liever dat de huisarts je gerust stelt omdat het wel meevalt, dan dat je later spijt hebt dat je niet eerder bent gegaan.TsumTsum schreef: ↑13-09-2018 18:41Ik vraag ook geen medisch advies. Mijn doel van dit topic is om meer inzicht te krijgen in depressies door ervaringsverhalen van anderen waardoor ik wellicht minder ga op zien tegen het naar de huisarts stappen voor hulp . Want hulp vragen vind ik gewoon zo moeilijk.
.
donderdag 13 september 2018 om 19:11
Wat maakt het zo moeilijk? Vind je het moeilijk om uit te spreken hoe je je voelt omdat het dan echter lijkt? Ben je bang voor de reactie van de arts? Misschien kunnen we dan beter meedenken. Zelf voelde ik me heel kwetsbaar, ik vond het ontzettend moeilijk om toe te geven (ook aan mezelf) dat het psychisch niet goed met me ging.TsumTsum schreef: ↑13-09-2018 18:41Ik vraag ook geen medisch advies. Mijn doel van dit topic is om meer inzicht te krijgen in depressies door ervaringsverhalen van anderen waardoor ik wellicht minder ga op zien tegen het naar de huisarts stappen voor hulp . Want hulp vragen vind ik gewoon zo moeilijk.
donderdag 13 september 2018 om 19:19
Je hoeft je natuurlijk niet op elk gewenst te willen verhangen aan een boom of zo. Als jij weinig lichtpuntjes hebt en somber bent, vrij weinig zin in dingen hebt en je niet echt meer kan herinneren wanneer je gelukkig was, dan kun je dat zeggen. Je hoeft niet zwaar mega vreselijk depressief met een actieve doodswens te zijn om hulp te kunnen krijgen.
donderdag 13 september 2018 om 19:23
Ik denk dat het dan meer echt lijkt en ook een stukje kwetsbaarheid. Ik heb ook nooit geleerd om over gevoel te praten en je dus kwetsbaar op te stellen. Wellicht ook het gevoel als een soort van falen omdat ik het niet zelf, zonder hulp, kan oplossen. Voor de reactie van mijn huisarts ben ik verder niet bang, heb een fijne huisarts.
donderdag 13 september 2018 om 19:43
Dit klinkt erg herkenbaar. Wat zou je nu fijn vinden? Heb je iets aan de ervaringen die tot nu toe gedeeld zijn? Ben je er al uit of je naar de huisarts gaat?TsumTsum schreef: ↑13-09-2018 19:23Ik denk dat het dan meer echt lijkt en ook een stukje kwetsbaarheid. Ik heb ook nooit geleerd om over gevoel te praten en je dus kwetsbaar op te stellen. Wellicht ook het gevoel als een soort van falen omdat ik het niet zelf, zonder hulp, kan oplossen. Voor de reactie van mijn huisarts ben ik verder niet bang, heb een fijne huisarts.
donderdag 13 september 2018 om 20:06
Inderdaad.strikjemetstippels schreef: ↑13-09-2018 19:19Je hoeft je natuurlijk niet op elk gewenst te willen verhangen aan een boom of zo. Als jij weinig lichtpuntjes hebt en somber bent, vrij weinig zin in dingen hebt en je niet echt meer kan herinneren wanneer je gelukkig was, dan kun je dat zeggen. Je hoeft niet zwaar mega vreselijk depressief met een actieve doodswens te zijn om hulp te kunnen krijgen.
Juist de meer verborgen depressie wordt vaak over het hoofd gezien/genegeerd.
Door het chronische karakter maakt deze depressie niet licht, maar juist zwaar.
Morbiditeit neemt toe naarmate de tijd verstrijkt (dat je er niets tegen doet). Omdat het slopend kan voelen je steeds maar niet goed in je vel te voelen.
donderdag 13 september 2018 om 21:22
Ja goed plan.
Verwaarloos jezelf e/o je klachten niet.
Vind jezelf en je welzijn belangrijk.
Of je echt depressief bent of dat er wat anders aan de hand is met jou, is iets voor de huisarts /evt psycholoog om te onderzoeken.
vrijdag 14 september 2018 om 10:08
TO, ik heb te lang geen hulp gezocht, omdat ik altijd vond dat het wel meeviel, ik niet moest zeuren, ik er zelf uit moest komen, ook praten over mijzelf was ik ook niet gewend en dat vermeed ik dus.
Gebleken is dat dat juist ook factoren waren van mijn depressiviteit.
Heb er de diagnose vermijdende persoonlijkheidsstoornis voor gekregen.
Ik vermeed mijn eigen problematiek en daarmee ook oplossingen ertegen.
Eenmaal toen ik de afspraak met huisarts en de doorverwijzing naar een therapeut had , voelde ik me opgelucht en ervaarde ik hoop op beter. Er was iets in beweging gezet: ik had mezelf (eindelijk) serieus genomen. Die eerste stap was gezet. En vanaf daar kon er verandering plaatsvinden.
Gebleken is dat dat juist ook factoren waren van mijn depressiviteit.
Heb er de diagnose vermijdende persoonlijkheidsstoornis voor gekregen.
Ik vermeed mijn eigen problematiek en daarmee ook oplossingen ertegen.
Eenmaal toen ik de afspraak met huisarts en de doorverwijzing naar een therapeut had , voelde ik me opgelucht en ervaarde ik hoop op beter. Er was iets in beweging gezet: ik had mezelf (eindelijk) serieus genomen. Die eerste stap was gezet. En vanaf daar kon er verandering plaatsvinden.
vrijdag 14 september 2018 om 16:23
TO ik denk dat het vooral belangrijk is om bij jezelf na te gaan of je last hebt van je somberheid, zo ja: of je er zelf wat aan kan doen, dus er grip op te krijgen en als dat niet lukt, hulp vragen bij de huisarts.
Wat ik probeer te zeggen is dat het niet uit maakt of het een naam 'label' heeft. Je bent het sowieso altijd waard om hulp te vragen.
Ik herken het nl bij mijzelf, heel lang rondgelopen met het idee,( de angst )dat ik mij aanstelde.
Daardoor is in mijn beleving door te lang wachten mijn eenzaamheid en somberheid en starre gedachten en gedragspatronen door de jaren heen sterk toegenomen.
Inmiddels heb ik hulp.
Veel sterkte iig
Wat ik probeer te zeggen is dat het niet uit maakt of het een naam 'label' heeft. Je bent het sowieso altijd waard om hulp te vragen.
Ik herken het nl bij mijzelf, heel lang rondgelopen met het idee,( de angst )dat ik mij aanstelde.
Daardoor is in mijn beleving door te lang wachten mijn eenzaamheid en somberheid en starre gedachten en gedragspatronen door de jaren heen sterk toegenomen.
Inmiddels heb ik hulp.
Veel sterkte iig
vrijdag 14 september 2018 om 22:14
Mensen met een ernstige depressie kunnen heel goed vrolijk lijken, leuke dingen doen en twee dagen later voor de trein springen. Emoties zijn tijdelijk en mensen met een depressie kunnen zich ook prima beter voordoen dan dat ze zich voelen. Bij thuiskomst stort je vervolgens in en ben je moe, lusteloos en leeg. Depressie is een soort drijfzand, wat je telkens lager naar beneden trekt. Je probeert jezelf op te krikken, omdat je jezelf niet zo mag voelen en omdat je je anders zou schamen naar je familie en vrienden toe. Als je het gevoel hebt dat je een dergelijk masker draagt heb je gegarandeerd een depressie.TsumTsum schreef: ↑13-09-2018 16:56Ik zit al jaren niet goed in m'n vel en ik vermoed dat ik last heb van een (al dan niet lichte) depressie. Maar ik vind het zo moeilijk om hiermee naar de huisarts te gaan omdat ik geen prater ben, helemaal niet als het om gevoel gaat. En ik denk dus ook steeds dat het wel mee valt omdat ik ook momenten gewoon vrolijk ben, leuke dingen doe enzo. Maar ik tob dus al jaren met mezelf. Ik kan er m'n vinger niet op leggen waarom ik me zo voel... Wellicht ben ik te hard voor mezelf want ik ben van niet zeuren, het kan altijd slechter.
Ik doe om de zoveel tijd ook online testen en daarmee scoor ik altijd dat ik vermoedelijk een depressie heb maar dan nog vind ik het moeilijk om voor mezelf te bepalen of dat klopt.
Hoe kwamen jullie erachter dat je niet gewoon somber was maar een depressie had?
Uit onderzoek is overigens gebleken dat mensen met de hoogste pijngrens de grootste kans hebben op een suicidepoging. Dat is dus het geval bij mensen die heel erg hard voor zichzelf zijn en ondraaglijk lijden af doen als: "niet mogen zeuren", "jezelf opkrikken", "de werkelijkheid niet onder ogen mogen zien", "jezelf uit schaamte beter voor moeten doen", "jezelf niet laten kennen", "geen emoties mogen tonen". Als dat het geval is bij jou altans, maar toch belangrijk om te weten.
zaterdag 15 september 2018 om 17:01
Ik kan me helemaal vinden in deze post. Herkenbaar dus.Bas1986 schreef: ↑14-09-2018 22:14Mensen met een ernstige depressie kunnen heel goed vrolijk lijken, leuke dingen doen en twee dagen later voor de trein springen. Emoties zijn tijdelijk en mensen met een depressie kunnen zich ook prima beter voordoen dan dat ze zich voelen. Bij thuiskomst stort je vervolgens in en ben je moe, lusteloos en leeg. Depressie is een soort drijfzand, wat je telkens lager naar beneden trekt. Je probeert jezelf op te krikken, omdat je jezelf niet zo mag voelen en omdat je je anders zou schamen naar je familie en vrienden toe. Als je het gevoel hebt dat je een dergelijk masker draagt heb je gegarandeerd een depressie.
Uit onderzoek is overigens gebleken dat mensen met de hoogste pijngrens de grootste kans hebben op een suicidepoging. Dat is dus het geval bij mensen die heel erg hard voor zichzelf zijn en ondraaglijk lijden af doen als: "niet mogen zeuren", "jezelf opkrikken", "de werkelijkheid niet onder ogen mogen zien", "jezelf uit schaamte beter voor moeten doen", "jezelf niet laten kennen", "geen emoties mogen tonen". Als dat het geval is bij jou altans, maar toch belangrijk om te weten.
Dat jezelf (steeds maar) opkrikken kan op den duur tot uitputtingsverschijnselen / burn out leiden. Je doet alsof het goed gaat maar van binnen loop je leeg.
Jezelf groot houden en sterker voordoen, houdt een keer op want 'niets hielp echt'. Al die tijd heb je jezelf verwaarloosd, je klachten niet serieus genoeg genomen. Te hard geweest voor jezelf. Vaak ten koste van jezelf voor anderen (of je werk) jezelf weggecijferd.
Hulp zoeken dus, en bij voorkeur niet lang mee wachten.
Niet zover laten komen dat je totaal vast loopt en het echt niet meer ziet zitten. Je bent het waard om hulp te krijgen.
maandag 17 september 2018 om 14:14
Wow, wat omschrijf je dat goed. Dit gaat van a tot z over mij. Ik schaam me kapot voor het feit dat ik niet uit m'n depressie kom. Ik ben een last voor anderen, ben daarom hard voor mezelf. Tegelijk kan ik vrolijk doen als het moet.Bas1986 schreef: ↑14-09-2018 22:14Mensen met een ernstige depressie kunnen heel goed vrolijk lijken, leuke dingen doen en twee dagen later voor de trein springen. Emoties zijn tijdelijk en mensen met een depressie kunnen zich ook prima beter voordoen dan dat ze zich voelen. Bij thuiskomst stort je vervolgens in en ben je moe, lusteloos en leeg. Depressie is een soort drijfzand, wat je telkens lager naar beneden trekt. Je probeert jezelf op te krikken, omdat je jezelf niet zo mag voelen en omdat je je anders zou schamen naar je familie en vrienden toe. Als je het gevoel hebt dat je een dergelijk masker draagt heb je gegarandeerd een depressie.
Uit onderzoek is overigens gebleken dat mensen met de hoogste pijngrens de grootste kans hebben op een suicidepoging. Dat is dus het geval bij mensen die heel erg hard voor zichzelf zijn en ondraaglijk lijden af doen als: "niet mogen zeuren", "jezelf opkrikken", "de werkelijkheid niet onder ogen mogen zien", "jezelf uit schaamte beter voor moeten doen", "jezelf niet laten kennen", "geen emoties mogen tonen". Als dat het geval is bij jou altans, maar toch belangrijk om te weten.
maandag 17 september 2018 om 14:28
Niet schamen joh. Het is een ziekte, je doet het niet expres, en dat het je niet lukt om je anders te voelen is een onvermogen, maar geen fout.FadeToBlack schreef: ↑17-09-2018 14:14Wow, wat omschrijf je dat goed. Dit gaat van a tot z over mij. Ik schaam me kapot voor het feit dat ik niet uit m'n depressie kom. Ik ben een last voor anderen, ben daarom hard voor mezelf. Tegelijk kan ik vrolijk doen als het moet.
Neem de tijd en hulp die je nodig hebt. Depressie en er tegen vechten kost veel energie. Rustig aan met jezelf dus.
En mag van jezelf helemaal jezelf zijn.... Je anders voordoen moeten/willen doen is ook een factor in depressie, het is jezelf ondermijnen.
Op een dag ben je (eindelijk) blij met jezelf. Want ook jij bent een mooi mens, met al je positieve en ook negatieve dingetjes. Niets om voor te schamen.
maandag 17 september 2018 om 16:30
Ik vraag mij al lang iets af. Ik vermoed dat ik een depressie heb. Jaren geleden dacht ik dat het een post natale depressie was. Nu denk ik dat het een gewone depressie was die nog steeds voort duurt.
Ik ging naar de huisarts en vertelde mijn verhaal en klachten. Hij verwees me door naar iemand die gespecialiseerd was in pnd. Na een aantal gesprekken werd mij gezegd dat ik daar niet geholpen kon worden omdat ik geen pnd had.
Ik vertelde duidelijk dat ik het heel moeilijk vind de stap naar de huisarts te zetten.
De behandelaar eindigde toch de behandeling en stuurde de huisarts bericht dat de behandeling was afgerond.
Omdat ik de stap naar de huisarts te moeilijk vond (de 1e keer vond ik het al heel moeilijk) deed ik dat niet. Mijn huisarts nam ook geen contact op met mij. Hij vroeg ook nooit meer hoe het ging enz. Mijn man ging eens naar de huisarts en gaf aan dat het helemaal niet goed met mij ging maar dat ik het moeilijk vond om de stap te zetten naar de huisarts. De huisarts vertelde mijn man dat de therapeut van de pnd had vermeld dat de therapie (succesvol?) was afgerond.
De keren daarna dat ik bij de huisarts was voor andere dingen heeft hij nooit meer erna gevraagd.
Ik heb uiteindelijk bij zijn vervanger weer de stap gezet en ben nu bij een poh. Ik word doorverwezen naar een psych omdat naar voren is gekomen dat ik een depressie heb. Ik heb daarvoor een verwijzing nodig. Op de verwijzing zet mijn huisarts dat ik een pnd heb gehad. Maar dat had ik juist niet, daarom heeft de behandelaar de behandeling juist gestopt.
Dit is toch een ontzettend slechte huisarts of niet soms?
Ik ging naar de huisarts en vertelde mijn verhaal en klachten. Hij verwees me door naar iemand die gespecialiseerd was in pnd. Na een aantal gesprekken werd mij gezegd dat ik daar niet geholpen kon worden omdat ik geen pnd had.
Ik vertelde duidelijk dat ik het heel moeilijk vind de stap naar de huisarts te zetten.
De behandelaar eindigde toch de behandeling en stuurde de huisarts bericht dat de behandeling was afgerond.
Omdat ik de stap naar de huisarts te moeilijk vond (de 1e keer vond ik het al heel moeilijk) deed ik dat niet. Mijn huisarts nam ook geen contact op met mij. Hij vroeg ook nooit meer hoe het ging enz. Mijn man ging eens naar de huisarts en gaf aan dat het helemaal niet goed met mij ging maar dat ik het moeilijk vond om de stap te zetten naar de huisarts. De huisarts vertelde mijn man dat de therapeut van de pnd had vermeld dat de therapie (succesvol?) was afgerond.
De keren daarna dat ik bij de huisarts was voor andere dingen heeft hij nooit meer erna gevraagd.
Ik heb uiteindelijk bij zijn vervanger weer de stap gezet en ben nu bij een poh. Ik word doorverwezen naar een psych omdat naar voren is gekomen dat ik een depressie heb. Ik heb daarvoor een verwijzing nodig. Op de verwijzing zet mijn huisarts dat ik een pnd heb gehad. Maar dat had ik juist niet, daarom heeft de behandelaar de behandeling juist gestopt.
Dit is toch een ontzettend slechte huisarts of niet soms?
