Psyche
alle pijlers
Hoe kwam jij erachter dat je autisme hebt?
dinsdag 20 maart 2018 om 14:34
Zoals het topic titel suggereert, dit is een vraag gericht aan mensen met autisme.
Ik ga mijzelf volgende maand laten testen, er zijn vooral vanaf mijn school uit vroeger veel 'alarm bellen' geweest maar mijn ouders namen het nooit serieus. Ondertussen begin ik steeds meer het idee te hebben dat de klachten die ik heb best wel een indicatie kunnen zijn dat ik daadwerkelijk autisme hebt. Ik heb er in ieder geval last van.
Ik ben dus eigenlijk benieuwd naar de ervaringen van anderen die daadwerkelijk gediagnoseerd zijn: hoe ben jij erachter gekomen? En eventueel, zijn er dingen die je hebt ondernomen om je klachten te verminderen?
Ik ga mijzelf volgende maand laten testen, er zijn vooral vanaf mijn school uit vroeger veel 'alarm bellen' geweest maar mijn ouders namen het nooit serieus. Ondertussen begin ik steeds meer het idee te hebben dat de klachten die ik heb best wel een indicatie kunnen zijn dat ik daadwerkelijk autisme hebt. Ik heb er in ieder geval last van.
Ik ben dus eigenlijk benieuwd naar de ervaringen van anderen die daadwerkelijk gediagnoseerd zijn: hoe ben jij erachter gekomen? En eventueel, zijn er dingen die je hebt ondernomen om je klachten te verminderen?
zaterdag 28 april 2018 om 21:01
Hier ook verschillende gesprekken en testen gehad.
Eerst bij de GGZ. Toen was er al vermoeden van autisme. Een paar jaar later ben ik opnieuw getest bij MEE en daar kwam de definitieve uitslag.
Ik weet nog dat ik voor die test toch wel een paar uur zoet was. Ik heb trouwens meerdere testen gehad bij de MEE, bedenk ik me net. 2 volgens mij. Maar de 1e test duurde het langst voor zover ik me kan herinneren.
Mijn ouders moesten toen ook vragenlijsten invullen. Maar dat had er misschien ook mee te maken omdat ik toen in het traject zat voor begeleid wonen.
Maar het is al een aantal jaar geleden hoor, dus weet het ook niet helemaal meer zeker.
Eerst bij de GGZ. Toen was er al vermoeden van autisme. Een paar jaar later ben ik opnieuw getest bij MEE en daar kwam de definitieve uitslag.
Ik weet nog dat ik voor die test toch wel een paar uur zoet was. Ik heb trouwens meerdere testen gehad bij de MEE, bedenk ik me net. 2 volgens mij. Maar de 1e test duurde het langst voor zover ik me kan herinneren.
Mijn ouders moesten toen ook vragenlijsten invullen. Maar dat had er misschien ook mee te maken omdat ik toen in het traject zat voor begeleid wonen.
Maar het is al een aantal jaar geleden hoor, dus weet het ook niet helemaal meer zeker.
zaterdag 28 april 2018 om 21:59
Ik ben Redbulletje niet, maar ik wil hier ook op reageren.diyer schreef: ↑28-04-2018 20:45Wat vind jij NIET autistisch aan jezelf Redbul? Ik kan de vraag natuurlijk stellen waarom je wél autistisch zou zijn. Maar ben vooral benieuwd waarom mensen denken (dachten) dat ze NIET autistisch (zouden) zijn. Kortom: waarin had je gedacht dat je had moeten afwijken voor om de ASS diagnose te krijgen, terwijl je jezelf daarin vrij normaal vindt?
Voordat ik me verdiepte in autisme dacht ik dat autisten volledig in zichzelf gekeerd een beetje heen en weer zaten te wiegen en met hun handen voor hun ogen zaten te fladderen.
Toen mijn oudste de diagnose kreeg wist ik er inmiddels iets meer van en toen was het me eigenlijk meteen duidelijk dat ik dat ook had.
Dat het vervolgens nog een jaar of 7 duurde voordat ik daadwerkelijk de diagnose kreeg had te maken met de onwetendheid bij de GGZ destijds.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 28 april 2018 om 22:04
Dit dus. Ik had simpelweg geen idee van wat autisme precies inhield en had ook dit beeld.
zaterdag 28 april 2018 om 22:18
Ik denk bij autisten niet zozeer aan dat plaatje, maar wel slecht in contact, oogcontact vermijden, sociaal vreemd gedrag, etc. Terwijl ik beter zou moeten weten, want ik heb nu al verschillende autisten (oppervlakkig, aan de buitenkant) leren kennen waarbij ik stomverbaasd was dat ze autistisch waren. Konden me gewoon aankijken, maakten grapjes, kon er normale gesprekken mee voeren, etc.
Wat maakt iemand dan autistisch?
Wat maakt iemand dan autistisch?
zaterdag 28 april 2018 om 23:26
Dankjewel voor je reactie. En herkenbaar ook wat je schrijft.JXL schreef: ↑28-04-2018 08:14Vind het vooral lastig om mijn gevoelens te uiten, zoals irritaties.
Doordat ik dit ga opkroppen, kan het in de communicatie op den duur behoorlijk scheef groeien.
De laatste tijd probeer ik wel opener en transparanter hierin te communiceren.
Toch blijf ik het erg moeilijk vinden.
zondag 29 april 2018 om 08:05
Voor mij:
Toch wel het oogcontact. Ik kan het prima maar heb er een enorme hekel aan en als het niet hoeft, voelt dat als een enorme opluchting.
Verder lijkt er bij mij een schakel te missen om theorie om te kunnen zetten in praktijk. Ik kan je tot in de details vertellen hoe je moet plannen, maar een planning maken lukt me niet. En dat bij veel meer zaken die wel handig zijn in het leven.
Ook kan ik me verliezen in details en daardoor het overzicht kwijtraken.
Plotselinge veranderingen halen me snel uit evenwicht. Als ik mezelf vergelijk met anderen dan zie ik dat zij ergens flink van balen en de draad weer oppakken. Ik raak in paniek en ben volledig de draad kwijt.
Grenzen niet herkennen. Ik sta bekend als iemand die zichzelf overschat. Daardoor heb ik periodes waarin ik volledig over mijn grenzen ga zonder het door te hebben en opeens stort alles in.
En behoorlijke overprikkeling door bepaalde geluiden. Iemand horen ademhalen roept al bijna moordneigingen op en het geluid van de oplader of een lamp maakt dat ik de boel wel kort en klein zou willen slaan. Zou het nooit doen maar wat kan ik daar slecht tegen zeg!
Sociale contacten zijn lastig.
Kortom, best een lijstje. En deze is nog niet eens volledig.
Kenmerken hebben veel mensen namelijk wel, het gaat om de combinatie en hoeveelheid.
zondag 29 april 2018 om 09:05
Autisme is een prikkelverwerkingsstoornis.diyer schreef: ↑28-04-2018 22:18Ik denk bij autisten niet zozeer aan dat plaatje, maar wel slecht in contact, oogcontact vermijden, sociaal vreemd gedrag, etc. Terwijl ik beter zou moeten weten, want ik heb nu al verschillende autisten (oppervlakkig, aan de buitenkant) leren kennen waarbij ik stomverbaasd was dat ze autistisch waren. Konden me gewoon aankijken, maakten grapjes, kon er normale gesprekken mee voeren, etc.
Wat maakt iemand dan autistisch?
Oogcontact geeft veel prikkels en wordt daarom door autisten nogal eens vermeden, maar je kunt dat niet omdraaien: niet alle autisten vermijden het.
Vaak is het wel een probleem, maar merken ze dat vooral zelf en ziet de buitenwereld dat niet.
Zo zijn er tig 'kenmerken', maar niemand heeft ze allemaal.
En bij vrouwen is het vaak nog een beetje anders: die hebben wel geleerd om oogcontact te maken, of om 'gewoon' een praatje te kunnen maken, maar het kost ze heel veel energie.
Dan is voor de buitenwereld ook niet zichtbaar hoe vermoeiend al die sociale bezigheden zijn.
Er moet dus per persoon heel specifiek gekeken worden naar de combinatie van kenmerken en dan is het een optelsom: heb je genoeg kenmerken, dan ben je autistisch.
Heb je er (net) niet genoeg, dan ben je niet autistisch.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 29 april 2018 om 09:10
Ik was heel erg op mezelf als kind al. Zat graag in m'n eigen kamer alleen maar te lezen of ging de natuur in. Op de lagere school had ik nog geen echte problemen ondanks de drukte, want we hadden lange middagpauzes en ik ging dan thuis lunchen bij m'n moeder en daarna lekker in m'n eentje ontspannen tot ik weer terug moest. Op het middelbaar trok ik het niet, want zo massaal en elke keer klas wisselen. Ik ging meer niet dan wel en voelde me daar doodongelukkig. Ik ging maar in één ding op en dat was paarden.
Oogcontact maken en lachen naar mensen heb ik al op jonge leeftijd geleerd. Dus als ik wegkeek werd me gezegd mensen aan te kijken. Ook zat ik vaak met 'n lang gezicht, dus bij sociale interactie trok ik automatisch een smile omdat me dat geleerd was. Ik heb dus geen probleem met de handelingen die er bij sociale interactie komen kijken, maar het vreet wel energie en put me uit. Ik ben heel erg snel overprikkeld vooral door geluiden en dat is met de jaren alleen maar erger aan 't worden. Iemands ademhaling of een klok die tikt kunnen al voldoende zijn. Ik heb jarenlang ergens gewerkt waar ik 'n eigen kantoor had, maar mijn laatste werk was in 'n kantoortuin en dat dreef me tot wanhoop. Als dat mijn lot zou zijn voor de komende pakweg 20 jaar, dan wilde ik liefst per direct niet meer wakker worden. Nu zit ik gelukkig in de WIA en hoop daarin te kunnen blijven.
Dit stukje over Asperger is ook op mij van toepassing:
Oogcontact maken en lachen naar mensen heb ik al op jonge leeftijd geleerd. Dus als ik wegkeek werd me gezegd mensen aan te kijken. Ook zat ik vaak met 'n lang gezicht, dus bij sociale interactie trok ik automatisch een smile omdat me dat geleerd was. Ik heb dus geen probleem met de handelingen die er bij sociale interactie komen kijken, maar het vreet wel energie en put me uit. Ik ben heel erg snel overprikkeld vooral door geluiden en dat is met de jaren alleen maar erger aan 't worden. Iemands ademhaling of een klok die tikt kunnen al voldoende zijn. Ik heb jarenlang ergens gewerkt waar ik 'n eigen kantoor had, maar mijn laatste werk was in 'n kantoortuin en dat dreef me tot wanhoop. Als dat mijn lot zou zijn voor de komende pakweg 20 jaar, dan wilde ik liefst per direct niet meer wakker worden. Nu zit ik gelukkig in de WIA en hoop daarin te kunnen blijven.
Dit stukje over Asperger is ook op mij van toepassing:
De verschijnselen van het syndroom van Asperger lijken op die van klassiek autisme. Er zijn echter een aantal belangrijke verschillen. Bij mensen met Asperger is de spraak- en taalontwikkeling normaal of zelfs heel goed. Vaardigheden om een zelfstandig leven te kunnen leiden, ontwikkelen vaak normaal. Bij Asperger is altijd sprake van een gemiddelde tot hoge intelligentie. Bij mensen met Asperger is er vaak sprake van stereotiepe interesses, die overigens heel veel verschillende onderwerpen kunnen bevatten.
zondag 29 april 2018 om 13:50
Vraagje: kun je met autisme wel (spontaan, uit jezelf) lachen? Iets grappig vinden? Dus dat die smile niet gemaakt en er opgeplakt zit, omdat het hoort, maar omdat die uit jezelf naar voren komt, omdat je iets gewoon leuk of grappig vindt? Kun je bijvoorbeeld lachen en gieren, omdat je een "pak-me-dan" spelletje speelt en het spannend en leuk is als de ander je bijna heeft ingehaald?
zondag 29 april 2018 om 14:04
diyer schreef: ↑29-04-2018 13:50Vraagje: kun je met autisme wel (spontaan, uit jezelf) lachen? Iets grappig vinden? Dus dat die smile niet gemaakt en er opgeplakt zit, omdat het hoort, maar omdat die uit jezelf naar voren komt, omdat je iets gewoon leuk of grappig vindt? Kun je bijvoorbeeld lachen en gieren, omdat je een "pak-me-dan" spelletje speelt en het spannend en leuk is als de ander je bijna heeft ingehaald?
Ja hoor.
Ik vind wel vaak dingen die anderen grappig vinden niet grappig, Ik snap wel 'waarom het grappig is' maar ik vind ze zelf niet grappig.
Andersom hou ik enorm van droge en absurde humor, dat wordt dan weer door veel andere mensen minder gesmaakt.
En veel autisten zijn beelddenkers: dat heeft zo zijn nadelen, maar evengoed lees ik hier op het forum soms dingen waarvan ik het me zo goed kan inbeelden dat ik er spontaan slappe lach van krijg, en als er nu iets niet gemaakt is dan is het wel slappe lach.
Ik vind de vraag op zich trouwens een beetje lastig: alsof we een soort robots/Sheldons zijn. We worden net zo goed verliefd, verdrietig, blij,...
Pak-me-dan-spelletjes vind ik trouwens niet leuk: ik hou er niet van opgejaagd te worden en aanrakingen heb ik liever voorspelbaar.
O ja en ook hier zeer zeker de nodige zelfspot.
zondag 29 april 2018 om 16:04
Er is geen enkel kenmerk dat specifiek is voor autisme. Dus ook wat jij noemt kan gewoon bij autisme voorkomen.diyer schreef: ↑29-04-2018 13:50Vraagje: kun je met autisme wel (spontaan, uit jezelf) lachen? Iets grappig vinden? Dus dat die smile niet gemaakt en er opgeplakt zit, omdat het hoort, maar omdat die uit jezelf naar voren komt, omdat je iets gewoon leuk of grappig vindt? Kun je bijvoorbeeld lachen en gieren, omdat je een "pak-me-dan" spelletje speelt en het spannend en leuk is als de ander je bijna heeft ingehaald?
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 29 april 2018 om 17:13
Ik kan wel uit mezelf iets grappig vinden, maar grapjes van anderen begrijp ik regelmatig niet of moeilijk. Spelletjes als pak-me-dan en waar je de snelste moet zijn vond ik nooit leuk. Die verloor ik meestal, omdat ik niet zo snel kon als anderen. Spelletjesverjaardagen, sportdag en Koninginnedag waren de hel voor mij. Al die verplichte spelletjes waar ik de lol niet van in zag. Om Twister kon ik dan wel in een deuk liggen.diyer schreef: ↑29-04-2018 13:50Vraagje: kun je met autisme wel (spontaan, uit jezelf) lachen? Iets grappig vinden? Dus dat die smile niet gemaakt en er opgeplakt zit, omdat het hoort, maar omdat die uit jezelf naar voren komt, omdat je iets gewoon leuk of grappig vindt? Kun je bijvoorbeeld lachen en gieren, omdat je een "pak-me-dan" spelletje speelt en het spannend en leuk is als de ander je bijna heeft ingehaald?
zondag 29 april 2018 om 17:29
Ik heb het ook met films in de bioscoop. Hele zaal licht plat bij een grappige gebeurtenis maar ik kan (ondanks dat ik de grap wel snap) niet hardop lachen. Ik lach meer bij de onverwachte momenten of de wat inside-jokes. Ik vind die grappen dan zo overdreven en geforceerd, zie ze al aankomen.
Of dat ik een film ga analyseren. Veel films beginnen met een scène wat later eigenlijk het einde blijkt, ze vertellen een verhaal dus omstevoren. Veel mensen hebben dat niet door maar ik weet dus vaak aan het begin van de film al hoe die afloopt (want ik onthoud de beginscène) en probeer dat de hele film door te bewijzen of voorspellen hoe de film verloopt. En 9 van de 10 keer klopt dat ook maar daardoor kan ik eigenlijk niet normaal een film kijken, kan niet ontspannen omdat het soms te voorspelbaar is of dat ik met hele andere dingen in mijn hoofd bezig ben dan waar ik op dat moment naar kijk op het scherm.
Kan soms acteurs en hun rol niet onderscheiden, blijf ze als de persoon zien die ze in het dagelijkse leven zijn ipv het karakter wat ze spelen.
Of dat ik een film ga analyseren. Veel films beginnen met een scène wat later eigenlijk het einde blijkt, ze vertellen een verhaal dus omstevoren. Veel mensen hebben dat niet door maar ik weet dus vaak aan het begin van de film al hoe die afloopt (want ik onthoud de beginscène) en probeer dat de hele film door te bewijzen of voorspellen hoe de film verloopt. En 9 van de 10 keer klopt dat ook maar daardoor kan ik eigenlijk niet normaal een film kijken, kan niet ontspannen omdat het soms te voorspelbaar is of dat ik met hele andere dingen in mijn hoofd bezig ben dan waar ik op dat moment naar kijk op het scherm.
Kan soms acteurs en hun rol niet onderscheiden, blijf ze als de persoon zien die ze in het dagelijkse leven zijn ipv het karakter wat ze spelen.
zondag 29 april 2018 om 18:28
zondag 29 april 2018 om 19:40
Als dat de definitie is van autisme, dan denk ik juist dat ik dat wel zou kunnen hebben.Solomio schreef: ↑29-04-2018 09:05Autisme is een prikkelverwerkingsstoornis.
Oogcontact geeft veel prikkels en wordt daarom door autisten nogal eens vermeden, maar je kunt dat niet omdraaien: niet alle autisten vermijden het.
Vaak is het wel een probleem, maar merken ze dat vooral zelf en ziet de buitenwereld dat niet.
Zo zijn er tig 'kenmerken', maar niemand heeft ze allemaal.
En bij vrouwen is het vaak nog een beetje anders: die hebben wel geleerd om oogcontact te maken, of om 'gewoon' een praatje te kunnen maken, maar het kost ze heel veel energie.
Dan is voor de buitenwereld ook niet zichtbaar hoe vermoeiend al die sociale bezigheden zijn.
Er moet dus per persoon heel specifiek gekeken worden naar de combinatie van kenmerken en dan is het een optelsom: heb je genoeg kenmerken, dan ben je autistisch.
Heb je er (net) niet genoeg, dan ben je niet autistisch.
Ik werd zo rond mij 23 getest door het uwv, een hele ochtend achter de computer met een koptelefoon op om reactiesnelheid te testen en of ik kon multotasken en zo.
De hele middag was voor vragenlijsten.
Het resultaat werd me een week later medegedeeld door een psycholoog, hij zei dat ik geen persoonlijkheidsstoornis had (dat waren die vragenlijsten) maar wel een probleem had met prikkelverwerking zodra ik moest multitasken.
Daarnaast was ik ook als een soort spons die informatie opzoog en was mijn intelligentie op bepaalde vlakken bovengemiddeld.
Hij vergeleek het met een trechter waarin je te veel water giet zodat hij overloopt.
Ik zou dus misschien om de zoveel tijd kunnen vastlopen en overspannen raken.
Ze vonden het niet significant genoeg om iets mee/aan te doen en nu Ik ruim 40 ben en dit topic lees en leed over informatieverwerking moet ik ineens weer terugdenken aan toen.
Ik ben inmiddels inderdaad een paar keer overspannen geraakt en vastgelopen in mijn leven en de laatste keer was zo deprimerend dat ik het een hele tijd niet meer zag zitten.
Ik ben toen getest op autisme maar ik scoorde 4 punten te weinig voor die diagnose.
Een andere diagnose kreeg ik niet, verschillende psychologen werden opgetrommeld bij het ggz, maar het lukte ze niet om een diagnose te stellen, ze wisten niet goed wat ze met me aan moesten en noemden me overgevoelig en kwetsbaar.
Toen ik niet meer depressief was werd ik weggestuurd met de boodschap dat ze niet wisten wat ze voor me konden doen.
Ik vond de vragenlijsten en gesprekken bij het ggz erg teleurstellend. De vragen erg stereotiep.
Of ik geïnteresseerd was in delen van voorwerpen en of ik moeite had met oogcontact.
Het kwam op mij erg oppervlakkig over en alsof ze zelf niet wist waarnaar ze zochten.
zondag 29 april 2018 om 19:53
Shisha, dat onderzoek is dus al bijna 20 jaar geleden?
Over autisme bij vrouwen is pas de laatste jaren veel meer bekend aan het worden.
Bij mijn eerste onderzoek, in 2008 of 2009 was de conclusie dat ik excentriek was, maar niet autistisch.
5 jaar later werd ik weer onderzocht en was de conclusie overduidelijk.
Maar ook het verslag van dat eerste onderzoek zou nu wrsch anders geïnterpreteerd worden.
Over autisme bij vrouwen is pas de laatste jaren veel meer bekend aan het worden.
Bij mijn eerste onderzoek, in 2008 of 2009 was de conclusie dat ik excentriek was, maar niet autistisch.
5 jaar later werd ik weer onderzocht en was de conclusie overduidelijk.
Maar ook het verslag van dat eerste onderzoek zou nu wrsch anders geïnterpreteerd worden.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 29 april 2018 om 21:08
Dat eerste onderzoek is bijna 20 jaar geleden inderdaad, dat laatste nog maar 2,5 jaar geleden.
Ik vond het lastig om tegen zo veel verschillende mensen mijn verhaal te vertellen; ik wist niet waar ik moest beginnen en wat zinnig was, dus ik vertelde maar zo veel mogelijk en dat kan zijn overgekomen als ratelen en van de hak op de tak gaan.
Zij wilden toen telkens dat ik het over praktische dingen had, omdat ik al mijn structuur was kwijtgeraakt omdat ik in korte tijd mijn bedrijf en mijn huis en mijn partner was verloren. (Vlak daarvoor was het eindelijk een keer erg goed gegaan en had ik een leuke relatie en een goedlopend bedrijfje en een fijn eigen huis) Ik bleef behoorlijk hangen in gevoelens van falen en verlies.
Ik wilde telkens opnieuw mijn verhaal kwijt om samen te analyseren wat ik wel en niet verkeerd had gedaan, maar daarmee wekte ik irritatie op.
Ik bleef hangen in 1 klein gedachten-rondje, één modus en ik kon er niet uit, alsof ik een plaat was die bleef hangen.
Het lukte me een jaar lang niet om uit die éne gedachtenstroom te komen waarin ik telkens rond ging.
Het waren rondjes van een kwartier tot een half uur en dan weer opnieuw telkens hetzelfde vol van zelfverwijt en gemis en verlies.
Ik ging op een gegeven moment denken dat ik er liever een einde aan wilde maken als het zo zou blijven.
Dat maakte het ook erg moeilijk om mij te diagnosticeren denk ik, want ik was depressief en bleef dus echt ergens in hangen.
Mensen vinden mij al vanaf de basisschool excentriek.
Of zoals ze dat zeiden: gij bent unne apárte/rare!
Ik vond het lastig om tegen zo veel verschillende mensen mijn verhaal te vertellen; ik wist niet waar ik moest beginnen en wat zinnig was, dus ik vertelde maar zo veel mogelijk en dat kan zijn overgekomen als ratelen en van de hak op de tak gaan.
Zij wilden toen telkens dat ik het over praktische dingen had, omdat ik al mijn structuur was kwijtgeraakt omdat ik in korte tijd mijn bedrijf en mijn huis en mijn partner was verloren. (Vlak daarvoor was het eindelijk een keer erg goed gegaan en had ik een leuke relatie en een goedlopend bedrijfje en een fijn eigen huis) Ik bleef behoorlijk hangen in gevoelens van falen en verlies.
Ik wilde telkens opnieuw mijn verhaal kwijt om samen te analyseren wat ik wel en niet verkeerd had gedaan, maar daarmee wekte ik irritatie op.
Ik bleef hangen in 1 klein gedachten-rondje, één modus en ik kon er niet uit, alsof ik een plaat was die bleef hangen.
Het lukte me een jaar lang niet om uit die éne gedachtenstroom te komen waarin ik telkens rond ging.
Het waren rondjes van een kwartier tot een half uur en dan weer opnieuw telkens hetzelfde vol van zelfverwijt en gemis en verlies.
Ik ging op een gegeven moment denken dat ik er liever een einde aan wilde maken als het zo zou blijven.
Dat maakte het ook erg moeilijk om mij te diagnosticeren denk ik, want ik was depressief en bleef dus echt ergens in hangen.
Mensen vinden mij al vanaf de basisschool excentriek.
Of zoals ze dat zeiden: gij bent unne apárte/rare!
zondag 29 april 2018 om 21:59
Sorry, dat snap ik. Dat was niet mijn bedoeling. Ik probeer het alleen te doorgronden en stel misschien nogal gekke vragen. Maar ik denk zeker niet dat jullie robots zijn. Ik reageerde alleen op iemand die aangaf bijna nooit te lachen, tenzij gemaakt. Ik kreeg daar een heel monotoom beeld bij.
zondag 29 april 2018 om 22:09
Je kunt het alleen 'doorgronden' als je afstapt van het idee dat er algemeen geldende kenmerken zijn bij autisme.diyer schreef: ↑29-04-2018 21:59Sorry, dat snap ik. Dat was niet mijn bedoeling. Ik probeer het alleen te doorgronden en stel misschien nogal gekke vragen. Maar ik denk zeker niet dat jullie robots zijn. Ik reageerde alleen op iemand die aangaf bijna nooit te lachen, tenzij gemaakt. Ik kreeg daar een heel monotoom beeld bij.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 29 april 2018 om 22:17
Mijn auticoach stelde het ooit voor als een ijsberg: die 10% boven water, hetgeen je ziet, daarin verschillen wij net zoveel van elkaar als andere mensen.
Maar het stuk onder water, wat je niet ziet, daarin zijn we gelijkaardig - niet hetzelfde - aan elkaar en verschillend van andere mensen.
Wel of niet lachen, wel of niet monotoon praten,... zijn de uiterlijke kenmerken. Een diagnostisch onderzoek richt zich daar niet op.
Maar het stuk onder water, wat je niet ziet, daarin zijn we gelijkaardig - niet hetzelfde - aan elkaar en verschillend van andere mensen.
Wel of niet lachen, wel of niet monotoon praten,... zijn de uiterlijke kenmerken. Een diagnostisch onderzoek richt zich daar niet op.
zondag 29 april 2018 om 22:35
Doel je daarmee op mijn opmerking? Dat ging in elk geval niet over haha-lachen als ik iets grappig vind, maar om met een open gezicht met glimlach sociale interactie aan te gaan.diyer schreef: ↑29-04-2018 21:59Sorry, dat snap ik. Dat was niet mijn bedoeling. Ik probeer het alleen te doorgronden en stel misschien nogal gekke vragen. Maar ik denk zeker niet dat jullie robots zijn. Ik reageerde alleen op iemand die aangaf bijna nooit te lachen, tenzij gemaakt. Ik kreeg daar een heel monotoom beeld bij.
