Psyche
alle pijlers
Hoe kwam jij erachter dat je autisme hebt?
dinsdag 20 maart 2018 om 14:34
Zoals het topic titel suggereert, dit is een vraag gericht aan mensen met autisme.
Ik ga mijzelf volgende maand laten testen, er zijn vooral vanaf mijn school uit vroeger veel 'alarm bellen' geweest maar mijn ouders namen het nooit serieus. Ondertussen begin ik steeds meer het idee te hebben dat de klachten die ik heb best wel een indicatie kunnen zijn dat ik daadwerkelijk autisme hebt. Ik heb er in ieder geval last van.
Ik ben dus eigenlijk benieuwd naar de ervaringen van anderen die daadwerkelijk gediagnoseerd zijn: hoe ben jij erachter gekomen? En eventueel, zijn er dingen die je hebt ondernomen om je klachten te verminderen?
Ik ga mijzelf volgende maand laten testen, er zijn vooral vanaf mijn school uit vroeger veel 'alarm bellen' geweest maar mijn ouders namen het nooit serieus. Ondertussen begin ik steeds meer het idee te hebben dat de klachten die ik heb best wel een indicatie kunnen zijn dat ik daadwerkelijk autisme hebt. Ik heb er in ieder geval last van.
Ik ben dus eigenlijk benieuwd naar de ervaringen van anderen die daadwerkelijk gediagnoseerd zijn: hoe ben jij erachter gekomen? En eventueel, zijn er dingen die je hebt ondernomen om je klachten te verminderen?
zondag 29 april 2018 om 22:36
Ik geloof dan weer helemaal niet dat we fundamenteel anders zijn dan andere mensen.MonicaG schreef: ↑29-04-2018 22:17Mijn auticoach stelde het ooit voor als een ijsberg: die 10% boven water, hetgeen je ziet, daarin verschillen wij net zoveel van elkaar als andere mensen.
Maar het stuk onder water, wat je niet ziet, daarin zijn we gelijkaardig - niet hetzelfde - aan elkaar en verschillend van andere mensen.
Wel of niet lachen, wel of niet monotoon praten,... zijn de uiterlijke kenmerken. Een diagnostisch onderzoek richt zich daar niet op.
Mensen die net niet genoeg kenmerken hebben voor een diagnose zitten op het spectrum vlak naast de mensen die net wel genoeg kenmerken hebben voor een diagnose. De verschillen daar tussen zijn niet zo heel groot.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zondag 29 april 2018 om 22:50
Na tussen mijn 8 en mijn 14de een stuk of 7 verschillende psychs gezien te hebben en niemand die echt iets specifieks kon vinden ... durfde de laatste het a-woord op mij te kleven.
Vooral mijn ouders liepen / mijn moeder liep vast, zagen grote verschillen met mijn jongere zus, zagen dat het niet echt werkte qua communicatie en sociaal gedrag, ... maar konden er ook geen naam op kleven.
Een officiële diagnose kreeg ik op mijn 25ste.
Maar die klonk identiek als die op mijn 14de.
Voor de zoveelste keer vastgelopen en om verder te geraken met mijn leven had ik toen gewoon een officieel papiertje nodig.
Na mijn diagnose op mijn 14de vielen de puzzelstukjes ook voor mijn moeder neer vanwaar het kwam en waarom haar huwelijk al jaren zo stroef loopt.
Mijn vader wil het gewoon niet weten, wil niet dat erover gesproken wordt (hulp inroepen voor mij was vooral het idee van mijn moeder), zal nooit een diagnose hebben, maar het is overduidelijk dat ik het van hem heb.
Vooral mijn ouders liepen / mijn moeder liep vast, zagen grote verschillen met mijn jongere zus, zagen dat het niet echt werkte qua communicatie en sociaal gedrag, ... maar konden er ook geen naam op kleven.
Een officiële diagnose kreeg ik op mijn 25ste.
Maar die klonk identiek als die op mijn 14de.
Voor de zoveelste keer vastgelopen en om verder te geraken met mijn leven had ik toen gewoon een officieel papiertje nodig.
Na mijn diagnose op mijn 14de vielen de puzzelstukjes ook voor mijn moeder neer vanwaar het kwam en waarom haar huwelijk al jaren zo stroef loopt.
Mijn vader wil het gewoon niet weten, wil niet dat erover gesproken wordt (hulp inroepen voor mij was vooral het idee van mijn moeder), zal nooit een diagnose hebben, maar het is overduidelijk dat ik het van hem heb.
zondag 29 april 2018 om 22:53
Tornacense schreef: ↑29-04-2018 22:50Na tussen mijn 8 en mijn 14de een stuk of 7 verschillende psychs gezien te hebben en niemand die echt iets specifieks kon vinden ... durfde de laatste het a-woord op mij te kleven.
Vooral mijn ouders liepen / mijn moeder liep vast, zagen grote verschillen met mijn jongere zus, zagen dat het niet echt werkte qua communicatie en sociaal gedrag, ... maar konden er ook geen naam op kleven.
Een officiële diagnose kreeg ik op mijn 25ste.
Maar die klonk identiek als die op mijn 14de.
Voor de zoveelste keer vastgelopen en om verder te geraken met mijn leven had ik toen gewoon een officieel papiertje nodig.
Na mijn diagnose op mijn 14de vielen de puzzelstukjes ook voor mijn moeder neer vanwaar het kwam en waarom haar huwelijk al jaren zo stroef loopt.
Mijn vader wil het gewoon niet weten, wil niet dat erover gesproken wordt (hulp inroepen voor mij was vooral het idee van mijn moeder), zal nooit een diagnose hebben, maar het is overduidelijk dat ik het van hem heb.
Herkenbaar.
zondag 29 april 2018 om 22:57
Ik ben overigens - helaas - wel schitterend qua maskers.
Ik heb altijd normaal onderwijs gevolgd en ook een hogeschool-diploma.
Nooit specifiek ziek of thuis geweest door mijn autisme.
"Doorgaan zolang je kan" is my middle name.
Zeker ook omdat ik toch al rotgepest werd - zeker op de middelbare - en geen zin had om lessen te missen.
Nota's van anderen kreeg ik immers toch niet en ik moest de stof wel kennen voor testen en examens.
En ik werd al zo gepest, ik had geen zin om school in te lichten dus.
Geen zin in die stempel.
Ik heb altijd normaal onderwijs gevolgd en ook een hogeschool-diploma.
Nooit specifiek ziek of thuis geweest door mijn autisme.
"Doorgaan zolang je kan" is my middle name.
Zeker ook omdat ik toch al rotgepest werd - zeker op de middelbare - en geen zin had om lessen te missen.
Nota's van anderen kreeg ik immers toch niet en ik moest de stof wel kennen voor testen en examens.
En ik werd al zo gepest, ik had geen zin om school in te lichten dus.
Geen zin in die stempel.
zondag 29 april 2018 om 23:02
Veel mensen dachten dat ik speciaal onderwijs had gevolgd, maar dat was niet het geval. Ik kon op zich prima meekomen met het lesmateriaal, alleen moest ik wel iemand hebben die het me goed uitlegde. Sommige leraren gaven de boeken met de mededeling: Veel plezier ermee, als er iets is weet je me te vinden. Werd dus in het diepe gegooid, dat was echt niet fijn.
Middelbare school ging qua lesstof ook wel prima.
Daarna het ROC, dat was 1 grote fout. In het begin ging het prima maar ik liep al snel vast omdat er van je wordt verwacht veel zelfstandig te doen. Daarbij hadden we een mentor die privé problemen had die ze niet kon scheiden van haar werk. In die periode gingen mijn ouders ook scheiden dus het was echt een klote tijd. Uiteindelijk met hakken over de sloot diploma gehaald. Toen een aantal jaar gewerkt en nu via speciaal leerwerktraject nog een opleiding aan het doen.
Middelbare school ging qua lesstof ook wel prima.
Daarna het ROC, dat was 1 grote fout. In het begin ging het prima maar ik liep al snel vast omdat er van je wordt verwacht veel zelfstandig te doen. Daarbij hadden we een mentor die privé problemen had die ze niet kon scheiden van haar werk. In die periode gingen mijn ouders ook scheiden dus het was echt een klote tijd. Uiteindelijk met hakken over de sloot diploma gehaald. Toen een aantal jaar gewerkt en nu via speciaal leerwerktraject nog een opleiding aan het doen.
maandag 30 april 2018 om 08:10
Solomio schreef: ↑29-04-2018 22:36Ik geloof dan weer helemaal niet dat we fundamenteel anders zijn dan andere mensen.
Mensen die net niet genoeg kenmerken hebben voor een diagnose zitten op het spectrum vlak naast de mensen die net wel genoeg kenmerken hebben voor een diagnose. De verschillen daar tussen zijn niet zo heel groot.
Het is uiteraard geen zwart-wit scheiding, ik bedoelde meer 'de gemiddelde autist' versus 'de gemiddelde niet-autist'.
Wij zijn met 4 hier in huis autist, 2 niet-autist, en ik zie wel de verschillen tussen 4-2 en de onderlinge gelijkenissen tussen de 4, hoewel wij uiterlijk niet zo erg op elkaar lijken en ook niet (allemaal) genetisch materiaal delen.
Het is natuurlijk een extreem kleine schaal maar binnen mijn gezin zie ik die theorie van die ijsberg dus wel opgaan, en ik zie ook vaak vrij snel waar ik verschil van andere niet-autisten.
Dat is niet negatief of zo, het is een beetje als blond versus bruin haar: je hebt asblond en honingblond en vanalles daartussen, maar het blijft wel blond(achtig) en donderhoningblond verschil weinig van lichtwarmbruin, maar asblond verschilt wel erg van zwartbruin
maandag 30 april 2018 om 11:06
Ik heb het idee dat de diagnose autisme niet snel wordt gesteld als de persoon in kwestie extravert is en juist veel behoefte heeft aan contact.
Ik ben graag in contact met anderen, het wil alleen vaak niet zo goed lukken door overprikkeling en andere interesses.
Ook ben ik behoorlijk spontaan, alleen kom ik vaak een beetje vreemd over.
Ik heb het idee dat door deze twee eigenschappen de meeste mensen en ook psychologen denken dat ik geen autisme kan hebben.
Want het stereotiepe beeld van iemand met autisme is iemand die het liefst alleen is.
Maar nu wordt misschien wel een hele groep over het hoofd gezien, omdat de kern van autisme niet is dat je liever alleen bent.
Ik ben graag in contact met anderen, het wil alleen vaak niet zo goed lukken door overprikkeling en andere interesses.
Ook ben ik behoorlijk spontaan, alleen kom ik vaak een beetje vreemd over.
Ik heb het idee dat door deze twee eigenschappen de meeste mensen en ook psychologen denken dat ik geen autisme kan hebben.
Want het stereotiepe beeld van iemand met autisme is iemand die het liefst alleen is.
Maar nu wordt misschien wel een hele groep over het hoofd gezien, omdat de kern van autisme niet is dat je liever alleen bent.
maandag 30 april 2018 om 11:19
Ik ben ook extravert en graag onder de mensen. Maar het kost me wel veel energie.shisha schreef: ↑30-04-2018 11:06Ik heb het idee dat de diagnose autisme niet snel wordt gesteld als de persoon in kwestie extravert is en juist veel behoefte heeft aan contact.
Ik ben graag in contact met anderen, het wil alleen vaak niet zo goed lukken door overprikkeling en andere interesses.
Ook ben ik behoorlijk spontaan, alleen kom ik vaak een beetje vreemd over.
Ik heb het idee dat door deze twee eigenschappen de meeste mensen en ook psychologen denken dat ik geen autisme kan hebben.
Want het stereotiepe beeld van iemand met autisme is iemand die het liefst alleen is.
Maar nu wordt misschien wel een hele groep over het hoofd gezien, omdat de kern van autisme niet is dat je liever alleen bent.
In mijn laatste onderzoek werd ook veel meer gekeken naar HOE ik dingen doe en niet naar of ik iets wel of niet kan.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
maandag 30 april 2018 om 11:39
Je gaat inderdaad beter op zoek naar een psycholoog die zich gespecialiseerd heeft in autisme.
Zeker bij vrouwen is het in eerste instantie erg moeilijk te onderscheiden van depressie/burn-out,... terwijl die zaken vaak een symptoom van autisme zijn maar niet de kern.
Ik ben ooit met de vraag om diagnostisch onderzoek naar een psychiater gestapt en die vertelde me na 2 verkennende gesprekjes doodleuk 'dat ik gewoon wat liever voor mezelf moest zijn'.
Voor iemand die nagenoeg alles als druk ervaart, extreem veeleisend is tov zichzelf en dat ook zo kenbaar had gemaakt was ook dat weer een moeten, naast de frustratie niet gehoord te worden.
Ik heb het bij die man dan ook bij die twee gesprekken gehouden en ben later gelukkig alsnog terecht gekomen bij iemand die een en ander zeer snel doorprikte en me voldoende tegengas gaf maar mij wel begrijpt.
Zeker bij vrouwen is het in eerste instantie erg moeilijk te onderscheiden van depressie/burn-out,... terwijl die zaken vaak een symptoom van autisme zijn maar niet de kern.
Ik ben ooit met de vraag om diagnostisch onderzoek naar een psychiater gestapt en die vertelde me na 2 verkennende gesprekjes doodleuk 'dat ik gewoon wat liever voor mezelf moest zijn'.
Voor iemand die nagenoeg alles als druk ervaart, extreem veeleisend is tov zichzelf en dat ook zo kenbaar had gemaakt was ook dat weer een moeten, naast de frustratie niet gehoord te worden.
Ik heb het bij die man dan ook bij die twee gesprekken gehouden en ben later gelukkig alsnog terecht gekomen bij iemand die een en ander zeer snel doorprikte en me voldoende tegengas gaf maar mij wel begrijpt.
maandag 30 april 2018 om 12:08
Ben jij gediagnosticeerd bij een autisme expert?MonicaG schreef: ↑30-04-2018 11:39Je gaat inderdaad beter op zoek naar een psycholoog die zich gespecialiseerd heeft in autisme.
Zeker bij vrouwen is het in eerste instantie erg moeilijk te onderscheiden van depressie/burn-out,... terwijl die zaken vaak een symptoom van autisme zijn maar niet de kern.
Ik ben ooit met de vraag om diagnostisch onderzoek naar een psychiater gestapt en die vertelde me na 2 verkennende gesprekjes doodleuk 'dat ik gewoon wat liever voor mezelf moest zijn'.
Voor iemand die nagenoeg alles als druk ervaart, extreem veeleisend is tov zichzelf en dat ook zo kenbaar had gemaakt was ook dat weer een moeten, naast de frustratie niet gehoord te worden.
Ik heb het bij die man dan ook bij die twee gesprekken gehouden en ben later gelukkig alsnog terecht gekomen bij iemand die een en ander zeer snel doorprikte en me voldoende tegengas gaf maar mij wel begrijpt.
Ik weet niet echt nog wat te doen namelijk, heb een psycholoog gehad voor een jaar die vond dat ik een autistische stoornis wel eens kan hebben (en dat is niet de enige die het op heeft gemerkt). Die psycholoog vond uiteindelijk dat ik op zoek moest naar een andere psycholoog (fijn altijd) dus ik ben al extra bang voor weer zo'n teleurstelling.
En eerlijk gezegd denk ik dat er wel wat meer met mij aan de hand is (blegh wat klinkt dat slachtofferig lol), dus ik ben ook nog eens bang voor 'onder diagnose.'
wil topic verder niet kapen hoor maar ik ben er nog steeds niet uit welke voordelen mij een diagnose eventueel zou brengen, en of de therapie dan niet te beperkt zou zijn als je meer mankeert zeg maar.
maandag 30 april 2018 om 12:15
Ik ben idd zeer bewust op zoek gegaan naar iemand met kennis van autisme.
Wij hadden op dat moment al een aantal diagnoses in ons gezin en ik kon zeer goed verwoorden waarom ik dacht dat het ook bij mij in die richting te zoeken was.
En we hadden al een voet binnen bij hulpverlening zeg maar (ben Belgische dus over de praktische kant van zaken kan ik weinig vertellen waar jij iets aan hebt).
Soit, autisme of niet, ik vind wel dat je mag blijven zoeken naar iemand die jou begrijpt.
Daar is imo niks slachtofferigs aan maar juist heft in eigen handen nemen en zo.
Zoek voor jezelf ook goed uit wat je, naast weten wat er met jou aan de hand is, juist nodig hebt: sommige mensen willen graag elke week een uurtje ventileren, zelf had ik iemand nodig die mij keihard liet werken.
Ik heb in totaal een jaar of drie bij een auticoach gelopen en hoewel al jaren beëindigd pluk ik nog dagelijks de vruchten van wat ik bij haar geleerd heb.
Ik ben destijds ook bij haar binnen gestapt met het idee 'ik kom hier niet eeuwig, ik wil het zelf kunnen' maar ik begrijp dat het niet bij iedereen zo werkt en dat is ook goed.
Maar ik vind het wel belangrijk dat je je eigen verwachtingen helder hebt en die kunt aftoetsen met je behandelaar.
Dat zo iemand dan ev. kan zeggen 'ik kan jou hierbij niet helpen', dat bespaart jou zo enorm veel tijd en frustratie (en geld).
Voordelen van diagnose waren bij mij vooral eindelijk helderheid, eindelijk snappen waarom ik altijd op dezelfde zaken vastliep en door therapie beter kunnen anticiperen, ik begrijp mezelf beter maar ik begrijp de wereld ook een stukje beter.
Therapie vond ik zeker niet beperkt: autisme laat zich voelen in zeer veel aspecten van je leven, en ik leerde al die mechanismen herkennen en ontrafelen, tot het punt dat ik dat nu ook kan in nieuwe situaties.
Wij hadden op dat moment al een aantal diagnoses in ons gezin en ik kon zeer goed verwoorden waarom ik dacht dat het ook bij mij in die richting te zoeken was.
En we hadden al een voet binnen bij hulpverlening zeg maar (ben Belgische dus over de praktische kant van zaken kan ik weinig vertellen waar jij iets aan hebt).
Soit, autisme of niet, ik vind wel dat je mag blijven zoeken naar iemand die jou begrijpt.
Daar is imo niks slachtofferigs aan maar juist heft in eigen handen nemen en zo.
Zoek voor jezelf ook goed uit wat je, naast weten wat er met jou aan de hand is, juist nodig hebt: sommige mensen willen graag elke week een uurtje ventileren, zelf had ik iemand nodig die mij keihard liet werken.
Ik heb in totaal een jaar of drie bij een auticoach gelopen en hoewel al jaren beëindigd pluk ik nog dagelijks de vruchten van wat ik bij haar geleerd heb.
Ik ben destijds ook bij haar binnen gestapt met het idee 'ik kom hier niet eeuwig, ik wil het zelf kunnen' maar ik begrijp dat het niet bij iedereen zo werkt en dat is ook goed.
Maar ik vind het wel belangrijk dat je je eigen verwachtingen helder hebt en die kunt aftoetsen met je behandelaar.
Dat zo iemand dan ev. kan zeggen 'ik kan jou hierbij niet helpen', dat bespaart jou zo enorm veel tijd en frustratie (en geld).
Voordelen van diagnose waren bij mij vooral eindelijk helderheid, eindelijk snappen waarom ik altijd op dezelfde zaken vastliep en door therapie beter kunnen anticiperen, ik begrijp mezelf beter maar ik begrijp de wereld ook een stukje beter.
Therapie vond ik zeker niet beperkt: autisme laat zich voelen in zeer veel aspecten van je leven, en ik leerde al die mechanismen herkennen en ontrafelen, tot het punt dat ik dat nu ook kan in nieuwe situaties.
maandag 30 april 2018 om 12:24
Dit is waar ik behoefte aan heb. En dat krijg ik op dit moment ook. Ik ben zo geboren, er zijn geen pilletjes voor, dus ik blijf wie ik ben en wil gewoon lekker van me af kunnen praten over vanalles en nog wat. En het is ook leuk om meer begrip voor situaties uit het verleden te krijgen omdat ik ze nu door 'n andere bril bekijk. Mijn uurtje met m'n psych is 'n uurtje waarin ik gewoon mezelf kan zijn zonder sociaal masker.sommige mensen willen graag elke week een uurtje ventileren
maandag 30 april 2018 om 12:30
redbulletje schreef: ↑30-04-2018 12:24Dit is waar ik behoefte aan heb. En dat krijg ik op dit moment ook. Ik ben zo geboren, er zijn geen pilletjes voor, dus ik blijf wie ik ben en wil gewoon lekker van me af kunnen praten over vanalles en nog wat. En het is ook leuk om meer begrip voor situaties uit het verleden te krijgen omdat ik ze nu door 'n andere bril bekijk. Mijn uurtje met m'n psych is 'n uurtje waarin ik gewoon mezelf kan zijn zonder sociaal masker.
Voila, dat bedoelde ik ook, en dat is helemaal prima.
In het begin was therapie ook voor mij hoofdzakelijk ventileren, ik heb ook een soort rouwproces om mezelf doorgemaakt en ik heb heel bewust mezelf ruimte gegeven voor dat rouwproces.
Maar ik wist al vrij vroeg dat ik naderhand meer wilde.
Ik heb een gezin met kinderen, dan leg je de lat ook elders voor jezelf.
Al geef ik toe: ik hou zielsveel van man en kinderen maar op momenten dat het echt moeilijk is, fantaseer ik wel stiekem over vertrekken zonder spoor na te laten of over een tweede huis huren waar ik me kan terugtrekken zonder iemand iets te moeten uitleggen.
Aan de frequentie van die fantasieën merk ik overigens hoe dicht ik bij een crash zit, da's ook weer handig
maandag 30 april 2018 om 12:32
Ja ik eigenlijk ook maar de psych waar ik dus niet meer heen ga vond dat ik telkens dingen moest gaan doen, heel vervelend. en dan moet je uiteindelijk nog een rol spelen.redbulletje schreef: ↑30-04-2018 12:24Dit is waar ik behoefte aan heb. En dat krijg ik op dit moment ook. Ik ben zo geboren, er zijn geen pilletjes voor, dus ik blijf wie ik ben en wil gewoon lekker van me af kunnen praten over vanalles en nog wat. En het is ook leuk om meer begrip voor situaties uit het verleden te krijgen omdat ik ze nu door 'n andere bril bekijk. Mijn uurtje met m'n psych is 'n uurtje waarin ik gewoon mezelf kan zijn zonder sociaal masker.
Ik heb ook echt een diep wantrouwen naar mensen dus dit helpt niet echt, en ik stel mij totaal niet makkelijk open en word al nerveus als ik er aan denk dat straks als ik dan een andere psych zou hebben er nog iemand veel van mij weet.
Neem jij geen medicatie?
maandag 30 april 2018 om 12:36
Vorig jaar een paar maanden citalopram gebruikt. Eerste maanden had ik daar profijt van, want m'n eetlust werd erdoor geremd dus ik viel af zonder dat ik daar moeite voor hoefde doen. Maar na 'n maand of vier sloeg dat helemaal om en kreeg ik enorme vreetbuien in zoetigheid. Dus toen gestopt. Maar nu zit ik weer niet echt lekker, waarschijnlijk mede doordat ik in de overgang ben en dit depressieve gevoelens kan versterken, dus ik heb m'n psych 'n verwijzing naar de psychiater gevraagd om nieuwe medicijnopties te bespreken.
maandag 30 april 2018 om 12:39
Ik ben wel blij dat ik ondanks dat ik tot vorig jaar geen besef had van mijn autisme, ik instinctief wel heel duidelijk wist dat kinderen (of welke samenleef onderneming dan ook) geen optie voor me waren. Ik heb vanaf kind af aan altijd behoefte gehad aan mijn rust kunnen pakken wanneer ik daar behoefte aan heb. Op momenten kan ik ook zeker wel prikkelzoekend zijn (ik reis bijv wel graag) maar genoeg is genoeg en dat kan niet als je te maken hebt met andere gezinsleden die zelf ook sociale levens hebben.MonicaG schreef: ↑30-04-2018 12:30Voila, dat bedoelde ik ook, en dat is helemaal prima.
In het begin was therapie ook voor mij hoofdzakelijk ventileren, ik heb ook een soort rouwproces om mezelf doorgemaakt en ik heb heel bewust mezelf ruimte gegeven voor dat rouwproces.
Maar ik wist al vrij vroeg dat ik naderhand meer wilde.
Ik heb een gezin met kinderen, dan leg je de lat ook elders voor jezelf.
Al geef ik toe: ik hou zielsveel van man en kinderen maar op momenten dat het echt moeilijk is, fantaseer ik wel stiekem over vertrekken zonder spoor na te laten of over een tweede huis huren waar ik me kan terugtrekken zonder iemand iets te moeten uitleggen.
Aan de frequentie van die fantasieën merk ik overigens hoe dicht ik bij een crash zit, da's ook weer handig
maandag 30 april 2018 om 12:44
redbulletje schreef: ↑30-04-2018 12:39Ik ben wel blij dat ik ondanks dat ik tot vorig jaar geen besef had van mijn autisme, ik instinctief wel heel duidelijk wist dat kinderen (of welke samenleef onderneming dan ook) geen optie voor me waren. Ik heb vanaf kind af aan altijd behoefte gehad aan mijn rust kunnen pakken wanneer ik daar behoefte aan heb. Op momenten kan ik ook zeker wel prikkelzoekend zijn (ik reis bijv wel graag) maar genoeg is genoeg en dat kan niet als je te maken hebt met andere gezinsleden die zelf ook sociale levens hebben.
Hier is het 'geluk' dat 4/6 in mijn gezin ook autist zijn; ik geloof echt dat dat voor zowel de kinderen als voor mezelf een zegen is.
De sociale types in mijn gezin zoeken die prikkel hoofdzakelijk buitenshuis; man en ik hebben daar echt een evenwicht in moeten vinden want het was altijd de ene of de ander die verdrietig was.
Maar het is wel op elkaar ingespeeld geraakt: hij spreekt met vrienden af en ik heb het huis alleen en we ontmoeten elkaar op het einde van de dag weer en zijn allebei opgeladen.
Maar het blijft wel altijd 'niet goed genoeg', zijn ideale wereld en die van mij liggen wat dat betreft (te) ver uit elkaar.
Dat frustreert ons beiden bij momenten wel, maar de dingen die ons binden en waarom we graag bij elkaar zijn wegen tot nu toe zwaarder door, en zoals hij zegt 'bij ons is het dit, in een ander gezin zijn er andere toegevingen te doen' en daar zal hij wel gelijk in hebben - zei de perfectionist
Ik moet overigens wel zeggen da het almaar gemakkelijker wordt, ook met de kinderen. Die worden ouder en zelfstandiger en echte mensen waar je normaal mee kunt praten en zo.
Dus op zich wel een grotendeels positief verhaal hier.
anoniem_284075 wijzigde dit bericht op 30-04-2018 12:46
7.00% gewijzigd
maandag 30 april 2018 om 12:51
redbulletje schreef: ↑30-04-2018 12:464 Kinderen????
Hoe kwam je daarbij dan? Dat is wel heel erg veel voor iemand die overprikkeld is.
Twee van mij en twee van hem, die kreeg ik er gratis bij
Het is inderdaad veel, maar we zijn aan de andere kant wel goed op elkaar ingespeeld; de crashes zijn nog hooguit een paar keer per jaar tov vroeger nagenoeg maandelijks (niet toevallig in combi met PMS dat ik dan volgens mij écht niet had
).Het is grotendeels een positief verhaal geworden, gelukkig wist ik toen niet waar ik aan begon
Maar eerlijk is eerlijk: ik heb met man de liefde van mijn leven, maar als er iets met hem of tussen ons zou gebeuren, dan denk ik niet dat ik ooit nog een relatie wil, laat staan samenwonen.
Ten eerste omdat ik denk dat een andere relatie nooit mijn huidige relatie zou kunnen evenaren, en ten tweede omdat ik hierin erg veel geïnvesteerd heb, ik denk niet dat ik dat nog een keer zou kunnen/willen.
Nu was de uitkomst van de investering erg positief, maar er zijn natuurlijk geen garanties in het leven, ik denk dus niet dat ik het risico nog een keer zou willen nemen.
maandag 30 april 2018 om 19:03
Ik probeer dat ook al jaren te doen, alles ontrafelen zodat ik de mechanismen begrijp.MonicaG schreef: ↑30-04-2018 12:15Ik ben idd zeer bewust op zoek gegaan naar iemand met kennis van autisme.
Wij hadden op dat moment al een aantal diagnoses in ons gezin en ik kon zeer goed verwoorden waarom ik dacht dat het ook bij mij in die richting te zoeken was.
En we hadden al een voet binnen bij hulpverlening zeg maar (ben Belgische dus over de praktische kant van zaken kan ik weinig vertellen waar jij iets aan hebt).
Soit, autisme of niet, ik vind wel dat je mag blijven zoeken naar iemand die jou begrijpt.
Daar is imo niks slachtofferigs aan maar juist heft in eigen handen nemen en zo.
Zoek voor jezelf ook goed uit wat je, naast weten wat er met jou aan de hand is, juist nodig hebt: sommige mensen willen graag elke week een uurtje ventileren, zelf had ik iemand nodig die mij keihard liet werken.
Ik heb in totaal een jaar of drie bij een auticoach gelopen en hoewel al jaren beëindigd pluk ik nog dagelijks de vruchten van wat ik bij haar geleerd heb.
Ik ben destijds ook bij haar binnen gestapt met het idee 'ik kom hier niet eeuwig, ik wil het zelf kunnen' maar ik begrijp dat het niet bij iedereen zo werkt en dat is ook goed.
Maar ik vind het wel belangrijk dat je je eigen verwachtingen helder hebt en die kunt aftoetsen met je behandelaar.
Dat zo iemand dan ev. kan zeggen 'ik kan jou hierbij niet helpen', dat bespaart jou zo enorm veel tijd en frustratie (en geld).
Voordelen van diagnose waren bij mij vooral eindelijk helderheid, eindelijk snappen waarom ik altijd op dezelfde zaken vastliep en door therapie beter kunnen anticiperen, ik begrijp mezelf beter maar ik begrijp de wereld ook een stukje beter.
Therapie vond ik zeker niet beperkt: autisme laat zich voelen in zeer veel aspecten van je leven, en ik leerde al die mechanismen herkennen en ontrafelen, tot het punt dat ik dat nu ook kan in nieuwe situaties.
Hoe heeft de therapie je daarbij geholpen?
maandag 30 april 2018 om 20:25
Ik heb dan wel geen diagnose maar herken veel in mijn zoon.
Ik ben altijd alles dingen in het leven gedaan zoals het hoort. Ik heb een HBO opleiding, getrouwd, werk, twee kinderen.
En toch heb ik al heel lang het idee dat ik ook autistisch ben. Ik heb namelijk wel een HBO opleiding bv maar ging niet met de andere studenten om tenzij het moest voor een opdracht, uit ging ik ook nooit, ik was veel alleen. Ik heb het met moeite gehaald omdat ik heel slecht ben in plannen en te langzaam werk.
Ik heb een heel klein baantje voor 6 uur in de week als administratief medewerkster nu, ver onder mijn HBO niveau maar voor mij prima te combineren met de opvoeding van autistische zoon en mijn dochter.
Ik ben wel goed in sociaal contact, kan prima je aankijken, over koetjes en kalfjes praten maar zal niet snel wat over mijzelf vertellen. Ik kan goed luisteren en observeren en weet heel snel wat voor soort mens je bent. Maar vertrouwen zal ik je niet snel. Ik ben altijd erg op mijn hoede.
Ik ben graag alleen. Ik ben snel moe en geprikkeld door man en kinderen. Zo vindt ik het weekend met iedereen thuis het zwaarst. Omdat iedereen dan wat wil en er weinig tijd voor jezelf is.
Ik heb een paar vriendinnen waar ik wel regelmatig contact mee heb en ook vertrouw.
Ik vindt het heel lastig om structuur in de dag aan te brengen nu mijn kinderen pubers zijn en te pas en te onpas naar school gaan/thuis komen sinds ze niet meer op de basisschool zitten heb ik hier echt moeite mee.
Voor zover mijn idee waarom ik net als mijn zoon autistisch zou kunnen zijn? Ik heb altijd het idee gehad anders te zijn dan andere maar ben er nog nooit op vastgelopen.
Ik ben altijd alles dingen in het leven gedaan zoals het hoort. Ik heb een HBO opleiding, getrouwd, werk, twee kinderen.
En toch heb ik al heel lang het idee dat ik ook autistisch ben. Ik heb namelijk wel een HBO opleiding bv maar ging niet met de andere studenten om tenzij het moest voor een opdracht, uit ging ik ook nooit, ik was veel alleen. Ik heb het met moeite gehaald omdat ik heel slecht ben in plannen en te langzaam werk.
Ik heb een heel klein baantje voor 6 uur in de week als administratief medewerkster nu, ver onder mijn HBO niveau maar voor mij prima te combineren met de opvoeding van autistische zoon en mijn dochter.
Ik ben wel goed in sociaal contact, kan prima je aankijken, over koetjes en kalfjes praten maar zal niet snel wat over mijzelf vertellen. Ik kan goed luisteren en observeren en weet heel snel wat voor soort mens je bent. Maar vertrouwen zal ik je niet snel. Ik ben altijd erg op mijn hoede.
Ik ben graag alleen. Ik ben snel moe en geprikkeld door man en kinderen. Zo vindt ik het weekend met iedereen thuis het zwaarst. Omdat iedereen dan wat wil en er weinig tijd voor jezelf is.
Ik heb een paar vriendinnen waar ik wel regelmatig contact mee heb en ook vertrouw.
Ik vindt het heel lastig om structuur in de dag aan te brengen nu mijn kinderen pubers zijn en te pas en te onpas naar school gaan/thuis komen sinds ze niet meer op de basisschool zitten heb ik hier echt moeite mee.
Voor zover mijn idee waarom ik net als mijn zoon autistisch zou kunnen zijn? Ik heb altijd het idee gehad anders te zijn dan andere maar ben er nog nooit op vastgelopen.
maandag 30 april 2018 om 20:34
Shisha: absoluut, was wel een auticoach, dus die hoefde ik al minder uit te leggen waar ik tegenaan liep.
Pierewaaier: je klinkt mij vooral als introvert.
Ik weet dat introvert en autistisch op elkaar kunnen lijken maar de achtergrond ervan is wel verschillend.
Vooral dat je aangeeft mensen snel te kunnen lezen kan ik niet goed kaderen binnen autisme, maar misschien denken anderen daar anders over.
Pierewaaier: je klinkt mij vooral als introvert.
Ik weet dat introvert en autistisch op elkaar kunnen lijken maar de achtergrond ervan is wel verschillend.
Vooral dat je aangeeft mensen snel te kunnen lezen kan ik niet goed kaderen binnen autisme, maar misschien denken anderen daar anders over.
dinsdag 1 mei 2018 om 08:08
Er wordt steeds duidelijker dat autisten bijv wel empathie hebben, maar vervolgens niet de skills hebben om daar goed mee om te gaan.MonicaG schreef: ↑30-04-2018 20:34Shisha: absoluut, was wel een auticoach, dus die hoefde ik al minder uit te leggen waar ik tegenaan liep.
Pierewaaier: je klinkt mij vooral als introvert.
Ik weet dat introvert en autistisch op elkaar kunnen lijken maar de achtergrond ervan is wel verschillend.
Vooral dat je aangeeft mensen snel te kunnen lezen kan ik niet goed kaderen binnen autisme, maar misschien denken anderen daar anders over.
Mijn oudste heeft een mensenkennis waar menigeen niet aan kan tippen.
Voor zover ik kan overzien kan hij mensen ook behoorlijk goed lezen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 1 mei 2018 om 09:00
Ik merk zelf dat ik me best in kan leven, maar begrijpen doe ik het vaak niet.
Een vriendin die zich van de ene in de andere relatie stort en dan telkens weer liefdesverdriet heeft. Dat vind ik dan echt heel vervelend voor haar, dat ze verdrietig is. Maar ik snap niet waarom ze telkens zo handelt.
Beetje lastig uit te leggen maar ik kan me dus inleven in de emotie maar wat erachter zit begrijp ik dan weer minder goed. Zoiets.
Een vriendin die zich van de ene in de andere relatie stort en dan telkens weer liefdesverdriet heeft. Dat vind ik dan echt heel vervelend voor haar, dat ze verdrietig is. Maar ik snap niet waarom ze telkens zo handelt.
Beetje lastig uit te leggen maar ik kan me dus inleven in de emotie maar wat erachter zit begrijp ik dan weer minder goed. Zoiets.
