Hoe kwam jij erachter dat je autisme hebt?

multomap schreef: ↑

01-05-2018 09:00

Ik merk zelf dat ik me best in kan leven, maar begrijpen doe ik het vaak niet.

Een vriendin die zich van de ene in de andere relatie stort en dan telkens weer liefdesverdriet heeft. Dat vind ik dan echt heel vervelend voor haar, dat ze verdrietig is. Maar ik snap niet waarom ze telkens zo handelt.
Beetje lastig uit te leggen maar ik kan me dus inleven in de emotie maar wat erachter zit begrijp ik dan weer minder goed. Zoiets.

Daar zou ik me niet in in kunnen leven. Ze komt op mij oppervlakkig over, want als je je échte grote liefde bent verloren kun je me niet wijsmaken dat je binnen no time weer 'n nieuwe échte grote liefde hebt. Ik zou me wel in kunnen leven als iemand niet vaak verliefd is en dan helemaal haar droomman heeft gevonden en ze wordt uiteindelijk gedumpt en zit hierdoor maanden in de put.

Solomio schreef: ↑

01-05-2018 08:08

Er wordt steeds duidelijker dat autisten bijv wel empathie hebben, maar vervolgens niet de skills hebben om daar goed mee om te gaan.
Mijn oudste heeft een mensenkennis waar menigeen niet aan kan tippen.
Voor zover ik kan overzien kan hij mensen ook behoorlijk goed lezen.

Ah kijk, dan toch.

Ik kan in tegenstelling tot Multomap juist goed 'de wiskunde' achter menselijk gedrag ontrafelen maar ik kan geen uithuilvriendin zijn.

Op dat vlak is mijn brein denk ik eerder mannelijk: vriendinnen weten dat als ze oplossingen voor hun problemen of een 'peutensessie' zoeken ze bij mij terecht kunnen maar 'ocharme wat sneu en knuffel', ik kan dat niet.
Ik kan wel goed vragen stellen waardoor mensen hun eigen valkuilen ontdekken, dat wel.

Omgekeerd loop ik dan weer de muren op van frustratie als man mijn problemen wil oplossen ipv mij gewoon te laten uithuilen

Ik heb geleerd om hem gewoon te zeggen 'laat me nu maar even janken en zelfmedelijden hebben en geef me een aai over m'n bol, als ik toe ben aan oplossingen dan geef ik dat wel aan'

Wat die vriendin met dramatisch liefdesleven betreft: my 2 cents is dat ze niet alleen kan zijn met zichzelf en graag wil geloven dat ze telkens verliefd is, verslaafd aan verliefdheid en drama zeg maar.
Denk dat zij iemand is die ook op andere vlakken neigt naar extremen?
Soit, zo iemand zou mij waarschijnlijk een kil mens vinden: ik weiger om mee te gaan in liefdesverdriet of in 'hij was toch zo'n klootzak maar hij is zo liehief', maar de dag dat ze bij mij komt 'ik wil uit dat patroon breken want het maakt me kapot' dan leg ik mijn ziel en zaligheid erin om haar te helpen.

Dat kan ik precies zo MonicaG. Ik kan dus prima luisteren en oplossingen aanbieden maar vindt het moeilijk om iemand echt te moeten troosten. Daar kan ik mij moeilijker in verplaatsen dan hulp te bieden met woorden.

Ik herken sowieso mijzelf het meeste in de dingen die jij schrijft over jezelf.

Dinsdag diagnose gehad idd ASS. Gradatie 1. Nu volgt afspraak voor psycho educatie.

Fijn dat je duidelijkheid hebt.
Wat vind je er zelf van?

Succes met de psycho-educatie.

Ik weet het nog niet zo goed wat ik er van vindt multomap. Het moet nog indalen denk ik. Dat het bevestigd is, is wel fijn. Maar nu?

Waar staat 'gradatie 1' voor?

Wat zou je zelf graag willen Pierewaaier?

Ik vond de beginperiode vooral verwarrend. Daarna leek het vooral erger te worden en meer hopeloos. Tot ik echt mijn knelpunten in kaart had weten te brengen en specifiek daar aan kon gaan werken.

Ik denk dat ik pas sinds dit jaar echt beduidend beter in mijn vel zit, meer tevreden ben, meer zelfvertrouwen heb en minder stress en frustratie.

Ik liep veel vast met opleidingen, stages, werkplekken etc.
Ook had ik moeite met relaties (aangaan), vriendschappen, sociale omgang etc.
Toen ik begin-twintig was (ben nu 41), is er bij mij eerst PDD-NOS vastgesteld.
Later is dit ASS geworden (ook icm ADD, alhoewel ik mij meer op ASS richt).
In het begin was dit een grote klap voor mij en wist ik niets van deze problematiek af.
Ook vond ik het heel erg dat ik, als arbeidsgehandicapte. in de Wajong belandde.
Inmiddels heb veel dingen wel een plek kunnen geven.
Ik blijf het echter zwaar vinden om met mijn autisme om te gaan en in deze huidige tijd wordt er toch wat anders tegenaan gekeken dan ca 10 a 15 jaar geleden.
Vaak krijg je opmerkingen van 'Iedereen heeft wel wat'.
Daar heb ik toch wat moeite mee eigenlijk.

Ja Raflesia ik had het verwacht, ik wilde het vooral zeker weten. Mijn vader en zoon hebben het ook, net als meerdere mannelijke familieleden van vaders kant. Ik ben de eerste vrouw binnen de familie die het ook heeft.

Gradatie of categorie 1 betekent vereist lichte ondersteuning.

Ik zou graag willen dat ik mijn emoties beter kan benoemen naar mijn gezin, mijn onzekerheid vermindert en mijn eigen grenzen beter kan bewaken.