Hoe moet ik verwerken?

Je hebt veel meegemaakt en overwonnen in ieder geval. Niet zo gek dat je moe bent, je bent geen machine.

Hoe oud ben je TO? Zou ook de overgang kunnen zijn?

Ik zou eens gaan lezen over trauma en het lichaam en de polyvagaal theorie.
Vanuit die visie heb ik MNRI gedaan en het effect was eigenlijk direct merkbaar.

5 maanden is echt kort geleden voor zoiets groots als een scheiding en verhuizing.

Als ik naar mezelf kijk, ik ben na een relatiebreuk en verhuizing pas na 1,5-2 jaar wat gaan opkrabbelen. Dat ik merk dat ik weer zin heb in dingen en weer eens energie over heb, weer creatieve ideeën heb. En dat was maar een vrij korte relatie en ik heb geen kinderen, en werk parttime.

Weet je als je lange tijd onder druk staat en vervolgens de rek eruit is, duurt het voor een mens erg lang om daarvan te herstellen. Nog langer als er momenteel nog energievreters in je leven zijn.

Ik heb wel ook therapie gehad, omdat ik (ook) gevoelens onderdruk zonder het te merken. Voor mij werkt therapie wel, maar pas na een halfjaar dat ik wekelijks bij de eerste therapeut kwam begon er iets te veranderen. En toen nog vele jaren van therapie er achteraan, maar dat is vanwege jeugdtrauma, weet niet of dat bij jou aan de orde is.

Misschien verwacht je een beetje te veel van jezelf.

Heel knap dat je dus al een paar keer uit zo'n diep en moeilijk dal hebt kunnen klimmen, wat een sterk persoon ben je! Misschien is dit gewoon jouw manier van verwerken en moet je er gewoon doorheen om net als de andere keren weer op te kunnen krabbelen? Heel krachtig ook dat je gewoon nog gezond eet en vrienden ziet, vraag en verg niet teveel van je zelf, luister naar je lichaam en rust (in zoverre dat kan) heb vertrouwen in je zelf en je lijf dat het weer goed komt, veel sterkte!

Ik zat even te denken aan het staren en ‘uistaan’
Zo te lezen moet je erg opboksen tegen de primaire reaktie die je lijf wil doen, nl uren voor je uitstaren en uitstaan.
Erg herkenbaar, ik heb dat ook heel lang gedaan.
Ik denk dat je in beginsel het een beetje in die hoek moet zoeken.
Nu probeer je vooruit te gaan en je lijf houdt je deels tegen want die wil ‘uitstaan’. Dat maakt enorm moe.
Wat je kan proberen is een zachte methode die je lijf weer ietsje gaat betrekken bij de dingen.
Als je thuis bent en er is rust om je heen ben je ws snel geneigd om te gaan staren. Nu ga je terwijl je aan het staren bent, ietsje aandacht geven aan je ademhaling.
In het begin alleen maar door even te registreren dat er ademhaling plaatsvindt terwijl je staart. Waarschijnlijk ga je snel terug naar volop staren na een tijdje. Dat is ok. Zodra je weer even kunt ga je met zachte focus ook weer een klein beetje letten op je ademhaling. In percentage qua focus is het misschien 90% staren 10% ademhaling.
Je kunt hier vaker mee oefenen. Want staren en uitstaan gebeurt veel en is ws een primaire neiging.
Dus terwijl je zit en staart ga je met zachte focus proberen wat te gaan letten op ademhaling die plaatsvind terwijl je staart.
Na een tijdje oefenen kun je misschien naast staren iets meer ervaren van je ademhaling, bijv je adem te volgen door je neus heen bij inademing en door je neus heen qua uitademing. Dan is de percentage wellicht 80% staren, 20% ademhaling.
Daarna kan je misschien tijdens staren merken als je wat focust op je ademhaling dat je opmerkt dat je borst of buik wat omhoog gaat tijdens inademing.
Etc.

Als je dat meer en meer oefent ‘reclaim’ je wat meer van jezelf terug en dat zou effekt moeten geven op de langere termijn bij je dagelijkse aktiviteiten en je minder moe bent.

Ps je vertelde dat je al ademhalingsoefeningen hebt gedaan in het verleden.
Deze oefening is anders want je gaat niet met volle focus op je adem letten.
Juist vanuit het staren/uitstaan ga je met zachte focus leren om weer een klein beetje aan te staan, maar deze keer met je hele wezen.
Ik hoop dat de tekst een beetje leesbaar is. Als het onduidelijk is vraag maar hoor

Wat naar dat je je weer zo voelt na een heftige gebeurtenis. Je hebt al veel zinnige dingen gedaan, maar het kan goed dat onderliggend dezelfde patronen actief blijven. Als een lichamelijke oorzaak zeker weten is uitgesloten zou het zinvol kunnen zijn om bij een psycholoog/psychotherapeut schematherapie te volgen. Hiermee leer je patronen te veranderen en binnen dat proces verwerk je eventueel nog onderliggend trauma (groot of klein).

Je huisarts kan je verwijzen, wachtlijsten zijn echter vrij lang tenzij je naar iemand gaat waarbij je zelf moet betalen. Wellicht is het ook een idee om in de tussentijd een goede haptotherapeut, PMT-er of sensorimotor therapeut op te zoeken.

Veel sterkte!