Psyche
alle pijlers
Huilen bij boosheid of onmacht
zaterdag 25 augustus 2018 om 12:03
Ik heb een irritant probleem waar ik graag vanaf wil.
In bepaalde situaties die meestal niet zo handig zijn (werk...) moet ik huilen terwijl ik eigenlijk boos ben. Op die momenten heb ik al m'n energie nodig om het huilen te stoppen en kan ik me niet meer fatsoenlijk uitdrukken over mijn boosheid.
Even een voorbeeld:
Ik volg momenteel een opleiding en werk daarbij. Met degene die mij daarbij moet begeleiden vind ik communicatie lastig, het frustreert me dus al een tijdje dat ik moeilijk door mijn opdrachten heen kom omdat ik niet met haar op een lijn kom en weinig houvast of duidelijkheid krijg.
Deze week kwam ze uit het niets met kritiek op mijn functioneren op een bepaalde ochtend. Ik vond dit onterecht omdat ze mij die ochtend niet had zien werken en ze aanname's had gemaakt.
Maar van de schrik en het onmachtige gevoel omdat ik van haar afhankelijk ben komen er meteen tranen en kan ik helemaal niet meer onder woorden brengen dat ik me onterecht bekritiseerd voel en kan ik ook niet heel rustig vragen hoe ze zo op haar bevindingen is gekomen. (+daarbij de boosheid van het gevoel niet goed begeleid te worden door haar)
Eind van de dag ga ik ermee naar huis en lig er vervolgens wakker van.
Ik heb dit vooral in werksituaties. Met vriendinnen of relaties heb ik hier geen last van.
Wie herkent het en heeft tips? ik baal ervan, ben bang als 'zwak' over te komen of als iemand die geen feedback kan hebben. Maar ik kan het niet tegenhouden.
In bepaalde situaties die meestal niet zo handig zijn (werk...) moet ik huilen terwijl ik eigenlijk boos ben. Op die momenten heb ik al m'n energie nodig om het huilen te stoppen en kan ik me niet meer fatsoenlijk uitdrukken over mijn boosheid.
Even een voorbeeld:
Ik volg momenteel een opleiding en werk daarbij. Met degene die mij daarbij moet begeleiden vind ik communicatie lastig, het frustreert me dus al een tijdje dat ik moeilijk door mijn opdrachten heen kom omdat ik niet met haar op een lijn kom en weinig houvast of duidelijkheid krijg.
Deze week kwam ze uit het niets met kritiek op mijn functioneren op een bepaalde ochtend. Ik vond dit onterecht omdat ze mij die ochtend niet had zien werken en ze aanname's had gemaakt.
Maar van de schrik en het onmachtige gevoel omdat ik van haar afhankelijk ben komen er meteen tranen en kan ik helemaal niet meer onder woorden brengen dat ik me onterecht bekritiseerd voel en kan ik ook niet heel rustig vragen hoe ze zo op haar bevindingen is gekomen. (+daarbij de boosheid van het gevoel niet goed begeleid te worden door haar)
Eind van de dag ga ik ermee naar huis en lig er vervolgens wakker van.
Ik heb dit vooral in werksituaties. Met vriendinnen of relaties heb ik hier geen last van.
Wie herkent het en heeft tips? ik baal ervan, ben bang als 'zwak' over te komen of als iemand die geen feedback kan hebben. Maar ik kan het niet tegenhouden.
zaterdag 25 augustus 2018 om 12:07
Ik huil ook als ik echt heel boos ben. Heb het daar ooit met een oudere collega over gehad, dat ik me daar best voor schaamde. Waarop collega zei dat daar helemaal niets mis mee was en dat het direct duidelijk maakt dat ik er echt mee zit zonder dat ik 'verkeerde' dingen terug zeg. Hij vond het juist een hele sterke manier van non-verbale communicatie.
Was echt een eye-opener voor mij.
Was echt een eye-opener voor mij.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
zaterdag 25 augustus 2018 om 12:10
Het gebeurde bij mij vooral in periodes dat ik door ziekte niet goed in mijn vel zat. Door hormonaal gedoe was ik sneller geagiteerd dan normaal, beet meer van me af (soms op een onhandige manier) en soms zaten de tranen hoog.
Ik heb inmiddels geleerd om in zo'n situatie alleen te luisteren, het gesprek af te ronden, de tijd te nemen om te bedenken wat ik wil vragen / zeggen en er dan op terug te komen. Dan kan ik beter de goede vragen stellen en mijn eigen mening geven.
Ik heb inmiddels geleerd om in zo'n situatie alleen te luisteren, het gesprek af te ronden, de tijd te nemen om te bedenken wat ik wil vragen / zeggen en er dan op terug te komen. Dan kan ik beter de goede vragen stellen en mijn eigen mening geven.
Tjezus, wat vals
zaterdag 25 augustus 2018 om 12:20
Bedankt voor jullie reacties.
Ik vind het een goed tip om te proberen het op dat moment af te ronden en er laten op terug te komen. Ik zal er dan op dat latere moment vast ook weer om gaan janken maar dan heb ik misschien wel meer kunnen bedenken wat ik zelf wil zeggen.
ze zei op dat moment nog: je moet er nou niet verdrietig om worden... ik dacht alleen maar : Ik ben niet verdrietig! ik ben gewoon heel boos... maar zelfs dat komt er niet uit dan.
Ik vind het een goed tip om te proberen het op dat moment af te ronden en er laten op terug te komen. Ik zal er dan op dat latere moment vast ook weer om gaan janken maar dan heb ik misschien wel meer kunnen bedenken wat ik zelf wil zeggen.
ze zei op dat moment nog: je moet er nou niet verdrietig om worden... ik dacht alleen maar : Ik ben niet verdrietig! ik ben gewoon heel boos... maar zelfs dat komt er niet uit dan.
zaterdag 25 augustus 2018 om 12:27
Ik herken het wel. Dan huil ik om iets kleins, meestal uit onmacht of woede. Ik wil dan helemaal niet huilen, maar tegenhouden gaat gewoon niet. Het staat ook ontzettend stom als tijdens een verhitte discussie de tranen over je wangen vloeien en je stem gaat trillen, terwijl je helemaal niet verdrietig ben.
Later het gesprek weer oppakken is wel een goede tip inderdaad, alleen niet altijd mogelijk helaas.
Later het gesprek weer oppakken is wel een goede tip inderdaad, alleen niet altijd mogelijk helaas.
zaterdag 25 augustus 2018 om 12:40
zaterdag 25 augustus 2018 om 12:40
https://www.nieuwsblad.be/cnt/go73605t6
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zaterdag 25 augustus 2018 om 13:03
Ik had dat ook. Ik realiseerde me dat ik het altijd had in situaties waarin men onterecht een mening over mij had gevormd en dat niet meer te keren leek. Dus een arts die al een mening had dat ik mijn arm niet kon bewegen vanwege psychische klachten (bleek onjuist), een netwerkpartner die al helemaal een beeld had bij mijn "bedoelingen" (klopte niet) of een collega die zichzelf hoger plaatste dan mij terwijl ze dat niet is en vanuit die positie met mij praatte.
Ik kreeg snel tranen en kwam niet uit mn woorden. Hoewel EMDR in basis voor trauma is bedoeld heb ik o.a. op deze situaties EMDR gehad. Heb er nu veel minder last van.
Ik kreeg snel tranen en kwam niet uit mn woorden. Hoewel EMDR in basis voor trauma is bedoeld heb ik o.a. op deze situaties EMDR gehad. Heb er nu veel minder last van.
zaterdag 25 augustus 2018 om 13:40
Ja dat denk ik ook. Ik zat het net te overwegen deze week omdat het maar niet opschiet met m'n opdrachten. Maar had het nog niet heel goed op een rijtje, vakantie periode etc. Ik denk wel dat ik het gesprek moet aangaan.blijfgewoonbianca schreef: ↑25-08-2018 12:47Waarom ben jij niet veel eerder het gesprek aangegaan met je begeleidster ? Ik denk dat het heel anders voelt als jij zo’n gesprek aan gaat.
zaterdag 25 augustus 2018 om 14:22
Mensen die op het werk om het minste of geringste moeten huilen komen op niet over als zwak en overgevoelig, maar meer als manipulatief.
zaterdag 25 augustus 2018 om 14:40
Het is niet manipulatief bedoeld. Uit frustratie komen de tranen. Ik wil absoluut niet manipulatief overkomen
Ps. Overigens huil ik niet om het minste of geringste gelukkig.
TO ik bijt dan altijd op mijn tong om te zorgen dat ik niet ga huilen
maar of dat nou zo'n goede tip is...
anoniem_362802 wijzigde dit bericht op 25-08-2018 14:43
Reden: Aanvuling
Reden: Aanvuling
22.82% gewijzigd
zaterdag 25 augustus 2018 om 14:47
Tja die tranen komen nou eenmaal. Net als zweet houd je het niet tegen. Ik heb me aangeleerd om ze gewoon te negeren. Het drupt uit mijn ogen maar ik laat het zo en dep het wat weg. Bij onmacht en frustratie zeg ik dat ik vreselijk allergisch ben en dat het de planten/tl/stof of wat dan ook is. Ik ga niet zitten janken want dan word het alleen maar erger. Voor mij werkt het want het houd dan ook snel op en ik krijg niet zo'n jankstem.
zaterdag 25 augustus 2018 om 15:03
zaterdag 25 augustus 2018 om 15:59
wat is manipulatie? de ander zover krijgen dat de ander iets doet dat jij wilt. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die tranen daarvoor inzetten, zowel mannen als vrouwen. Het ligt echter aan de kijker, of die dat zo ervaart. Het is zeker geen wet van Meden en Perzen dat tranen gelijk zijn aan manipulatie. Je kunt je afvragen waarom de kijker het als manipulatie ervaart. Heeft de kijker misschien ervaring met manipulerende mensen? Zo ja, dan ligt het invullen van de achterliggende motivatie niet bij de huiler maar bij de kijker. referentiekader enzo.
Huilen uit manipulatie, gaat over het algemeen gepaard met een bepaalde stemhoogte en wegkijken, het laten zakken van schouders. Het merendeel echter, zoals ik , dat huilt of woede of frustratie, heeft daarbij ook een totaal andere gezichtsuitdrukking en lichaamstaal.
als ik huil, fonkelen mijn ogen, klem ik mijn kaken op elkaar, is mijn gezicht vuurrood en is overduidelijk dat ik er alles aan doe om de ander niet over de tafel heen te trekken en te vermorzelen.
tranen zijn de zichtbare uiting van een emotie. Vrolijkheid, verdriet, onmacht, woede.
ik ervaar het ook als hinderlijk met name omdat mijn stem het soms kan begeven. ik wil dan heel veel zeggen maar er komt alleen gepiep uit. Daarmee kan je niet echt een dialoog gaande houden. de tip van over je gehemelte wrijven zal ik eens uitproberen.
Huilen uit manipulatie, gaat over het algemeen gepaard met een bepaalde stemhoogte en wegkijken, het laten zakken van schouders. Het merendeel echter, zoals ik , dat huilt of woede of frustratie, heeft daarbij ook een totaal andere gezichtsuitdrukking en lichaamstaal.
als ik huil, fonkelen mijn ogen, klem ik mijn kaken op elkaar, is mijn gezicht vuurrood en is overduidelijk dat ik er alles aan doe om de ander niet over de tafel heen te trekken en te vermorzelen.
tranen zijn de zichtbare uiting van een emotie. Vrolijkheid, verdriet, onmacht, woede.
ik ervaar het ook als hinderlijk met name omdat mijn stem het soms kan begeven. ik wil dan heel veel zeggen maar er komt alleen gepiep uit. Daarmee kan je niet echt een dialoog gaande houden. de tip van over je gehemelte wrijven zal ik eens uitproberen.
zaterdag 25 augustus 2018 om 16:07
To, hoe oud ben je? Ik heb eens een collega gehad die dit ook had. En eerlijk is eerlijk, ik weet dat zij er niets aan kon doen, maar het maakte haar wel tot een lastige gesprekspartner. Want je kúnt dat niet negeren, en je kunt je boodschap niet kwijt zoals je dat eigenlijk zou willen. Bovendien vinden mensen die er net iets vanaf staan het zielig voor de huilende. En dan was ik de boosdoener, omdat ik haar aan het huilen had gemaakt. Echt frustrerend. Voor haar, dat snap ik, maar ook voor anderen.
Zij was toen rond de 25. Later, toen ze wat meer had meegemaakt, is dit veranderd. daardoor is ze wat harder geworden en wat minder onzeker.
Misschien gaat het dus met meer levenservaring vanzelf over?
Zij was toen rond de 25. Later, toen ze wat meer had meegemaakt, is dit veranderd. daardoor is ze wat harder geworden en wat minder onzeker.
Misschien gaat het dus met meer levenservaring vanzelf over?
zaterdag 25 augustus 2018 om 16:09
Het is absoluut geen sterke vorm van communicatie.
Het wordt alleen duidelijk dat je van streek bent maar niet waarom precies en wat je vindt of wat je anders zou willen.
Het zijn ook vooral vrouwen die daar last van hebben. Meisjes wordt geleerd om lief te zijn en zich aan te passen. Niet hoe ze voor zich zelf op moeten komen. Daar loop je dus later tegen aan.
zaterdag 25 augustus 2018 om 16:26
Ik ben al 40 
, bij mij is het juist erger geworden sinds ik in therapie ben geweest. Vroeger was er helemaal niets, kwam boosheid er alleen maar uit door me heel moe en neerslachtig te voelen. Nu komt er dus wel eens wat uit, maar heb ik er moeite mee hoe en wanneer. Ik ben niet van het type manipuleren, en de angst dat mensen dat van me denken maakt het op die momenten alleen maar moeilijker.
, bij mij is het juist erger geworden sinds ik in therapie ben geweest. Vroeger was er helemaal niets, kwam boosheid er alleen maar uit door me heel moe en neerslachtig te voelen. Nu komt er dus wel eens wat uit, maar heb ik er moeite mee hoe en wanneer. Ik ben niet van het type manipuleren, en de angst dat mensen dat van me denken maakt het op die momenten alleen maar moeilijker.
