Huilen bij boosheid of onmacht

Jufjoke schreef: ↑

25-08-2018 16:07

To, hoe oud ben je? Ik heb eens een collega gehad die dit ook had. En eerlijk is eerlijk, ik weet dat zij er niets aan kon doen, maar het maakte haar wel tot een lastige gesprekspartner. Want je kúnt dat niet negeren, en je kunt je boodschap niet kwijt zoals je dat eigenlijk zou willen. Bovendien vinden mensen die er net iets vanaf staan het zielig voor de huilende. En dan was ik de boosdoener, omdat ik haar aan het huilen had gemaakt. Echt frustrerend. Voor haar, dat snap ik, maar ook voor anderen.
Zij was toen rond de 25. Later, toen ze wat meer had meegemaakt, is dit veranderd. daardoor is ze wat harder geworden en wat minder onzeker.
Misschien gaat het dus met meer levenservaring vanzelf over?

Precies dit inderdaad.

Jufjoke schreef: ↑

25-08-2018 16:07

To, hoe oud ben je? Ik heb eens een collega gehad die dit ook had. En eerlijk is eerlijk, ik weet dat zij er niets aan kon doen, maar het maakte haar wel tot een lastige gesprekspartner. Want je kúnt dat niet negeren, en je kunt je boodschap niet kwijt zoals je dat eigenlijk zou willen. Bovendien vinden mensen die er net iets vanaf staan het zielig voor de huilende. En dan was ik de boosdoener, omdat ik haar aan het huilen had gemaakt. Echt frustrerend. Voor haar, dat snap ik, maar ook voor anderen.
Zij was toen rond de 25. Later, toen ze wat meer had meegemaakt, is dit veranderd. daardoor is ze wat harder geworden en wat minder onzeker.
Misschien gaat het dus met meer levenservaring vanzelf over?

Ja mee eens. Die tranen overkwamen me maar ik vond het erg vervelend dat ik daardoor geen makkelijke gesprekspartner was voor de ander. Omdat ik weet dat tranen mensen afschrikken gewoon te zeggen wat ze te zeggen hebben. En ik vond het voor mezelf vervelend om diverse redenen. Ik had al therapie voor wat anders en heb dit onderwerp toen ter sprake gebracht. Hier 3 emdr sessies op gehad. heeft echt gewerkt!

Ik heb dit ook, als ik boos ben ga ik huilen (bijvoorbeeld bij ruzies met mijn vriend of ouders) maar ook als ik een confrontatie heb op mijn werk (met een collega bijvoorbeeld). Ik vind het echt zooooooooooooooooooo verschrikkelijk stom op mijn werk, ik schaam me dood.

Ik kan er echt niks aan doen, ik probeer zo erg niet te gaan huilen maar ik word dan helemaal rood en mijn stem gaat overslaan, krijg tranen in mijn ogen. Dus mensen hebben dan sowieso door dat ik mijn best doe die tranen niet over mijn wangen te laten lopen.

Later het gesprek aangaan helpt ook niet. Ik had vorig jaar een situatie met een collega, en heb hier toen eerst met mijn coach op het werk over gepraat. Bij haar moest ik huilen, heb aangegeven dat ik dat zooooooo stom vond en dat ik niet wilde huilen als ik de confrontatie aanging met mijn collega etc., maar mijn coach gaf aan dat dat helemaal niet erg zou zijn als dat gebeurde, dan wist mijn collega tenminste meteen dat ik er erg mee zat met wat zij gedaan had. Een week later had ik pas het gesprek met mijn collega (en haar teamleider) en toen moest ik weer (bijna) huilen, terwijl ik een week had gehad om er over na te denken, het gesprek voor te bereiden en er al over gepraat had met mijn coach. Ik kon het toen wel inhouden (de tranen stroomden niet over mijn wangen) maar ik was wel helemaal rood, overslaande stem en tranen in mijn ogen, dus zij hadden dat natuurlijk ook door... Verschrikkelijk gênant.

Ik heb er toen ook over gedacht om in therapie te gaan maar die stap vind ik ook erg groot en heb dat tot nu toe dus nog niet gedaan... Denk dat therapie het enige is dat helpt.

Wat maakt het dan zo beladen dat je het gevoel hebt dat je moet huilen?
ik vind huilen niet verkeerd hoor, maar het kan erg ongemakkelijk voor jezelf gaan voelen, waardoor je niet de dingen kunt zeggen die je eigenlijk wil zeggen.
Ik zou eerst eens gaan kijken waarom je precies boos wordt/moet huilen, terwijl het misschien ook kan worden opgelost door gewoon te zeggen wat je dwars zit?
Misschien kijken of je je eigen gevoel wel accepteert? want als je je gevoel accepteert, en het voelt dat het terecht is, ben je eerder bij machte om dat zonder al te veel moeite te communiceren, dan hoef je niet boos of verdrietig te worden, dan zeg je dat gewoon.
therapie hoeft niet eens meteen, maar heb je weleens aan mindfullness gedacht?

Ik heb ooit wel therapie gehad, maar daar werd ook mindfullnes bijgedaan,
Die therapeute had zelf een mindfullness workshop, en combineerde dat bij de therapie die ik al kreeg, ik was er erg blij mee,
Je leert dan wat meer stil te staan bij je gevoel, en waar dat nou eigenlijk vandaan komt, wat je dan voelt, wat je triggers zijn, en hoe je dat meer onder controle kunt krijgen, en vooral hoe je snel weer tot ontspanning kunt komen.
ik heb er best veel aan gehad.

Ik heb geleerd dat iedereen zich anders uitdrukt bij boosheid, zoals andere emoties. De een gaat direct vloeken, de ander gaat met spullen gooien en wil dan alleen zijn, de ander klapt dicht en het is ineens oorlog in de hoofd en de ander gaat uit onmacht huilen. Volkomen normaal.