Psyche
alle pijlers
ik heb geen vrienden
vrijdag 8 mei 2009 om 17:31
Hoi iedereen,
Ik las een artikel van iemand hier op het forum, waarin zij beschreef geen 'echte' vrienden te hebben en hierdoor alleen thuis te zitten met oud en nieuw. Ik herkende hier heel veel in en besloot daarom ook even een stukje te schrijven:
Ik heb eigenlijk al zolang ik me kan herinneren geen 'echte' vrienden. Al op de basisschool was ik eigenlijk een eenling. Hoewel ik door andere kinderen altijd als populair ben bestempeld heb ik dit zelf nooit zo ervaren. Ik ben nooit gepest en werd altijd wel uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, maar toch voelde ik me anders. Vaak deed ik dan ook niet mee aan dit soort activiteiten en op een gegeven moment word je dan ook niet meer gevraagd.
Op de middelbare school was het eigenlijk hetzelfde verhaal. Ik had best wel wat vriendinnen, maar ik was nooit echt iemands 'beste' vriendin. Toen ik eenmaal bleef zitten, verwaterde het contact met mijn vorige klasgenootjes ook gelijk. Vriendschappen uit het laatste schooljaar hebben ook geen stand gehouden en eigenlijk spreek ik nooit meer iemand.
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Na twee mislukte studies ben ik een tijd lang in therapie gegaan. Hierin kwam uiteindelijk het thema 'sociale contacten' centraal te staan. Ik ben er achter gekomen dat ik mijzelf moeilijk bloot geef en daardoor ook onbewust vriendschappen uit de weg ga. In je eentje is het (voor mij in elk geval) een stuk gemakkelijker om je gevoelens weg te stoppen en je beter voor te doen dan je je eigenlijk voelt. Als iemand je goed kent, zal diegene dat doorhebben en zul je er dus over moeten praten. Iets wat voor sommigen misschien de normaalste zaak van de wereld is, maar voor mij iets totaal onbekends. Dit verklaart voor mij wel waarom ik de contacten die ik in het verleden had altijd zo oppervlakkig heb gehouden.
Ik zou dit graag willen veranderen, maar waar zou ik moeten beginnen? Vanwege de therapie ben ik nu werkloos en een studie zie ik voorlopig ook nog niet zitten. Ik heb nu echt totaal géén vrienden, geen vage kennissen, geen goed contact met mijn broers (en ouders), dus niemand via wie ik eventueel nieuwe mensen kan leren kennen. Voor iemand die geen moeite met sociale contacten heeft zal dit waarschijnlijk erg idioot klinken, maar ik ben niet zo zelfverzekerd om in m'n eentje ergens op af te stappen en iets te ondernemen waar ik andere mensen ontmoet.
Al met al ben ik het zat om altijd alleen te zijn en ik wil graag mensen leren kennen. Ik vind dit doodeng, maar zal toch een keer die drempel over moeten. Heeft iemand nog tips voor mij of herkennen anderen misschien iets in mijn verhaal? Ik zou het graag horen.
Liefs
Ik las een artikel van iemand hier op het forum, waarin zij beschreef geen 'echte' vrienden te hebben en hierdoor alleen thuis te zitten met oud en nieuw. Ik herkende hier heel veel in en besloot daarom ook even een stukje te schrijven:
Ik heb eigenlijk al zolang ik me kan herinneren geen 'echte' vrienden. Al op de basisschool was ik eigenlijk een eenling. Hoewel ik door andere kinderen altijd als populair ben bestempeld heb ik dit zelf nooit zo ervaren. Ik ben nooit gepest en werd altijd wel uitgenodigd voor verjaardagspartijtjes, maar toch voelde ik me anders. Vaak deed ik dan ook niet mee aan dit soort activiteiten en op een gegeven moment word je dan ook niet meer gevraagd.
Op de middelbare school was het eigenlijk hetzelfde verhaal. Ik had best wel wat vriendinnen, maar ik was nooit echt iemands 'beste' vriendin. Toen ik eenmaal bleef zitten, verwaterde het contact met mijn vorige klasgenootjes ook gelijk. Vriendschappen uit het laatste schooljaar hebben ook geen stand gehouden en eigenlijk spreek ik nooit meer iemand.
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Na twee mislukte studies ben ik een tijd lang in therapie gegaan. Hierin kwam uiteindelijk het thema 'sociale contacten' centraal te staan. Ik ben er achter gekomen dat ik mijzelf moeilijk bloot geef en daardoor ook onbewust vriendschappen uit de weg ga. In je eentje is het (voor mij in elk geval) een stuk gemakkelijker om je gevoelens weg te stoppen en je beter voor te doen dan je je eigenlijk voelt. Als iemand je goed kent, zal diegene dat doorhebben en zul je er dus over moeten praten. Iets wat voor sommigen misschien de normaalste zaak van de wereld is, maar voor mij iets totaal onbekends. Dit verklaart voor mij wel waarom ik de contacten die ik in het verleden had altijd zo oppervlakkig heb gehouden.
Ik zou dit graag willen veranderen, maar waar zou ik moeten beginnen? Vanwege de therapie ben ik nu werkloos en een studie zie ik voorlopig ook nog niet zitten. Ik heb nu echt totaal géén vrienden, geen vage kennissen, geen goed contact met mijn broers (en ouders), dus niemand via wie ik eventueel nieuwe mensen kan leren kennen. Voor iemand die geen moeite met sociale contacten heeft zal dit waarschijnlijk erg idioot klinken, maar ik ben niet zo zelfverzekerd om in m'n eentje ergens op af te stappen en iets te ondernemen waar ik andere mensen ontmoet.
Al met al ben ik het zat om altijd alleen te zijn en ik wil graag mensen leren kennen. Ik vind dit doodeng, maar zal toch een keer die drempel over moeten. Heeft iemand nog tips voor mij of herkennen anderen misschien iets in mijn verhaal? Ik zou het graag horen.
Liefs
vrijdag 8 mei 2009 om 17:39
Hey Muurroos, ik herken je probleem niet. Ben iemand die gemakkelijk contact legt met andere mensen en heb best wat vrienden. De reden dat ik reageer is omdat ik me afvroeg waarom je niet weer verder gaat met een studie, hier heb ik weer heel veel mensen leren kennen en met sommige van hen heb ik echt een leuk en goed contact. Wens je ook veel sterkte want het lijkt me niet makkelijk om altijd maar alleen te zitten!
vrijdag 8 mei 2009 om 17:49
Ik werd een beetje verdrietig van je verhaal en ik hoop echt voor je dat je die stap gaat zetten om nieuwe vrienden te ontmoeten.
We zijn allemaal maar mensen met onze tekortkomingen en onzekerheden.
Ik heb zelf 2 goede vriendinnen (ook niet heel erg veel dus, maar dat is genoeg voor mij) en een aantal goede kennissen.
Begin gewoon met lid worden van een sportvereniging of zoiets.
We zijn allemaal maar mensen met onze tekortkomingen en onzekerheden.
Ik heb zelf 2 goede vriendinnen (ook niet heel erg veel dus, maar dat is genoeg voor mij) en een aantal goede kennissen.
Begin gewoon met lid worden van een sportvereniging of zoiets.
vrijdag 8 mei 2009 om 17:55
vrijdag 8 mei 2009 om 17:59
Hoi Muurroos, herkenbaar je verhaal! Ook al gaan de woorden "helemaal geen vrienden" niet helemaal meer op bij mij, is het wel heel erg herkenbaar omdat ik ook nooit vrienden heb (gehad). Net als jou had ik vroeger wel vriendinnetjes op school maar geen "beste" vriendin, ook werd ik (gelukkig) niet gepest. Eigenlijk jouw verhaal dus.
Sinds ik een relatie heb heb ik er een paar "vrienden" bij gekregen en waarschijnlijk doordat ik nu een relatie heb en wij veel dingen doen samen, is het "nare" gevoel van geen vrienden hebben bij mij wat op de achtergrond geraakt. Toch vind ik het nog altijd erg jammer dat ik nooit een beste vriendin heb gehad.
Echt tips heb ik helaas niet, maar wil je wel laten weten dat je zeker niet de enige bent.
Zit je nu nog in therapie? Anders kan je misschien proberen weer een studie op te pakken?
Top trouwens dat je in therapie bent gegaan, dat is toch ook al heel wat.
Sinds ik een relatie heb heb ik er een paar "vrienden" bij gekregen en waarschijnlijk doordat ik nu een relatie heb en wij veel dingen doen samen, is het "nare" gevoel van geen vrienden hebben bij mij wat op de achtergrond geraakt. Toch vind ik het nog altijd erg jammer dat ik nooit een beste vriendin heb gehad.
Echt tips heb ik helaas niet, maar wil je wel laten weten dat je zeker niet de enige bent.
Zit je nu nog in therapie? Anders kan je misschien proberen weer een studie op te pakken?
Top trouwens dat je in therapie bent gegaan, dat is toch ook al heel wat.
vrijdag 8 mei 2009 om 18:00
Bedankt voor jullie reactie.
Waarom ik niet weer een studie oppak is omdat ik dat op het moment nog niet aankan. De reden dat ik in therapie ging was niet alleen omdat ik geen sociale contacten heb, maar ook vanwege andere gebeurtenissen in het verleden. Het afgelopen jaar (zolang heb ik namelijk in therapie gezeten) is nogal heftig geweest en ik ben bang weer in te storten als ik gelijk weer met een studie of werk begin.
Ik heb al vaker vrijwilligerswerk overwogen en dat ga ik denk ik ook wel doen, maar ik vind het gewoon allemaal hartstikke eng. En het probleem is dus ook niet dat eerste contact, want dat lukt me op zich nog wel. Het contact verdiepen en onderhouden is een ander verhaal. Ik ben er in therapie dus wel achter gekomen waarom ik dit zo moeilijk vind, maar er is natuurlijk niemand die me hierin bij de hand neemt en me even laat zien hoe dit precies moet. Dat moet ik natuurlijk in m'n eentje doen, maar omdat ik al zolang alleen ben is die stap nogal groot.
Wat ook meespeelt is dat ik het idee heb dat iedereen van mijn leeftijd (ik ben 23) al genoeg vrienden heeft en dat niemand zit te wachten op een wat dit betreft onkundig persoon. Waarschijnlijk maak ik het mezelf ook veel lastiger hoor, door al dat gedoemdenk, maar dat is nu eenmaal hoe het in mijn hoofd werkt.
Waarom ik niet weer een studie oppak is omdat ik dat op het moment nog niet aankan. De reden dat ik in therapie ging was niet alleen omdat ik geen sociale contacten heb, maar ook vanwege andere gebeurtenissen in het verleden. Het afgelopen jaar (zolang heb ik namelijk in therapie gezeten) is nogal heftig geweest en ik ben bang weer in te storten als ik gelijk weer met een studie of werk begin.
Ik heb al vaker vrijwilligerswerk overwogen en dat ga ik denk ik ook wel doen, maar ik vind het gewoon allemaal hartstikke eng. En het probleem is dus ook niet dat eerste contact, want dat lukt me op zich nog wel. Het contact verdiepen en onderhouden is een ander verhaal. Ik ben er in therapie dus wel achter gekomen waarom ik dit zo moeilijk vind, maar er is natuurlijk niemand die me hierin bij de hand neemt en me even laat zien hoe dit precies moet. Dat moet ik natuurlijk in m'n eentje doen, maar omdat ik al zolang alleen ben is die stap nogal groot.
Wat ook meespeelt is dat ik het idee heb dat iedereen van mijn leeftijd (ik ben 23) al genoeg vrienden heeft en dat niemand zit te wachten op een wat dit betreft onkundig persoon. Waarschijnlijk maak ik het mezelf ook veel lastiger hoor, door al dat gedoemdenk, maar dat is nu eenmaal hoe het in mijn hoofd werkt.
vrijdag 8 mei 2009 om 18:04
quote:muurroos schreef op 08 mei 2009 @ 17:31:
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Allereerst sterkte Ik hoop dat het je de komende tijd gaat lukken om vrienden te maken. Is een oproepje op internet wellicht iets. Ik heb zelf via het VIVA-forum een hele goede vriendin gevonden. We kennen elkaar nu bijna een jaar en ik ben blij dat zij een vriendin van mij geworden is.
Ook wil ik graag even reageren op bovenstaand citaat van jou. Ik herken dat wel. Tot voor kort had ik 4 vriendinnen. Daar zijn er momenteel nog twee van over. Door omstandigheden (is op het forum wel meer over te vinden, maar ik wil niet jouw topic 'vervuilen') heb ik een maand of 3 geleden tegen 2 vriendinnen gezegd dat ik onze afspraak liever wilde verzetten/uitstellen omdat ik echt niet lekker in mijn vel zat. Zij weten wat er speelt. Sindsdien heb ik niets meer van ze gehoord. En dan komt jouw citaat om de hoek kijken. Dat voel ik dus precies zo. Ze zullen er wel niet meer op zitten te wachten.
Sterkte.
Je kunt ook zelf het contact onderhouden zou je zeggen, maar dit is nu net het probleem. Ik vind dat erg lastig omdat ik snel het gevoel heb me aan iemand op te dringen. Gezien het feit dat niemand ooit nog contact met mij heeft opgenomen, nam ik aan dat ze er dus ook niet echt op zaten te wachten.
Allereerst sterkte Ik hoop dat het je de komende tijd gaat lukken om vrienden te maken. Is een oproepje op internet wellicht iets. Ik heb zelf via het VIVA-forum een hele goede vriendin gevonden. We kennen elkaar nu bijna een jaar en ik ben blij dat zij een vriendin van mij geworden is.
Ook wil ik graag even reageren op bovenstaand citaat van jou. Ik herken dat wel. Tot voor kort had ik 4 vriendinnen. Daar zijn er momenteel nog twee van over. Door omstandigheden (is op het forum wel meer over te vinden, maar ik wil niet jouw topic 'vervuilen') heb ik een maand of 3 geleden tegen 2 vriendinnen gezegd dat ik onze afspraak liever wilde verzetten/uitstellen omdat ik echt niet lekker in mijn vel zat. Zij weten wat er speelt. Sindsdien heb ik niets meer van ze gehoord. En dan komt jouw citaat om de hoek kijken. Dat voel ik dus precies zo. Ze zullen er wel niet meer op zitten te wachten.
Sterkte.
vrijdag 8 mei 2009 om 18:11
Voor 'n deel herkenbaar. Ik heb ook niet een hele close beste vriendin. Mijn jeugdvriendschappen zijn allemaal verwaterd al spreek ik een enkeling nog wel sporadisch. Met contacten leggen ook geen enkel probleem en dus wel 'n aantal leuke vrienden/dinnen/kennissen. Maar hoeveel ervan voor me klaar zouden staan als er iets ergs gebeurt durf ik niet in te schatten. Ik denk dus dat je je daar ook niet op moet focussen. Hoe vaak hoor je niet dat mensen die een rottijd meemaken (ernstige ziekte of verlies van dierbaren) hun vrienden niet/nauwelijks zien? Probeer 't allemaal niet zo zwaar te maken en geniet gewoon van het makkelijke oppervlakkige contact en soms ontstaat er zomaar 'n betere vriendschap uit. Mijn huidige vriendenkring heb ik vooral tijdens reizen ontmoet. Dan trek je 'n paar weken toch heel intensief met mensen op waardoor een vriendschap, als het met iemand klikt, een goeie start kan maken. Misschien ook wel iets voor jou, boek 'n georganiseerde rondreis en misschien houd je er als je terug in Nederland bent ook wel leuke mensen aan over.
vrijdag 8 mei 2009 om 18:12
Ik herken me in jouw verhaal. Ik heb zelf ook geen echte vriendinnen. Ik heb altijd wel contact met mensen tijdens m'n studie en middelbare school, maar dit is nooit een diepe vriendschap geworden. Ik heb ook altijd het idee dat anderen wel veel vrienden hebben..
Ik heb wel een relatie en daardoor contact met zijn vrienden, maar ook dit is oppervlakkige vriendschap. Ik zou graag echte vriendinnen willen hebben, maar dit is lastig voor mij. Ik ben net als jij een gesloten persoon en geef mijn gevoelens niet snel bloot. Ik weet ook niet goed hoe ik nou vriendinnen kan krijgen, want als ik bij een sportclub oid ga dan krijg ik contact met mensen, maar ik dit blijft oppervlakkig contact op de een of andere manier..
Ik kan je dus helaas geen tips geven, alleen maar dat je niet de enige bent...
Ik heb wel een relatie en daardoor contact met zijn vrienden, maar ook dit is oppervlakkige vriendschap. Ik zou graag echte vriendinnen willen hebben, maar dit is lastig voor mij. Ik ben net als jij een gesloten persoon en geef mijn gevoelens niet snel bloot. Ik weet ook niet goed hoe ik nou vriendinnen kan krijgen, want als ik bij een sportclub oid ga dan krijg ik contact met mensen, maar ik dit blijft oppervlakkig contact op de een of andere manier..
Ik kan je dus helaas geen tips geven, alleen maar dat je niet de enige bent...
vrijdag 8 mei 2009 om 18:57
Hmmmm, als ik terug kijk zo'n 10 (ongeveer 23 jaar dus) jaar geleden had ik ook niet echt diepgaande vriendschappen. Stap- en sportvriendenkennissen wel. Verder druk doende met studie, relatie, werk enz. enz. Nu ik inmiddels wat ouder ben en ingrijpende dingen in mijn leven heb meegemaakt(die overigens gewoon bij het leven horen) merk ik dat ikzelf veranderd ben en ook dieper wìl gaan. Misschien heeft het 1 en ander te maken met ouder worden te maken?? Met relativeren, los kunnen laten en mensen op waarde te kunnen schatten?
Tips heb ik weinig voor je. 1 hele belangrijke, blijf gewoon jezelf en laat je niet gek maken. Met jou is echt niets mis. Neem de stap en ga iets doen wat echt bij je past. Dus niet naar de sportschool als je van borduren houdt (ik noem maar iets).
In iedergeval wens ik jou iemand toe die oprecht en eerlijk is, die jou de persoon kan laten zijn die je werkelijk bent!!! Succes!!
Tips heb ik weinig voor je. 1 hele belangrijke, blijf gewoon jezelf en laat je niet gek maken. Met jou is echt niets mis. Neem de stap en ga iets doen wat echt bij je past. Dus niet naar de sportschool als je van borduren houdt (ik noem maar iets).
In iedergeval wens ik jou iemand toe die oprecht en eerlijk is, die jou de persoon kan laten zijn die je werkelijk bent!!! Succes!!
vrijdag 8 mei 2009 om 19:10
quote:muurroos schreef op 08 mei 2009 @ 18:00:
Wat ook meespeelt is dat ik het idee heb dat iedereen van mijn leeftijd (ik ben 23) al genoeg vrienden heeft en dat niemand zit te wachten op een wat dit betreft onkundig persoon. Waarschijnlijk maak ik het mezelf ook veel lastiger hoor, door al dat gedoemdenk, maar dat is nu eenmaal hoe het in mijn hoofd werkt.
Ik ben 40, maar heb in elke fase van mijn leven nieuwe vrienden gemaakt, behoefte gehad aan nieuwe vriendschappen en mensen ontmoet die diezelfde behoefte hadden - ook op mijn 23e . Nieuwe vriendschappen aangaan is niet leeftijdsgebonden.
Sterkte - en plezier - gewenst bij je ontdekkingstocht. (f)
Wat ook meespeelt is dat ik het idee heb dat iedereen van mijn leeftijd (ik ben 23) al genoeg vrienden heeft en dat niemand zit te wachten op een wat dit betreft onkundig persoon. Waarschijnlijk maak ik het mezelf ook veel lastiger hoor, door al dat gedoemdenk, maar dat is nu eenmaal hoe het in mijn hoofd werkt.
Ik ben 40, maar heb in elke fase van mijn leven nieuwe vrienden gemaakt, behoefte gehad aan nieuwe vriendschappen en mensen ontmoet die diezelfde behoefte hadden - ook op mijn 23e . Nieuwe vriendschappen aangaan is niet leeftijdsgebonden.
Sterkte - en plezier - gewenst bij je ontdekkingstocht. (f)
vrijdag 8 mei 2009 om 19:20
Wat vervelend!
Ik vind het heel dapper van je dat je hier bent gaan schrijven. Misschien kun je dat blijven doen, iedere dag. Je geeft aan dat je het moeilijk vindt je gevoelens te delen maar dit is een goede eerste stap.
En zoals je ziet op het forum: iedereen heeft gevoelens, de een uit ze makkelijker dan de ander. Maar emoties zijn niet iets om je voor te schamen.
Ik heb ook wel eens het gevoel gehad geen vrienden te hebben, na een verhuizing. Ik had nog wel vrienden, maar de afstand was zo groot dat ik vaak alleen thuis zat en mijn vrienden niet meer op de hoogte waren van mijn wel en wee. Maar dat is anders dan jouw situatie.
Ik heb ook op mijn 25e een nieuwe vriendengroep opgebouwd en het is niet waar wat je zegt: dat iedereen in de 20 al genoeg vrienden heeft. Probleem is alleen dat degenen die alleen thuis zitten elkaar niet tegen komen...
In verband met mijn anonimiteit hier ga ik niet veel meer vertellen... maar je mag me eventueel een berichtje sturen via het forum, dan kan ik je misschien tips geven hoe je toch contacten legt.
Overigens: heel veel succes met je therapie. Therapie kost inderdaad erg veel tijd en energie, ik kan me voorstellen dat studeren nu even niet mogelijk is.
Ik vind het heel dapper van je dat je hier bent gaan schrijven. Misschien kun je dat blijven doen, iedere dag. Je geeft aan dat je het moeilijk vindt je gevoelens te delen maar dit is een goede eerste stap.
En zoals je ziet op het forum: iedereen heeft gevoelens, de een uit ze makkelijker dan de ander. Maar emoties zijn niet iets om je voor te schamen.
Ik heb ook wel eens het gevoel gehad geen vrienden te hebben, na een verhuizing. Ik had nog wel vrienden, maar de afstand was zo groot dat ik vaak alleen thuis zat en mijn vrienden niet meer op de hoogte waren van mijn wel en wee. Maar dat is anders dan jouw situatie.
Ik heb ook op mijn 25e een nieuwe vriendengroep opgebouwd en het is niet waar wat je zegt: dat iedereen in de 20 al genoeg vrienden heeft. Probleem is alleen dat degenen die alleen thuis zitten elkaar niet tegen komen...
In verband met mijn anonimiteit hier ga ik niet veel meer vertellen... maar je mag me eventueel een berichtje sturen via het forum, dan kan ik je misschien tips geven hoe je toch contacten legt.
Overigens: heel veel succes met je therapie. Therapie kost inderdaad erg veel tijd en energie, ik kan me voorstellen dat studeren nu even niet mogelijk is.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 8 mei 2009 om 19:24
Zoals je zelf aangeeft zal je toch een drempel overmoeten ook al vind je het eng maar je zal zien dat als je die stap zet dan je dat wel een gevoel van trots hebt dat je het toch maar gedaan hebt en hoe vaker je het doet hoe makkelijker het je afgaat& probeer niet gelijk druk op jezelf te leggen dat je binnen een bepaalde tijd een kring opgebouwd moet hebben, zoiets vergt tijd. Heb je bepaalde interesses of hobbies?
Een groot gedeelte van de mensen vindt het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten ook al hebben ze al hun eigen vriendenkring, gewoon vanwege de behoefte om andere verhalen te horen etc dus zoals eerder gezegd niet leeftijdsgebonden.
Veel succes en sterkte.
Een groot gedeelte van de mensen vindt het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten ook al hebben ze al hun eigen vriendenkring, gewoon vanwege de behoefte om andere verhalen te horen etc dus zoals eerder gezegd niet leeftijdsgebonden.
Veel succes en sterkte.
vrijdag 8 mei 2009 om 20:25
Ook ik wil graag even reageren op je verhaal Muurroos. Ik dacht altijd dat ik heel veel goede vriendinnen had. Maar toen ik een paar jaar geleden naar Duitsland ben verhuisd, bleek toch dat mijn echte vriendinnen op 1 hand (of eigenlijk op 2 vingers) te tellen waren. Ik heb inmiddels hier in 3 jaar tijd een nieuw sociaal leven opgebouwd (via sportschool, werk, dansles, zwemmen, netwerk sites zoals newintown).
En dat kan ook nog prima als je boven de 30 bent hoor! De meeste mensen staan wel open voor leuke nieuwe contacten is mijn ervaring. En sommige contacten blijven leuke contacten en zie je eens in de zoveel tijd, en andere contacten groeien uit tot een mooie vriendschap.
Leg jezelf niet teveel druk op en stel niet te hoge verwachtingen aan jezelf/aan een vriendschap. Ga iets doen wat je leuk vind en doe daar wat contacten mee op. Stel iemand eens voor om een drankje te gaan drinken of eens naar de bios te gaan of te gaan shoppen ofzo. Ik voel me altijd erg vereerd als iemand die ik nieuwe ken me uitnodigt om iets te gaan doen. En aan een reactie merk je vaak al snel of iemand dat leuk vind of niet. Succes!
En dat kan ook nog prima als je boven de 30 bent hoor! De meeste mensen staan wel open voor leuke nieuwe contacten is mijn ervaring. En sommige contacten blijven leuke contacten en zie je eens in de zoveel tijd, en andere contacten groeien uit tot een mooie vriendschap.
Leg jezelf niet teveel druk op en stel niet te hoge verwachtingen aan jezelf/aan een vriendschap. Ga iets doen wat je leuk vind en doe daar wat contacten mee op. Stel iemand eens voor om een drankje te gaan drinken of eens naar de bios te gaan of te gaan shoppen ofzo. Ik voel me altijd erg vereerd als iemand die ik nieuwe ken me uitnodigt om iets te gaan doen. En aan een reactie merk je vaak al snel of iemand dat leuk vind of niet. Succes!
vrijdag 8 mei 2009 om 20:53
Hallo Muurroos,
Wat vervelend voor je dat je hiermee worstelt. Wat je beschrijft over dat je onbewust een afstand tot mensen in stand houdt, omdat je het moeilijk vindt je te laten kennen, herken ik. Dat maakt soms erg eenzaam, maar het is ook veilig natuurlijk.
Mijn manier van omgaan daarmee is eigenlijk altijd precies het tegenovergestelde geweest van wat jij beschrijft. Ik heb lange tijd veel te veel kennissen en "vriendschappen" opgezocht en onderhouden (zie waren niet altijd goed voor me en sommigen haakten af omdat ik zo moeilijk te bereiken was soms), zodat ik kon "wisselen" en mezelf als het ware kon verdelen over al die mensen. Gevolg: niemand kent je echt. Veilig. En eenzaam. Na een proces is dat nu veranderd.
Veranderen gebeurt vaak in kleine stapjes. Misschien kun je voor jezelf (eventueel samen met je therapeut) hele kleine doelen stellen, stapjes zetten. Zoveel mogelijk concreet maken. Bijvoorbeeld: ik ga eerst eens "oefenen" op het Viva-forum. Hier kun je mensen steunen, af en toe eens lekker van je af beppen, zakelijke adviezen geven en ontvangen. Je kunt het zo diepgaand of oppervlakkig maken als je zelf wilt.
Een volgend (eng) stapje zou dan kunnen zijn om je in te schrijven voor een schildercursus, hardloopgroepje, whatever!
Concreet en klein maakt dat je jezelf niet onder al te grote druk zet. De kans op succes is groot en dat geeft je dan weer de moed om de volgende stap te doen. Alles in je eigen tempo. Neem de tijd.
Zie je ook je sterke punten? Ik bedoel: sterke eigenschappen van je zijn misschien dat je heel zelfstandig bent. Dat je in staat bent om verantwoordelijkheid voor je leven op je te nemen (therapie, in je bericht getuigen van zelfkennis). Je verwoordt je gevoelens heel helder (een kunst!) en waarschijnlijk zul je in toekomstige relaties met mensen in staat zijn om de ander ruimte te geven. Misschien kun je door je ervaringen wel veel begrijpen van de verhalen van anderen.
Wie weet wat jij allemaal te bieden hebt aan een handjevol aardige mensen. En zij jou. Misschien begrijpen ze meer dan je verwacht.
Veel succes,
Noammeke
Wat vervelend voor je dat je hiermee worstelt. Wat je beschrijft over dat je onbewust een afstand tot mensen in stand houdt, omdat je het moeilijk vindt je te laten kennen, herken ik. Dat maakt soms erg eenzaam, maar het is ook veilig natuurlijk.
Mijn manier van omgaan daarmee is eigenlijk altijd precies het tegenovergestelde geweest van wat jij beschrijft. Ik heb lange tijd veel te veel kennissen en "vriendschappen" opgezocht en onderhouden (zie waren niet altijd goed voor me en sommigen haakten af omdat ik zo moeilijk te bereiken was soms), zodat ik kon "wisselen" en mezelf als het ware kon verdelen over al die mensen. Gevolg: niemand kent je echt. Veilig. En eenzaam. Na een proces is dat nu veranderd.
Veranderen gebeurt vaak in kleine stapjes. Misschien kun je voor jezelf (eventueel samen met je therapeut) hele kleine doelen stellen, stapjes zetten. Zoveel mogelijk concreet maken. Bijvoorbeeld: ik ga eerst eens "oefenen" op het Viva-forum. Hier kun je mensen steunen, af en toe eens lekker van je af beppen, zakelijke adviezen geven en ontvangen. Je kunt het zo diepgaand of oppervlakkig maken als je zelf wilt.
Een volgend (eng) stapje zou dan kunnen zijn om je in te schrijven voor een schildercursus, hardloopgroepje, whatever!
Concreet en klein maakt dat je jezelf niet onder al te grote druk zet. De kans op succes is groot en dat geeft je dan weer de moed om de volgende stap te doen. Alles in je eigen tempo. Neem de tijd.
Zie je ook je sterke punten? Ik bedoel: sterke eigenschappen van je zijn misschien dat je heel zelfstandig bent. Dat je in staat bent om verantwoordelijkheid voor je leven op je te nemen (therapie, in je bericht getuigen van zelfkennis). Je verwoordt je gevoelens heel helder (een kunst!) en waarschijnlijk zul je in toekomstige relaties met mensen in staat zijn om de ander ruimte te geven. Misschien kun je door je ervaringen wel veel begrijpen van de verhalen van anderen.
Wie weet wat jij allemaal te bieden hebt aan een handjevol aardige mensen. En zij jou. Misschien begrijpen ze meer dan je verwacht.
Veel succes,
Noammeke
vrijdag 8 mei 2009 om 21:38
Muurroos, ik herken heel erg veel in je verhaal.
Behalve de twee mislukte studies en de therapie had ik dit verhaal kunnen schrijven!
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, omdat ik het antwoord ook niet weet! Maar ik wil in ieder geval laten weten dat je zeker niet de enige bent die zich zo voelt, er reageren best wat mensen die ook geen (echte) vrienden hebben!
Blijf in ieder geval dingen doen en keer je niet in jezelf!
Behalve de twee mislukte studies en de therapie had ik dit verhaal kunnen schrijven!
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, omdat ik het antwoord ook niet weet! Maar ik wil in ieder geval laten weten dat je zeker niet de enige bent die zich zo voelt, er reageren best wat mensen die ook geen (echte) vrienden hebben!
Blijf in ieder geval dingen doen en keer je niet in jezelf!
vrijdag 8 mei 2009 om 21:47
hier nog iemand zonder vrienden,
soms snap ik het zelf niet, heb via mijn vriend wel zijn vrienden leren kennen, maar dat zijn er ook maar 3
waarvan een, al eeuwig vrijgezel is, en de andere twee constant wisselen van vrouw, dus ook die verlies je weer uit het oog
ben op verschillende sportscholen geweest, maar steeds blijft het bij hoi, doei en tot volgende week
ik probeer het wel hoor, ook hier in winkels waar ik regelmatig kom, maar krijg nooit geen spontane reactie terug
heb de hoop op een vriendin maar opgegeven, mocht ik haar toch op mijn pad tegenkomen, zal ik haar met beide armen, omarmen, tot die tijd doe ik gewoon mijn ding en kijk wel
soms snap ik het zelf niet, heb via mijn vriend wel zijn vrienden leren kennen, maar dat zijn er ook maar 3
waarvan een, al eeuwig vrijgezel is, en de andere twee constant wisselen van vrouw, dus ook die verlies je weer uit het oog
ben op verschillende sportscholen geweest, maar steeds blijft het bij hoi, doei en tot volgende week
ik probeer het wel hoor, ook hier in winkels waar ik regelmatig kom, maar krijg nooit geen spontane reactie terug
heb de hoop op een vriendin maar opgegeven, mocht ik haar toch op mijn pad tegenkomen, zal ik haar met beide armen, omarmen, tot die tijd doe ik gewoon mijn ding en kijk wel
zaterdag 9 mei 2009 om 01:54
Echte vrienden voor het leven zijn zeldzaam, misschien stel je je eisen te hoog en wil je meteen te hard gaan, dat schrikt af. Ik bedoel met eisen niet dat iemand zus of zo moet zijn, maar als ik met iemand net ben wezen koffie drinken en er wordt vervolgens van me verwacht dat ik ook direct dagelijks aan het mailen ga slaan haak ik af.
Zoek het eerst in wat oppervlakkige contacten, zonder verwachtingen, je kan ook een oproepje plaatsen op een site voor geestverwanten be it de Viva site of over een onderwerp waar je je voor interesseert, dan heb je iig meteen al iets gemeenschappelijks.
Heb je trouwens broers/zussen/neven/nichten?
En 23 is superjong, daar zou ik me geen zorgen over maken. Las trouwens laatst nog in de Pers ofzo dat vriendschappen gemiddeld 7 jaar duren dus het is niet zo dat mensen met vrienden voor de rest van hun leven gebeiteld zitten. Een verhuizing, andere baan, relatie uit, moeilijke periodes, je raakt ook altijd weer mensen kwijt.
Sterkte & maak dr wat van!
Zoek het eerst in wat oppervlakkige contacten, zonder verwachtingen, je kan ook een oproepje plaatsen op een site voor geestverwanten be it de Viva site of over een onderwerp waar je je voor interesseert, dan heb je iig meteen al iets gemeenschappelijks.
Heb je trouwens broers/zussen/neven/nichten?
En 23 is superjong, daar zou ik me geen zorgen over maken. Las trouwens laatst nog in de Pers ofzo dat vriendschappen gemiddeld 7 jaar duren dus het is niet zo dat mensen met vrienden voor de rest van hun leven gebeiteld zitten. Een verhuizing, andere baan, relatie uit, moeilijke periodes, je raakt ook altijd weer mensen kwijt.
Sterkte & maak dr wat van!
anoniem_82966 wijzigde dit bericht op 09-05-2009 01:57
Reden: foutje verbeterd
Reden: foutje verbeterd
% gewijzigd
zaterdag 9 mei 2009 om 09:32
Tja vrienden heb iemand die wel???
Soms wel meestal niet klink hard.
Het is meestal hoge eisen aan moet voldoen.
En eerlijk gezegd ben door mijn verleden wat je noem mensen hater geweest. Zeg geweest via forum echt oprechtste mensen leren kennen. Heb ook altijd gezegd vertrouw iemand tot ik peil oke je ben waard. Niet omdat je rijk ben of met mijn mee praat. Ik walg van zulke Ergens hoef je nergens aan voldoen mijn beste vrienden leerden ik toen op straat leefde niets had. Ik kijk dan op niemand neer behalve schijnheilige. Ben geen makkelijk mens wel eerlijk. Het is zwaar soms eenzaam. Maar moet zeggen heb fijn gezin leuke man kinderen. Tja ben geen boompje beest huis type. Ik hou niet van make up of mode geklets. Of ik heb fijn voor jou ik heb mijn eigen dat is goed genoeg. Ik heb leuke mensen gewoon in cafe zit en mee klik. Die beetje diepgang hebben. Anders verveeld ik mijn aan oppervlakkige mensen. Die meestal enkel over eigen zeuren ik luister graag. Vroeger was ik ook zo bang voor alles. Steeds aanpassen om lief gevonden te worden. Nou koste tijd verdriet tot kots zat was. Mijn gedrag en koos voor mijn zelf geen ego gedrag. Maar zo dit ben ik je doe ermee. Maar snap zo goed als je denk alles verlies om je heen. Je in put zit waar geen einde aan kom lijkt dan. Echt lastig is. Probeer via forums jou. Veilige wijze en je kan rustig kijken of iemand echt met je meen. Zo kreeg ook privé contact met mensen. en ze vielen echt mee haha. En ik ook vonden ze echt ik wen best. En jij ook blijf je eigen al raak je die kwijt soms. Door zovele dingen dat is mijn advies. Want mensen kunnen verrot gemeen zijn maar er zijn meer leuke mensen hoor. Groetjes anita kom uit die muur je zelf heb opgebouwd help echt
Soms wel meestal niet klink hard.
Het is meestal hoge eisen aan moet voldoen.
En eerlijk gezegd ben door mijn verleden wat je noem mensen hater geweest. Zeg geweest via forum echt oprechtste mensen leren kennen. Heb ook altijd gezegd vertrouw iemand tot ik peil oke je ben waard. Niet omdat je rijk ben of met mijn mee praat. Ik walg van zulke Ergens hoef je nergens aan voldoen mijn beste vrienden leerden ik toen op straat leefde niets had. Ik kijk dan op niemand neer behalve schijnheilige. Ben geen makkelijk mens wel eerlijk. Het is zwaar soms eenzaam. Maar moet zeggen heb fijn gezin leuke man kinderen. Tja ben geen boompje beest huis type. Ik hou niet van make up of mode geklets. Of ik heb fijn voor jou ik heb mijn eigen dat is goed genoeg. Ik heb leuke mensen gewoon in cafe zit en mee klik. Die beetje diepgang hebben. Anders verveeld ik mijn aan oppervlakkige mensen. Die meestal enkel over eigen zeuren ik luister graag. Vroeger was ik ook zo bang voor alles. Steeds aanpassen om lief gevonden te worden. Nou koste tijd verdriet tot kots zat was. Mijn gedrag en koos voor mijn zelf geen ego gedrag. Maar zo dit ben ik je doe ermee. Maar snap zo goed als je denk alles verlies om je heen. Je in put zit waar geen einde aan kom lijkt dan. Echt lastig is. Probeer via forums jou. Veilige wijze en je kan rustig kijken of iemand echt met je meen. Zo kreeg ook privé contact met mensen. en ze vielen echt mee haha. En ik ook vonden ze echt ik wen best. En jij ook blijf je eigen al raak je die kwijt soms. Door zovele dingen dat is mijn advies. Want mensen kunnen verrot gemeen zijn maar er zijn meer leuke mensen hoor. Groetjes anita kom uit die muur je zelf heb opgebouwd help echt
zaterdag 9 mei 2009 om 17:52
Bedankt voor de lieve reacties allemaal!
Om een paar vragen te beantwoorden: Ja ik heb twee broers, maar daar heb ik ook geen contact mee. Het is niet zo dat we ruzie hebben, maar we liggen elkaar gewoon niet echt. De vrienden met wie zij optrekken zijn ook niet het type mensen waar ik zelf mee om zou willen gaan, dus dat zou ook niet zo veel opleveren.
Ik moet inderdaad stapjes gaan zetten en iets gaan ondernemen, maar ik loop daar nu al zo lang tegenaan te hikken dat ik er zo verschrikkelijk erg tegenop zie. Ik heb dan allemaal doemscenario's in mijn hoofd en word er fysiek ook niet goed van als ik er alleen maar aan denk. Ik begrijp wel dat dit de enige manier is en dat ik zelf echt iets moet veranderen, maar misschien helpt het om het er in eerste instantie hier nog even over te hebben.
Wat ik me trouwens afvroeg bij sommige reacties: Een aantal van jullie zeiden zelf geen vrienden te hebben, maar wel in contact te zijn gekomen met vrienden van jullie partner. Ik vroeg me af hoe jullie dan wel in een relatie terecht zijn gekomen? Dat lijkt mij dan ook niet al te gemakkelijk te zijn gegaan. Wel knap vind ik dat eigenlijk.
groetjes
Om een paar vragen te beantwoorden: Ja ik heb twee broers, maar daar heb ik ook geen contact mee. Het is niet zo dat we ruzie hebben, maar we liggen elkaar gewoon niet echt. De vrienden met wie zij optrekken zijn ook niet het type mensen waar ik zelf mee om zou willen gaan, dus dat zou ook niet zo veel opleveren.
Ik moet inderdaad stapjes gaan zetten en iets gaan ondernemen, maar ik loop daar nu al zo lang tegenaan te hikken dat ik er zo verschrikkelijk erg tegenop zie. Ik heb dan allemaal doemscenario's in mijn hoofd en word er fysiek ook niet goed van als ik er alleen maar aan denk. Ik begrijp wel dat dit de enige manier is en dat ik zelf echt iets moet veranderen, maar misschien helpt het om het er in eerste instantie hier nog even over te hebben.
Wat ik me trouwens afvroeg bij sommige reacties: Een aantal van jullie zeiden zelf geen vrienden te hebben, maar wel in contact te zijn gekomen met vrienden van jullie partner. Ik vroeg me af hoe jullie dan wel in een relatie terecht zijn gekomen? Dat lijkt mij dan ook niet al te gemakkelijk te zijn gegaan. Wel knap vind ik dat eigenlijk.
groetjes
zaterdag 9 mei 2009 om 17:59
Hey Muurroos,
Herken je probleem niet, maar wie weet heb je er wel wat aan...
Allereerst ben ik 29 en maak ik nog steeds vrienden bij. Het is echt niet zo dat iedereen omdat je een bepaalde leeftijd hebt bereikt genoeg vrienden heeft. Actief op zoek naar nieuwe vrienden ben ik niet, maar ik sta er wel voor open en dat geldt denk ik voor heel veel mensen.
Tja contact zal van 2 kanten moeten komen. Denk je niet dat als jij zit te wachten op een telefoontje dat de ander dat ook niet doet? Kwestie van wie zet de eerste stap. Je dringt je heus niet op als je belt of iemand uitnodigt. Kijk het is wat anders als je iedereen die je voor het eerst tegenkomt meteen uitnodigt en 6 keer per dag belt, maar als je iemand vaker tegenkomt en je merkt dat het klikt is dat een logische volgende stap. Anderen kunnen ook verlegen zijn of bang dat je ze afwijst en zullen daarom niet zo makkelijk jou uitnodigen, maar het wel heel leuk vinden als jij je schroom overwint. Je in ieder geval deels openstellen is natuurlijk wel een vereiste, maar jij bepaalt nog altijd wat je vertelt. Vaak is het ook zo dat doe-vriendschappen na een tijdje meer diepgang krijgen. Je hoeft echt niet de eerste keer meteen je hele ziel bloot te leggen, maar leert gaandeweg ook meer over de ander zodat het ook minder eng is om je zelf iets meer bloot te geven.
Sterkte!
Liefs,
Roos
Herken je probleem niet, maar wie weet heb je er wel wat aan...
Allereerst ben ik 29 en maak ik nog steeds vrienden bij. Het is echt niet zo dat iedereen omdat je een bepaalde leeftijd hebt bereikt genoeg vrienden heeft. Actief op zoek naar nieuwe vrienden ben ik niet, maar ik sta er wel voor open en dat geldt denk ik voor heel veel mensen.
Tja contact zal van 2 kanten moeten komen. Denk je niet dat als jij zit te wachten op een telefoontje dat de ander dat ook niet doet? Kwestie van wie zet de eerste stap. Je dringt je heus niet op als je belt of iemand uitnodigt. Kijk het is wat anders als je iedereen die je voor het eerst tegenkomt meteen uitnodigt en 6 keer per dag belt, maar als je iemand vaker tegenkomt en je merkt dat het klikt is dat een logische volgende stap. Anderen kunnen ook verlegen zijn of bang dat je ze afwijst en zullen daarom niet zo makkelijk jou uitnodigen, maar het wel heel leuk vinden als jij je schroom overwint. Je in ieder geval deels openstellen is natuurlijk wel een vereiste, maar jij bepaalt nog altijd wat je vertelt. Vaak is het ook zo dat doe-vriendschappen na een tijdje meer diepgang krijgen. Je hoeft echt niet de eerste keer meteen je hele ziel bloot te leggen, maar leert gaandeweg ook meer over de ander zodat het ook minder eng is om je zelf iets meer bloot te geven.
Sterkte!
Liefs,
Roos
