Psyche
alle pijlers
Ik wil eigenlijk niet meer leven
zondag 3 november 2024 om 21:37
Het leven vind ik best ingewikkeld. Ik weet dat je uiteindelijk zelf je leven moet maken en dingen moet doen om er wat van te maken, maar ik heb steeds vaker het gevoel dat het voor mij niet meer hoeft. Ik ervaar weinig blijdschap, zelfs niet als ik win met mijn team. Dat zijn juist van die momenten waarop je iets zou moeten voelen – je hormonen zouden moeten werken – maar bij mij gebeurt er bijna niks. Het meeste gaat langs me heen.
Vroeger voelde ik me ontzettend eenzaam. Ik weet nog dat ik mijn kussen knuffelde en deed alsof het een lief iemand was en dan zat ik met tranen in mijn ogen. Nu is dat gevoel er niet altijd meer, maar ik voel ook bijna niets anders. Als ik iets voel, is het vaak eenzaamheid of verdriet, maar andere emoties lijken gewoon weg te blijven. Ik had gehoopt dat het misschien beter zou worden naarmate ik ouder werd, maar dat is helaas niet gebeurd.
Volgend jaar ga ik studeren en krijg ik een nieuwe start. Ik ben alleen bang dat ik geen vrienden ga maken. Ik voel weinig en ik zeg niet snel iets leuks of luchtigs; ik ben vooral serieus. Zelfs uit bed komen kost me vaak ontzettend veel energie en dat maakt alles nog zwaarder. Het lijkt me zo fijn om gewoon iemand te hebben die om me geeft, iemand bij wie ik me veilig voel en die me echt begrijpt – een lieve vriend of gewoon een goede vriend(in).
Daarnaast merk ik dat het op school en met rijlessen ook niet goed gaat. Ik weet dat ik een slimme jongen ben, maar toch haal ik niet de resultaten die ik zou willen. Dit gevoel van falen maakt het allemaal nog moeilijker.
Ik weet dat ik professionele hulp nodig heb en daar denk ik ook over na, maar ergens ben ik bang dat ik van medicijnen een soort zombie word. Dat idee houdt me een beetje tegen. Zijn er mensen die hiermee ervaring hebben? Of die ook ooit zulke gevoelens hebben gehad en een manier hebben gevonden om hiermee om te gaan?
Vroeger voelde ik me ontzettend eenzaam. Ik weet nog dat ik mijn kussen knuffelde en deed alsof het een lief iemand was en dan zat ik met tranen in mijn ogen. Nu is dat gevoel er niet altijd meer, maar ik voel ook bijna niets anders. Als ik iets voel, is het vaak eenzaamheid of verdriet, maar andere emoties lijken gewoon weg te blijven. Ik had gehoopt dat het misschien beter zou worden naarmate ik ouder werd, maar dat is helaas niet gebeurd.
Volgend jaar ga ik studeren en krijg ik een nieuwe start. Ik ben alleen bang dat ik geen vrienden ga maken. Ik voel weinig en ik zeg niet snel iets leuks of luchtigs; ik ben vooral serieus. Zelfs uit bed komen kost me vaak ontzettend veel energie en dat maakt alles nog zwaarder. Het lijkt me zo fijn om gewoon iemand te hebben die om me geeft, iemand bij wie ik me veilig voel en die me echt begrijpt – een lieve vriend of gewoon een goede vriend(in).
Daarnaast merk ik dat het op school en met rijlessen ook niet goed gaat. Ik weet dat ik een slimme jongen ben, maar toch haal ik niet de resultaten die ik zou willen. Dit gevoel van falen maakt het allemaal nog moeilijker.
Ik weet dat ik professionele hulp nodig heb en daar denk ik ook over na, maar ergens ben ik bang dat ik van medicijnen een soort zombie word. Dat idee houdt me een beetje tegen. Zijn er mensen die hiermee ervaring hebben? Of die ook ooit zulke gevoelens hebben gehad en een manier hebben gevonden om hiermee om te gaan?
maandag 4 november 2024 om 20:59
Is dit de eerste keer dat je je gevoelens en gedachten zo deelt? Je schrijft het namelijk ontzettend duidelijk en helder.
Of heb je wel mensen om je heen met wie je dit al eerder hebt gedeeld?
Ik werk oa met jongeren en herken veel in wat je schrijft. Ook de drempel voor medicatie.
Medicatie komt nooit alleen en ook niet zomaar even. Het is vaak best een gezoek hoor samen met jou dan om tot het juiste te komen. Je bent inderdaad een slimme gozer zo te lezen dus daar denk jij uiteraard volop in mee.
Mocht je dit met niemand delen, behalve hier, dan zal je toch eens de stap moeten gaan zetten tot die professionele hulp waarvan jij ook wel vindt dat dat nodig is.. Weet je ook waar te beginnen hierin? Het is niet altijd heel duidelijk en zichtbaar waar je dan als eerste zou moeten zijn of hoe je dat dan moet doen enzo..
Sterkte. Hoop dat het wat lichter voor jou gaat voelen in je nabije toekomst.
Of heb je wel mensen om je heen met wie je dit al eerder hebt gedeeld?
Ik werk oa met jongeren en herken veel in wat je schrijft. Ook de drempel voor medicatie.
Medicatie komt nooit alleen en ook niet zomaar even. Het is vaak best een gezoek hoor samen met jou dan om tot het juiste te komen. Je bent inderdaad een slimme gozer zo te lezen dus daar denk jij uiteraard volop in mee.
Mocht je dit met niemand delen, behalve hier, dan zal je toch eens de stap moeten gaan zetten tot die professionele hulp waarvan jij ook wel vindt dat dat nodig is.. Weet je ook waar te beginnen hierin? Het is niet altijd heel duidelijk en zichtbaar waar je dan als eerste zou moeten zijn of hoe je dat dan moet doen enzo..
Sterkte. Hoop dat het wat lichter voor jou gaat voelen in je nabije toekomst.
maandag 4 november 2024 om 23:50
zaterdag 9 november 2024 om 04:32
Absoluut herkenbaar.
Geloof me wanneer ik je zeg dat je je nu in je moeilijkste levensfase bevindt, maar dat dit voorbij gaat.
De rede dat je je eenzaam voelt heeft niks te maken met falen.
Jij faalt namelijk helemaal niet.
Je bent enkel veel te streng voor jezelf en legt jezelf eisen op die onrealistisch zijn.
Je bent een slimme jongeman die van nature heel serieus naar het leven kijkt.
Maar kijk om je heen.
Je ziet leeftijdsgenoten onbezonnen genieten en denkt waarschijnlijk dat ze zelfverzekerder dan jou zijn.
Maar dat is het niet hoor!
Jij bent te streng voor jezelf omdat je jezelf met een volwassen blik veroordeelt terwijl je juist nu op jouw leeftijd net zo vrij mag voelen als hun. Er is niks mis met jou.
Het lijkt alsof je jezelf hebt geblokt voor je eigen negatieve (maar dus ook positieve) emoties.
Ik voelde me vroeger ook zo. Maar jij bent perfect zoals jij bent. Je bent je enkel meer bewust van je eigen emoties en gedachtes, in zo’n mate dat het je verlamd. En die gedachtegang in jezelf laat je anders voelen. Maar vertrouw op mijn woorden dat anderen ook hun eigen pijn hebben. En ik kan nu al voorspellen dat jij met je wijsheid en zelfinzicht op latere leeftijd zo veel stappen vooruit bent omdat jij nu al worstelt. Maar geloof me, je leeftijdsgenoten zullen dit later in het leven ook ervaren. En jij gaat je alleen maar meer ontwikkelen in jouw kracht met jouw gevoeligheid en zelfbewustzijn. Ik ben het met de mede forumleden eens dat je jezelf cadeau mag doen om met iemand professioneel te praten. Want wat jij nu nodig hebt is iemand waarmee je kan praten. Je mist dat nu. Maar geloof me jij bent een super interessant lief mens die gewoon iemand nodig heeft om echt mee vanuit je hart te kunnen praten .
Geloof me wanneer ik je zeg dat je je nu in je moeilijkste levensfase bevindt, maar dat dit voorbij gaat.
De rede dat je je eenzaam voelt heeft niks te maken met falen.
Jij faalt namelijk helemaal niet.
Je bent enkel veel te streng voor jezelf en legt jezelf eisen op die onrealistisch zijn.
Je bent een slimme jongeman die van nature heel serieus naar het leven kijkt.
Maar kijk om je heen.
Je ziet leeftijdsgenoten onbezonnen genieten en denkt waarschijnlijk dat ze zelfverzekerder dan jou zijn.
Maar dat is het niet hoor!
Jij bent te streng voor jezelf omdat je jezelf met een volwassen blik veroordeelt terwijl je juist nu op jouw leeftijd net zo vrij mag voelen als hun. Er is niks mis met jou.
Het lijkt alsof je jezelf hebt geblokt voor je eigen negatieve (maar dus ook positieve) emoties.
Ik voelde me vroeger ook zo. Maar jij bent perfect zoals jij bent. Je bent je enkel meer bewust van je eigen emoties en gedachtes, in zo’n mate dat het je verlamd. En die gedachtegang in jezelf laat je anders voelen. Maar vertrouw op mijn woorden dat anderen ook hun eigen pijn hebben. En ik kan nu al voorspellen dat jij met je wijsheid en zelfinzicht op latere leeftijd zo veel stappen vooruit bent omdat jij nu al worstelt. Maar geloof me, je leeftijdsgenoten zullen dit later in het leven ook ervaren. En jij gaat je alleen maar meer ontwikkelen in jouw kracht met jouw gevoeligheid en zelfbewustzijn. Ik ben het met de mede forumleden eens dat je jezelf cadeau mag doen om met iemand professioneel te praten. Want wat jij nu nodig hebt is iemand waarmee je kan praten. Je mist dat nu. Maar geloof me jij bent een super interessant lief mens die gewoon iemand nodig heeft om echt mee vanuit je hart te kunnen praten .
zaterdag 9 november 2024 om 09:12
Ik heb een soortgelijke ervaring. Ik voel bijna niets meer. Plezier heb ik niet meer in mijn leven. Ik leef solitude en in het weekend blijf ik altijd thuis. Tenzij ik ga werken, sporten of boodschappen moet doen. Thuis kom ik wel volledig tot rust, dan heb ik bijna geen gedachten, maar de motivatie ontbreekt om iets te doen, ik kan last hebben van uitstelgedrag . Ik heb een decennia gezocht naar een oplossing maar gaandeweg mijn lot aanvaard. Volgens mij zal dit wel beteren als mijn ego nog verder afbrokkelt want een identiteit waar ik aan vasthoud heb ik niet meer. Het leven is iets complex. Overgave is nodig maar dat kost tijd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
