Psyche
alle pijlers
In mijn zwangerschap mijn vader verloren, ervaringsverhalen?
zaterdag 5 juni 2010 om 17:43
De titel zegt het al: krap 7 weken zwanger verloor ik plotsklaps mijn vader aan een longbloeding. Inmiddels is mijn zoontje ruim 21 maanden, maar echt genieten lukt me niet. Van begin af aan zit ik met verdriet en vreugde, hechting en onthechting. Verdriet laat ik niet genoeg toe omdat ik van mijn kleintje wil genieten, maar ik kan niet lekker genieten doordat het verdriet 'zeurt'. Wie heeft ook iets dergelijks meegemaakt en hoe heb je het een plekje kunnen geven? Overigens heeft het best lang geduurd eer ik zwanger raakte en toen het eenmaal zover was, liep het bepaald niet zoals ik me had voorgesteld natuurlijk. Dat knaagt ook best een beetje. Iemand tips?
zaterdag 5 juni 2010 om 18:02
Hey Krissie,
Mijn vader is overleden toen ik 30 weken zwanger was van mijn dochter. 7,5 week later is mijn dochter geboren. Inmiddels is ze 3,5 jaar oud, maar dat eerste jaar wil ik nooit weer over doen. Ik had zoveel verdriet om mijn vader, die tijdens het begin van de zwangerschap ziek is geworden. Het was een loodzware tijd. Hij was zo ziek, dat we een aantal keren afscheid hebben moeten nemen. Gelukkig kwam hij er toen nog weer wat bovenop, maar uiteindelijk kwam dus die keer dat hij echt moest gaan.
Een plekje geven? Ik vraag me af of het kan. Nu ik er zo over schrijf, branden de tranen alweer in mijn ogen. Ik vind het zo erg dat hij er niet meer is, ook al ben ik straks 4 jaar verder. Ik vind het zo erg dat hij zo ziek heeft moeten zijn. En ik vind het ook zo erg, dat ik soms foto's van het eerste jaar van mijn dochter zie waarop ze staat te lachen en dat ik me dan afvraag 'goh, ik kan me haar alleen maar huilend herinneren'. Ik vind het erg dat ik heel veel 'gaten' heb in haar eerste levensjaar. Dingen weet ik gewoon niet meer omdat ik zo vol verdriet zat. Ik moet er wel even bij aantekenen dat mijn man op zee werkt en dat ik er dus ook wel erg alleen voor stond. Heeft het ook niet makkelijker gemaakt.
Tips heb ik dus niet. Ik denk dat tijd (gelukkig!) veel doet. Ik mis mijn vader nog net zo erg als op de eerste dag en ik gaf er goud voor om hem hier weer terug te hebben. Gelukkig geniet ik nu enorm van mijn kleine meisje, mijn prinsesje. Ze is zo grappig en leuk en ik weet zeker dat mijn vader haar ook zo grappig en leuk zou hebben gevonden...dat doet dan ook weer zeer. Maar wat ik zeg; tijd doet gelukkig veel en die hele erge scherpe pijn is minder geworden. Ik heb me er maar bij neergelegd dat ik niet vol heb kunnen genieten van mijn dochtertje als baby, het is nu eenmaal niet anders. Ik heb gedaan wat ik kon. Verdriet en geluk loopt soms kennelijk gewoon samen....
Mijn vader is overleden toen ik 30 weken zwanger was van mijn dochter. 7,5 week later is mijn dochter geboren. Inmiddels is ze 3,5 jaar oud, maar dat eerste jaar wil ik nooit weer over doen. Ik had zoveel verdriet om mijn vader, die tijdens het begin van de zwangerschap ziek is geworden. Het was een loodzware tijd. Hij was zo ziek, dat we een aantal keren afscheid hebben moeten nemen. Gelukkig kwam hij er toen nog weer wat bovenop, maar uiteindelijk kwam dus die keer dat hij echt moest gaan.
Een plekje geven? Ik vraag me af of het kan. Nu ik er zo over schrijf, branden de tranen alweer in mijn ogen. Ik vind het zo erg dat hij er niet meer is, ook al ben ik straks 4 jaar verder. Ik vind het zo erg dat hij zo ziek heeft moeten zijn. En ik vind het ook zo erg, dat ik soms foto's van het eerste jaar van mijn dochter zie waarop ze staat te lachen en dat ik me dan afvraag 'goh, ik kan me haar alleen maar huilend herinneren'. Ik vind het erg dat ik heel veel 'gaten' heb in haar eerste levensjaar. Dingen weet ik gewoon niet meer omdat ik zo vol verdriet zat. Ik moet er wel even bij aantekenen dat mijn man op zee werkt en dat ik er dus ook wel erg alleen voor stond. Heeft het ook niet makkelijker gemaakt.
Tips heb ik dus niet. Ik denk dat tijd (gelukkig!) veel doet. Ik mis mijn vader nog net zo erg als op de eerste dag en ik gaf er goud voor om hem hier weer terug te hebben. Gelukkig geniet ik nu enorm van mijn kleine meisje, mijn prinsesje. Ze is zo grappig en leuk en ik weet zeker dat mijn vader haar ook zo grappig en leuk zou hebben gevonden...dat doet dan ook weer zeer. Maar wat ik zeg; tijd doet gelukkig veel en die hele erge scherpe pijn is minder geworden. Ik heb me er maar bij neergelegd dat ik niet vol heb kunnen genieten van mijn dochtertje als baby, het is nu eenmaal niet anders. Ik heb gedaan wat ik kon. Verdriet en geluk loopt soms kennelijk gewoon samen....
zaterdag 5 juni 2010 om 18:06
Ik heb geen tips,ben ook mijn vader verloren maar bij mij heeft het heel lang geduurd voor ik weer kon genieten en durfde te genieten..
Bij iedereen is het rouwproces anders en iedereen rouwt en verwerkt het op zijn eigen manier.Ik moet zeggen dat het heel langzaam slijt en voor mij is het "pas" 5 jaar geleden maar ik denk er nog elke dag aan en dat mag ook.Huil als je wilt huilen...praat erover als je wilt praten...Ik wens je heel veel sterkte en een dikke knuffel.
Bij iedereen is het rouwproces anders en iedereen rouwt en verwerkt het op zijn eigen manier.Ik moet zeggen dat het heel langzaam slijt en voor mij is het "pas" 5 jaar geleden maar ik denk er nog elke dag aan en dat mag ook.Huil als je wilt huilen...praat erover als je wilt praten...Ik wens je heel veel sterkte en een dikke knuffel.
kijk altijd wat je hebt en niet wat je niet hebt...
zaterdag 5 juni 2010 om 20:11
Helaas herken ik je verhaal: ik was 10 weken zwanger van mijn tweede kindje toen ik mijn vader moest begraven. Die hele periode (eerste bezoek aan verloskundige plannen tussen het uitzoeken van de rouwkaart) is nu nog steeds wazig. Het eerste jaar heb ik veel moeten huilen, maar dat verdriet werd langzaam minder. Nu (dochterlief is inmiddels 4 geworden) kan ik vooral denken 'wat zou haar opa trots op haar zijn geweest' (ze is een echte rauwdouwer en dat had mijn vader - zeker weten - leuk gevonden). Ik heb mijn dochter ook - toen ze daar oud genoeg voor was - verteld dat zij nog in mijn buik zat toen opa stierf en ook dat opa heel blij was toen hij (heel voorbarig voor mijn gevoel toen, want de zwangerschap was toen nog heel pril, maar op zijn ziekbed restte niet veel tijd meer) van mij hoorde dat er een nieuwe kleinkind op komst was. Dochterlief kan nu nog stralen bij de wetenschap dat opa blij was dat zij kwam. Ze heeft ook een schilderij van opa op haar kamer hangen (een stripfiguur die mijn vader heeft geschilderd) en daar verwijst ze vaak naar. Haar vreugde / verdriet over de opa die ze niet kent / gekend heeft, heeft mij erg geholpen om het afwezig zijn van mijn vader - zoals dat zo mooi heet - "een plekje te geven".
Ik wens je veel sterkte. Geef het de tijd, de scherpe randjes verdwijnen (overigens heb ik ook gesprekken met een psychologe gevoerd omdat ik - in het eerste jaar - vastliep in mijn verdriet, aarzel dus niet om een deskundig iemand in te schakelen)
PS: ik heb mijn schoonmoeder een 'knuffel' laten maken van een van mijn vaders geruite houthakkershemden, als symbolisch cadeau van hem voor zijn kleindochter
Ik wens je veel sterkte. Geef het de tijd, de scherpe randjes verdwijnen (overigens heb ik ook gesprekken met een psychologe gevoerd omdat ik - in het eerste jaar - vastliep in mijn verdriet, aarzel dus niet om een deskundig iemand in te schakelen)
PS: ik heb mijn schoonmoeder een 'knuffel' laten maken van een van mijn vaders geruite houthakkershemden, als symbolisch cadeau van hem voor zijn kleindochter
zaterdag 5 juni 2010 om 21:24
Ja, alles liep door elkaar, ik kreeg rouwkaarten en hoera, zwanger kaarten. Of rouwkaarten waar ook die hoera instond, dat vond ik zelf niet zo prettig, hoe goed ook bedoeld. En mijn moeder stond vooraan in het condoleance rijtje iedereen te vertellen dat ik zwanger was, waardoor ik gecondoleerd en gefeliciteerd werd....voelde daardoor ook een bepaalde druk: deze zwangerschap moest goed gaan, dat extra verdriet konden we er niet bij hebben...
Mijn vader wist dat hij opa werd (1 van de weinige voordelen van zwanger worden met een beetje hulp: met 6 weken heb je je eerste echo), heeft ook een echofoto meegekregen in zijn borstzak, op zijn hart dus en voor mijn zoontje heb ik bij het rouwcentrum destijds een knuffeltje gekregen (net als voor mijn beide cadeaudochters). Dit was zijn eerste 'eigen' kleinkind, dus ik heb ook geen idee hoe hij als opa geweest zou zijn, al kan ik me er uiteraard wel een goede voorstelling van maken. Maar ik heb wel nog het rompertje dat ik van mijn ouders kreeg met kerst (ik was toen 5 weekjes).
Bij de psycholoog kwam ik er achter dat ik vooral met een heleboel vragen rondom het overlijden van mijn vader liep en nu ik die min of meer beantwoord heb gekregen, merk ik pas hoeveel verdriet er zit. Hier mijn hart luchten helpt iig al wel!
Mijn vader wist dat hij opa werd (1 van de weinige voordelen van zwanger worden met een beetje hulp: met 6 weken heb je je eerste echo), heeft ook een echofoto meegekregen in zijn borstzak, op zijn hart dus en voor mijn zoontje heb ik bij het rouwcentrum destijds een knuffeltje gekregen (net als voor mijn beide cadeaudochters). Dit was zijn eerste 'eigen' kleinkind, dus ik heb ook geen idee hoe hij als opa geweest zou zijn, al kan ik me er uiteraard wel een goede voorstelling van maken. Maar ik heb wel nog het rompertje dat ik van mijn ouders kreeg met kerst (ik was toen 5 weekjes).
Bij de psycholoog kwam ik er achter dat ik vooral met een heleboel vragen rondom het overlijden van mijn vader liep en nu ik die min of meer beantwoord heb gekregen, merk ik pas hoeveel verdriet er zit. Hier mijn hart luchten helpt iig al wel!
zaterdag 5 juni 2010 om 21:51
Helaas herkenbaarheid. Mijn moeder is eind september overleden toen ik ruim 3 maanden zwanger was van mijn zoontje. Een eerste mannetje na 3 meisjes. Hij is nu 2 maanden. Mijn moeder was al jaren ziek en hoewel we er al jaren rekening mee hielden dat het zou kunnen gebeuren, kwam het toch onverwachts.
Het was een hele moeilijke periode. Ik had een hele sterke band met mijn moeder. We belden elkaar zo'n 3 a 4 keer per dag. Ze logeerde vaak bij ons en was bij al mijn bevallingen aanwezig. Nadat mijn moeder overleed waren in 1 klap al mijn reserves op. Aan de ene kant was daar het enorme verdriet om mijn moeder. Maar ik probeerde ook te genieten van het kindje in mijn buik. Dit lukte overigens maar deels.
Ik was enorm bang voor de leegte na de bevalling. Uiteindelijk viel het mee, omdat je de eerste dagen/weken leeft op adrenaline. Er waren momenten dat het verdriet er was, maar het heeft de kraamtijd niet overheerst.
Helaas komt de klap nu. Bij alles wat ik met mijn mannetje doe moet ik aan mijn moeder denken. Ze zal hem niet leren kennen en hij zal haar niet leren kennen. Als hij lacht denk ik aan haar, als hij stoer zijn hoofdje ophoudt, denk ik aan haar.
Voor mijn andere kinderen viel het ook niet mee. Mama was zo verdrietig. Ze deden zo hun best. Dan ga ik bij een vriendinnetje spelen, dan heb jij rust mama. Het ging door merg en been. Mijn jongste meisje was 1,5 jaar oud toen mijn moeder overleed. Gelukkig heeft ze voor het eerst 'oma' gezegd tegen mijn moeder. Nu laat ik foto's van haar zie en zegt ze Hallo oma. Ze geeft de foto kusjes en aait het. Ik ben blij dat mijn moeder toch een oma rol vervult. Ook al zal mijn jongste meisje oma zich alleen maar herinneren door mijn verhalen.
Ik heb een man en 3 kinderen, maar kan me enorm eenzaam voelen. Of eenzaam... alleen. Degene die me het beste kende, die onvoorwaardelijk achter me stond is weggevallen. Mijn ouders waren gescheiden en met mijn vader heb ik nagenoeg geen contact. Ik heb 1 broer, maar hij lijkt minder behoefte aan contact te hebben dan ik.
Ik voel me ontzettend schuldig naar mijn moeder. Wij hebben moeten besluiten de behandeling stop te zetten, waarna ze binnen een uur overleed. Het ging trouwens niet eens om de vraag of, maar wel wanneer we de behandeling gingen stoppen. Achteraf vraag ik me af of ik niet te snel opgegeven heb.
Als ik foto's van mijn moeder zie, dan breek ik bijna. Ik vind het ondenkbaar dat ik haar nooit en nooit meer zal zien. Mijn moeder was in mijn ogen onsterfelijk. Mijn moeder zou het medische wonder zijn.
Het is een heel verhaal geworden, waar je eigenlijk niets aan hebt, want ik heb geen tips voor je. Toch hoop ik dat je wat aan mijn verhaal hebt.
Het was een hele moeilijke periode. Ik had een hele sterke band met mijn moeder. We belden elkaar zo'n 3 a 4 keer per dag. Ze logeerde vaak bij ons en was bij al mijn bevallingen aanwezig. Nadat mijn moeder overleed waren in 1 klap al mijn reserves op. Aan de ene kant was daar het enorme verdriet om mijn moeder. Maar ik probeerde ook te genieten van het kindje in mijn buik. Dit lukte overigens maar deels.
Ik was enorm bang voor de leegte na de bevalling. Uiteindelijk viel het mee, omdat je de eerste dagen/weken leeft op adrenaline. Er waren momenten dat het verdriet er was, maar het heeft de kraamtijd niet overheerst.
Helaas komt de klap nu. Bij alles wat ik met mijn mannetje doe moet ik aan mijn moeder denken. Ze zal hem niet leren kennen en hij zal haar niet leren kennen. Als hij lacht denk ik aan haar, als hij stoer zijn hoofdje ophoudt, denk ik aan haar.
Voor mijn andere kinderen viel het ook niet mee. Mama was zo verdrietig. Ze deden zo hun best. Dan ga ik bij een vriendinnetje spelen, dan heb jij rust mama. Het ging door merg en been. Mijn jongste meisje was 1,5 jaar oud toen mijn moeder overleed. Gelukkig heeft ze voor het eerst 'oma' gezegd tegen mijn moeder. Nu laat ik foto's van haar zie en zegt ze Hallo oma. Ze geeft de foto kusjes en aait het. Ik ben blij dat mijn moeder toch een oma rol vervult. Ook al zal mijn jongste meisje oma zich alleen maar herinneren door mijn verhalen.
Ik heb een man en 3 kinderen, maar kan me enorm eenzaam voelen. Of eenzaam... alleen. Degene die me het beste kende, die onvoorwaardelijk achter me stond is weggevallen. Mijn ouders waren gescheiden en met mijn vader heb ik nagenoeg geen contact. Ik heb 1 broer, maar hij lijkt minder behoefte aan contact te hebben dan ik.
Ik voel me ontzettend schuldig naar mijn moeder. Wij hebben moeten besluiten de behandeling stop te zetten, waarna ze binnen een uur overleed. Het ging trouwens niet eens om de vraag of, maar wel wanneer we de behandeling gingen stoppen. Achteraf vraag ik me af of ik niet te snel opgegeven heb.
Als ik foto's van mijn moeder zie, dan breek ik bijna. Ik vind het ondenkbaar dat ik haar nooit en nooit meer zal zien. Mijn moeder was in mijn ogen onsterfelijk. Mijn moeder zou het medische wonder zijn.
Het is een heel verhaal geworden, waar je eigenlijk niets aan hebt, want ik heb geen tips voor je. Toch hoop ik dat je wat aan mijn verhaal hebt.
zaterdag 5 juni 2010 om 21:51
Helaas hier ook een 'ervaringsdeskundige'. Volgende week is het 5 jaar geleden dat mijn moeder overleed, ik was op dat moment 22 weken zwanger van onze tweeling. Onze oudste was toen 2,5 jaar.
Ik heb een hele moeilijke periode gehad, het verdriet om mijn moeders ziekte en overlijden en aan de andere kant de blijdschap om de komst van twee kinderen. Na de bevalling ben ik ook na mijn verlof nog een half jaar thuis geweest, ziektewet. Het was me gewoon te veel allemaal.
We zijn nu 5 jaar verder, de scherpe randen zijn een beetje weg, maar het verdriet nog lang niet. Ik had zo graag mijn moeder met haar kleinkinderen samen gezien, ze kon zo van onze oudste genieten.
Ik wens je en alle anderen veel sterkte!
Ik heb een hele moeilijke periode gehad, het verdriet om mijn moeders ziekte en overlijden en aan de andere kant de blijdschap om de komst van twee kinderen. Na de bevalling ben ik ook na mijn verlof nog een half jaar thuis geweest, ziektewet. Het was me gewoon te veel allemaal.
We zijn nu 5 jaar verder, de scherpe randen zijn een beetje weg, maar het verdriet nog lang niet. Ik had zo graag mijn moeder met haar kleinkinderen samen gezien, ze kon zo van onze oudste genieten.
Ik wens je en alle anderen veel sterkte!
