Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 om 07:50
maandag 9 juli 2018 om 10:05
CL2
Wat hebben jullie toch goed gedaan met zijn allen!
En pff die day after herken ik zeker. Hele week druk met regelen enzo en dan ineens bam niks meer. Kon die dag ook zo mijn draai niet vinden. Vond het ook zo moeilijk om na de dag van het afscheid naar ons eigen huis te gaan en mama alleen te laten. Nog eigenlijk wel....
Felice71
Idd heel bijzonder dat je moeder in je armen is overleden. Hoe verdrietig ook wat zal je dat moment koesteren, hoe zwaar dat ook geweest moet zijn.
Mijn papa is er zo tussenuit gepiept, wij waren op vakantie en mijn zus en moeder net op weg naar hem toe.
Woepsie
Wat een prachtige en sterke woorden van je moeder. Zullen vast hou vast geven. En eerlijk....dat geven ze mij ook.
Mijn moeder is ook aan het opruimen. Denk voor haar echt als afleiding om wat te doen te hebben. Zijn nu vooral zijn papieren en rommelschuurtje. Van de kleding van papa wil je voor iedereen een kussen gaan maken.
Ik mis nu gewoon ontzettend de structuur in mijn leven om op gang te blijven doordat ik nog niet mag/kan werken. Ga alleen maar meer nadenken door het thuis zitten. Wat ik wel fijn vind is dat papa weer thuis is sinds de crematie. Vorige week hebben we hem opgehaald. Ik ben bij een glasblazer geweest en die gaat iets maken van gekleurd glas. Hier blaast hij wat van de as doorheen en dan wordt het soort van waxinelichtje. Deze week heeft bij een blanco voorstel klaar.
Wat hebben jullie toch goed gedaan met zijn allen!
En pff die day after herken ik zeker. Hele week druk met regelen enzo en dan ineens bam niks meer. Kon die dag ook zo mijn draai niet vinden. Vond het ook zo moeilijk om na de dag van het afscheid naar ons eigen huis te gaan en mama alleen te laten. Nog eigenlijk wel....
Felice71
Idd heel bijzonder dat je moeder in je armen is overleden. Hoe verdrietig ook wat zal je dat moment koesteren, hoe zwaar dat ook geweest moet zijn.
Mijn papa is er zo tussenuit gepiept, wij waren op vakantie en mijn zus en moeder net op weg naar hem toe.
Woepsie
Wat een prachtige en sterke woorden van je moeder. Zullen vast hou vast geven. En eerlijk....dat geven ze mij ook.
Mijn moeder is ook aan het opruimen. Denk voor haar echt als afleiding om wat te doen te hebben. Zijn nu vooral zijn papieren en rommelschuurtje. Van de kleding van papa wil je voor iedereen een kussen gaan maken.
Ik mis nu gewoon ontzettend de structuur in mijn leven om op gang te blijven doordat ik nog niet mag/kan werken. Ga alleen maar meer nadenken door het thuis zitten. Wat ik wel fijn vind is dat papa weer thuis is sinds de crematie. Vorige week hebben we hem opgehaald. Ik ben bij een glasblazer geweest en die gaat iets maken van gekleurd glas. Hier blaast hij wat van de as doorheen en dan wordt het soort van waxinelichtje. Deze week heeft bij een blanco voorstel klaar.
maandag 9 juli 2018 om 10:11
Wat mooi!Janzen33 schreef: ↑09-07-2018 10:05Wat ik wel fijn vind is dat papa weer thuis is sinds de crematie. Vorige week hebben we hem opgehaald. Ik ben bij een glasblazer geweest en die gaat iets maken van gekleurd glas. Hier blaast hij wat van de as doorheen en dan wordt het soort van waxinelichtje. Deze week heeft bij een blanco voorstel klaar.
maandag 9 juli 2018 om 10:15
Als je niet weet dat het as is zie je het niet, dan is het een soort van glinstering door het glas.
Ik had ook wel iets van een sieraad willen hebben maar die mag ik niet om hebben op mijn werk. Ik ben dan zo bang dat ik hem kwijt raak, dat zou ik niet kunnen.
maandag 9 juli 2018 om 10:19
Ik heb hier een heel klein urntje staan met een beetje as, waarvan je ook niet zou weten dat het een urn is. Ik vind dat wel mooi, want het is niet zo 'in your face' en toch heeft het heel veel waarde voor mij.
Ik heb ook gedacht aan een sieraad, maar net als jij ben ik ook bang dat ik het kwijt zou raken. Zeker gezien de ene helft van mijn hoofd vol watten zit en de andere helft is een vergiet. Ik zou daar dan kapot van zijn.
Ik heb ook gedacht aan een sieraad, maar net als jij ben ik ook bang dat ik het kwijt zou raken. Zeker gezien de ene helft van mijn hoofd vol watten zit en de andere helft is een vergiet. Ik zou daar dan kapot van zijn.
maandag 9 juli 2018 om 10:42
Ik ben nog niet klaar met teruglezen maar antwoord hier alvast op voor ik het vergeet.CL2 schreef: ↑08-07-2018 23:48Ik heb nog een vraag voor degenen die hun moeder ook verloren hebben. Een gekke misschien. Er zijn allerlei dingen in huis waar mijn vader (en ook mijn broer) niets aan heeft. Gebruiksartikelen heb ik het dan over. Mijn vader heeft gezegd dat ik alles kan meenemen wat ik kan gebruiken. En dat is superlief en ook best logisch denk ik. En ineens schiet er in mijn hoofd; dan profiteer ik ook nog van de dood van mijn moeder. Is dat een heel rare gedachte?
Papa heeft dat ook heel sterk inderdaad, nog meer omdat ik nog niet zo veel geld heb en dan wil hij me met die kleine dingetjes nog wat helpen. Ergens voelt het wel als profiteren. Om het voor mezelf ''goed te praten'' kijk ik wel heel kritisch naar of ik er iets mee ga doen. Dus bijvoorbeeld wel scheermesjes maar niet de dure wandelschoenen in toevallig mijn maat. Ik wandel niet echt veel dus heb ik niet zo veel aan wandelschoenen.
Papa wil, uiteindelijk, een hoop naar de kringloop brengen. Want ja, of het staat weg te stoffen of je helpt er anderen mee die het goed kunnen gebruiken. Als jij dan toevallig diegene bent die het goed kunt gebruiken is alleen maar fijn, dan weet je pap ook dat het goed benut wordt.
maandag 9 juli 2018 om 10:49
maandag 9 juli 2018 om 10:49
In mijn geval delen mijn vader en ik dezelfde hobby. Van mama mag ik alles meenemen wat ik kan gebruiken. Sommige dingen heb ik hier ook staan en gebruik ik volop. Voor mij voelt het niet als profiteren, maar als doorgeven. Anders was het ook maar weggegaan. Scheerschuim bijvoorbeeld heeft mijn moeder niks aan. Ik heb 2 mannen in huis die maken dat nu dus op. (mijn ouders gingen eens in de maand dat soort boodschappen doen en haalden dan van alles gelijk een aantal)Woepsie96 schreef: ↑09-07-2018 10:42Ik ben nog niet klaar met teruglezen maar antwoord hier alvast op voor ik het vergeet.
Papa heeft dat ook heel sterk inderdaad, nog meer omdat ik nog niet zo veel geld heb en dan wil hij me met die kleine dingetjes nog wat helpen. Ergens voelt het wel als profiteren. Om het voor mezelf ''goed te praten'' kijk ik wel heel kritisch naar of ik er iets mee ga doen. Dus bijvoorbeeld wel scheermesjes maar niet de dure wandelschoenen in toevallig mijn maat. Ik wandel niet echt veel dus heb ik niet zo veel aan wandelschoenen.
Papa wil, uiteindelijk, een hoop naar de kringloop brengen. Want ja, of het staat weg te stoffen of je helpt er anderen mee die het goed kunnen gebruiken. Als jij dan toevallig diegene bent die het goed kunt gebruiken is alleen maar fijn, dan weet je pap ook dat het goed benut wordt.
maandag 9 juli 2018 om 10:54
Wij mochten na 30 dagen bellen voor een afspraak. Toen die 30 dagen om waren kregen wij ook een brief dat we konden bellen. Daarna heeft het nog 1.5 week geduurd voordat wij hem op konden halen omdat iedereen mee wilde en we dus een datum moesten plannen. Totaal 6 weken dus. Maar dat schijnt per crematoria erg verschillend te zijn. Een tante van mij is een maand voor mijn vader overleden en die kunnen pas na 6 maanden de as ophalen.Woepsie96 schreef: ↑09-07-2018 10:49Hoe lang duurde het voordat jullie het as terugkregen? Hier is het nu 2 maanden en een week geleden maar heb er nog niks over gehoord van papa..
Hij vindt het ook moeilijk, weet niet wat hij er mee wil. Mama heeft ooit wel dingen geroepen maar nooit vaak hetzelfde.
maandag 9 juli 2018 om 11:05
felice71 schreef: ↑09-07-2018 09:38Mijn moeder is ook in mijn armen overleden. Ik vind dat ondanks alles zo mooi. Zij heeft mij gedragen en het leven gegeven. Ik hield haar vast toen zij haar leven verliet.
Ik vind het ook een fijne gedachte. Sowieso dat ik heel de dag bij haar ben geweest. In de ochtend hebben we nog lopen donderen en lachen en toen het mis ging, stond ik aan haar zij. Ik heb nog kunnen communiceren via schrijven en ogen en bij de behandeling ging ze onder narcose. Ze is binnen zeer korte tijd overleden. Daardoor hebben we moeten constateren, dat haar lijf zo op was. Ik krijg nog een gesprek met de neuroloog van dienst die dag. Dan mag ik nog dingen vragen of alles even doornemen. Ik heb niet zoveel vragen, we kenden de risico's. Daar heeft ma nog mee ingestemd, dus dat is ook fijn. Maar ik ga wel. En dan zie ik wel hoe het gesprek loopt. Ze waren heel lief voor haar en mij die dag. Hebben jullie ook nog zo'n gesprek gehad? Of had ik dat al gevraagd?
Over haar spulletjes... ik zou gewoon gebruiken wat ik zou willen. Hierbij moet ik wel zeggen dat ik niks meer heb gebruikt van mijn moeders persoonlijke dingen, behalve een duur serum wat ik voor haar had gekocht tijdens de chemo.
Ze had een poos in het zorghotel gelegen en op een of andere manier wilde ik niks hebben van wat ze daar toen had. Alsof het besmet was met verdriet.
Ik heb wel een jas van haar en nog wat andere kleding. Eigenlijk draag ik het niet. Maar kan het ook niet weg doen.
Oh ja, kan me voorstellen, dat die persoonlijke spulletjes dan een soort van besmetting hadden. Dat het daar bij haar gestaan heeft. Bij ons is gewoon alles thuis en vertrouwd. Kleding en dingen in huis van haarzelf blijven gewoon staan en hangen. Gaat echt om gebruiksdingen. Dure huidverzorging, maar ook gewoon douche- en verzorgingsspullen. En ik kan kleding die ik zou willen hebben of dragen gewoon meenemen zei pa. Ik wil dat wel, maar denk dat ik daar even wat tijd over laat gaan.
Na haar begrafenis was mijn dochtertje jarig en gelijk erna gingen we 3 weken op vakantie. Dat was op zich wel even fijn, fysiek afstand nemen. Tegelijk was het verschrikkelijk dat ik haar niet kon bellen. En dat ze mij niet belde op mijn verjaardag daar.
Ik heb gemerkt dat in het begin iedereen met je meeleeft, maar dat dat snel minder wordt. Alsof het na een paar maanden maar afgelopen moet zijn. Mijn tante heeft de eerste maanden vaak contact met me opgenomen en ik dacht echt dat ik via haar nog een lijntje had. Inmiddels heeft ze het veel te druk met eigen dingen en spreek ik haar nooit meer.
De enige met wie ik samen nog verdriet kan hebben is mijn broer. En dat doen we soms gewoon ook. Natuurlijk kan ik ook mijn verdriet uiten bij mijn huidige vriend, maar hij heeft haar niet gekend dus dat is toch anders.
Confronterend hè zulke dingen. Zeker je verjaardag of haar verjaardag of haar kleine feestjes. Ma hield van lekker eten en gezelligheid. Sommige feestdagen of mijn verjaardag hoeven niet zo van mij, maar daar had ze lak aan. Heel mooi, maar mijn hemel wat zal ik dat missen. Ik ben ook zo angstig voor contacten met de mensen om ons heen. Ik denk niet dat dierbaren ons in de steek laten, maar de normale hoeveelheid contact zal toch afnemen. Sowieso op basis van de laatste jaren; ma had op 3 dagen een dierbare over de vloer. Voor haar; even koffie of even iets in huis doen of op pad. En ik liep daar regelmatig bij. Maar ook daarvoor; al die mensen die zij om zich heen had. Daar zullen er van verdwijnen. Dan zie je ze misschien eens keer ergens en dat blijft het bij "hoe is het". En ik heb mijn vader, broer en man nog. En toch. Klote dat het lijntje met je tante er nu niet meer is. Fijn dat je het met je broer in ieder geval nog kan delen. En dat je huidige vriend wel openstaat voor je verdriet, ook al heeft hij haar niet gekend.
Morgen moet ik echt naar het graf van mijn ouders, ben er al te lang niet geweest en het ziet er vast verschrikkelijk uit. Ik zie ertegen op, terug naar het dorp waar ik ben opgegroeid, een uur rijden. Maar goed, moet even.
Ow, dat lijkt me moeilijk ja. En een opgave. En toch doe je dat inderdaad. Kun je er nog iets vinden als je er bent? Wij zijn allemaal van de crematie. Ervaring heeft ons geleerd, dat we niets bij een graf vinden aan troost of iets. We willen een mooie foto neerzetten thuis en wellicht een klein beetje as in een potje wat ma zelf gekocht heeft (we hebben daar nogal wat van, ze hield er van) Sterkte als je gaat.
Ik hoop dat je vannacht een beetje hebt kunnen slapen. Slapen was eigenlijk het enige moment dat ik denk ik me even goed voelde toen. Als ik wakker werd begon de nachtmerrie weer. Mijn neef omschreef het heel mooi, als een sombere donkere ondertoon die met je meereist.
Ik heb wel wat beter geslapen gelukkig. Fijn dat jij je op die momenten even goed voelde. Als ik eenmaal slaap, heb ik ook nergens last van, maar het is slaap vallen vind ik naar. Krijg ik ma vol continu in beelden en word ik weer onrustig. Tot nu toe val ik dus in slaap al lezend hier of tijdens een spelletje. Hoop daar net als jij snel wat rust in te vinden. En inderdaad, als je wakker wordt hè. Pffff.
Het is echt heel zwaar lieve CL2 en ja, het wordt echt wel makkelijker. Maar nu kan ik je alleen maar aanraden even bij de dag te leven, niet teveel de controle willen houden en je verdriet toe te laten. En misschien is het ook wel fijn om even een paar dagen met je man weg te gaan.
Ja, helaas wel. En ik besef inmiddels goed, dat ik in mijn haast dit rotgevoel kwijt te raken, te snel wil. Dag voor dag, ik herhaal het steeds. Ben er blijkbaar wel verrot slecht in. Het verdriet laat ik wel toe. Ik schaam me haast te moeten zeggen, dat ik niet zou weten hoe ik het in moet houden. Lijk wel emotioneel incontinent. Even weg zou fijn zijn, maar is ons de komende weken even niet gegeven. Zowel mijn man als ikzelf hadden kort voor ma haar overlijden een medische ingreep gehad, dus mijn man moet nu eerst het werk weer opbouwen. Hij heeft alle ruimte gekregen hoor en werkt ook gewoon vanuit huis, maar het zal toch eerst moeten. We hadden met ma al een vakantie geboekt begin september. Voornemen is om deze vakantie gewoon te doen met z'n vieren. Hier was ma erg graag en zijn we wat vertrouwd. Alleen in plaats van met vijf gaan we met vier.
Bedankt weer hè.
maandag 9 juli 2018 om 11:09
Potver. Klote is dat hè. Ik zie nu pas (sorry) dat dit dus veel vaker gebeurt. Jouw moeder de bacterie, de vader van Lady longontsteking en bij mijn moeder een bloeding. Dus eigenlijk helemaal niet aan de kanker op dat moment. Als die behandelingen en onderzoeken vragen ook gewoon zoveel van een lijf. En dat weet je, maar daar leef je niet echt mee. En dan ineens...felice71 schreef: ↑09-07-2018 09:42Overigens stierf mijn moeder ook heel onverwacht, ja ze was al jaren ziek en door de chemo belandde ze uiteindelijk in het ziekenhuis. Maar ze was nog helemaal niet van plan om dood te gaan en was bezig een appartement te kopen.
Maar ja... toen was daar die Listeriabacterie. Donderdagavond zei ik nog, tot morgen mama en gaf haar een kus. Vrijdagochtend lag ze al in coma en binnen 24 uur was ze weg.
maandag 9 juli 2018 om 11:15
Echt hè. Hoe heeft ie het in z'n botte harsens gehaald (ik zeg geen hersens, want die kunnen er niet in zitten). Zo emotieloos. Ben echt blij voor je dat je daar niet meer mee samen hoeft te leven. Ik hoop dat je alleen het hoognodige nog moet uitwisselen met hem voor jullie dochter.
maandag 9 juli 2018 om 11:25
Janzen33 schreef: ↑09-07-2018 10:05CL2
Wat hebben jullie toch goed gedaan met zijn allen!
En pff die day after herken ik zeker. Hele week druk met regelen enzo en dan ineens bam niks meer. Kon die dag ook zo mijn draai niet vinden. Vond het ook zo moeilijk om na de dag van het afscheid naar ons eigen huis te gaan en mama alleen te laten. Nog eigenlijk wel....
Ja, de dienst was mooi en is goed gegaan. Kregen we ook terug van aanwezigen. Ik kreeg trouwens nog een paar keer te horen, dat ik sprekend op een foto van mijn moeder in haar twintiger jaren lijk. Dat had ik zelf ook al een gezien. Was wel prettig eigenlijk. Dat alleen laten snap ik goed meid. Raar is dat hè. Ik probeer vast te houden aan het feit, dat mijn vader ook echt tijd voor zichzelf nodig heeft (introvert) en dat ook altijd heeft gehad. Dat scheelt iets. Want de vrouw waar hij komend jaar 50 jaar mee samen was, hobbelt er niet meer rond. Denk dat je dat nog wel even houdt. Wonen jullie ver bij elkaar vandaan?
Mijn moeder is ook aan het opruimen. Denk voor haar echt als afleiding om wat te doen te hebben. Zijn nu vooral zijn papieren en rommelschuurtje. Van de kleding van papa wil je voor iedereen een kussen gaan maken.
Ik mis nu gewoon ontzettend de structuur in mijn leven om op gang te blijven doordat ik nog niet mag/kan werken. Ga alleen maar meer nadenken door het thuis zitten. Wat ik wel fijn vind is dat papa weer thuis is sinds de crematie. Vorige week hebben we hem opgehaald. Ik ben bij een glasblazer geweest en die gaat iets maken van gekleurd glas. Hier blaast hij wat van de as doorheen en dan wordt het soort van waxinelichtje. Deze week heeft bij een blanco voorstel klaar.
Ik kan haar gevoel van opruimen wel voorstellen. Hebben pa en ik ook. Inderdaad voor de afleiding en ook helaas wat zakelijke dingen, die toch moeten dezer dagen. Is ook wel prima denk ik. Gedachten wat verzetten. Wat een mooi idee van die kussens maken! Die sla ik op voor mezelf, misschien vind ik dat ook wel iets.
Jij hebt hetzelfde als ik; doordat je tijdelijk niet werkt, veel meer tijd en ruimte om te denken. En je kunt je ook niet zo soepel bewegen denk ik of gaat dat wel een beetje? Misschien af en toe een stukje lopen? Normaal gesproken heb ik de tic om te gaan opruimen en poetsen als ik stress of zorgen heb. En hoewel ik die neiging wel heb, lukt het me nog niet. Wel bij pa, dus dan doe ik dat maar. Mooi dat idee van de glasblazer! Hoop dat het voorbeeld jullie bevalt.
maandag 9 juli 2018 om 11:28
Superlief van je vader zeg. Hij wil je helpen en aan veel dingen heeft hij natuurlijk zelf niets. Wel fijn dat dat gevoel van profiteren meer voorkomt. Ik snap dat ik het zo niet moet zien, maar viel me gewoon zo binnen. Ik neem ook alleen de nuttige dingen mee. Van de dingen die ik niet gebruik, zal ik rondom ons kijken of iemand er iets aan heeft en anders zal het tzt hier ook naar de kringloop gaan. Ma doneerde altijd al veel kleding, dus dat zal straks ook gebeuren. Maar daar is het nu nog te vroeg voor. Hij wil ook dingen houden en dat uitzoeken gaan we voorlopig nog niet doen. Wel een fijn idee hè, dat als je er zelf niets mee kunt, dat je een ander er nog blij mee kunt maken.Woepsie96 schreef: ↑09-07-2018 10:42Ik ben nog niet klaar met teruglezen maar antwoord hier alvast op voor ik het vergeet.
Papa heeft dat ook heel sterk inderdaad, nog meer omdat ik nog niet zo veel geld heb en dan wil hij me met die kleine dingetjes nog wat helpen. Ergens voelt het wel als profiteren. Om het voor mezelf ''goed te praten'' kijk ik wel heel kritisch naar of ik er iets mee ga doen. Dus bijvoorbeeld wel scheermesjes maar niet de dure wandelschoenen in toevallig mijn maat. Ik wandel niet echt veel dus heb ik niet zo veel aan wandelschoenen.
Papa wil, uiteindelijk, een hoop naar de kringloop brengen. Want ja, of het staat weg te stoffen of je helpt er anderen mee die het goed kunnen gebruiken. Als jij dan toevallig diegene bent die het goed kunt gebruiken is alleen maar fijn, dan weet je pap ook dat het goed benut wordt.
maandag 9 juli 2018 om 11:29
Ik snap zo goed dat je van dat rotgevoel af wil. Ik heb het nog steeds bijna elke dag wel een keer (of 10) en heel af en toe nog zo'n hele dag. Dan weet ik gewoon niet waar ik het zoeken moet.
Ik baal ook gewoon zo dat mijn leven zo voorbij gaat. Nu al een half jaar in een bubble geleefd. Wie weet nog zo'n half jaar.
Ik heb al veel dingen geprobeerd om van dat verschrikkelijke gevoel af te komen. Elke keer als ik huilde gewoon stoppen en streng zijn voor mezelf. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Op afgesproken tijden even een half uurtje huilen. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Brieven naar hem schrijven. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Meditatie. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Over hem praten. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Niet over hem praten. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Een lange wandeling in de natuur. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds.
Ik mis hem gewoon zo ontzettend en er is niets of niemand die dat weg kan nemen. Ik denk echt dat ik moet 'wennen', maar hoe werkt zoiets dan? Ik heb het aan verschillende vriendinnen gevraagd die al langer geleden een ouder verloren hebben. En eentje zei 'oh, het gebeurt op een gegeven moment gewoon'. Sja, daar kan ik ook weer net niks mee he
Ik baal ook gewoon zo dat mijn leven zo voorbij gaat. Nu al een half jaar in een bubble geleefd. Wie weet nog zo'n half jaar.
Ik heb al veel dingen geprobeerd om van dat verschrikkelijke gevoel af te komen. Elke keer als ik huilde gewoon stoppen en streng zijn voor mezelf. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Op afgesproken tijden even een half uurtje huilen. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Brieven naar hem schrijven. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Meditatie. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Over hem praten. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Niet over hem praten. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Een lange wandeling in de natuur. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds.
Ik mis hem gewoon zo ontzettend en er is niets of niemand die dat weg kan nemen. Ik denk echt dat ik moet 'wennen', maar hoe werkt zoiets dan? Ik heb het aan verschillende vriendinnen gevraagd die al langer geleden een ouder verloren hebben. En eentje zei 'oh, het gebeurt op een gegeven moment gewoon'. Sja, daar kan ik ook weer net niks mee he
maandag 9 juli 2018 om 11:30
Een fijnere benadering inderdaad; het doorgeven. Zo zal het ook wel gaan voelen. Weggooien is zonde inderdaad. Nu je dat zegt van een voorraad; die hebben we ook nog. Ook qua eten enzo. Nou ja, komt ook wel.Janzen33 schreef: ↑09-07-2018 10:49In mijn geval delen mijn vader en ik dezelfde hobby. Van mama mag ik alles meenemen wat ik kan gebruiken. Sommige dingen heb ik hier ook staan en gebruik ik volop. Voor mij voelt het niet als profiteren, maar als doorgeven. Anders was het ook maar weggegaan. Scheerschuim bijvoorbeeld heeft mijn moeder niks aan. Ik heb 2 mannen in huis die maken dat nu dus op. (mijn ouders gingen eens in de maand dat soort boodschappen doen en haalden dan van alles gelijk een aantal)
maandag 9 juli 2018 om 11:34
Ik weet niet hoe het precies werkt Woepsie. Ik heb alleen gelezen, dat de as wettelijk een maand moet blijven in het crematorium van dienst. Daarna wordt het vrijgegeven. Misschien dat één van jullie er een belletje aan kan wagen?Woepsie96 schreef: ↑09-07-2018 10:49Hoe lang duurde het voordat jullie het as terugkregen? Hier is het nu 2 maanden en een week geleden maar heb er nog niks over gehoord van papa..
Hij vindt het ook moeilijk, weet niet wat hij er mee wil. Mama heeft ooit wel dingen geroepen maar nooit vaak hetzelfde.
Mijn vader had ook geen idee wat hij met de as van ma wilde. In ieder geval geen urn in huis. Maar toen ik zei, dat ik misschien een klein beetje wilde om in een potje van mijn moeder te doen en bij haar foto te zetten had hij er wel oren naar. Verder zien we het wel. Had je moeder nog een speciale plek ergens door vakanties of gebeurtenissen? Dan zou je daar haar as kunnen uitstrooien. Maar het heeft geen haast hoor meid. Heb het er nog eens over en als je het niet weet, hoeft er niks. Er is vast een plekje voor haar urn. En of dat in het zicht is of ergens opgeborgen maakt niks uit. En dan kun je altijd nog beslissen hoe en wat.
maandag 9 juli 2018 om 11:53
Ach vrouw toch. Ik snap je volkomen. Je probeert en probeert. Ik ben nog niet in de positie je het verlossende te opperen. Hell, ik voorzie zelf nog een lange tijd te gaan te hebben. Maar ik zal er ook voor jou zijn, zoals jij er al vanaf dag één voor mij bent. Ik kan jou niet genoeg bedanken voor je hulp (en daarmee vlak ik geen van de anderen uit hoor, ik richt me nu alleen eventjes tot Lady) en moeite die je in mij hebt willen steken. Zeker gezien je eigen verdriet en een leven dat op meerdere gebieden onrustig is. Als ik in iets rustiger vaarwater raak, mag dat ook via pb (als ie het doet). Ook jij bent niet alleen.Lady_Day schreef: ↑09-07-2018 11:29Ik snap zo goed dat je van dat rotgevoel af wil. Ik heb het nog steeds bijna elke dag wel een keer (of 10) en heel af en toe nog zo'n hele dag. Dan weet ik gewoon niet waar ik het zoeken moet.
Ik baal ook gewoon zo dat mijn leven zo voorbij gaat. Nu al een half jaar in een bubble geleefd. Wie weet nog zo'n half jaar.
Ik heb al veel dingen geprobeerd om van dat verschrikkelijke gevoel af te komen. Elke keer als ik huilde gewoon stoppen en streng zijn voor mezelf. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Op afgesproken tijden even een half uurtje huilen. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Brieven naar hem schrijven. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Meditatie. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Over hem praten. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Niet over hem praten. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds. Een lange wandeling in de natuur. Werkt niet. Ik mis hem nog steeds.
Ik mis hem gewoon zo ontzettend en er is niets of niemand die dat weg kan nemen. Ik denk echt dat ik moet 'wennen', maar hoe werkt zoiets dan? Ik heb het aan verschillende vriendinnen gevraagd die al langer geleden een ouder verloren hebben. En eentje zei 'oh, het gebeurt op een gegeven moment gewoon'. Sja, daar kan ik ook weer net niks mee he
maandag 9 juli 2018 om 12:01
Dankje, CL2. Het gaat ook wel beter hoor... heeeel langzaamaan merk ik wel dat er verandering inzit. Het duurt gewoon heel lang. Veel langer dan ik gedacht had. En ik ben al niet de meest geduldige persoon.
Ik ben sterk op zoek naar de glans, naar zingeving. Alles voelt zo nutteloos momenteel en dat 'schuurt'. Ik vind het leven momenteel gewoon echt niet leuk.
Er zullen echt wel betere dagen komen. Daar vertrouw ik maar op. Ook een dikke voor jou!
Ik ben sterk op zoek naar de glans, naar zingeving. Alles voelt zo nutteloos momenteel en dat 'schuurt'. Ik vind het leven momenteel gewoon echt niet leuk.
Er zullen echt wel betere dagen komen. Daar vertrouw ik maar op. Ook een dikke
voor jou!
maandag 9 juli 2018 om 18:25
Lieve Lady Day wat leef ik ook met je mee.
Een vriendin van me heeft zeker minimaal 2 jaar meegemaakt wat jij nu doormaakt. Daarmee wil ik niet zeggen van, je kunt er nog wel even tegenaan.
Maar meer van het is niet gek en het is echt nog maar kort geleden.
Al die mensen die denken dat het snel over zal zijn hebben of zelf nooit iets meegemaakt, of zijn weinig empatisch.
Ze zeggen zo mooi tijd heelt alle wonden, en ik hoop voor jou dat je op een dag weer wat meer het zonnetje zal zien schijnen.
Poeh wat is het ook moeilijk om woorden te vinden, bang om iets verkeerd te zeggen of iets wat voor jullie kwetsend zou kunnen zijn.
De wond is nog zo open, laat er eerst een teer vliesje overheen komen alvorens hij verder zal gaan kunnen genezen.
Een vriendin van me heeft zeker minimaal 2 jaar meegemaakt wat jij nu doormaakt. Daarmee wil ik niet zeggen van, je kunt er nog wel even tegenaan.
Maar meer van het is niet gek en het is echt nog maar kort geleden.
Al die mensen die denken dat het snel over zal zijn hebben of zelf nooit iets meegemaakt, of zijn weinig empatisch.
Ze zeggen zo mooi tijd heelt alle wonden, en ik hoop voor jou dat je op een dag weer wat meer het zonnetje zal zien schijnen.
Poeh wat is het ook moeilijk om woorden te vinden, bang om iets verkeerd te zeggen of iets wat voor jullie kwetsend zou kunnen zijn.
De wond is nog zo open, laat er eerst een teer vliesje overheen komen alvorens hij verder zal gaan kunnen genezen.
maandag 9 juli 2018 om 18:28
Lieve woorden, gekopbloemen. Mijn beste vriendin vertelde me toen haar moeder plotseling overleed dat het ongeveer 1,5 jaar duurde voordat ze weer enigszins 'rustig' was en wel een jaar of 4 voordat ze 'gewend' was. Helaas werd haar vader toen ziek en kwam na kort maar hevig ziekbed te overlijden.
Ik heb geen illusies dat dit snel zal gaan, maar elk half jaar zou ik wel verbetering moeten zien. Ik zie het wel, maar het is wel bar weinig. Maar ja, beter dan niets he.
Ik heb geen illusies dat dit snel zal gaan, maar elk half jaar zou ik wel verbetering moeten zien. Ik zie het wel, maar het is wel bar weinig. Maar ja, beter dan niets he.
maandag 9 juli 2018 om 18:43
Wat verschrikkelijk voor je vriendin Lady DAy , ben je de ene klap niet te boven komt de volgende. Wat erg. Sommige mensen krijgen veel op hun bord.
Doe 2 piepkleine stapjes vooruit, dan weer 1 terug, dan weer 1 vooruit. Voor rouwen staat geen tijd. Ik hoop dat het beetje voor beetje steeds iets beter gaat!
En fijn te lezen dat je zoveel steun hebt hier !
Doe 2 piepkleine stapjes vooruit, dan weer 1 terug, dan weer 1 vooruit. Voor rouwen staat geen tijd. Ik hoop dat het beetje voor beetje steeds iets beter gaat!
En fijn te lezen dat je zoveel steun hebt hier !
maandag 9 juli 2018 om 20:18
CL2
De eerste weken kon ik echt helemaal niks, niet lopen/zitten/liggen of staan. Gelukkig kan ik nu het meeste wel weer maar moet heel erg rustig aan doen. Maar sinds mijn wereld wat groter is dan bank of bed merk ik dat het mij ook wat beter gaat. Werk ook wel een aantal uur per dag vanuit huis. En vorige week en vandaag ben ik weer een paar uur op mijn werk geweest. Dat voelt echt goed.
Felice71
Wat zal jij raar op hebben gekeken toen je ex dat na 2 maanden zei. Ik zou denk ik echt te verbouwereerd om er direct iets van te zeggen. Wat een bizarre uitspraak, brrr.
Lady-day
Tuurlijk wil je dat het verdriet overgaat omdat het zo verschrikkelijk rot voelt. Maar ben bang dat niks gaat helpen alleen tijd. Herken het zo wat je zei over je vrienden die het al mee hadden gemaakt. Ik heb ze ook gevraagd "hoe doen jullie dit?". En idd het antwoord "och we praten over 1,5 jaar wel weer verder. Niet dat ze het lullig bedoelde maar meer dat ik te snel wil.
Was vandaag nog even bij mama thuis. Ben daarna dan zo teleurgesteld en verdrietig dat papa niet de kamer binnen kwam lopen. Net of ik daar continue op mijn hoede ben of ik hem hoor of zie.Weet echt wel dat hij niet meer terug komt, maar het besef is er soms echt niet..
De eerste weken kon ik echt helemaal niks, niet lopen/zitten/liggen of staan. Gelukkig kan ik nu het meeste wel weer maar moet heel erg rustig aan doen. Maar sinds mijn wereld wat groter is dan bank of bed merk ik dat het mij ook wat beter gaat. Werk ook wel een aantal uur per dag vanuit huis. En vorige week en vandaag ben ik weer een paar uur op mijn werk geweest. Dat voelt echt goed.
Felice71
Wat zal jij raar op hebben gekeken toen je ex dat na 2 maanden zei. Ik zou denk ik echt te verbouwereerd om er direct iets van te zeggen. Wat een bizarre uitspraak, brrr.
Lady-day
Tuurlijk wil je dat het verdriet overgaat omdat het zo verschrikkelijk rot voelt. Maar ben bang dat niks gaat helpen alleen tijd. Herken het zo wat je zei over je vrienden die het al mee hadden gemaakt. Ik heb ze ook gevraagd "hoe doen jullie dit?". En idd het antwoord "och we praten over 1,5 jaar wel weer verder. Niet dat ze het lullig bedoelde maar meer dat ik te snel wil.
Was vandaag nog even bij mama thuis. Ben daarna dan zo teleurgesteld en verdrietig dat papa niet de kamer binnen kwam lopen. Net of ik daar continue op mijn hoede ben of ik hem hoor of zie.Weet echt wel dat hij niet meer terug komt, maar het besef is er soms echt niet..
