Ineens is ze weg.

Mijn lieve mams...

Ik weet niet eens goed wat te schrijven. Ben stuk van verdriet, heb wat paniek, er gaat nog zoveel gebeuren de komende dagen. Hoe leef je verder zonder je moeder? Ik ben begin 40, maar in mij zit een klein meisje dat schreeuwt om haar moeder. Hoe doe je dit?

Rot Lady_Day. Ben down, verdrietig en lamgeslagen. Komt weinig uit mijn handen. Ben bij de huisarts geweest. Ik heb steeds het idee, dat ik gek word. Ze heeft me wat gerust kunnen stellen en mag nu elke maandag even komen de eerste weken. Ze heeft me gezegd, dat ik puur aan het rouwen ben. En dat er ook nog bij komt, dat ik veel voor/met haar gedaan heb en dat de dag van overlijden alles zo snel en onverwacht gegaan is. Ik mag niet zo hard zijn voor mezelf.

En hoewel mijn dierbaren en jullie dit ook gezegd hebben en ik dit echt tot mij genomen heb, lukt het me nog niet. En dat hoort er dan ook weer bij zei ze. Zucht.

Word gek van mezelf...

Dankjewel lieve Lady voor de knuffel.

Ik heb maar gebeld. Ik draai zo in cirkeltjes rond en ik raak wat uitgeput door het slechte slapen en het hele rouwen kost al zoveel energie. En ergens wist ik ook wel wat ze ging zeggen, maar toch. Het was best fijn om er even over te praten. Ik ben ineens zoveel kwijt. Letterlijk mijn moeder en figuurlijk de grip, mijn (zelf)vertrouwen, enz. En ik had ook het gevoel dat ik apart reageer. Te hysterisch ofzo. Waarom weet ik niet hoor, niemand heeft me nog die indruk gegeven.

Het vertrouwen op vind ik erg lastig ja. Nu denk ik dat ik dit niet kan, ik kan niet vooruit kijken en moet dag per dag en stap per stap bekijken. Aaaargh...klotezooi. Ook irritant dat je daar na zes maanden nog mee moet worstelen hè. Je had toch gehoopt dat het nu wel beter was. Ik gun je dat je het snel kunt vinden.

Ik vind het echt lastig dit ja. Er komt zoveel bij kijken. En het blijft bij je inderdaad. Zou een zegen zijn dat je het soms even een uurtje kan parkeren. En dan zit je bij de huisarts en die kijkt bij niets wat ik zeg raar op. Dus het zal toch 'gewoon' logisch zijn. Oh, misschien nog iets voor jou. Gemiddeld genomen duurt de ergste rouw tussen de zes en twaalf maanden zei ze. De een voelt na drie maanden wat verlichting, de ander na twee jaar. Je loopt dus niet eens uit de pas qua gemiddelde. Maar wat heb je er aan hè.

Haha!

Nou, je koopt er niks voor, maar de geruststelling dat er verder niks geks met je aan de hand is, kan je misschien wat steunen. Je wijkt niet af, je valt volkomen binnen de statistieken en je bent zeker geen "freak".

Hoi Janzen,
Ik heb zowaar een oké-dag. Heb vannacht negen uur geslapen en heb gemerkt dat dit heel erg nodig was en goed voor me was. Even geen paniek. De rest blijft kut, maar zonder die paniek lijkt alles iets minder uitzichtloos.

Heb wat opgeruimd bij pa en ma thuis. De wassen gedraaid. Morgen komt haar beste vriendin me helpen met het e.e.a.

Heb je de haptotherapie voor het rouwen? Fijn dat je er baat bij hebt. Wie weet wat het boek je weer oplevert. Schrijf er zeker over als je dat wil.

Wat fijn ook Lady! Wat een goede nachtrust kan doen hè. Negen uur is voor mij ook bijna een dag, maar of ik het nodig had. Nu zit ik weer te worstelen, maar goed, ik probeer te vertrouwen op het wordt beter, nadat ik vandaag even zonder die aanhoudende paniek ben geweest.

Ik vind de avonden ook het meest moeilijk. Maar ook de belletjes, de appjes, allemaal weg. Ben enorm onrustig en weer tegen het panische aan. Vandaag zei een vriend 'er bestaat geen handleiding voor rouw'. Nou, dat kun je wel zeggen. Wat een klotezooi allemaal.

Fijn dat jij jouw dochtertje hebt en toen ook al had Felice. Zeker omdat je zo'n lul van een vent had en je voor haar wel door moest. Kan me voorstellen dat ze jou er soms doorheen sleept(e). En wat lief ook zo'n zinnetje hè, dat die ster oma is.

Ik ben vandaag wat bozig bij m'n verdriet. Zag mijn pa vandaag breken, voel me zelf klote. En denk dan alleen maar godverdomme. Ik ben niet van de 'wat als' of 'waarom' normaal gesproken, maar nu heb ik het wel. Altijd gezond geleefd, bewogen, nooit gerookt, altijd een vriendelijk woord voor iedereen en dan komen ze toch voor mijn ma op zo'n jonge leeftijd. Ik snap het niet, het is onwerkelijk allemaal. Ik wil mijn moeder.

Ben blij weer met jullie reacties. Heb net weer dikke paniek en tranen achter de rug. Heeft zich opgebouwd vandaag denk ik. Ik had niet gedacht dat ik zo nijdig kon worden op die kutziekte. Jullie vader en moeder dus hetzelfde verhaal. Dat is toch zo oneerlijk als de pest? Ik riep net ook boos uit, er zijn zat criminelen, kom die dan halen. Maar ik weet dat het geen zin heeft en onzin is. Het is wat het is. Ze zijn weg en komen gewoon nooit meer terug.

"Fijn" Lady dat je die vrouw nog eens gesproken hebt. Het verbindt jullie op de meest rotte manier mogelijk en dat kan toch fijn zijn. Het is inderdaad dikke vette frustratie. En die toekomstplannen idd, yak. Vind je moeder nog wat troost in de pup?

Ik snap je gedachte over je ex-schoonmoeder hoor Felice. Want ook al heeft het helemaal geen zin om zo te denken, het had wel logischer geweest, dat die dan ziek had geworden i.p.v. onze niet-rokende ouders. Hoe voel je dat jouw mams bij jou in de buurt is? Ik ben ook op zoek naar zoiets, maar vind het moeilijk. Ik ben niet gelovig, maar heb wel altijd gedacht dat 'er iets is'. Maar hoe en wat vind ik moeilijk. Ik vraag ma ook af en toe om te helpen hier doorheen te komen bijvoorbeeld. Voordat ma overleed had ik allerlei gedachten bij het overlijden van een ouder en dat beangstigde me enorm. En als het dan zover is, is het nog vele malen erger. En ik snap dat ik het uiteindelijk zonder haar zal doen en kan, maar hoe is me nu een raadsel. Ik voel me gewoon een soort van geamputeerd. Zo'n essentieel deel van mij is weg.

Zit ik een heel bericht te typen, loopt de kat over m'n toetsenbord...grrrrr...

Janzen, fijn dat je dan die haptotherapie hebt. Ik hoop voor je, dat dat je iets op gaat leveren zodat je jezelf lichamelijk niet vastzet bij geestelijk ongemak om het zo maar te zeggen. Je hoort het vaker hè dat mensen spieren in de nek of schouders bijvoorbeeld ook helemaal vastzetten. Succes daarmee.

En er mist ook een stuk fundament nu. De helft van jouw veilige haven, jouw thuis, de mensen die er altijd voor je zijn, is nu weg. En ook al heb je nog dierbaren over, dat doet niets af aan dat gevoel. Het is gewoon keihard en ook al weet je dat het ooit gebeuren gaat, als het dan gebeurt is het allemaal zo onwerkelijk, raar, pijnlijk, verdrietig, etc. Ik heb bijvoorbeeld nog steeds af en toe de gedachte 'is het nu echt bij mij gebeurd? Is mijn (met de nadruk op mijn) moeder nu echt overleden'. Alsof het ineens nooit bij mij had kunnen gebeuren. Heel raar, want je weet beter, maar ja. Wat een sterke vader heb je ook gehad zeg. Wat knap dat hij ondanks al zijn gezondheidsproblemen nog zo positief in zijn leven heeft kunnen staan. Mijn moeder was ook zo. Steeds weer die energie en wil en kracht om door te gaan. Is dit iets wat je een beetje steun kan geven? Ik zie bij mijn vader namelijk, dat hij zich erg vasthoudt aan haar positiviteit. En dat vind ik fijn voor hem.

Ik heb zelf geen idee hoe het met ons gaat na het overlijden. Gek genoeg zoek ik wel naar iets, maar wat weet ik ook niet. Soms hoop ik dat mams nu meekijkt vanaf boven en praat ik naar de lucht. Verder merk ik niks, maar weet ik ook niet of ik daar in geloof of niet. Soms wil ik het wel, andere momenten weer minder. Ik vind dat moeilijke materie.

Felice, wat mooi hoe je dat beleeft en ervaart met je moeder. Dat met die telefoon en kaars kun je niet verzinnen denk ik dan, toch? Dat is zo. Zoals gezegd, ik vind dat nog moeilijk en misschien is dat voor mij nog te vroeg. Soms wil ik het ook en soms weer niet. Ik vind het wel heel mooi om bij jou te lezen. Ook dat je zo levendig over haar droomt. Ik heb alleen nog maar een rotdroom gehad waarin ze (op een andere manier) overleed, brrr.

Geniet heel erg van je/jullie vakantie en elkaar. Ontzettend lief, dat je naast een kaarsje voor jouw moeder aan mijn/onze dierbare ouders wil denken. Echt een mooi gebaar.

Lady, wat me voor jou nog extra lastig lijkt, is dat je die verankering niet met je moeder hebt. Dat je daar ook nog eens moet zoeken naar een nieuwe balans. Ik heb met mijn vader hemelzijdank ook een sterke band. Wel weer anders dan met mijn moeder, maar hij is er wel en we kunnen er nu ook echt voor elkaar zijn. Daar ben ik zo blij mee. Ik hoop voor jou, dat die nieuwe balans met je moeder ietsje beter mag zijn dan hiervoor.

Ik doe deze dagen overdag best veel. Bij mijn ouders in huis moest twee weken aan was weggewerkt worden en allerlei troepjes die ontstaan als je na een overlijden moet zoeken naar wat papieren. Alle kleren van ma hangen nog aan een paar deuren, kan het nog niet in de kast hangen. Haar vriendin heeft me een ochtendje geholpen, haar zus is geweest voor koffie en een praatje en zo heb ik van alles. Ik probeer wel de avonden thuis te zijn. Voor rust e.d. Merk alleen dat dan mijn raderen volop gaan draaien. En dat maakt het dan weer erg moeilijk. Gisteren weer blinde paniek, nu wel wat rustiger, maar wat een vreselijk kutgevoel blijft er bij me zeg. En ja, ik weet het, ik wil te snel. Zucht.