Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 om 07:50
vrijdag 13 juli 2018 om 10:32
Dat finale gevoel herken ik vooral met het opstarten van de dag en naar bed toe gaan. Lijkt dan of ik ineens mijn draai niet meer kan vinden en niet eens meer weet hoe ik de meest simpele dingen moet doen.Lady_Day schreef: ↑13-07-2018 07:15CL2, het is niet dat ik geen goede band met mijn moeder heb. Maar zij is ook verdrietig en soms wat wiebelig. We komen dan ook wel in elkaars irritatiezone terecht. Ik kan mijn verdriet niet bij haar kwijt en dat is lastig.
In het begin bleef ik ook heel erg bezig. Ik heb heel veel opgeruimd. Echt, alles kwam uit de kasten en bijna alles moest weg. Het is een goede afleiding en het stopt de raderen even. Maar ja, dan stop je en dan begint het... dat vreselijke, finale gevoel.
Hoe is het vandaag met je?
vrijdag 13 juli 2018 om 10:38
Felice
Het voel dat papa op sommige momenten nog heel dicht bij is is bij niet dat er dingen gebeuren zoals bij jou. Ik heb soms het gevoel dat hij achter mij staat. Durf/wil dan niet om te kijken omdat ik dan weet dat hij dan weer weg is. Maar het gevoel is dan zo bijzonder...
Lief dat je kaarsjes gaat aansteken!
Fijne vakantie in Italië.
Wij gaan volgende week op vakantie. Ik vind het zo ontzettend dubbel. Tijdens mijn vorige vakantie is papa overleden en het idee mama achter te laten zit mij ook niet lekker. Aan de andere kant ook wel zin om met het gezin er even tussen uit te gaan.
CL2 Beetje geslapen? Hoe gaat het vandaag tot nu toe?
Het voel dat papa op sommige momenten nog heel dicht bij is is bij niet dat er dingen gebeuren zoals bij jou. Ik heb soms het gevoel dat hij achter mij staat. Durf/wil dan niet om te kijken omdat ik dan weet dat hij dan weer weg is. Maar het gevoel is dan zo bijzonder...
Lief dat je kaarsjes gaat aansteken!
Fijne vakantie in Italië.
Wij gaan volgende week op vakantie. Ik vind het zo ontzettend dubbel. Tijdens mijn vorige vakantie is papa overleden en het idee mama achter te laten zit mij ook niet lekker. Aan de andere kant ook wel zin om met het gezin er even tussen uit te gaan.
CL2 Beetje geslapen? Hoe gaat het vandaag tot nu toe?
vrijdag 13 juli 2018 om 21:41
Dankjwel Koekie,koekie1980 schreef: ↑13-07-2018 10:04tvp...
Mijn moeder is een maand geleden overleden. Ik moet nog even de tijd nemen om dit topic geheel te lezen en te reageren.
Ook heb ik e.e.a. meegeschreven in dit topic.
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw/list_messages/402277
En ik heb mn eigen topic geopend:
psyche/rouw-op-je-dak/list_messages/413 ... #p28697247
Ik ben nu aan het werk dus ik reageer later. Alvast een grote knuffel voor je
Jij ook nog gecondoleerd dan meid. Ik heb even je eigen topic doorgenomen; jouw moeder was ook ziek begrijp ik. Alleen hebben jullie het aan zien komen, lees ik dat goed (ik heb echt moeite met concentratie en onthouden, sorry)? Ben je dan van tevoren al deels aan het rouwen of werkt dat niet zo? Wat een kutperiode is dit hè.
Ik ben ook zo in en in moe. Heb gelukkig geen neiging tot lang in bed blijven of thuis zitten. Juist niet. Ik word gek thuis van het malen, heb echt vluchtgedrag. De ochtenden en avonden als ik wel thuis ben, vind ik het meest rot. Dan blijven m'n gedachten maar stromen en komen. Verder ben ik erg onrustig en paniekerig. Na een dag of 10 is de aanhoudende paniek wel iets gezakt, gaat nu op en af. En ik huil ontzettend veel. Ben al een emo-kip van mezelf en nu echt lek om het zo maar te zeggen. Slapen is nog niet je-van-het en eten al helemaal niet. Drinken doe ik niet, dus daar kan ik niet over meepraten.
Schrijf 'lekker' mee als je wil. Ik ken het andere topic ook, maar voel me hier vooralsnog veilig en vertrouwd met een paar heel lieve mensen, dus hou het nog even hierbij.
vrijdag 13 juli 2018 om 21:51
Oké, dus jullie omgangsrelatie is op zich wel goed, maar jullie vinden elkaar niet in jullie verdriet en pijn. Dat vind ik oprecht rot voor je. Ik was daar ook bang voor met mijn vader en ook mijn broer. Omdat het van die binnenvetters zijn. Zij verrassen met juist weer positief; we rouwen anders, maar ze snappen mij en ik kan bij ze terecht. In alle balans die ik opnieuw moet zoeken, groeit hier een nieuwe drie- en met man erbij vier-eenheid. Heb je wel iemand anders waar je compleet je gevoel, verdriet en onmacht mee kunt delen?Lady_Day schreef: ↑13-07-2018 07:15CL2, het is niet dat ik geen goede band met mijn moeder heb. Maar zij is ook verdrietig en soms wat wiebelig. We komen dan ook wel in elkaars irritatiezone terecht. Ik kan mijn verdriet niet bij haar kwijt en dat is lastig.
In het begin bleef ik ook heel erg bezig. Ik heb heel veel opgeruimd. Echt, alles kwam uit de kasten en bijna alles moest weg. Het is een goede afleiding en het stopt de raderen even. Maar ja, dan stop je en dan begint het... dat vreselijke, finale gevoel.
Hoe is het vandaag met je?
Janzen, die raderen inderdaad hè. Ochtenden en avonden thuis vind ik een ramp. Ik ga bijtijds naar buiten. Doe steeds een klusje bij m'n ouders in huis, vandaag voor het eerst weer de boodschappen zoals ik altijd samen met ma deed. Heb af en toe met de tranen in m'n ogen gelopen door de winkel. Vond het zo vreselijk confronterend. Ben gelukkig maar éen bekende tegen gekomen, dus maar éen keer alles kort hoeven vertellen.
Heb het niet naar mijn zin vandaag. Weer de paniek in, weer versleten, weer alles. En dan te weten, dat dat nog wel even kan duren. Mijn hemel zeg. Ik voel me verloren, wanhopig, onzeker en bang. Heb veel dingen rationeel wel op een rijtje, maar kan er emotioneel nog totaal niet bij. En dat zal wel komen hoor, dat zegt iedereen, dus dat geloof ik. Maar ik zie het nog niet.
vrijdag 13 juli 2018 om 22:58
CL2, helaas gaat zoiets niet ineens voorbij. Hier 6 maanden en nog steeds elke dag moeilijk, maar de onrust en paniek... dat is wel een heel stuk minder hoor. Maar gewoon verdrietig. Bla. Ik vind niks leuk en ik heb nergens zin aan. Belachelijk eigenlijk, want ik zag mijn vader voordat ie ziek werd ook niet elke dag maar ik mis hem zo ontzettend verschrikkelijk veel. Blegh.
zaterdag 14 juli 2018 om 10:35
I know, helaas niet. Ik snap je jammer genoeg heel goed meid. Kan me er nu ook gewoon niks bij voorstellen door te leven zonder mams. Mis haar in alles. Ik zag haar veel, niet dagelijks, maar wel bijna dagelijks. En dus m'n pa ook. En nu ook elke dag even. En morgen wil ie graag alleen zijn en dat vind ik zo moeilijk. Uiteraard respecteer ik hem, maar voelt gewoon klote. En ik 'moet' dan zelf iets verzinnen om te doen. Jammer genoeg wordt het vermoedelijk morgen en maandag zo heet en daar kan mijn lichaam helemaal niet tegen. Zie dus op tegen morgen. Mss met m'n man even naar buiten om mijn ei kwijt te kunnen.
Ga nu ook weer vluchten. Paar kleine boodschapjes doen voor ons viertjes, bakkie doen bij pa, die heeft het vannacht erg slecht gehad en dan doet dat ook weer extra pijn. Ik vind er geen reet aan zo. Ook blegh.
Hoop dat je een fijne dag hebt lieve Lady. Je bent in korte tijd erg belangrijk voor mij geworden, ook al is het dan anoniem via internet.
Ga nu ook weer vluchten. Paar kleine boodschapjes doen voor ons viertjes, bakkie doen bij pa, die heeft het vannacht erg slecht gehad en dan doet dat ook weer extra pijn. Ik vind er geen reet aan zo. Ook blegh.
Hoop dat je een fijne dag hebt lieve Lady. Je bent in korte tijd erg belangrijk voor mij geworden, ook al is het dan anoniem via internet.
zaterdag 14 juli 2018 om 12:54
CL2, ik vind er ook geen reet aan. En dat klinkt heel ondankbaar want ik heb heel veel goede dingen in mijn leven. Ik heb een huis, een baan, een vriend, een moeder, een zus, vriendinnen, een lieve kat. Ik heb geen schulden of andere problemen. Maar zonder mijn lieve vader vind ik er geen reet aan.
Dit forum en alle forummers die ervaringen delen hebben mij echt door de donkerste dagen en nachten gesleept. Daar ben ik wel superdankbaar voor hoor. Ook dat jij de dingen met mij deelt. Ik ben dan wel iets verder, maar herken het zo! En het stelt ook mij gerust. Waar wij doorheen gaan, dat is echt 'normaal'.
Dit forum en alle forummers die ervaringen delen hebben mij echt door de donkerste dagen en nachten gesleept. Daar ben ik wel superdankbaar voor hoor. Ook dat jij de dingen met mij deelt. Ik ben dan wel iets verder, maar herken het zo! En het stelt ook mij gerust. Waar wij doorheen gaan, dat is echt 'normaal'.
zaterdag 14 juli 2018 om 20:31
Dat klinkt wel ondankbaar, maar ik denk dat je dierbaren best begrijpen hoe je het bedoelt. Ik heb ook nog genoeg lieve mensen om me heen en verder alles op een rijtje. Alleen in mijn leven is mijn moeder (en in jouw geval dus je vader) wel altijd aanwezig geweest. Ik weet dat er mensen zijn die heel anders met hun ouders omgaan, of door de opvoeding of door karakters die niet fijn zijn of door ver uit elkaar wonen, etc. Dit heb ik allemaal niet, wij zijn met z'n vieren altijd close geweest. Veel ondernomen samen en daarnaast heb ik met mijn moeder tijdens het opgroeien ook een soort vriendinnenband gekregen. Zoals eerder gezegd, we deden van alles samen tot aan vakanties toe. En het feit dat ik dat nu kwijt ben, is buiten een verscheurend verdriet, ook echt een aderlating in mijn zijn en doen. Daar staan alle andere dierbaren en mensen los van. Denk dat je dat zo ook met jouw vader en de anderen moet zien.
Ik heb weinig nieuws te melden. Ik worstel door de dag heen. En vind het verschrikkelijk allemaal. Heb allemaal gedachten en beelden in mijn hoofd en dat staat geen seconde stil. Ik ben onrustig en paniekerig. Huilerig en onzeker. Ik probeer me voor te houden, dat het voor ma wellicht beter is zo. We weten niet hoe we haar eventueel terug hadden gekregen, had ze nog zichzelf kunnen zijn en zo niet, dan hoefde het van haar ook niet allemaal. Maar ik kan daar nog niet bij. Ik hoop maandag te horen wanneer ik even naar haar behandelend arts kan. Heb een prangende vraag waar ik het antwoord op wil en hij moet dat kunnen geven. Niet dat ik haar daarmee terug krijg, maar misschien kan ik iets bevestigd worden in dat het beter voor ma is zo.
Ik weet het soms echt allemaal niet...
Ik heb weinig nieuws te melden. Ik worstel door de dag heen. En vind het verschrikkelijk allemaal. Heb allemaal gedachten en beelden in mijn hoofd en dat staat geen seconde stil. Ik ben onrustig en paniekerig. Huilerig en onzeker. Ik probeer me voor te houden, dat het voor ma wellicht beter is zo. We weten niet hoe we haar eventueel terug hadden gekregen, had ze nog zichzelf kunnen zijn en zo niet, dan hoefde het van haar ook niet allemaal. Maar ik kan daar nog niet bij. Ik hoop maandag te horen wanneer ik even naar haar behandelend arts kan. Heb een prangende vraag waar ik het antwoord op wil en hij moet dat kunnen geven. Niet dat ik haar daarmee terug krijg, maar misschien kan ik iets bevestigd worden in dat het beter voor ma is zo.
Ik weet het soms echt allemaal niet...
zaterdag 14 juli 2018 om 20:41
CL2, ik heb een aantal weken na mijn vaders dood ook nog een gesprek gehad met zijn arts. Dat vond ik heel prettig. Ik hoorde eigenlijk weinig nieuws, maar dat iemand je alsnog even meeneemt in het proces en naar je luistert. Het heeft mij heel goed gedaan.
In het begin keek ik heel veel naar foto's waar mijn vader heel ziek was. Ik heb er eentje waar hij in zijn stoel zit, ogen dicht, aan het bijkomen van wederom een nacht vol helse pijn. Het was de laatste keer dat hij in die stoel zat. Hij is die ochtend naar het ziekenhuis gegaan en er niet meer levend uitgekomen. In het begin haalde ik daar echt wel kracht uit dat het nu beter is voor hem.
Heel af en toe pak ik die foto er nog bij, vooral als ik zo boos ben waarom hij moest gaan. Dan kijk ik naar zijn gezicht en dan voel ik zijn pijn als het ware en dan gun ik hem niets dan rust, ook al betekent het dat ik zonder hem verder moet. Het maakt het gemis niet minder, maar wel het gevoel dat het voor hem echt beter is zo.
In het begin keek ik heel veel naar foto's waar mijn vader heel ziek was. Ik heb er eentje waar hij in zijn stoel zit, ogen dicht, aan het bijkomen van wederom een nacht vol helse pijn. Het was de laatste keer dat hij in die stoel zat. Hij is die ochtend naar het ziekenhuis gegaan en er niet meer levend uitgekomen. In het begin haalde ik daar echt wel kracht uit dat het nu beter is voor hem.
Heel af en toe pak ik die foto er nog bij, vooral als ik zo boos ben waarom hij moest gaan. Dan kijk ik naar zijn gezicht en dan voel ik zijn pijn als het ware en dan gun ik hem niets dan rust, ook al betekent het dat ik zonder hem verder moet. Het maakt het gemis niet minder, maar wel het gevoel dat het voor hem echt beter is zo.
zondag 15 juli 2018 om 09:09
Oh, dat vind ik fijn om te lezen dat het gesprek met de arts van je vader prettig geweest is. Ik zal ook niet veel nieuws horen hoor, er is echter nog wel iets wat in het ziekenhuis op de dag van het overlijden van mijn moeder gezien/gezegd is, maar voor dat moment geen prioriteit had. Van de week schoot me dat weer te binnen en dat wil ik graag weten. En nogmaals, daar krijg ik haar niet mee terug hoor, het is meer dat ik dan misschien een extra bevestiging krijg dat het voor ma zo beter is geweest dan verder te moeten gaan lijden e.d. En gewoon, ze arts en verpleegkundigen van die arts kennen mijn moeder goed. Ze had goed contact met ze, ze waren er altijd voor haar, ik heb die meiden al een paar keer aan de telefoon gehad en ze weer even zien zal best fijn zijn, denk ik.
Wat erg hè dat jouw vader zulke pijnen heeft moeten lijden. Dat kun je maar weinig mensen en al helemaal niet iemand waar je zoveel van houdt. Knap dat je naar die foto's hebt kunnen kijken, ik weet niet of ik dat had gekund. Mijn moeder was nog niet zover, dus mijn geluk is de wetenschap dat ze geen pijnen heeft geleden. Ze heeft het van tijd tot tijd wel heel moeilijk gehad uiteraard. Ik heb alleen maar leuke foto's en een levendige beelddenker in mijn hoofd. Daar heb ik gelukkig veel aan. Van die bewuste dag heb ik ook duidelijke beelden in mijn hoofd. Ik vind ze niet vervelend, wel moeilijker.
Ik krijg ook wel steeds meer in mijn hoofd, dat als ik straks zou kunnen concluderen, dat het voor mijn mams uiteindelijk beter is geweest nu en zo te gaan in plaats van erger ziek te worden, te gaan lijden, etc. ik dan maar moet dealen met de pijn hiervan, maar dat ik haar dat dan gun. Ze is altijd goed voor mij en anderen geweest en dan gun ik haar dit. Hoop dat het me dan lukt.
Ik heb het boekje van Jos Brink besteld over rouwen. Hoorde en las van diverse mensen dat het een erg fijn boekje is. Voor nu en ook later nog. Erkenning en herkenning van hoe je rouwt e.d. Ben benieuwd.
Fijne dag vandaag!!
Wat erg hè dat jouw vader zulke pijnen heeft moeten lijden. Dat kun je maar weinig mensen en al helemaal niet iemand waar je zoveel van houdt. Knap dat je naar die foto's hebt kunnen kijken, ik weet niet of ik dat had gekund. Mijn moeder was nog niet zover, dus mijn geluk is de wetenschap dat ze geen pijnen heeft geleden. Ze heeft het van tijd tot tijd wel heel moeilijk gehad uiteraard. Ik heb alleen maar leuke foto's en een levendige beelddenker in mijn hoofd. Daar heb ik gelukkig veel aan. Van die bewuste dag heb ik ook duidelijke beelden in mijn hoofd. Ik vind ze niet vervelend, wel moeilijker.
Ik krijg ook wel steeds meer in mijn hoofd, dat als ik straks zou kunnen concluderen, dat het voor mijn mams uiteindelijk beter is geweest nu en zo te gaan in plaats van erger ziek te worden, te gaan lijden, etc. ik dan maar moet dealen met de pijn hiervan, maar dat ik haar dat dan gun. Ze is altijd goed voor mij en anderen geweest en dan gun ik haar dit. Hoop dat het me dan lukt.
Ik heb het boekje van Jos Brink besteld over rouwen. Hoorde en las van diverse mensen dat het een erg fijn boekje is. Voor nu en ook later nog. Erkenning en herkenning van hoe je rouwt e.d. Ben benieuwd.
Fijne dag vandaag!!
zondag 15 juli 2018 om 09:36
De moeder van mijn beste vriendin is een paar jaar geleden in haar slaap overleden. Ze was niet ziek, gewoon een hartstilstand. Natuurlijk was dat een enorme shock, want niemand had dat verwacht. Ze was wel begin tachtig, dus niet meer piep.
Ik zie nu dat ouders van vrienden dood beginnen te gaan. En dat is niet best. Het is bijna allemaal een lijdensweg er naar toe. Sommigen al jaren. Veel pijn, veel ellende en continu leven tussen hoop en vrees. En uiteindelijk gaan ze allemaal, meestal na een vreselijk slopende ziekte.
Mijn vader is een maand of 4 ziek geweest, maar we/ze wisten niet wat het was. Ik had steeds hoop dat ie gewoon weer beter zou worden. Uiteindelijk kregen we 5 dagen voor zijn dood de diagnose uitgezaaide longkanker. Het ging heel snel allemaal, maar uiteindelijk ben ik blij dat we dit niet al jaren geleden wisten. Er is hem, en ons, veel ellende bespaard gebleven. En ik vermoed dat dit bij jouw moeder ook het geval is.
Dat boekje van Jos Brink is heel mooi. Een ander boekje waar ik veel aan heb (gehad) is 'Vingerafdruk van verdriet' van Manu Keirse. Het is een heel klein boekje maar heel mooi. Een klein bundeltje van troost.
Ik zie nu dat ouders van vrienden dood beginnen te gaan. En dat is niet best. Het is bijna allemaal een lijdensweg er naar toe. Sommigen al jaren. Veel pijn, veel ellende en continu leven tussen hoop en vrees. En uiteindelijk gaan ze allemaal, meestal na een vreselijk slopende ziekte.
Mijn vader is een maand of 4 ziek geweest, maar we/ze wisten niet wat het was. Ik had steeds hoop dat ie gewoon weer beter zou worden. Uiteindelijk kregen we 5 dagen voor zijn dood de diagnose uitgezaaide longkanker. Het ging heel snel allemaal, maar uiteindelijk ben ik blij dat we dit niet al jaren geleden wisten. Er is hem, en ons, veel ellende bespaard gebleven. En ik vermoed dat dit bij jouw moeder ook het geval is.
Dat boekje van Jos Brink is heel mooi. Een ander boekje waar ik veel aan heb (gehad) is 'Vingerafdruk van verdriet' van Manu Keirse. Het is een heel klein boekje maar heel mooi. Een klein bundeltje van troost.
zondag 15 juli 2018 om 11:39
En dan denk je normaal gesproken bij het overlijden van de moeder van die vriendin; respectabele leeftijd, geen lijdensweg vooraf, voor het mensje is het misschien de beste en mooiste manier. Maar voor je vriendin doet het helemaal niets af aan het feit, dat het háar moeder is en zij dus gewoon door dat hele rouwproces gaat. Daar ben ik nu wel achter.
Ja, die lijdensweg van sommigen is vreselijk. Al jaren gedoe en onderzoeken, behandelingen en hoop, etc. Ik vind het de laatste tijd ook veel meer voorkomen om me heen. Eén van ma haar beste vriendinnen is sinds begin dit jaar ook in die rollercoaster begonnen. Ze konden daar samen fijn over praten, gevoelens en angsten, etc. Jouw vader heeft dit niet gehad inderdaad en ik kan me voorstellen, dat dit voor jou een fijn idee is en troost geeft. Het scheelt inderdaad een hoop ellende. Daar tegenover was je je vader wel binnen no-time kwijt. Ik denk dat jouw vader en mijn moeder inderdaad een hoop ellende verder bespaard is gebleven. En ik hoop dus daar straks wat rust in te vinden.
Fijn dat jij dat boekje van Jos Brink ook mooi vindt. Zal die andere titel ook opschrijven. Ben erg benieuwd. Ik snap dat ik alles zelf moet doen, maar kan wel wat hulp en steun gebruiken. Morgen mag ik ook weer even naar de huisarts voor een babbel, ook een fijn gevoel.
Ik heb nu al weer onrust voor de dag. Ik respecteer pa zijn wens vandaag alleen te zijn, maar meeeeeh, ik zou er zo naartoe willen rennen. Gewoon bij hem zijn en in hun huis tussen ma haar spullen. Ga eerst proberen me hier af te leiden, anders naar buiten.
Ja, die lijdensweg van sommigen is vreselijk. Al jaren gedoe en onderzoeken, behandelingen en hoop, etc. Ik vind het de laatste tijd ook veel meer voorkomen om me heen. Eén van ma haar beste vriendinnen is sinds begin dit jaar ook in die rollercoaster begonnen. Ze konden daar samen fijn over praten, gevoelens en angsten, etc. Jouw vader heeft dit niet gehad inderdaad en ik kan me voorstellen, dat dit voor jou een fijn idee is en troost geeft. Het scheelt inderdaad een hoop ellende. Daar tegenover was je je vader wel binnen no-time kwijt. Ik denk dat jouw vader en mijn moeder inderdaad een hoop ellende verder bespaard is gebleven. En ik hoop dus daar straks wat rust in te vinden.
Fijn dat jij dat boekje van Jos Brink ook mooi vindt. Zal die andere titel ook opschrijven. Ben erg benieuwd. Ik snap dat ik alles zelf moet doen, maar kan wel wat hulp en steun gebruiken. Morgen mag ik ook weer even naar de huisarts voor een babbel, ook een fijn gevoel.
Ik heb nu al weer onrust voor de dag. Ik respecteer pa zijn wens vandaag alleen te zijn, maar meeeeeh, ik zou er zo naartoe willen rennen. Gewoon bij hem zijn en in hun huis tussen ma haar spullen. Ga eerst proberen me hier af te leiden, anders naar buiten.
zondag 15 juli 2018 om 13:21
zondag 15 juli 2018 om 13:32
Erg hè Noerie. Ik snap dat je die pijn en lijdensweg apart hebt moeten verwerken. Het gemis kan je denk ik nooit 100% verwerken. Blijkbaar leer je er mee omgaan, maar je blijft haar missen.
Heb het ook zo moeilijk. En ja, het is nog vers, maar mijn hemel wat mis ik haar. Ze was zo'n groot, belangrijk en fijn deel van mij en mijn leven.
Sterkte meid.
Heb het ook zo moeilijk. En ja, het is nog vers, maar mijn hemel wat mis ik haar. Ze was zo'n groot, belangrijk en fijn deel van mij en mijn leven.
Sterkte meid.
zondag 15 juli 2018 om 14:58
Zo verschrikkelijk herkenbaar wat je nu schrijft.
ik ervaar dat hetzelfde. Maar bij mij zijn er ook al een hoop dingen die al wel wennen. ik heb het nu niet meer met alles. Ik heb mijn moeder al 1,5 jaar niet gezien en geproken.
De 1e 10 maanden vloog ik tegen de muren op. ik moest haar gewoon spreken! Echt heel erg nodig. En dat ging niet. Gek werd ik ervan.
Nu heb ik dat nog wel eens. Maar niet meer heel vaak zo heftig. Wel nog vaak dat ik dat gemis daarvan ervaar. Maar geen paniek meer.
Het gemis blijft groot. Het is ook gewoon weg. Mijn moeder begreep mij als geen ander. Ik kon zo goed met haar praten. Ze was zo wijs. ik kan dat niet op doe manier met vriendinnen, mijn vader, mijn broer en zelfs niet met mijn partner.
Het is weg en blijft weg. Daarom vind ik het leven minder prettig. De wereld is voor mij oppervlakkiger geworden ofzo. Ik had met mijn moeder zo een intens contact. Da tis weg. Maar het went wel.
Want waar ik haar eerst in alle smisste, bij elke lullig dingetje., nu is dat toch meer bij de iets grootsere dingen. Bij de kleinere dingen is dat inetense verdreit er niet meer zo.
en waar ik eerst met alles aan haar dacht, elke minuut van de dag, is dat nu elk uur of half uur....
En zo blij dat als ik aan haar denkd at ik nu al niet meer denk aan mijn moeder op het einde. Ik denk dan aan die vrolijke, positeve, lieve, grappige, spontane maar ook felle vrouw.
Daar ben ik heel blij om.
ik ervaar dat hetzelfde. Maar bij mij zijn er ook al een hoop dingen die al wel wennen. ik heb het nu niet meer met alles. Ik heb mijn moeder al 1,5 jaar niet gezien en geproken.
De 1e 10 maanden vloog ik tegen de muren op. ik moest haar gewoon spreken! Echt heel erg nodig. En dat ging niet. Gek werd ik ervan.
Nu heb ik dat nog wel eens. Maar niet meer heel vaak zo heftig. Wel nog vaak dat ik dat gemis daarvan ervaar. Maar geen paniek meer.
Het gemis blijft groot. Het is ook gewoon weg. Mijn moeder begreep mij als geen ander. Ik kon zo goed met haar praten. Ze was zo wijs. ik kan dat niet op doe manier met vriendinnen, mijn vader, mijn broer en zelfs niet met mijn partner.
Het is weg en blijft weg. Daarom vind ik het leven minder prettig. De wereld is voor mij oppervlakkiger geworden ofzo. Ik had met mijn moeder zo een intens contact. Da tis weg. Maar het went wel.
Want waar ik haar eerst in alle smisste, bij elke lullig dingetje., nu is dat toch meer bij de iets grootsere dingen. Bij de kleinere dingen is dat inetense verdreit er niet meer zo.
en waar ik eerst met alles aan haar dacht, elke minuut van de dag, is dat nu elk uur of half uur....
En zo blij dat als ik aan haar denkd at ik nu al niet meer denk aan mijn moeder op het einde. Ik denk dan aan die vrolijke, positeve, lieve, grappige, spontane maar ook felle vrouw.
Daar ben ik heel blij om.
zondag 15 juli 2018 om 20:21
Mijn vaders ziekte is ook naar de achtergrond aan het verschuiven. Gelukkig wel, want ondanks dat het niet zo lang duurde, ik vond het echt horror en alles behalve 'waardig'.
Wat jij beschrijft over tegen de muren opvliegen... oh, zo herkenbaar. Ik heb het heel erg gehad en vooral 's nachts is het de hel, want wat moet je dan? Wat afschuwelijk, dat gevoel. Ik heb het nog steeds wel eens, maar het is ook minder heftig. En ik weet ook dat het voorbij gaat, net als alle andere keren (ook al voelt het dan niet zo), dus ik zit het maar uit.
Wat jij beschrijft over tegen de muren opvliegen... oh, zo herkenbaar. Ik heb het heel erg gehad en vooral 's nachts is het de hel, want wat moet je dan? Wat afschuwelijk, dat gevoel. Ik heb het nog steeds wel eens, maar het is ook minder heftig. En ik weet ook dat het voorbij gaat, net als alle andere keren (ook al voelt het dan niet zo), dus ik zit het maar uit.
zondag 15 juli 2018 om 21:49
Noerie,
Vreselijk dat je het herkent en hetzelfde ervaart. Toch is het voor mij nu fijn om te lezen. Als ik dan die 10 maanden van je lees, zakt de moed me in de schoenen. Wat lang lijkt me dat zeg. Snap dat je tegen de muren op vloog dan. Is gedurende die 10 maanden wel die paniek afgezwakt? En hoe doe je dat dan? Kun je toch in die periode door en functioneren?
Ik mis haar nu al zo erg. Niet meer samen praten, lachen, op pad, winkelen, appen, bellen, alles. En ik kan dat niet verkroppen. En ik snap dat dat nu ook nog te vroeg is, maar ik overzie niet dat dat minder wordt. Mijn lieve, steunende, gezellige, positieve en sterke moeder/vriendin/maatje. Gewoon zomaar weg. En ik heb een lieve vader en broer en man. Maar vader en broer zijn anders dan wij samen waren. In totaal een match met elkaar, maar apart van elkaar zo'n andere band. Zij hebben normaal gesproken meer behoefte aan eigen tijd en rust naast alle dagelijkse dingen, praten een stuk minder. En ik houd daarom niet minder van ze, maar de band is anders. Met mijn man is de band gelijkwaardig als die met met moeder, maar opnieuw anders. Hij is niet mijn basis of thuis, niet mijn vroeger en vertrouwdheid zoals met ma. Hij is wel mijn basis en thuis hier, met mij. Vertrouwd en kan alles met hem bespreken, vertrouwd is het ook. Maar ook 'pas' 9 jaar. Dus anders. Geen idee of het duidelijk is eigenlijk.
Fijn dat je inmiddels iets meer ruimte krijgt binnen je verdriet. Als in dat het bij kleine dingen minder wordt en haar ziek zijn naar de achtergrond is gegaan. En dat je dus aan de goede dingen van haar kunt denken. Maar dat het verdriet blijft, ja, dat geloof ik goed. Ik zou willen dat ik je iets troostend kan schrijven, maar ik weet niks. Ik hoor wel eens mensen zeggen, vier het leven van je moeder, de goede dingen. Ja, dat zou ik best willen, maar dat gaat em echt niet worden vriend. Ja, ik ben blij dat zij mijn moeder is en ja, ik heb heel veel met haar gedaan, gedeeld en meegemaakt. Ja, ik heb warme herinneringen en veel foto's. Maar ik ben haar wel kwijt. En dat kan ik nog helemaal niet handelen.
Ben vanmiddag van ellende en uitputting van huilen en paniek even in slaap gevallen. En dan word ik wakker en bam...daar is de realiteit weer. Ik heb nog genoeg om voor door te leven, maar gadverdamme wat vind ik hier geen pest aan zonder haar.
Bedankt Noerie en sterkte met alle gevoelens.
Vreselijk dat je het herkent en hetzelfde ervaart. Toch is het voor mij nu fijn om te lezen. Als ik dan die 10 maanden van je lees, zakt de moed me in de schoenen. Wat lang lijkt me dat zeg. Snap dat je tegen de muren op vloog dan. Is gedurende die 10 maanden wel die paniek afgezwakt? En hoe doe je dat dan? Kun je toch in die periode door en functioneren?
Ik mis haar nu al zo erg. Niet meer samen praten, lachen, op pad, winkelen, appen, bellen, alles. En ik kan dat niet verkroppen. En ik snap dat dat nu ook nog te vroeg is, maar ik overzie niet dat dat minder wordt. Mijn lieve, steunende, gezellige, positieve en sterke moeder/vriendin/maatje. Gewoon zomaar weg. En ik heb een lieve vader en broer en man. Maar vader en broer zijn anders dan wij samen waren. In totaal een match met elkaar, maar apart van elkaar zo'n andere band. Zij hebben normaal gesproken meer behoefte aan eigen tijd en rust naast alle dagelijkse dingen, praten een stuk minder. En ik houd daarom niet minder van ze, maar de band is anders. Met mijn man is de band gelijkwaardig als die met met moeder, maar opnieuw anders. Hij is niet mijn basis of thuis, niet mijn vroeger en vertrouwdheid zoals met ma. Hij is wel mijn basis en thuis hier, met mij. Vertrouwd en kan alles met hem bespreken, vertrouwd is het ook. Maar ook 'pas' 9 jaar. Dus anders. Geen idee of het duidelijk is eigenlijk.
Fijn dat je inmiddels iets meer ruimte krijgt binnen je verdriet. Als in dat het bij kleine dingen minder wordt en haar ziek zijn naar de achtergrond is gegaan. En dat je dus aan de goede dingen van haar kunt denken. Maar dat het verdriet blijft, ja, dat geloof ik goed. Ik zou willen dat ik je iets troostend kan schrijven, maar ik weet niks. Ik hoor wel eens mensen zeggen, vier het leven van je moeder, de goede dingen. Ja, dat zou ik best willen, maar dat gaat em echt niet worden vriend. Ja, ik ben blij dat zij mijn moeder is en ja, ik heb heel veel met haar gedaan, gedeeld en meegemaakt. Ja, ik heb warme herinneringen en veel foto's. Maar ik ben haar wel kwijt. En dat kan ik nog helemaal niet handelen.
Ben vanmiddag van ellende en uitputting van huilen en paniek even in slaap gevallen. En dan word ik wakker en bam...daar is de realiteit weer. Ik heb nog genoeg om voor door te leven, maar gadverdamme wat vind ik hier geen pest aan zonder haar.
Bedankt Noerie en sterkte met alle gevoelens.
zondag 15 juli 2018 om 22:02
Ja, dat gedoe van 'vier het leven van je ouder'... ja hallo, alsof het niet genoeg moeite kost om jezelf een beetje staande te houden. Dan nog je eigen leven vieren én het leven van je ouder? Hoe dan? Ik zie dat gewoon niet.
Wat ik wel zie is dat ik bepaalde dingen bewuster doe of wil doen. Zoals bepaald eten koken. Mijn vader was een fantastische kok maar als ik dan een sausje maak net zoals hij dat deed, ja, dat doet me dan goed. Dan 'leeft' hij als het ware een beetje voort in mij. Hij hield ook erg van tuinieren, waar ik altijd een pesthekel aan had, maar ik vind mijzelf nu ook wel regelmatig wroetend in de tuin. Als het er dan weer mooi en netjes uitziet, dan doet me dat denken aan hem, want hij hield mijn tuintje altijd bij.
Dat in slaap vallen van uitputting en dan wakker worden en je realiseren dat ze er niet meer is... verschrikkelijk. Dat had ik de eerste paar maanden zo sterk. Ook dat is minder aan het worden bij mij. Mijn vader is niet langer het eerste waaraan ik denk als ik wakker word. Niet dat er een half uur voorbij gaat dat ik niet aan hem denk, maar dat aspect begint wel te 'wennen'. Ik weet nog heel goed dat ik heel lang wakker werd met de gedachte 'en wéér een dag zonder papa'. Ik weet niet wanneer het ophield, maar op die heftige manier heb ik het niet meer.
W.b. die 10 maanden... het klinkt heel lang maar het gaat sneller dan je denkt. Voor mij is het nu 6 maanden geleden en de dagen, weken, maanden zijn echt in een roes aan mij voorbij gegaan hoor. Af en toe vind ik het nog steeds gek dat het zomer is.
Wat ik wel zie is dat ik bepaalde dingen bewuster doe of wil doen. Zoals bepaald eten koken. Mijn vader was een fantastische kok maar als ik dan een sausje maak net zoals hij dat deed, ja, dat doet me dan goed. Dan 'leeft' hij als het ware een beetje voort in mij. Hij hield ook erg van tuinieren, waar ik altijd een pesthekel aan had, maar ik vind mijzelf nu ook wel regelmatig wroetend in de tuin. Als het er dan weer mooi en netjes uitziet, dan doet me dat denken aan hem, want hij hield mijn tuintje altijd bij.
Dat in slaap vallen van uitputting en dan wakker worden en je realiseren dat ze er niet meer is... verschrikkelijk. Dat had ik de eerste paar maanden zo sterk. Ook dat is minder aan het worden bij mij. Mijn vader is niet langer het eerste waaraan ik denk als ik wakker word. Niet dat er een half uur voorbij gaat dat ik niet aan hem denk, maar dat aspect begint wel te 'wennen'. Ik weet nog heel goed dat ik heel lang wakker werd met de gedachte 'en wéér een dag zonder papa'. Ik weet niet wanneer het ophield, maar op die heftige manier heb ik het niet meer.
W.b. die 10 maanden... het klinkt heel lang maar het gaat sneller dan je denkt. Voor mij is het nu 6 maanden geleden en de dagen, weken, maanden zijn echt in een roes aan mij voorbij gegaan hoor. Af en toe vind ik het nog steeds gek dat het zomer is.
zondag 15 juli 2018 om 22:24
Oja, dat had je eerder ook ergens geschreven hè, dat je ineens besefte dat het zomer is en je je jassen nog aan de kapstok hebt hangen. Was ik weer vergeten (zeef). Dat betekent inderdaad, dat dingen als een roes voorbij gaan. Dat maakt 6 of 10 maanden wel iets minder moeilijk klinken. Maar toch ook weer niet.
Wat naar dat je dat in slaap vallen van uitputting en dan zo naar weer wakker worden ook herkent. Vind dat echt zwaar. Ik heb soms dingen in mijn hoofd om te gaan doen en dat is dan al gelijk weer weg. Ben echt lamgeslagen. Komt hier thuis in ieder geval helemaal niks uit mijn handen. En mijn man is een lieverd, want die zorgt heel lief voor me. Maar zonder dat ik hier iets aan af wil doen, voel ik me nog alleen. Alleen in die pijn dat er iets erg bijzonders en dierbaars weg genomen is. Raar eigenlijk, dat je mensen om je heen hebt die om je geven, je dat ook waardeert en op momenten ook heel fijn vindt en dan op andere momenten ik me zo alleen kan voelen.
Ik vind het mooi om te lezen dat je dingen doet in de geest van je vader Lady, zoals dat koken en het tuinieren. Lief en in herinnering aan je vader die dat graag deed. Ik probeer dat met sommige dingen ook te doen. Lukt me nog niet compleet, maar doe mijn best. Mijn moeder was elke dag tip top gekleed, verzorgd, etc. (niet na een kuur hoor, dan had ze makkelijke kleding aan, maar zelfs dan geen slobberbroek of shirt. Dan nog in een net huispak-achtig iets) en mij lukt het slecht goed voor mezelf te zorgen. Moet mezelf de douche insleuren deze dagen. Zulk soort kleine dingen. Meer is nog niet haalbaar, maar hoop ik straks wel meer te kunnen.
Van het weekend deed mijn broer iets, wat hij normaal gesproken niet snel doet. Iets heel liefs voor mij. In mijn verbazing keek ik naar de lucht en vroeg mam of ze nu al bezig was wat signalen door te geven. Daar kon ik even om glimlachen samen met m'n vader.
Wat naar dat je dat in slaap vallen van uitputting en dan zo naar weer wakker worden ook herkent. Vind dat echt zwaar. Ik heb soms dingen in mijn hoofd om te gaan doen en dat is dan al gelijk weer weg. Ben echt lamgeslagen. Komt hier thuis in ieder geval helemaal niks uit mijn handen. En mijn man is een lieverd, want die zorgt heel lief voor me. Maar zonder dat ik hier iets aan af wil doen, voel ik me nog alleen. Alleen in die pijn dat er iets erg bijzonders en dierbaars weg genomen is. Raar eigenlijk, dat je mensen om je heen hebt die om je geven, je dat ook waardeert en op momenten ook heel fijn vindt en dan op andere momenten ik me zo alleen kan voelen.
Ik vind het mooi om te lezen dat je dingen doet in de geest van je vader Lady, zoals dat koken en het tuinieren. Lief en in herinnering aan je vader die dat graag deed. Ik probeer dat met sommige dingen ook te doen. Lukt me nog niet compleet, maar doe mijn best. Mijn moeder was elke dag tip top gekleed, verzorgd, etc. (niet na een kuur hoor, dan had ze makkelijke kleding aan, maar zelfs dan geen slobberbroek of shirt. Dan nog in een net huispak-achtig iets) en mij lukt het slecht goed voor mezelf te zorgen. Moet mezelf de douche insleuren deze dagen. Zulk soort kleine dingen. Meer is nog niet haalbaar, maar hoop ik straks wel meer te kunnen.
Van het weekend deed mijn broer iets, wat hij normaal gesproken niet snel doet. Iets heel liefs voor mij. In mijn verbazing keek ik naar de lucht en vroeg mam of ze nu al bezig was wat signalen door te geven. Daar kon ik even om glimlachen samen met m'n vader.
maandag 16 juli 2018 om 07:51
Natuurlijk ben je lamgeslagen. Dat is toch logisch? En dat van je alleen voelen snap ik ook heel goed. Ook ik heb een hele lieve man. Hij is supergeduldig en zorgzaam maar al had ik 2 van hem, dan nog mis ik mijn vader. (Hij snapt er verder ook niks van, maar daar kan hij ook niets aan doen.) En zo kan jouw man, hoe lief hij ook is, nooit jouw moeder vervangen. Jouw moeder was niet alleen jouw maatje en jouw beschermer, maar ook jouw vangnet.
En w.b. dingen 'kunnen', leg de lat niet zo hoog. Elke dag douchen en aankleden (ook al is het een joggingbroek) is al iets goeds. Je kunt namelijk ook de hele dag in bed blijven liggen, met een fles alcohol of zo
Het is echt nog maar net geleden he?
Wat bijzonder van je broer. Dat is dan toch wel weer heel mooi he.
Ik hoop dat je een beetje hebt kunnen slapen en dat je de dag doorkomt met zo min mogelijk paniek
En w.b. dingen 'kunnen', leg de lat niet zo hoog. Elke dag douchen en aankleden (ook al is het een joggingbroek) is al iets goeds. Je kunt namelijk ook de hele dag in bed blijven liggen, met een fles alcohol of zo
Het is echt nog maar net geleden he? Wat bijzonder van je broer. Dat is dan toch wel weer heel mooi he.
Ik hoop dat je een beetje hebt kunnen slapen en dat je de dag doorkomt met zo min mogelijk paniek
maandag 16 juli 2018 om 08:27
Dankjewel weer Lady,
Het klopt inderdaad dat niemand, dus ook mijn man mijn moeder niet kan vervangen. Mijn man weet heel goed hoe close ik met haar was en snapt me ook volledig. Hij mist haar ook. Toen ik met hem thuiskwam, is hij gelijk in het gezin opgenomen, ze zijn gek met hem. En hij met hen. Daar ben ik altijd al zo gelukkig mee geweest. Dus hij mist haar ook heel erg. Hij verwerkt dat alleen weer zelf. Heeft zijn verdriet, maar kan ook al bij dat gevoel dat het leven van mijn moeder er waarschijnlijk niet op vooruit gegaan was en dat ze dat niet gewild had. Hij heeft zijn ouders al verloren en herkent veel dingen.
Ik heb gelukkig geen destructieve reacties. Lang in bed liggen lukt niet eens, drinken doe ik niet en grijp ik nu inderdaad ook niet naar. Ik rook alleen veel meer. Was aan het stoppen en zat op 5 per dag, maar dat lukt niet meer. En dat laat ik ook maar even. Komt straks wel weer. Ga ook elke dag de kleren in en naar buiten, dus dat gaat ook goed. Ik vind douchen alleen een ramp ineens en mijn haar doen. Raar eigenlijk hè.
Ik besef dat ik dingen te snel wil en wellicht teveel van mezelf vraag. Desondanks blijf ik dat voelen. Ik vermoed om van die paniek en dat rotgevoel af te komen. Of door mijn moeder de rust te willen gunnen, die ze verdient. Ik weet het niet precies. Zal dat vandaag eens aan de arts vragen. Morgen heb ik als het goed is ook dat boekje over rouw binnen.
Ja, dat van mijn broer was echt bijzonder. En heel mooi. Ik zie van hem en mijn vader ook nieuwe kanten, die ik normaal niet zo zag. Dan denk ik maar, dat mam dat bij ons te weeg brengt. Dat is wel iets troostend.
Slapen was niet zo, twee keer drie uurtjes. Ik ga zo maar weer op pad, iets doen voor pap. En dat vind ik zelf ook fijn. Heb me gisteren gehouden aan het thuis blijven, maar heb een verschrikkelijke rotdag gehad. Hoop dat het vandaag ietsje lichter mag. We zullen zien.
Bedankt Lady
Het klopt inderdaad dat niemand, dus ook mijn man mijn moeder niet kan vervangen. Mijn man weet heel goed hoe close ik met haar was en snapt me ook volledig. Hij mist haar ook. Toen ik met hem thuiskwam, is hij gelijk in het gezin opgenomen, ze zijn gek met hem. En hij met hen. Daar ben ik altijd al zo gelukkig mee geweest. Dus hij mist haar ook heel erg. Hij verwerkt dat alleen weer zelf. Heeft zijn verdriet, maar kan ook al bij dat gevoel dat het leven van mijn moeder er waarschijnlijk niet op vooruit gegaan was en dat ze dat niet gewild had. Hij heeft zijn ouders al verloren en herkent veel dingen.
Ik heb gelukkig geen destructieve reacties. Lang in bed liggen lukt niet eens, drinken doe ik niet en grijp ik nu inderdaad ook niet naar. Ik rook alleen veel meer. Was aan het stoppen en zat op 5 per dag, maar dat lukt niet meer. En dat laat ik ook maar even. Komt straks wel weer. Ga ook elke dag de kleren in en naar buiten, dus dat gaat ook goed. Ik vind douchen alleen een ramp ineens en mijn haar doen. Raar eigenlijk hè.
Ik besef dat ik dingen te snel wil en wellicht teveel van mezelf vraag. Desondanks blijf ik dat voelen. Ik vermoed om van die paniek en dat rotgevoel af te komen. Of door mijn moeder de rust te willen gunnen, die ze verdient. Ik weet het niet precies. Zal dat vandaag eens aan de arts vragen. Morgen heb ik als het goed is ook dat boekje over rouw binnen.
Ja, dat van mijn broer was echt bijzonder. En heel mooi. Ik zie van hem en mijn vader ook nieuwe kanten, die ik normaal niet zo zag. Dan denk ik maar, dat mam dat bij ons te weeg brengt. Dat is wel iets troostend.
Slapen was niet zo, twee keer drie uurtjes. Ik ga zo maar weer op pad, iets doen voor pap. En dat vind ik zelf ook fijn. Heb me gisteren gehouden aan het thuis blijven, maar heb een verschrikkelijke rotdag gehad. Hoop dat het vandaag ietsje lichter mag. We zullen zien.
Bedankt Lady
maandag 16 juli 2018 om 10:28
Als ik jullie verhalen zo lees ben ik echt zo dankbaar dat papa geen lijdensweg heeft gehad. En ik weet ook echt wel dat als hij het wel gered had hij een kasplantje was geworden. En dat was wel het laatste wat wij wilde. Maar nu..... ik zit zo ongelofelijk mijzelf in de weg. Down , krijg niks uit handen, vergeet van alles. Zo niet mij.... ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk allemaal...….
Jullie merken het al ik heb geen top dag...…
Dikke knuffel voor jullie. Hoop dat het jullie beter gaat.
Jullie merken het al ik heb geen top dag...…
Dikke knuffel voor jullie. Hoop dat het jullie beter gaat.
maandag 16 juli 2018 om 10:57
Ik ben in het begin wel eens boos geweest dat we niet gekozen hebben voor een levensrekkende behandeling. Dan hadden we mijn vader nog iets langer bij ons gehad. Dat is het kind in mij. We hebben niet eens gevochten, maar meteen opgegeven. Toen de vraag kwam waren we er binnen 10 seconden uit: nee.
Maar de volwassene in mij weet dat dit de juiste keuze was. Er is hem heel veel lijden bespaard gebleven. Net als bij jouw vader, Janzen. En ook al is dat een schrale troost, een heel schrale troost soms, het is wel troost. Ik vond de aftakeling niet om aan te zien. Ook al deed iedereen zijn best om het 'waardig' te houden, er was weinig waardigs aan. Ik heb een paar beelden die op mijn netvlies gebrand zijn waar nog elke keer de tranen me van in de ogen springen als ik er aan denk. Dan houd ik me maar vast aan alle dingen die niet hebben hoeven te gebeuren, omdat hij mocht gaan.
Bij mij komt er ook niets uit de vingers hoor. Ik ben heel snel afgeleid en ik vergeet werkelijk alles, terwijl ik normaal gesproken een ijzersterk geheugen had. Het hoofd zit gewoon vol en er kan niets meer bij. Ik ben tegenwoordig een grootverbruiker van post-it notes!
Maar de volwassene in mij weet dat dit de juiste keuze was. Er is hem heel veel lijden bespaard gebleven. Net als bij jouw vader, Janzen. En ook al is dat een schrale troost, een heel schrale troost soms, het is wel troost. Ik vond de aftakeling niet om aan te zien. Ook al deed iedereen zijn best om het 'waardig' te houden, er was weinig waardigs aan. Ik heb een paar beelden die op mijn netvlies gebrand zijn waar nog elke keer de tranen me van in de ogen springen als ik er aan denk. Dan houd ik me maar vast aan alle dingen die niet hebben hoeven te gebeuren, omdat hij mocht gaan.
Bij mij komt er ook niets uit de vingers hoor. Ik ben heel snel afgeleid en ik vergeet werkelijk alles, terwijl ik normaal gesproken een ijzersterk geheugen had. Het hoofd zit gewoon vol en er kan niets meer bij. Ik ben tegenwoordig een grootverbruiker van post-it notes!
maandag 16 juli 2018 om 15:46
Wij hebben wel de vraag gekregen tot hoever ze moesten gaan met het oplappen van papa in het ziekenhuis. Hier lagen wij als gezin gelukkig op een lijn. Maar nog voordat er daadwerkelijk beslissingen moesten worden genomen was hij er al tussenuit gepiept. En nee ik had hem echt niet in een verzorgingshuis willen hebben en dat hij niks meer zou kunnen, maar had hem nog zo graag bij ons gehad. Dus ja troost.... ik begrijp je helemaal Lady.
Post it zou echt een goede zijn. Heb alleen niet eens de fut om er een te graan schrijven. Maar dat komt vast ook wel weer.
Toevallig was mijn man vanmorgen bij de huisarts . Die zei dat het voor mij nu pas ging beginnen. Dat ik de afgelopen weken niks heb kunnen voelen om dat ik te veel pijn en morfine had. En zo voelt het ook echt...mijn emoties en gevoel zijn zoveel heftiger dan de eerste 6 weken. Echt bizar om waar te nemen.
Post it zou echt een goede zijn. Heb alleen niet eens de fut om er een te graan schrijven. Maar dat komt vast ook wel weer.
Toevallig was mijn man vanmorgen bij de huisarts . Die zei dat het voor mij nu pas ging beginnen. Dat ik de afgelopen weken niks heb kunnen voelen om dat ik te veel pijn en morfine had. En zo voelt het ook echt...mijn emoties en gevoel zijn zoveel heftiger dan de eerste 6 weken. Echt bizar om waar te nemen.
