Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 om 07:50
donderdag 5 juli 2018 om 22:08
Ik snap dat de mensen hier op het forum je door je zwaarste dagen hebben geholpen. Ik had nog nooit zoiets gedaan. Ben een poster van jaren terug en las nu voornamelijk alleen nog. Toen ik zaterdag vroeg wakker was en mijn man nog lekker sliep, ben ik buiten gaan zitten en wist niet waar het te zoeken. En in een opwelling dit geschreven. Dat het me zoveel zou brengen, is een grote, positieve verrassing.Lady_Day schreef: ↑05-07-2018 21:39Ik snap dat heel goed. Dit forum heeft me er door de donkerste tijden getrokken. Soms lees ik nog wel eens een wat stukken terug. Gewoon om er moed uit te kunnen putten. Ondanks dat voel ik me ook heel vaak alleen en er is niets of niemand die dat gevoel helemaal weg kan nemen. Maar lezen en posten hier, dat helpt mij wel.
Ja, mijn leven staat ook door andere factoren op z'n kop. Ik denk ook dat het rouwproces bij mij daardoor vertraagd wordt, want niets gaat lekker. Ja, mijn relatie gaat okay, maar ik heb ook wel eens zitten denken dat mijn partner er wel eens een punt achter zou kunnen gaan zetten. Ik ben nl. echt niet de gezelligste.
Ik ga maar door want ik denk echt dat er wel een goed huisje voor komt en ook dat mijn werk in een rustiger vaarwater komt. Echter, dit hele jaar heb ik eigenlijk al afgeschreven. Ik verwacht er verder weinig van. Wel hoop ik dat over een maand of 6 die dagelijkse huilbuien voorbij zijn. De ene dag gaat het beter dan de andere. Maar soms heb ik van die dagen dat ik de hele dag mijn best moet doen om mijn tranen te bedwingen. Heel vermoeiend.
Ik las het. Je huis, je buurt, je werk, wat een gedoe hè. Zou goed kunnen dat het rouwen daarom misschien wat langer duurt bij je. Niet alleen je houvast met je vader is weg. Onzekerheid doet een heleboel met je merk ik nu. En normaal gesproken ben ik niet zo onzeker. Dat je niet zo gezellig bent, is toch ook logisch dan? Je woont niet samen met je vriend, dus misschien valt het wel mee. Je bent denk ik wel een doemdenker hè. Je schrijft dat je alles altijd erger voorstelt, zodat het meestal meevalt. Dat dit met je vader zelfs nog erger was, herken ik wel. Heb je dit altijd gehad?
donderdag 5 juli 2018 om 22:27
Ik ben nooit de grootste pretletter geweest. Als kind was ik al zwaar op de hand en maakte ik me ernstig zorgen over de staat van de wereld. Dat was in de jaren 70. Kun je nagaan 
Ik lijd niet aan depressies. Ik kan ook echt nog wel genieten van dingen, zelfs nu nog wel, van de hele kleine dingen vooral. Mijn ouders zijn altijd heel belangrijk voor me geweest. Ik heb zelf jaren in het buitenland gewoond, maar sinds ik 5 jaar geleden terug naar NL kwam heb ik besloten hier te blijven. Om van ze te genieten, zo lang het nog kon.
Mijn vader was mijn rots, mijn anker. Hij ging voor mij door het vuur. En andersom ook. Mijn moeder ook hoor, maar mijn band met haar is veel gecompliceerder en ook niet altijd even goed geweest. Maar mijn vader, dat was mijn maatje. Mijn basis.
En inderdaad, onzekerheid over andere dingen helpt niet. En juist nu heb ik zijn hulp en advies zo hard nodig en hij is er niet. Ik bijt mij dan ook maar vast in dingen waar ik wel controle over denk te hebben. Een carriere boeit mij echt niet. Heeft me nooit geboeid, maar nu ik de kans heb om stappen te maken ga ik er maar voor. Wat heb ik te verliezen. En het geeft mij het gevoel dat ik toch nog ergens invloed op heb.
Mijn huis... sja... dat zit ook grotendeels tussen mijn oren. Sinds mijn vader ziek werd is het erger geworden. Ik ben compleet overgevoelig voor geluid geworden. Ik trek plekken met heel veel reuring ook niet. Een drukke winkel, een terras, een restaurant waar iedereen door elkaar heen kakelt... ik trek het gewoon niet. Ik hoor ALLES. Het is alsof ik aangevallen word door een prikkelbom. Ik vermijd het dan maar ook. Ik weet niet of dit ooit helemaal over zal gaan, maar als ik meer ontspannen ben, dan kan ik meer hebben. Nu ik stijf sta van de stress en chronisch slaapgebrek heb kan ik me nergens voor afsluiten.
Ik snap dat gevoel van niet weten waar je het moet zoeken heel goed. Maar ook dat wordt minder. Het is nu al weer een aantal weken geleden dat ik echt zo'n aanval had. Ik heb het nu nog wel eens, maar het is minder heftig en ik weet dat het voorbij gaat.
Ik hoop dat je een beetje kunt slapen vannacht. Ik zal aan je denken morgen
Ik lijd niet aan depressies. Ik kan ook echt nog wel genieten van dingen, zelfs nu nog wel, van de hele kleine dingen vooral. Mijn ouders zijn altijd heel belangrijk voor me geweest. Ik heb zelf jaren in het buitenland gewoond, maar sinds ik 5 jaar geleden terug naar NL kwam heb ik besloten hier te blijven. Om van ze te genieten, zo lang het nog kon.
Mijn vader was mijn rots, mijn anker. Hij ging voor mij door het vuur. En andersom ook. Mijn moeder ook hoor, maar mijn band met haar is veel gecompliceerder en ook niet altijd even goed geweest. Maar mijn vader, dat was mijn maatje. Mijn basis.
En inderdaad, onzekerheid over andere dingen helpt niet. En juist nu heb ik zijn hulp en advies zo hard nodig en hij is er niet. Ik bijt mij dan ook maar vast in dingen waar ik wel controle over denk te hebben. Een carriere boeit mij echt niet. Heeft me nooit geboeid, maar nu ik de kans heb om stappen te maken ga ik er maar voor. Wat heb ik te verliezen. En het geeft mij het gevoel dat ik toch nog ergens invloed op heb.
Mijn huis... sja... dat zit ook grotendeels tussen mijn oren. Sinds mijn vader ziek werd is het erger geworden. Ik ben compleet overgevoelig voor geluid geworden. Ik trek plekken met heel veel reuring ook niet. Een drukke winkel, een terras, een restaurant waar iedereen door elkaar heen kakelt... ik trek het gewoon niet. Ik hoor ALLES. Het is alsof ik aangevallen word door een prikkelbom. Ik vermijd het dan maar ook. Ik weet niet of dit ooit helemaal over zal gaan, maar als ik meer ontspannen ben, dan kan ik meer hebben. Nu ik stijf sta van de stress en chronisch slaapgebrek heb kan ik me nergens voor afsluiten.
Ik snap dat gevoel van niet weten waar je het moet zoeken heel goed. Maar ook dat wordt minder. Het is nu al weer een aantal weken geleden dat ik echt zo'n aanval had. Ik heb het nu nog wel eens, maar het is minder heftig en ik weet dat het voorbij gaat.
Ik hoop dat je een beetje kunt slapen vannacht. Ik zal aan je denken morgen
donderdag 5 juli 2018 om 22:34
CL2 Alle sterkte en liefde voor morgen.
Ik heb ook uren tegen papa aan zitten kletsen toen hij nog thuis was. Voelde gewoon goed.
Mooi ook dat jullie tevreden zijn over de dienst dat het goed weer geeft wat jullie voor haar voelen en hoe jullie gezin is.
Dit forum is ook fijn, alleen om het idee dat je niet alleen staat. Misschien helpt het jou ook. Ik kreeg het advies om brieven naar papa te schrijven, soort van dagboek. Dat ben ik ook gaan doen. En het lucht op de een of andere manier op en geeft mij het gevoel dat ik toch dingen met hem kan delen. Deze week heb ik het van begin af aan terug gelezen. En moet eerlijk zeggen dat de paniek en wanhoop in de teksten toch wat minder zijn dan de eerste week.
Gisteren kreeg ik nog een hele mooie tekst via een bekende. Wellicht doet deze jullie allemaal hier ook goed. "Neem de tijd.... elke minuut dat je van hem hebt gehouden mag je rouwen, herdenken en bewonderen"
Ik heb ook uren tegen papa aan zitten kletsen toen hij nog thuis was. Voelde gewoon goed.
Mooi ook dat jullie tevreden zijn over de dienst dat het goed weer geeft wat jullie voor haar voelen en hoe jullie gezin is.
Dit forum is ook fijn, alleen om het idee dat je niet alleen staat. Misschien helpt het jou ook. Ik kreeg het advies om brieven naar papa te schrijven, soort van dagboek. Dat ben ik ook gaan doen. En het lucht op de een of andere manier op en geeft mij het gevoel dat ik toch dingen met hem kan delen. Deze week heb ik het van begin af aan terug gelezen. En moet eerlijk zeggen dat de paniek en wanhoop in de teksten toch wat minder zijn dan de eerste week.
Gisteren kreeg ik nog een hele mooie tekst via een bekende. Wellicht doet deze jullie allemaal hier ook goed. "Neem de tijd.... elke minuut dat je van hem hebt gehouden mag je rouwen, herdenken en bewonderen"
donderdag 5 juli 2018 om 23:01
Lady_Day schreef: ↑05-07-2018 22:27Ik ben nooit de grootste pretletter geweest. Als kind was ik al zwaar op de hand en maakte ik me ernstig zorgen over de staat van de wereld. Dat was in de jaren 70. Kun je nagaan
Ik ga er weer ff tussen schrijven hoor. Ik onthoud het even niet. Kop als een zeefDeels toch wel herkenbaar. Ik was niet zwaar op de hand, maar ben al wel vanaf jongs af aan een puur gevoelsmens. Ook ik kon me jong al vreselijk druk maken over de wereld. Ik meen dat toen de Koude Oorlog aan de gang ging en ik was er bang van. Ik was ook vrij jong al bang mijn ouders te verliezen. Mijn kamer was aan de voordeurkant, dus als één van de twee in de avond weg was en ik al op bed lag, bleef ik wakker tot ik de lampen van de auto zag of de deur hoorde. Eerder had ik geen rust. Ik heb alleen ook een heel sterk 'ikke zelf doen' van jongs af aan. Daar vertellen mijn ouders altijd leuke anekdotes van. En dat heb ik ook altijd sterk gehouden. Ik heb mezelf dus afgeleerd overal over in te zitten en me te druk te maken. En hoewel me dat gelukt is, heb ik wel die angst voor mijn ouders gehouden. Anders, in vlagen meer en nu wist ik ook dat we geen 15 jaar meer hadden. Maar een paar jaar had er ziektetechnisch nog wel ingezeten.
Ik lijd niet aan depressies. Ik kan ook echt nog wel genieten van dingen, zelfs nu nog wel, van de hele kleine dingen vooral. Mijn ouders zijn altijd heel belangrijk voor me geweest. Ik heb zelf jaren in het buitenland gewoond, maar sinds ik 5 jaar geleden terug naar NL kwam heb ik besloten hier te blijven. Om van ze te genieten, zo lang het nog kon.
Ik vind je ook niet depressief overkomen hoor. Puur doemdenken kwam bij me op. En ik weet het bestaan ervan. Je hebt er alleen maar één iemand heel erg mee en dat ben je zelf. Maar je kunt het ook alleen maar zelf veranderen en dan alleen als je daar behoefte aan hebt.
Mijn vader was mijn rots, mijn anker. Hij ging voor mij door het vuur. En andersom ook. Mijn moeder ook hoor, maar mijn band met haar is veel gecompliceerder en ook niet altijd even goed geweest. Maar mijn vader, dat was mijn maatje. Mijn basis.
Mijn ouders zijn ook altijd belangrijk voor me geweest. Ik kom gewoon uit een fijn gezin. Ik ben liefdevol opgegroeid, we deden veel samen, lekker de deur uit, maar ook thuis was het gezellig. Toen we volwassen werden, zijn onze ouders ook een soort van goede vrienden geworden. We gingen elk jaar een keertje met z'n allen op vakantie. En dat vonden we ook allemaal gezellig. De laatste jaren zijn we zelfs nog eens extra geweest, omdat ma dat graag had en de rest daar ook geen problemen mee heeft. Mijn vader en moeder konden elkaar ook andere dingen gunnen, dat was voor hun tijd in hun families vrij uniek. Mijn vader doe je geen plezier met zonnen, winkelen, concerten, e.d. Mijn moeder kon je er niet gelukkiger mee maken. Maar dan zei pa, ga lekker, als je mij maar met een boek thuis laat of zoiets. En ma liet hem dan ook lekker. Ze zijn dus echt onze basis altijd geweest. Ieder met zijn/haar eigen leven, maar ook graag samen. Ik herken dus het gevoel voor jouw vader en de band. En dat is geweldig mooi. Alleen als zo iemand dan overlijdt, is de pijn ook geweldig klote.
En inderdaad, onzekerheid over andere dingen helpt niet. En juist nu heb ik zijn hulp en advies zo hard nodig en hij is er niet. Ik bijt mij dan ook maar vast in dingen waar ik wel controle over denk te hebben. Een carriere boeit mij echt niet. Heeft me nooit geboeid, maar nu ik de kans heb om stappen te maken ga ik er maar voor. Wat heb ik te verliezen. En het geeft mij het gevoel dat ik toch nog ergens invloed op heb.
Mijn huis... sja... dat zit ook grotendeels tussen mijn oren. Sinds mijn vader ziek werd is het erger geworden. Ik ben compleet overgevoelig voor geluid geworden. Ik trek plekken met heel veel reuring ook niet. Een drukke winkel, een terras, een restaurant waar iedereen door elkaar heen kakelt... ik trek het gewoon niet. Ik hoor ALLES. Het is alsof ik aangevallen word door een prikkelbom. Ik vermijd het dan maar ook. Ik weet niet of dit ooit helemaal over zal gaan, maar als ik meer ontspannen ben, dan kan ik meer hebben. Nu ik stijf sta van de stress en chronisch slaapgebrek heb kan ik me nergens voor afsluiten.
Helpt het je om vanuit de spirit van je vader te denken bij dit soort zaken? Was je vader ook een doemdenker of deed hij het anders? Misschien zit daar nog iets in waar je een stukje houvast kunt vinden? Ik probeer (wat me nu even niet lukt allemaal hoor, zoals te lezen is) altijd al in de spirit van mijn moeder te denken in sommige gevallen. Ik ben niet net zo lief en zorgzaam als mijn moeder, maar doe wel mijn best in die richting. Misschien lukt het je om zo te denken wat je vader je zou adviseren?
Ik snap dat gevoel van niet weten waar je het moet zoeken heel goed. Maar ook dat wordt minder. Het is nu al weer een aantal weken geleden dat ik echt zo'n aanval had. Ik heb het nu nog wel eens, maar het is minder heftig en ik weet dat het voorbij gaat.
Ik hoop dat je een beetje kunt slapen vannacht. Ik zal aan je denken morgen
Fijn dat die aanvallen minder worden, ik kijk er naar uit. Maar probeer te leren dag per dag nu te bekijken. Moeilijk, maar ik doe m'n best. Ik kan ook nu ff niet anders, anders maak ik mezelf helemaal gek in m'n hoofd. Ik vind het wel knap dat je dat vertrouwen zo sterk hebt, dat het weer voorbij gaat. Dat heb ik nu niet, maar op basis van jullie ervaringen probeer ik dat te onthouden.
Ik hoop ook dat ik een paar uurtjes slaap kan pakken. Ben hondsmoe, zware oogleden, maar lekker slapen ho maar. Misschien dat me dat na morgen beter gaat lukken. Er hoeft in ieder geval even niets na de dienst als we naar huis gaan. Dan laat ik alles maar even gebeuren. Ook al ken ik je niet, ik vind het fijn dat je aan me zal denken. Gek hè.
donderdag 5 juli 2018 om 23:08
Dankjewel Janzen. Dat kletsen tegen ma voelde inderdaad goed. Gek, maar goed. Ik vind je tip om brieven te schrijven ook wel wat hebben. Zit ook nog te twijfelen om een mooie foto van haar in huis te zetten en daar maar tegen te gaan lullen. Straks maar eens kijken wat mijn gevoel zegt. Dat van die dienst geeft me nu vanavond wel wat rust. Omdat het klopt inderdaad. Het is ons gelukt haar wensen die we kenden en de overige zaken die we moesten bedenken, in haar nagedachtenis te krijgen. De speeches zijn ook mooi geworden. Mijn vader en man waren erg geroerd erdoor. Dus dan klopt het.Janzen33 schreef: ↑05-07-2018 22:34CL2 Alle sterkte en liefde voor morgen.
Ik heb ook uren tegen papa aan zitten kletsen toen hij nog thuis was. Voelde gewoon goed.
Mooi ook dat jullie tevreden zijn over de dienst dat het goed weer geeft wat jullie voor haar voelen en hoe jullie gezin is.
Dit forum is ook fijn, alleen om het idee dat je niet alleen staat. Misschien helpt het jou ook. Ik kreeg het advies om brieven naar papa te schrijven, soort van dagboek. Dat ben ik ook gaan doen. En het lucht op de een of andere manier op en geeft mij het gevoel dat ik toch dingen met hem kan delen. Deze week heb ik het van begin af aan terug gelezen. En moet eerlijk zeggen dat de paniek en wanhoop in de teksten toch wat minder zijn dan de eerste week.
Gisteren kreeg ik nog een hele mooie tekst via een bekende. Wellicht doet deze jullie allemaal hier ook goed. "Neem de tijd.... elke minuut dat je van hem hebt gehouden mag je rouwen, herdenken en bewonderen"
Ik vind die tekst ook erg mooi zeg. Ik houd daar wel van. Betekent wel dat ik nog vele minuten te gaan heb
Lukt jou dat ook? Iemand schreef ook eerder iets als 'de keerzijde van liefde is rouw'. Heb ik ook al een aantal keer aan gedacht. Hoe is je MRI gegaan? Moet je lang wachten op de uitslag?
donderdag 5 juli 2018 om 23:24
Lady-Day Je maakt mij gewoon aan huilen over dat stuk dat je vader je rots en anker was. Herken het zo ontzettend. Had die tekst ook zelf kunnen schrijven.
CL2
De buitenkant van de kaart en het gedichtje heb ik in een luik op hout laten afdrukken. Staat hier in de woonkamer. Praat er nog regelmatig tegen. Soms alleen een goedemorgen als ik beneden kom, soms weer een heel verhaal.
Het is jullie dienst dus eigenlijk is het altijd goed.
De tekst doet mij vooral beseffen dat het verdriet niet over hoeft te zijn binnen een bepaalde tijd. Kijk de wereld draait gewoon door alleen ik ga wat tandjes lager nu. En soms is dat gewoon verschrikkelijk lastig.....
MRI gehad en kreeg een uur later gelukkig al de uitslag. Hernia en een los stukje tussen de wervels. Weet nu waar ik aan toe ben en welke weg ik nog te gaan heb. Maar blij dat er duidelijkheid is.
Probeer wat te slapen. Denk aan je morgen!
CL2
De buitenkant van de kaart en het gedichtje heb ik in een luik op hout laten afdrukken. Staat hier in de woonkamer. Praat er nog regelmatig tegen. Soms alleen een goedemorgen als ik beneden kom, soms weer een heel verhaal.
Het is jullie dienst dus eigenlijk is het altijd goed.
De tekst doet mij vooral beseffen dat het verdriet niet over hoeft te zijn binnen een bepaalde tijd. Kijk de wereld draait gewoon door alleen ik ga wat tandjes lager nu. En soms is dat gewoon verschrikkelijk lastig.....
MRI gehad en kreeg een uur later gelukkig al de uitslag. Hernia en een los stukje tussen de wervels. Weet nu waar ik aan toe ben en welke weg ik nog te gaan heb. Maar blij dat er duidelijkheid is.
Probeer wat te slapen. Denk aan je morgen!
donderdag 5 juli 2018 om 23:38
Oh, dat is ook een mooi idee zo'n luik. Heb er geen idee bij, maar dat zal ik eens opzoeken. Fijn dat je daar dan inderdaad tegen kan praten. Hoeft ook niet elke dag een heel verhaal te zijn, deed je normaal gesproken ook niet elke dag denk ik. Maar gewoon het idee dat het kan. Ik had er geen weet van, maar een familielid en vriendin van mijn moeder zeiden me deze dagen dat ze ook nog tegen een foto praten. Soms hallo, soms meer, maar dat het kan vind ik wel een fijn gevoel nu.
De wereld draait gewoon door ja. Ik moet ook zeggen, dat ik daar geen moeite mee heb. Vind het prima, ik beweeg me erin, maar ff op m;n eigen planeet zeg maar.
Fijn dat je al zo snel weet wat je mankeert. Dan kun je je daar op richten nu. Duidelijkheid is fijn.
Bedankt dat je ook aan me wil denken morgen. Ga weer proberen of ik de slaap kan vatten,
De wereld draait gewoon door ja. Ik moet ook zeggen, dat ik daar geen moeite mee heb. Vind het prima, ik beweeg me erin, maar ff op m;n eigen planeet zeg maar.
Fijn dat je al zo snel weet wat je mankeert. Dan kun je je daar op richten nu. Duidelijkheid is fijn.
Bedankt dat je ook aan me wil denken morgen. Ga weer proberen of ik de slaap kan vatten,
vrijdag 6 juli 2018 om 00:12
Ik hobbel zo af en aan dit topic even binnen, je doet het hartstikke goed CL2, je hebt alles wat er moest gebeuren toch maar even geregeld en je bent niet omgekiept. Dat is al iets waar je moeder vast heel blij mee zou zijn.
Van de woorden van de moeder van Noerie kreeg ik letterlijk kippenvel, zo waar, en zó ongelofelijk liefdevol, als je dat op je sterfbed nog meegeeft.
Over een foto oid in huis, voor na de uitvaart, daar kom ik later op terug, ik heb iets heel moois gezien bij een vriend, een tijd geleden, misschien is dat wel iets voor jou. Kom ik op terug, dat is niet voor nu, eerst maar de dag van morgen.
Jou wens ik alle kracht, sterkte en liefde voor morgen
Van de woorden van de moeder van Noerie kreeg ik letterlijk kippenvel, zo waar, en zó ongelofelijk liefdevol, als je dat op je sterfbed nog meegeeft.
Over een foto oid in huis, voor na de uitvaart, daar kom ik later op terug, ik heb iets heel moois gezien bij een vriend, een tijd geleden, misschien is dat wel iets voor jou. Kom ik op terug, dat is niet voor nu, eerst maar de dag van morgen.
Jou wens ik alle kracht, sterkte en liefde voor morgen
vrijdag 6 juli 2018 om 06:53
Dat vertrouwen dat je je niet altijd zo ontzettend verdrietig en paniekerig zal voelen dat komt wel als je ietsje vaker wat meer ademruimte krijgt.
Ik heb een fotootje van mijn vader staan (had ik ook al voor zijn dood trouwens) met een kaarsje en een klein beeldje waar wat van zijn as in zit. In het begin dan moest ik altijd zodra ik thuis was dat kaarsje aansteken. En elke avond als ik ging slapen blies ik het uit en wenste ik hem een goede nacht.
En ik praatte ook heel veel tegen hem en dan keek ik hoe het vlammetje danste en dan stelde ik me voor hoe hij zou antwoorden.
Dit doe ik niet meer elke dag. Heel af en toe nog even om met hem te praten. Maar hij voelt heel ver weg voor mij.
Zo heeft iedereen zijn rituelen. En ik denk dat dat ook belangrijk is. Als iemand zo ineens van je weggerukt wordt (ook al weet je dat het gaat gebeuren) dan is dat zo groot, dat kun je niet bevatten.
Heel veel sterkte vandaag
Ik heb een fotootje van mijn vader staan (had ik ook al voor zijn dood trouwens) met een kaarsje en een klein beeldje waar wat van zijn as in zit. In het begin dan moest ik altijd zodra ik thuis was dat kaarsje aansteken. En elke avond als ik ging slapen blies ik het uit en wenste ik hem een goede nacht.
En ik praatte ook heel veel tegen hem en dan keek ik hoe het vlammetje danste en dan stelde ik me voor hoe hij zou antwoorden.
Dit doe ik niet meer elke dag. Heel af en toe nog even om met hem te praten. Maar hij voelt heel ver weg voor mij.
Zo heeft iedereen zijn rituelen. En ik denk dat dat ook belangrijk is. Als iemand zo ineens van je weggerukt wordt (ook al weet je dat het gaat gebeuren) dan is dat zo groot, dat kun je niet bevatten.
Heel veel sterkte vandaag
vrijdag 6 juli 2018 om 13:04
Dank je wel! Wat lief. Doet me goed!the_Wicked_Witch schreef: ↑06-07-2018 00:12
Van de woorden van de moeder van Noerie kreeg ik letterlijk kippenvel, zo waar, en zó ongelofelijk liefdevol, als je dat op je sterfbed nog meegeeft.
vrijdag 6 juli 2018 om 16:04
Hallo lieve vrouwen. Bedankt nog voor jullie berichtjes. Ik was al vroeg op pad; de dienst was in de ochtend.
En de dienst is naar wens verlopen. Er waren veel mooie bloemstukken voor haar bezorgd en allemaal in haar lievelingskleuren. Mijn broer had toch nog een stukje geschreven en dit voor kunnen lezen. Ik heb namens mezelf, maar ook mijn vader en man gesproken en het is goed gegaan. Heb op twee momenten even een pauze genomen om diep adem te kunnen halen en het af kunnen maken.
Er waren veel mensen en we zijn na afloop flink geknuffeld. Heb zelfs nog complimenten gekregen voor m'n toespraak.
We hebben met z'n vieren bij pa en ma thuis gegeten, nagepraat en nu zijn we naar huis. Pa was blij met de dienst, hij heeft het zo goed gedaan ook.
En nu hang ik op de bank en ben ik leeg. Compleet verslagen. Ik hoop dat ik zo mss even kan slapen. Dat is maar 2,5 uur gelukt vannacht. Bij iedereen trouwens, we waren allemaal bloednerveus. Maar goed. Krijg je er allemaal gratis bij.
En de dienst is naar wens verlopen. Er waren veel mooie bloemstukken voor haar bezorgd en allemaal in haar lievelingskleuren. Mijn broer had toch nog een stukje geschreven en dit voor kunnen lezen. Ik heb namens mezelf, maar ook mijn vader en man gesproken en het is goed gegaan. Heb op twee momenten even een pauze genomen om diep adem te kunnen halen en het af kunnen maken.
Er waren veel mensen en we zijn na afloop flink geknuffeld. Heb zelfs nog complimenten gekregen voor m'n toespraak.
We hebben met z'n vieren bij pa en ma thuis gegeten, nagepraat en nu zijn we naar huis. Pa was blij met de dienst, hij heeft het zo goed gedaan ook.
En nu hang ik op de bank en ben ik leeg. Compleet verslagen. Ik hoop dat ik zo mss even kan slapen. Dat is maar 2,5 uur gelukt vannacht. Bij iedereen trouwens, we waren allemaal bloednerveus. Maar goed. Krijg je er allemaal gratis bij.
vrijdag 6 juli 2018 om 19:37
vrijdag 6 juli 2018 om 20:39
Ja, was wel even lekker. Enorm beladen dag inderdaad. We waren erg zenuwachtig en tijdens de dienst paar keer gehuild. Erna met veel mensen gesproken, mooie woorden gehoord nog over ma, die tijd is voorbij gevlogen voor ons allemaal. Dan naar huis. En daar zit je dan. Ben ook helemaal kapot en leeg. En stilgevallen. En bang. Probeer wat te lezen hier en af en toe een dom een spelletje op de laptop te doen. In de hoop m'n hoofd wat rustiger te krijgen. Maar lukt niet.
vrijdag 6 juli 2018 om 20:48
Ik probeerde ook een soort van 'rust' of afleiding te vinden en dat lukte mij echt niet. Ik vind dat soms nog steeds lastig. Dan ga ik bijv. een serie kijken en dan ben ik echt wel een half uurtje 'weg' maar dan opeens realiseer ik me dat mijn vader dood is. Dat is zo moeilijk. Het gaat wel beter, maar het blijft moeilijk.
Ik mis hem zo verschrikkelijk. Het verdriet wordt minder, maar het gemis niet. Ik heb het daar soms zo moeilijk mee want ik weet dat ik hem altijd zal blijven missen. Ik heb geen enkele manier om daar aan te ontkomen. Ik ben echt op zoek naar een manier waarop dit gemis verweven kan worden in mijn leven. Het is lastig.
Ik mis hem zo verschrikkelijk. Het verdriet wordt minder, maar het gemis niet. Ik heb het daar soms zo moeilijk mee want ik weet dat ik hem altijd zal blijven missen. Ik heb geen enkele manier om daar aan te ontkomen. Ik ben echt op zoek naar een manier waarop dit gemis verweven kan worden in mijn leven. Het is lastig.
vrijdag 6 juli 2018 om 21:10
Ik zoek ook wat rust of afleiding. Had een klein beetje hoop, dat ik na de dienst ietsjes minder paniekerig te zijn. Mijn pa en broer en man kunnen wel 'zien' dat het goed komt en tijd neemt en ik zie het gewoon niet. Dan voel ik me weer die emotionele uitzondering. Zit steeds te huilen.
Ik weet gewoon niet wat en hoe ik het moet doen. Mis haar zo vreselijk.
Ik weet gewoon niet wat en hoe ik het moet doen. Mis haar zo vreselijk.
vrijdag 6 juli 2018 om 21:20
Ik snap dat, CL2. Ik snap het heel goed. Soms frustreert het me enorm als ik anderen zie die in mijn ogen beter met het verlies om kunnen gaan. Dan spreek ik mijn zus en die heeft het dan over leuke dingen en over 'de toekomst' en ik kan alleen maar denken 'waar heb je het over?' Ik kan mij niks bij 'de toekomst' voorstellen. Al 6 maanden niet. En toch... toch heb ik af en toe ook wel een moment dat ik van iets kleins kan genieten. En dan vertrouw ik er op dat ook ik me op een dag kan verheugen op 'de toekomst'.
Op dit moment hoef je dat echter helemaal niet te geloven. Op dit moment is er maar 1 ding wat je wilt en dat is je moeder. Laat het maar gewoon over je heen komen, hoe oncomfortabel het ook voelt. Er is niet iets magisch wat het allemaal ineens beter maakt. Kijk eens om je heen.... je vrienden, je buren, je collega's... er zullen ongetwijfeld heel wat mensen tussen zitten die ook een ouder verloren hebben. Zij kunnen ook verder. Kijk naar mij, ik ben er nog lang niet, maar ook ik kan verder. En jij kunt ook verder. Jij gáát verder.
Die paniek die je nu voelt... dat gaat voorbij. Ik dacht echt dat ik de uitzondering zou zijn. Dat ik altijd die paniek zou voelen. Ik weet niet wanneer het minder werd, maar langzaamaan is het toch echt wel minder geworden in het afgelopen half jaar. Het is nog niet weg, maar ik kan er meestal redelijk mee omgaan. Het is ook zo moeilijk. Ik heb echt met je te doen.
Op dit moment hoef je dat echter helemaal niet te geloven. Op dit moment is er maar 1 ding wat je wilt en dat is je moeder. Laat het maar gewoon over je heen komen, hoe oncomfortabel het ook voelt. Er is niet iets magisch wat het allemaal ineens beter maakt. Kijk eens om je heen.... je vrienden, je buren, je collega's... er zullen ongetwijfeld heel wat mensen tussen zitten die ook een ouder verloren hebben. Zij kunnen ook verder. Kijk naar mij, ik ben er nog lang niet, maar ook ik kan verder. En jij kunt ook verder. Jij gáát verder.
Die paniek die je nu voelt... dat gaat voorbij. Ik dacht echt dat ik de uitzondering zou zijn. Dat ik altijd die paniek zou voelen. Ik weet niet wanneer het minder werd, maar langzaamaan is het toch echt wel minder geworden in het afgelopen half jaar. Het is nog niet weg, maar ik kan er meestal redelijk mee omgaan. Het is ook zo moeilijk. Ik heb echt met je te doen.
vrijdag 6 juli 2018 om 21:26
Het enige wat je kunt doen is dat wat je nu doet. Je praat/schrijft erover, je hebt verdriet. Dat is goed. Je uit het. En ooit wordt het beter.
Ik heb het ook zo loodzwaar gevonden. Compleet kapot, paniek, alles. En toch stond ik nog. Net als jij nu. Leuk is het niet, doodongelukkig voel je je, maar toch sta je er nog. Dat vond ik toen best ongelooflijk....
Ik heb het ook zo loodzwaar gevonden. Compleet kapot, paniek, alles. En toch stond ik nog. Net als jij nu. Leuk is het niet, doodongelukkig voel je je, maar toch sta je er nog. Dat vond ik toen best ongelooflijk....
vrijdag 6 juli 2018 om 21:49
Lady_Day schreef: ↑06-07-2018 21:20Ik snap dat, CL2. Ik snap het heel goed. Soms frustreert het me enorm als ik anderen zie die in mijn ogen beter met het verlies om kunnen gaan. Dan spreek ik mijn zus en die heeft het dan over leuke dingen en over 'de toekomst' en ik kan alleen maar denken 'waar heb je het over?' Ik kan mij niks bij 'de toekomst' voorstellen. Al 6 maanden niet. En toch... toch heb ik af en toe ook wel een moment dat ik van iets kleins kan genieten. En dan vertrouw ik er op dat ook ik me op een dag kan verheugen op 'de toekomst'.
Het frustreert mij nu al en het is pas één week. Ik heb me altijd zorgen gemaakt voor mijn pa en broer, zo introvert en moeilijke praters. En dan zie ik nu hoe zij er mee om kunnen gaan en ben ik bijna jaloers. Bijna hoor, want ik gun het ze echt. En ik wist dat ik stuk zou gaan, maar nooit had ik kunnen bevroeden dat het zo erg zou zijn. Zo leeg, hopeloos en verloren. Ik hoop voor jou ook dat je steeds weer meer kunt genieten, je hebt er al een behoorlijke rouwfase opzitten meid.
Op dit moment hoef je dat echter helemaal niet te geloven. Op dit moment is er maar 1 ding wat je wilt en dat is je moeder. Laat het maar gewoon over je heen komen, hoe oncomfortabel het ook voelt. Er is niet iets magisch wat het allemaal ineens beter maakt. Kijk eens om je heen.... je vrienden, je buren, je collega's... er zullen ongetwijfeld heel wat mensen tussen zitten die ook een ouder verloren hebben. Zij kunnen ook verder. Kijk naar mij, ik ben er nog lang niet, maar ook ik kan verder. En jij kunt ook verder. Jij gáát verder.
Ik wil inderdaad maar één ding; mijn moeder. Mijn lieve, dappere, goedlachse, sterke moedertje. Mijn maatje voor het leven. En dat kan nooit meer nu. Ik zie nog steeds in, dat dit voor haar gezien het gebeuren dan maar beter is misschien, het aftakelen en extremere lijden bespaard gebleven, de warme herinneringen aan haar, enz. Het helpt me alleen nog niks.
Die paniek die je nu voelt... dat gaat voorbij. Ik dacht echt dat ik de uitzondering zou zijn. Dat ik altijd die paniek zou voelen. Ik weet niet wanneer het minder werd, maar langzaamaan is het toch echt wel minder geworden in het afgelopen half jaar. Het is nog niet weg, maar ik kan er meestal redelijk mee omgaan. Het is ook zo moeilijk. Ik heb echt met je te doen.
Door die paniek waarschijnlijk voel ik me nu ook de uitzondering die dit niet gaat kunnen. En dan denk ik, miljoenen mensen zijn mij al voorgegaan en er zijn nooit massale zelfmoordacties geweest omtrent rouwen. Het zal dus ook wel goed komen. En ik herhaal me, ik weet het, dat kleine meisje in mij, dat een soort van stampvoet.
Bedankt dat je er zo voor mij wil zijn, je bent een vreemde en steekt al die tijd en energie in mij. Ondanks je eigen rouwproces en je leven op zijn kop. Ik waardeer het enorm.
anoniem_3722 wijzigde dit bericht op 06-07-2018 21:59
0.12% gewijzigd
