Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 om 07:50
vrijdag 6 juli 2018 om 21:58
Ja, dat is waar. Ik heb een enorme drang om erover te praten. Nooit gedacht, want een emotioneel masker opzetten is mij niet vreemd. Hierbij past geen enkel masker. En ook hier heb ik een fijn plekje gevonden, ik vind het zo fijn dat jullie er voor me (willen) zijn. Vreemden die in zo'n korte tijd me zoiets waardevols geven.Noerie schreef: ↑06-07-2018 21:26Het enige wat je kunt doen is dat wat je nu doet. Je praat/schrijft erover, je hebt verdriet. Dat is goed. Je uit het. En ooit wordt het beter.
Ik heb het ook zo loodzwaar gevonden. Compleet kapot, paniek, alles. En toch stond ik nog. Net als jij nu. Leuk is het niet, doodongelukkig voel je je, maar toch sta je er nog. Dat vond ik toen best ongelooflijk....
Jij kent die paniek dus ook. Dacht je toen ook, dit komt nooit meer goed? En heb je je iets aan die mooie woorden van je moeder kunnen vasthouden? Of is dat ook allemaal pas later gekomen? Ik sta inderdaad nog steeds ja. Raar inderdaad, want alles in je wil alleen maar in een hoekje wegkruipen. Nu heb ik die rust niet, maar het kan ook niet, want dan zou ma me er nog uit komen schoppen. Ze genoot van het leven en zou willen dat ik dat ook blijf doen.
vrijdag 6 juli 2018 om 22:34
Ik wist dat het wel weer beter zou worden maar voelde dat absoluut niet zo Het voelde allemaal zo uitzichtloos. ik was diep, diep ongelukkig. Paniek, heel erg. ik heb echt mijn auto aan de kant meten zetten, ik heb zelfs hyperventilatie aanvallen gehad. Ik kon er geen kant mee op vaak.
En het werd maar niet beter. Ik dacht echt dat ik er nooit meer uit zou komen. En 10 maanden lang was dat ook zo. En dat betekent niet dat ik 10 maanden lang alleen maar in paniek was. Maar wel regelmatig. Die heftige momenten zijn wel momenten. Natuurlijk hele zware dagen maar de blinde paniek, dat radeloze gevoel, dat bleef nooit een heel dag zo heftig.
Maar eerlijk is eerlijk, de eerste 10 maanden vond ik bere-zwaar. Niet te doen. Maar toch deed ik het....
En toen ineens...ging het beter. Zomaar; een paar weken. Vleugels kreeg ik. En toen weer BAM terug. En nu heb ik het echt nog wel moeilijk. Maar de paniek is er vanaf. intens verdriet voel ik nog. Maar geen blinde paniek meer.
Ik doe alles weer en dat gaat goed. Ik voel me ok. Wel heb ik heel duidelijk het gevoel dat het nooit meer beter wordt als dat het leven met mijn moeder was.
Maar ik denk dat dat gevoel ook minder wordt denk ik. Op den duur...
En sommige dingen blijven pijnlijk en verdrietig maar wennen ook.
Ik heb mijn mijn moeder al 1,5 jaar niet gezien of gesproken. Ik mis dat nog intens. Zeker met dingen die er voor mij toe doen. Maar haar niet meer even bellen kunnen bellen of langsgaan om die nieuwe broek te laten zien....dat went
Mijn moeder heeft moeilijke tijden gekend in het leven. Dit heeft onze band sterk gemaakt. Heel intens. Soms zelf wat te intens. Maar daardoor kende zij mij zo goed. En ik haar. Met niemand kan ik zo praten als ik met haar kon. Dat mis ook zo verschrikkelijk. Maar de andere dingen wennen toch een beetje.
Mijn moeder heeft vele verliezen geleden en dat is ook heel moeilijk geweest. En toch heeft ze altijd weer het geluk gevonden. Al duurde dat soms heel lang. Zij wilde ook dat ik weer van het leven zou genieten. Net als jouw moeder. Alleen kan dat niet meteen helaas.
En het werd maar niet beter. Ik dacht echt dat ik er nooit meer uit zou komen. En 10 maanden lang was dat ook zo. En dat betekent niet dat ik 10 maanden lang alleen maar in paniek was. Maar wel regelmatig. Die heftige momenten zijn wel momenten. Natuurlijk hele zware dagen maar de blinde paniek, dat radeloze gevoel, dat bleef nooit een heel dag zo heftig.
Maar eerlijk is eerlijk, de eerste 10 maanden vond ik bere-zwaar. Niet te doen. Maar toch deed ik het....
En toen ineens...ging het beter. Zomaar; een paar weken. Vleugels kreeg ik. En toen weer BAM terug. En nu heb ik het echt nog wel moeilijk. Maar de paniek is er vanaf. intens verdriet voel ik nog. Maar geen blinde paniek meer.
Ik doe alles weer en dat gaat goed. Ik voel me ok. Wel heb ik heel duidelijk het gevoel dat het nooit meer beter wordt als dat het leven met mijn moeder was.
Maar ik denk dat dat gevoel ook minder wordt denk ik. Op den duur...
En sommige dingen blijven pijnlijk en verdrietig maar wennen ook.
Ik heb mijn mijn moeder al 1,5 jaar niet gezien of gesproken. Ik mis dat nog intens. Zeker met dingen die er voor mij toe doen. Maar haar niet meer even bellen kunnen bellen of langsgaan om die nieuwe broek te laten zien....dat went
Mijn moeder heeft moeilijke tijden gekend in het leven. Dit heeft onze band sterk gemaakt. Heel intens. Soms zelf wat te intens. Maar daardoor kende zij mij zo goed. En ik haar. Met niemand kan ik zo praten als ik met haar kon. Dat mis ook zo verschrikkelijk. Maar de andere dingen wennen toch een beetje.
Mijn moeder heeft vele verliezen geleden en dat is ook heel moeilijk geweest. En toch heeft ze altijd weer het geluk gevonden. Al duurde dat soms heel lang. Zij wilde ook dat ik weer van het leven zou genieten. Net als jouw moeder. Alleen kan dat niet meteen helaas.
vrijdag 6 juli 2018 om 23:30
Die paniek heb ik maar heel kort gehad (gelukkig) maar wat ik toen vooral heel sterk dacht was: ''Nu weet ik echt 100% zeker dat ik geen kinderen wil want ik wil hen dit verdriet niet aandoen, het verliezen van een ouder''.
Best een heftige gedachte eigenlijk, maar wel wat ik op dat moment ervoer.
Luister alsjeblieft goed naar jezelf, je moet nu helemaal niks. Behalve eten en rusten. Doe wat ''goed'' voelt, al is dat het verkeerde woord want niets voelt echt goed. Probeer niet te denken in nooit meer maar pak het dag voor dag. Of zelfs minuut voor minuut. Dat vond ik veel fijner.
Best een heftige gedachte eigenlijk, maar wel wat ik op dat moment ervoer.
Luister alsjeblieft goed naar jezelf, je moet nu helemaal niks. Behalve eten en rusten. Doe wat ''goed'' voelt, al is dat het verkeerde woord want niets voelt echt goed. Probeer niet te denken in nooit meer maar pak het dag voor dag. Of zelfs minuut voor minuut. Dat vond ik veel fijner.
zaterdag 7 juli 2018 om 07:03
Ja, in kleine stukjes opbreken inderdaad. Die paniek, dat is zo'n rotgevoel. Dat vond ik zelf nog erger dan verdriet. Verdriet kon ik nog enigszins goed praten voor mezelf en af en toe ook nog wel even verlichting van ervaren. Maar die paniek... ik zie mezelf nog zo ijsberen door mijn huis. Dan weer zitten, dan weer staan, dan weer liggen, naarstig op zoek naar 'iets' dat hielp. En niets hielp.
Hier heb je helemaal niets aan natuurlijk, maar weet wel dat je niet gek aan het worden bent.
Hier heb je helemaal niets aan natuurlijk, maar weet wel dat je niet gek aan het worden bent.
zondag 8 juli 2018 om 09:34
zondag 8 juli 2018 om 09:36
zondag 8 juli 2018 om 16:16
Hallo vrouwen.
Ik ben zo verdrietig. Gisteren was het een vreselijke dag. Paniek, paniek en huilen. Vanochtend even zonder geweest. Aan de ene kant heel fijn, aan de andere kant schuldgevoel van 'hoe kan dat nu al'. Hoe moet ik nou toch verder zonder dat lieve wijffie. Mijn basis, mijn zijn, onze spil, kan zoveel positiefs opnoemen over haar.
Ben korter voor de wagen sinds gister, ook een rot iets en zo ben ik helemaal niet. Klote ziekte. Klote behandelingen. Ruïneert hele lichamen en levens. Zoveel gevoelens en pijn.
We hebben met z'n vieren afgesproken morgen waar mogelijk de gewone dingen op te pakken. Dat schijnt het beste te zijn. En hoewel ik het er mee eens ben, lig ik gelijk weer in puin. Maandagochtend paar boodschapjes doen en even in huis werken bij ma. Verdomme. Nu ga ik maar wat opruimen bij pa. Vorige week van alles overhoop gehaald met papieren en regelen. Even alles op z'n plekje. Ma was gek op kleren, maar nu hangen ze nog overal. Ga ze maar in de kast hangen ofzo.
Ik draag inmiddels een sieraad van mijn moeder. Het voelt fijn. Ik vroeg het aan mijn vader en broer en die zeiden gelijk 'doen'. En dat ik het maar beter kon doen, want als zij het zouden doen, het een beetje gek zou staan. Dan lach je even.
Ik weet het gewoon niet. Ik weet het allemaal niet. Wat moet ik nou toch.
Ik ben zo verdrietig. Gisteren was het een vreselijke dag. Paniek, paniek en huilen. Vanochtend even zonder geweest. Aan de ene kant heel fijn, aan de andere kant schuldgevoel van 'hoe kan dat nu al'. Hoe moet ik nou toch verder zonder dat lieve wijffie. Mijn basis, mijn zijn, onze spil, kan zoveel positiefs opnoemen over haar.
Ben korter voor de wagen sinds gister, ook een rot iets en zo ben ik helemaal niet. Klote ziekte. Klote behandelingen. Ruïneert hele lichamen en levens. Zoveel gevoelens en pijn.
We hebben met z'n vieren afgesproken morgen waar mogelijk de gewone dingen op te pakken. Dat schijnt het beste te zijn. En hoewel ik het er mee eens ben, lig ik gelijk weer in puin. Maandagochtend paar boodschapjes doen en even in huis werken bij ma. Verdomme. Nu ga ik maar wat opruimen bij pa. Vorige week van alles overhoop gehaald met papieren en regelen. Even alles op z'n plekje. Ma was gek op kleren, maar nu hangen ze nog overal. Ga ze maar in de kast hangen ofzo.
Ik draag inmiddels een sieraad van mijn moeder. Het voelt fijn. Ik vroeg het aan mijn vader en broer en die zeiden gelijk 'doen'. En dat ik het maar beter kon doen, want als zij het zouden doen, het een beetje gek zou staan. Dan lach je even.
Ik weet het gewoon niet. Ik weet het allemaal niet. Wat moet ik nou toch.
zondag 8 juli 2018 om 22:09
Ik vind het lastig om te reageren omdat ik je gevoelens zo enorm herken en nu ook echt nog regelmatig heb.
Ik heb aan papa gevraagd wat hij met alles wilde qua kleren en spulletjes. Hij wilde dat de kleren etc gewassen werden maar wel gestreken terug in de kast. De spullen die mama tijdens haar ziekte gebruikte (voornamelijk pijnstilling en stoma gerelateerd spul) hebben we opgeruimd en de rest staat er nog volgens mij.
Dat vond ik heel moeilijk na de uitvaart. Je bent eerst heel druk met zorgen / genieten van je ouder, daarna druk druk druk met de uitvaart regelen en eigenlijk 0 rust aan je hoofd en daarna... niks. Er is niks meer wat je moet en daar had ik best wat moeite mee, vooral omdat ik zo'n planner ben.
Toen heb ik voor mezelf een paar dingen gecreeerd die ik moest op een dag: sporten, douchen, aankleden/opmaken.
Voor mij was het ook lastig om de dagelijkse draad weer op te pakken omdat ik onregelmatig werk.
Doe vooral wat goed voelt. Wil je huilen? Huil dan. Kun je niet stilzitten? Ga dan opruimen/wandelen/sporten/poetsen. Wil je afleiding? Ga naar de stad/festival/vrienden. Wil je rust? Pak je rust, lekker op de bank, in bed, bij je vriend. Wat je maar wil.
Ik denk aan je.
Ik heb aan papa gevraagd wat hij met alles wilde qua kleren en spulletjes. Hij wilde dat de kleren etc gewassen werden maar wel gestreken terug in de kast. De spullen die mama tijdens haar ziekte gebruikte (voornamelijk pijnstilling en stoma gerelateerd spul) hebben we opgeruimd en de rest staat er nog volgens mij.
Dat vond ik heel moeilijk na de uitvaart. Je bent eerst heel druk met zorgen / genieten van je ouder, daarna druk druk druk met de uitvaart regelen en eigenlijk 0 rust aan je hoofd en daarna... niks. Er is niks meer wat je moet en daar had ik best wat moeite mee, vooral omdat ik zo'n planner ben.
Toen heb ik voor mezelf een paar dingen gecreeerd die ik moest op een dag: sporten, douchen, aankleden/opmaken.
Voor mij was het ook lastig om de dagelijkse draad weer op te pakken omdat ik onregelmatig werk.
Doe vooral wat goed voelt. Wil je huilen? Huil dan. Kun je niet stilzitten? Ga dan opruimen/wandelen/sporten/poetsen. Wil je afleiding? Ga naar de stad/festival/vrienden. Wil je rust? Pak je rust, lekker op de bank, in bed, bij je vriend. Wat je maar wil.
Ik denk aan je.
zondag 8 juli 2018 om 22:37
Na de crematie ben ik als een malle gaan opruimen. Ik heb al mijn kasten overhoop gehaald en heel veel naar de kringloop gebracht. Toen dat klaar was ben ik in de tuin aan het wroeten geweest (mijn vader deed dat altijd voor mij, hij hield van tuinieren). Ik heb al het onkruid er uit gehaald, mijn boom en klimop gesnoeid, alles wat dood was er uit getrokken. Gewoon verstand op nul en gaan. Ik kon niet stil zitten, het deed te veel pijn.
Ik heb geen advies voor je. Ik weet hoe moeilijk het is en ik deed maar wat om de dag door te komen. Ik ging na 2 dagen al wel weer aan het werk, dus daar had ik nog wat 'orde' aan, maar structuur is wel belangrijk. Ook zorgde ik er voor dat ik leuke kleding aan had en make up op, terwijl ik het liefst met mijn haar wild op de kop in joggingbroek wilde blijven hangen.
Sterkte, het is gewoon @#!$%
Ik heb geen advies voor je. Ik weet hoe moeilijk het is en ik deed maar wat om de dag door te komen. Ik ging na 2 dagen al wel weer aan het werk, dus daar had ik nog wat 'orde' aan, maar structuur is wel belangrijk. Ook zorgde ik er voor dat ik leuke kleding aan had en make up op, terwijl ik het liefst met mijn haar wild op de kop in joggingbroek wilde blijven hangen.
Sterkte, het is gewoon @#!$%
zondag 8 juli 2018 om 22:40
Je bent lief. Terwijl je zelf natuurlijk ook nog met je pijn en verdriet zit. Bedankt meid.
Ik hield het uiteindelijk niet meer en ben naar mijn pa gegaan. Naar mijn "thuis". Hij weet dat ik de emotionele ben en ik mag zijn zoals ik ben, Zelfs nu. Ik heb gevraagd of ik hem zo niet extra belast, maar hij zegt van niet. We hebben zitten praten buiten en langzaamaan werd ik wat rustiger. Samen over ma zitten praten. Hij is stukken kwijt van de dienst vrijdag, maar kan zich wel genoeg herinneren. Ik had foto's gemaakt, dus die heeft hij nu ook. Vindt hij fijn. Ik heb nog veel meer foto's op mijn telefoon die ik maakte als ik met ma of met z'n allen op pad was. Die heeft hij nu ook. Kan hij lekker naar kijken af en toe zei hij. Dus we hebben elkaar even geholpen. Nu net iets gegeten en weer op de bank.
Pa wil ook niks weg hebben van ma haar bezittingen. Ik ga wel haar medicatie e.d. allemaal verzamelen en naar de apotheek of het ziekenhuis brengen. Die herinnering hoeft hij niet. We gaan samen even kijken hoe en wat met huishouden en boodschappen. Ma heeft hem altijd verwend qua huishouden. Hij doet wel genoeg dingen hoor, maar de was bijvoorbeeld niet. Ga maar een blaadje maken zoals ma mij het geleerd heeft. Temperatuur, welke dingen samen in een trommel kunnen, etc.
Denk dat we de komende weken nog genoeg te doen hebben. Ik denk dat ik er ook verstandig aan doe wat dingen voor mezelf te plannen voor de dag. Inderdaad douchen, aankleden zoals normaal, ik fiets, dus dat maar weer gaan doen. Denk dat dat het begin dan maar weer moet zijn.
Nogmaals bedankt meid en jij ook
Ik hield het uiteindelijk niet meer en ben naar mijn pa gegaan. Naar mijn "thuis". Hij weet dat ik de emotionele ben en ik mag zijn zoals ik ben, Zelfs nu. Ik heb gevraagd of ik hem zo niet extra belast, maar hij zegt van niet. We hebben zitten praten buiten en langzaamaan werd ik wat rustiger. Samen over ma zitten praten. Hij is stukken kwijt van de dienst vrijdag, maar kan zich wel genoeg herinneren. Ik had foto's gemaakt, dus die heeft hij nu ook. Vindt hij fijn. Ik heb nog veel meer foto's op mijn telefoon die ik maakte als ik met ma of met z'n allen op pad was. Die heeft hij nu ook. Kan hij lekker naar kijken af en toe zei hij. Dus we hebben elkaar even geholpen. Nu net iets gegeten en weer op de bank.
Pa wil ook niks weg hebben van ma haar bezittingen. Ik ga wel haar medicatie e.d. allemaal verzamelen en naar de apotheek of het ziekenhuis brengen. Die herinnering hoeft hij niet. We gaan samen even kijken hoe en wat met huishouden en boodschappen. Ma heeft hem altijd verwend qua huishouden. Hij doet wel genoeg dingen hoor, maar de was bijvoorbeeld niet. Ga maar een blaadje maken zoals ma mij het geleerd heeft. Temperatuur, welke dingen samen in een trommel kunnen, etc.
Denk dat we de komende weken nog genoeg te doen hebben. Ik denk dat ik er ook verstandig aan doe wat dingen voor mezelf te plannen voor de dag. Inderdaad douchen, aankleden zoals normaal, ik fiets, dus dat maar weer gaan doen. Denk dat dat het begin dan maar weer moet zijn.
Nogmaals bedankt meid en jij ook
zondag 8 juli 2018 om 22:48
Ik heb ook die neiging tot opruimen. Maar niet hierLady_Day schreef: ↑08-07-2018 22:37Na de crematie ben ik als een malle gaan opruimen. Ik heb al mijn kasten overhoop gehaald en heel veel naar de kringloop gebracht. Toen dat klaar was ben ik in de tuin aan het wroeten geweest (mijn vader deed dat altijd voor mij, hij hield van tuinieren). Ik heb al het onkruid er uit gehaald, mijn boom en klimop gesnoeid, alles wat dood was er uit getrokken. Gewoon verstand op nul en gaan. Ik kon niet stil zitten, het deed te veel pijn.
Ik heb geen advies voor je. Ik weet hoe moeilijk het is en ik deed maar wat om de dag door te komen. Ik ging na 2 dagen al wel weer aan het werk, dus daar had ik nog wat 'orde' aan, maar structuur is wel belangrijk. Ook zorgde ik er voor dat ik leuke kleding aan had en make up op, terwijl ik het liefst met mijn haar wild op de kop in joggingbroek wilde blijven hangen.
Sterkte, het is gewoon @#!$%
Bij pa wel. Gek hè. Hier krijg ik niets uit mijn handen nog. Stilzitten is ook een ramp, veel te veel ruimte voor de pijn inderdaad en toch lukt het nog niet. Mss als ik nou van de week bij pa in de weer ben, dat het wel komt. Jij ook bedankt meid, dat je ondanks je eigen pijn zoveel met me wil delen. Want ik heb er wel echt veel aan. Ik weet niet of ik het al gezegd heb, waarschijnlijk wel hoor, maar toch. Ik ben gestopt met werken tijdelijk. Het trok zo'n wissel om alle ballen hoog te houden en mijn man heeft een goede baan, dus die paar jaar lukt wel. En uiteraard ga ik weer werken, maar nu nog even niet. Even alles laten bezinken en mijn weg gaan zoeken. Kan me wel voorstellen, dat je werk je enigszins kan helpen in die structuur. Ik heb dezelfde neiging als jij, lekker slonzig gekleed en maar zien. Maar daar nam ma nooit genoegen mee, haha. Die was altijd tip top verzorgd. Goed aandachtspunt dus.
zondag 8 juli 2018 om 23:01
In mijn ouders huis hebben we de hele zolder leeg gehaald. Mijn moeder was niet te stoppen. Ze heeft toen ook nog mijn vaders werkplaats leeg gehaald. Al zijn gereedschap weg. Toen meteen zijn auto verkocht. Dat vond ik heel erg. Hij had die auto echt al 15 jaar of zo en ik leende em wel eens want het was zo'n lekker bakkie.
Ik vond het allemaal maar heftig. Het ging zo snel. Uiteindelijk hebben we een aantal kledingstukken van mijn vader bewaard en wat schoenen. Dat ligt nu gewoon in de kast en dat blijft daar. Ik heb nog wat t-shirts meegenomen van hem.
Ik vind het fijn dat je wat aan mijn verhalen hebt. Ik heb zelf ook heel veel gehad aan de verhalen van anderen. Nog steeds. Soms dacht ik dat ik gek werd, dat ik opgenomen moest worden want ik ging stuk van de paniek en verdriet. Maar anderen beleven in meer of mindere mate hetzelfde.
Ook het schrijven helpt me. Ik heb wel een dagboek, maar bijna elke dag schrijf ik hetzelfde. Hier is het meer een uitwisseling van ervaringen. In mijn dagboek voel ik me heel alleen. Dat heb ik hier bijna niet. Ik vind het mooi dat dit forum bestaat.
Ik vond het allemaal maar heftig. Het ging zo snel. Uiteindelijk hebben we een aantal kledingstukken van mijn vader bewaard en wat schoenen. Dat ligt nu gewoon in de kast en dat blijft daar. Ik heb nog wat t-shirts meegenomen van hem.
Ik vind het fijn dat je wat aan mijn verhalen hebt. Ik heb zelf ook heel veel gehad aan de verhalen van anderen. Nog steeds. Soms dacht ik dat ik gek werd, dat ik opgenomen moest worden want ik ging stuk van de paniek en verdriet. Maar anderen beleven in meer of mindere mate hetzelfde.
Ook het schrijven helpt me. Ik heb wel een dagboek, maar bijna elke dag schrijf ik hetzelfde. Hier is het meer een uitwisseling van ervaringen. In mijn dagboek voel ik me heel alleen. Dat heb ik hier bijna niet. Ik vind het mooi dat dit forum bestaat.
zondag 8 juli 2018 om 23:04
Heel veel sterkte lieve CL2, ( en Lady Day) en alle andere lieve schrijfsters.
Ademloos het topic doorgelezen. Jullie hebben meegemaakt wat ook mijn grootste nachtmerrie is.
Ik droom vaak dat mijn moeder doodgaat, bijvoorbeeld dat ze sterft in mijn armen of dat ze plots dood neervalt. Overdag heb ik er ook vaak vervelende gedachten over, dan zie ik haar bv in een kist liggen.
Kan me inderdaad ook niet voorstellen hoe je hier ooit overheen komt.
Kennelijk is het toch mogelijk, hoe klein de stapjes ook zijn en hoe lang het ook mag duren.
Ik vind dat je tot nu toe al zo sterk lijkt CL2 , ook al vind je dat zelf misschien niet.
Alles wat je opschrijft van wat je gedaan hebt vind ik knap.
Mijn ouders zijn beiden niet heel gezond maar ik hoop er voorlopig nog even het beste van.
Heel veel sterkte en lieve knuffels !
Ademloos het topic doorgelezen. Jullie hebben meegemaakt wat ook mijn grootste nachtmerrie is.
Ik droom vaak dat mijn moeder doodgaat, bijvoorbeeld dat ze sterft in mijn armen of dat ze plots dood neervalt. Overdag heb ik er ook vaak vervelende gedachten over, dan zie ik haar bv in een kist liggen.
Kan me inderdaad ook niet voorstellen hoe je hier ooit overheen komt.
Kennelijk is het toch mogelijk, hoe klein de stapjes ook zijn en hoe lang het ook mag duren.
Ik vind dat je tot nu toe al zo sterk lijkt CL2 , ook al vind je dat zelf misschien niet.
Alles wat je opschrijft van wat je gedaan hebt vind ik knap.
Mijn ouders zijn beiden niet heel gezond maar ik hoop er voorlopig nog even het beste van.
Heel veel sterkte en lieve knuffels !
zondag 8 juli 2018 om 23:48
Jeetje, dat lijkt me echt heel moeilijk zeg. Dat je moeder zo snel alles weg wilde. Was dat haar manier van omgaan met het plotse overlijden van je vader? Had je zijn auto niet willen hebben? Wel fijn, dat je in ieder geval wat kleding van hem hebt. Ik wil tzt ook wat kleding van ma. Maar pa wil alle kleding gewoon nog houden. Dus dat heeft geen haast.Lady_Day schreef: ↑08-07-2018 23:01In mijn ouders huis hebben we de hele zolder leeg gehaald. Mijn moeder was niet te stoppen. Ze heeft toen ook nog mijn vaders werkplaats leeg gehaald. Al zijn gereedschap weg. Toen meteen zijn auto verkocht. Dat vond ik heel erg. Hij had die auto echt al 15 jaar of zo en ik leende em wel eens want het was zo'n lekker bakkie.
Ik vond het allemaal maar heftig. Het ging zo snel. Uiteindelijk hebben we een aantal kledingstukken van mijn vader bewaard en wat schoenen. Dat ligt nu gewoon in de kast en dat blijft daar. Ik heb nog wat t-shirts meegenomen van hem.
Ik vind het fijn dat je wat aan mijn verhalen hebt. Ik heb zelf ook heel veel gehad aan de verhalen van anderen. Nog steeds. Soms dacht ik dat ik gek werd, dat ik opgenomen moest worden want ik ging stuk van de paniek en verdriet. Maar anderen beleven in meer of mindere mate hetzelfde.
Ook het schrijven helpt me. Ik heb wel een dagboek, maar bijna elke dag schrijf ik hetzelfde. Hier is het meer een uitwisseling van ervaringen. In mijn dagboek voel ik me heel alleen. Dat heb ik hier bijna niet. Ik vind het mooi dat dit forum bestaat.
Ben blij te lezen, dat je zelf toch ook nog iets haalt in het schrijven hier. Heel mooi dat dit op een forum kan hè? Wie bedenkt zoiets nou eigenlijk. Vreemden die elkaar op zo'n kwetsbaar punt kunnen steunen. Je dagboek praat niet terug hè, kan me voorstellen dat dat eenzaam voelt. Dus ook lekker blijven schrijven. Ik herken me ook in dat denken dat ik gek word. Dat is niet leuk voor jou en mij, wel fijn. Ik kan soms denken, dat ik me aanstel en als je dan leest dat anderen het ook kennen, helpt dat toch.
Ik heb nog een vraag voor degenen die hun moeder ook verloren hebben. Een gekke misschien. Er zijn allerlei dingen in huis waar mijn vader (en ook mijn broer) niets aan heeft. Gebruiksartikelen heb ik het dan over. Mijn vader heeft gezegd dat ik alles kan meenemen wat ik kan gebruiken. En dat is superlief en ook best logisch denk ik. En ineens schiet er in mijn hoofd; dan profiteer ik ook nog van de dood van mijn moeder. Is dat een heel rare gedachte?
zondag 8 juli 2018 om 23:58
Wat lief gekopbloemen. Bedankt!Gekopbloemen schreef: ↑08-07-2018 23:04Heel veel sterkte lieve CL2, ( en Lady Day) en alle andere lieve schrijfsters.
Ademloos het topic doorgelezen. Jullie hebben meegemaakt wat ook mijn grootste nachtmerrie is.
Ik droom vaak dat mijn moeder doodgaat, bijvoorbeeld dat ze sterft in mijn armen of dat ze plots dood neervalt. Overdag heb ik er ook vaak vervelende gedachten over, dan zie ik haar bv in een kist liggen.
Kan me inderdaad ook niet voorstellen hoe je hier ooit overheen komt.
Kennelijk is het toch mogelijk, hoe klein de stapjes ook zijn en hoe lang het ook mag duren.
Ik vind dat je tot nu toe al zo sterk lijkt CL2 , ook al vind je dat zelf misschien niet.
Alles wat je opschrijft van wat je gedaan hebt vind ik knap.
Mijn ouders zijn beiden niet heel gezond maar ik hoop er voorlopig nog even het beste van.
Heel veel sterkte en lieve knuffels !
Wat naar dat je al zo droomt over en denkt aan de dood van je moeder. Waardeloos hè. Misschien is dat voor jou de manier om om te gaan met de angst die je hebt haar te verliezen. Ik zou willen, dat ik je kon zeggen dat het allemaal wel mee zal vallen, want dat vind ik niet. Ik vind het nog tig keer zo erg als wat ik ooit had bedacht. Wat kut dat je beide ouders niet heel gezond zijn. Zijn ze nog jong? Ik hoop voor jou het beste mee. Mijn moeder is een soort van in mijn armen overleden (ziekenhuisbed en ik had mijn armen om haar heen) en daar ben ik dan wel weer dankbaar voor. Ze was niet alleen.
Mijn vader zei vanmiddag ook dat hij mij ook sterk vindt. Omdat ik ga handelen. Hij zei, dat ik hem vorige week erg geholpen heb, omdat hij al die regeldingen niet aankon alleen. Nu zeg jij het ook. Ik ben wel pragmatisch ingesteld ja, maar had nooit bedacht, dat dit als sterk gezien wordt. Vooral omdat ik emotioneel gewoon een wrak ben. Ik vind het toch wel prettig om te horen, want dan heb ik toch mijn nut ondanks dat.
maandag 9 juli 2018 om 00:21
Mijn moeder heeft een bijzondere manier van rouwverwerking. Ik vond het ook heel snel gaan hoor. Nadat de auto en de werkplaats weg waren moest ze zo ontzettend huilen dat bijna alles al weg was... (ja, had ze zelf gedaan). We hebben toen besloten zijn kledingkast te laten laten zoals het was (wel wat weg gedaan, maar lang niet alles).
Ik heb nog wel gedacht om de auto te nemen, maar dat is ook weer een kostenpost voor mij. Ik reis met OV en fiets. Zit ik daar met een auto van 20 jaar die ook de nodige reparaties nodig zal hebben.
Neem de spulletjes van je moeder lekker mee. Ik denk dat je vader en je broer het wel fijn vinden dat het dan weer gebruikt wordt. Ik heb een boormachineset van mijn vader. Zou niet weten wat ik er mee moet, maar hij wilde dat ik die zou krijgen. Misschien maak ik em op een dag nog wel trots door een schroef in de muur te boren
En ja, ik voel me best vaak een aansteller hoor. De meeste mensen krijgen te maken met het verlies van een ouder en iedereen lijkt er vrij snel over heen te zijn (zo aan de oppervlakte dan he). Ik vind het gewoon heel moeilijk. Er was niets dat mij kon voorbereiden hierop. Het is zo heftig, zo ingrijpend... ja, dan is het ook niet gek dat je compleet ontwricht bent.
Ik heb alles geprobeerd om hem bij ons te houden. Alles. Ik heb zitten drammen, bedelen, smeken, eisen om dingen gedaan te krijgen. Het boeide me niet hoe vervelend ze me vonden in het ziekenhuis. Ik moest en zou mijn vader beter krijgen zodat hij weer gewoon naar huis kon en nog van zijn pensioen en zijn puppy kon genieten. En dat hij dan toch door mijn vingers glipte, dat was heel moeilijk voor mij. We konden het niet winnen van de kanker en wat ik ook deed, het maakte niet uit. Doodgaan zou hij toch. Heel moeilijk te bevatten.
Ik heb nog wel gedacht om de auto te nemen, maar dat is ook weer een kostenpost voor mij. Ik reis met OV en fiets. Zit ik daar met een auto van 20 jaar die ook de nodige reparaties nodig zal hebben.
Neem de spulletjes van je moeder lekker mee. Ik denk dat je vader en je broer het wel fijn vinden dat het dan weer gebruikt wordt. Ik heb een boormachineset van mijn vader. Zou niet weten wat ik er mee moet, maar hij wilde dat ik die zou krijgen. Misschien maak ik em op een dag nog wel trots door een schroef in de muur te boren
En ja, ik voel me best vaak een aansteller hoor. De meeste mensen krijgen te maken met het verlies van een ouder en iedereen lijkt er vrij snel over heen te zijn (zo aan de oppervlakte dan he). Ik vind het gewoon heel moeilijk. Er was niets dat mij kon voorbereiden hierop. Het is zo heftig, zo ingrijpend... ja, dan is het ook niet gek dat je compleet ontwricht bent.
Ik heb alles geprobeerd om hem bij ons te houden. Alles. Ik heb zitten drammen, bedelen, smeken, eisen om dingen gedaan te krijgen. Het boeide me niet hoe vervelend ze me vonden in het ziekenhuis. Ik moest en zou mijn vader beter krijgen zodat hij weer gewoon naar huis kon en nog van zijn pensioen en zijn puppy kon genieten. En dat hij dan toch door mijn vingers glipte, dat was heel moeilijk voor mij. We konden het niet winnen van de kanker en wat ik ook deed, het maakte niet uit. Doodgaan zou hij toch. Heel moeilijk te bevatten.
maandag 9 juli 2018 om 09:30
Lady_Day schreef: ↑09-07-2018 00:21Mijn moeder heeft een bijzondere manier van rouwverwerking. Ik vond het ook heel snel gaan hoor. Nadat de auto en de werkplaats weg waren moest ze zo ontzettend huilen dat bijna alles al weg was... (ja, had ze zelf gedaan). We hebben toen besloten zijn kledingkast te laten laten zoals het was (wel wat weg gedaan, maar lang niet alles).
Ik heb nog wel gedacht om de auto te nemen, maar dat is ook weer een kostenpost voor mij. Ik reis met OV en fiets. Zit ik daar met een auto van 20 jaar die ook de nodige reparaties nodig zal hebben.
Ja, inderdaad. Ook al doet iedereen het op zijn/haar manier, deze had ik wel moeilijk gevonden. Fijn dat het besef dat alles nu weg was nog op tijd was om de kledingkast zo te kunnen laten. Het kan je ook helemaal van slag maken hè. Ik snap het van de auto. Als de auto je zoveel geld kost en je er nauwelijks eentje gebruikt, is het onnodig.
Neem de spulletjes van je moeder lekker mee. Ik denk dat je vader en je broer het wel fijn vinden dat het dan weer gebruikt wordt. Ik heb een boormachineset van mijn vader. Zou niet weten wat ik er mee moet, maar hij wilde dat ik die zou krijgen. Misschien maak ik em op een dag nog wel trots door een schroef in de muur te boren
Haha, misschien had ie daar goede hoop op ja. Wel fijn dat je dit hebt denk ik. En wie weet word je in de toekomst nog een handige.
En ja, ik voel me best vaak een aansteller hoor. De meeste mensen krijgen te maken met het verlies van een ouder en iedereen lijkt er vrij snel over heen te zijn (zo aan de oppervlakte dan he). Ik vind het gewoon heel moeilijk. Er was niets dat mij kon voorbereiden hierop. Het is zo heftig, zo ingrijpend... ja, dan is het ook niet gek dat je compleet ontwricht bent.
Dat gevoel heb jij toch ook. Ik heb dat al snel van mezelf en nu helemaal. Ik moet het mezelf niet zo moeilijk maken. Ik stel me niet aan. Mijn moeder is dood en ik mis haar verschrikkelijk. Aan de buitenkant bij anderen lijkt alles al snel makkelijker of niet aanwezig. Ik heb normaal ook een sterk masker. Maar nu kom ik er nog niet eens in de buurt. Dat onvoorbereid zijn is ook zo kut gewoon. En bij jullie ging het ook nog eens om een paar dagen. Wie verzint zoiets nou? Dat compleet ontwricht zijn is niet gek. Wel heel naar. Ik wist wel dat mijn moeder geen 10 jaar meer had, maar ziektetechnisch kon ze nog wel mee voorlopig. Me totaal niet genoeg gerealiseerd, dat het lijf er meer doorheen zat dan gedacht. Dus ook voor ons was het totaal onverwacht.
Ik heb alles geprobeerd om hem bij ons te houden. Alles. Ik heb zitten drammen, bedelen, smeken, eisen om dingen gedaan te krijgen. Het boeide me niet hoe vervelend ze me vonden in het ziekenhuis. Ik moest en zou mijn vader beter krijgen zodat hij weer gewoon naar huis kon en nog van zijn pensioen en zijn puppy kon genieten. En dat hij dan toch door mijn vingers glipte, dat was heel moeilijk voor mij. We konden het niet winnen van de kanker en wat ik ook deed, het maakte niet uit. Doodgaan zou hij toch. Heel moeilijk te bevatten.
Dat snap ik heel goed. Dat heeft ook met de tijdspanne te maken natuurlijk. Bij mijn moeder is alles geprobeerd, dat is een fijn idee. Na een behandeling/kuur ging het altijd weer beter. Na een tijdje weer wat groei en een nieuwe behandeling. Maar ze heeft ook pech gehad met complicaties en dat lijf heeft niet meer genoeg kunnen herstellen. Het was te broos geworden. Het is en blijft gewoon moeilijk te bevatten.
maandag 9 juli 2018 om 09:38
Mijn moeder is ook in mijn armen overleden. Ik vind dat ondanks alles zo mooi. Zij heeft mij gedragen en het leven gegeven. Ik hield haar vast toen zij haar leven verliet.
Over haar spulletjes... ik zou gewoon gebruiken wat ik zou willen. Hierbij moet ik wel zeggen dat ik niks meer heb gebruikt van mijn moeders persoonlijke dingen, behalve een duur serum wat ik voor haar had gekocht tijdens de chemo.
Ze had een poos in het zorghotel gelegen en op een of andere manier wilde ik niks hebben van wat ze daar toen had. Alsof het besmet was met verdriet.
Ik heb wel een jas van haar en nog wat andere kleding. Eigenlijk draag ik het niet. Maar kan het ook niet weg doen.
Na haar begrafenis was mijn dochtertje jarig en gelijk erna gingen we 3 weken op vakantie. Dat was op zich wel even fijn, fysiek afstand nemen. Tegelijk was het verschrikkelijk dat ik haar niet kon bellen. En dat ze mij niet belde op mijn verjaardag daar.
Ik heb gemerkt dat in het begin iedereen met je meeleeft, maar dat dat snel minder wordt. Alsof het na een paar maanden maar afgelopen moet zijn. Mijn tante heeft de eerste maanden vaak contact met me opgenomen en ik dacht echt dat ik via haar nog een lijntje had. Inmiddels heeft ze het veel te druk met eigen dingen en spreek ik haar nooit meer.
De enige met wie ik samen nog verdriet kan hebben is mijn broer. En dat doen we soms gewoon ook. Natuurlijk kan ik ook mijn verdriet uiten bij mijn huidige vriend, maar hij heeft haar niet gekend dus dat is toch anders.
Morgen moet ik echt naar het graf van mijn ouders, ben er al te lang niet geweest en het ziet er vast verschrikkelijk uit. Ik zie ertegen op, terug naar het dorp waar ik ben opgegroeid, een uur rijden. Maar goed, moet even.
Ik hoop dat je vannacht een beetje hebt kunnen slapen. Slapen was eigenlijk het enige moment dat ik denk ik me even goed voelde toen. Als ik wakker werd begon de nachtmerrie weer. Mijn neef omschreef het heel mooi, als een sombere donkere ondertoon die met je meereist.
Het is echt heel zwaar lieve CL2 en ja, het wordt echt wel makkelijker. Maar nu kan ik je alleen maar aanraden even bij de dag te leven, niet teveel de controle willen houden en je verdriet toe te laten. En misschien is het ook wel fijn om even een paar dagen met je man weg te gaan.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
maandag 9 juli 2018 om 09:42
Overigens stierf mijn moeder ook heel onverwacht, ja ze was al jaren ziek en door de chemo belandde ze uiteindelijk in het ziekenhuis. Maar ze was nog helemaal niet van plan om dood te gaan en was bezig een appartement te kopen.
Maar ja... toen was daar die Listeriabacterie. Donderdagavond zei ik nog, tot morgen mama en gaf haar een kus. Vrijdagochtend lag ze al in coma en binnen 24 uur was ze weg.
Maar ja... toen was daar die Listeriabacterie. Donderdagavond zei ik nog, tot morgen mama en gaf haar een kus. Vrijdagochtend lag ze al in coma en binnen 24 uur was ze weg.
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
maandag 9 juli 2018 om 09:50
Bizar hoe het dan toch nog zo snel kan gaan he? Dan heeft een lichaam al zoveel klappen gehad en dan houdt het er mee op door een stomme bacterie.
Mijn vader is eigenlijk overleden aan een longontsteking. Kwestie van een paar dagen laten woekeren en weg was ie.
Een paar maanden belangstelling vind ik al lang hoor. Ik hoorde na een paar weken al dat het toch wel lang duurde bij mij
Voor de buitenwereld hou ik me dan vooral maar groot. Ik stel me eigenlijk alleen hier maar kwetsbaar op -- omdat ik hier niet veroordeeld word voor mijn 'aanstellerij'. Zo blij met jullie 
Mijn vader is eigenlijk overleden aan een longontsteking. Kwestie van een paar dagen laten woekeren en weg was ie.
Een paar maanden belangstelling vind ik al lang hoor. Ik hoorde na een paar weken al dat het toch wel lang duurde bij mij
Voor de buitenwereld hou ik me dan vooral maar groot. Ik stel me eigenlijk alleen hier maar kwetsbaar op -- omdat ik hier niet veroordeeld word voor mijn 'aanstellerij'. Zo blij met jullie
maandag 9 juli 2018 om 09:56
Lady DayOverigens zei mijn ex, toen ik na 2 maanden huilend wakker werd nadat ik over haar droomde, dat dat niet normaal was. Ik moest er maar eens met iemand over gaan praten.
Wat een vieze vuile hufter was en is het nog steeds
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
