Psyche
alle pijlers
Je voorbereiden op een andere leven dan 'gepland'
dinsdag 14 augustus 2018 om 20:02
Hallo beste viva'ers,
Ik zit toch wat meer na te denken over mijn leven de laatste tijd. Ik ben 30 geworden niet zo lang geleden en met het bereiken van deze (verder mooie) leeftijd merk ik dat ik toch wat anders over bepaalde onderwerpen ga nadenken.
Graag hoop ik hier mensen te spreken/ ontmoeten die ook voor zichzelf bewust een ander levenspad hebben geaccepteerd en hoe je daar mee om kunt gaan.
Ik zit toch wat meer na te denken over mijn leven de laatste tijd. Ik ben 30 geworden niet zo lang geleden en met het bereiken van deze (verder mooie) leeftijd merk ik dat ik toch wat anders over bepaalde onderwerpen ga nadenken.
Graag hoop ik hier mensen te spreken/ ontmoeten die ook voor zichzelf bewust een ander levenspad hebben geaccepteerd en hoe je daar mee om kunt gaan.
anoniem_373702 wijzigde dit bericht op 14-06-2020 10:33
71.27% gewijzigd
dinsdag 14 augustus 2018 om 21:53
Geloof me, daar heb je echt geen invloed op hoor...
En als je denkt dat wel te hebben ga je niet erg blij worden weet ik uit eigen ervaring.
Een fijne partner vinden is niet maakbaar hoor, (ook niet met Tinder) het is i.m.o vooral een kwestie van geluk.
Bovendien denk ik dat relaties erg overschat worden.
Dat is echt niet alleen maar rozengeur en manenschijn...
Je hebt bovendien geen ander nodig om gelukkig te zijn.
TO: ik herken me behoorlijk in wat je schrijft.
Inderdaad, het leven gaat niet altijd hoe je misschien hoopte of dacht en het leven is niet makkelijk.
Echter het is hoe het is, en je kunt het maar beter accepteren hoe het is.
Verander wat je kunt veranderen (waar je niet blij mee bent) en accepteer wat je niet kunt veranderen.
Of zoiets, iets in die richting...
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:00
Ja door actief op zoek te gaan naar een partner wordt je inderdaad gelukkiger als het je ideaalbeeld is om een gezin te krijgen.zeeuwsmeisje1981 schreef: ↑14-08-2018 20:17Tuurlijk. Lekker geforceerd iemand zoeken die in je perfecte plaatje past, daar word je gelukkig van.
Want waarom zou je wel je droom mogen najagen als je om maar wat te noemen dierenarts wil worden om dan via het vmbo / de Havo en het VWO op de universiteit terecht te komen maar niet actief daten via een dating site.
In her eerste geval zegt ook niemand tegen de vmbo'er wordt jij maar gewoon kapster. Doe geen moeite.
En mannen komen nu eenmaal niet bij aanbellen.
Bovendien durf ik te garanderen dat als je je setteld met een man die je een 7,5 zou geven in plaats van een 9 waar je eigenlijk naar op zoek was en daar een gezin mee krijgt je gelukkiger bent dan dat je op je 45e nog geforceerd kijk mij eens hippe ongebonden vrijgezel zijn. Terwijl je vriendinnen allemaal wel gezeteld zijn en zelfs die gescheiden vriendin die ook weer op zoek is zegt sorry vanavond kan ik niet want deze week zijn de kinderen bij mij.
En je hebt nog zo'n 10 jaar de tijd. Dus het moet kunnen lukken.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:12
Onzin Sugarmiss, actief op zoek gaan is geen garantie dat het lukt, en dan kan het erg frustrerend zijn weet ik uit eigen ervaring.
Je kunt je dromen hebben, dat is alleen maar goed maar niet alles is maakbaar helaas, en dat kun je maar beter accepteren.
Bovendien, als je verwacht dat een ander jou gelukkig gaat maken dan kom je van een koude kermis thuis.
Je kunt enkel jezelf gelukkig maken. (YouTube, Noah Elkrief. Hij legt goed uit waarom)
Btw dit is uiteraard niet mijn topic maar ik vind het best confronterend wat je schrijft TO!
Je kunt je dromen hebben, dat is alleen maar goed maar niet alles is maakbaar helaas, en dat kun je maar beter accepteren.
Bovendien, als je verwacht dat een ander jou gelukkig gaat maken dan kom je van een koude kermis thuis.
Je kunt enkel jezelf gelukkig maken. (YouTube, Noah Elkrief. Hij legt goed uit waarom)
Btw dit is uiteraard niet mijn topic maar ik vind het best confronterend wat je schrijft TO!
anoniem_20949 wijzigde dit bericht op 14-08-2018 22:16
21.08% gewijzigd
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:14
Weet je, ik vind dat altijd moeilijk om te lezen. Dat mensen denken dat het heel makkelijk is om die man te vinden.sugarmiss schreef: ↑14-08-2018 22:00Ja door actief op zoek te gaan naar een partner wordt je inderdaad gelukkiger als het je ideaalbeeld is om een gezin te krijgen.
Want waarom zou je wel je droom mogen najagen als je om maar wat te noemen dierenarts wil worden om dan via het vmbo / de Havo en het VWO op de universiteit terecht te komen maar niet actief daten via een dating site.
In her eerste geval zegt ook niemand tegen de vmbo'er wordt jij maar gewoon kapster. Doe geen moeite.
En mannen komen nu eenmaal niet bij aanbellen.
Bovendien durf ik te garanderen dat als je je setteld met een man die je een 7,5 zou geven in plaats van een 9 waar je eigenlijk naar op zoek was en daar een gezin mee krijgt je gelukkiger bent dan dat je op je 45e nog geforceerd kijk mij eens hippe ongebonden vrijgezel zijn. Terwijl je vriendinnen allemaal wel gezeteld zijn en zelfs die gescheiden vriendin die ook weer op zoek is zegt sorry vanavond kan ik niet want deze week zijn de kinderen bij mij.
En je hebt nog zo'n 10 jaar de tijd. Dus het moet kunnen lukken.
Ja, voor sommige lijkt dat gewoon te gebeuren, zonder daar moeite voor te moeten doen.
Maar anderen komen die man gewoon niet tegen, hoeveel hobby's ze hebben geprobeerd, nieuwe clubs,
opleiding, ander werk, online-dating. Er een tijdje wel actief mee bezig zijn, er een tijdje niet mee bezig zijn.
Helaas is het niet voor iedereen zo makkelijk. Actief op zoek gaan naar een leuke partner maakt je wat mij betreft niet
per definitie gelukkiger. Het vinden ervan, wellicht ( maar dat moet ik nog ervaren
)
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:16
@sugarmiss: je vergelijking met iemand die via vmbo/havo/vwo alsnog naar de universiteit gaat is wel een leuke, want je ideaal kan wel zijn om dierenarts te worden, maar lang niet iedereen kan dat.
Dan tegen iemand met vmbo zeggen dat ie maar gewoon z'n best moet gaan doen voor havo en vwo maakt nog niet dat het gaat lukken.
Zo kan TO hard op zoek gaan naar een partner, dat is geen garantie dat het gaat lukken.
Dan tegen iemand met vmbo zeggen dat ie maar gewoon z'n best moet gaan doen voor havo en vwo maakt nog niet dat het gaat lukken.
Zo kan TO hard op zoek gaan naar een partner, dat is geen garantie dat het gaat lukken.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:17
Van die carriere is een voorbeeld, er zijn natuurlijk zo veel paden die je kunt bewandelen.zeeuwsmeisje1981 schreef: ↑14-08-2018 20:31De clou is juist dat het goed komt, ook als dat gezin er niet van komt. En mocht het je niet gegeven zijn om kinderen te krijgen dan betekent niet dat je per se een enorme carrière zou moeten hebben om dat te compenseren of zoiets. Er komt van alles op je pad, je merkt wel waar je hart naar uitgaat.
Leef je eigen leven, niet dat van plaatjes in je hoofd. Que sera sera.
Ik snap overigens goed wat je bedoelt dat het leven misschien is wat je overkomt, (terwijl je andere plannen maakt luidt het gezegde volgens mij), maar ik merk dat ik behoefte heb aan een soort van meer concreet ijkpunt om naartoe te leven.
En dat hoeft niet zo zeer één vaststaand doel te zijn, maar ik merk dat ik behoefte heb aan wat houvast van wat ik nu precies wil in de toekomst, maar ook wat redelijkerwijs haalbaar is. Het klinkt allemaal nogal zweverig denk ik.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:19
Ik begrijp je wel TO. Ik heb altijd geweten dat ik ook een carriere wilde, maar ben er ook altijd van uit gegaan dat ik ‘gewoon’ een man en kindjes zou krijgen. Op mijn 27e ging lange relatie, uit, geen zorgen, tijd genoeg. Iedereen roept ook (ook hier bij een verbroken relatie): er komt echt wel iemand, er is altijd iemand voor je. Maar die kwam er niet tussen 27-36, ook niet een beetje of zo. Oprecht niemand ontmoet waar ik ook maar fatsoenlijk op viel. Dus tegen die tijd vond ik vertrouwen op ‘er komt echt wel iemand’ wel lastig worden. Als ik al 9 jaar niemand in de verste verte tegenkwam, kon het ook gewoon helemaal niet gebeuren. Ondanks dat iedereen zo hard roept, ís er natuurlijk helemaal geen garantie.
Bij mij was de kinderwens dusdanig groot, dat ik heb besloten er alleen voor te gaan. Ik heb het niet hoeven ondervinden, maar ik had heel sterk het gevoel dat als ik het probeerde en het lukte niet, ik daar wel vrede mee kon hebben. Maar als ik het niet niet eens probeerde, dat voorgoed zou blijven knagen. Gelukkig heb ik dat niet hoeven uitproberen, ik ben inmiddels 23 weken zwanger, en het plaatje voor nu is even ‘ik en baby’. Dit is niet het moment om leuk te gaan daten. Of er ooit nog iemand komt, geen idee. Maar het beeld in mijn verwachting is wat dat betreft ook bijgedraaid.
Ik weet even niet of ik wellicht nog een tweede kind zou willen (twee was altijd mijn ‘verwachting’), ik weet niet hoe ik het vorm zou willen geven met een man er bij. Maar juist het ontbreken van ene verwachting maakt het voor mij prima.
Bij mij was de kinderwens dusdanig groot, dat ik heb besloten er alleen voor te gaan. Ik heb het niet hoeven ondervinden, maar ik had heel sterk het gevoel dat als ik het probeerde en het lukte niet, ik daar wel vrede mee kon hebben. Maar als ik het niet niet eens probeerde, dat voorgoed zou blijven knagen. Gelukkig heb ik dat niet hoeven uitproberen, ik ben inmiddels 23 weken zwanger, en het plaatje voor nu is even ‘ik en baby’. Dit is niet het moment om leuk te gaan daten. Of er ooit nog iemand komt, geen idee. Maar het beeld in mijn verwachting is wat dat betreft ook bijgedraaid.
Ik weet even niet of ik wellicht nog een tweede kind zou willen (twee was altijd mijn ‘verwachting’), ik weet niet hoe ik het vorm zou willen geven met een man er bij. Maar juist het ontbreken van ene verwachting maakt het voor mij prima.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:20
Ik ook eerlijk gezegd, vooral ivm mijn persoonlijke situatie, maar goed ik wil dit topic niet wegkapen.littlethingsmatter schreef: ↑14-08-2018 22:14Weet je, ik vind dat altijd moeilijk om te lezen. Dat mensen denken dat het heel makkelijk is om die man te vinden.
Ja, voor sommige lijkt dat gewoon te gebeuren, zonder daar moeite voor te moeten doen.
Maar anderen komen die man gewoon niet tegen, hoeveel hobby's ze hebben geprobeerd, nieuwe clubs,
opleiding, ander werk, online-dating. Er een tijdje wel actief mee bezig zijn, er een tijdje niet mee bezig zijn.
Helaas is het niet voor iedereen zo makkelijk. Actief op zoek gaan naar een leuke partner maakt je wat mij betreft niet
per definitie gelukkiger. Het vinden ervan, wellicht ( maar dat moet ik nog ervaren
Hier op het forum lijkt het standpunt vooral dat je vast van alles fout doet als je de juiste persoon (nog) niet tegenkomt. Alsof de mensen met partner betere personen zijn.
En dat is gewoon onzin, het is vooral een kwestie van erg veel mazzel.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:22
Niet alleen. Ook een kwestie van instelling en realistisch in het leven staan. Ik zie bij vriendinnen in de dertig en veertig vooral hele lange eisenlijstjes waar een man aan moet voldoen. Zulke mannen bestaan gewoonweg niet.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:23
Is het ook, en betrek dit topic gerust op jezelf hoor mocht je dat willen, er zijn meer mensen in dit schuitje.phoebe24 schreef: ↑14-08-2018 22:12Onzin Sugarmiss, actief op zoek gaan is geen garantie dat het lukt, en dan kan het erg frustrerend zijn weet ik uit eigen ervaring.
Je kunt je dromen hebben, dat is alleen maar goed maar niet alles is maakbaar helaas, en dat kun je maar beter accepteren.
Bovendien, als je verwacht dat een ander jou gelukkig gaat maken dan kom je van een koude kermis thuis.
Je kunt enkel jezelf gelukkig maken. (YouTube, Noah Elkrief. Hij legt goed uit waarom)
Btw dit is uiteraard niet mijn topic maar ik vind het best confronterend wat je schrijft TO!
Dit topic komt vooral voort naar een soort denksessie die ik vrijdagavond had. Zat even een uurtje in mijn eentje naar de ondergaande zon te kijken op een bankje en merkte dat ik mezelf heel erg af vroeg: HOE ga ik die partner ooit vinden? Tot opeens de gedachte in mij op kwam : Het zou zo maar kunnen dat het nooit gebeurt! En toen schrok ik wel even.
Zulke gedachtes had ik ook wel eens toen ik begin/medio 20 was, maar toen ebden ze weer net zo snel weg als ze kwamen : Ik was immers nog jong, alle tijd, alles kwam goed.
Natuurlijk komt alles goed, maar ik merk wel dat het toch niet zo vanzelfsprekend is dat bepaalde plannen ook daadwerkelijk uit komen. En de gedachte aan een leven zonder man en kinderen vind ik best pittig. Ik kan er ook zo moeilijk een beeld bij vormen. Ik kan me ook heel moeilijk voorstellen dat mijn leven anders zal lopen dan dat van mijn ouders (op de ''hoofdlijnen'' dan). Ik ben er altijd min of meer vanuit gegaan dat ik ooit mijn jeugd vanaf een ouder-perspectief ga herbeleven met mijn eigen kinderen. Maar wat nu als dit niet gebeurt ; P Is toch wel even een hele andere mindset die je dan moet innemen.
Denk dat ik er nu best mee bezig ben omdat ik vorige week voor het eerst het pas geboren kindje van mijn beste vriendin in mijn armen had : Voor het eerst een kindje van iemand waarmee ik (close) ben opgegroeid / groot geworden. En toen besefte ik hoe een lange weg zij en haar partner er al op hebben zitten voor dit kindje kwam. Dat pad (elkaar ontmoeten, aftasten, samenwonen, uitproberen) is bij hen al in 2011 begonnen. En bij mij is het 2018 en het pad is nog niet eens ingezet, kreeg het toen wel even benauwd hoe een lange weg er nog te gaan is voor mij, als het überhaupt al gaat gebeuren.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:25
Hier ben ik het wel mee eens eigenlijk. Vind het een heel realistisch beeld.sugarmiss schreef: ↑14-08-2018 22:00Ja door actief op zoek te gaan naar een partner wordt je inderdaad gelukkiger als het je ideaalbeeld is om een gezin te krijgen.
Want waarom zou je wel je droom mogen najagen als je om maar wat te noemen dierenarts wil worden om dan via het vmbo / de Havo en het VWO op de universiteit terecht te komen maar niet actief daten via een dating site.
In her eerste geval zegt ook niemand tegen de vmbo'er wordt jij maar gewoon kapster. Doe geen moeite.
En mannen komen nu eenmaal niet bij aanbellen.
Bovendien durf ik te garanderen dat als je je setteld met een man die je een 7,5 zou geven in plaats van een 9 waar je eigenlijk naar op zoek was en daar een gezin mee krijgt je gelukkiger bent dan dat je op je 45e nog geforceerd kijk mij eens hippe ongebonden vrijgezel zijn. Terwijl je vriendinnen allemaal wel gezeteld zijn en zelfs die gescheiden vriendin die ook weer op zoek is zegt sorry vanavond kan ik niet want deze week zijn de kinderen bij mij.
En je hebt nog zo'n 10 jaar de tijd. Dus het moet kunnen lukken.
Ik ben ook weer niet voor het andere uiterste : De basis moet altijd goed zijn, je moet je altijd bij iemand veilig / gemakkelijk voelen. Maar ik ken eigenlijk niemand met een relatie die een 10 verdient. Er zijn altijd wel dingen minder aan een persoon/ relatie.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:28
Ik zie in mijn omgeving juist vooral het tegenovergestelde. Vrouwen die in élke vent die maar een blik op ze werpt een geschikte partner zien. En het idee hebben dat het leven en relaties allemaal vreselijk maakbaar zijn.
En dan dus vreselijk teleurgesteld raken als het niet lukt, want dan hebben ze volgens het maakbaarheidsdenken niet hard genoeg gewerkt.
En settelen met een 7,5? Ik pieker er niet over. Gelukkig kwam ik die 9,5 gewoon tegen. Dat soort mannen bestaan namelijk gewoon.
anoniem_182948 wijzigde dit bericht op 14-08-2018 22:29
20.52% gewijzigd
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:29
Ik zie hier op t forum vooral vrouwen die nadat ze zwanger zijn geschoten hun man afzeiken op gedrag dat ze gedurende de hele relatie al vertoonden. Lijkt me dus vooral een slecht plan om de eerste de beste man in een relatie te slepen vanwege rammelende eierstokken.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:31
Voor mij was al snel duidelijk dat een relatie altijd minder prettig was dan geen relatie, omdat ik geen zin had en heb in dat geven en nemen en werken aan je relatie enzo.
Vandaar dat ik alleen ben gebleven en in mijn eentje kinderen heb gekregen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:31
Maar ja, ze hadden nou eenmaal gehoord dat je vanzelf gelukkig werd van settelen met een 7,5...redbulletje schreef: ↑14-08-2018 22:29Ik zie hier op t forum vooral vrouwen die nadat ze zwanger zijn geschoten hun man afzeiken op gedrag dat ze gedurende de hele relatie al vertoonden. Lijkt me dus vooral een slecht plan om de eerste de beste man in een relatie te slepen vanwege rammelende eierstokken.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:33
Als ik eerlijk en kritisch ben naar mijzelf is het denk ik om de volgende redenen : Ik ben best verlegen en kom daardoor denk ik wat gesloten over. Met andere woorden : Ik ben niet per se heel benaderbaar.BruinHondje schreef: ↑14-08-2018 21:53Waarom ben je nog geen leuke man tegen gekomen? Doe je wel moeite?
Dit ben ik wel als ik iemand in een situatie die voor mij 'gemakkelijk' aanvoelt langzaam kan leren kennen of wanneer ik was losser ben (in het uitgaansleven). Ik ga niet meer heel vaak uit, en als ik uit ga drink ik nauwelijks tot niet. Toen ik nog bij de albert heijn werkte als tiener had ik (in zeven jaar) twee keer een relatie via het werk over gehouden. Puur omdat werk de ideale setting is voor mij, omdat je iemand gedurende de tijd beter leert kennen.
Daarnaast moet ik ook wel zeggen dat ik (zonder dat ik het zelf eigenlijk door had) best wel een ''standaard'' plaatje van mijn ideale man in mijn hoofd had en daar ook niet van af wilde wijken. Ik was behoorlijk star daar in. Geloof dat dit wel minder wordt. Niet met betrekking tot wat ik een fijne persoonlijkheid vind, maar met name met betrekking tot uiterlijk / uitstraling.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:33
Moet ik je wel een beetje gelijk in geven...
Door die eisenlijstjes vergeet je te kijken naar hoe iemand met je omgaat. Heeft mij het afgelopen jaar vooral een complexe, niet fijne relatie opgeleverd...
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:39
Dank je.Campercamping schreef: ↑14-08-2018 22:23Is het ook, en betrek dit topic gerust op jezelf hoor mocht je dat willen, er zijn meer mensen in dit schuitje.
Dit topic komt vooral voort naar een soort denksessie die ik vrijdagavond had. Zat even een uurtje in mijn eentje naar de ondergaande zon te kijken op een bankje en merkte dat ik mezelf heel erg af vroeg: HOE ga ik die partner ooit vinden? Tot opeens de gedachte in mij op kwam : Het zou zo maar kunnen dat het nooit gebeurt! En toen schrok ik wel even.
Zulke gedachtes had ik ook wel eens toen ik begin/medio 20 was, maar toen ebden ze weer net zo snel weg als ze kwamen : Ik was immers nog jong, alle tijd, alles kwam goed.
Natuurlijk komt alles goed, maar ik merk wel dat het toch niet zo vanzelfsprekend is dat bepaalde plannen ook daadwerkelijk uit komen. En de gedachte aan een leven zonder man en kinderen vind ik best pittig. Ik kan er ook zo moeilijk een beeld bij vormen. Ik kan me ook heel moeilijk voorstellen dat mijn leven anders zal lopen dan dat van mijn ouders (op de ''hoofdlijnen'' dan). Ik ben er altijd min of meer vanuit gegaan dat ik ooit mijn jeugd vanaf een ouder-perspectief ga herbeleven met mijn eigen kinderen. Maar wat nu als dit niet gebeurt ; P Is toch wel even een hele andere mindset die je dan moet innemen.
Denk dat ik er nu best mee bezig ben omdat ik vorige week voor het eerst het pas geboren kindje van mijn beste vriendin in mijn armen had : Voor het eerst een kindje van iemand waarmee ik (close) ben opgegroeid / groot geworden. En toen besefte ik hoe een lange weg zij en haar partner er al op hebben zitten voor dit kindje kwam. Dat pad (elkaar ontmoeten, aftasten, samenwonen, uitproberen) is bij hen al in 2011 begonnen. En bij mij is het 2018 en het pad is nog niet eens ingezet, kreeg het toen wel even benauwd hoe een lange weg er nog te gaan is voor mij, als het überhaupt al gaat gebeuren.
Ik heb dat ook vaak gehad, dat ik me dat realiseerde. (Ik heb geen kinderwens maar een leuke relatie ipv de paar ingewikkelde die ik tot nu toe had zou ik wel leuk vinden. Ik ben 36 trouwens)
Nu is die angst minder omdat ik in m'n eentje inmiddels ook gelukkig ben, maar dat verlangen is echt niet weg. Ik ga er alleen wat relaxter mee om.
Maar soms vind ik het echt wel jammer dat ik tot nu toe niet de juiste persoon tegen gekomen ben, en af en toe vind ik het echt niet makkelijk alleen. Ik heb namelijk ook wel eens behoefte aan genegenheid en iemand waar ik op terug kan vallen.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:40
Nee, nog niet. Maar daten is echt zo niet voor mij gemaakt. Ik ga liever op zoek naar manieren om (leuke) mannen gaanderwijs te leren kennen, tijdens (vrijwilligers)werk ofzo.Madeliefjees schreef: ↑14-08-2018 22:30Sta je al op een dating site? En dan geen tinder, maar een serieuze.
Ik ben zo gigantisch ongemakkelijk 1 op 1 tegenover elkaar aan een tafeltje om te 'daten'. Vind dat echt niet prettig.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:41
Ja, zelfreflectie helpt en dat lijk je wel te hebben. Deze fase, waarin je openstaat voor een ander leven is zo belangrijk. Kan niet precies onder woorden brengen waarom. Maar het is goed om je eigen ‘ik’ te accepteren, los van een relatie, het ouderschap en het geplande burgerlijke leven. Want die persoon is uiteindelijk degene waar je echt altijd mee zult blijven leven, en dan is wat inzicht in haar psyche wel fijn.
Met 30 was ik een redelijk happy single met een redelijke baan. Inmiddels bijna 40 en alles is anders (getrouwd, carriere vd grond, gezin) maar die ‘ik’ die zie ik nog. En toen ik net naar de zonsonderhang staarde in de auto, met naast me een snurkende vent en twee kinderen snurkend achterin, toen wist ik dat die ‘ik’ het enorm getroffen heeft, maar dat ik ook heel anders zou hebben kunnen leven. Zolang ik mezelf maar begrijp en accepteer.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:41
Uiteindelijk is er wel een eisenlijstje. Alleen ben je snel geneigd de verkeerde dingen op dat lijstje te zetten. Het gaat er meer om wat iemand in je naar boven haalt dan wat iemand voor hobbies heeft bijvoorbeeld. Om de “juiste” eisen op te stellen moet je jezelf vrij goed kennen. Niet iedereen loopt daarin het geijkte pad af.
dinsdag 14 augustus 2018 om 22:45
In deze fase neig ik momenteel te zitten, echter nogmaals het verlangen naar een leuke relatie gaat er niet door weg, ook niet als ik ontzettend ga rationaliseren.
Dat zorgt voor de nodige gevechten in mij en dat is soms best frustrerend.
Ik heb me de afgelopen jaren gewoon te veel uitgeslooft voor mannen, en ben omdat ik te graag wilde veel te vaak over mijn grenzen gegaan. Klinkt dramatisch maar dat lijkt zich nu min of meer te wreken want ik ben er echt moe van.
En ik ga voor geen goud meer op welke dating app of site dan ook. Is echt allemaal hetzelfde i.m.o wat daar zit en ik vertij het echt
, ondanks dat stomme verlangen...Voordeel van met daten en mannen vaak op je bek gaan is wel dat je jezelf erg goed leert kennen, en dat je goed leert wat je wel en niet wil.
En daar krijg je best veel zelfvertrouwen van..
anoniem_20949 wijzigde dit bericht op 14-08-2018 22:49
20.47% gewijzigd
